ดื้อนัก......จับมารักซะให้เข็ด

ลำดับตอนที่ #3 : ดื้อนัก.......จับมารักซะให้เข็ด ตอนที่ 3

“   แป้งชอบกินไอติม....อึกๆๆๆ......กับลูกอม.....ก....กะทิจำได้.......ฮือๆๆ  ”   กะทิหยิบเปือกถุงลูกอมวันนั้นที่แป้งให้ในวันแรกที่รู้จักกันขึ้นมาดู

ม.6 เทอม  2

//  กะทิวันนี้วันคริสมาสเราไปเที่ยวกันนะ  //   ตอนนี้พวกเขากำลังกินข้าวกันอยู่ที่โรงอาหาร  คนก็ตื่นเต้นเมื่อถึงวันเทศกาล   แต่เขากับเฉยๆ    แฟนสาวที่นั่งกินข้าวข้างๆเข้าก็ดังขึ้นมา   วันนี้โรงเรียนเขาจัดเทศกาลวันคริสมาสอีฟพวกเขาก็เลยต้องมาเข้ากิจกรรมนี้   เพราะอยู่มอปลายปีสุดท้ายแล้ว

//  คริสมาสมันไม่ใช่เทศกาลของเมืองไทยเรานะแป้ง   กะทิว่ารอปีใหม่เราค่อยไปเคาร์ดาวน์กันดีกว่าไหม  //เสียงชายหนุ่มบอกแฟนสาว

//  กูว่าวันสำคัญทั้งทีมึงก็พาแป้งไปหน่อยดิว่ะ    ทุกวันกูก็ไม่เห็นมึงว่างสักที   ทำตัวให้ว่างวันเดียวไม่ได้เหรอกวะ  //   เสียงทุ้มๆของชายหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้างทั้งสองพูดขึ้นเมื่อเห็นแป้งทำน่าเศร้าๆ

//  ก็กูต้องทำงานเก็บเงินนิ   อีกอย่างเดียวก็ปีใหม่แล้วใกล้ๆกันเองจัดไปเที่ยวพร้อมกันเลยก็ได้นิ    ใช่มั้ยแป้ง   //   กะทิพูดขึ้นพร้อมกับรีบกินข้าวไปด้วย

//  กะทิไม่ว่างเหรอ   แล้วจะจัดรวมกันได้ไงมันคนล่ะเทศกาลนะกะทิ  //   แป้งบอกแก่แฟนหนุ่มข้างๆ

//  นั้นสิมึง    ใครเขาจัดร่วมกันว่ะ!!  //   นินิวนั้นก็ช่วยแป้งพูดกับกะทิอีกแรง

//  อืมนั้นเดียวเลิกกิจกรรมเราไปเที่ยวกันเลยนะ  //

16.00 น.  หน้าประตูทางเข้าโรงเรียนชื่อดังทางภาคเหนือ   ก็มีร่างชายหนุ่มสองคนกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งยืนคุยกันอยู่

//  กะทิขอโทษนะแป้ง    พี่ชายกะทิโทรมาเมื่อตอนเดินออกมาว่าจะให้กะทิไปดูและกรุ๊ปนักท่องเที่ยวที่จะมาถึงรีสอร์ทในห้าโมงเย็นนี้อะ  //   กะทิบอกแกแฟนสาวที่ยืนรออยู่ที่ประตูทางเข้าโรงเรียน  ข้างๆก็เพื่อนสนิทอย่างนินิวยืนคุยเป็นเพื่อนรออยู่

//  อ้าวแล้วตั๋วหนังนี้ล่ะกะทิ   กะทิจะให้แป้งไปคนเดียวเหรอ  //   แป้งหยิบโทรศัพท์ที่ได้โทรไปจองตั๋วพร้อมกับจ่ายเงินไปแล้วขึ้นมาให้แฟนหนุ่มดู

