เพื่อนไม่ทิ้งเพื่อน

เนื้อเรื่อง

“ยัยนัท...ฟื้นได้แล้ว” เสียงแอมตะโกนลั่นบ้านด้วยความรำคาญที่ปลุกนัทไม่ได้สักที เสียงนั่นทำให้ปลายตื่นขึ้นมาทันที                                                                                                    “นี่ยัย แอม ดีนะที่ 8 โมงแล้วไม่งั้นนะแกได้กระละมังแน่” ปลายบ่น                                   “จริงของปลายมัน นี่แกจะรีบปลุกนัททำไมว่ะ วันนี้วันอาทิตย์นะ” เฟิร์นพูด                       “เออจริงๆให้ฉันนอนหน่อยก็ไม่ได้” นัทบ่น                                                                    “นี่อย่างบอกนะว่าพวกแกก็ลืม” แอมพูด                                                                                           “ลืม ลืมอะไรของกแก ไอ้บ้า” ปลายกับเฟิร์นพูดพร้อมกัน                                                     “ก็พวกเราเรียนพิเศษไม่ใช่ไง”แอมพูดเพื่อเตือนความจำ แต่นั่นกลับไม่ทำให้ทุกคนรีบไปเตรียมตัวกลับต่างพากันหัวเราะ                                                                                    “อะไร เป็นอะไรของแก นี่แอมฉันจะบอกอะไรให้นะจ๊ะที่รัก เราเรียนวันเสาร์ วันอาทิตย์ ทำอะไรนะนัท” เฟิร์นบอกก่อนหันไปหานัท                                                                                “วันอาทิตย์ก็ นอน กิน เล่น เที่ยว และอีกเยอะแยะเลยแก” นัทสมทบ                                        “อ้าวหรอ” แอมพูดด้วยท่าทีเขินอาย                                                                                        “รู้ไหมว่าแกทำให้ฉันเสียเวลานอนอ่ะ” นัทโวยแอม                                                              “จะไปยากอะไร แกก็นอนลงซะดิ” เฟิร์นพูดพลางดันหัวนัทให้นอนลงบนเตียงตามเดิม                   “ไอ้บ้า” ปลายพูด                                                                                                       “นั่นดิ รู้ทั้งรู้ ฉันหลับยากจะตาย” นัทบ่น                                                                            “งั้นก็ แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัว ออกไปหาข้าวเช้ากัน ไอ้เฟิร์นจะเลี้ยง” ปลายพูด                           “ใช่วันนี้ฉันจะดี เฮ้ย” เฟิร์นอุทานออกมาพร้อมมองมาทางปลาย                                   “ล้อเล่นฉันเลี้ยงเอง” ปลายพูดตอบ

30 นาทีผ่านไป

“ไอ้นัทช้าชิบเลยว่ะ” แอมบ่น                                                                                  “นั่นดิ” เฟิร์นเห็นด้วย                                                                                                “นั่นไงลงมาแล้ว” ปลายบอกเพื่อนๆ                                                                              “เฮ้ย! แกแต่งตัวอะไรของแกเนี่ย” แอมตะลึง ไม่นึกว่านัทจะบ้าใส่เสื้อแขนยาว กางยี                          “เอ๊าก็ต้องงี้ซิ เดี๋ยวดำหมด” นัทบอก                                                                              “แต่มันกลัวเว่อนะแก” แอมพูด                                                                                    “โอ๊ย! เอาน่าฉันหิว” นัทบ่น                                                                                                    “ช่างมันเหอะ รีบไปดีกว่า” ปลายพูด

กลับจากร้าน

      เวลานี้ทุกคนนั่งเงียบด้วยเหตุอะไรนั้นปลายไม่สามารถรู้ได้ แต่จากสายตาที่แอมมองปลายนั้นยิ่งทำให้เธอรู้สึกหดหู่                                                                                          “พวกแกนี่เป็นอะไรกันหมด” ปลายถามอย่างทนไม่ไหว                                                      “ปลาย” นัทเรียกชื่อปลาย เจ้าตัวเริ่มรู้สึกกังวนใจ                                                                                 “ถ้าพวกฉันบอกแกอ่ะ แกห้ามเสียใจนะ” นัทพูดออกมา อย่าเป็นห่วงเพื่อน                                         “เออ มีเรื่องอะไร” ปลายพูด                                                                                              “คือว่า เอ่อ เอ่อ...” นัทอ้ำอึ้ง ก่อนหันไปทางเฟิร์น                                                                      “ไอ้เฟิร์นแกเครียดิ๊” นัทบอกเฟิร์น                                                                                  “คืองี้นะปลาย มันเป็นเรื่องธรรมดาใช่ป่ะล่ะ  ที่ถ้าเกิดมีความรัก บางทีมันก็อกหัก แล้ว..”                    “พอเหอะเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายแทรกขึ้น                                                                            “เออ คือว่านะระหว่างที่แกลุกไปเข้าห้องน้ำ ที่ร้านอาหารหน่ะ   แล้วพวกฉันก็ ก็ ก็” เฟิร์นอึกอัก “ก็อะไร รีบบอกมาซิ” ปลายพูดอย่างรู้สึกหดหู่ใจ                                                                       “ฉันพูดเองก็ได้” แอมพูดแทรกแทน                                                                                        “คือว่า พอแกลุกไปแล้วพวกฉันเห็น เห็น เห็น เห็นนิว” แอมอึกอักก่อนจะพูดชื่อออกมา            “เห็นนิว เห็นนิวแล้วไงต่อ” ปลายถามอย่างสงสัยว่ามันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ทุกคนอึกอัก            (นิวแฟนคนแรกของปลายเพิ่งคบกันได้ 1 เดือนเศษๆ และนิวกับนัทเป็นญาติกัน)                 “มันมากับผู้หญิงคนหนึ่ง” แอมพูดออกมาซึ่งคนพูดประโยคเดียวแค่นั้นเองทำให้ขอบตาของปลายเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาหยดน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากตาดวงนั้น สายตาที่มองเพื่อน ทำให้เพื่อนอีกสามถึงกับวิ่งกันเข้าไปหาปลายโดยทันที                                                                             “แล้วอีกเรื่องหนึ่งนะ พวกแกไม่รู้หรอกมีแค่ฉันคนเดียวที่รู้” นัทพูดด้วยเสียงที่รู้สึกผิด               “เรื่องอะไร” ปลายพูดด้วยเสียงสั่นเครือ                                                                            “คือว่า ฉันรู้เรื่องของนิวกับผู้หญิงคนมาสักพักแล้วอ่ะ คือผู้หญิงคนนี้ชื่อฟิวส์ รุ่นเดียวกันกับพวกเรานี่แหละ นิวรู้จักกับผู้หญิงคนนี้เพราะเพื่อนติดต่อให้ คบกับตั้งแต่ปีที่แล้วจนถึงปัจจุบันนี้แหละ” นัทสารภาพออกมาอย่างเสียใจ                                                                                     “ปลายฉันขอโทษนะ คือฉันกลัวแกเสียใจฉันเลยไม่กล้าบอกแกอ่ะ” นัทพูด       และนั่นยิ่งทำให้น้ำตาไหลออกมา ปลายวิ่งพรวดขึ้นไปข้างบนและเข้าห้อง สักพักก็มีเสียงสิ่งของกระทบพื้นซึ่งทุกคนคาดว่าอาจเป็นสิ่งของบางอย่างในห้องของปลาย ที่ปลายเขวี้ยงลงพื้น                                            “พวกแกว่าคิดถูกป่ะที่บอกไอ้ปลายมันหน่ะ” เฟิร์นเปรยขึ้นพร้อมลดสายตาจากที่เงยหน้าตามเสียงมองมาทางแอมและนัทที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้                                                                                  “บอกตอนนี้หน่ะดีแล้ว ถ้าปล่อยให้ไอ้ปลายรักนิวไปมากกว่านี้มันจะเจ็บกว่านี้นะ” แอมพูด 

เช้าวันจันทร์

          “อ้าวปลายแกเลิกเสียใจแล้วหรอว่ะ” เฟิร์นพูดขึ้นในขณะที่ แอม นัท และเฟิร์นกำลังทานข้าวอยู่ ปลายก็เดินอารมณ์ดีมาจากชั้นบน                                                                   “โอ๊ย! อย่าซีเรียด เรื่องเล็กๆ แกก็รู้นี่ว่าฉันแปลกขนาดไหน ทีเวลาคบกันอยู่ร้องแทบเป็นแทบตาย แต่อีตอนโดนทิ้ง ไม่ค่อยมีน้ำตา” ปลายร่ายยาวพร้อมลากเข้านั่งเตรียมทานข้าวที่นัทเตรียมไว้ให้                                                                                                                          “เออ แล้วสรุปแกเลิกกับมันแล้วใช่ป่ะ” เฟิร์นพูด                                                                     “ก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้ว” ปลายตอบพลางตักข้าวเข้าปาก                                                             “แกนี่น้า เป็นห่วงแทบแย่ แต่ก็ดีแล้วที่แกไม่ตรอมใจ” นัทพูด                                                “เป็นแบบแกก็ดีนะเว้ย” แอมบอกพลางมองดูปลายที่เคี้ยวข้าวอย่างมีความสุข                                         “ดียังไงว่ะ” เฟิร์นถาม                                                                                                           “อ้าว ก็รักเดียวใจเดียว แต่สามารถตัดใจได้ทันที มีไม่กี่คนนะเว้ยที่เป็นแบบนี้” แอมตอบ         “กี่โมงแล้วเนี่ย” ปลายยิ้มกับคำตอบของแอมก่อนลุกขึ้นเอาชามไปล้างและถามเวลาเพื่อน                         “ 06:35 นาฬิกาค่ะ” นัทหยอกปลาย                                                                                         “รีบไปเหอะ” เฟิร์นบอกเพื่อน                                                                                               “อ้าวไอ้เฟิร์น แย่งซีนไอ้ปลายเฉยเลยนะแกหน่ะ” แอมตบบ่าเฟิร์นเบาๆ                                       “จริงด้วย ฉันกำลังจะพูด” ปลายแซวตอบ ก่อนนำหน้าออกจากบ้าน                                                      ในการเดินทางไปโรงเรียนของสี่สาว ทุกคนเลือกที่จะเดินเท้าเนื่องจากโรงเรียนห่างจากห้องไม่ไกลมากนัก                                                                                                        “พวกแกว่าป่ะ วันนี้แปลกๆเนอะ” แอมพูด                                                                                 “นั่นดิ ทำไม่มัน...” เฟิร์นเสริม                                                                                                   “มันทำไมอ่ะ” ปลายถาม                                                                                                  “ก็ทุกมองเราแปลกๆ แล้วบางคนก็ทำท่าเหมือนจะเข้ามาทัก แต่ก็มีคนดึงออกไปไง” นัทอธิบาย “เออจริง เฮ้ยพวกแกดูอะไรดิ” ปลายชี้ไปทางกลุ่นนักเรียนที่ยืนมุง “ดา” เพื่อนร่วมห้องของพวกเขา                                                                                                                               “ทำไมหรอไม่เห็นมีอะไรเลย” เฟิร์นพูดขึ้น                                                                               “เออนั่นดิ” นัทเห็นด้วย                                                                                                             “โอ้ย! ตาหรอนั่นหน่ะ” แอมบ่นเพื่อน                                                                                    “เอ้า แกนี่บ่นอีก” นัทพูดอย่างคนที่เชื่อว่าตัวเองถูก                                                                  “นั่นดิ ก็มันไม่มีอะไรจริงๆ” เฟิร์นสนับสนุน                                                                          “แกก็ดูซิเด็กกลุ่มนั้นหน่ะ” ปลายบอก                                                                                    “เออจริง เด็กพวกนั้นมุงยัยดา” นัทพูด                                                                            “นี่ นี่ พวกเธออ่ะซวยแล้ว” เอวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับกาญ                                                 “ใช่ซวยมากด้วย” กาญเสริม                                                                                                  “ซวยอะไร  แล้วนั่นเค๊าลุมยัยดาทำไม” เฟิร์นถาม                                                              “ก็พวกนั้นบอกกับทุกคนว่าพวกแกเนี่ยโกง” กาญบอก                                                                                     “โกงอะไรว่ะ” นัทถาม                                                                                                                                   “ก็เวลาร้องเพลงอ่ะมันบอกว่าความจริงแล้วมันต่างหากที่เล่นกลอง แล้วพวกไอ้เฟิร์นอัดเสียงมันไป แล้วทำเป็นตีกลองตาม ” เอตอบแทน                                                                                          “เปิดเทอมวันแรกก็ซวยเลยว่ะ” เฟิร์นพูดด้วยความรู้สึกเซ็ง                                                   “เออจริง เอาไงดีล่ะงานนี้” ปลายเห็นด้วย                                                                                   “ไม่ต้องห่วงหรอ ยังไงความจริงก็ต้องปรากฏ” อาร์มเดินตามหลังมา พร้อมปลอบเพื่อน (อาร์มคือผู้ชายที่นิสัยดีคนหนึ่งของห้อง ที่สำคัญนะกิ๊กแอม อิอิ)                                                                         “แม้ ตั้งใจปลอบใครกันย่ะ เพื่อนหรือ ฟ ฟ” กาญแซว                                                                           “ตะ ตะ แต่ฉันเห็นด้วยนะ” แอมบอกกะตุกะตัก                                                                    “เอ้า ก็แฟนกันนี่” มาร์คตามมาสมทบ (มาร์คคือ กะ กะ กิ๊ก กิ๊ก หนูเฟิร์น)                                              “เอ้า พ่อคุณ มี่คำปลอบแฟนหรอ” เอแซว                                                                             “โอ้ย พอเถอะ แล้วเรื่องนี้จะทำให้ทุกคนเกียจพวกเราป่ะ” เฟิร์นพูดขึ้น                            “ไม่หรอก” เคเดินที่เดินมาได้ซักพักตอบ  (เค รุ่นพี่ ก ก น้องนัท เฮ้อ น่าสงสารนู๋ปลายนะค่ะเนี่ยไม่ใครสักกะที)                                                                                                                 “ทำไมล่ะ” เฟิร์นถามชึ้น                                                                                                     “ก็เพราะเราจะพิสูจน์ความจริงกันไง แค่นี้ก็เดาสายตามันไม่ออก” แอมตอบ (อ้อ ลืมบอกไปว่าพวกเราไม่ค่อยนับถือ คุณท่านเคเป็นพี่ และที่สำคัญเคเคยเป็นแฟนเก่าแอมด้วยอ่ะ)                   “แล้วจะพิสูจน์ยังไงกันล่ะ” นัทถาม

          “นี่ ยัยคบเด็ก” นัทพูดกระแทกเสียงเรียกดา                                                                                “เรียกฉันหรอ” ดาถาม                                                                                                             “ก็ใช่หน่ะซิ” แอมบอก                                                                                                                  “จะมีใครซะอีกที่คบเด็กเป็นเพื่อน” เฟิร์นบอกซ้ำ                                                                    “เอาละเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายห้ามศึกเมื่อเห็นว่าดาจะตอบโต้                                                                     “เธอบอกใช่ไหมว่าฉันโกหกเรื่องการร้องเพลง งั้นเรามาแข่งกันว่าสิ่งที่เธอพูดมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า” ปลายถามโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายตอบคำถาม                                                   “ดี สรุปคือเธอตกลง ไปพวกเรา” นัทพูดแทรกเพื่อไม่ให้ดาปฏิเสธ และรีบเดินลงบันไดไปพักกลางวัน                                                                                                                          

“แผนนี้จะได้ผลหรอง่ะ” แอมถาม                                                                                               “นั่นดิ” ปลายพูดเห็นด้วย                                                                                                 “ไม่รู้” เคตอบ                                                                                                                           “อ้าว ไอ้นี่” ทุกคนอุทานพร้อมกัน                                                                                   “เอาเหอะน่า รีบทำป้ายติดประกาศเหอะ ทุกคนจะได้รู้ความจริง” เคพูด                                                “ไอ้บ้าเอ้ย” ทิวเพื่อนเคพูดขึ้นในขณะที่ช่วยทำป้าย                                                                      “โห ว่าแต่เพื่อน” ปลายกวน                                                                                                     “อ้าว เดี๋ยวเหอะ” ทิวแหย่กลับ                                                                                                  

“เฮ้ ว่าไง” ทิวเดินมาทัก                                                                                                    “ก็ดี” แอมตอบ                                                                                                             “เชิญพบกับวงที่ถูกใส่ร้าย เอ้ย วงที่ผมรักที่สุดเลยครับ เดอะ เปเปอร์ครับผม” เอประกาศ             “ไงพ่อพิธีกร” เคแซว                                                                                                           “เอาล่ะ ไปได้แล้วเพื่อน” เอบอกหลังจากยิ้มให้เค                                                                   “สวัสดีค่ะ พวกเราคือ”ปลายเริ่ม                                                                                      “เดอะ เปเปอร์” พวกเราพูดขึ้นพร้อมกัน                                                                                 “ค่ะ แอมค่ะ มือเบสค่ะ” แอมแนะนำแกมหยอกล้อ ทำให้ทุกคนกรี๊ดออกมา                                 “สวัสดีค่ะ เฟิร์นค่ะ มือกลองค่ะและคลอรัส” เฟิร์นแนะนำตัวเอง                                        “สวัสดีจ๊ะ นัทค่ะ มือกีต้าร์และ และคลอรัสครับ” นัทหยอก                                                   “ไอ้นี่แปลกนะ สับสนในเพศของตัวเอง” แอมแซว เสียงหัวเราะเซ็งแซ่ไปทั้งหอประชุม                         “พอเถอะถึงเค้าแล้ว” ปลายหยอกกลับ                                                                       “สวัสดีค่ะ ปลาย ร้องนำ” ปลายแนะนำตัว                                                                               “เอาละได้เวลาแล้วเรามาฟังเพลงกันเลยดีกว่า” แอมประกาศ                                                                “อีกนานไหมที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง อีกนานไหมที่เราจะได้จับมือกัน กอดคอกันเหมือนวันที่ผ่านมา 3 ปีที่อยู่ด้วยกัน ไม่เคยทิ้งกันไปไหน แต่มาวันนี้ต้องแยกทาง แต่ขอเธอจงจำไว้ ว่าเพื่อนคนนี้จะไม่มีวันลืมเธอ ถึงแม้จะห่างไกลแต่ใจก็ยังรักเธอ เพื่อนแท้คนนี้เสมอ ไม่ว่าจะนานเท่าไร วันวานที่ร่วมกันมา ฉันจะจดจำมันเอาไว้ จะรักพื่อนตลอดไป ไม่ว่าจะนานเพียงไร จะรักแค่เพื่อนไม่เปลี่ยน (ก็เพื่อนคือคนสำคัญ) ก็เพื่อนคือคนที่ไว้ใจ (ไม่จากไปไหน) ก็ฉันไม่อยากจากเพื่อนไปไหน”                                                                                                                 “โห สุดยอดเลยครับ” เอขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับทีม “คุณหนูดา” พร้อมปรบมือให้พวกเรา            “คราวนี้ทุกๆคนก็รู้แล้วใช่ไหมครับว่าใครกันแน่ที่โกหก” อาร์มเดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมบอกกับทุกคน                                                                                                                               “โกหกยังไง ใครโกหก” ดาทำไม่รู้ไม่ชี้                                                                                          “ก็เธอไงล่ะ ถ้าพวกนี้ไม่เล่นเองจริงๆ แล้ววันนี้จะเล่นได้ยังไงกันล่ะ” เอเสริมขึ้น ทั้งหอประชุมเต็มไปด้วยเสียงเซ็งแซ่ของนักเรียน                                                                                           “ใช่ โกหก” ทุกคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน                                                                                       เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นพักใหญ่ก่อนที่ทุกคนจะเครียกันได้ หลังจากนั้นดาก็ไม่กล้าหาเรื่องกับ เดอะ เปเปอร์ อีก และไม่เคยพูดกันแม้แต่คำเดียว                                                              

 

 “ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ ที่ช่วยฉันอ่ะ” เฟิร์นบอกทุกคน                                                            “ไม่เป็นไรก็เราเป็นเพื่อนกันนี่” ปลายบอก

 

                      ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านและอย่าลืมเม้นกันนะค่ะ   >_<            

(นี่เป็นเรื่องแรกหากผิดพลาดตรงไหนบอกหน่อยนะค่ะ)                                                                 

โดย หนู P N F O

 

 

 “ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ ที่ช่วยฉันอ่ะ” เฟิร์นบอกทุกคน                                                            “ไม่เป็นไรก็เราเป็นเพื่อนกันนี่” ปลายบอก

 

                      ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านและอย่าลืมเม้นกันนะค่ะ   >_<            

(นี่เป็นเรื่องแรกหากผิดพลาดตรงไหนบอกหน่อยนะค่ะ)                                                                 

โดย หนู P N F O

 

 

“ยัยนัท...ฟื้นได้แล้ว” เสียงแอมตะโกนลั่นบ้านด้วยความรำคาญที่ปลุกนัทไม่ได้สักที เสียงนั่นทำให้ปลายตื่นขึ้นมาทันที                                                                                                    “นี่ยัย แอม ดีนะที่ 8 โมงแล้วไม่งั้นนะแกได้กระละมังแน่” ปลายบ่น                                   “จริงของปลายมัน นี่แกจะรีบปลุกนัททำไมว่ะ วันนี้วันอาทิตย์นะ” เฟิร์นพูด                       “เออจริงๆให้ฉันนอนหน่อยก็ไม่ได้” นัทบ่น                                                                    “นี่อย่างบอกนะว่าพวกแกก็ลืม” แอมพูด                                                                                           “ลืม ลืมอะไรของกแก ไอ้บ้า” ปลายกับเฟิร์นพูดพร้อมกัน                                                     “ก็พวกเราเรียนพิเศษไม่ใช่ไง”แอมพูดเพื่อเตือนความจำ แต่นั่นกลับไม่ทำให้ทุกคนรีบไปเตรียมตัวกลับต่างพากันหัวเราะ                                                                                    “อะไร เป็นอะไรของแก นี่แอมฉันจะบอกอะไรให้นะจ๊ะที่รัก เราเรียนวันเสาร์ วันอาทิตย์ ทำอะไรนะนัท” เฟิร์นบอกก่อนหันไปหานัท                                                                                “วันอาทิตย์ก็ นอน กิน เล่น เที่ยว และอีกเยอะแยะเลยแก” นัทสมทบ                                        “อ้าวหรอ” แอมพูดด้วยท่าทีเขินอาย                                                                                        “รู้ไหมว่าแกทำให้ฉันเสียเวลานอนอ่ะ” นัทโวยแอม                                                              “จะไปยากอะไร แกก็นอนลงซะดิ” เฟิร์นพูดพลางดันหัวนัทให้นอนลงบนเตียงตามเดิม                   “ไอ้บ้า” ปลายพูด                                                                                                       “นั่นดิ รู้ทั้งรู้ ฉันหลับยากจะตาย” นัทบ่น                                                                            “งั้นก็ แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัว ออกไปหาข้าวเช้ากัน ไอ้เฟิร์นจะเลี้ยง” ปลายพูด                           “ใช่วันนี้ฉันจะดี เฮ้ย” เฟิร์นอุทานออกมาพร้อมมองมาทางปลาย                                   “ล้อเล่นฉันเลี้ยงเอง” ปลายพูดตอบ

