เอลลิเซีย...อัญมณีแห่งราชันย์

ตอนที่ 50 : ตอนที่ 10 : ความลับ เปิดเผย? (2)

/>

กลับมาแล้วเจ้าคะ...ตามสัญญา

เที่ยงคืนของวันที่ 1 พอดี >.<

ไม่รู้จะมีใครรออ่านอยู่บ้าง....T^T~

การ rewrite ยังไม่เสร็จเลยเจ้าคะ....เพราะการงานวุ่นวายยิ่งนัก...

แต่ตามสัญญาเจ้าคะ อัพภาคสองควบคู่ไปกับ การ rewrite ซึ่งแอบไปลงversion rewrite ไว้ใน o2love

สำหรับที่นี่...อัพไปแล้วสองตอน...แต่หยุดไว้เท่านั้นก่อน

แล้วอัพ version rewrite หลังจากที่แก้ไขหมดแล้ว

เพราะไม่อยากให้ทุกคนที่ตามอ่านสับสนกันไปซะก่อน...

____________________________________________

แอ็ด...เสียงเปิดประตูแว่วดังขึ้นจากด้านหลังทำให้แพทริกที่เดินอยู่ตรงโถงทางเดินชั้นสอง ต้องเหลียวหลังกลับไปมองเห็นภาพของเด็กหนุ่มรุ่นน้องที่แต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตและกางเกงที่อาร์จัดการสวมเข้าเดิมกำลังก้าวออกจากห้องฝั่งตรงข้ามกับที่ตนพึ่งเดินออกมาเมื่อครู่ ก่อนหญิงสาวที่กลับคืนสู่ร่างชายจะแกล้งร้องทักแสร้งตีหน้าสงสัยบ่นประหลาดใจไปให้หัวหน้าปราการปีสี่

“อ้าว รุ่นพี่แพทริกทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ”

“.......”

แทนที่จะตอบคำถามหัวหน้าปราการซาตานที่กลับสู่โหมดใบหน้าเย็นชา สลัดทิ้งความอ่อนโยนเพียงเล็กน้อยที่เคยมีอยู่ในห้องเมื่อครู่ไปเสียสิ้น มองสำรวจอาร์ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่พยายามจับผิดสลับกับหันไปมองบานประตูที่ตนพึ่งปิดไปเมื่อครู่ราวกับสามารถสัมผัสได้ถึงความไม่ชอบมาพากล

“ข้างล่างเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ฟังเสียงแล้ววุ่นวายน่าดู”

คนที่หวั่นว่าจะถูกจับได้รีบพูดหาประเด็นกลบเกลื่อนเดินผ่านหน้าชายหนุ่มรุ่นพี่แสร้งเป็นไม่ใส่ใจสายที่จับจ้องตรงมาคล้ายเกรงว่าดวงตาคู่นั้นจะสามารถมองเห็นร่างแท้จริงซึ่งซุกซ่อนอยู่ภายใน ตั้งใจจะลงไปสมทบกับเพื่อนชายทั้งสามที่อยู่ด้านล่างให้เร็วที่สุด แต่แล้วกลับได้ยินเสียงทุ้มต่ำเอ่ยขัด จนหญิงสาวในร่างชายต้องหยุดฝีเท้าลงด้วยใจที่เต้นไม่เป็นส่ำหวั่นว่าแผนการสร้างหลักฐานปลอมขึ้นมานั้นจะล้มไม่เป็นท่า

“เดี๋ยว”

ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจที่เต้นโครมครามรับกับจังหวะการย่างก้าวของซาตานแห่งปราการอัคคีที่ดังก้องอยู่ในโสตประสาทของคนที่มีฉนักติดหลัง ไม่นานนักก่อนรางสูงใหญ่นั่นจะเดินเฉียดกาย

“ฉันไม่ชอบเดินตามหลังใคร”

