ดื้อนัก......จับมารักซะให้เข็ด

ลำดับตอนที่ #1 : ดื้อนัก.......จับมารักซะให้เข็ด ตอนที่ 1

“  อืม อื้อ คุ อืม คุณ ณ อย่าทำแบบนี้ อ่ะ  ”   นางแบบสาวลูกครึ่งอิตาลีส่งเสียงร้องด้วยความเสี่ยวขึ้นมา เมื่อชายหนุ่มร่างร่างสูงใหญ่ผิวขาวนิดๆ   ได้ทำการใช้ปลายลิ้นแหย่เข้าไปในหูของนางแบบสาว

ในขณะที่มีทั้งสองข้างก็ไม่น้อยน่าทำการขย้ำแตงโมลูกโตอย่าแรงตามอารมณ์

“  อืมม  เงียบเสียง  แล้วคางอย่างเดียวพอ  รำคาญ  ”  ชายหนุ่มตาดุริมฝีปากบางสีแดงออกค่ำๆ

จมูกโด่งเป็นสันรับกับน่ายาวเรียว  หุ่นดีขนาดนายแบบยังอาย  ซิกแพคเป็นลูกแบบคนชอบ

ออกกำลังพูดขึ้นด้วยความที่รบกวนอารมณ์  แล้วก็ลากปลายลิ้นจากลำคอมายังตำแหน่งที่เป็น

จุดอ่อนของผู้หญิงแตงโมเทียมข้างขวาพร้อมกับมือซื้อซ้ายได้ทำการลวงเข้าไปยังป่าไม้

เพื่อเช็คดูว่าผู้หญิงคนนี้ผ่านสนามรบมาเยอะแค่ไหน  หึหึ

“  ขอโทษค่ะคุณดราก้อน  ”   หญิงสาวรีบกล่าวขอโทษทันที  เพราะด้วยนานๆจะมีคนที่จ่ายหนัก

ขนาดที่ว่าเดินแบบ 5 งานยังไม่เท่าขึ้นเตียงกับชายหนุ่มที่มาแรงทั้งเรื่องงาน

เรื่องส่วนตัวที่มีคนอยากทำความรู้จัก แม้แต่เรื่องสาวๆที่พยายามจะมัดใจเขาให้อยู่หมัด  

แต่ก็นะถึงจะมัดใจไม่ได้ก็ขอแค่ขึ้นเตียงกันสักครั้งก็พอ

“  อ๊ะ...อ๋า...ฮะ....อ๊าาาา  ”   หญิงสาวมั่วแต่คิดอยู่  จนไม่ทันสังเกตว่าดรากอนนั้นได้สวมถุงยางแล้วสอดมังกรขนาดใหญ่เข้าไปได้ก็ขย่มอย่างแรงตามอารมณ์โดยไม่ได้สนใจเธอแต่อย่างใด

“  อ๊าๆ ๆ ๆ ๆ แรง...อีก อ๊ะๆ ๆ  ”   หญิงรีบขอร้องทันทีเมื่อตัวเองกำลังจะถึงปลายทางแล้ว 

แต่ชายหนุ่มกับถอดถอนแก่นกายออกพร้อมกับถึงถุงยางทิ้งขยะข้างเตียง   แล้วนำผ้าขนหนูที่วางอยู่บนเตียงมาใส่ทันที

“  กับไปซะ!!!  ”   ดราก้อนบอกด้วยความรำคาญ  ทำไมเขาถึงหมดอารมณ์ขึ้นมาเฉยๆ ทั้งๆที่หญิงสาวก็ถือว่าเป็นคนสวยมากคนหนึ่งในวงการดารานางแบบ  หุ่นเหรอก็ดีมาก   ส่วนน่าอกก็ใหญ่แบบที่เขาชอบ  แต่เขาเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง  เขาไม่พอเขาอยากได้มากกว่านี้   แล้วมันคืออะไรว่ะ!!!!!