//  เราขอโทษจริงๆแป้ง    แต่เราต้องรีบไปทำงานอะ  //    ตอนนี้ก็สี่โมงเย็นกว่าๆแล้วเขาจะไปสายไม่ได้เดียวพี่กิจหักเงินเขาอีก  โดยมีนินิวยืนฟังเพื่อนสนิททั้งสองคุยกันเงียบๆ   ก็นะปัญหาของคนเป็นแฟนกันเขาจะไปพูดอะไรมากก็ไม่ได้

//  แล้วยังไงจะให้แป้งไปดุคนเดียวเนี่ยนะ   ไม่เอานะกะทิ  //  แป้งรีบบอกเมื่อเห็นกะทิก้มน่าดูนาฬิกาบ่อยๆ

//  งั้นนินิวมึงว่างอยู่นิ    วันนี้ก็ไม่มีซ้อมบาสมึงไปเป็นเพื่อนแป้งแทนกูหน่อยแล้วกันกูมีธุระ  //   กะทิหันมาเห็นนินิวยืนฟังอยู่เงียบๆก็คิดได้ว่าวันนี้นินิวว่าง ให้นินิวที่เป็นเพื่อนสนิทไปเป็นเพื่อนแป้งก็ได้เพราะคนอื่นเขาไม่ไว้ใจให้ไปกับแป้งหรอก

//  กูก็ว่างอะนะ   แป้งล่ะอยากให้เราไปเป็นเพื่อนไหม   //   นินิวตอบกะทิที่ตอนนี้ยืนยิ้มให้แฟนสาวอย่างรอคำตอบเพราะเขาต้องรีบไปแล้วเดียวจะไม่ทัน

//  ก็ได้    แต่ครั้งหน้ากะทิห้ามผิดนัดแป้งอีกนะ   สัญญากันด้วย  //   แป้งเมื่อเห็นว่าแฟนตนเองคงไม่ว่างจริงๆอีกอย่างนินิวก็เพื่อนสนิทใกล้ตัวจึงตอบตก   แต่ขอเกี่ยวก้อยสัญญาก่อนแล้วกัน

//  กะทิสัญญาว่าจะไม่เบี่ยวนัดกับแป้งอีก    กะทิไปก่อนนะ    ฝากดูแลแป้งด้วยนะเว้ยไอ้นินิว   //  พูดจบกะทิก็รีบวิ่งออกไปจากหน้าโรงเรียนทันที

//  เออ!!!!  //

“  ฮือๆๆๆ     ฮือๆๆๆ    เรา.....น่า...อึกๆ.....มีเวลา......ให้....ป......แป้ง ....ฮือๆๆ.....มากว่านี้.......อึกๆฮือๆๆๆ  ”    กะทินอนร้องไห้อย่างหนัก    ทุกอย่างรอบๆตัวเขามันชั่งมีแต่สิ่งที่เจ็บปวด    มองไปทางไหนของห้องก็เจอแต่รูปเขากับแป้งหรือจะรูปพวกเขาทั้งสามคน   เขาตั้งรูปที่ถ่ายกันไว้แทบจะทุกมุมห้อง   แล้วสายตาของกะทิก็มาหยุดที่หน้าจอคอมที่เขาเปิดเกมส์ออดิชั่นยอดฮิตเอาไว้    เมื่อเห็นดังนั้นกะทิก็เดินมานั่งที่น่าคอมพิวเตอร์แล้วกดออกจากหน้าเกมส์ก็ปรากฏภาพพักหน้าจอคอมเป็นรูปทั้งสามในวันที่ไปเที่ยวไหว้พระกันที่เชียงใหม่    วันที่เขาขอแป้งเป็นแฟนและมีนินิวเป็นสักขีพยานในวันนั้น    ยังจำมันได้กันไหมแป้งนินิว 

“  ฮือๆๆ ”