30 นาทีผ่านไป

“ไอ้นัทช้าชิบเลยว่ะ” แอมบ่น                                                                                  “นั่นดิ” เฟิร์นเห็นด้วย                                                                                                “นั่นไงลงมาแล้ว” ปลายบอกเพื่อนๆ                                                                              “เฮ้ย! แกแต่งตัวอะไรของแกเนี่ย” แอมตะลึง ไม่นึกว่านัทจะบ้าใส่เสื้อแขนยาว กางยี                          “เอ๊าก็ต้องงี้ซิ เดี๋ยวดำหมด” นัทบอก                                                                              “แต่มันกลัวเว่อนะแก” แอมพูด                                                                                    “โอ๊ย! เอาน่าฉันหิว” นัทบ่น                                                                                                    “ช่างมันเหอะ รีบไปดีกว่า” ปลายพูด

กลับจากร้าน

      เวลานี้ทุกคนนั่งเงียบด้วยเหตุอะไรนั้นปลายไม่สามารถรู้ได้ แต่จากสายตาที่แอมมองปลายนั้นยิ่งทำให้เธอรู้สึกหดหู่                                                                                          “พวกแกนี่เป็นอะไรกันหมด” ปลายถามอย่างทนไม่ไหว                                                      “ปลาย” นัทเรียกชื่อปลาย เจ้าตัวเริ่มรู้สึกกังวนใจ                                                                                 “ถ้าพวกฉันบอกแกอ่ะ แกห้ามเสียใจนะ” นัทพูดออกมา อย่าเป็นห่วงเพื่อน                                         “เออ มีเรื่องอะไร” ปลายพูด                                                                                              “คือว่า เอ่อ เอ่อ...” นัทอ้ำอึ้ง ก่อนหันไปทางเฟิร์น                                                                      “ไอ้เฟิร์นแกเครียดิ๊” นัทบอกเฟิร์น                                                                                  “คืองี้นะปลาย มันเป็นเรื่องธรรมดาใช่ป่ะล่ะ  ที่ถ้าเกิดมีความรัก บางทีมันก็อกหัก แล้ว..”                    “พอเหอะเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายแทรกขึ้น                                                                            “เออ คือว่านะระหว่างที่แกลุกไปเข้าห้องน้ำ ที่ร้านอาหารหน่ะ   แล้วพวกฉันก็ ก็ ก็” เฟิร์นอึกอัก “ก็อะไร รีบบอกมาซิ” ปลายพูดอย่างรู้สึกหดหู่ใจ                                                                       “ฉันพูดเองก็ได้” แอมพูดแทรกแทน                                                                                        “คือว่า พอแกลุกไปแล้วพวกฉันเห็น เห็น เห็น เห็นนิว” แอมอึกอักก่อนจะพูดชื่อออกมา            “เห็นนิว เห็นนิวแล้วไงต่อ” ปลายถามอย่างสงสัยว่ามันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ทุกคนอึกอัก            (นิวแฟนคนแรกของปลายเพิ่งคบกันได้ 1 เดือนเศษๆ และนิวกับนัทเป็นญาติกัน)                 “มันมากับผู้หญิงคนหนึ่ง” แอมพูดออกมาซึ่งคนพูดประโยคเดียวแค่นั้นเองทำให้ขอบตาของปลายเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาหยดน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากตาดวงนั้น สายตาที่มองเพื่อน ทำให้เพื่อนอีกสามถึงกับวิ่งกันเข้าไปหาปลายโดยทันที                                                                             “แล้วอีกเรื่องหนึ่งนะ พวกแกไม่รู้หรอกมีแค่ฉันคนเดียวที่รู้” นัทพูดด้วยเสียงที่รู้สึกผิด               “เรื่องอะไร” ปลายพูดด้วยเสียงสั่นเครือ                                                                            “คือว่า ฉันรู้เรื่องของนิวกับผู้หญิงคนมาสักพักแล้วอ่ะ คือผู้หญิงคนนี้ชื่อฟิวส์ รุ่นเดียวกันกับพวกเรานี่แหละ นิวรู้จักกับผู้หญิงคนนี้เพราะเพื่อนติดต่อให้ คบกับตั้งแต่ปีที่แล้วจนถึงปัจจุบันนี้แหละ” นัทสารภาพออกมาอย่างเสียใจ                                                                                     “ปลายฉันขอโทษนะ คือฉันกลัวแกเสียใจฉันเลยไม่กล้าบอกแกอ่ะ” นัทพูด       และนั่นยิ่งทำให้น้ำตาไหลออกมา ปลายวิ่งพรวดขึ้นไปข้างบนและเข้าห้อง สักพักก็มีเสียงสิ่งของกระทบพื้นซึ่งทุกคนคาดว่าอาจเป็นสิ่งของบางอย่างในห้องของปลาย ที่ปลายเขวี้ยงลงพื้น                                            “พวกแกว่าคิดถูกป่ะที่บอกไอ้ปลายมันหน่ะ” เฟิร์นเปรยขึ้นพร้อมลดสายตาจากที่เงยหน้าตามเสียงมองมาทางแอมและนัทที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้                                                                                  “บอกตอนนี้หน่ะดีแล้ว ถ้าปล่อยให้ไอ้ปลายรักนิวไปมากกว่านี้มันจะเจ็บกว่านี้นะ” แอมพูด 

เช้าวันจันทร์

          “อ้าวปลายแกเลิกเสียใจแล้วหรอว่ะ” เฟิร์นพูดขึ้นในขณะที่ แอม นัท และเฟิร์นกำลังทานข้าวอยู่ ปลายก็เดินอารมณ์ดีมาจากชั้นบน                                                                   “โอ๊ย! อย่าซีเรียด เรื่องเล็กๆ แกก็รู้นี่ว่าฉันแปลกขนาดไหน ทีเวลาคบกันอยู่ร้องแทบเป็นแทบตาย แต่อีตอนโดนทิ้ง ไม่ค่อยมีน้ำตา” ปลายร่ายยาวพร้อมลากเข้านั่งเตรียมทานข้าวที่นัทเตรียมไว้ให้                                                                                                                          “เออ แล้วสรุปแกเลิกกับมันแล้วใช่ป่ะ” เฟิร์นพูด                                                                     “ก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้ว” ปลายตอบพลางตักข้าวเข้าปาก                                                             “แกนี่น้า เป็นห่วงแทบแย่ แต่ก็ดีแล้วที่แกไม่ตรอมใจ” นัทพูด                                                “เป็นแบบแกก็ดีนะเว้ย” แอมบอกพลางมองดูปลายที่เคี้ยวข้าวอย่างมีความสุข                                         “ดียังไงว่ะ” เฟิร์นถาม                                                                                                           “อ้าว ก็รักเดียวใจเดียว แต่สามารถตัดใจได้ทันที มีไม่กี่คนนะเว้ยที่เป็นแบบนี้” แอมตอบ         “กี่โมงแล้วเนี่ย” ปลายยิ้มกับคำตอบของแอมก่อนลุกขึ้นเอาชามไปล้างและถามเวลาเพื่อน                         “ 06:35 นาฬิกาค่ะ” นัทหยอกปลาย                                                                                         “รีบไปเหอะ” เฟิร์นบอกเพื่อน                                                                                               “อ้าวไอ้เฟิร์น แย่งซีนไอ้ปลายเฉยเลยนะแกหน่ะ” แอมตบบ่าเฟิร์นเบาๆ                                       “จริงด้วย ฉันกำลังจะพูด” ปลายแซวตอบ ก่อนนำหน้าออกจากบ้าน                                                      ในการเดินทางไปโรงเรียนของสี่สาว ทุกคนเลือกที่จะเดินเท้าเนื่องจากโรงเรียนห่างจากห้องไม่ไกลมากนัก                                                                                                        “พวกแกว่าป่ะ วันนี้แปลกๆเนอะ” แอมพูด                                                                                 “นั่นดิ ทำไม่มัน...” เฟิร์นเสริม                                                                                                   “มันทำไมอ่ะ” ปลายถาม                                                                                                  “ก็ทุกมองเราแปลกๆ แล้วบางคนก็ทำท่าเหมือนจะเข้ามาทัก แต่ก็มีคนดึงออกไปไง” นัทอธิบาย “เออจริง เฮ้ยพวกแกดูอะไรดิ” ปลายชี้ไปทางกลุ่นนักเรียนที่ยืนมุง “ดา” เพื่อนร่วมห้องของพวกเขา                                                                                                                               “ทำไมหรอไม่เห็นมีอะไรเลย” เฟิร์นพูดขึ้น                                                                               “เออนั่นดิ” นัทเห็นด้วย                                                                                                             “โอ้ย! ตาหรอนั่นหน่ะ” แอมบ่นเพื่อน                                                                                    “เอ้า แกนี่บ่นอีก” นัทพูดอย่างคนที่เชื่อว่าตัวเองถูก                                                                  “นั่นดิ ก็มันไม่มีอะไรจริงๆ” เฟิร์นสนับสนุน                                                                          “แกก็ดูซิเด็กกลุ่มนั้นหน่ะ” ปลายบอก                                                                                    “เออจริง เด็กพวกนั้นมุงยัยดา” นัทพูด                                                                            “นี่ นี่ พวกเธออ่ะซวยแล้ว” เอวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับกาญ                                                 “ใช่ซวยมากด้วย” กาญเสริม                                                                                                  “ซวยอะไร  แล้วนั่นเค๊าลุมยัยดาทำไม” เฟิร์นถาม                                                              “ก็พวกนั้นบอกกับทุกคนว่าพวกแกเนี่ยโกง” กาญบอก                                                                                     “โกงอะไรว่ะ” นัทถาม                                                                                                                                   “ก็เวลาร้องเพลงอ่ะมันบอกว่าความจริงแล้วมันต่างหากที่เล่นกลอง แล้วพวกไอ้เฟิร์นอัดเสียงมันไป แล้วทำเป็นตีกลองตาม ” เอตอบแทน                                                                                          “เปิดเทอมวันแรกก็ซวยเลยว่ะ” เฟิร์นพูดด้วยความรู้สึกเซ็ง                                                   “เออจริง เอาไงดีล่ะงานนี้” ปลายเห็นด้วย                                                                                   “ไม่ต้องห่วงหรอ ยังไงความจริงก็ต้องปรากฏ” อาร์มเดินตามหลังมา พร้อมปลอบเพื่อน (อาร์มคือผู้ชายที่นิสัยดีคนหนึ่งของห้อง ที่สำคัญนะกิ๊กแอม อิอิ)                                                                         “แม้ ตั้งใจปลอบใครกันย่ะ เพื่อนหรือ ฟ ฟ” กาญแซว                                                                           “ตะ ตะ แต่ฉันเห็นด้วยนะ” แอมบอกกะตุกะตัก                                                                    “เอ้า ก็แฟนกันนี่” มาร์คตามมาสมทบ (มาร์คคือ กะ กะ กิ๊ก กิ๊ก หนูเฟิร์น)                                              “เอ้า พ่อคุณ มี่คำปลอบแฟนหรอ” เอแซว                                                                             “โอ้ย พอเถอะ แล้วเรื่องนี้จะทำให้ทุกคนเกียจพวกเราป่ะ” เฟิร์นพูดขึ้น                            “ไม่หรอก” เคเดินที่เดินมาได้ซักพักตอบ  (เค รุ่นพี่ ก ก น้องนัท เฮ้อ น่าสงสารนู๋ปลายนะค่ะเนี่ยไม่ใครสักกะที)                                                                                                                 “ทำไมล่ะ” เฟิร์นถามชึ้น                                                                                                     “ก็เพราะเราจะพิสูจน์ความจริงกันไง แค่นี้ก็เดาสายตามันไม่ออก” แอมตอบ (อ้อ ลืมบอกไปว่าพวกเราไม่ค่อยนับถือ คุณท่านเคเป็นพี่ และที่สำคัญเคเคยเป็นแฟนเก่าแอมด้วยอ่ะ)                   “แล้วจะพิสูจน์ยังไงกันล่ะ” นัทถาม

          “นี่ ยัยคบเด็ก” นัทพูดกระแทกเสียงเรียกดา                                                                                “เรียกฉันหรอ” ดาถาม                                                                                                             “ก็ใช่หน่ะซิ” แอมบอก                                                                                                                  “จะมีใครซะอีกที่คบเด็กเป็นเพื่อน” เฟิร์นบอกซ้ำ                                                                    “เอาละเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายห้ามศึกเมื่อเห็นว่าดาจะตอบโต้                                                                     “เธอบอกใช่ไหมว่าฉันโกหกเรื่องการร้องเพลง งั้นเรามาแข่งกันว่าสิ่งที่เธอพูดมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า” ปลายถามโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายตอบคำถาม                                                   “ดี สรุปคือเธอตกลง ไปพวกเรา” นัทพูดแทรกเพื่อไม่ให้ดาปฏิเสธ และรีบเดินลงบันไดไปพักกลางวัน                                                                                                                          

“แผนนี้จะได้ผลหรอง่ะ” แอมถาม                                                                                               “นั่นดิ” ปลายพูดเห็นด้วย                                                                                                 “ไม่รู้” เคตอบ                                                                                                                           “อ้าว ไอ้นี่” ทุกคนอุทานพร้อมกัน                                                                                   “เอาเหอะน่า รีบทำป้ายติดประกาศเหอะ ทุกคนจะได้รู้ความจริง” เคพูด                                                “ไอ้บ้าเอ้ย” ทิวเพื่อนเคพูดขึ้นในขณะที่ช่วยทำป้าย                                                                      “โห ว่าแต่เพื่อน” ปลายกวน                                                                                                     “อ้าว เดี๋ยวเหอะ” ทิวแหย่กลับ                                                                                                  

“เฮ้ ว่าไง” ทิวเดินมาทัก                                                                                                    “ก็ดี” แอมตอบ                                                                                                             “เชิญพบกับวงที่ถูกใส่ร้าย เอ้ย วงที่ผมรักที่สุดเลยครับ เดอะ เปเปอร์ครับผม” เอประกาศ             “ไงพ่อพิธีกร” เคแซว                                                                                                           “เอาล่ะ ไปได้แล้วเพื่อน” เอบอกหลังจากยิ้มให้เค                                                                   “สวัสดีค่ะ พวกเราคือ”ปลายเริ่ม                                                                                      “เดอะ เปเปอร์” พวกเราพูดขึ้นพร้อมกัน                                                                                 “ค่ะ แอมค่ะ มือเบสค่ะ” แอมแนะนำแกมหยอกล้อ ทำให้ทุกคนกรี๊ดออกมา                                 “สวัสดีค่ะ เฟิร์นค่ะ มือกลองค่ะและคลอรัส” เฟิร์นแนะนำตัวเอง                                        “สวัสดีจ๊ะ นัทค่ะ มือกีต้าร์และ และคลอรัสครับ” นัทหยอก                                                   “ไอ้นี่แปลกนะ สับสนในเพศของตัวเอง” แอมแซว เสียงหัวเราะเซ็งแซ่ไปทั้งหอประชุม                         “พอเถอะถึงเค้าแล้ว” ปลายหยอกกลับ                                                                       “สวัสดีค่ะ ปลาย ร้องนำ” ปลายแนะนำตัว                                                                               “เอาละได้เวลาแล้วเรามาฟังเพลงกันเลยดีกว่า” แอมประกาศ                                                                “อีกนานไหมที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง อีกนานไหมที่เราจะได้จับมือกัน กอดคอกันเหมือนวันที่ผ่านมา 3 ปีที่อยู่ด้วยกัน ไม่เคยทิ้งกันไปไหน แต่มาวันนี้ต้องแยกทาง แต่ขอเธอจงจำไว้ ว่าเพื่อนคนนี้จะไม่มีวันลืมเธอ ถึงแม้จะห่างไกลแต่ใจก็ยังรักเธอ เพื่อนแท้คนนี้เสมอ ไม่ว่าจะนานเท่าไร วันวานที่ร่วมกันมา ฉันจะจดจำมันเอาไว้ จะรักพื่อนตลอดไป ไม่ว่าจะนานเพียงไร จะรักแค่เพื่อนไม่เปลี่ยน (ก็เพื่อนคือคนสำคัญ) ก็เพื่อนคือคนที่ไว้ใจ (ไม่จากไปไหน) ก็ฉันไม่อยากจากเพื่อนไปไหน”                                                                                                                 “โห สุดยอดเลยครับ” เอขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับทีม “คุณหนูดา” พร้อมปรบมือให้พวกเรา            “คราวนี้ทุกๆคนก็รู้แล้วใช่ไหมครับว่าใครกันแน่ที่โกหก” อาร์มเดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมบอกกับทุกคน                                                                                                                               “โกหกยังไง ใครโกหก” ดาทำไม่รู้ไม่ชี้                                                                                          “ก็เธอไงล่ะ ถ้าพวกนี้ไม่เล่นเองจริงๆ แล้ววันนี้จะเล่นได้ยังไงกันล่ะ” เอเสริมขึ้น ทั้งหอประชุมเต็มไปด้วยเสียงเซ็งแซ่ของนักเรียน                                                                                           “ใช่ โกหก” ทุกคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน                                                                                       เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นพักใหญ่ก่อนที่ทุกคนจะเครียกันได้ หลังจากนั้นดาก็ไม่กล้าหาเรื่องกับ เดอะ เปเปอร์ อีก และไม่เคยพูดกันแม้แต่คำเดียว                                                              

 

 “ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ ที่ช่วยฉันอ่ะ” เฟิร์นบอกทุกคน                                                            “ไม่เป็นไรก็เราเป็นเพื่อนกันนี่” ปลายบอก

 

                      ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านและอย่าลืมเม้นกันนะค่ะ   >_<            

(นี่เป็นเรื่องแรกหากผิดพลาดตรงไหนบอกหน่อยนะค่ะ)                                                                 

โดย หนู P N F O

 

 

“ยัยนัท...ฟื้นได้แล้ว” เสียงแอมตะโกนลั่นบ้านด้วยความรำคาญที่ปลุกนัทไม่ได้สักที เสียงนั่นทำให้ปลายตื่นขึ้นมาทันที                                                                                                    “นี่ยัย แอม ดีนะที่ 8 โมงแล้วไม่งั้นนะแกได้กระละมังแน่” ปลายบ่น                                   “จริงของปลายมัน นี่แกจะรีบปลุกนัททำไมว่ะ วันนี้วันอาทิตย์นะ” เฟิร์นพูด                       “เออจริงๆให้ฉันนอนหน่อยก็ไม่ได้” นัทบ่น                                                                    “นี่อย่างบอกนะว่าพวกแกก็ลืม” แอมพูด                                                                                           “ลืม ลืมอะไรของกแก ไอ้บ้า” ปลายกับเฟิร์นพูดพร้อมกัน                                                     “ก็พวกเราเรียนพิเศษไม่ใช่ไง”แอมพูดเพื่อเตือนความจำ แต่นั่นกลับไม่ทำให้ทุกคนรีบไปเตรียมตัวกลับต่างพากันหัวเราะ                                                                                    “อะไร เป็นอะไรของแก นี่แอมฉันจะบอกอะไรให้นะจ๊ะที่รัก เราเรียนวันเสาร์ วันอาทิตย์ ทำอะไรนะนัท” เฟิร์นบอกก่อนหันไปหานัท                                                                                “วันอาทิตย์ก็ นอน กิน เล่น เที่ยว และอีกเยอะแยะเลยแก” นัทสมทบ                                        “อ้าวหรอ” แอมพูดด้วยท่าทีเขินอาย                                                                                        “รู้ไหมว่าแกทำให้ฉันเสียเวลานอนอ่ะ” นัทโวยแอม                                                              “จะไปยากอะไร แกก็นอนลงซะดิ” เฟิร์นพูดพลางดันหัวนัทให้นอนลงบนเตียงตามเดิม                   “ไอ้บ้า” ปลายพูด                                                                                                       “นั่นดิ รู้ทั้งรู้ ฉันหลับยากจะตาย” นัทบ่น                                                                            “งั้นก็ แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัว ออกไปหาข้าวเช้ากัน ไอ้เฟิร์นจะเลี้ยง” ปลายพูด                           “ใช่วันนี้ฉันจะดี เฮ้ย” เฟิร์นอุทานออกมาพร้อมมองมาทางปลาย                                   “ล้อเล่นฉันเลี้ยงเอง” ปลายพูดตอบ

30 นาทีผ่านไป

“ไอ้นัทช้าชิบเลยว่ะ” แอมบ่น                                                                                  “นั่นดิ” เฟิร์นเห็นด้วย                                                                                                “นั่นไงลงมาแล้ว” ปลายบอกเพื่อนๆ                                                                              “เฮ้ย! แกแต่งตัวอะไรของแกเนี่ย” แอมตะลึง ไม่นึกว่านัทจะบ้าใส่เสื้อแขนยาว กางยี                          “เอ๊าก็ต้องงี้ซิ เดี๋ยวดำหมด” นัทบอก                                                                              “แต่มันกลัวเว่อนะแก” แอมพูด                                                                                    “โอ๊ย! เอาน่าฉันหิว” นัทบ่น                                                                                                    “ช่างมันเหอะ รีบไปดีกว่า” ปลายพูด