“  คุณดราก้อน  คุณพูดอะไรออกมา  คุณมาทิ้งฉันอย่างนี้ไม่ได้นะ ………ว้ายยย  ”  หญิงสาวรีบพูดขึ้นด้วยอารมณ์ที่โมโห  อะไรทำไมถึงได้มาทิ้งให้เธอค้างยังงี้   พร้อมกับที่เธอลุกไปเกาะแขนขวาของดราก้อน   แต่ดรากอนกับสะบัดออกอย่างแรง

“ทีม มาเอาตัวมันออกไป ถ้ายังอยากต่อ กูจะจัดให้”ดราก้อนเรียกบอดี้การ์ดที่ยืนรออยู่หน้าประตูห้องนอน แล้วพูดด้วยความรำคาญ เขาไม่ใช่คนใจเย็นขนาดมานั่งฟังเรื่องแค่นี้หรอกนะ

“ครับบอส” ทีมบอดี้การ์ดร่างใหญ่เปิดประตูเข้ามาในห้องก็โค้งตัวพร้อมกับตอบรับคำสั่งบอสตัวเองทันที

“  จัดการให้ฉันที  ”   พูดแค่นั้นดราก้อนก็เดินไปทางห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวโดยไม่สนใจหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย   จะสนทำไมในเมื่อยังไงเขาก็ให้เงินพวกมันไปใช้อยู่แล้ว   แต่พิเศษหน่อยที่วันนี้มันคงได้รับแขกอีกหลายคนแค่นั้นเอง  หึหึ

"  ไม่นะคุณดราก้อน  ไม่  ปล่อยฉันเดียวนี้นะไอ้ขี้ข้า  ปล่อยสิว่ะ  กรั๊ดดดดดดด  "   หญิงสาวพูดทั้งที่ร่างกายมีเพียงผ้าหุ่มคลุมไว้ที่ร่างกาย   ทีมเห็นเจ้านายเดินไปแล้วจึงเดินเข้ามากระชากหญิงสาวออกจากห้องของเจ้านาย   เพื่อนำไปส่งต่อแกลูกน้องชั้นล่าง แต่หญิงสาวกับดิ้นแรงจนทำให้เขาหงุดหงิด

จึงลากออกไปด้วยความแรง

………………………………………………………………………

“  นั้นกะทิไปก่อนนะครับพี่กิจ  ดูแลตัวเองดีๆนะครับ  ”   วันนี้แล้วสินะที่เราจะไปจากบ้านเกิดไปเพื่อที่จะได้ลืมผู้หญิงกับผู้ชายที่เขารักมากทั้งสองคน   วันนี้พี่ชายเขามาส่งเขาคนเดียวพ่อกับแม่เขานั้นไปเที่ยวรอบโลกยังไม่กับมาเลย

“  กูรู้  กูเป็นพี่มึงนะกะทิ  มาทำเป็นบอกกูไปได้  แล้วไปอยู่นู้นก็รู้จักดูแลตัวเองด้วย เรื่องทางนี้ก็ให้มันผ่านไป  ลืมได้ก็ลืมมันไปซะ  ”   กิจบ่นน้องชายที่มาห่วงตนเองทั้งที่เรื่องตัวเองยังปวดหัวไม่พออีกเหรอ

“  ครับบบบบ  จะไม่ให้ใครมาใกล้หัวใจในระยะที่อัตรายเลยดีไม  อ้อ  มีอีกผมจะทำงานด้วยนะ  พี่กิจเผื่อสมองมันจะได้ไม่คิดอะไร  พี่ไม่ต้องเป็นห่วงกะทินะบอกพ่อกับแม่ด้วย  ”   กะทิบอกต่อ

“  เออๆๆ  ถึงแล้วโทรมาบอกกูด้วย  นั้นไปขึ้นรถไปรถมาแล้วน่ะ ขาดเหลือหรือต้องการอะไรโทรมาหากูได้ตลอดนะ  เดียวว่างๆกูลงไปหา  ”  กิจบอกน้องชายตัวเองเมื่อเห็นว่ารถทัวย์นั้นเรียกผู้โดยสารแล้ว

“  ครับบบบผมมม  สวัสดีครับบบ  ”   กะทิสวัสดีพี่ชายแล้วก็เดินขึ้นไปบนรถทัวย์ทันที   เขาเลือกนั่งติดกับน่าต่าง ของๆเขาได้ส่งไปรษณีไปที่หอพักตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้ววันนี้เขาเลยไปแค่ตัวกับกระเป๋าเป้ใบเดียว   เมื่อได้อยู่คนเดียวความคิดก็หวนกับไปเหตุการวันนั้นอีกครั้ง

.

