ดื้อนัก......จับมารักซะให้เข็ด

ลำดับตอนที่ #2 : ดื้อนัก.......จับมารักซะให้เข็ด ตอนที่ 2

“  มึงไปไหนมา   แล้วมึงเดินตากฝนทำไม   มึงร้องไห้ทำไม  ”   กิจเมื่อเห็นน้องตัวเองเดินตากฝนที่ตกอย่างแรงก็ได้เอาร่มออกไปรับ พร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วง ไหนจะตาที่บวมแดงนั้นอีก    เกิดอะไรขึ้นกับมันว่ะ

“  ผมม   เจ็บ....ฮือๆๆๆๆ   ผมเจ็บ.........เจ็บ  ”   กะทิร้องไห้อย่างหนักพร้อมกับกอดพี่ชายตัวเองแน่

“  เข้าบ้านก่อน  แล้วค่อยคุยกับกู  ”   กิจรีบพากะทิเข้ามานั่งที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับบอกเด็กรับใช้ไปเอาผ้าห่มกับเสื้อผ้ามาให้น้องเปลี่ยน

“  นี่ผ้าห่มกับเสื้อและก็ยานะค่ะพ่อเลี้ยง  ”   เด็กรับใช้เอาของที่กิจต้องการมาให้พร้อมกับที่ว่างน้ำเปล่าอุ่นๆให้แกนายน้อยกะทิ

“  ขอบใจมากดวงใจ   ไปพักผ่อนเถอะเดียวฉันดูแลกะทิเอง  ”   กิจรีบเอาเสื้อเอาให้น้องชายไปเปลี่ยนในห้องน้ำ

“  ค่ะพ่อเลี้ยง  ”   พอดวงใจออกไปกิจก็นั่งคิดว่ากะทิมันไปเจออะไรมาถึงเจ็บจนร้องไห้หนักขนาดนี้

“  มากินยากะทิ  ”   เมื่อเห็นน้องก็เอายาให้กินทันทีเพราะกะทิเป็นคนร่างกายแข็งแรงแต่ถ้าไม่สบายจะเป็นหนักมาก

“  ครับ  ”  กะทิตอบด้วยเสียงเหนื่อยๆ

“  เล่าได้หรือยัง  ”   กิจถามเมื่อเห็นว่ากะทินั่งห่มผ้าเพื่อปรับความอบอุ่นให้ร่างกายเรียบร้อยแล้ว

“  ครับ   แป้งมาบอกกับกะทิว่าท้อง …………………………………………………………”   กะทิเล่าเรื่องตั้งแต่เริ่มสงสัยอาการของแป้ง   และอะไรหลายๆอย่างที่เปลี่ยนไปของแป้ง   จนวันนี้แป้งได้ชวนเขาออกไปเดินเล่นพร้อมกับการบอกกับเขาว่าท้อง   นินิวนั้นก็ออกมายอมรับความผิดทุกอย่าง    สักพักกะทิก็คิดถึงภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมาด้วยกันของทั้งสามคน   ตั้งแต่เริ่มรู้จักกัน   ทำอะไรด้วยกันไม่ว่าจะเที่ยว   เดินเล่น   ดูหนัง   คำสัญญาว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป   กะทิคิดไปเรือยๆพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลออกมาจนเต็มน่า    จนมีคำหนึ่งดังขึ้นในความคิดจนทำให้กะทิร้องไห้ออกมาอีกรอบใหญ่    เรารักกันกะทิ   นินิวนั้นได้เป็นคนบอกกับเขาเป็นคำสุดท้ายก่อนที่เขาจะเดินจากมาจากสถานที่แห่งนั้น  เสียงที่เหมือนกับลมพัดผ่านแต่กับทำให้เขาเกือบขาดใจ  เขาเจ็บจนมันชาไปหมดทั้งหัวใจ 

“  ร้องไห้พอ   พรุ่งนี้มึงต้องกับมาเป็นกะทิที่ปากจัดที่ไม่กลัวอะไรและสดใส   ไม่ใช่คนที่มีน้ำตาเต็มน่าแบบนี้   ไปเดียวกูไปส่งที่ห้องนอน  ”   กิจซึ่งฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากน้องชานตนเองแล้วก็ได้แต่นึกสงสาร  คนเชื่อมั่นในความรัก  คนที่มั่นคงในการเชื่อใจคนรักและเพื่อนรักอย่างมาก  เขาไม่โทษว่าเป็นความผิดของสองคนนั้นหรอกเพราะความรักมันคือความรู้สึกที่ทั้งฝ่ายต้องการมาเติมเต็มสิ่งที่ขาดของกันและกัน  ซึ่งกะทิอาจจะไม่มีสิ่งนั้นให้อีกฝ่ายก็ได้ 

“  มึงเป็นคนเก่งและฉลาดกูรู้ว่ายังไงมึงต้องผ่านมันไปได้    มึงยังมีกูที่จะอยู่ข้างๆมึง    มีพ่อกับแม่ที่ยังรักมึงกว่าที่จะหาสิ่งใดมาเปรียบได้    กูรู้ว่ามึงจะต้องจัดการตัวเองได้ในเร็วๆนี้   พักผ่อนซะเดียวกูก็จะไปนอนแล้วเหมือนกัน   ถ้ามึงมีอะไรก็ไปหากูที่ห้องได้เลยนะ  ”   เมื่อกิจพากะทิเข้ามาในห้องของอีกฝ่ายแล้วก็พูดขึ้นเมื่อเห็นกะทิที่ยังนั่งมองรูปถ่ายข้างเตียงนอนเป็นรูปถ่ายของชายหนุ่ม2 คน    คนหนึ่งผิวขาวเหลืองน่าตาหล่อเหลาส่วนผู้ชายอีกคนนั้นมีผิวสีแทนน่าออกหวานๆเท่ๆ ยืนยิ้มกว้าง   ส่วนหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงกลางระหว่างผู้ชายสองคนนั้น   มีผิวขาวแบบคนเหนือตาโตขนตางอลงาม   ยืนยิ้มด้วยรอยยิ้มที่น่ามอง   ใบน่าของทั้งสามเต็มไปด้วยรอยยิ้มสดใส  เป็นรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุดของทั้งสามคน   เพราะเป็นช่วงไปเที่ยวไหว้พระกันที่เชียงใหม่ตอน ม.4 และกะทิได้ขอแป้งเป็นแฟนที่นั้น   โดยมีนินิวเป็นสักขีพยานให้ว่าทั้งคู่ตกลงคบกันแล้ว