กลับจากร้าน

      เวลานี้ทุกคนนั่งเงียบด้วยเหตุอะไรนั้นปลายไม่สามารถรู้ได้ แต่จากสายตาที่แอมมองปลายนั้นยิ่งทำให้เธอรู้สึกหดหู่                                                                                          “พวกแกนี่เป็นอะไรกันหมด” ปลายถามอย่างทนไม่ไหว                                                      “ปลาย” นัทเรียกชื่อปลาย เจ้าตัวเริ่มรู้สึกกังวนใจ                                                                                 “ถ้าพวกฉันบอกแกอ่ะ แกห้ามเสียใจนะ” นัทพูดออกมา อย่าเป็นห่วงเพื่อน                                         “เออ มีเรื่องอะไร” ปลายพูด                                                                                              “คือว่า เอ่อ เอ่อ...” นัทอ้ำอึ้ง ก่อนหันไปทางเฟิร์น                                                                      “ไอ้เฟิร์นแกเครียดิ๊” นัทบอกเฟิร์น                                                                                  “คืองี้นะปลาย มันเป็นเรื่องธรรมดาใช่ป่ะล่ะ  ที่ถ้าเกิดมีความรัก บางทีมันก็อกหัก แล้ว..”                    “พอเหอะเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายแทรกขึ้น                                                                            “เออ คือว่านะระหว่างที่แกลุกไปเข้าห้องน้ำ ที่ร้านอาหารหน่ะ   แล้วพวกฉันก็ ก็ ก็” เฟิร์นอึกอัก “ก็อะไร รีบบอกมาซิ” ปลายพูดอย่างรู้สึกหดหู่ใจ                                                                       “ฉันพูดเองก็ได้” แอมพูดแทรกแทน                                                                                        “คือว่า พอแกลุกไปแล้วพวกฉันเห็น เห็น เห็น เห็นนิว” แอมอึกอักก่อนจะพูดชื่อออกมา            “เห็นนิว เห็นนิวแล้วไงต่อ” ปลายถามอย่างสงสัยว่ามันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ทุกคนอึกอัก            (นิวแฟนคนแรกของปลายเพิ่งคบกันได้ 1 เดือนเศษๆ และนิวกับนัทเป็นญาติกัน)                 “มันมากับผู้หญิงคนหนึ่ง” แอมพูดออกมาซึ่งคนพูดประโยคเดียวแค่นั้นเองทำให้ขอบตาของปลายเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาหยดน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากตาดวงนั้น สายตาที่มองเพื่อน ทำให้เพื่อนอีกสามถึงกับวิ่งกันเข้าไปหาปลายโดยทันที                                                                             “แล้วอีกเรื่องหนึ่งนะ พวกแกไม่รู้หรอกมีแค่ฉันคนเดียวที่รู้” นัทพูดด้วยเสียงที่รู้สึกผิด               “เรื่องอะไร” ปลายพูดด้วยเสียงสั่นเครือ                                                                            “คือว่า ฉันรู้เรื่องของนิวกับผู้หญิงคนมาสักพักแล้วอ่ะ คือผู้หญิงคนนี้ชื่อฟิวส์ รุ่นเดียวกันกับพวกเรานี่แหละ นิวรู้จักกับผู้หญิงคนนี้เพราะเพื่อนติดต่อให้ คบกับตั้งแต่ปีที่แล้วจนถึงปัจจุบันนี้แหละ” นัทสารภาพออกมาอย่างเสียใจ                                                                                     “ปลายฉันขอโทษนะ คือฉันกลัวแกเสียใจฉันเลยไม่กล้าบอกแกอ่ะ” นัทพูด       และนั่นยิ่งทำให้น้ำตาไหลออกมา ปลายวิ่งพรวดขึ้นไปข้างบนและเข้าห้อง สักพักก็มีเสียงสิ่งของกระทบพื้นซึ่งทุกคนคาดว่าอาจเป็นสิ่งของบางอย่างในห้องของปลาย ที่ปลายเขวี้ยงลงพื้น                                            “พวกแกว่าคิดถูกป่ะที่บอกไอ้ปลายมันหน่ะ” เฟิร์นเปรยขึ้นพร้อมลดสายตาจากที่เงยหน้าตามเสียงมองมาทางแอมและนัทที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้                                                                                  “บอกตอนนี้หน่ะดีแล้ว ถ้าปล่อยให้ไอ้ปลายรักนิวไปมากกว่านี้มันจะเจ็บกว่านี้นะ” แอมพูด 

เช้าวันจันทร์

          “อ้าวปลายแกเลิกเสียใจแล้วหรอว่ะ” เฟิร์นพูดขึ้นในขณะที่ แอม นัท และเฟิร์นกำลังทานข้าวอยู่ ปลายก็เดินอารมณ์ดีมาจากชั้นบน                                                                   “โอ๊ย! อย่าซีเรียด เรื่องเล็กๆ แกก็รู้นี่ว่าฉันแปลกขนาดไหน ทีเวลาคบกันอยู่ร้องแทบเป็นแทบตาย แต่อีตอนโดนทิ้ง ไม่ค่อยมีน้ำตา” ปลายร่ายยาวพร้อมลากเข้านั่งเตรียมทานข้าวที่นัทเตรียมไว้ให้                                                                                                                          “เออ แล้วสรุปแกเลิกกับมันแล้วใช่ป่ะ” เฟิร์นพูด                                                                     “ก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้ว” ปลายตอบพลางตักข้าวเข้าปาก                                                             “แกนี่น้า เป็นห่วงแทบแย่ แต่ก็ดีแล้วที่แกไม่ตรอมใจ” นัทพูด                                                “เป็นแบบแกก็ดีนะเว้ย” แอมบอกพลางมองดูปลายที่เคี้ยวข้าวอย่างมีความสุข                                         “ดียังไงว่ะ” เฟิร์นถาม                                                                                                           “อ้าว ก็รักเดียวใจเดียว แต่สามารถตัดใจได้ทันที มีไม่กี่คนนะเว้ยที่เป็นแบบนี้” แอมตอบ         “กี่โมงแล้วเนี่ย” ปลายยิ้มกับคำตอบของแอมก่อนลุกขึ้นเอาชามไปล้างและถามเวลาเพื่อน                         “ 06:35 นาฬิกาค่ะ” นัทหยอกปลาย                                                                                         “รีบไปเหอะ” เฟิร์นบอกเพื่อน                                                                                               “อ้าวไอ้เฟิร์น แย่งซีนไอ้ปลายเฉยเลยนะแกหน่ะ” แอมตบบ่าเฟิร์นเบาๆ                                       “จริงด้วย ฉันกำลังจะพูด” ปลายแซวตอบ ก่อนนำหน้าออกจากบ้าน                                                      ในการเดินทางไปโรงเรียนของสี่สาว ทุกคนเลือกที่จะเดินเท้าเนื่องจากโรงเรียนห่างจากห้องไม่ไกลมากนัก                                                                                                        “พวกแกว่าป่ะ วันนี้แปลกๆเนอะ” แอมพูด                                                                                 “นั่นดิ ทำไม่มัน...” เฟิร์นเสริม                                                                                                   “มันทำไมอ่ะ” ปลายถาม                                                                                                  “ก็ทุกมองเราแปลกๆ แล้วบางคนก็ทำท่าเหมือนจะเข้ามาทัก แต่ก็มีคนดึงออกไปไง” นัทอธิบาย “เออจริง เฮ้ยพวกแกดูอะไรดิ” ปลายชี้ไปทางกลุ่นนักเรียนที่ยืนมุง “ดา” เพื่อนร่วมห้องของพวกเขา                                                                                                                               “ทำไมหรอไม่เห็นมีอะไรเลย” เฟิร์นพูดขึ้น                                                                               “เออนั่นดิ” นัทเห็นด้วย                                                                                                             “โอ้ย! ตาหรอนั่นหน่ะ” แอมบ่นเพื่อน                                                                                    “เอ้า แกนี่บ่นอีก” นัทพูดอย่างคนที่เชื่อว่าตัวเองถูก                                                                  “นั่นดิ ก็มันไม่มีอะไรจริงๆ” เฟิร์นสนับสนุน                                                                          “แกก็ดูซิเด็กกลุ่มนั้นหน่ะ” ปลายบอก                                                                                    “เออจริง เด็กพวกนั้นมุงยัยดา” นัทพูด                                                                            “นี่ นี่ พวกเธออ่ะซวยแล้ว” เอวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับกาญ                                                 “ใช่ซวยมากด้วย” กาญเสริม                                                                                                  “ซวยอะไร  แล้วนั่นเค๊าลุมยัยดาทำไม” เฟิร์นถาม                                                              “ก็พวกนั้นบอกกับทุกคนว่าพวกแกเนี่ยโกง” กาญบอก                                                                                     “โกงอะไรว่ะ” นัทถาม                                                                                                                                   “ก็เวลาร้องเพลงอ่ะมันบอกว่าความจริงแล้วมันต่างหากที่เล่นกลอง แล้วพวกไอ้เฟิร์นอัดเสียงมันไป แล้วทำเป็นตีกลองตาม ” เอตอบแทน                                                                                          “เปิดเทอมวันแรกก็ซวยเลยว่ะ” เฟิร์นพูดด้วยความรู้สึกเซ็ง                                                   “เออจริง เอาไงดีล่ะงานนี้” ปลายเห็นด้วย                                                                                   “ไม่ต้องห่วงหรอ ยังไงความจริงก็ต้องปรากฏ” อาร์มเดินตามหลังมา พร้อมปลอบเพื่อน (อาร์มคือผู้ชายที่นิสัยดีคนหนึ่งของห้อง ที่สำคัญนะกิ๊กแอม อิอิ)                                                                         “แม้ ตั้งใจปลอบใครกันย่ะ เพื่อนหรือ ฟ ฟ” กาญแซว                                                                           “ตะ ตะ แต่ฉันเห็นด้วยนะ” แอมบอกกะตุกะตัก                                                                    “เอ้า ก็แฟนกันนี่” มาร์คตามมาสมทบ (มาร์คคือ กะ กะ กิ๊ก กิ๊ก หนูเฟิร์น)                                              “เอ้า พ่อคุณ มี่คำปลอบแฟนหรอ” เอแซว                                                                             “โอ้ย พอเถอะ แล้วเรื่องนี้จะทำให้ทุกคนเกียจพวกเราป่ะ” เฟิร์นพูดขึ้น                            “ไม่หรอก” เคเดินที่เดินมาได้ซักพักตอบ  (เค รุ่นพี่ ก ก น้องนัท เฮ้อ น่าสงสารนู๋ปลายนะค่ะเนี่ยไม่ใครสักกะที)                                                                                                                 “ทำไมล่ะ” เฟิร์นถามชึ้น                                                                                                     “ก็เพราะเราจะพิสูจน์ความจริงกันไง แค่นี้ก็เดาสายตามันไม่ออก” แอมตอบ (อ้อ ลืมบอกไปว่าพวกเราไม่ค่อยนับถือ คุณท่านเคเป็นพี่ และที่สำคัญเคเคยเป็นแฟนเก่าแอมด้วยอ่ะ)                   “แล้วจะพิสูจน์ยังไงกันล่ะ” นัทถาม

          “นี่ ยัยคบเด็ก” นัทพูดกระแทกเสียงเรียกดา                                                                                “เรียกฉันหรอ” ดาถาม                                                                                                             “ก็ใช่หน่ะซิ” แอมบอก                                                                                                                  “จะมีใครซะอีกที่คบเด็กเป็นเพื่อน” เฟิร์นบอกซ้ำ                                                                    “เอาละเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายห้ามศึกเมื่อเห็นว่าดาจะตอบโต้                                                                     “เธอบอกใช่ไหมว่าฉันโกหกเรื่องการร้องเพลง งั้นเรามาแข่งกันว่าสิ่งที่เธอพูดมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า” ปลายถามโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายตอบคำถาม                                                   “ดี สรุปคือเธอตกลง ไปพวกเรา” นัทพูดแทรกเพื่อไม่ให้ดาปฏิเสธ และรีบเดินลงบันไดไปพักกลางวัน                                                                                                                          

“แผนนี้จะได้ผลหรอง่ะ” แอมถาม                                                                                               “นั่นดิ” ปลายพูดเห็นด้วย                                                                                                 “ไม่รู้” เคตอบ                                                                                                                           “อ้าว ไอ้นี่” ทุกคนอุทานพร้อมกัน                                                                                   “เอาเหอะน่า รีบทำป้ายติดประกาศเหอะ ทุกคนจะได้รู้ความจริง” เคพูด                                                “ไอ้บ้าเอ้ย” ทิวเพื่อนเคพูดขึ้นในขณะที่ช่วยทำป้าย                                                                      “โห ว่าแต่เพื่อน” ปลายกวน                                                                                                     “อ้าว เดี๋ยวเหอะ” ทิวแหย่กลับ                                                                                                  

“เฮ้ ว่าไง” ทิวเดินมาทัก                                                                                                    “ก็ดี” แอมตอบ                                                                                                             “เชิญพบกับวงที่ถูกใส่ร้าย เอ้ย วงที่ผมรักที่สุดเลยครับ เดอะ เปเปอร์ครับผม” เอประกาศ             “ไงพ่อพิธีกร” เคแซว                                                                                                           “เอาล่ะ ไปได้แล้วเพื่อน” เอบอกหลังจากยิ้มให้เค                                                                   “สวัสดีค่ะ พวกเราคือ”ปลายเริ่ม                                                                                      “เดอะ เปเปอร์” พวกเราพูดขึ้นพร้อมกัน                                                                                 “ค่ะ แอมค่ะ มือเบสค่ะ” แอมแนะนำแกมหยอกล้อ ทำให้ทุกคนกรี๊ดออกมา                                 “สวัสดีค่ะ เฟิร์นค่ะ มือกลองค่ะและคลอรัส” เฟิร์นแนะนำตัวเอง                                        “สวัสดีจ๊ะ นัทค่ะ มือกีต้าร์และ และคลอรัสครับ” นัทหยอก                                                   “ไอ้นี่แปลกนะ สับสนในเพศของตัวเอง” แอมแซว เสียงหัวเราะเซ็งแซ่ไปทั้งหอประชุม                         “พอเถอะถึงเค้าแล้ว” ปลายหยอกกลับ                                                                       “สวัสดีค่ะ ปลาย ร้องนำ” ปลายแนะนำตัว                                                                               “เอาละได้เวลาแล้วเรามาฟังเพลงกันเลยดีกว่า” แอมประกาศ                                                                “อีกนานไหมที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง อีกนานไหมที่เราจะได้จับมือกัน กอดคอกันเหมือนวันที่ผ่านมา 3 ปีที่อยู่ด้วยกัน ไม่เคยทิ้งกันไปไหน แต่มาวันนี้ต้องแยกทาง แต่ขอเธอจงจำไว้ ว่าเพื่อนคนนี้จะไม่มีวันลืมเธอ ถึงแม้จะห่างไกลแต่ใจก็ยังรักเธอ เพื่อนแท้คนนี้เสมอ ไม่ว่าจะนานเท่าไร วันวานที่ร่วมกันมา ฉันจะจดจำมันเอาไว้ จะรักพื่อนตลอดไป ไม่ว่าจะนานเพียงไร จะรักแค่เพื่อนไม่เปลี่ยน (ก็เพื่อนคือคนสำคัญ) ก็เพื่อนคือคนที่ไว้ใจ (ไม่จากไปไหน) ก็ฉันไม่อยากจากเพื่อนไปไหน”                                                                                                                 “โห สุดยอดเลยครับ” เอขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับทีม “คุณหนูดา” พร้อมปรบมือให้พวกเรา            “คราวนี้ทุกๆคนก็รู้แล้วใช่ไหมครับว่าใครกันแน่ที่โกหก” อาร์มเดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมบอกกับทุกคน                                                                                                                               “โกหกยังไง ใครโกหก” ดาทำไม่รู้ไม่ชี้                                                                                          “ก็เธอไงล่ะ ถ้าพวกนี้ไม่เล่นเองจริงๆ แล้ววันนี้จะเล่นได้ยังไงกันล่ะ” เอเสริมขึ้น ทั้งหอประชุมเต็มไปด้วยเสียงเซ็งแซ่ของนักเรียน                                                                                           “ใช่ โกหก” ทุกคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน                                                                                       เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นพักใหญ่ก่อนที่ทุกคนจะเครียกันได้ หลังจากนั้นดาก็ไม่กล้าหาเรื่องกับ เดอะ เปเปอร์ อีก และไม่เคยพูดกันแม้แต่คำเดียว                                                              

 

 “ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ ที่ช่วยฉันอ่ะ” เฟิร์นบอกทุกคน                                                            “ไม่เป็นไรก็เราเป็นเพื่อนกันนี่” ปลายบอก

 

                      ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านและอย่าลืมเม้นกันนะค่ะ   >_<            

(นี่เป็นเรื่องแรกหากผิดพลาดตรงไหนบอกหน่อยนะค่ะ)                                                                 

โดย หนู P N F O

 

 

“ยัยนัท...ฟื้นได้แล้ว” เสียงแอมตะโกนลั่นบ้านด้วยความรำคาญที่ปลุกนัทไม่ได้สักที เสียงนั่นทำให้ปลายตื่นขึ้นมาทันที                                                                                                    “นี่ยัย แอม ดีนะที่ 8 โมงแล้วไม่งั้นนะแกได้กระละมังแน่” ปลายบ่น                                   “จริงของปลายมัน นี่แกจะรีบปลุกนัททำไมว่ะ วันนี้วันอาทิตย์นะ” เฟิร์นพูด                       “เออจริงๆให้ฉันนอนหน่อยก็ไม่ได้” นัทบ่น                                                                    “นี่อย่างบอกนะว่าพวกแกก็ลืม” แอมพูด                                                                                           “ลืม ลืมอะไรของกแก ไอ้บ้า” ปลายกับเฟิร์นพูดพร้อมกัน                                                     “ก็พวกเราเรียนพิเศษไม่ใช่ไง”แอมพูดเพื่อเตือนความจำ แต่นั่นกลับไม่ทำให้ทุกคนรีบไปเตรียมตัวกลับต่างพากันหัวเราะ                                                                                    “อะไร เป็นอะไรของแก นี่แอมฉันจะบอกอะไรให้นะจ๊ะที่รัก เราเรียนวันเสาร์ วันอาทิตย์ ทำอะไรนะนัท” เฟิร์นบอกก่อนหันไปหานัท                                                                                “วันอาทิตย์ก็ นอน กิน เล่น เที่ยว และอีกเยอะแยะเลยแก” นัทสมทบ                                        “อ้าวหรอ” แอมพูดด้วยท่าทีเขินอาย                                                                                        “รู้ไหมว่าแกทำให้ฉันเสียเวลานอนอ่ะ” นัทโวยแอม                                                              “จะไปยากอะไร แกก็นอนลงซะดิ” เฟิร์นพูดพลางดันหัวนัทให้นอนลงบนเตียงตามเดิม                   “ไอ้บ้า” ปลายพูด                                                                                                       “นั่นดิ รู้ทั้งรู้ ฉันหลับยากจะตาย” นัทบ่น                                                                            “งั้นก็ แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัว ออกไปหาข้าวเช้ากัน ไอ้เฟิร์นจะเลี้ยง” ปลายพูด                           “ใช่วันนี้ฉันจะดี เฮ้ย” เฟิร์นอุทานออกมาพร้อมมองมาทางปลาย                                   “ล้อเล่นฉันเลี้ยงเอง” ปลายพูดตอบ

30 นาทีผ่านไป

“ไอ้นัทช้าชิบเลยว่ะ” แอมบ่น                                                                                  “นั่นดิ” เฟิร์นเห็นด้วย                                                                                                “นั่นไงลงมาแล้ว” ปลายบอกเพื่อนๆ                                                                              “เฮ้ย! แกแต่งตัวอะไรของแกเนี่ย” แอมตะลึง ไม่นึกว่านัทจะบ้าใส่เสื้อแขนยาว กางยี                          “เอ๊าก็ต้องงี้ซิ เดี๋ยวดำหมด” นัทบอก                                                                              “แต่มันกลัวเว่อนะแก” แอมพูด                                                                                    “โอ๊ย! เอาน่าฉันหิว” นัทบ่น                                                                                                    “ช่างมันเหอะ รีบไปดีกว่า” ปลายพูด

กลับจากร้าน

      เวลานี้ทุกคนนั่งเงียบด้วยเหตุอะไรนั้นปลายไม่สามารถรู้ได้ แต่จากสายตาที่แอมมองปลายนั้นยิ่งทำให้เธอรู้สึกหดหู่                                                                                          “พวกแกนี่เป็นอะไรกันหมด” ปลายถามอย่างทนไม่ไหว                                                      “ปลาย” นัทเรียกชื่อปลาย เจ้าตัวเริ่มรู้สึกกังวนใจ                                                                                 “ถ้าพวกฉันบอกแกอ่ะ แกห้ามเสียใจนะ” นัทพูดออกมา อย่าเป็นห่วงเพื่อน                                         “เออ มีเรื่องอะไร” ปลายพูด                                                                                              “คือว่า เอ่อ เอ่อ...” นัทอ้ำอึ้ง ก่อนหันไปทางเฟิร์น                                                                      “ไอ้เฟิร์นแกเครียดิ๊” นัทบอกเฟิร์น                                                                                  “คืองี้นะปลาย มันเป็นเรื่องธรรมดาใช่ป่ะล่ะ  ที่ถ้าเกิดมีความรัก บางทีมันก็อกหัก แล้ว..”                    “พอเหอะเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายแทรกขึ้น                                                                            “เออ คือว่านะระหว่างที่แกลุกไปเข้าห้องน้ำ ที่ร้านอาหารหน่ะ   แล้วพวกฉันก็ ก็ ก็” เฟิร์นอึกอัก “ก็อะไร รีบบอกมาซิ” ปลายพูดอย่างรู้สึกหดหู่ใจ                                                                       “ฉันพูดเองก็ได้” แอมพูดแทรกแทน                                                                                        “คือว่า พอแกลุกไปแล้วพวกฉันเห็น เห็น เห็น เห็นนิว” แอมอึกอักก่อนจะพูดชื่อออกมา            “เห็นนิว เห็นนิวแล้วไงต่อ” ปลายถามอย่างสงสัยว่ามันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ทุกคนอึกอัก            (นิวแฟนคนแรกของปลายเพิ่งคบกันได้ 1 เดือนเศษๆ และนิวกับนัทเป็นญาติกัน)                 “มันมากับผู้หญิงคนหนึ่ง” แอมพูดออกมาซึ่งคนพูดประโยคเดียวแค่นั้นเองทำให้ขอบตาของปลายเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาหยดน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากตาดวงนั้น สายตาที่มองเพื่อน ทำให้เพื่อนอีกสามถึงกับวิ่งกันเข้าไปหาปลายโดยทันที                                                                             “แล้วอีกเรื่องหนึ่งนะ พวกแกไม่รู้หรอกมีแค่ฉันคนเดียวที่รู้” นัทพูดด้วยเสียงที่รู้สึกผิด               “เรื่องอะไร” ปลายพูดด้วยเสียงสั่นเครือ                                                                            “คือว่า ฉันรู้เรื่องของนิวกับผู้หญิงคนมาสักพักแล้วอ่ะ คือผู้หญิงคนนี้ชื่อฟิวส์ รุ่นเดียวกันกับพวกเรานี่แหละ นิวรู้จักกับผู้หญิงคนนี้เพราะเพื่อนติดต่อให้ คบกับตั้งแต่ปีที่แล้วจนถึงปัจจุบันนี้แหละ” นัทสารภาพออกมาอย่างเสียใจ                                                                                     “ปลายฉันขอโทษนะ คือฉันกลัวแกเสียใจฉันเลยไม่กล้าบอกแกอ่ะ” นัทพูด       และนั่นยิ่งทำให้น้ำตาไหลออกมา ปลายวิ่งพรวดขึ้นไปข้างบนและเข้าห้อง สักพักก็มีเสียงสิ่งของกระทบพื้นซึ่งทุกคนคาดว่าอาจเป็นสิ่งของบางอย่างในห้องของปลาย ที่ปลายเขวี้ยงลงพื้น                                            “พวกแกว่าคิดถูกป่ะที่บอกไอ้ปลายมันหน่ะ” เฟิร์นเปรยขึ้นพร้อมลดสายตาจากที่เงยหน้าตามเสียงมองมาทางแอมและนัทที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้                                                                                  “บอกตอนนี้หน่ะดีแล้ว ถ้าปล่อยให้ไอ้ปลายรักนิวไปมากกว่านี้มันจะเจ็บกว่านี้นะ” แอมพูด 