“  อึกๆฮือๆๆๆ  ”    กะทิเข้าไปใน Facebook  ก็เห็นคนที่แอดมาขอเป็นเพื่อนหรือกล่องข้อความที่ยังไม่เปิดอ่านจำนวนมากคนกดไรท์อีกก็เยอะ   แต่เขาไม่ได้สนใจที่จะเข้าไปดูเลยสักช่อง   แต่เขาเข้ามาทำสิ่งที่ถูกต้องให้แก่เพื่อนสนิทและแฟนของเขา    นั้นคือยกเลิกสถานะที่ขึ้นด้วยกันมาได้   2   ปีแล้ว    ไม่ทันที่น่าเฟสเขาอัพขึ้นก็มีคนที่รู้จักและไม่รู้จักมาเม้นและกดไรท์มากมาย   เขาไม่ค่อยเข้ามาเล่นหรอกส่วนมาจะมีแต่แป้งที่เข้ามาเล่นเฟสเขา

 //  โสด  //

ตึ่ง   โสดตั้งแต่ตอนไหนว่ะ!!!

ตึ่ง  เป็นอะไรกันหรือป่าวกะทิ    ใจเย็นๆนะ

ตึ่ง  โสดจริงเหรอค่ะพี่กะทิ ^__^

ตึ่ง   สู้ๆๆเป็นกำลังใจให้นะครับ

ทั้งแชททั้งเสียงคอมเม้นที่เด้งชึ้นมา     ร่างโปร่างหาได้สนใจไม่เพราะตอนนี้เขามองไม่เห็นหน้าจอคอมเลยด้วยซ่ำ   น้ำตาที่ไหลออกมาอีกเป็นสายเมื่อเห็นรูปและเห็นข้อความต่างๆที่เคยคุยกัน 

“  ฮือๆๆๆ    ฮือๆๆๆ   อึกๆๆ   พอแล้วกะทิมันจบแล้ว   ”

//   เปลี่ยนรหัสผ่าน  //

//  ยืนยัน  //    
 

//  ออกจากระบบ  //

“  ฮือๆๆๆ    ฮือๆๆๆ    ฮือ    อึกๆๆ.........ฮะ........ฮือๆๆๆ  ”   กะทิได้แต่นั่งร้องไห้ที่หน้าจอคอม    ทุกสิ่งมันจบลงกะทิ    กะทินั่งร้องไห้จนเหนื่อยแล้วหลับไปบนเก้าอี๋หน้าโต๊ะคอมมือข้างที่ถือเปือกลูกอมอยู่นั้นก็จับอยู่ที่น่าจอที่มีรูปเขาสามคนยืนยิ้มอยู่    โดยไม่รู้เลยว่าหน้าประตูห้องนอนที่เปิดออกนิดหนึ่งนั้นมีร่างของพี่ชายยืนดูอยู่ด้วยความเป็นห่วง

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>ต่อ<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

สองเดือนต่อมา

กะทิที่ตอนนี้กำลังแต่งตัวเพื่อไปสอบที่โรงเรียนวันสุดท้าย   เป็นวันสุดท้ายของชีวิตเด็กมอปลายเพื่อที่จะไปเป็นเด็กมหาลัย    หลังจากวันนั้นที่เขาร้องให้อย่างนักจนนอนหลับไปตอนไหนไม่รู้   ตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าตัวเองนั้นได้นอนอยู่บนเตียงนุ้มของตนเอง   พี่กิจบอกว่าเป็นคนพามานอนเอง  แล้วเขาก็ได้เดินเก็บรูปทุกรูปที่มีภาพทั้งสามคนใส่กล่องพร้อมกับสิ่งของต่างๆที่อีกฝ่ายให้มานั้นเก็บจนหมดเขาก็ได้เดินเอาออกมาให้พี่กิจช่วยส่งไปให้แป้งที่บ้าน   เขายังไปเรียนเหมือนเดินแต่ที่ไม่เหมือนเดินคือกลุ่มเพื่อนในห้องกลุ่มใหม่และเสียงซุบซิบเรื่องของเขาแต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ   แป้งกับนินิวยังคงพยายามที่จะเข้ามาคุยกับเขาแต่เขาก็เลียงเดินออกไปกับเด็กที่มาขอเดทกับเขา   เป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆและทุกๆครั้งที่เจอน่ากันเขาก็จะมีเด็กสาวเด็กชายบ้างที่เดินข้างๆกาย    คนพวกนี้เข้ามาหาเขาเองแล้วเขาก็แค่ตอบสนองอีกฝ่าย 

