ดื้อนัก......จับมารักซะให้เข็ด

ลำดับตอนที่ #4 : ดื้อนัก.......จับมารักซะให้เข็ด ตอนที่ 4

“  บอสครับ  วันนี้มีประชุมเวลา  14.00 น.  และมีนัดออกไปทานข้าวเย็นกับคุณปีแอร์  หวิงเฉา   ตรารางงานวันนี้มีแค่นี้ครับบอส  ”   เสียงของบอดี้การ์ดกึ่งเลขาของดราก้อนบอกลายละเอียดตารางงานวันนี้

“  อืม  ตอนนี้ก็บ่ายโมงกว่าแล้ว   ไปเตรียมเอกสารให้เรียบร้อย  ”  เสียงเข้มสั่งงานแต่สายตายังอ่านแฟ้มเอกสารส่วนมือนั้นก็เซ็นชื่อตัวเองอย่างรวดเร็ว

“   ครับบอส   ”

วันนี้เขาเข้ามาทำงานอยู่ที่บริษัทที่อยู่ที่ประเทศสิงคโปร์   ธุรกิจเขาจะอยู่ที่สิงคโปร์เป็นส่วนใหญ่แต่ที่ประเทศไทยก็เคยมีผับและบ่อนการพนัน   แต่ตอนนี้ได้ยกให้กับน้องสาวและน้องชายคนเล็กไปดูแลแล้วแค่ที่ทำอยู่ตอนนี้ก็เยอะจนเงินไม่รู้จะเก็บไว้ไหนแล้ว   ตอนนี้เขาอยู่บริษัทไอที  เป็นบริษัทเกี่ยวกับไอทีทุกอย่าง   ไม่ว่าจะเป็นการสร้างระบบ  การทำโปรแกรมในการใช้งานต่างๆกับธุรกิจหรือตามหน่วยงานระดับประเทศ    การส่งออกเครื่องมืออุปกรณ์ไอทีหรือแม้แต่ถ่าเรือหรือเรือขนส่งสินค้าหลายลำไว้ส่งสิค้าข้ามประเทศก็เป็นธุรกิจอีกอย่างของเขา 

“   กริ๊งงงง   ”   เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานดังขึ้น

“   ว่าไงทีม  ”

“  ได้เวลาเข้าประชุมแล้วครับบอส  ”   เสียงของเลขาหนุ่มนั้นเองที่โทรมาเตียน

“  ฉันกำลังจะออกไป  ”

“  ครับ  ”

“   งานตัวออกแบบตัวนี้เป็นการสร้างระบบนี้ขึ้นเพื่อรักษาความปลอดภัยภายในบ้านหรือสถานที่หลับตาเพื่อปกกันอันตรายที่เราไม่สามารถมองเห็นได้    จะมีขนาดเล็กเท่าเหริญ 1 ดอลลาร์สิงคโปร์   และขนาดของกล้องตัวนี้จะมีระบบการส่งการโดยที่เราสามารถครบคลุมเองได้ในระยะทาง 800 กิโลเมตร.............  ”   ชายหนุ่มใหญ่อายุปลายๆ 50 ปี   กล่าวรายงานในที่ประชุมพร้อมกับการนำรูปภาพแบบนั้นโชว์บนสไลด์เพื่อรายงานชายหนุ่มที่นั่งอยู่ที่กลางโต๊ะประชุมด้วยสีหน้านิ่งๆและที่นั่งด้านข้างซ้ายขวาก็เต็มไปด้วยคนใส่ชุดสูทสีดำนั่งฟังอย่างตั้งใจ

“  อืม   พวกคุณมีความคิดยังไงกับโปรเจคนี้ของฝ่ายออกแบบกันครับ   ”   ดราก้อนเมื่อฟังรายละเอียดจบแล้วก็ถามความคิดเห็นคนที่นั่งประชุมกันอยู่

“  …………………..  ”   เกิดความเงียบขึ้นทันที   ( จากที่เงียบอยู่แล้ว )   เท่าที่ฟังมาตั้งนานแล้วทุกอย่างก็โอเคดีแล้วไม่มีอะไรน่าเพิ่มเติมเลย  โปรเจคนี้ถือว่าดีมากกว่าอันเดิมอีกทุกคนในที่ประชุมคิดแบบนี้    แต่ไม่ใช่กับร่างสูงตาดุ  แวดตานิ่งๆแต่ดูร้ายๆ