เช้าวันจันทร์

          “อ้าวปลายแกเลิกเสียใจแล้วหรอว่ะ” เฟิร์นพูดขึ้นในขณะที่ แอม นัท และเฟิร์นกำลังทานข้าวอยู่ ปลายก็เดินอารมณ์ดีมาจากชั้นบน                                                                   “โอ๊ย! อย่าซีเรียด เรื่องเล็กๆ แกก็รู้นี่ว่าฉันแปลกขนาดไหน ทีเวลาคบกันอยู่ร้องแทบเป็นแทบตาย แต่อีตอนโดนทิ้ง ไม่ค่อยมีน้ำตา” ปลายร่ายยาวพร้อมลากเข้านั่งเตรียมทานข้าวที่นัทเตรียมไว้ให้                                                                                                                          “เออ แล้วสรุปแกเลิกกับมันแล้วใช่ป่ะ” เฟิร์นพูด                                                                     “ก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้ว” ปลายตอบพลางตักข้าวเข้าปาก                                                             “แกนี่น้า เป็นห่วงแทบแย่ แต่ก็ดีแล้วที่แกไม่ตรอมใจ” นัทพูด                                                “เป็นแบบแกก็ดีนะเว้ย” แอมบอกพลางมองดูปลายที่เคี้ยวข้าวอย่างมีความสุข                                         “ดียังไงว่ะ” เฟิร์นถาม                                                                                                           “อ้าว ก็รักเดียวใจเดียว แต่สามารถตัดใจได้ทันที มีไม่กี่คนนะเว้ยที่เป็นแบบนี้” แอมตอบ         “กี่โมงแล้วเนี่ย” ปลายยิ้มกับคำตอบของแอมก่อนลุกขึ้นเอาชามไปล้างและถามเวลาเพื่อน                         “ 06:35 นาฬิกาค่ะ” นัทหยอกปลาย                                                                                         “รีบไปเหอะ” เฟิร์นบอกเพื่อน                                                                                               “อ้าวไอ้เฟิร์น แย่งซีนไอ้ปลายเฉยเลยนะแกหน่ะ” แอมตบบ่าเฟิร์นเบาๆ                                       “จริงด้วย ฉันกำลังจะพูด” ปลายแซวตอบ ก่อนนำหน้าออกจากบ้าน                                                      ในการเดินทางไปโรงเรียนของสี่สาว ทุกคนเลือกที่จะเดินเท้าเนื่องจากโรงเรียนห่างจากห้องไม่ไกลมากนัก                                                                                                        “พวกแกว่าป่ะ วันนี้แปลกๆเนอะ” แอมพูด                                                                                 “นั่นดิ ทำไม่มัน...” เฟิร์นเสริม                                                                                                   “มันทำไมอ่ะ” ปลายถาม                                                                                                  “ก็ทุกมองเราแปลกๆ แล้วบางคนก็ทำท่าเหมือนจะเข้ามาทัก แต่ก็มีคนดึงออกไปไง” นัทอธิบาย “เออจริง เฮ้ยพวกแกดูอะไรดิ” ปลายชี้ไปทางกลุ่นนักเรียนที่ยืนมุง “ดา” เพื่อนร่วมห้องของพวกเขา                                                                                                                               “ทำไมหรอไม่เห็นมีอะไรเลย” เฟิร์นพูดขึ้น                                                                               “เออนั่นดิ” นัทเห็นด้วย                                                                                                             “โอ้ย! ตาหรอนั่นหน่ะ” แอมบ่นเพื่อน                                                                                    “เอ้า แกนี่บ่นอีก” นัทพูดอย่างคนที่เชื่อว่าตัวเองถูก                                                                  “นั่นดิ ก็มันไม่มีอะไรจริงๆ” เฟิร์นสนับสนุน                                                                          “แกก็ดูซิเด็กกลุ่มนั้นหน่ะ” ปลายบอก                                                                                    “เออจริง เด็กพวกนั้นมุงยัยดา” นัทพูด                                                                            “นี่ นี่ พวกเธออ่ะซวยแล้ว” เอวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับกาญ                                                 “ใช่ซวยมากด้วย” กาญเสริม                                                                                                  “ซวยอะไร  แล้วนั่นเค๊าลุมยัยดาทำไม” เฟิร์นถาม                                                              “ก็พวกนั้นบอกกับทุกคนว่าพวกแกเนี่ยโกง” กาญบอก                                                                                     “โกงอะไรว่ะ” นัทถาม                                                                                                                                   “ก็เวลาร้องเพลงอ่ะมันบอกว่าความจริงแล้วมันต่างหากที่เล่นกลอง แล้วพวกไอ้เฟิร์นอัดเสียงมันไป แล้วทำเป็นตีกลองตาม ” เอตอบแทน                                                                                          “เปิดเทอมวันแรกก็ซวยเลยว่ะ” เฟิร์นพูดด้วยความรู้สึกเซ็ง                                                   “เออจริง เอาไงดีล่ะงานนี้” ปลายเห็นด้วย                                                                                   “ไม่ต้องห่วงหรอ ยังไงความจริงก็ต้องปรากฏ” อาร์มเดินตามหลังมา พร้อมปลอบเพื่อน (อาร์มคือผู้ชายที่นิสัยดีคนหนึ่งของห้อง ที่สำคัญนะกิ๊กแอม อิอิ)                                                                         “แม้ ตั้งใจปลอบใครกันย่ะ เพื่อนหรือ ฟ ฟ” กาญแซว                                                                           “ตะ ตะ แต่ฉันเห็นด้วยนะ” แอมบอกกะตุกะตัก                                                                    “เอ้า ก็แฟนกันนี่” มาร์คตามมาสมทบ (มาร์คคือ กะ กะ กิ๊ก กิ๊ก หนูเฟิร์น)                                              “เอ้า พ่อคุณ มี่คำปลอบแฟนหรอ” เอแซว                                                                             “โอ้ย พอเถอะ แล้วเรื่องนี้จะทำให้ทุกคนเกียจพวกเราป่ะ” เฟิร์นพูดขึ้น                            “ไม่หรอก” เคเดินที่เดินมาได้ซักพักตอบ  (เค รุ่นพี่ ก ก น้องนัท เฮ้อ น่าสงสารนู๋ปลายนะค่ะเนี่ยไม่ใครสักกะที)                                                                                                                 “ทำไมล่ะ” เฟิร์นถามชึ้น                                                                                                     “ก็เพราะเราจะพิสูจน์ความจริงกันไง แค่นี้ก็เดาสายตามันไม่ออก” แอมตอบ (อ้อ ลืมบอกไปว่าพวกเราไม่ค่อยนับถือ คุณท่านเคเป็นพี่ และที่สำคัญเคเคยเป็นแฟนเก่าแอมด้วยอ่ะ)                   “แล้วจะพิสูจน์ยังไงกันล่ะ” นัทถาม

          “นี่ ยัยคบเด็ก” นัทพูดกระแทกเสียงเรียกดา                                                                                “เรียกฉันหรอ” ดาถาม                                                                                                             “ก็ใช่หน่ะซิ” แอมบอก                                                                                                                  “จะมีใครซะอีกที่คบเด็กเป็นเพื่อน” เฟิร์นบอกซ้ำ                                                                    “เอาละเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายห้ามศึกเมื่อเห็นว่าดาจะตอบโต้                                                                     “เธอบอกใช่ไหมว่าฉันโกหกเรื่องการร้องเพลง งั้นเรามาแข่งกันว่าสิ่งที่เธอพูดมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า” ปลายถามโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายตอบคำถาม                                                   “ดี สรุปคือเธอตกลง ไปพวกเรา” นัทพูดแทรกเพื่อไม่ให้ดาปฏิเสธ และรีบเดินลงบันไดไปพักกลางวัน                                                                                                                          

“แผนนี้จะได้ผลหรอง่ะ” แอมถาม                                                                                               “นั่นดิ” ปลายพูดเห็นด้วย                                                                                                 “ไม่รู้” เคตอบ                                                                                                                           “อ้าว ไอ้นี่” ทุกคนอุทานพร้อมกัน                                                                                   “เอาเหอะน่า รีบทำป้ายติดประกาศเหอะ ทุกคนจะได้รู้ความจริง” เคพูด                                                “ไอ้บ้าเอ้ย” ทิวเพื่อนเคพูดขึ้นในขณะที่ช่วยทำป้าย                                                                      “โห ว่าแต่เพื่อน” ปลายกวน                                                                                                     “อ้าว เดี๋ยวเหอะ” ทิวแหย่กลับ                                                                                                  

“เฮ้ ว่าไง” ทิวเดินมาทัก                                                                                                    “ก็ดี” แอมตอบ                                                                                                             “เชิญพบกับวงที่ถูกใส่ร้าย เอ้ย วงที่ผมรักที่สุดเลยครับ เดอะ เปเปอร์ครับผม” เอประกาศ             “ไงพ่อพิธีกร” เคแซว                                                                                                           “เอาล่ะ ไปได้แล้วเพื่อน” เอบอกหลังจากยิ้มให้เค                                                                   “สวัสดีค่ะ พวกเราคือ”ปลายเริ่ม                                                                                      “เดอะ เปเปอร์” พวกเราพูดขึ้นพร้อมกัน                                                                                 “ค่ะ แอมค่ะ มือเบสค่ะ” แอมแนะนำแกมหยอกล้อ ทำให้ทุกคนกรี๊ดออกมา                                 “สวัสดีค่ะ เฟิร์นค่ะ มือกลองค่ะและคลอรัส” เฟิร์นแนะนำตัวเอง                                        “สวัสดีจ๊ะ นัทค่ะ มือกีต้าร์และ และคลอรัสครับ” นัทหยอก                                                   “ไอ้นี่แปลกนะ สับสนในเพศของตัวเอง” แอมแซว เสียงหัวเราะเซ็งแซ่ไปทั้งหอประชุม                         “พอเถอะถึงเค้าแล้ว” ปลายหยอกกลับ                                                                       “สวัสดีค่ะ ปลาย ร้องนำ” ปลายแนะนำตัว                                                                               “เอาละได้เวลาแล้วเรามาฟังเพลงกันเลยดีกว่า” แอมประกาศ                                                                “อีกนานไหมที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง อีกนานไหมที่เราจะได้จับมือกัน กอดคอกันเหมือนวันที่ผ่านมา 3 ปีที่อยู่ด้วยกัน ไม่เคยทิ้งกันไปไหน แต่มาวันนี้ต้องแยกทาง แต่ขอเธอจงจำไว้ ว่าเพื่อนคนนี้จะไม่มีวันลืมเธอ ถึงแม้จะห่างไกลแต่ใจก็ยังรักเธอ เพื่อนแท้คนนี้เสมอ ไม่ว่าจะนานเท่าไร วันวานที่ร่วมกันมา ฉันจะจดจำมันเอาไว้ จะรักพื่อนตลอดไป ไม่ว่าจะนานเพียงไร จะรักแค่เพื่อนไม่เปลี่ยน (ก็เพื่อนคือคนสำคัญ) ก็เพื่อนคือคนที่ไว้ใจ (ไม่จากไปไหน) ก็ฉันไม่อยากจากเพื่อนไปไหน”                                                                                                                 “โห สุดยอดเลยครับ” เอขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับทีม “คุณหนูดา” พร้อมปรบมือให้พวกเรา            “คราวนี้ทุกๆคนก็รู้แล้วใช่ไหมครับว่าใครกันแน่ที่โกหก” อาร์มเดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมบอกกับทุกคน                                                                                                                               “โกหกยังไง ใครโกหก” ดาทำไม่รู้ไม่ชี้                                                                                          “ก็เธอไงล่ะ ถ้าพวกนี้ไม่เล่นเองจริงๆ แล้ววันนี้จะเล่นได้ยังไงกันล่ะ” เอเสริมขึ้น ทั้งหอประชุมเต็มไปด้วยเสียงเซ็งแซ่ของนักเรียน                                                                                           “ใช่ โกหก” ทุกคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน                                                                                       เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นพักใหญ่ก่อนที่ทุกคนจะเครียกันได้ หลังจากนั้นดาก็ไม่กล้าหาเรื่องกับ เดอะ เปเปอร์ อีก และไม่เคยพูดกันแม้แต่คำเดียว                                                              

 

 “ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ ที่ช่วยฉันอ่ะ” เฟิร์นบอกทุกคน                                                            “ไม่เป็นไรก็เราเป็นเพื่อนกันนี่” ปลายบอก

 

                      ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านและอย่าลืมเม้นกันนะค่ะ   >_<            

(นี่เป็นเรื่องแรกหากผิดพลาดตรงไหนบอกหน่อยนะค่ะ)                                                                 

โดย หนู P N F O

 

 

“ยัยนัท...ฟื้นได้แล้ว” เสียงแอมตะโกนลั่นบ้านด้วยความรำคาญที่ปลุกนัทไม่ได้สักที เสียงนั่นทำให้ปลายตื่นขึ้นมาทันที                                                                                                    “นี่ยัย แอม ดีนะที่ 8 โมงแล้วไม่งั้นนะแกได้กระละมังแน่” ปลายบ่น                                   “จริงของปลายมัน นี่แกจะรีบปลุกนัททำไมว่ะ วันนี้วันอาทิตย์นะ” เฟิร์นพูด                       “เออจริงๆให้ฉันนอนหน่อยก็ไม่ได้” นัทบ่น                                                                    “นี่อย่างบอกนะว่าพวกแกก็ลืม” แอมพูด                                                                                           “ลืม ลืมอะไรของกแก ไอ้บ้า” ปลายกับเฟิร์นพูดพร้อมกัน                                                     “ก็พวกเราเรียนพิเศษไม่ใช่ไง”แอมพูดเพื่อเตือนความจำ แต่นั่นกลับไม่ทำให้ทุกคนรีบไปเตรียมตัวกลับต่างพากันหัวเราะ                                                                                    “อะไร เป็นอะไรของแก นี่แอมฉันจะบอกอะไรให้นะจ๊ะที่รัก เราเรียนวันเสาร์ วันอาทิตย์ ทำอะไรนะนัท” เฟิร์นบอกก่อนหันไปหานัท                                                                                “วันอาทิตย์ก็ นอน กิน เล่น เที่ยว และอีกเยอะแยะเลยแก” นัทสมทบ                                        “อ้าวหรอ” แอมพูดด้วยท่าทีเขินอาย                                                                                        “รู้ไหมว่าแกทำให้ฉันเสียเวลานอนอ่ะ” นัทโวยแอม                                                              “จะไปยากอะไร แกก็นอนลงซะดิ” เฟิร์นพูดพลางดันหัวนัทให้นอนลงบนเตียงตามเดิม                   “ไอ้บ้า” ปลายพูด                                                                                                       “นั่นดิ รู้ทั้งรู้ ฉันหลับยากจะตาย” นัทบ่น                                                                            “งั้นก็ แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัว ออกไปหาข้าวเช้ากัน ไอ้เฟิร์นจะเลี้ยง” ปลายพูด                           “ใช่วันนี้ฉันจะดี เฮ้ย” เฟิร์นอุทานออกมาพร้อมมองมาทางปลาย                                   “ล้อเล่นฉันเลี้ยงเอง” ปลายพูดตอบ

30 นาทีผ่านไป

“ไอ้นัทช้าชิบเลยว่ะ” แอมบ่น                                                                                  “นั่นดิ” เฟิร์นเห็นด้วย                                                                                                “นั่นไงลงมาแล้ว” ปลายบอกเพื่อนๆ                                                                              “เฮ้ย! แกแต่งตัวอะไรของแกเนี่ย” แอมตะลึง ไม่นึกว่านัทจะบ้าใส่เสื้อแขนยาว กางยี                          “เอ๊าก็ต้องงี้ซิ เดี๋ยวดำหมด” นัทบอก                                                                              “แต่มันกลัวเว่อนะแก” แอมพูด                                                                                    “โอ๊ย! เอาน่าฉันหิว” นัทบ่น                                                                                                    “ช่างมันเหอะ รีบไปดีกว่า” ปลายพูด

กลับจากร้าน

      เวลานี้ทุกคนนั่งเงียบด้วยเหตุอะไรนั้นปลายไม่สามารถรู้ได้ แต่จากสายตาที่แอมมองปลายนั้นยิ่งทำให้เธอรู้สึกหดหู่                                                                                          “พวกแกนี่เป็นอะไรกันหมด” ปลายถามอย่างทนไม่ไหว                                                      “ปลาย” นัทเรียกชื่อปลาย เจ้าตัวเริ่มรู้สึกกังวนใจ                                                                                 “ถ้าพวกฉันบอกแกอ่ะ แกห้ามเสียใจนะ” นัทพูดออกมา อย่าเป็นห่วงเพื่อน                                         “เออ มีเรื่องอะไร” ปลายพูด                                                                                              “คือว่า เอ่อ เอ่อ...” นัทอ้ำอึ้ง ก่อนหันไปทางเฟิร์น                                                                      “ไอ้เฟิร์นแกเครียดิ๊” นัทบอกเฟิร์น                                                                                  “คืองี้นะปลาย มันเป็นเรื่องธรรมดาใช่ป่ะล่ะ  ที่ถ้าเกิดมีความรัก บางทีมันก็อกหัก แล้ว..”                    “พอเหอะเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายแทรกขึ้น                                                                            “เออ คือว่านะระหว่างที่แกลุกไปเข้าห้องน้ำ ที่ร้านอาหารหน่ะ   แล้วพวกฉันก็ ก็ ก็” เฟิร์นอึกอัก “ก็อะไร รีบบอกมาซิ” ปลายพูดอย่างรู้สึกหดหู่ใจ                                                                       “ฉันพูดเองก็ได้” แอมพูดแทรกแทน                                                                                        “คือว่า พอแกลุกไปแล้วพวกฉันเห็น เห็น เห็น เห็นนิว” แอมอึกอักก่อนจะพูดชื่อออกมา            “เห็นนิว เห็นนิวแล้วไงต่อ” ปลายถามอย่างสงสัยว่ามันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ทุกคนอึกอัก            (นิวแฟนคนแรกของปลายเพิ่งคบกันได้ 1 เดือนเศษๆ และนิวกับนัทเป็นญาติกัน)                 “มันมากับผู้หญิงคนหนึ่ง” แอมพูดออกมาซึ่งคนพูดประโยคเดียวแค่นั้นเองทำให้ขอบตาของปลายเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาหยดน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากตาดวงนั้น สายตาที่มองเพื่อน ทำให้เพื่อนอีกสามถึงกับวิ่งกันเข้าไปหาปลายโดยทันที                                                                             “แล้วอีกเรื่องหนึ่งนะ พวกแกไม่รู้หรอกมีแค่ฉันคนเดียวที่รู้” นัทพูดด้วยเสียงที่รู้สึกผิด               “เรื่องอะไร” ปลายพูดด้วยเสียงสั่นเครือ                                                                            “คือว่า ฉันรู้เรื่องของนิวกับผู้หญิงคนมาสักพักแล้วอ่ะ คือผู้หญิงคนนี้ชื่อฟิวส์ รุ่นเดียวกันกับพวกเรานี่แหละ นิวรู้จักกับผู้หญิงคนนี้เพราะเพื่อนติดต่อให้ คบกับตั้งแต่ปีที่แล้วจนถึงปัจจุบันนี้แหละ” นัทสารภาพออกมาอย่างเสียใจ                                                                                     “ปลายฉันขอโทษนะ คือฉันกลัวแกเสียใจฉันเลยไม่กล้าบอกแกอ่ะ” นัทพูด       และนั่นยิ่งทำให้น้ำตาไหลออกมา ปลายวิ่งพรวดขึ้นไปข้างบนและเข้าห้อง สักพักก็มีเสียงสิ่งของกระทบพื้นซึ่งทุกคนคาดว่าอาจเป็นสิ่งของบางอย่างในห้องของปลาย ที่ปลายเขวี้ยงลงพื้น                                            “พวกแกว่าคิดถูกป่ะที่บอกไอ้ปลายมันหน่ะ” เฟิร์นเปรยขึ้นพร้อมลดสายตาจากที่เงยหน้าตามเสียงมองมาทางแอมและนัทที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้                                                                                  “บอกตอนนี้หน่ะดีแล้ว ถ้าปล่อยให้ไอ้ปลายรักนิวไปมากกว่านี้มันจะเจ็บกว่านี้นะ” แอมพูด 