“  ผมไปก่อนนะครับพี่กิจ  ”   ร่างโปร่งส่งเสียงร้องบอกพี่ชายที่ยืนรสน้ำดอกไม้อยู่ที่ฉะเลียงข้างบ้าน  

“  อืม  รีบสอบแล้วรีบกับมาบ้านนะ  พี่มีอะไรจะให้  ”   กิจตอบกับพร้อมบอกน้องชายที่กำลังจะรถสตาร์ทรถ KSR  สีเขียว – ดำ  คันคู่ใจ  ที่กิจเองนั้นและเป็นคนซื้อให้ตอนวันเกิดเมื่อ 2 ปีที่แล้ว

“  ครับพี่   เดียวผมไปก่อนนะเดียวไปสาย  ไปแล้วครับ  ”  ตอบพี่ชายแล้วกะทิก็ไม่ลืมใส่หมวกกันน๊อค  

ขับขี่ไปตามทางที่มีแต่ธรรมชาติล้อมรอบตัว   วันนี้อากาสดีจังตอนนี้ที่เหนือหนาวมากเพราะเดือนนี้เป็นกลางเดือนกุมพาพันธุ์   ไหนจะหมอกที่หนาตาในตอนเช้าตู่แบบนี้    มองไปรอบๆก็เห็นไร่ทางฝั่งขวามือที่ยาวจนเขามองไปไม่สุด  ไร่เขาปลูกทั้งผลไม้  ดอกไม้  หรือแม้แต่ใบชาพี่กิจยังเอามาทำเป็นอีกธุรกิจเพื่อช่วยชาวบ้าน   มองทางซ้ายก็เห็นเป็นรีสอร์ทที่เป็นบ้านพักแบบตั้งห่างกันนิดๆเพื่อความสะดวกของลูกค้า  ตั้งเรียงกันไปเป็นแถวยาวตั้งแต่ทางเข้ามาที่ไร่จนเห็นหลังสุดท้ายอยู่แถวๆภูเขานู้นแน่ะ   พึ่งรู้นะนิว่าที่บ้านเราก็มากิจการเยอะขนาดนี้    พี่กิจดูแลยังไงไว้นะเราก็ช่วยแค่เล็กๆน้อยๆเองนิ 

(   ประกาศๆๆนักเรียนทุกคนที่มาสอบในวันนี้   เหลือเวลาอีก 10 นาทีในการเข้าห้องสอบ   โปรดตรวจสอบตัวเองด้วยว่ามีความพร้อมที่จะเข้าห้องสอบหรือยัง  ห้ามมีการทุจริตในการสอบทุกประการ  ถ้าผู้คลุมสอบจับได้ทางโรงเรียนจะทำการไล่ออกทันที  )

“  สิ้นสุดสักที  ”   ร่างโปร่งพูดขึ้นเมื่อเดินออกจากห้องสอบพร้อมกับเดินไปที่รถมอไซค์แล้วขับกับบ้านทันที

“  กับมาแล้วครับบบบ    ป้าดวงใจพี่กิจอยู่ไหมครับ  ”    กะทิส่งเสียงร้องที่หน้าประตูแล้วถามป้าดวงใจที่ออกมารอรับ

“   พ่อเลี้ยงรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นจ๊ะ   กินอะไรไหมเดียวป้าเอาไปให้  ”   ดวงใจถามด้วยรอยยิ้ม 

“   กะทิขอน้ำสตอเบอรี่เย็นๆกับขนมมารองท้องนะครับ   กะทิหิวมากเลย  ^____^  ”   กะทิเดินเข้ามากอดดวงใจแบบอ้อนๆพร้อมกับบอก  แล้วค่อยเดินเข้าไปหาพี่ชาย