“  ผมขอเสนอว่าโปรเจคนี้เราน่าจะเพิ่มการดูแลความปลอดภัยและทำให้สามารถใช้งานได้กับหลายสถานที่   อย่างดูแลเรือเก็บสินค้าหรือติดไว้ตอนที่เรือออกส่งสินค้าไปยังต่างประเทศ  ผมคิดว่าจะทำให้มีคนสนใจมากขึ้นเพราะสินค้าในเรือนั้นจัดส่งในระยะไกลและใช้เวลาในการส่ง    สินค้าในเรือที่จัดส่งทุกครั้งก็มีค้าเป็นเงินจำนวนมาก    ถ้าระบบการใช้งานนี้ใช้ได้กับเรือผมว่าต้องมีคนสนใจเกี่ยวกับระบบนี้เป็นอย่างมมาก    พวกคุณมีอะไรจะพูดเพิ่มเติมอีกไหม       นั้นปิดประชุม   ”   ร่างสูงกล่าวขึ้นดีเสียงเรียบๆ    เมื่อไม่เห็นมีใครออกความคิดเห็น และถามความคิดเห็นอีกครั้งซึ่งทุกคนก็ได้แต่ซ่ายน่าเขาก็ทำการปิดปรุชุมและเดินออกจากห้องทันที

“   ตอนนี้  16.45 น.  บอสจะออกไปทานข้าวกับคุณปีแอร์  หวิงเฉา   เวลาไหนครับ  ”   เมื่ออยู่ในห้องทำงานโดยร่างสูงนั้นนั่งพิงเก้าอี้มือก็ยกขึ้นมากอดอกไว้

“  ให้ฉันหายใจก่อนเถอะ  เฮ้ย  ”  ดราก้อนถึงกับบอกแกอีกฝ่ายที่ทำงานดี   แต่มันดีเกินไปนะ

“   ก็ผมจะได้รอเตรียมความสะดวกไว้รอนิครับบอส   บอสจะได้พักสักหน่อย  ”   เลขาหนุ่มเมื่อเห็นสีน่าบอสเหนื่อยๆก็อยากให้เวลาที่เหลือต่อจากนี้พักผ่อน

“  สักสองทุ่มแล้วกัน   เดียวฉันไปพักก่อนแล้วกัน  ”

“  ครับบอส  ”   เมื่อเห็นเจ้านายตัวเองเดินไปยังประตูด้านหลังแล้วทีมก็เดินออกไปจากห้องทำงานเจ้านายเหมือนกัน

18.35 น. 

“  อืมม   ”   ดราก้อนรู้สึกหนักไปทั้งร่างกายเหมือนโดนอะไรมาทับบนตัวเขา   จึงรีบลืมตาขึ้นมาดูก็เห็นเป็นผู้ชายคนหนึ่งร่างสูงใหญ่เหมือนเขาแต่โปร่งบางกว่าเล็กน้อยทับตัวเขาอยู่

“  ตื่นได้แล้ว   มึงจะนอนไปถึงตอนไหน  ”  เสียงทุ้มๆถามขึ้น

“  มึงมานี้ได้ไง   ลงไปก่อนกูหนัก  ”   ดราก้อนพูดพร้อมกับยันตัวเองลุกขึ้นนั่งเอาแผ่นหลังพิงกับหัวเตียง

“  กูมาหามึงไม่ได้เหรอ    กูแค่จะมาดูสินค้าที่บริษัทมึงทำออกมาใหม่    ก็เลยแวะมาเยี่ยมมึงด้วย  ”   ร่างชายที่เข้ามาหาเขานั้นพูดบอกเมื่อเห็นสายตาคมนั้นมองมานิ่งๆ

“  อืม  ”

“  แต่กูจะมาชวนมึงไปกินข้าวเย็นด้วย  ”   ร่างโปร่งชวนด้วยรอยยิ้มนิดๆ

“  วันนี้กูไม่ว่าง  ”   ดราก้อนพูดพร้อมกับเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำ

“  มึงไปทานข้าวกับลูกค้ากูรู้    แต่กูขอเวลาหลังจากมึงเสร็จธุระได้ไมล่ะ  ”   เขาเดินทางมาหาร่างสูงนี้โดยเฉพาะ   แล้วจะให้เขากับไปเพียงแค่เห็นน่าน่ะเหรอ    ไม่มีทาง

“  หึ    ก็ได้    ไว้กูคุยธุระเสร็จจะไปหา    ตอนนี้มึงกับไปก่อนดีกว่า  ”   ร่างสูงของดราก้อนรู้เหตุผลที่แท้จริงที่อีกฝ่ายมาหาตนก็ได้แต่ส่งเสียง   หึในลำคอออกมา   มีแค่นี้สินะ  พร้อมกับบอกอีกฝ่ายกลับไปก่อน

“  นั้นเดียวเจอกัน  บาย  ”   เมื่อได้คำตอบที่พอใจร่างโปร่งก็เดินออกไปทันที   ส่วนดราก้อนก็แต่งตัวเพื่อออกไปตามนัดกับลูกค้า

“   ซี้ดดด    อา........เจ็บ.......แรงอีก    อืมม    อ๊ะ   อ๊ะ    ซี้ดดด   ”   เสียงร้องดังขึ้นในห้องพักสุดหรูใจกลางเมืองสิงคโปร์   เสียงที่ร้องออกมาด้วยความร้อนจากภายในที่ปั่นป่วนของร่างโปร่ง

“   คางดังๆ     อืม......   ”   ชายหนุ่มที่ร้องควันคางอยู่ใต้ร่างเขาตอนนี้    มีชื่อว่า    ไอ้ออดี้   ลูกชายคนโตของเจ้าสัวเชิญชัย     เจ็บแต่มึงก็ขอกูแรงๆนะ!  

“    อืม    ซู้ด........อ๊ะๆๆ    ”   ออดี้ร้องออกมาเสียงดังอย่างคนเก็บกันสภาวะปั่นป่วนภายในร่างกายที่ตอนนี้ร้อนยิ่งกว่าไฟ    ตั้งแต่ร่างสูงมาหาเขาตามนัดเราก็เริ่มกิจกรรมอันเร่าร้อนกันทันที    ไม่มีคำพูดสวยหรู    ไม่มีการเอาใจก่อน   ไม่มีการพูดข้อตกลงอะไรเพราะเรื่องทั้งสองได้เคยตกลงกันมากตั้งนานแล้ว

“   อืม   หึหึ   ”

“   เร็วๆ  แรงเลย   กูจะไม่ไหวเลย   อ๊ะ   อาๆ    อ๊าๆๆ   อา    อ๊ะๆๆๆ   อืมมม   อ๊าๆๆๆๆ  ”  เขาใกล้จะไปถึงปลายทางแล้วตอนนี้ไม่ไหวแล้ว   เมื่อร่างสูงได้ยินคำข้อนั้นเขาก็ถึงกับขยัมอย่างแรงตามอารมณ์ตัวเองด้วยความเร็วแต่หนักๆ จนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันอย่างทียิบ   จนมังกรตัวใหญ่ของเข้าพุ่นน้ำรักออกมาจนเต็มถุงยาง

“  ยังแรงดีเหมือนเดิมเลยนะมึง   แฮ่ๆๆ  ”   ร่างโปร่างพูดพร้อมกับหอบหายใจแรงๆอย่างเหนื่อยอ่อน    ส่วนร่างสูงนั้นได้ดึงถุงยางทิ้งขยะข้างหัวเตียงพร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำชำระร่างกายที่เต็มไปด้วยเหงื่อ

“   มึงจะกับแล้วเหรอ  ทำไหมครั้งนี้มึงกับเร็วว่ะ  นี่แค่สองรอบเองนะ  ”   ร่างโปร่างที่นอนอยู่บนเตียงถามขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายแต่งตัวออกมาจากห้องน้ำ

“  กูไม่ค้างมึงก็รู้   ”   ร่างสูงตอบกับด้วยเสียงหงุดหงิด

“  เออ  แล้วพรุ่งนี้มึงจะมาหากูอีกไหม  ”

“   ทำไหมกูต้องมา!!   ”