.

.

.

“  เราท้องกะทิ  เราขอโทษ  ”  สวนสาธรณะแต่งหนึ่งที่ตอนนี้มีลมพัดเย็นด้วยข้างหลังของเขามีสระน้ำขนาดใหญ่  ด้านบนรอบด้านตัวเขานั้นก็มีต้นไม้ที่บังแสงแดดและร่มรื่นอยู่ หญ้าสีเขียวที่เขายืนอยู่เหมือนจะเย็นใสบายใจ  แต่ไม่ใช่เลยกับเด็กผู้ชายน่าตาเท่ๆหล่อๆ  ที่ได้มารับรู้ข่าวนี้  เขาเหมือนล้มทั้งยืน  เขาควรจะทำอย่างไรดี  ควรตอบหรือถามว่ายังไงดี

“  ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะแป้ง  ”   กว่าจะถามออกมาได้เขาหัวใจแถบหยุดเต้น

“  ฮือๆๆๆๆ  เราผิดเอง  ฮือๆๆ เราขอโทษนะกะทิ   ”   หญิงสาวน่ารักในวัยอายุ 18 ปี  ได้บอกกับแฟนหนุ่มของตัวเอง  กะทิเป็นคนดีไม่เหมาะกับแป้งเลยสักนิดเราคบกันมา 3 ปี  แต่ไม่มีวันไหนเลยที่ผู้ชายคนนี้จะไม่รักเธอ  กะทิดีกับเธอทุกอย่างจนรู้สึกละอายใจที่เธอเอาเรื่องนี้มาบอก

“  กับใคร???  ”   กะทิถามด้วยความเสียใจริมฝีปากเม้มแน่จนเจ็บปากบวมไปหมดแล้วตอนนี้ 

“  กับกู  ”   เสียงชายหนุ่มอีกคนพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาหาทั้งสองคนแล้วกอดหญิงสาวไว้กับอกตัวเอง 

 เขาชื่อว่านินิว   ทั้งสามเป็นเพื่อนสนิทกันเรียนมาด้วยกันตั้งแต่ ม.1 จนถึง ม.6 กะทิชอบแป้งมาตั้งแต่เริ่มเป็นเพื่อนกันก็ตั้งแต่ ม.1 แต่กะทิขอเป็นแฟนกับแป้งตอน ม.4 ซึ่งแป้งก็ตกลง

“  ทำไมมึงทำกับกูแบบนี้ !!!   กูไว้ใจมึงนะเว้ยนินิว   ทำไมพวกมึงต้องหักหลังกูด้วย  เราไม่ดีพอใช่ไหมแป้ง ตอบเรามาสิ  ทำไหมทำกับกะทิแบบนี้   แป้ง   ฮือๆๆๆ  ทำไมว่ะ  ฮือๆๆๆ  ”   เขาบอกเลยว่าเขาช็อคมาก  ทำไมล่ะแป้ง   เพราะเขาไม่มีเวลาเหรอ  ก็คงจะใช่เพราะเขาเอาแต่เขาไร่ไปช่วยพี่ชายเขาทำไร่ผลไม้นิ   แต่ก็ไม่น่าที่จะมาหักหลังเขาด้วยการทำแบบนี้   เพื่อนที่สนิทกันเขาทำกันแบบนี้เหรอ  ฮือๆๆ  ทำไมว่ะ  ทั้งสามคนได้แต่ยืนร้องไห้อย่างหนักกับสิ่งที่เกิดขึ้น  นินิวรู้เขาผิดที่ทำกับแป้งและกะทิแบบนี้  แต่เขาห้ามใจตัวเองไม่รักแป้งไม่ได้  ส่วนแป้งนั้นก็เพราะอารมณ์อ่อนไหวง่ายเพราะกะทิชอบให้นินิวพาแป้งไปเที่ยวนั้นนี่แทนตัวเองเสมอ  ความใกล้ชิดเริ่มมาด้วยใจสองใจมาผูกพันกัน

