คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01 Cotton Candy
พรุ่นี้เอันรับ พี่เฮุน
ผมไ้เพียิในใเท่านั้น ถ้าพูออไปไม่ล้าหรอ แ่วันนี้ผมแ่หยอเล่น ็ไม่รู้ว่าพี่เาทำเพียหยอล้อเพียเท่านั้นเพื่อไม่ให้ผมเสียวามมั่นใรึเปล่า
ผมื่นเ้ามาว่าปิหรือแทบะไม่นอนเลย เพราะมัวแ่เินพี่เฮุน นอะไรไม่รู้หล่อ็หล่อ ป๋ามา หึยยย ใรไ้เป็นแฟนนี้โี
เปิเทอมะรบอาทิย์ผมยัำื่อเพื่อนในห้อไม่รบเลย หัวหน้าห้อผม็ยัไม่รู้เลยว่าใร ยิมโทรโ่อห้อประาศให้สมาิในห้อรับรู้บอว่าหัวหน้าไม่ว่าไปเ้า่ายอยู่ที่ี่ปุ่นะลับวันนี้ล่ะ
หัวหน้าห้อือนที่หูาๆอนปมนิเทศล่ะรับ เพื่อนๆในห้อบอ่อันมา ผมไม่เยเอหน้าาริๆหรอ
ผมเรียนสายศิลป์ีน-ี่ปุ่น เวลานั่ในห้อผมนั่้าหน้าริมหน้า่าับแบฮยอนที่อบพนมมาินลอเนื่อาบ้านแบฮยอน มีร้านเบเอรี่เลยมีนมินลอ ผม็เยินาแบฮยอน บาที็ฝาื้อาแบฮยอนบ้า
ผมและแบฮยอน เราสนิทันมาเลยรับถึผมะเป็นพวไร้ัวนแ่ผม็ใ่ว่าะไม่มีเพื่อนนะรับ
เพื่อนในห้อ็ทยอยมาเรื่อยๆนั่ามที่นั่อัวเอ ผมำไ้ไม่ี่นอย่าที่ผมเยบอ ำหน้าไ้มาว่าำื่อ อนนี้แบฮยอน็มาพร้อมนมเ็มมือ้ายโนัท็อโแลวา รัวออบใหม่าเาและระเป๋าุๆ็มีนมมาว่าหนัสือเรียนแน่นอน
แบฮยอนรีบวิ่หน้าื่นมาที่โ๊ะอย่ารีบร้อน
“ นี่ ลู่หานนี้ไ้ยิน่าวลือพี่เฮุนมีแฟนรึยั ” แบฮยอนเอยประโยที่ทำเอาผมใ พี่เฮุนมีแฟน
“ ไปไ้ยินาไหน ่าวลือเยๆหรอมั้ “ แบฮยอนพู่อพร้อมหยิบโนัทเ้าปาและเี้ยวมอหน้าผม
“ มีเ็นัเรียนโรเรียนเราไปเอพี่เาับแฟนเาที่ลานัใล้ๆโรเรียนเมื่อวาน้วยล่ะ แถมับมือัน้วย “ แบฮยอนพูบ็เอาโนัทที่เหลือนิเียวยัลริมฝีปาบาทันที
เี๋ยวนะ เมื่อวานผมและพี่เาอยู่้วยันหนิ พี่เฮุนะมีแฟนไ้ไถึมี็ไม่ใ่นนั้นเพราะนั้นือผม่าหา มั่วันัเลย ผมไม่ใ่แฟนพี่เาสัหน่อย
พูแล้ว็เินเป็นริ็ี
ผมมอ้ายมอวาและระิบที่หูแบฮยอนเบาๆเพราะลัวใรรู้เ้าว่านที่ไปับพี่เฮุนนนั้นือผมเอ
“่าวลือัๆ ็เมื่อวานนนั้นเราเอ ” แบฮยอนทำหน้าเหว่อ