“   อีกไม่กี่วันกูจะกับไทยแล้ว   มึงก็น่าจะพาเพื่อนอย่างกูไปเที่ยวบ้าง  ”  ออดี้รีบบอกเมื่อเห็นสายตาคมกริมนั้นมองมา   จนเขารู้สึกเย็นๆที่ต้นคอ

“   หึ   มึงคิดว่ากูไม่รูเหรอว่ามึงกำลังคิดอะไรอยู่    หรือมึงลืมข้อตกลงหะ!  ”    ดราก้อนพูดเสียงเรียบๆพร้อมกับเดิมมาหาร่างโปร่างที่เตียงนอนแล้วจับคางเรียวมาบีบพร้อมกับพูดบอก

“  กู......กูไม่ได้ลืม  ”  ออดี้รีบบอกเมื่อเห็นดราก้อนนี้ทำแบบนี้กับเขา   คนอื่นอย่าได้หวังจะมาทำแบบนี้กับเขาได้    เพราะเขายอมแค่ไอ้ดราก้อนคนเดียวเท่านั้น

“  ก็ดี...........ปัง  ”   ดราก้อนพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องไปทันที

“  อะไรนะ!!!!!    มีคนขโมยงานโปรเจคเมื่อวานนี้ไปเหรอ  ”   เสียงเข้มถามขึ้นอย่างดังในห้องทำงาน

“  ครับบอส   คนที่ดูแลโปรเจคนี้อยู่ตอนนี้ก็นอนอยู่ที่โรงพยาบาลครับ  เพราะเมื่อวานตอนดึกเขาโดนดักทำร้ายระว่างกับบ้าน   คนร้ายมันได้ทำร้ายเขาก่อนที่จะเอาเอกสารและข้อมูลต่างๆพร้อมกับปล่อยไวรัสเข้ามาทำลานระบบงานก็ที่จะหนีหายไปครับ  ”   ทีมเลขาคนสนิทรายงานข่าวในตอนเช้า

“  ใครมันกล้า!!!  ”  สายตาคมจับจ้องไปข้างน่าอย่างน่ากลัว   มือก็กำลังมัดแน่นอยู่บนน่าขา

“  ตรวจสอบแล้วมันได้หนีออกนอกประเทศไปแล้วครับ  ”  ทีมรีบบอกเมื่อเจ้านายเขานิ่งเกินไป

“  ที่ไหน???  ”

“  ที่ประเทศไทยครับบอส  ”

“  หึ!!    มันหาที่ตายได้ดีนี่    อีกสี่ชั่วโมงกับไทย  ”   เสียงเข้มบอกกับเลขาเรียบๆสีน่าก็ดูผ่อนคลายขึ้นเมื่อได้ยินว่าที่ไหน

“  ครับ    แต่ที่กลับไทยเนี่ยเพราะคิดถึงบ้านหรือเปล่าครับบอส  ฮ่าๆๆ  ”   ทีมพูดแหย่เจ้านายตัวเองเล่นๆเมื่อเห็นสีน่าอีกฝ่าย

“  รู้ดีนี่    ไปเตรียมตัวเถอะ  ”

“  ครับ  ”

“   บอสครับคนของเราได้ที่อยู่หัวขโมยมาแล้ว   ตอนนี้ก็คุมตัวมันไว้อยู่ครับบอส  ”   ตอนนี้เขานั่งอยู่ในรถ BMW สีดำที่ลูกน้องที่อยู่เมือไทยขับมาไว้รับเขาที่สนามบินและเขาก็กำลังเดินทางกับบ้านใหญ่เพื่อกับไปหาครอบครัวเขา

“   อืม    นั้นไปหามันก่อนค่อยกับบ้านใหญ่   ”   เสียงเข้มสั่งการนิ่งๆ

“  ครับ  ”

“  เอืยดดดดดดดดดดด   ”   เสียงรถคันสวยแบกอย่างแรงพร้อมกับที่หน้ารถยนต์ที่เขานั่งอยู่นั้นปรกฏเห็นจักรยานล้มลงกับพื้นข้างๆจักรยานก็เด็กคนตัวเล็กนอนอยู่

“   เกิดอะไรขึ้น!  ”   เขาตกใจนึกว่ามีใครรอบมาทำร้ายเขาแต่คงไม่ใช่เพราะเขาเห็นเหตุการณ์ข้างน่าแล้ว