เช้าวันจันทร์

          “อ้าวปลายแกเลิกเสียใจแล้วหรอว่ะ” เฟิร์นพูดขึ้นในขณะที่ แอม นัท และเฟิร์นกำลังทานข้าวอยู่ ปลายก็เดินอารมณ์ดีมาจากชั้นบน                                                                   “โอ๊ย! อย่าซีเรียด เรื่องเล็กๆ แกก็รู้นี่ว่าฉันแปลกขนาดไหน ทีเวลาคบกันอยู่ร้องแทบเป็นแทบตาย แต่อีตอนโดนทิ้ง ไม่ค่อยมีน้ำตา” ปลายร่ายยาวพร้อมลากเข้านั่งเตรียมทานข้าวที่นัทเตรียมไว้ให้                                                                                                                          “เออ แล้วสรุปแกเลิกกับมันแล้วใช่ป่ะ” เฟิร์นพูด                                                                     “ก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้ว” ปลายตอบพลางตักข้าวเข้าปาก                                                             “แกนี่น้า เป็นห่วงแทบแย่ แต่ก็ดีแล้วที่แกไม่ตรอมใจ” นัทพูด                                                “เป็นแบบแกก็ดีนะเว้ย” แอมบอกพลางมองดูปลายที่เคี้ยวข้าวอย่างมีความสุข                                         “ดียังไงว่ะ” เฟิร์นถาม                                                                                                           “อ้าว ก็รักเดียวใจเดียว แต่สามารถตัดใจได้ทันที มีไม่กี่คนนะเว้ยที่เป็นแบบนี้” แอมตอบ         “กี่โมงแล้วเนี่ย” ปลายยิ้มกับคำตอบของแอมก่อนลุกขึ้นเอาชามไปล้างและถามเวลาเพื่อน                         “ 06:35 นาฬิกาค่ะ” นัทหยอกปลาย                                                                                         “รีบไปเหอะ” เฟิร์นบอกเพื่อน                                                                                               “อ้าวไอ้เฟิร์น แย่งซีนไอ้ปลายเฉยเลยนะแกหน่ะ” แอมตบบ่าเฟิร์นเบาๆ                                       “จริงด้วย ฉันกำลังจะพูด” ปลายแซวตอบ ก่อนนำหน้าออกจากบ้าน                                                      ในการเดินทางไปโรงเรียนของสี่สาว ทุกคนเลือกที่จะเดินเท้าเนื่องจากโรงเรียนห่างจากห้องไม่ไกลมากนัก                                                                                                        “พวกแกว่าป่ะ วันนี้แปลกๆเนอะ” แอมพูด                                                                                 “นั่นดิ ทำไม่มัน...” เฟิร์นเสริม                                                                                                   “มันทำไมอ่ะ” ปลายถาม                                                                                                  “ก็ทุกมองเราแปลกๆ แล้วบางคนก็ทำท่าเหมือนจะเข้ามาทัก แต่ก็มีคนดึงออกไปไง” นัทอธิบาย “เออจริง เฮ้ยพวกแกดูอะไรดิ” ปลายชี้ไปทางกลุ่นนักเรียนที่ยืนมุง “ดา” เพื่อนร่วมห้องของพวกเขา                                                                                                                               “ทำไมหรอไม่เห็นมีอะไรเลย” เฟิร์นพูดขึ้น                                                                               “เออนั่นดิ” นัทเห็นด้วย                                                                                                             “โอ้ย! ตาหรอนั่นหน่ะ” แอมบ่นเพื่อน                                                                                    “เอ้า แกนี่บ่นอีก” นัทพูดอย่างคนที่เชื่อว่าตัวเองถูก                                                                  “นั่นดิ ก็มันไม่มีอะไรจริงๆ” เฟิร์นสนับสนุน                                                                          “แกก็ดูซิเด็กกลุ่มนั้นหน่ะ” ปลายบอก                                                                                    “เออจริง เด็กพวกนั้นมุงยัยดา” นัทพูด                                                                            “นี่ นี่ พวกเธออ่ะซวยแล้ว” เอวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับกาญ                                                 “ใช่ซวยมากด้วย” กาญเสริม                                                                                                  “ซวยอะไร  แล้วนั่นเค๊าลุมยัยดาทำไม” เฟิร์นถาม                                                              “ก็พวกนั้นบอกกับทุกคนว่าพวกแกเนี่ยโกง” กาญบอก                                                                                     “โกงอะไรว่ะ” นัทถาม                                                                                                                                   “ก็เวลาร้องเพลงอ่ะมันบอกว่าความจริงแล้วมันต่างหากที่เล่นกลอง แล้วพวกไอ้เฟิร์นอัดเสียงมันไป แล้วทำเป็นตีกลองตาม ” เอตอบแทน                                                                                          “เปิดเทอมวันแรกก็ซวยเลยว่ะ” เฟิร์นพูดด้วยความรู้สึกเซ็ง                                                   “เออจริง เอาไงดีล่ะงานนี้” ปลายเห็นด้วย                                                                                   “ไม่ต้องห่วงหรอ ยังไงความจริงก็ต้องปรากฏ” อาร์มเดินตามหลังมา พร้อมปลอบเพื่อน (อาร์มคือผู้ชายที่นิสัยดีคนหนึ่งของห้อง ที่สำคัญนะกิ๊กแอม อิอิ)                                                                         “แม้ ตั้งใจปลอบใครกันย่ะ เพื่อนหรือ ฟ ฟ” กาญแซว                                                                           “ตะ ตะ แต่ฉันเห็นด้วยนะ” แอมบอกกะตุกะตัก                                                                    “เอ้า ก็แฟนกันนี่” มาร์คตามมาสมทบ (มาร์คคือ กะ กะ กิ๊ก กิ๊ก หนูเฟิร์น)                                              “เอ้า พ่อคุณ มี่คำปลอบแฟนหรอ” เอแซว                                                                             “โอ้ย พอเถอะ แล้วเรื่องนี้จะทำให้ทุกคนเกียจพวกเราป่ะ” เฟิร์นพูดขึ้น                            “ไม่หรอก” เคเดินที่เดินมาได้ซักพักตอบ  (เค รุ่นพี่ ก ก น้องนัท เฮ้อ น่าสงสารนู๋ปลายนะค่ะเนี่ยไม่ใครสักกะที)                                                                                                                 “ทำไมล่ะ” เฟิร์นถามชึ้น                                                                                                     “ก็เพราะเราจะพิสูจน์ความจริงกันไง แค่นี้ก็เดาสายตามันไม่ออก” แอมตอบ (อ้อ ลืมบอกไปว่าพวกเราไม่ค่อยนับถือ คุณท่านเคเป็นพี่ และที่สำคัญเคเคยเป็นแฟนเก่าแอมด้วยอ่ะ)                   “แล้วจะพิสูจน์ยังไงกันล่ะ” นัทถาม

          “นี่ ยัยคบเด็ก” นัทพูดกระแทกเสียงเรียกดา                                                                                “เรียกฉันหรอ” ดาถาม                                                                                                             “ก็ใช่หน่ะซิ” แอมบอก                                                                                                                  “จะมีใครซะอีกที่คบเด็กเป็นเพื่อน” เฟิร์นบอกซ้ำ                                                                    “เอาละเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายห้ามศึกเมื่อเห็นว่าดาจะตอบโต้                                                                     “เธอบอกใช่ไหมว่าฉันโกหกเรื่องการร้องเพลง งั้นเรามาแข่งกันว่าสิ่งที่เธอพูดมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า” ปลายถามโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายตอบคำถาม                                                   “ดี สรุปคือเธอตกลง ไปพวกเรา” นัทพูดแทรกเพื่อไม่ให้ดาปฏิเสธ และรีบเดินลงบันไดไปพักกลางวัน                                                                                                                          

“แผนนี้จะได้ผลหรอง่ะ” แอมถาม                                                                                               “นั่นดิ” ปลายพูดเห็นด้วย                                                                                                 “ไม่รู้” เคตอบ                                                                                                                           “อ้าว ไอ้นี่” ทุกคนอุทานพร้อมกัน                                                                                   “เอาเหอะน่า รีบทำป้ายติดประกาศเหอะ ทุกคนจะได้รู้ความจริง” เคพูด                                                “ไอ้บ้าเอ้ย” ทิวเพื่อนเคพูดขึ้นในขณะที่ช่วยทำป้าย                                                                      “โห ว่าแต่เพื่อน” ปลายกวน                                                                                                     “อ้าว เดี๋ยวเหอะ” ทิวแหย่กลับ                                                                                                  

“เฮ้ ว่าไง” ทิวเดินมาทัก                                                                                                    “ก็ดี” แอมตอบ                                                                                                             “เชิญพบกับวงที่ถูกใส่ร้าย เอ้ย วงที่ผมรักที่สุดเลยครับ เดอะ เปเปอร์ครับผม” เอประกาศ             “ไงพ่อพิธีกร” เคแซว                                                                                                           “เอาล่ะ ไปได้แล้วเพื่อน” เอบอกหลังจากยิ้มให้เค                                                                   “สวัสดีค่ะ พวกเราคือ”ปลายเริ่ม                                                                                      “เดอะ เปเปอร์” พวกเราพูดขึ้นพร้อมกัน                                                                                 “ค่ะ แอมค่ะ มือเบสค่ะ” แอมแนะนำแกมหยอกล้อ ทำให้ทุกคนกรี๊ดออกมา                                 “สวัสดีค่ะ เฟิร์นค่ะ มือกลองค่ะและคลอรัส” เฟิร์นแนะนำตัวเอง                                        “สวัสดีจ๊ะ นัทค่ะ มือกีต้าร์และ และคลอรัสครับ” นัทหยอก                                                   “ไอ้นี่แปลกนะ สับสนในเพศของตัวเอง” แอมแซว เสียงหัวเราะเซ็งแซ่ไปทั้งหอประชุม                         “พอเถอะถึงเค้าแล้ว” ปลายหยอกกลับ                                                                       “สวัสดีค่ะ ปลาย ร้องนำ” ปลายแนะนำตัว                                                                               “เอาละได้เวลาแล้วเรามาฟังเพลงกันเลยดีกว่า” แอมประกาศ                                                                “อีกนานไหมที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง อีกนานไหมที่เราจะได้จับมือกัน กอดคอกันเหมือนวันที่ผ่านมา 3 ปีที่อยู่ด้วยกัน ไม่เคยทิ้งกันไปไหน แต่มาวันนี้ต้องแยกทาง แต่ขอเธอจงจำไว้ ว่าเพื่อนคนนี้จะไม่มีวันลืมเธอ ถึงแม้จะห่างไกลแต่ใจก็ยังรักเธอ เพื่อนแท้คนนี้เสมอ ไม่ว่าจะนานเท่าไร วันวานที่ร่วมกันมา ฉันจะจดจำมันเอาไว้ จะรักพื่อนตลอดไป ไม่ว่าจะนานเพียงไร จะรักแค่เพื่อนไม่เปลี่ยน (ก็เพื่อนคือคนสำคัญ) ก็เพื่อนคือคนที่ไว้ใจ (ไม่จากไปไหน) ก็ฉันไม่อยากจากเพื่อนไปไหน”                                                                                                                 “โห สุดยอดเลยครับ” เอขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับทีม “คุณหนูดา” พร้อมปรบมือให้พวกเรา            “คราวนี้ทุกๆคนก็รู้แล้วใช่ไหมครับว่าใครกันแน่ที่โกหก” อาร์มเดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมบอกกับทุกคน                                                                                                                               “โกหกยังไง ใครโกหก” ดาทำไม่รู้ไม่ชี้                                                                                          “ก็เธอไงล่ะ ถ้าพวกนี้ไม่เล่นเองจริงๆ แล้ววันนี้จะเล่นได้ยังไงกันล่ะ” เอเสริมขึ้น ทั้งหอประชุมเต็มไปด้วยเสียงเซ็งแซ่ของนักเรียน                                                                                           “ใช่ โกหก” ทุกคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน                                                                                       เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นพักใหญ่ก่อนที่ทุกคนจะเครียกันได้ หลังจากนั้นดาก็ไม่กล้าหาเรื่องกับ เดอะ เปเปอร์ อีก และไม่เคยพูดกันแม้แต่คำเดียว                                                              

 

 “ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ ที่ช่วยฉันอ่ะ” เฟิร์นบอกทุกคน                                                            “ไม่เป็นไรก็เราเป็นเพื่อนกันนี่” ปลายบอก

 

                      ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านและอย่าลืมเม้นกันนะค่ะ   >_<            

(นี่เป็นเรื่องแรกหากผิดพลาดตรงไหนบอกหน่อยนะค่ะ)                                                                 

โดย หนู P N F O

 

 

“ยัยนัท...ฟื้นได้แล้ว” เสียงแอมตะโกนลั่นบ้านด้วยความรำคาญที่ปลุกนัทไม่ได้สักที เสียงนั่นทำให้ปลายตื่นขึ้นมาทันที                                                                                                    “นี่ยัย แอม ดีนะที่ 8 โมงแล้วไม่งั้นนะแกได้กระละมังแน่” ปลายบ่น                                   “จริงของปลายมัน นี่แกจะรีบปลุกนัททำไมว่ะ วันนี้วันอาทิตย์นะ” เฟิร์นพูด                       “เออจริงๆให้ฉันนอนหน่อยก็ไม่ได้” นัทบ่น                                                                    “นี่อย่างบอกนะว่าพวกแกก็ลืม” แอมพูด                                                                                           “ลืม ลืมอะไรของกแก ไอ้บ้า” ปลายกับเฟิร์นพูดพร้อมกัน                                                     “ก็พวกเราเรียนพิเศษไม่ใช่ไง”แอมพูดเพื่อเตือนความจำ แต่นั่นกลับไม่ทำให้ทุกคนรีบไปเตรียมตัวกลับต่างพากันหัวเราะ                                                                                    “อะไร เป็นอะไรของแก นี่แอมฉันจะบอกอะไรให้นะจ๊ะที่รัก เราเรียนวันเสาร์ วันอาทิตย์ ทำอะไรนะนัท” เฟิร์นบอกก่อนหันไปหานัท                                                                                “วันอาทิตย์ก็ นอน กิน เล่น เที่ยว และอีกเยอะแยะเลยแก” นัทสมทบ                                        “อ้าวหรอ” แอมพูดด้วยท่าทีเขินอาย                                                                                        “รู้ไหมว่าแกทำให้ฉันเสียเวลานอนอ่ะ” นัทโวยแอม                                                              “จะไปยากอะไร แกก็นอนลงซะดิ” เฟิร์นพูดพลางดันหัวนัทให้นอนลงบนเตียงตามเดิม                   “ไอ้บ้า” ปลายพูด                                                                                                       “นั่นดิ รู้ทั้งรู้ ฉันหลับยากจะตาย” นัทบ่น                                                                            “งั้นก็ แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัว ออกไปหาข้าวเช้ากัน ไอ้เฟิร์นจะเลี้ยง” ปลายพูด                           “ใช่วันนี้ฉันจะดี เฮ้ย” เฟิร์นอุทานออกมาพร้อมมองมาทางปลาย                                   “ล้อเล่นฉันเลี้ยงเอง” ปลายพูดตอบ

30 นาทีผ่านไป

“ไอ้นัทช้าชิบเลยว่ะ” แอมบ่น                                                                                  “นั่นดิ” เฟิร์นเห็นด้วย                                                                                                “นั่นไงลงมาแล้ว” ปลายบอกเพื่อนๆ                                                                              “เฮ้ย! แกแต่งตัวอะไรของแกเนี่ย” แอมตะลึง ไม่นึกว่านัทจะบ้าใส่เสื้อแขนยาว กางยี                          “เอ๊าก็ต้องงี้ซิ เดี๋ยวดำหมด” นัทบอก                                                                              “แต่มันกลัวเว่อนะแก” แอมพูด                                                                                    “โอ๊ย! เอาน่าฉันหิว” นัทบ่น                                                                                                    “ช่างมันเหอะ รีบไปดีกว่า” ปลายพูด

กลับจากร้าน

      เวลานี้ทุกคนนั่งเงียบด้วยเหตุอะไรนั้นปลายไม่สามารถรู้ได้ แต่จากสายตาที่แอมมองปลายนั้นยิ่งทำให้เธอรู้สึกหดหู่                                                                                          “พวกแกนี่เป็นอะไรกันหมด” ปลายถามอย่างทนไม่ไหว                                                      “ปลาย” นัทเรียกชื่อปลาย เจ้าตัวเริ่มรู้สึกกังวนใจ                                                                                 “ถ้าพวกฉันบอกแกอ่ะ แกห้ามเสียใจนะ” นัทพูดออกมา อย่าเป็นห่วงเพื่อน                                         “เออ มีเรื่องอะไร” ปลายพูด                                                                                              “คือว่า เอ่อ เอ่อ...” นัทอ้ำอึ้ง ก่อนหันไปทางเฟิร์น                                                                      “ไอ้เฟิร์นแกเครียดิ๊” นัทบอกเฟิร์น                                                                                  “คืองี้นะปลาย มันเป็นเรื่องธรรมดาใช่ป่ะล่ะ  ที่ถ้าเกิดมีความรัก บางทีมันก็อกหัก แล้ว..”                    “พอเหอะเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายแทรกขึ้น                                                                            “เออ คือว่านะระหว่างที่แกลุกไปเข้าห้องน้ำ ที่ร้านอาหารหน่ะ   แล้วพวกฉันก็ ก็ ก็” เฟิร์นอึกอัก “ก็อะไร รีบบอกมาซิ” ปลายพูดอย่างรู้สึกหดหู่ใจ                                                                       “ฉันพูดเองก็ได้” แอมพูดแทรกแทน                                                                                        “คือว่า พอแกลุกไปแล้วพวกฉันเห็น เห็น เห็น เห็นนิว” แอมอึกอักก่อนจะพูดชื่อออกมา            “เห็นนิว เห็นนิวแล้วไงต่อ” ปลายถามอย่างสงสัยว่ามันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ทุกคนอึกอัก            (นิวแฟนคนแรกของปลายเพิ่งคบกันได้ 1 เดือนเศษๆ และนิวกับนัทเป็นญาติกัน)                 “มันมากับผู้หญิงคนหนึ่ง” แอมพูดออกมาซึ่งคนพูดประโยคเดียวแค่นั้นเองทำให้ขอบตาของปลายเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาหยดน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากตาดวงนั้น สายตาที่มองเพื่อน ทำให้เพื่อนอีกสามถึงกับวิ่งกันเข้าไปหาปลายโดยทันที                                                                             “แล้วอีกเรื่องหนึ่งนะ พวกแกไม่รู้หรอกมีแค่ฉันคนเดียวที่รู้” นัทพูดด้วยเสียงที่รู้สึกผิด               “เรื่องอะไร” ปลายพูดด้วยเสียงสั่นเครือ                                                                            “คือว่า ฉันรู้เรื่องของนิวกับผู้หญิงคนมาสักพักแล้วอ่ะ คือผู้หญิงคนนี้ชื่อฟิวส์ รุ่นเดียวกันกับพวกเรานี่แหละ นิวรู้จักกับผู้หญิงคนนี้เพราะเพื่อนติดต่อให้ คบกับตั้งแต่ปีที่แล้วจนถึงปัจจุบันนี้แหละ” นัทสารภาพออกมาอย่างเสียใจ                                                                                     “ปลายฉันขอโทษนะ คือฉันกลัวแกเสียใจฉันเลยไม่กล้าบอกแกอ่ะ” นัทพูด       และนั่นยิ่งทำให้น้ำตาไหลออกมา ปลายวิ่งพรวดขึ้นไปข้างบนและเข้าห้อง สักพักก็มีเสียงสิ่งของกระทบพื้นซึ่งทุกคนคาดว่าอาจเป็นสิ่งของบางอย่างในห้องของปลาย ที่ปลายเขวี้ยงลงพื้น                                            “พวกแกว่าคิดถูกป่ะที่บอกไอ้ปลายมันหน่ะ” เฟิร์นเปรยขึ้นพร้อมลดสายตาจากที่เงยหน้าตามเสียงมองมาทางแอมและนัทที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้                                                                                  “บอกตอนนี้หน่ะดีแล้ว ถ้าปล่อยให้ไอ้ปลายรักนิวไปมากกว่านี้มันจะเจ็บกว่านี้นะ” แอมพูด 

เช้าวันจันทร์

          “อ้าวปลายแกเลิกเสียใจแล้วหรอว่ะ” เฟิร์นพูดขึ้นในขณะที่ แอม นัท และเฟิร์นกำลังทานข้าวอยู่ ปลายก็เดินอารมณ์ดีมาจากชั้นบน                                                                   “โอ๊ย! อย่าซีเรียด เรื่องเล็กๆ แกก็รู้นี่ว่าฉันแปลกขนาดไหน ทีเวลาคบกันอยู่ร้องแทบเป็นแทบตาย แต่อีตอนโดนทิ้ง ไม่ค่อยมีน้ำตา” ปลายร่ายยาวพร้อมลากเข้านั่งเตรียมทานข้าวที่นัทเตรียมไว้ให้                                                                                                                          “เออ แล้วสรุปแกเลิกกับมันแล้วใช่ป่ะ” เฟิร์นพูด                                                                     “ก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้ว” ปลายตอบพลางตักข้าวเข้าปาก                                                             “แกนี่น้า เป็นห่วงแทบแย่ แต่ก็ดีแล้วที่แกไม่ตรอมใจ” นัทพูด                                                “เป็นแบบแกก็ดีนะเว้ย” แอมบอกพลางมองดูปลายที่เคี้ยวข้าวอย่างมีความสุข                                         “ดียังไงว่ะ” เฟิร์นถาม                                                                                                           “อ้าว ก็รักเดียวใจเดียว แต่สามารถตัดใจได้ทันที มีไม่กี่คนนะเว้ยที่เป็นแบบนี้” แอมตอบ         “กี่โมงแล้วเนี่ย” ปลายยิ้มกับคำตอบของแอมก่อนลุกขึ้นเอาชามไปล้างและถามเวลาเพื่อน                         “ 06:35 นาฬิกาค่ะ” นัทหยอกปลาย                                                                                         “รีบไปเหอะ” เฟิร์นบอกเพื่อน                                                                                               “อ้าวไอ้เฟิร์น แย่งซีนไอ้ปลายเฉยเลยนะแกหน่ะ” แอมตบบ่าเฟิร์นเบาๆ                                       “จริงด้วย ฉันกำลังจะพูด” ปลายแซวตอบ ก่อนนำหน้าออกจากบ้าน                                                      ในการเดินทางไปโรงเรียนของสี่สาว ทุกคนเลือกที่จะเดินเท้าเนื่องจากโรงเรียนห่างจากห้องไม่ไกลมากนัก                                                                                                        “พวกแกว่าป่ะ วันนี้แปลกๆเนอะ” แอมพูด                                                                                 “นั่นดิ ทำไม่มัน...” เฟิร์นเสริม                                                                                                   “มันทำไมอ่ะ” ปลายถาม                                                                                                  “ก็ทุกมองเราแปลกๆ แล้วบางคนก็ทำท่าเหมือนจะเข้ามาทัก แต่ก็มีคนดึงออกไปไง” นัทอธิบาย “เออจริง เฮ้ยพวกแกดูอะไรดิ” ปลายชี้ไปทางกลุ่นนักเรียนที่ยืนมุง “ดา” เพื่อนร่วมห้องของพวกเขา                                                                                                                               “ทำไมหรอไม่เห็นมีอะไรเลย” เฟิร์นพูดขึ้น                                                                               “เออนั่นดิ” นัทเห็นด้วย                                                                                                             “โอ้ย! ตาหรอนั่นหน่ะ” แอมบ่นเพื่อน                                                                                    “เอ้า แกนี่บ่นอีก” นัทพูดอย่างคนที่เชื่อว่าตัวเองถูก                                                                  “นั่นดิ ก็มันไม่มีอะไรจริงๆ” เฟิร์นสนับสนุน                                                                          “แกก็ดูซิเด็กกลุ่มนั้นหน่ะ” ปลายบอก                                                                                    “เออจริง เด็กพวกนั้นมุงยัยดา” นัทพูด                                                                            “นี่ นี่ พวกเธออ่ะซวยแล้ว” เอวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับกาญ                                                 “ใช่ซวยมากด้วย” กาญเสริม                                                                                                  “ซวยอะไร  แล้วนั่นเค๊าลุมยัยดาทำไม” เฟิร์นถาม                                                              “ก็พวกนั้นบอกกับทุกคนว่าพวกแกเนี่ยโกง” กาญบอก                                                                                     “โกงอะไรว่ะ” นัทถาม                                                                                                                                   “ก็เวลาร้องเพลงอ่ะมันบอกว่าความจริงแล้วมันต่างหากที่เล่นกลอง แล้วพวกไอ้เฟิร์นอัดเสียงมันไป แล้วทำเป็นตีกลองตาม ” เอตอบแทน                                                                                          “เปิดเทอมวันแรกก็ซวยเลยว่ะ” เฟิร์นพูดด้วยความรู้สึกเซ็ง                                                   “เออจริง เอาไงดีล่ะงานนี้” ปลายเห็นด้วย                                                                                   “ไม่ต้องห่วงหรอ ยังไงความจริงก็ต้องปรากฏ” อาร์มเดินตามหลังมา พร้อมปลอบเพื่อน (อาร์มคือผู้ชายที่นิสัยดีคนหนึ่งของห้อง ที่สำคัญนะกิ๊กแอม อิอิ)                                                                         “แม้ ตั้งใจปลอบใครกันย่ะ เพื่อนหรือ ฟ ฟ” กาญแซว                                                                           “ตะ ตะ แต่ฉันเห็นด้วยนะ” แอมบอกกะตุกะตัก                                                                    “เอ้า ก็แฟนกันนี่” มาร์คตามมาสมทบ (มาร์คคือ กะ กะ กิ๊ก กิ๊ก หนูเฟิร์น)                                              “เอ้า พ่อคุณ มี่คำปลอบแฟนหรอ” เอแซว                                                                             “โอ้ย พอเถอะ แล้วเรื่องนี้จะทำให้ทุกคนเกียจพวกเราป่ะ” เฟิร์นพูดขึ้น                            “ไม่หรอก” เคเดินที่เดินมาได้ซักพักตอบ  (เค รุ่นพี่ ก ก น้องนัท เฮ้อ น่าสงสารนู๋ปลายนะค่ะเนี่ยไม่ใครสักกะที)                                                                                                                 “ทำไมล่ะ” เฟิร์นถามชึ้น                                                                                                     “ก็เพราะเราจะพิสูจน์ความจริงกันไง แค่นี้ก็เดาสายตามันไม่ออก” แอมตอบ (อ้อ ลืมบอกไปว่าพวกเราไม่ค่อยนับถือ คุณท่านเคเป็นพี่ และที่สำคัญเคเคยเป็นแฟนเก่าแอมด้วยอ่ะ)                   “แล้วจะพิสูจน์ยังไงกันล่ะ” นัทถาม