“  กูขอโทษกะทิ  กูผิดเอง  แป้งไม่ได้ผิดอะไรเลย  ”   นินิวบอกแก่เพื่อนที่เขารักมากอย่างกะทิ

“  พอ!!  พอหยุดพูดได้แล้ว  กูไม่อยากฟัง  ”   กะทิบอกพร้อมกับที่หันหลังเดินออกมาจากสถานที่ที่เขาคิดว่ามันยิ่งกว่าตกนรกซะอีก  เขาเดินเหมือนคนเรื่อยรอยไปตามทางโดยไม่ได้สนใจเสียงฟ้าเสียงฝนที่ตกมาอย่างแรงเลยสักนิด  เขาไม่กลัวหรอกกับสิ่งเหล่านี้  เพราะประสบการณ์เมื่อกี่สอนเขามาแล้วว่า ใจคนเรา ยากแท้ หยั่งถึง  ชายหนุ่มเดินพร้อมกับร้องให้มาจนถึงน่าบ้านก็เจอกับพี่ชายยืนรออยู่น่าบ้าน

.

.

.

.

.

“  หลับไปตอนไหนว่ะเนี่ย   น้ำตาครั้งสุดท้าย  ”   กะทิสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยอาการหอบหายใจอย่างแรง   ไหนจะน้ำตาที่ไหลอยู่ข้างแก้ม  มันจบแล้วกะทิ  พอเลิกคิดถึงมันได้แล้ว

.........................................ต่อ...................................

 “  นี่ห้องพักอยู่ชั้นหกนะ  มีปัญหาอะไรบอกป้าที่ชั้นล่างได้เลยนะ  ”   ป้าเจ้าของหอพักยืนกุญแจพร้อมกับบอกเขาด้วยรอยยิ้ม

“  ขอบคุณครับป้า  ” กะทิขอบคุณเสร็จก็ไขกุญแจเข้าห้องเพื่อดูห้องพักที่พี่ชายเขาได้จับจองไว้ให้

“  อืมมม  ห้องน่าอยู่แหะ  มีระเบียงด้วย  เตียงนอนก็ใหญ่นุ่มดีอีก   โทรหาพี่กิจดีกว่า  ”   กะทิเดินสำรวจห้องพักตัวเองได้สักพักก็โทรบอกพี่ชายว่าถึงห้องพักเรียบร้อยแล้ว

“  หิวแล้วออกไปหาอะไรกินดีกว่า  ”   พูดเสร็จกะทิก็เดินไปหยิบกระเป๋าตังกับโทรศัพท์ เดินออกจากห้องไปกินข้าวข้างหน้าหอพักทันที

“  อ้าวจะไปกินข้าวเหรอกะทิ  ”  ลงมาชั้นล่างก็เจอกับป้าเจ้าของหอพักที่ร้องทัก

“  ครับป้า  มีร้านแนะนำไมครับ  เอาแบบไม่แพงแต่ได้เยอะ  อร่อยจนต้องไปกินอีกหลายๆๆครั้งอะครับ ฮ่าๆๆๆๆ  ”   กะทิถามด้วยความขี้เล่น

“  มีๆ  ร้านหัวมุมทางเข้ามาหอนี้ล่ะ  ไม่มีรถใช่ไม  นั้นเอาจักรยานป้าไปสิ อร่อยขนาดดารายังมากินกันบ่อยๆเลยนะ  ”   ป้าแกรีบแนะนำทันทีพร้อมกับยังมีน้ำใจให้เขาเอารถจักรยานปั่นไปอีก  เพราะเขาไม่ได้เอารถจากที่บ้านมาด้วย ก็มหาลัยเขาอยู่หน้าทางเขาหอพักแค่นี้เองเดินไปได้สบายอยู่แล้ว