“  เดียวผมลงไปดูเขาก่อนนะครับบอส  ”   ทีมรีบลงจากรถไปดูทันที   เขามองไม่เห็นทางแยกอีกฝั่งเพราะมีป้ายโฆษณาบังอยู่เขาผิดเต็มๆ

“  ขับรถยังไงของคุณเนี่ย   ไม่มองทางหรือไง  แล้วจะรีบขับเร็วไปตายที่ไหนว่ะหะ  โอ๊ยยย”   เสียงแว่วๆดังเข้ามาในรถที่ดราก้อนนั่งดูอยู่

“  คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ  ”   ทีมรีบถามอีกฝ่าย

“  เจ็บแขน  จักรยานพัก ล้อรถมันก็วิ่งไปนู้นแล้ว  คุณจะรีบขับไปไหนไม่ทราบครับ  ไม่มองทางเลยหรือไงครับ”   เสียงแหลมๆยังดังขี้นมาอีกจนเขานึกหมั่นไส้   มันจะอะไรมากมายขนาดนั้นไม่ได้ชนสักหน่อยคงเรียกร้องเอาเงินล่ะสิ  หึ!!

“   เสร็จหรือยังทีมฉันรีบ ”   ดราก้อนรอดูอยู่คิดว่าคงอีกนานเขาไม่อยากเสียเวลาจึงเปิดประตูออกมาพูด   เขามีธุรสำคัญที่ต้องรีบไปทำไม่ใช่มาพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้

“  ครับบอส………คือผมขอโทษจริงๆครับนี้ครับค่าไปโรงพยาบาลไปทำแผลนะครับ  ”   ทีมหันมาตอบเขา  ก่อนที่จะเดินมาขึ้นรถแล้วขับต่อไป

“   พวกมิจฉาชีพสินะ  ”   ดราก้อนพูดด้วยน้ำเสียงสมเพช

“   อ่อ   น้องเขาเจ็บๆจริงๆครับนาย  เห็นมองไม่เห็นน้องเขาเองครับ ”   ทีมบอกกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดที่มองไม่เห็นอีกฝ่าย แล้วทั้งรถก็เงียบไปตลอดทางจนเมื่อรถเหลี่ยวเข้าไปในบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง

“  นาย........ครับ........นาย.....มา.........ช้า.....ไป   ”    เมื่อเขาเดินลงมาจากรถก็มีชายคนหนึ่งเสื้อเต็มไปด้วยเลือดไหนจะตามใบน่าที่เต็มไปด้วยรอยช้ำอย่างหนัก    เดินโซเซมาพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงก่อนจะสิ้นใจตายทันที    เมื่อเห็นดังนั้นดราก้อนกับทีมก็รีบวิ่งเข้าไปดูในบ้านทันที    เพียบเลยทั้งรอยเลือดร่องรอยการต่อสู้ที่คงจะพึ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้   ทั้งคนใส่ชุดสีดำและมีชายหนุ่มคนหนึ่งที่ใส่ชุดอยู่บ้านธรรมดาได้พากันนอนตาย    คนเกือบ 10 กว่าชีวิตตายได้ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ

“  ตายหมดแล้วครับบอส   เรามาช้าไป  พวกมันฆ่าปิดปากก่อนเราจะมาครับ  ”   ทีมที่เดินสำรวจดูรอบๆก็รายงานตามที่เห็นทันที

“   กับบ้านใหญ่กันก่อนเรื่องนี้ค่อยว่ากัน  ”   บอกเสร็จดราก้อนก็เดินไปขึ้นรถพร้อมกับทีมที่ขับรถออกไปจากบริเวณนี้ทันที

มึงตามกูไม่ทันอีกแล้วสินะ    ไอ้ดราก้อน!!!!   

น้ำเสียงแค้นๆปริศนาดังขึ้นหลังจากที่รถอีกฝ่ายขับออกไป   ร่างในชุดสีดำรัดรูปปกปิดร่างกายทุกส่วนเหลือให้เห็นแค่ลูกตาที่ดูโหดร้าย  ร่างในชุดดำมองดูรอบๆอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปทางด้านหลังบ้านที่เป็นที่มืดๆแล้วหายไปทันที

โหวดๆๆเม้นๆๆ  

ติชมกันมาเลยครับรออยู่  ^____^