          “นี่ ยัยคบเด็ก” นัทพูดกระแทกเสียงเรียกดา                                                                                “เรียกฉันหรอ” ดาถาม                                                                                                             “ก็ใช่หน่ะซิ” แอมบอก                                                                                                                  “จะมีใครซะอีกที่คบเด็กเป็นเพื่อน” เฟิร์นบอกซ้ำ                                                                    “เอาละเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายห้ามศึกเมื่อเห็นว่าดาจะตอบโต้                                                                     “เธอบอกใช่ไหมว่าฉันโกหกเรื่องการร้องเพลง งั้นเรามาแข่งกันว่าสิ่งที่เธอพูดมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า” ปลายถามโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายตอบคำถาม                                                   “ดี สรุปคือเธอตกลง ไปพวกเรา” นัทพูดแทรกเพื่อไม่ให้ดาปฏิเสธ และรีบเดินลงบันไดไปพักกลางวัน                                                                                                                          

“แผนนี้จะได้ผลหรอง่ะ” แอมถาม                                                                                               “นั่นดิ” ปลายพูดเห็นด้วย                                                                                                 “ไม่รู้” เคตอบ                                                                                                                           “อ้าว ไอ้นี่” ทุกคนอุทานพร้อมกัน                                                                                   “เอาเหอะน่า รีบทำป้ายติดประกาศเหอะ ทุกคนจะได้รู้ความจริง” เคพูด                                                “ไอ้บ้าเอ้ย” ทิวเพื่อนเคพูดขึ้นในขณะที่ช่วยทำป้าย                                                                      “โห ว่าแต่เพื่อน” ปลายกวน                                                                                                     “อ้าว เดี๋ยวเหอะ” ทิวแหย่กลับ                                                                                                  

“เฮ้ ว่าไง” ทิวเดินมาทัก                                                                                                    “ก็ดี” แอมตอบ                                                                                                             “เชิญพบกับวงที่ถูกใส่ร้าย เอ้ย วงที่ผมรักที่สุดเลยครับ เดอะ เปเปอร์ครับผม” เอประกาศ             “ไงพ่อพิธีกร” เคแซว                                                                                                           “เอาล่ะ ไปได้แล้วเพื่อน” เอบอกหลังจากยิ้มให้เค                                                                   “สวัสดีค่ะ พวกเราคือ”ปลายเริ่ม                                                                                      “เดอะ เปเปอร์” พวกเราพูดขึ้นพร้อมกัน                                                                                 “ค่ะ แอมค่ะ มือเบสค่ะ” แอมแนะนำแกมหยอกล้อ ทำให้ทุกคนกรี๊ดออกมา                                 “สวัสดีค่ะ เฟิร์นค่ะ มือกลองค่ะและคลอรัส” เฟิร์นแนะนำตัวเอง                                        “สวัสดีจ๊ะ นัทค่ะ มือกีต้าร์และ และคลอรัสครับ” นัทหยอก                                                   “ไอ้นี่แปลกนะ สับสนในเพศของตัวเอง” แอมแซว เสียงหัวเราะเซ็งแซ่ไปทั้งหอประชุม                         “พอเถอะถึงเค้าแล้ว” ปลายหยอกกลับ                                                                       “สวัสดีค่ะ ปลาย ร้องนำ” ปลายแนะนำตัว                                                                               “เอาละได้เวลาแล้วเรามาฟังเพลงกันเลยดีกว่า” แอมประกาศ                                                                “อีกนานไหมที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง อีกนานไหมที่เราจะได้จับมือกัน กอดคอกันเหมือนวันที่ผ่านมา 3 ปีที่อยู่ด้วยกัน ไม่เคยทิ้งกันไปไหน แต่มาวันนี้ต้องแยกทาง แต่ขอเธอจงจำไว้ ว่าเพื่อนคนนี้จะไม่มีวันลืมเธอ ถึงแม้จะห่างไกลแต่ใจก็ยังรักเธอ เพื่อนแท้คนนี้เสมอ ไม่ว่าจะนานเท่าไร วันวานที่ร่วมกันมา ฉันจะจดจำมันเอาไว้ จะรักพื่อนตลอดไป ไม่ว่าจะนานเพียงไร จะรักแค่เพื่อนไม่เปลี่ยน (ก็เพื่อนคือคนสำคัญ) ก็เพื่อนคือคนที่ไว้ใจ (ไม่จากไปไหน) ก็ฉันไม่อยากจากเพื่อนไปไหน”                                                                                                                 “โห สุดยอดเลยครับ” เอขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับทีม “คุณหนูดา” พร้อมปรบมือให้พวกเรา            “คราวนี้ทุกๆคนก็รู้แล้วใช่ไหมครับว่าใครกันแน่ที่โกหก” อาร์มเดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมบอกกับทุกคน                                                                                                                               “โกหกยังไง ใครโกหก” ดาทำไม่รู้ไม่ชี้                                                                                          “ก็เธอไงล่ะ ถ้าพวกนี้ไม่เล่นเองจริงๆ แล้ววันนี้จะเล่นได้ยังไงกันล่ะ” เอเสริมขึ้น ทั้งหอประชุมเต็มไปด้วยเสียงเซ็งแซ่ของนักเรียน                                                                                           “ใช่ โกหก” ทุกคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน                                                                                       เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นพักใหญ่ก่อนที่ทุกคนจะเครียกันได้ หลังจากนั้นดาก็ไม่กล้าหาเรื่องกับ เดอะ เปเปอร์ อีก และไม่เคยพูดกันแม้แต่คำเดียว                                                              

 

 “ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ ที่ช่วยฉันอ่ะ” เฟิร์นบอกทุกคน                                                            “ไม่เป็นไรก็เราเป็นเพื่อนกันนี่” ปลายบอก

 

                      ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านและอย่าลืมเม้นกันนะค่ะ   >_<            

(นี่เป็นเรื่องแรกหากผิดพลาดตรงไหนบอกหน่อยนะค่ะ)                                                                 

โดย หนู P N F O

 

 

“ยัยนัท...ฟื้นได้แล้ว” เสียงแอมตะโกนลั่นบ้านด้วยความรำคาญที่ปลุกนัทไม่ได้สักที เสียงนั่นทำให้ปลายตื่นขึ้นมาทันที                                                                                                    “นี่ยัย แอม ดีนะที่ 8 โมงแล้วไม่งั้นนะแกได้กระละมังแน่” ปลายบ่น                                   “จริงของปลายมัน นี่แกจะรีบปลุกนัททำไมว่ะ วันนี้วันอาทิตย์นะ” เฟิร์นพูด                       “เออจริงๆให้ฉันนอนหน่อยก็ไม่ได้” นัทบ่น                                                                    “นี่อย่างบอกนะว่าพวกแกก็ลืม” แอมพูด                                                                                           “ลืม ลืมอะไรของกแก ไอ้บ้า” ปลายกับเฟิร์นพูดพร้อมกัน                                                     “ก็พวกเราเรียนพิเศษไม่ใช่ไง”แอมพูดเพื่อเตือนความจำ แต่นั่นกลับไม่ทำให้ทุกคนรีบไปเตรียมตัวกลับต่างพากันหัวเราะ                                                                                    “อะไร เป็นอะไรของแก นี่แอมฉันจะบอกอะไรให้นะจ๊ะที่รัก เราเรียนวันเสาร์ วันอาทิตย์ ทำอะไรนะนัท” เฟิร์นบอกก่อนหันไปหานัท                                                                                “วันอาทิตย์ก็ นอน กิน เล่น เที่ยว และอีกเยอะแยะเลยแก” นัทสมทบ                                        “อ้าวหรอ” แอมพูดด้วยท่าทีเขินอาย                                                                                        “รู้ไหมว่าแกทำให้ฉันเสียเวลานอนอ่ะ” นัทโวยแอม                                                              “จะไปยากอะไร แกก็นอนลงซะดิ” เฟิร์นพูดพลางดันหัวนัทให้นอนลงบนเตียงตามเดิม                   “ไอ้บ้า” ปลายพูด                                                                                                       “นั่นดิ รู้ทั้งรู้ ฉันหลับยากจะตาย” นัทบ่น                                                                            “งั้นก็ แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัว ออกไปหาข้าวเช้ากัน ไอ้เฟิร์นจะเลี้ยง” ปลายพูด                           “ใช่วันนี้ฉันจะดี เฮ้ย” เฟิร์นอุทานออกมาพร้อมมองมาทางปลาย                                   “ล้อเล่นฉันเลี้ยงเอง” ปลายพูดตอบ

30 นาทีผ่านไป

“ไอ้นัทช้าชิบเลยว่ะ” แอมบ่น                                                                                  “นั่นดิ” เฟิร์นเห็นด้วย                                                                                                “นั่นไงลงมาแล้ว” ปลายบอกเพื่อนๆ                                                                              “เฮ้ย! แกแต่งตัวอะไรของแกเนี่ย” แอมตะลึง ไม่นึกว่านัทจะบ้าใส่เสื้อแขนยาว กางยี                          “เอ๊าก็ต้องงี้ซิ เดี๋ยวดำหมด” นัทบอก                                                                              “แต่มันกลัวเว่อนะแก” แอมพูด                                                                                    “โอ๊ย! เอาน่าฉันหิว” นัทบ่น                                                                                                    “ช่างมันเหอะ รีบไปดีกว่า” ปลายพูด

กลับจากร้าน

      เวลานี้ทุกคนนั่งเงียบด้วยเหตุอะไรนั้นปลายไม่สามารถรู้ได้ แต่จากสายตาที่แอมมองปลายนั้นยิ่งทำให้เธอรู้สึกหดหู่                                                                                          “พวกแกนี่เป็นอะไรกันหมด” ปลายถามอย่างทนไม่ไหว                                                      “ปลาย” นัทเรียกชื่อปลาย เจ้าตัวเริ่มรู้สึกกังวนใจ                                                                                 “ถ้าพวกฉันบอกแกอ่ะ แกห้ามเสียใจนะ” นัทพูดออกมา อย่าเป็นห่วงเพื่อน                                         “เออ มีเรื่องอะไร” ปลายพูด                                                                                              “คือว่า เอ่อ เอ่อ...” นัทอ้ำอึ้ง ก่อนหันไปทางเฟิร์น                                                                      “ไอ้เฟิร์นแกเครียดิ๊” นัทบอกเฟิร์น                                                                                  “คืองี้นะปลาย มันเป็นเรื่องธรรมดาใช่ป่ะล่ะ  ที่ถ้าเกิดมีความรัก บางทีมันก็อกหัก แล้ว..”                    “พอเหอะเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายแทรกขึ้น                                                                            “เออ คือว่านะระหว่างที่แกลุกไปเข้าห้องน้ำ ที่ร้านอาหารหน่ะ   แล้วพวกฉันก็ ก็ ก็” เฟิร์นอึกอัก “ก็อะไร รีบบอกมาซิ” ปลายพูดอย่างรู้สึกหดหู่ใจ                                                                       “ฉันพูดเองก็ได้” แอมพูดแทรกแทน                                                                                        “คือว่า พอแกลุกไปแล้วพวกฉันเห็น เห็น เห็น เห็นนิว” แอมอึกอักก่อนจะพูดชื่อออกมา            “เห็นนิว เห็นนิวแล้วไงต่อ” ปลายถามอย่างสงสัยว่ามันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ทุกคนอึกอัก            (นิวแฟนคนแรกของปลายเพิ่งคบกันได้ 1 เดือนเศษๆ และนิวกับนัทเป็นญาติกัน)                 “มันมากับผู้หญิงคนหนึ่ง” แอมพูดออกมาซึ่งคนพูดประโยคเดียวแค่นั้นเองทำให้ขอบตาของปลายเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาหยดน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากตาดวงนั้น สายตาที่มองเพื่อน ทำให้เพื่อนอีกสามถึงกับวิ่งกันเข้าไปหาปลายโดยทันที                                                                             “แล้วอีกเรื่องหนึ่งนะ พวกแกไม่รู้หรอกมีแค่ฉันคนเดียวที่รู้” นัทพูดด้วยเสียงที่รู้สึกผิด               “เรื่องอะไร” ปลายพูดด้วยเสียงสั่นเครือ                                                                            “คือว่า ฉันรู้เรื่องของนิวกับผู้หญิงคนมาสักพักแล้วอ่ะ คือผู้หญิงคนนี้ชื่อฟิวส์ รุ่นเดียวกันกับพวกเรานี่แหละ นิวรู้จักกับผู้หญิงคนนี้เพราะเพื่อนติดต่อให้ คบกับตั้งแต่ปีที่แล้วจนถึงปัจจุบันนี้แหละ” นัทสารภาพออกมาอย่างเสียใจ                                                                                     “ปลายฉันขอโทษนะ คือฉันกลัวแกเสียใจฉันเลยไม่กล้าบอกแกอ่ะ” นัทพูด       และนั่นยิ่งทำให้น้ำตาไหลออกมา ปลายวิ่งพรวดขึ้นไปข้างบนและเข้าห้อง สักพักก็มีเสียงสิ่งของกระทบพื้นซึ่งทุกคนคาดว่าอาจเป็นสิ่งของบางอย่างในห้องของปลาย ที่ปลายเขวี้ยงลงพื้น                                            “พวกแกว่าคิดถูกป่ะที่บอกไอ้ปลายมันหน่ะ” เฟิร์นเปรยขึ้นพร้อมลดสายตาจากที่เงยหน้าตามเสียงมองมาทางแอมและนัทที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้                                                                                  “บอกตอนนี้หน่ะดีแล้ว ถ้าปล่อยให้ไอ้ปลายรักนิวไปมากกว่านี้มันจะเจ็บกว่านี้นะ” แอมพูด 

เช้าวันจันทร์

          “อ้าวปลายแกเลิกเสียใจแล้วหรอว่ะ” เฟิร์นพูดขึ้นในขณะที่ แอม นัท และเฟิร์นกำลังทานข้าวอยู่ ปลายก็เดินอารมณ์ดีมาจากชั้นบน                                                                   “โอ๊ย! อย่าซีเรียด เรื่องเล็กๆ แกก็รู้นี่ว่าฉันแปลกขนาดไหน ทีเวลาคบกันอยู่ร้องแทบเป็นแทบตาย แต่อีตอนโดนทิ้ง ไม่ค่อยมีน้ำตา” ปลายร่ายยาวพร้อมลากเข้านั่งเตรียมทานข้าวที่นัทเตรียมไว้ให้                                                                                                                          “เออ แล้วสรุปแกเลิกกับมันแล้วใช่ป่ะ” เฟิร์นพูด                                                                     “ก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้ว” ปลายตอบพลางตักข้าวเข้าปาก                                                             “แกนี่น้า เป็นห่วงแทบแย่ แต่ก็ดีแล้วที่แกไม่ตรอมใจ” นัทพูด                                                “เป็นแบบแกก็ดีนะเว้ย” แอมบอกพลางมองดูปลายที่เคี้ยวข้าวอย่างมีความสุข                                         “ดียังไงว่ะ” เฟิร์นถาม                                                                                                           “อ้าว ก็รักเดียวใจเดียว แต่สามารถตัดใจได้ทันที มีไม่กี่คนนะเว้ยที่เป็นแบบนี้” แอมตอบ         “กี่โมงแล้วเนี่ย” ปลายยิ้มกับคำตอบของแอมก่อนลุกขึ้นเอาชามไปล้างและถามเวลาเพื่อน                         “ 06:35 นาฬิกาค่ะ” นัทหยอกปลาย                                                                                         “รีบไปเหอะ” เฟิร์นบอกเพื่อน                                                                                               “อ้าวไอ้เฟิร์น แย่งซีนไอ้ปลายเฉยเลยนะแกหน่ะ” แอมตบบ่าเฟิร์นเบาๆ                                       “จริงด้วย ฉันกำลังจะพูด” ปลายแซวตอบ ก่อนนำหน้าออกจากบ้าน                                                      ในการเดินทางไปโรงเรียนของสี่สาว ทุกคนเลือกที่จะเดินเท้าเนื่องจากโรงเรียนห่างจากห้องไม่ไกลมากนัก                                                                                                        “พวกแกว่าป่ะ วันนี้แปลกๆเนอะ” แอมพูด                                                                                 “นั่นดิ ทำไม่มัน...” เฟิร์นเสริม                                                                                                   “มันทำไมอ่ะ” ปลายถาม                                                                                                  “ก็ทุกมองเราแปลกๆ แล้วบางคนก็ทำท่าเหมือนจะเข้ามาทัก แต่ก็มีคนดึงออกไปไง” นัทอธิบาย “เออจริง เฮ้ยพวกแกดูอะไรดิ” ปลายชี้ไปทางกลุ่นนักเรียนที่ยืนมุง “ดา” เพื่อนร่วมห้องของพวกเขา                                                                                                                               “ทำไมหรอไม่เห็นมีอะไรเลย” เฟิร์นพูดขึ้น                                                                               “เออนั่นดิ” นัทเห็นด้วย                                                                                                             “โอ้ย! ตาหรอนั่นหน่ะ” แอมบ่นเพื่อน                                                                                    “เอ้า แกนี่บ่นอีก” นัทพูดอย่างคนที่เชื่อว่าตัวเองถูก                                                                  “นั่นดิ ก็มันไม่มีอะไรจริงๆ” เฟิร์นสนับสนุน                                                                          “แกก็ดูซิเด็กกลุ่มนั้นหน่ะ” ปลายบอก                                                                                    “เออจริง เด็กพวกนั้นมุงยัยดา” นัทพูด                                                                            “นี่ นี่ พวกเธออ่ะซวยแล้ว” เอวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับกาญ                                                 “ใช่ซวยมากด้วย” กาญเสริม                                                                                                  “ซวยอะไร  แล้วนั่นเค๊าลุมยัยดาทำไม” เฟิร์นถาม                                                              “ก็พวกนั้นบอกกับทุกคนว่าพวกแกเนี่ยโกง” กาญบอก                                                                                     “โกงอะไรว่ะ” นัทถาม                                                                                                                                   “ก็เวลาร้องเพลงอ่ะมันบอกว่าความจริงแล้วมันต่างหากที่เล่นกลอง แล้วพวกไอ้เฟิร์นอัดเสียงมันไป แล้วทำเป็นตีกลองตาม ” เอตอบแทน                                                                                          “เปิดเทอมวันแรกก็ซวยเลยว่ะ” เฟิร์นพูดด้วยความรู้สึกเซ็ง                                                   “เออจริง เอาไงดีล่ะงานนี้” ปลายเห็นด้วย                                                                                   “ไม่ต้องห่วงหรอ ยังไงความจริงก็ต้องปรากฏ” อาร์มเดินตามหลังมา พร้อมปลอบเพื่อน (อาร์มคือผู้ชายที่นิสัยดีคนหนึ่งของห้อง ที่สำคัญนะกิ๊กแอม อิอิ)                                                                         “แม้ ตั้งใจปลอบใครกันย่ะ เพื่อนหรือ ฟ ฟ” กาญแซว                                                                           “ตะ ตะ แต่ฉันเห็นด้วยนะ” แอมบอกกะตุกะตัก                                                                    “เอ้า ก็แฟนกันนี่” มาร์คตามมาสมทบ (มาร์คคือ กะ กะ กิ๊ก กิ๊ก หนูเฟิร์น)                                              “เอ้า พ่อคุณ มี่คำปลอบแฟนหรอ” เอแซว                                                                             “โอ้ย พอเถอะ แล้วเรื่องนี้จะทำให้ทุกคนเกียจพวกเราป่ะ” เฟิร์นพูดขึ้น                            “ไม่หรอก” เคเดินที่เดินมาได้ซักพักตอบ  (เค รุ่นพี่ ก ก น้องนัท เฮ้อ น่าสงสารนู๋ปลายนะค่ะเนี่ยไม่ใครสักกะที)                                                                                                                 “ทำไมล่ะ” เฟิร์นถามชึ้น                                                                                                     “ก็เพราะเราจะพิสูจน์ความจริงกันไง แค่นี้ก็เดาสายตามันไม่ออก” แอมตอบ (อ้อ ลืมบอกไปว่าพวกเราไม่ค่อยนับถือ คุณท่านเคเป็นพี่ และที่สำคัญเคเคยเป็นแฟนเก่าแอมด้วยอ่ะ)                   “แล้วจะพิสูจน์ยังไงกันล่ะ” นัทถาม

          “นี่ ยัยคบเด็ก” นัทพูดกระแทกเสียงเรียกดา                                                                                “เรียกฉันหรอ” ดาถาม                                                                                                             “ก็ใช่หน่ะซิ” แอมบอก                                                                                                                  “จะมีใครซะอีกที่คบเด็กเป็นเพื่อน” เฟิร์นบอกซ้ำ                                                                    “เอาละเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายห้ามศึกเมื่อเห็นว่าดาจะตอบโต้                                                                     “เธอบอกใช่ไหมว่าฉันโกหกเรื่องการร้องเพลง งั้นเรามาแข่งกันว่าสิ่งที่เธอพูดมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า” ปลายถามโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายตอบคำถาม                                                   “ดี สรุปคือเธอตกลง ไปพวกเรา” นัทพูดแทรกเพื่อไม่ให้ดาปฏิเสธ และรีบเดินลงบันไดไปพักกลางวัน                                                                                                                          

“แผนนี้จะได้ผลหรอง่ะ” แอมถาม                                                                                               “นั่นดิ” ปลายพูดเห็นด้วย                                                                                                 “ไม่รู้” เคตอบ                                                                                                                           “อ้าว ไอ้นี่” ทุกคนอุทานพร้อมกัน                                                                                   “เอาเหอะน่า รีบทำป้ายติดประกาศเหอะ ทุกคนจะได้รู้ความจริง” เคพูด                                                “ไอ้บ้าเอ้ย” ทิวเพื่อนเคพูดขึ้นในขณะที่ช่วยทำป้าย                                                                      “โห ว่าแต่เพื่อน” ปลายกวน                                                                                                     “อ้าว เดี๋ยวเหอะ” ทิวแหย่กลับ                                                                                                  

