ปิ้งรักนายนักร้องเกาหลี

ลำดับตอนที่ #1 : ...เอ..เขาเป็นใครกันนะ..

                      ใต้ต้นลั่นทมดอกสีขาวที่ดอกของมันร่วงหล่นมาแปะที่หัวของหญิงสาวคนหนึ่ง เธอมีผมสีดำ

 ยาวสวยกับใบหน้ารูปไข่เรียว จมูกโด่งได้รูปปากเรียวบาง ดวงตากลมโต ผิวขาวอมชมพู ที่กำลังนั่งอ่าน

 หนังสืออยู่ใต้ต้นลั่นทมที่ตะกี้ดอกของมันพึ่งล่วงหล่นามแปะที่หัวของเธอ เธอมีชื่อว่า บาบี้ 

                " นี่เจ้าโมโม่เจ้าว่าไหมสวนของโรงแรมนี้บรรยากาศดีเนอะ "

 เธอหันไปพูดกับโมโม้สุนัขพันธ์ชิสุ ขนสีขาวน้ำตาลยาวตัวอ้วนของเธอ

                " นี่โมโม่เรอแป๊ปนึงนะ เดี๋ยวฉันมา "
 
 เธอพูดพลางลุกขึ้นไปที่โรงแรมเพื่อไปเอาหนังสือมาเพิ่ม สักพักเธอก็มาพร้อมหนังสือนิยาย 2-3 เล่ม

                 " อ้าวโมโม่ไปไหนแล้วละ เจ้าหมาตัวนี้ซนจริงๆเลย "

 เธอพูดพลางเดินตามหาเจ้าโมโม้สุนัขตัวโปรดของเธอ

                  ...เอนั่นใครกันนะอุ้มเจ้าโมโม้อยู่..   เธอคิดในใจพลางเดินไปหา

                " เอ่อ..คุณคะขอโทษนะคะนั่นสุนัขของฉันค่ะ ขอคืนค่ะ "

     ผู้ชายคนนั้นหันมาพร้อมกับยิ้มให้เธอแล้วส่งเจ้าโมโม่คืนให้เธอ เขามีหน้าตาเหมือนคนเกาหลีมาก 

     คมเข้ม ผิวขาว ผมดำที่ถูกซอยให้เข้ากับหน้า ตัวสูง ถือว่าหล่อมาก

              " สุนัขของคุณเหรอครับ "

              " ค่ะสุนัขของฉันเอง "

   บาร์บี้ตอบเค้าไปแบบเขินๆและหน้าแดง เพราะตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่ล่อขนาดนี้มาก่อน

              " คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ หน้าแดงจังเลย "     เขาถามเธอด้วยสีหน้างงงง

             " เอ่อ เปล่าค่ะหน้าแดงเพราะแดดร้อนมั้งคะ "

              " แดดร้อนเหรอครับงั้นเราเข้าไปนั่งในศาลากันเอะครับ "

             " ค่ะ "

      ศาลาที่โรงแรมนี้ถูกออกแบบมาเป็นแบบแปดเหลี่ยม มีสวนดอกไม้อยู่ใกล้ๆ มีต้นไม้อยู่ล้อมรอบ
 
     ทำให้ร่มรื่นและมีอากาศที่สดชื่น

               " คุณครับหายร้อนยังครับ "

               " หายแล้วค่ะ "

               " เอ่อนั่นคุณอ่านหนังสือนิยายด้วยเหรอครับ "

         เขาถามถึงหนังสือนิยายที่บาร์บี้หยิบมาด้วยตอนตามหาโมโม่

              " ค่ะ ฉันอ่านฉันชอบอ่านหนังสือนิยาย "

              " เรื่องที่คุณเอามาอ่านผมอ่านหนดแล้วครับ แต่แปลกจังทำไมมีแต่นิยายที่พระเอกหรือไม่

                 นางเอกก็ตายละครับ "

              " ก็เพราะหนังสือนิยายที่จบแบบแฮปปี้เอนดิ้งคนอ่านจะมีความสุขกับมัน แต่พอเวลาผ่านไป

                 ก็อาจลืมมันในไม่ช้า แต่นิยายที่จบแบบเศร้าซึ้ง ถึงคนอ่านจะมีน้ำตา แต่มันจะเป็นที่จดจำ

                 ไปตลอดชีวิต ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไรก็ตาม  คุณอยากจะเป็นคนที่มีความสุขหรือ

                  อยากจะเป็นคนที่ถูกจดจำไปตลอดชีวิตละ "

       บาร์บี้ถามเค้าไปด้วยสีหน้าและแววตาที่บ่งบอกว่าตอนนี้เธอกำลังเศร้าใจเหมือนกำลังคิดไปถึงอดีต