“  ครับป้า  ขอบคุณที่แนะนำนะครับ  นั้นผมขอยืมจักรยาน แล้วเดียวตอนกับจะซื้อของมาฝากนะ  ไปและครับ  ”  กะทิบอกพร้อมกับปั่นจักรยานไปตามทางที่เริ่มมืดแล้ว   ขณะที่จะเหลียวออกจากซ้อยก็ดันมีรถ BMW สีดำเงาออกมาจากทางตรงข้างอย่างแรง

“  เอืยดดดดดดดดดดด   โอ๊ยยยย  ”   เสียงรถคันสวยแบกอย่างแรงพร้อมกับที่รถจักรยานล้มลงกับพื้น   ด้วยความตกใจทำให้กะทิเอามือมารองหัวเอาไวทำให้แขนโดนพื้นถลอก

“  ขับรถยังไงของคุณเนี่ย   ไม่มองทางหรือไง   แล้วจะรีบขับเร็วไปตายที่ไหนว่ะหะ   โอ๊ยยย  ”   กะทิลุกขึ้นยืนได้ก็ด่าอีกฝ่ายทันทีด้วยความโกรธ

“  คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ  ”   ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำเรียบกริบก็เปิดประตูด้านคนขับลงมาดู

“  เจ็บแขน  จักรยานพั' ล้อรถมันก็วิ่งไปนู้นแล้ว  คุณจะรีบขับไปไหนไม่ทราบครับ  ไม่มองทางเลยหรือไงครับ  ”   กะทิพูดบอกพร้อมกับต่อว่าอีกฝ่ายที่ขับรถมาอย่างเร็ว   แล้วตอนนี้ล้อหน้ารถจักยานของป้าเขาก็หายเข้าไปในหญ้าข้างทางแล้วด้วย   ซวยแท้ๆ

“  เสร็จหรือยังทีมฉันรีบ  ”   เสียงเข้มดังขึ้นที่ประตูหลังของรถ BMW เขารอมาได้สักพักแล้วยังไม่เห็นบอดี้การ์ดจัดการเสร็จสักที เรามีธุรที่ต้องรีบไปทำอีกด้วย

“  ครับบอส………คือผมขอโทษจริงๆครับนี้ครับค่าไปโรงพยาบาลไปทำแผลนะครับ  ”   ทีมตอบบอสตัวเองพร้อมกับหันมาหาเด็กหนุ่มร่างบาง พูดบอกอย่างรวดเร็วกับเงินปรึกใหญ่ใส่มือแล้วเดินขึ้นรถขับออกไปทันที

“  ไอ้  ไอ  ไอ้  บ้า   มาเอาแกไปเดียวนี้นะเว้ยยยย  กูไม่ได้ต้องการเงิน  กูต้องการให้มึงขอโทษกู  กับมาก่อนซิว่ะ  ไอ้ฝรั่งตัวสูงงงงง ”   กะทิถึงกับตกใจกับสิ่งที่อีกฝ่ายทำ แต่พอสติมาก็เห็นแค่ไฟรถที่ห่างออกไปแล้ว  เขาจึงได้แต่โว้ยวายตามหลังอย่าหัวเสีย

“  นั้นเอาเงินนี้ไปซื้อล้อรถจักยานคือป้าเขาก็ได้ว่า  อุ่ย!!!!   เจ็บเหี้ยๆๆๆ  ”  กะทิบ่นพอกับลากรถจักรยานกับหอทันที  ไม่กินแม่งแล้วข้าว  มาม่าในห้องยังมีอยู่เลย

 .

.

.

.

.

.

.

“  มึงไปไหนมา   แล้วมึงเดินตากฝนทำไม   มึงร้องไห้ทำไม!!!!!”