“เฮ้ ว่าไง” ทิวเดินมาทัก                                                                                                    “ก็ดี” แอมตอบ                                                                                                             “เชิญพบกับวงที่ถูกใส่ร้าย เอ้ย วงที่ผมรักที่สุดเลยครับ เดอะ เปเปอร์ครับผม” เอประกาศ             “ไงพ่อพิธีกร” เคแซว                                                                                                           “เอาล่ะ ไปได้แล้วเพื่อน” เอบอกหลังจากยิ้มให้เค                                                                   “สวัสดีค่ะ พวกเราคือ”ปลายเริ่ม                                                                                      “เดอะ เปเปอร์” พวกเราพูดขึ้นพร้อมกัน                                                                                 “ค่ะ แอมค่ะ มือเบสค่ะ” แอมแนะนำแกมหยอกล้อ ทำให้ทุกคนกรี๊ดออกมา                                 “สวัสดีค่ะ เฟิร์นค่ะ มือกลองค่ะและคลอรัส” เฟิร์นแนะนำตัวเอง                                        “สวัสดีจ๊ะ นัทค่ะ มือกีต้าร์และ และคลอรัสครับ” นัทหยอก                                                   “ไอ้นี่แปลกนะ สับสนในเพศของตัวเอง” แอมแซว เสียงหัวเราะเซ็งแซ่ไปทั้งหอประชุม                         “พอเถอะถึงเค้าแล้ว” ปลายหยอกกลับ                                                                       “สวัสดีค่ะ ปลาย ร้องนำ” ปลายแนะนำตัว                                                                               “เอาละได้เวลาแล้วเรามาฟังเพลงกันเลยดีกว่า” แอมประกาศ                                                                “อีกนานไหมที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง อีกนานไหมที่เราจะได้จับมือกัน กอดคอกันเหมือนวันที่ผ่านมา 3 ปีที่อยู่ด้วยกัน ไม่เคยทิ้งกันไปไหน แต่มาวันนี้ต้องแยกทาง แต่ขอเธอจงจำไว้ ว่าเพื่อนคนนี้จะไม่มีวันลืมเธอ ถึงแม้จะห่างไกลแต่ใจก็ยังรักเธอ เพื่อนแท้คนนี้เสมอ ไม่ว่าจะนานเท่าไร วันวานที่ร่วมกันมา ฉันจะจดจำมันเอาไว้ จะรักพื่อนตลอดไป ไม่ว่าจะนานเพียงไร จะรักแค่เพื่อนไม่เปลี่ยน (ก็เพื่อนคือคนสำคัญ) ก็เพื่อนคือคนที่ไว้ใจ (ไม่จากไปไหน) ก็ฉันไม่อยากจากเพื่อนไปไหน”                                                                                                                 “โห สุดยอดเลยครับ” เอขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับทีม “คุณหนูดา” พร้อมปรบมือให้พวกเรา            “คราวนี้ทุกๆคนก็รู้แล้วใช่ไหมครับว่าใครกันแน่ที่โกหก” อาร์มเดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมบอกกับทุกคน                                                                                                                               “โกหกยังไง ใครโกหก” ดาทำไม่รู้ไม่ชี้                                                                                          “ก็เธอไงล่ะ ถ้าพวกนี้ไม่เล่นเองจริงๆ แล้ววันนี้จะเล่นได้ยังไงกันล่ะ” เอเสริมขึ้น ทั้งหอประชุมเต็มไปด้วยเสียงเซ็งแซ่ของนักเรียน                                                                                           “ใช่ โกหก” ทุกคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน                                                                                       เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นพักใหญ่ก่อนที่ทุกคนจะเครียกันได้ หลังจากนั้นดาก็ไม่กล้าหาเรื่องกับ เดอะ เปเปอร์ อีก และไม่เคยพูดกันแม้แต่คำเดียว                                                              

 

 “ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ ที่ช่วยฉันอ่ะ” เฟิร์นบอกทุกคน                                                            “ไม่เป็นไรก็เราเป็นเพื่อนกันนี่” ปลายบอก

 

                      ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านและอย่าลืมเม้นกันนะค่ะ   >_<            

(นี่เป็นเรื่องแรกหากผิดพลาดตรงไหนบอกหน่อยนะค่ะ)                                                                 

โดย หนู P N F O

 

 

“ยัยนัท...ฟื้นได้แล้ว” เสียงแอมตะโกนลั่นบ้านด้วยความรำคาญที่ปลุกนัทไม่ได้สักที เสียงนั่นทำให้ปลายตื่นขึ้นมาทันที                                                                                                    “นี่ยัย แอม ดีนะที่ 8 โมงแล้วไม่งั้นนะแกได้กระละมังแน่” ปลายบ่น                                   “จริงของปลายมัน นี่แกจะรีบปลุกนัททำไมว่ะ วันนี้วันอาทิตย์นะ” เฟิร์นพูด                       “เออจริงๆให้ฉันนอนหน่อยก็ไม่ได้” นัทบ่น                                                                    “นี่อย่างบอกนะว่าพวกแกก็ลืม” แอมพูด                                                                                           “ลืม ลืมอะไรของกแก ไอ้บ้า” ปลายกับเฟิร์นพูดพร้อมกัน                                                     “ก็พวกเราเรียนพิเศษไม่ใช่ไง”แอมพูดเพื่อเตือนความจำ แต่นั่นกลับไม่ทำให้ทุกคนรีบไปเตรียมตัวกลับต่างพากันหัวเราะ                                                                                    “อะไร เป็นอะไรของแก นี่แอมฉันจะบอกอะไรให้นะจ๊ะที่รัก เราเรียนวันเสาร์ วันอาทิตย์ ทำอะไรนะนัท” เฟิร์นบอกก่อนหันไปหานัท                                                                                “วันอาทิตย์ก็ นอน กิน เล่น เที่ยว และอีกเยอะแยะเลยแก” นัทสมทบ                                        “อ้าวหรอ” แอมพูดด้วยท่าทีเขินอาย                                                                                        “รู้ไหมว่าแกทำให้ฉันเสียเวลานอนอ่ะ” นัทโวยแอม                                                              “จะไปยากอะไร แกก็นอนลงซะดิ” เฟิร์นพูดพลางดันหัวนัทให้นอนลงบนเตียงตามเดิม                   “ไอ้บ้า” ปลายพูด                                                                                                       “นั่นดิ รู้ทั้งรู้ ฉันหลับยากจะตาย” นัทบ่น                                                                            “งั้นก็ แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัว ออกไปหาข้าวเช้ากัน ไอ้เฟิร์นจะเลี้ยง” ปลายพูด                           “ใช่วันนี้ฉันจะดี เฮ้ย” เฟิร์นอุทานออกมาพร้อมมองมาทางปลาย                                   “ล้อเล่นฉันเลี้ยงเอง” ปลายพูดตอบ

30 นาทีผ่านไป

“ไอ้นัทช้าชิบเลยว่ะ” แอมบ่น                                                                                  “นั่นดิ” เฟิร์นเห็นด้วย                                                                                                “นั่นไงลงมาแล้ว” ปลายบอกเพื่อนๆ                                                                              “เฮ้ย! แกแต่งตัวอะไรของแกเนี่ย” แอมตะลึง ไม่นึกว่านัทจะบ้าใส่เสื้อแขนยาว กางยี                          “เอ๊าก็ต้องงี้ซิ เดี๋ยวดำหมด” นัทบอก                                                                              “แต่มันกลัวเว่อนะแก” แอมพูด                                                                                    “โอ๊ย! เอาน่าฉันหิว” นัทบ่น                                                                                                    “ช่างมันเหอะ รีบไปดีกว่า” ปลายพูด

กลับจากร้าน

      เวลานี้ทุกคนนั่งเงียบด้วยเหตุอะไรนั้นปลายไม่สามารถรู้ได้ แต่จากสายตาที่แอมมองปลายนั้นยิ่งทำให้เธอรู้สึกหดหู่                                                                                          “พวกแกนี่เป็นอะไรกันหมด” ปลายถามอย่างทนไม่ไหว                                                      “ปลาย” นัทเรียกชื่อปลาย เจ้าตัวเริ่มรู้สึกกังวนใจ                                                                                 “ถ้าพวกฉันบอกแกอ่ะ แกห้ามเสียใจนะ” นัทพูดออกมา อย่าเป็นห่วงเพื่อน                                         “เออ มีเรื่องอะไร” ปลายพูด                                                                                              “คือว่า เอ่อ เอ่อ...” นัทอ้ำอึ้ง ก่อนหันไปทางเฟิร์น                                                                      “ไอ้เฟิร์นแกเครียดิ๊” นัทบอกเฟิร์น                                                                                  “คืองี้นะปลาย มันเป็นเรื่องธรรมดาใช่ป่ะล่ะ  ที่ถ้าเกิดมีความรัก บางทีมันก็อกหัก แล้ว..”                    “พอเหอะเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายแทรกขึ้น                                                                            “เออ คือว่านะระหว่างที่แกลุกไปเข้าห้องน้ำ ที่ร้านอาหารหน่ะ   แล้วพวกฉันก็ ก็ ก็” เฟิร์นอึกอัก “ก็อะไร รีบบอกมาซิ” ปลายพูดอย่างรู้สึกหดหู่ใจ                                                                       “ฉันพูดเองก็ได้” แอมพูดแทรกแทน                                                                                        “คือว่า พอแกลุกไปแล้วพวกฉันเห็น เห็น เห็น เห็นนิว” แอมอึกอักก่อนจะพูดชื่อออกมา            “เห็นนิว เห็นนิวแล้วไงต่อ” ปลายถามอย่างสงสัยว่ามันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ทุกคนอึกอัก            (นิวแฟนคนแรกของปลายเพิ่งคบกันได้ 1 เดือนเศษๆ และนิวกับนัทเป็นญาติกัน)                 “มันมากับผู้หญิงคนหนึ่ง” แอมพูดออกมาซึ่งคนพูดประโยคเดียวแค่นั้นเองทำให้ขอบตาของปลายเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาหยดน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากตาดวงนั้น สายตาที่มองเพื่อน ทำให้เพื่อนอีกสามถึงกับวิ่งกันเข้าไปหาปลายโดยทันที                                                                             “แล้วอีกเรื่องหนึ่งนะ พวกแกไม่รู้หรอกมีแค่ฉันคนเดียวที่รู้” นัทพูดด้วยเสียงที่รู้สึกผิด               “เรื่องอะไร” ปลายพูดด้วยเสียงสั่นเครือ                                                                            “คือว่า ฉันรู้เรื่องของนิวกับผู้หญิงคนมาสักพักแล้วอ่ะ คือผู้หญิงคนนี้ชื่อฟิวส์ รุ่นเดียวกันกับพวกเรานี่แหละ นิวรู้จักกับผู้หญิงคนนี้เพราะเพื่อนติดต่อให้ คบกับตั้งแต่ปีที่แล้วจนถึงปัจจุบันนี้แหละ” นัทสารภาพออกมาอย่างเสียใจ                                                                                     “ปลายฉันขอโทษนะ คือฉันกลัวแกเสียใจฉันเลยไม่กล้าบอกแกอ่ะ” นัทพูด       และนั่นยิ่งทำให้น้ำตาไหลออกมา ปลายวิ่งพรวดขึ้นไปข้างบนและเข้าห้อง สักพักก็มีเสียงสิ่งของกระทบพื้นซึ่งทุกคนคาดว่าอาจเป็นสิ่งของบางอย่างในห้องของปลาย ที่ปลายเขวี้ยงลงพื้น                                            “พวกแกว่าคิดถูกป่ะที่บอกไอ้ปลายมันหน่ะ” เฟิร์นเปรยขึ้นพร้อมลดสายตาจากที่เงยหน้าตามเสียงมองมาทางแอมและนัทที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้                                                                                  “บอกตอนนี้หน่ะดีแล้ว ถ้าปล่อยให้ไอ้ปลายรักนิวไปมากกว่านี้มันจะเจ็บกว่านี้นะ” แอมพูด 

เช้าวันจันทร์

          “อ้าวปลายแกเลิกเสียใจแล้วหรอว่ะ” เฟิร์นพูดขึ้นในขณะที่ แอม นัท และเฟิร์นกำลังทานข้าวอยู่ ปลายก็เดินอารมณ์ดีมาจากชั้นบน                                                                   “โอ๊ย! อย่าซีเรียด เรื่องเล็กๆ แกก็รู้นี่ว่าฉันแปลกขนาดไหน ทีเวลาคบกันอยู่ร้องแทบเป็นแทบตาย แต่อีตอนโดนทิ้ง ไม่ค่อยมีน้ำตา” ปลายร่ายยาวพร้อมลากเข้านั่งเตรียมทานข้าวที่นัทเตรียมไว้ให้                                                                                                                          “เออ แล้วสรุปแกเลิกกับมันแล้วใช่ป่ะ” เฟิร์นพูด                                                                     “ก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้ว” ปลายตอบพลางตักข้าวเข้าปาก                                                             “แกนี่น้า เป็นห่วงแทบแย่ แต่ก็ดีแล้วที่แกไม่ตรอมใจ” นัทพูด                                                “เป็นแบบแกก็ดีนะเว้ย” แอมบอกพลางมองดูปลายที่เคี้ยวข้าวอย่างมีความสุข                                         “ดียังไงว่ะ” เฟิร์นถาม                                                                                                           “อ้าว ก็รักเดียวใจเดียว แต่สามารถตัดใจได้ทันที มีไม่กี่คนนะเว้ยที่เป็นแบบนี้” แอมตอบ         “กี่โมงแล้วเนี่ย” ปลายยิ้มกับคำตอบของแอมก่อนลุกขึ้นเอาชามไปล้างและถามเวลาเพื่อน                         “ 06:35 นาฬิกาค่ะ” นัทหยอกปลาย                                                                                         “รีบไปเหอะ” เฟิร์นบอกเพื่อน                                                                                               “อ้าวไอ้เฟิร์น แย่งซีนไอ้ปลายเฉยเลยนะแกหน่ะ” แอมตบบ่าเฟิร์นเบาๆ                                       “จริงด้วย ฉันกำลังจะพูด” ปลายแซวตอบ ก่อนนำหน้าออกจากบ้าน                                                      ในการเดินทางไปโรงเรียนของสี่สาว ทุกคนเลือกที่จะเดินเท้าเนื่องจากโรงเรียนห่างจากห้องไม่ไกลมากนัก                                                                                                        “พวกแกว่าป่ะ วันนี้แปลกๆเนอะ” แอมพูด                                                                                 “นั่นดิ ทำไม่มัน...” เฟิร์นเสริม                                                                                                   “มันทำไมอ่ะ” ปลายถาม                                                                                                  “ก็ทุกมองเราแปลกๆ แล้วบางคนก็ทำท่าเหมือนจะเข้ามาทัก แต่ก็มีคนดึงออกไปไง” นัทอธิบาย “เออจริง เฮ้ยพวกแกดูอะไรดิ” ปลายชี้ไปทางกลุ่นนักเรียนที่ยืนมุง “ดา” เพื่อนร่วมห้องของพวกเขา                                                                                                                               “ทำไมหรอไม่เห็นมีอะไรเลย” เฟิร์นพูดขึ้น                                                                               “เออนั่นดิ” นัทเห็นด้วย                                                                                                             “โอ้ย! ตาหรอนั่นหน่ะ” แอมบ่นเพื่อน                                                                                    “เอ้า แกนี่บ่นอีก” นัทพูดอย่างคนที่เชื่อว่าตัวเองถูก                                                                  “นั่นดิ ก็มันไม่มีอะไรจริงๆ” เฟิร์นสนับสนุน                                                                          “แกก็ดูซิเด็กกลุ่มนั้นหน่ะ” ปลายบอก                                                                                    “เออจริง เด็กพวกนั้นมุงยัยดา” นัทพูด                                                                            “นี่ นี่ พวกเธออ่ะซวยแล้ว” เอวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับกาญ                                                 “ใช่ซวยมากด้วย” กาญเสริม                                                                                                  “ซวยอะไร  แล้วนั่นเค๊าลุมยัยดาทำไม” เฟิร์นถาม                                                              “ก็พวกนั้นบอกกับทุกคนว่าพวกแกเนี่ยโกง” กาญบอก                                                                                     “โกงอะไรว่ะ” นัทถาม                                                                                                                                   “ก็เวลาร้องเพลงอ่ะมันบอกว่าความจริงแล้วมันต่างหากที่เล่นกลอง แล้วพวกไอ้เฟิร์นอัดเสียงมันไป แล้วทำเป็นตีกลองตาม ” เอตอบแทน                                                                                          “เปิดเทอมวันแรกก็ซวยเลยว่ะ” เฟิร์นพูดด้วยความรู้สึกเซ็ง                                                   “เออจริง เอาไงดีล่ะงานนี้” ปลายเห็นด้วย                                                                                   “ไม่ต้องห่วงหรอ ยังไงความจริงก็ต้องปรากฏ” อาร์มเดินตามหลังมา พร้อมปลอบเพื่อน (อาร์มคือผู้ชายที่นิสัยดีคนหนึ่งของห้อง ที่สำคัญนะกิ๊กแอม อิอิ)                                                                         “แม้ ตั้งใจปลอบใครกันย่ะ เพื่อนหรือ ฟ ฟ” กาญแซว                                                                           “ตะ ตะ แต่ฉันเห็นด้วยนะ” แอมบอกกะตุกะตัก                                                                    “เอ้า ก็แฟนกันนี่” มาร์คตามมาสมทบ (มาร์คคือ กะ กะ กิ๊ก กิ๊ก หนูเฟิร์น)                                              “เอ้า พ่อคุณ มี่คำปลอบแฟนหรอ” เอแซว                                                                             “โอ้ย พอเถอะ แล้วเรื่องนี้จะทำให้ทุกคนเกียจพวกเราป่ะ” เฟิร์นพูดขึ้น                            “ไม่หรอก” เคเดินที่เดินมาได้ซักพักตอบ  (เค รุ่นพี่ ก ก น้องนัท เฮ้อ น่าสงสารนู๋ปลายนะค่ะเนี่ยไม่ใครสักกะที)                                                                                                                 “ทำไมล่ะ” เฟิร์นถามชึ้น                                                                                                     “ก็เพราะเราจะพิสูจน์ความจริงกันไง แค่นี้ก็เดาสายตามันไม่ออก” แอมตอบ (อ้อ ลืมบอกไปว่าพวกเราไม่ค่อยนับถือ คุณท่านเคเป็นพี่ และที่สำคัญเคเคยเป็นแฟนเก่าแอมด้วยอ่ะ)                   “แล้วจะพิสูจน์ยังไงกันล่ะ” นัทถาม

          “นี่ ยัยคบเด็ก” นัทพูดกระแทกเสียงเรียกดา                                                                                “เรียกฉันหรอ” ดาถาม                                                                                                             “ก็ใช่หน่ะซิ” แอมบอก                                                                                                                  “จะมีใครซะอีกที่คบเด็กเป็นเพื่อน” เฟิร์นบอกซ้ำ                                                                    “เอาละเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายห้ามศึกเมื่อเห็นว่าดาจะตอบโต้                                                                     “เธอบอกใช่ไหมว่าฉันโกหกเรื่องการร้องเพลง งั้นเรามาแข่งกันว่าสิ่งที่เธอพูดมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า” ปลายถามโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายตอบคำถาม                                                   “ดี สรุปคือเธอตกลง ไปพวกเรา” นัทพูดแทรกเพื่อไม่ให้ดาปฏิเสธ และรีบเดินลงบันไดไปพักกลางวัน                                                                                                                          

“แผนนี้จะได้ผลหรอง่ะ” แอมถาม                                                                                               “นั่นดิ” ปลายพูดเห็นด้วย                                                                                                 “ไม่รู้” เคตอบ                                                                                                                           “อ้าว ไอ้นี่” ทุกคนอุทานพร้อมกัน                                                                                   “เอาเหอะน่า รีบทำป้ายติดประกาศเหอะ ทุกคนจะได้รู้ความจริง” เคพูด                                                “ไอ้บ้าเอ้ย” ทิวเพื่อนเคพูดขึ้นในขณะที่ช่วยทำป้าย                                                                      “โห ว่าแต่เพื่อน” ปลายกวน                                                                                                     “อ้าว เดี๋ยวเหอะ” ทิวแหย่กลับ                                                                                                  

“เฮ้ ว่าไง” ทิวเดินมาทัก                                                                                                    “ก็ดี” แอมตอบ                                                                                                             “เชิญพบกับวงที่ถูกใส่ร้าย เอ้ย วงที่ผมรักที่สุดเลยครับ เดอะ เปเปอร์ครับผม” เอประกาศ             “ไงพ่อพิธีกร” เคแซว                                                                                                           “เอาล่ะ ไปได้แล้วเพื่อน” เอบอกหลังจากยิ้มให้เค                                                                   “สวัสดีค่ะ พวกเราคือ”ปลายเริ่ม                                                                                      “เดอะ เปเปอร์” พวกเราพูดขึ้นพร้อมกัน                                                                                 “ค่ะ แอมค่ะ มือเบสค่ะ” แอมแนะนำแกมหยอกล้อ ทำให้ทุกคนกรี๊ดออกมา                                 “สวัสดีค่ะ เฟิร์นค่ะ มือกลองค่ะและคลอรัส” เฟิร์นแนะนำตัวเอง                                        “สวัสดีจ๊ะ นัทค่ะ มือกีต้าร์และ และคลอรัสครับ” นัทหยอก                                                   “ไอ้นี่แปลกนะ สับสนในเพศของตัวเอง” แอมแซว เสียงหัวเราะเซ็งแซ่ไปทั้งหอประชุม                         “พอเถอะถึงเค้าแล้ว” ปลายหยอกกลับ                                                                       “สวัสดีค่ะ ปลาย ร้องนำ” ปลายแนะนำตัว                                                                               “เอาละได้เวลาแล้วเรามาฟังเพลงกันเลยดีกว่า” แอมประกาศ                                                                “อีกนานไหมที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง อีกนานไหมที่เราจะได้จับมือกัน กอดคอกันเหมือนวันที่ผ่านมา 3 ปีที่อยู่ด้วยกัน ไม่เคยทิ้งกันไปไหน แต่มาวันนี้ต้องแยกทาง แต่ขอเธอจงจำไว้ ว่าเพื่อนคนนี้จะไม่มีวันลืมเธอ ถึงแม้จะห่างไกลแต่ใจก็ยังรักเธอ เพื่อนแท้คนนี้เสมอ ไม่ว่าจะนานเท่าไร วันวานที่ร่วมกันมา ฉันจะจดจำมันเอาไว้ จะรักพื่อนตลอดไป ไม่ว่าจะนานเพียงไร จะรักแค่เพื่อนไม่เปลี่ยน (ก็เพื่อนคือคนสำคัญ) ก็เพื่อนคือคนที่ไว้ใจ (ไม่จากไปไหน) ก็ฉันไม่อยากจากเพื่อนไปไหน”                                                                                                                 “โห สุดยอดเลยครับ” เอขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับทีม “คุณหนูดา” พร้อมปรบมือให้พวกเรา            “คราวนี้ทุกๆคนก็รู้แล้วใช่ไหมครับว่าใครกันแน่ที่โกหก” อาร์มเดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมบอกกับทุกคน                                                                                                                               “โกหกยังไง ใครโกหก” ดาทำไม่รู้ไม่ชี้                                                                                          “ก็เธอไงล่ะ ถ้าพวกนี้ไม่เล่นเองจริงๆ แล้ววันนี้จะเล่นได้ยังไงกันล่ะ” เอเสริมขึ้น ทั้งหอประชุมเต็มไปด้วยเสียงเซ็งแซ่ของนักเรียน                                                                                           “ใช่ โกหก” ทุกคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน                                                                                       เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นพักใหญ่ก่อนที่ทุกคนจะเครียกันได้ หลังจากนั้นดาก็ไม่กล้าหาเรื่องกับ เดอะ เปเปอร์ อีก และไม่เคยพูดกันแม้แต่คำเดียว                                                              