“ได้จ๊ะ  เดียวป้าเอาไปให้  รอแปบนะจ๊ะ” ดวงใจมองรอยยิ้มสดใสของกะทิเขาไม่ได้เห็นมานานเกือบสองเดือนกว่าๆแล้ว

“  มาแล้วครับพี่กิจ  ”  กะทิเอ่ยทักพี่ชาย

“   นั่งก่อน  และนี่อ่านดูซะ ”  เมื่อเห็นเป็นคนที่ตนเองรออยู่กิจก็ปิดแฟ้มงานลงวางไว้บนโต๊ะข้างหน้า   แล้วกิจก็พูดบอกพร้อมกับยื้นซองสีน้ำตาลนั้นให้

“  อะไรกันครับนี่  ”  เมื่อเห็นเอกสารตรงหน้าก็ทำให้กะทิถึงกับตกใจ

//   ใบสมัครเรียนที่มหาลัย A กรุงเทพมหานคร  //

“  ขออนุญาตเอาขนมมาให้หนูกะทิค่ะพ่อเลี้ยง  ”   ป้าดวงใจรีบเอามาว่างแล้วออกไปทันที  ฝ่ายกะทินั้นก็แค่พยักน่าว่ารับรู้แล้ว

“   กูว่ามึงควรไปเรียนนะ  มหาลัยเขาสอนเต็มมากและไม่ต้องสอบแค่มีเงินจ่ายค่าเทอมและเกรดดีเขาก็รับทันทีและกูก็ได้คุยกับพ่อแม่แล้ว  ทุกคนเห็นด้วยที่จะให้มึงไปใช้ชีวิตคนเดียวดู   กูกรอกข้อมูลมึงลงให้หมดแล้วเหลือแต่คณะกับเอกที่กูให้มึงเลือก  ”   กิจอธิบายเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของน้องชาย

“    พี่กิจและพ่อกับแม่คิดดีแล้วใช่ไหมที่จะให้กะทิไป    ถ้าเป็นเพราะเรื่องก่อนหน้านี้กะทิทำใจได้แล้วไม่ต้องห่วงกะทิกันหรอก   ”   คงเป็นห่วงเขากันสินะถึงได้อยากให้เขาไปอยู่ไกลๆจากสิ่งเดิมๆ

“  เรื่องนั้นก็ใช่   แต่พวกเราอยากให้แกเรียนรู้สิ่งต่อไปข้างหน้านี้ด้วยตัวเองนะ   มึงอย่างคิดมากสิว่ะ   แค่เปลี่ยนจังหวัดเรียนเองดูทำน่าเข้า  ”   กิจบอกพร้อมกับเอามือขยี้ผมน้องชาย

“  นั้นกะทิไปก็ได้  แต่ของเลือกเรียน  การท่องเที่ยวและการโรงแรมนะ  เพราะเกี่ยวกับงานที่บ้านเราดี  ”  พูดเสร็จร่างโปร่งก็ก้มลงเขียนทันที

“   ทุกอย่างส่งไปทางไปรษณีย์ก่อนแล้วกัน  เพราะวันนั้นกูติดเรื่องเซนสัญญาเกี่ยวกับผลไม้กระป๋องวะ  เดียวที่พักกับของกูจะจัดการให้   มึงก็เตรียมตัวไปเป็นเด็กมหาลัยรอแล้วกันอีกหนึ่งอาทิตย์    นั้นป่ะ    ไปกินข้าวกันเถอะ   ”   กิจพูดขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองมีธุระสำคัญต้องไปทำ   และชวนน้องออกไปกินข้าวเพราะขนมนั้นกะทิยังไม่ได้กินคงจะหิวมาก

หมดเวลาดราม่าของกะทิแล้ว  เย้!!!!

เม้นๆโหวตๆกันด้วยน๊าาาา