       ที่เธอไม่อยากจำ

               " ผมไม่สนหรอกว่าสุดท้ายแล้วจะเป็นคนมีความสุขหรือเป็นคนที่ถูกจดจำไปตลอดชีวิต

                  ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม สิ่งที่ผมต้องการมีเพียงความสุขของคนที่เรารักก็พอ "

              " คุณนี่ตอบคำถามได้ดีจังนะคะ "

             " คุณก็ถามคำถามได้ดีมากเลยครับ "

             " ขอบคุณคะ "

              " อ้าว โมโม่ไปไหนแล้วละมัวแต่คุยกับคุณเพลินเลยลืมโมดม่เลย "

              " งั้นเดี๋ยวผมช่วยหานะครับ "

              " ขอบคุณค่ะ "

     แล้วทั้งสองคนก็ตามหาโมโม่

             " คุณครับนั่นใช่โมโม่หรือเปล่าครับ อยู่กับใครไม่รู้ "

             " อ่อ นั่นใช่โมโม่คะ มันอยู่กับพี่ชายฝาแฝดฉันเอง "

            " พี่บอร์ดี้ มาอยู่นี่ได้ไง "

      บอร์ดี้หันมาเขามีหน้าเหมือนกับบาร์บี้ทุกอย่างยกเว้นแต่เขาออกจะตัวสูงกว่ามากและดูแข็งแรงกว่า

     บาร์บี้เยอะและยังโครงหน้าที่ถูกสร้างมาให้เหมือนผู้ชายทำให้มีแต่ผู้หญิงชอบเขามาก แต่ในสายตา

    ของบาร์บี้แล้วพี่ชายของเธอหน้าตางั้นๆอาจเป็นเพราะเธอเห็นเขามาตั้งแต่เด็กแล้วก็ได้ แต่พี่ชาย

    ของเธอก็ไม่ถือสาอะไรเพราะเขารักเธอมากและเธอก็เป็นน้องสาวคนเดียวของเขา

            " พี่ก็มาตามหาเธอนะสิ "

          ติ๊ด...ติด ...ติ๊ด เสียงโทรศัพย์ดังขึ้น 

          " เอ่อขอตัวนะครับโทรศัพย์ดัง ฮัลโหล ว่าไง...........จะไปเดี๋ยวนี้แหละ "

          " ใครโทรมาเหีอคะ คุณ.."

         " จียุนเท ครับ "

          " คะคุณจียุนเท "

          " มีธุระนิดหน่อยนะครับผมขอตัวนะครับคุณ.... "

          " บาร์บี้ ค่ะ "

          " ครับคุณบาร์บี้ เอ่อผมหวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะครับ แล้ววันนี้คุณเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก

            เท่าที่ผมเคยเห็นมา ผมไปก่อนนะครับ บาย....."

       จียุนเทเดินไปอย่างสบายอารมย์โดยไม่รู้เลยว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งยืนยิ้มหน้าแดง

          " โธ่ โดนชมนิดหน่อยหน้าแดง "

          " ยุ่งน่าพี่บอร์ดี้ พูดมาก "

         " เบื่อจิงๆเลยผู้ชายปากหวานเนี่ย เกลียดจิง " 

    บอร์ดี้พูดพลางทำปากเบ้

         " ไปเถอะโมโม่ขึ้นห้องกันปล่อยให้ยัยบาร์บี้ยืนหน้าแดงอยู่ตรงนี้คนเดียวแล้วกัน "

      ในห้องสไตลฝั่งเศสที่ดูหรูหรา สมุดไดอารี่สีชมพูอ่อนวางอยู่บนโต๊ะวึ่งตอนนี้กำลังถุกเขียนบนทึก

      อย่างบรรจงโดยบาร์บี้นั่นเอง

       ......บาร์บี้...

           วันนี้ตามหาเจ้าโมโม่ซะวุ่นเลยเรา แต่ในความวุ่นวายนั้นเราก็ได้รู้จักกับใครคนหนึ่งด้วยแหละ

       เขาชื่อจียุนเทเขาหน้าตาดีมากเลยแหละ ปากหวานอีกด้วย เขาเป็นคนเกาหลี แล้วเขายังบอก

       อีกว่าเราต้องได้เจอกันอีก ฉันจะรอวันนั้นวันที่ฉันได้เจอเขาอีก หวังว่าสักวันหนึ่งนะ

                                                                      ....บาร์บี้...

              " บาร์บี้ทำไรอยู่นอนได้แล้ว พี่ง่วง "     

   เสียงพี่บอร์ดี้ดังมาจากเตียงข้างๆ

             " รู้แล้วน่า นอนแล้ว "

                       .....หลับฝันดีนะ จียุนเท ซักวันเราคงได้พบกันอีก..........