อีตารุ่นพี่ซาตานจอมโหดบ้า ทำฉันจิตหล่อนไปเลย โธ่เอ๋ย นึกว่าจะไม่รอดโดนจับได้ซะแล้ว เล่นเอาใจร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม ตั้งแต่ร้องเดี๋ยวเมื่อกี้แล้ว  แม้เจ้าตัวจะส่งเสียงสบถอย่างหงุดหงิด แต่ขณะเดียวกันก็อดโล่งใจไม่ได้ที่แผนการเอาตัวรอดนั้นผ่านพ้นไปได้ด้วยดี ก่อนจะก้าวตามหัวหน้าปราการรุ่นพี่ที่เดินนำลงไปชั้นล่างอย่างสงบปากสงบคำ พยายามไม่ส่งเสียงเข้าไปก่อกวนหัวสมองของท่านหัวหน้าเพื่อความปลอดภัยของชีวิตตัวเอง

          ภาพด้านล่างของห้องพยาบาลทำเอาอาร์หยุดชะงักอึ้งไปพักใหญ่ เมื่อนักเรียนปราการอัคคีตั้งแต่ชั้นปีหนึ่งจนถึงปีสี่รวมกว่าสามสิบชีวิตบางนั่ง บางนอนรอรับการรักษา เตียงสำรองหลายสิบเตียงถูกนำออกมาใช้งาน ซึ่งแต่ละคนนั้นอยู่สภาพม่อมแม่มราวกับไปคลุกฝุ่นทามกลางสนามรบ มีเพียงเหล่าสภานักเรียนและเพื่อนชายอีกหกคนซึ่งเป็นผู้ร่ายเวทย์เท่านั้นที่ยังคงอยู่รอดปลอดภัยไม่มีแม้แต่รอยขีดขวน

          เมื่อลงมาถึงชั้นอาร์รีบแยกเดินไปสมทบกับเพื่อนๆทันที ปล่อยให้พี่แพทริกเดินแยกไปหาเพื่อนชั้นปีสี่ที่ยืนอยู่อีกฝั่ง ก่อนจะเริ่มสอบถามรายละเอียดของเหตุการณ์ต่างๆ จากรองหัวหน้าปราการ

          “อาร์ เนมอน เธอลงมาทำไม”

เสียงอาจารย์สาวร้องทัก เมื่อเหลือบไปเห็นคนที่ควรจะนอนพักอยู่ด้านบนกลับลงมาเดินปวนเปียนอยู่ด้านล่าง ทั้งทีมือยังสาละวนอยู่กับการหยิบจับอุปกรณ์ต่างๆ เพื่อทำแผลให้กับรุ่นพี่ปีสอง

          “พอดีได้ยินเสียงวุ่นวายด้านล่างนะครับ เลยลงมาดู”

          “แล้วนี่แผลเป็นยังไงบ้าง มีไข้หรือเปล่า”

          “เปล่าครับ มีแค่เวียนหัวกับปวดแผลนิดหน่อยเท่านั้นครับ”

          “ถ้าไม่มีไข้ก็คงไม่น่าเป็นห่วง คืนนี้ฉันคงต้องปล่อยให้เธอกลับไปนอนที่หอของตัวเองซะแล้วละ เพราะเพื่อนๆ กับรุ่นพี่เธอบ้างคนคงต้องนอนที่นี่แทน”

          “ครับอาจารย์”

          “เอานั่น หยิบขวดยาสีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะไปด้วย ทานตามรายละเอียดระบุไว้ แล้วถ้ามีไข้ ให้เพื่อนเธอพากลับมาที่นี่เข้าใจไหม” อาจารย์กราเซียพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปยังขวดยาที่วางเด่นอยู่บนโต๊ะตัวประจำ ก่อนจะวางมือจากแผลที่กำลังทำอยู่ เดินไปหยิบขวดแก้วขนาดไม่ถึงฝ่ามือที่บรรจุน้ำสีเขียวอ่อนจำนวนหลายสิบขวดขึ้นมาวางเรียงไว้บนเตียงที่อยู่ใกล้

          “สำหรับคนที่มีแค่แผลฟกช้ำ เอายานี่ไปทานซะ แล้วกลับไปพักผ่อนได้ พวกที่เหลือก็เหมือนกันกลับไปปราการตัวเองได้แล้ว อย่ามาอยู่เกะกะแถวนี่ กว่าจะรักษาครบทุกคนคืนนี้คงไม่ต้องได้นอนกันพอดี”