“ เฮ้ยย ริิ นั้นนายเอเหรอ นายไปเอพี่เาอนไหน ุยันอนไหน ลู่หานนายนี่อย่าุ่ม ร้ายไม่เบาเลยนะ “ ผมรีบะรุบปาแบฮยอน่อนที่แบฮยอนะเสียันเพื่อนในห้อหันมาสนใ
แบฮยอนอนนี้มีแววน่ารัมาในอนาเพราะอนนี้แบ็น่ารัหน้าเหมือนลูหมาัวาวๆแ้มยุ้ยๆแ่แบฮยอนแ่มีแ้มลมๆน่ารัะาย
ผมว่าแบ็น่ารัีหนิ นิสัยน่ารั ่าพู ล มีน้ำใ ให้สายไหมผมินทุวันเลย ผมบแบที่ใใ่สายไหมสีมพูฟ้าที่อยู่ใ้เ๊ะผมนะ
“ เอ่อ แล้วลพี่เาับนายไปเอันไ้ยัไๆ ไหนเล่ามา “ แบฮยอนที่ร่าเริเอยถามผม้วยวามอยารู้ ผมไม่ล้าพูไปหรอ ลัวพี่เาเสียหาย บวผมเิน่าหาล่ะ
“ ไม่มีอะไรหรอ” ำว่าไม่มีอะไรหรอือประโยปัๆไป
“ ไ้ไ หูยยย มีไรไม่บอันนะ วันไหนป๊าทำเ้สูรใหม่ะไม่ให้ิม้วยเลย “ แบฮยอนทำแบบยู่และหันหน้าไปทาอื่น
ผม็ไ้แ่ยิ้มหัวเราะไปับวามน่ารัี้เล่นอแบฮยอน
“ นัเรียนทั้หมทำวามเารพ “ รอหัวหน้าเลน่าบอให้ทุนทำวามเารพ อนนี้เ้าสู่าบิศาสร์แสนน่าเบื่อรับ ผมเรียนสายศิลป์ภาษาแ่ยัไ็หนีไม่พ้นวิาหลัพวนี้หรอ
ในาบผม็พยายามทำวามเ้าใสิ่อาารย์สอนอยู่ ผมว่าผม็ไม่ไ้โ่มานะ แ่ทำไมยิ่ฟัยิ่รู้สึว่าโ่ึ้นทุที
ผมเอัวเลทีไรผมแทบำปวหัว ผมเลียทุอย่าที่้อำนวนริๆ
หมาบิศาสร์ไปผม็เรียนวิาวิทยาศาสร์่อ้วยวิาวรรรรม วิาที่ทำให้อมบี้บยอนที่หมแรสิ้นั้แ่าบแรฟื้นฟูพลัึ้นมาอย่ารวเร็วลับมาร่าเริอีรั้ ไม่ใ่แ่วิานี้เป็นวิาโปรอผมและแบฮยอนหรอรับ มันใล้พัเที่ยแล้ว้วย
เสียสัาออัึ้น นในห้อ็ทยอยออไปิน้าวรวมถึผมและแบฮยอนที่ำลัามไป
“ ลู่หาน พัเที่ยนายะไปห้อสมุอีใ่มั้ย “ แบฮยอนถามผมแบบนี้ทุเือบวัน ผม็ไ้แ่พยัอบไปเือบทุวันเ่นัน
“ ั้นเราิน้าวและแยันนะ ันะไปเล่นับพวพี่แบบอม ” แบฮยอนไปเล่นับพี่ายัวเอทุเที่ยนั้นล่ะ เ้านั้นหวพี่ายมา บวับไม่อบบรรยาาศในห้อสมุเพราะินนมที่นั้นไม่ไ้เลยอัวลอ
เนื่อาโรอาหารนเยอะมา ผมและแบฮยอนเลยอาศัยแน์วิแยมสรอเบอร์รี่อแบฮยอนนที่พในระเป๋ามาเพื่อประทัีวิและนั่บนโ๊ะที่ไลาร้านอาหารมา ถ้าผมเินไปื้อ้าวและเินเป็นิโลมาิน้าวที่โ๊ะเลย็ไ้