“  ครับ......พี่กิจไปพักผ่อนเถอะครับ  ” กะทิหันมาบอกพี่ชายเหมือนคนหมดแรง  กิจได้ยินแบบนั้นก็เดินออกจากห้องไปทันที

“  ฮือๆๆ..........ฮึกๆๆ......อึกๆ.....ฮือ  ”  กะทินอนร้องไห้  แล้วก็คิดถึงสิ่งที่ผ่านมาของทั้งสาม

 “  อึก......เราจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีแป้ง.........ฮือๆๆ......อึกๆๆ ” กะทิหยิบรูปถ่ายคู่กันกับหญิงสาวที่วางไว้ข้างเตียงนอนมากอดไว้เนียบอก  พร้อมกับร้องไห้เสียงดัง

                            //  หวัดดี  นายชื่ออะไรเหรอ  //    เด็กสาวน่าต่าน่ารักถามนักเรียนชายที่นักข้างๆกัน   

เพื่อทำความรู้จักกับเพื่อนในห้องเรียน

                            //  ชื่อกะทิ   แล้วเธอล่ะชื่ออะไร  //   เด็กชายผิวสีแทนตอบกลับด้วยรอยยิ้มเขินๆ

                            //  เราชื่อแป้งนะ   ยินดีที่ได้รู้จักนะกะทิ   อะเราให้แด่มิตรภาพของเรา//   เด็กสาวกล่าวพร้อมกับยื้นลูกอมให้เด็กชายหนึ่งเม็ด

                             //  ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน  ขอบคุณนะ  เรียนกันเถอะอาจารย์เข้ามาแล้ว  //

“  อึกๆๆ.......  ”    เรื่องราวตั้งแต่เริ่มรู้จักกันหวนเข้ามาในความคิด   ตอนนั้นเขาดีใจมากที่เด็กสาวน่าตาน่ารัก  เรียบร้อย    เข้ามาทักเขาเขาเห็นตั้งแต่วันแรกที่เด็กสาวมาสมัครเรียนกับแม่ของเธอ    เขาแอบมองเธอตั้งนานว่าจะได้เรียนห้องเดียวกันไหม    จะเข้าไปทักดีไหมแต่เขาก็ไม่กล้าจึงได้แต่ขอพรให้ได้เรียนห้องเดียวกันกับเขาเด้วยถอะ

“   ฮือๆๆๆ..........ฮึๆๆๆ........อึกๆๆ..........ฮือๆๆๆ  ”    ทำไมถึงเป็นแบบนี้    มันไม่ใช่ในแบบที่เขาคิดเลยเราจะรักกันไปตลอดไม่ใช่เหรอ

                              //  กะทิวันนี้เราไปกินไอติมกันนะ   มีร้านเปิดใหม่ที่หน้าโรงเรียนเราอะ  //    เด็กสาวในชุดเสื้อนักเรียนแขนยาวใส่กระโป่งยาวเนื้อเข่านิดๆในแบบของโรงเรียนชื่อดังทางภาคเหนือ    ผมสีดำเงางามรวบตึงเป็นหางม้าไว้ข้างหลังอย่างเรียบร้อย    มีกระเป๋านักเรียนถือไว้ข้างกายชวนชายหนุ่มที่เดินข้างๆกันขึ้น

                             //  วันนี้ตอนเย็นเหรอ   อืมม    เราขอโทษนะแป้งเราไม่ว่างอ่ะ   เราต้องกับไปช่วยพี่กิจเอาของไปส่งให้ลูกค้ารายใหญ่อ่ะ    เราขอโทษจริงๆนะแป้งไว้พรุ่งนี้ได้ไหมเดียวเราพาไป  //    เด็กหนุ่มบอกกับเด็กสาวด้วยความร้อนรน  เพราะกลัวอีกฝ่ายจะโกรธ

                             //  แต่ว่า   ส่วนลดมันหมดวันนี้นะ  //    เด็กสาวตอบด้วยสีน่าเศร้าๆ

                             //  เราไม่ว่างจริงๆอ่ะ   นั้นเดียวเราให้นินิวมันไปเป็นเพื่อนดีไหมแป้งจะได้มีเพื่อนกิน  // 

 เด็กหนุ่มเมื่อเห็นสีน่าเศร้าๆของคนรักก็รู้สึกไม่สบายใจ  แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะไปกับเด็กสาวได้เขาต้องทำงานเก็บเงินเองเพื่ออนาคตที่เขาได้วางแผนเอาไว้

                            //  นินิวจะว่างเหรอ  นินิวต้องไปซ้อมเบสนิ  // 

                             //  ได้สิ   เดียวเราบอกให้เอง  //

                              //  อะเคจ๊ะกะทิ ^_^  //

“แป้งชอบกินไอติม....อึกๆๆๆ......กับลูกอม.....ก....กะทิจำได้.......ฮือๆๆ”