อากาศและสายลมเย็นยามค่ำคืนช่างขัดกับบรรยากาศภายในห้องพักด้านในสุดของเด็กปีหนึ่ง หญิงสาวที่ยังคงอยู่ในร่างชายใบหน้าที่ยังมีแววอิดโรยนั่งตัวลีบ ดวงตาหลุบต่ำมองพื้นราวกับเด็กน้อยที่ทำผิด ฝั่งตรงข้ามมีชายผมสีน้ำตาลแดงกำลังนั่งทำหน้าทมึงทึง คิ้วหนาขมวดเคร่งพร้อมกับรังสีทมึนที่ชวนอึดอัดที่จนคนรอบข้างรู้สึกได้ ถัดมาทางขวาเป็นเพื่อนชายผมฟ้าที่นั่งทำหน้าผะอืดผะอมไม่รู้จะควรทำอย่างไรเพราะอาร์กับฮาฟนั่นเป็นเช่นนี้ตั้งแต่ออกจากห้องพยาบาล ในขณะเพื่อนชายอีกคนยังตีสีหน้านิ่งรักษาบุคลิกอันเงียบครึมได้เป็นอย่างดี

“ฮาฟนายช่วยหยุดแผ่รังสีดำๆนั่นสักทีเถอะฉันรำคาญ ส่วนอาร์เลิกก้มหน้าก้มหน้าแล้วเล่าให้พวกเราฟังว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงลงมาพร้อมกับพี่แพทริก”

โนอาห์เอ่ยสอบถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ยังคงแฝงคำพูดแขวะที่ยิ่งทำให้ฮาฟแผ่ออร่ากดดันหนักกว่าเก่า ส่วนอาร์ได้แต่ช้อนตามองอย่างกล้ากลัวๆ เมื่อองค์รักษพิเศษที่จ้องมองมาอย่างคาดคั้น ยิ่งเห็นดวงตาสีน้ำผึ้งที่เปลี่ยนเป็นคมกริบจนหญิงสาวในร่างชายรู้สึกปั่นปวนในท้องอย่างไรบอกไม่ถูก

“เออ..คือ พี่แพทริกมาเจอฉันในอีกร่างหนึ่ง”

“อะไรนะ” เสียงร้องจากคนที่ครองสติได้น้อยที่สุดอย่างชาลส์ตะโกนลั่น จนแทบจะยกมือปิดหูไม่ทัน

“ดะ เดี๋ยวซิ ฟังฉันเล่าก่อนมันไม่ร้ายแรงถึงขนาดนั้นหรอกน่า”

อาร์พูดอธิบายละล่ำละลัก เมื่อเห็นคนที่นั่งหน้าบึ้งตึงกำลังขมริมผีปากแน่นจนเหยียดเป็นเส้นตรง เช่นเดียวกับโนอาห์แม้ใบหน้าจะไม่แสดงอาการใดๆแต่ดวงสีรัตติกาลนั่นจะนิ่งเสียจนน่ากลัว ก่อนคนที่ตกเป็นจำเลยจะรีบกล่าวขยายความ

“พี่แพทริกคงคิดว่าฉันเป็นเด็กปราการอื่น ฉันก็เลยใช้ชื่อคนอื่นมาแอบอ้างนิดหน่อย”

“ใช้ชื่อคนอื่น?  ชื่อใคร?” ชาลส์เอ่ยถามอย่างสงสัย  ส่วนฮาฟยังคงปิดปากเงียบด้วยใบหน้าและท่าทางที่ไม่ต่างจากเดิมแม้แต่น้อย

“วาเนสซ่า”

“หา! วาเนสซ่าเนี่ยนะ หน้าตาไม่ใกล้เคียงกับร่างนั้นของเธอเลยนะ”

“ตอนนั้นมันนึกไม่ออกนี่น่า ชื่อเด็กปราการอื่นที่ผุดมาในหัวก็มีแค่ชื่อยายนั่น”

อาร์เอ่ยตอบพร้อมกับเบ้ปากน้อยๆ ใจจริงก็ไม่อยากจะใช่ชื่อนี่สักเท่าไร แต่ชื่อเด็กปราการอื่นมีเพียไม่กี่คนที่อาร์รู้จัก ดังนั้นในยามคับขันจึงไม่มีตัวเลือกมากนัก