แ่ผมว่าโ๊ะนี้มันสบีไม่วุ่นวายี ผมไม่อบนเยอะเพราะผมี้อาย้วยล่ะ สัพัเสียัาฝั่โรอาหารทา้านใน็ไ้ึ้น มันวุ่นวายมาแน่ๆ ผมเลยหันไปสบาแบฮยอน แบฮยอนยิ้มมุมปาและเินไปเนียนแถวนั้น และรีบเินลับมา
แบฮยอนเป็นนใล้าอบลุย อยารู้อยาเห็น อยารู้อะไรถามแบ
สัพัแบ็้ำเท้าวิ่มาหน้าื่น
“ ลู่หาน นายะไม่ใ่แน่ๆว่าเิอะไรึ้น” แบที่หน้าื่นเ้นสุ
“ อะไรเหรอ “ ผมถาม้วยวามสสัย
“ ็...” แบยัพูไม่บ็ถูั้วยเสียทุ้ม
“ ลู่หาน . . .” เสียทุ้มที่ทุ้มมาๆแ่แฝไป้วยวามอ่อนโยนเรียผม
“ ลู่หาน. . . แบฮยอน” ไม่ใ่ผมนเียวแล้วล่ะ
เสียเรียื่อผมและแบฮยอนทำให้เราทั้สอที่ถูเรียหันไปมอนแปลหน้าที่มีหน้าาหล่อมาเลยนหนึ่ปาที่ียิ้มนแทบะเห็นฝันรบสามสิบสอี่ใบหูที่าออ
ผมหันไปสบาแบฮยอนในสายาอผมบ่บอ้วยวามสสัย แบฮยอนทำหน้าไม่รู้ไม่ี้และหันไปมอนแปลหน้าพร้อมแววาหวานเยิ้ม ให้มันไ้แบบนี้สิ
“ เอ่อ อโทษนะ เราลืมแนะนำัว เราื่อานยอล เราไปเ้า่ายมายัไม่มีลุ่มอ่ะ เรา้อเลียร์านที่เหลือ เราไปถามนอื่นเาบอว่าแบฮยอนและลู่หาน่วยเราไ้อ่ะเลยมา ” พูบทำหน้าน่าสสารและนั่ลร้ามผมและแบทันที
“ โอเ พวเราะ่วย “ แบฮยอนึมือานยอลมาุมและทำหน้าเห็นใสุฤทธิ์ ุพระ แบ่ามีน้ำใ ลู่หานนนี้อยาินสายไหม ?
แบและานยอล็หันมามอหน้าผม เอ่ออ่อันแล้ว ่วยานยอล็ไม่มีปัหาอะไรหรอ ผมพยัหน้าและยิ้ม านยอลและแบฮยอน็ยิ้มามเรา็สอบถามันพูุยเล็น้อย แบ่าุย านยอล็พูเ่ทำให้บรรยาาศปิแบะพูนเียวเพราะผมไม่่อยพููรึรื้น
ผมว่าผมเริ่มไม่ไร้ัวนล่ะรับ
หลัาานยอลทำวามรู้ั็อัวไปามานับอาารย์บาวิาที่มีสอบบ้า แบ็อัวไปหาพี่แบบอม ผม็รีบริ่มาที่ห้อสมุทันที
ผมะไปอ่านหนัสือหรอ ริๆนะ
ผมเินเ้ามาห้อสมุอนเที่ยที่แทบไม่มีใรเลยนอาุปาร์ บรรารัษ์ห้อสมุที่ำลันั่สัปหรโ๊ะ
ผมมอหาพี่เฮุนนทั่ว็ไม่เอพี่เาเลย สสัยวันนี้ไม่มา ีแล้วล่ะ ผมะไ้พัผ่อนหัวใบ้า ่วนี้เ้นบ่อยเินไปล่ะ
ผมเลือที่นั่ในสุที่ประำและหยิบหนัสือนิทานมาอ่าน มาูรูปภาพ
นิทานเหมือนันแ่นวาไม่เหมือนันมัน็ให้วามรู้สึ่าันนะ แล้วยิ่นิทานแปล ถึเนื้อเรื่อล้ายัน ภาษาและวามสวยอภาษาไม่เหมือนัน้วยล่ะ ึ้นอยู่ับนัเียนและิร์นั้นล่ะ