“แล้วพี่แพทริกบอกหรือเปล่าว่าไปที่ห้องพยาบาลทำไม”

โนอาห์สอบถามด้วยสีหน้าที่จริงจัง แม้พอจะเดาสาเหตุได้จากบทสนทนาระหว่างรุ่นพี่โธมัสและรุ่นพี่เดวิด แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าเป็นอย่างที่พวกตนคาดเดาหรือมีเหตุผลอื่นแอบแฝง

“ฉันก็ไม่แน่ใจ เห็นบอกว่าจะมาเยี่ยมฉัน แต่ก็ไม่บอกว่าอะไรมากกว่านั้น อีกอย่างเวลานั้นฉันไม่อยากจะสนใจด้วย คิดแต่จะหาทางให้พี่แพทริกออกจากห้องให้เร็วที่สุด เลยโกหกไปว่าคนที่รุ่นพี่จะมาเยี่ยมอยู่ห้องฝั่งตรงข้าม”

“พวกฉันสงสัยว่า พี่แพทริกเป็นคนเก็บกลกาลเวลาได้ แล้วกำลังจะเอาไปคืนเธอ”

“หา ซวยล่ะซิ แล้วอันที่ฉันใส่อยู่ละของใคร”

“มีคนส่งมาให้โดยระบุชื่อของฮาฟ แต่พวกฉันไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเป็นใคร คงต้องลองสืบดูอีกที”

“พวกนายว่าพี่แพทริกจะหลงกลแผนการฉันไหม”

“ระหว่างเดินลงมากับพี่แพทริกมีอะไรผิดปกติหรือเปล่าล่ะ”

“ไม่รู้ซิ ตอนที่ฉันโผล่มาจากอีกห้องในร่างนี้ ก็ไม่เห็นรุ่นพี่เขาจะทักทวงอะไร แต่พวกนายไม่ต้องเป็นคิดมากหรอกถึงจะรู้ที่หลังว่าคนที่เจอไม่ใช่ยายวาเนสซ่า แต่รุ่นพี่จะทำอะไรได้ ในเมื่อปกติฉันก็ไม่ได้ใช้ร่างนั้นเดินลอยไปลอยมาในโรงเรียนนี้สักหน่อย”

“เธอนะคิดง่ายไป แผนการแค่นั้นถึงจะตบตารุ่นพี่ได้และคงหลอกรุ่นพี่ไม่สำเร็จหรอก ฉันว่าพี่แพทริกคงกัดเธอไม่ปล่อยแน่ๆ จนกว่าจะรู้ความจริง”

ชาลส์พูดอย่างหนักใจ เพราะเหตุการณ์ที่หอคอยโซซอเรียสนั้นชวนให้สงสัยมากพออยู่แล้ว ยิ่งมาเกิดเรื่องแบบนี้อีกคนฉลาดๆอย่างรุ่นพี่แพทริกมีหรือจะมีสะกิดใจสงสัย

 “ฉันก็คิดเหมือนชาลส์ ต่อจากนี้ไป ห้ามไปไหนมาไหนคนเดียวอย่างน้อยต้องมีพวกเราคนใดคนหนึ่งอยู่ด้วยเข้าใจไหมอาร์”

โนอาห์ออกคำสั่งกำชับด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด แต่คนที่ถูกเป็นห่วงกลับส่งเสียงบ่นอู้อี้ในลำคอราวกับเด็กน้อยที่กำลังถูกผู้ใหญ่ควบคุมความประพฤติ

“พวกนายนะห่วงไม่เข้าเรื่อง ฉันดูแลตัวเองได้น่า ทำยังกับฉันเป็นเด็กเล็กๆไปได้”

 “นั่นซินะ เธอไม่เด็กเล็กๆแล้ว ถึงไม่มีพวกฉันค่อยช่วยเธอก็เอาตัวรอดได้อยู่แล้วนี่นะ ขอโทษที่ยุ่งไม่เข้าเรื่อง นายสองคนกลับห้องไปเถอะ ฉันเหนื่อยอยากอาบน้ำพักผ่อน”

เสียงพูดที่ดังทะลุขึ้นกลางปล่อง ก่อนเจ้าตัวจะลุกพรวดคว้าผ้าเช็ดตัวที่อยู่ไม่ห่างแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้ทั้งสามที่ต้องรับระเบิดอารมณ์ของคนที่ปิดปากเงียบมาตลอดการสนทนานั่งอึ้งไปพักใหญ่ โดยเฉพาะอาร์ใบหน้าที่ยังซีดจางอยู่พอควรกลับยิ่งสลดหนัก จนชาลส์ต้องรีบปลอบ

 “อาร์ อย่าคิดมากเลยน่า ฮาฟคงเป็นห่วงเธอมากเท่านั้นเอง เลยโมโหแบบนั้น”

“ทำไมฉันต้องคิดมากด้วยล่ะ ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจทำกลกาลเวลาหายสักหน่อย อยากโมโหก็โมโหไป”

แม้ปากจะปฏิเสธเสียงแข็งแต่ใจกลับรู้สึกปั่นปวน สายตามองไปยังประตูห้องน้ำที่ปิดสนิทอย่างสับสน เพราะยังจำได้ดีถึงคำพูดคาดโทษที่ให้ไว้ตอนอยู่ในห้องพยาบาล แต่ตอนนี้กลับพูดจาเย็นชาราวกับไม่อยากสนใจตนอีกต่อไป

 “อาร์ ฉันว่าเธอพักผ่อนดีกว่านะหน้ายังซีดอยู่เลย เอาดื่มยานี่ซะก่อน ”

เสียงทุ้มเอ่ยเรียกดึงสติของอาร์ให้หันมองหน้าเพื่อนชายอีกสองคนที่ยังนั่งอยู่ด้วยกัน ก่อนโนอาห์จะส่งยาที่เทใส่แก้วเล็กซึ่งได้จากอาจารย์กราเซียมาให้เพื่อนสาวที่รับไปดื่มอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก จากนั้นจึงลุกมาประคองพาอาร์เอนกายลงบนเตียงนุ่มแล้วคว้าผ้าห่มผืนหนาที่ขึ้นมาห่มให้

 “อย่าทำหน้างอยแบบนั้นซิ ไม่งั้นพรุ่งนี้ฉันจะเขียนจดหมายฟ้องท่านลุง ว่าลูกสาวตัวดีก่อเรื่องจนได้แผล นอกจากต้องนอนซมแล้วยังเกือบทำความลับแตกอีกต่างหาก”

“ไม่เอานะ ฉันไม่อยากให้ท่านพ่อกังวลเรื่องของฉัน”

“ถ้ายังงั้นก็นอนซะ”

เสียงทุ้มเอ่ยแล้วแย้มยิ้มที่มุมปากแม้เพียงเล็กน้อย แต่กลับแฝงด้วยความอ่อนโยนที่โนอาห์มีให้เห็นไม่บ่อยนัก มือหนาที่เคยส่งยาให้ขยี้เรือนผมสีน้ำตาลเบาๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะปล่อยให้คนป่วยได้นอนพักแล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับชาลส์

ประตูของห้องพักค่อยปิดลงพร้อมกับร่างของโนอาห์และชาลส์ที่ห่างออกไปเรื่อยๆ เพื่อเดินกลับห้องพักของตน จึงไม่ได้สังเกตเห็นร่างสูงเพรียวที่ก้าวออกจากมุมมืด ดวงตาสีแดงอิฐมองหลอดแก้วทรงคอดกลางซึ่งทรายสีทองละเอียดที่บรรจุอยู่ภายในกำลังไหลสู่ฐานด้านล่างอย่างช้าๆ ริมฝีปากหนาเหยียดนิดๆ ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก

“ท่าทางเจ้าของแก จะมีความลับเยอะน่าดู”

/>

................................................

อัพจบแล้วสำหรับตอนใหม่...ใครลุ้นพี่แพทริกอยู่บ้างเอ่ย..

ได้คำตอบแล้วน่า.. ^^

ขออภัยที่หายไปเสียนาน..ยังไงฝากเม้นท์ ฝากโหวตกันสักนิดนะเจ้าคะ