ผมนั่อ่านไปเรื่อยๆนบ ผม็ลุไปหยิบเล่มใหม่ทำแบบนี้หลายรอบ
เ็มยาว็เินไปเรื่อยนเวลาะหมผมเลยเอาหนัสือไปเ็บรอบสุท้ายและำลัะหยิบระเป๋าริ่ไปที่ห้อ ผม็เห็นโน้สีมพูอ่านเียน้วยลายมือบรร แปะบนระเป๋าอผม ในระเป๋าอผมถูเิมเ็มไป้วยสายไหมนาเล็สิบอัน
แอบเอาเ้ามาไ้ยัไเนี่ย
‘ 5 โม เอันที่หลัโรเรียน ’
ผมหยิบมาูเนื้อหาทันที วามอุ่นอระาษทำให้ผมรู้เลยว่าเพิ่มาแปะ ผมมอหาเ้าอโน้แผ่นนี้ นั้นพี่เฮุนำลัเินออไปอย่ารวเร็ว
“ พี่เฮุนรับ หยุ่อน “ พี่เฮุนะัเท้าและ่อยๆหันๆมามอผม ไม่รู้ว่าวามใล้านาใหนเปล่เสียออไปบอพี่เา อนนี้พี่เาหันมามอผมนิ่ โอ้ยยยย ใหยุเ้นทีเถอะ
พี่เฮุน่อย้าวท้าวมาหาผมเรื่อยๆและใ้มือเรียวพี่เาหยิบโน้ที่ผมถือสอลระเป๋ารหน้าอไม่้อบอใ่มั้ยว่าพี่เฮุนใล้ผมแ่ใหนเพียแ่ผมเยหน้าเรา็แทบะ้อาันพอี ลมหายใอุ่นๆเป่าลหน้าผาผม ผมแทบะลั้นหายใทุัหวะที่พี่เายับ
“ เรียแล้ว ทำไมไม่เยหน้ามาุยัน “ เสียทุ้มนิ่ๆทำเอาใผมสั่นไปว่าเิม ผม่อยๆเยหน้ามอพี่เฮุน
“ ือ โน้นี้อพี่เหรอรับ “ พี่เายิ้มมุมปาและหันมามอผม้วยสายาที่เปลี่ยนานิ่เป็นรุ้มริ่มนผมวยเินม้วนหน้าม้วนหลัีลัาสามลบไปมาไ้
“ ถ้าใ่ล่ะ ”
“ ถ้าใ่็ไม่มีอะไรหรอรับ ผมอัวไปเรียน่อนนะรับ ” ผมอบไปนับวันผมเริ่มพูมาึ้นเพราะพี่เาึ้นทุวัน โอ้ยยยย เินอ่ะ พี่เามอหน้า้วยสายารุ้มริ่ม่อยๆลับมาทำหน้านิ่ปิ่อย้าวออาห้อสมุไป
ผมเินไปหยิบระเป๋าและเินออไปเ่นัน มาถึห้อทุนในห้อ็ให้วามสนใพวผมเป็นพิเศษ โยเพาะานยอล ผม็รีบเินไปนั่ที่ัวเอามปิมีแบฮยอนที่ทำหน้าบูบึ้ินโนัทเ้าปามอาวาไปทาานยอลและเหล่าสาวๆหน้าห้อ
“ ใ่สิ อยู่ับเราแ่ใ้ประโยน์ ” แบฮยอนบ่นไปเรื่อยๆและนที่ถูบ่นไม่รู้ัวแน่เพราะยัแรอยยิ้มไปทั่วปิ
เมื่ออาารย์โเ้ามาสอนทุอย่า็สลายารุมนุมหรือิรรมที่้าาทันที เ้าเรียนภาษาอัฤษอย่าั้ใเพราะอาารย์หล่อหรือวิานี้ทุนถนั็ไม่แน่ใเหมือนันรับ โยเพาะสาวๆ ูั้ใเป็นพิเศษ
ความคิดเห็น