 

 “ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ ที่ช่วยฉันอ่ะ” เฟิร์นบอกทุกคน                                                            “ไม่เป็นไรก็เราเป็นเพื่อนกันนี่” ปลายบอก

 

                      ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านและอย่าลืมเม้นกันนะค่ะ   >_<            

(นี่เป็นเรื่องแรกหากผิดพลาดตรงไหนบอกหน่อยนะค่ะ)                                                                 

โดย หนู P N F O

 

 

“ยัยนัท...ฟื้นได้แล้ว” เสียงแอมตะโกนลั่นบ้านด้วยความรำคาญที่ปลุกนัทไม่ได้สักที เสียงนั่นทำให้ปลายตื่นขึ้นมาทันที                                                                                                    “นี่ยัย แอม ดีนะที่ 8 โมงแล้วไม่งั้นนะแกได้กระละมังแน่” ปลายบ่น                                   “จริงของปลายมัน นี่แกจะรีบปลุกนัททำไมว่ะ วันนี้วันอาทิตย์นะ” เฟิร์นพูด                       “เออจริงๆให้ฉันนอนหน่อยก็ไม่ได้” นัทบ่น                                                                    “นี่อย่างบอกนะว่าพวกแกก็ลืม” แอมพูด                                                                                           “ลืม ลืมอะไรของกแก ไอ้บ้า” ปลายกับเฟิร์นพูดพร้อมกัน                                                     “ก็พวกเราเรียนพิเศษไม่ใช่ไง”แอมพูดเพื่อเตือนความจำ แต่นั่นกลับไม่ทำให้ทุกคนรีบไปเตรียมตัวกลับต่างพากันหัวเราะ                                                                                    “อะไร เป็นอะไรของแก นี่แอมฉันจะบอกอะไรให้นะจ๊ะที่รัก เราเรียนวันเสาร์ วันอาทิตย์ ทำอะไรนะนัท” เฟิร์นบอกก่อนหันไปหานัท                                                                                “วันอาทิตย์ก็ นอน กิน เล่น เที่ยว และอีกเยอะแยะเลยแก” นัทสมทบ                                        “อ้าวหรอ” แอมพูดด้วยท่าทีเขินอาย                                                                                        “รู้ไหมว่าแกทำให้ฉันเสียเวลานอนอ่ะ” นัทโวยแอม                                                              “จะไปยากอะไร แกก็นอนลงซะดิ” เฟิร์นพูดพลางดันหัวนัทให้นอนลงบนเตียงตามเดิม                   “ไอ้บ้า” ปลายพูด                                                                                                       “นั่นดิ รู้ทั้งรู้ ฉันหลับยากจะตาย” นัทบ่น                                                                            “งั้นก็ แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัว ออกไปหาข้าวเช้ากัน ไอ้เฟิร์นจะเลี้ยง” ปลายพูด                           “ใช่วันนี้ฉันจะดี เฮ้ย” เฟิร์นอุทานออกมาพร้อมมองมาทางปลาย                                   “ล้อเล่นฉันเลี้ยงเอง” ปลายพูดตอบ

30 นาทีผ่านไป

“ไอ้นัทช้าชิบเลยว่ะ” แอมบ่น                                                                                  “นั่นดิ” เฟิร์นเห็นด้วย                                                                                                “นั่นไงลงมาแล้ว” ปลายบอกเพื่อนๆ                                                                              “เฮ้ย! แกแต่งตัวอะไรของแกเนี่ย” แอมตะลึง ไม่นึกว่านัทจะบ้าใส่เสื้อแขนยาว กางยี                          “เอ๊าก็ต้องงี้ซิ เดี๋ยวดำหมด” นัทบอก                                                                              “แต่มันกลัวเว่อนะแก” แอมพูด                                                                                    “โอ๊ย! เอาน่าฉันหิว” นัทบ่น                                                                                                    “ช่างมันเหอะ รีบไปดีกว่า” ปลายพูด

กลับจากร้าน

      เวลานี้ทุกคนนั่งเงียบด้วยเหตุอะไรนั้นปลายไม่สามารถรู้ได้ แต่จากสายตาที่แอมมองปลายนั้นยิ่งทำให้เธอรู้สึกหดหู่                                                                                          “พวกแกนี่เป็นอะไรกันหมด” ปลายถามอย่างทนไม่ไหว                                                      “ปลาย” นัทเรียกชื่อปลาย เจ้าตัวเริ่มรู้สึกกังวนใจ                                                                                 “ถ้าพวกฉันบอกแกอ่ะ แกห้ามเสียใจนะ” นัทพูดออกมา อย่าเป็นห่วงเพื่อน                                         “เออ มีเรื่องอะไร” ปลายพูด                                                                                              “คือว่า เอ่อ เอ่อ...” นัทอ้ำอึ้ง ก่อนหันไปทางเฟิร์น                                                                      “ไอ้เฟิร์นแกเครียดิ๊” นัทบอกเฟิร์น                                                                                  “คืองี้นะปลาย มันเป็นเรื่องธรรมดาใช่ป่ะล่ะ  ที่ถ้าเกิดมีความรัก บางทีมันก็อกหัก แล้ว..”                    “พอเหอะเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายแทรกขึ้น                                                                            “เออ คือว่านะระหว่างที่แกลุกไปเข้าห้องน้ำ ที่ร้านอาหารหน่ะ   แล้วพวกฉันก็ ก็ ก็” เฟิร์นอึกอัก “ก็อะไร รีบบอกมาซิ” ปลายพูดอย่างรู้สึกหดหู่ใจ                                                                       “ฉันพูดเองก็ได้” แอมพูดแทรกแทน                                                                                        “คือว่า พอแกลุกไปแล้วพวกฉันเห็น เห็น เห็น เห็นนิว” แอมอึกอักก่อนจะพูดชื่อออกมา            “เห็นนิว เห็นนิวแล้วไงต่อ” ปลายถามอย่างสงสัยว่ามันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ทุกคนอึกอัก            (นิวแฟนคนแรกของปลายเพิ่งคบกันได้ 1 เดือนเศษๆ และนิวกับนัทเป็นญาติกัน)                 “มันมากับผู้หญิงคนหนึ่ง” แอมพูดออกมาซึ่งคนพูดประโยคเดียวแค่นั้นเองทำให้ขอบตาของปลายเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาหยดน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากตาดวงนั้น สายตาที่มองเพื่อน ทำให้เพื่อนอีกสามถึงกับวิ่งกันเข้าไปหาปลายโดยทันที                                                                             “แล้วอีกเรื่องหนึ่งนะ พวกแกไม่รู้หรอกมีแค่ฉันคนเดียวที่รู้” นัทพูดด้วยเสียงที่รู้สึกผิด               “เรื่องอะไร” ปลายพูดด้วยเสียงสั่นเครือ                                                                            “คือว่า ฉันรู้เรื่องของนิวกับผู้หญิงคนมาสักพักแล้วอ่ะ คือผู้หญิงคนนี้ชื่อฟิวส์ รุ่นเดียวกันกับพวกเรานี่แหละ นิวรู้จักกับผู้หญิงคนนี้เพราะเพื่อนติดต่อให้ คบกับตั้งแต่ปีที่แล้วจนถึงปัจจุบันนี้แหละ” นัทสารภาพออกมาอย่างเสียใจ                                                                                     “ปลายฉันขอโทษนะ คือฉันกลัวแกเสียใจฉันเลยไม่กล้าบอกแกอ่ะ” นัทพูด       และนั่นยิ่งทำให้น้ำตาไหลออกมา ปลายวิ่งพรวดขึ้นไปข้างบนและเข้าห้อง สักพักก็มีเสียงสิ่งของกระทบพื้นซึ่งทุกคนคาดว่าอาจเป็นสิ่งของบางอย่างในห้องของปลาย ที่ปลายเขวี้ยงลงพื้น                                            “พวกแกว่าคิดถูกป่ะที่บอกไอ้ปลายมันหน่ะ” เฟิร์นเปรยขึ้นพร้อมลดสายตาจากที่เงยหน้าตามเสียงมองมาทางแอมและนัทที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้                                                                                  “บอกตอนนี้หน่ะดีแล้ว ถ้าปล่อยให้ไอ้ปลายรักนิวไปมากกว่านี้มันจะเจ็บกว่านี้นะ” แอมพูด 

เช้าวันจันทร์

          “อ้าวปลายแกเลิกเสียใจแล้วหรอว่ะ” เฟิร์นพูดขึ้นในขณะที่ แอม นัท และเฟิร์นกำลังทานข้าวอยู่ ปลายก็เดินอารมณ์ดีมาจากชั้นบน                                                                   “โอ๊ย! อย่าซีเรียด เรื่องเล็กๆ แกก็รู้นี่ว่าฉันแปลกขนาดไหน ทีเวลาคบกันอยู่ร้องแทบเป็นแทบตาย แต่อีตอนโดนทิ้ง ไม่ค่อยมีน้ำตา” ปลายร่ายยาวพร้อมลากเข้านั่งเตรียมทานข้าวที่นัทเตรียมไว้ให้                                                                                                                          “เออ แล้วสรุปแกเลิกกับมันแล้วใช่ป่ะ” เฟิร์นพูด                                                                     “ก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้ว” ปลายตอบพลางตักข้าวเข้าปาก                                                             “แกนี่น้า เป็นห่วงแทบแย่ แต่ก็ดีแล้วที่แกไม่ตรอมใจ” นัทพูด                                                “เป็นแบบแกก็ดีนะเว้ย” แอมบอกพลางมองดูปลายที่เคี้ยวข้าวอย่างมีความสุข                                         “ดียังไงว่ะ” เฟิร์นถาม                                                                                                           “อ้าว ก็รักเดียวใจเดียว แต่สามารถตัดใจได้ทันที มีไม่กี่คนนะเว้ยที่เป็นแบบนี้” แอมตอบ         “กี่โมงแล้วเนี่ย” ปลายยิ้มกับคำตอบของแอมก่อนลุกขึ้นเอาชามไปล้างและถามเวลาเพื่อน                         “ 06:35 นาฬิกาค่ะ” นัทหยอกปลาย                                                                                         “รีบไปเหอะ” เฟิร์นบอกเพื่อน                                                                                               “อ้าวไอ้เฟิร์น แย่งซีนไอ้ปลายเฉยเลยนะแกหน่ะ” แอมตบบ่าเฟิร์นเบาๆ                                       “จริงด้วย ฉันกำลังจะพูด” ปลายแซวตอบ ก่อนนำหน้าออกจากบ้าน                                                      ในการเดินทางไปโรงเรียนของสี่สาว ทุกคนเลือกที่จะเดินเท้าเนื่องจากโรงเรียนห่างจากห้องไม่ไกลมากนัก                                                                                                        “พวกแกว่าป่ะ วันนี้แปลกๆเนอะ” แอมพูด                                                                                 “นั่นดิ ทำไม่มัน...” เฟิร์นเสริม                                                                                                   “มันทำไมอ่ะ” ปลายถาม                                                                                                  “ก็ทุกมองเราแปลกๆ แล้วบางคนก็ทำท่าเหมือนจะเข้ามาทัก แต่ก็มีคนดึงออกไปไง” นัทอธิบาย “เออจริง เฮ้ยพวกแกดูอะไรดิ” ปลายชี้ไปทางกลุ่นนักเรียนที่ยืนมุง “ดา” เพื่อนร่วมห้องของพวกเขา                                                                                                                               “ทำไมหรอไม่เห็นมีอะไรเลย” เฟิร์นพูดขึ้น                                                                               “เออนั่นดิ” นัทเห็นด้วย                                                                                                             “โอ้ย! ตาหรอนั่นหน่ะ” แอมบ่นเพื่อน                                                                                    “เอ้า แกนี่บ่นอีก” นัทพูดอย่างคนที่เชื่อว่าตัวเองถูก                                                                  “นั่นดิ ก็มันไม่มีอะไรจริงๆ” เฟิร์นสนับสนุน                                                                          “แกก็ดูซิเด็กกลุ่มนั้นหน่ะ” ปลายบอก                                                                                    “เออจริง เด็กพวกนั้นมุงยัยดา” นัทพูด                                                                            “นี่ นี่ พวกเธออ่ะซวยแล้ว” เอวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับกาญ                                                 “ใช่ซวยมากด้วย” กาญเสริม                                                                                                  “ซวยอะไร  แล้วนั่นเค๊าลุมยัยดาทำไม” เฟิร์นถาม                                                              “ก็พวกนั้นบอกกับทุกคนว่าพวกแกเนี่ยโกง” กาญบอก                                                                                     “โกงอะไรว่ะ” นัทถาม                                                                                                                                   “ก็เวลาร้องเพลงอ่ะมันบอกว่าความจริงแล้วมันต่างหากที่เล่นกลอง แล้วพวกไอ้เฟิร์นอัดเสียงมันไป แล้วทำเป็นตีกลองตาม ” เอตอบแทน                                                                                          “เปิดเทอมวันแรกก็ซวยเลยว่ะ” เฟิร์นพูดด้วยความรู้สึกเซ็ง                                                   “เออจริง เอาไงดีล่ะงานนี้” ปลายเห็นด้วย                                                                                   “ไม่ต้องห่วงหรอ ยังไงความจริงก็ต้องปรากฏ” อาร์มเดินตามหลังมา พร้อมปลอบเพื่อน (อาร์มคือผู้ชายที่นิสัยดีคนหนึ่งของห้อง ที่สำคัญนะกิ๊กแอม อิอิ)                                                                         “แม้ ตั้งใจปลอบใครกันย่ะ เพื่อนหรือ ฟ ฟ” กาญแซว                                                                           “ตะ ตะ แต่ฉันเห็นด้วยนะ” แอมบอกกะตุกะตัก                                                                    “เอ้า ก็แฟนกันนี่” มาร์คตามมาสมทบ (มาร์คคือ กะ กะ กิ๊ก กิ๊ก หนูเฟิร์น)                                              “เอ้า พ่อคุณ มี่คำปลอบแฟนหรอ” เอแซว                                                                             “โอ้ย พอเถอะ แล้วเรื่องนี้จะทำให้ทุกคนเกียจพวกเราป่ะ” เฟิร์นพูดขึ้น                            “ไม่หรอก” เคเดินที่เดินมาได้ซักพักตอบ  (เค รุ่นพี่ ก ก น้องนัท เฮ้อ น่าสงสารนู๋ปลายนะค่ะเนี่ยไม่ใครสักกะที)                                                                                                                 “ทำไมล่ะ” เฟิร์นถามชึ้น                                                                                                     “ก็เพราะเราจะพิสูจน์ความจริงกันไง แค่นี้ก็เดาสายตามันไม่ออก” แอมตอบ (อ้อ ลืมบอกไปว่าพวกเราไม่ค่อยนับถือ คุณท่านเคเป็นพี่ และที่สำคัญเคเคยเป็นแฟนเก่าแอมด้วยอ่ะ)                   “แล้วจะพิสูจน์ยังไงกันล่ะ” นัทถาม

          “นี่ ยัยคบเด็ก” นัทพูดกระแทกเสียงเรียกดา                                                                                “เรียกฉันหรอ” ดาถาม                                                                                                             “ก็ใช่หน่ะซิ” แอมบอก                                                                                                                  “จะมีใครซะอีกที่คบเด็กเป็นเพื่อน” เฟิร์นบอกซ้ำ                                                                    “เอาละเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายห้ามศึกเมื่อเห็นว่าดาจะตอบโต้                                                                     “เธอบอกใช่ไหมว่าฉันโกหกเรื่องการร้องเพลง งั้นเรามาแข่งกันว่าสิ่งที่เธอพูดมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า” ปลายถามโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายตอบคำถาม                                                   “ดี สรุปคือเธอตกลง ไปพวกเรา” นัทพูดแทรกเพื่อไม่ให้ดาปฏิเสธ และรีบเดินลงบันไดไปพักกลางวัน                                                                                                                          

“แผนนี้จะได้ผลหรอง่ะ” แอมถาม                                                                                               “นั่นดิ” ปลายพูดเห็นด้วย                                                                                                 “ไม่รู้” เคตอบ                                                                                                                           “อ้าว ไอ้นี่” ทุกคนอุทานพร้อมกัน                                                                                   “เอาเหอะน่า รีบทำป้ายติดประกาศเหอะ ทุกคนจะได้รู้ความจริง” เคพูด                                                “ไอ้บ้าเอ้ย” ทิวเพื่อนเคพูดขึ้นในขณะที่ช่วยทำป้าย                                                                      “โห ว่าแต่เพื่อน” ปลายกวน                                                                                                     “อ้าว เดี๋ยวเหอะ” ทิวแหย่กลับ                                                                                                  

“เฮ้ ว่าไง” ทิวเดินมาทัก                                                                                                    “ก็ดี” แอมตอบ                                                                                                             “เชิญพบกับวงที่ถูกใส่ร้าย เอ้ย วงที่ผมรักที่สุดเลยครับ เดอะ เปเปอร์ครับผม” เอประกาศ             “ไงพ่อพิธีกร” เคแซว                                                                                                           “เอาล่ะ ไปได้แล้วเพื่อน” เอบอกหลังจากยิ้มให้เค                                                                   “สวัสดีค่ะ พวกเราคือ”ปลายเริ่ม                                                                                      “เดอะ เปเปอร์” พวกเราพูดขึ้นพร้อมกัน                                                                                 “ค่ะ แอมค่ะ มือเบสค่ะ” แอมแนะนำแกมหยอกล้อ ทำให้ทุกคนกรี๊ดออกมา                                 “สวัสดีค่ะ เฟิร์นค่ะ มือกลองค่ะและคลอรัส” เฟิร์นแนะนำตัวเอง                                        “สวัสดีจ๊ะ นัทค่ะ มือกีต้าร์และ และคลอรัสครับ” นัทหยอก                                                   “ไอ้นี่แปลกนะ สับสนในเพศของตัวเอง” แอมแซว เสียงหัวเราะเซ็งแซ่ไปทั้งหอประชุม                         “พอเถอะถึงเค้าแล้ว” ปลายหยอกกลับ                                                                       “สวัสดีค่ะ ปลาย ร้องนำ” ปลายแนะนำตัว                                                                               “เอาละได้เวลาแล้วเรามาฟังเพลงกันเลยดีกว่า” แอมประกาศ                                                                “อีกนานไหมที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง อีกนานไหมที่เราจะได้จับมือกัน กอดคอกันเหมือนวันที่ผ่านมา 3 ปีที่อยู่ด้วยกัน ไม่เคยทิ้งกันไปไหน แต่มาวันนี้ต้องแยกทาง แต่ขอเธอจงจำไว้ ว่าเพื่อนคนนี้จะไม่มีวันลืมเธอ ถึงแม้จะห่างไกลแต่ใจก็ยังรักเธอ เพื่อนแท้คนนี้เสมอ ไม่ว่าจะนานเท่าไร วันวานที่ร่วมกันมา ฉันจะจดจำมันเอาไว้ จะรักพื่อนตลอดไป ไม่ว่าจะนานเพียงไร จะรักแค่เพื่อนไม่เปลี่ยน (ก็เพื่อนคือคนสำคัญ) ก็เพื่อนคือคนที่ไว้ใจ (ไม่จากไปไหน) ก็ฉันไม่อยากจากเพื่อนไปไหน”                                                                                                                 “โห สุดยอดเลยครับ” เอขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับทีม “คุณหนูดา” พร้อมปรบมือให้พวกเรา            “คราวนี้ทุกๆคนก็รู้แล้วใช่ไหมครับว่าใครกันแน่ที่โกหก” อาร์มเดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมบอกกับทุกคน                                                                                                                               “โกหกยังไง ใครโกหก” ดาทำไม่รู้ไม่ชี้                                                                                          “ก็เธอไงล่ะ ถ้าพวกนี้ไม่เล่นเองจริงๆ แล้ววันนี้จะเล่นได้ยังไงกันล่ะ” เอเสริมขึ้น ทั้งหอประชุมเต็มไปด้วยเสียงเซ็งแซ่ของนักเรียน                                                                                           “ใช่ โกหก” ทุกคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน                                                                                       เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นพักใหญ่ก่อนที่ทุกคนจะเครียกันได้ หลังจากนั้นดาก็ไม่กล้าหาเรื่องกับ เดอะ เปเปอร์ อีก และไม่เคยพูดกันแม้แต่คำเดียว                                                              

 

 “ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ ที่ช่วยฉันอ่ะ” เฟิร์นบอกทุกคน                                                            “ไม่เป็นไรก็เราเป็นเพื่อนกันนี่” ปลายบอก

 

                      ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านและอย่าลืมเม้นกันนะค่ะ   >_<            

(นี่เป็นเรื่องแรกหากผิดพลาดตรงไหนบอกหน่อยนะค่ะ)                                                                 

โดย หนู P N F O

 

 

“ยัยนัท...ฟื้นได้แล้ว” เสียงแอมตะโกนลั่นบ้านด้วยความรำคาญที่ปลุกนัทไม่ได้สักที เสียงนั่นทำให้ปลายตื่นขึ้นมาทันที                                                                                                    “นี่ยัย แอม ดีนะที่ 8 โมงแล้วไม่งั้นนะแกได้กระละมังแน่” ปลายบ่น                                   “จริงของปลายมัน นี่แกจะรีบปลุกนัททำไมว่ะ วันนี้วันอาทิตย์นะ” เฟิร์นพูด                       “เออจริงๆให้ฉันนอนหน่อยก็ไม่ได้” นัทบ่น                                                                    “นี่อย่างบอกนะว่าพวกแกก็ลืม” แอมพูด                                                                                           “ลืม ลืมอะไรของกแก ไอ้บ้า” ปลายกับเฟิร์นพูดพร้อมกัน                                                     “ก็พวกเราเรียนพิเศษไม่ใช่ไง”แอมพูดเพื่อเตือนความจำ แต่นั่นกลับไม่ทำให้ทุกคนรีบไปเตรียมตัวกลับต่างพากันหัวเราะ                                                                                    “อะไร เป็นอะไรของแก นี่แอมฉันจะบอกอะไรให้นะจ๊ะที่รัก เราเรียนวันเสาร์ วันอาทิตย์ ทำอะไรนะนัท” เฟิร์นบอกก่อนหันไปหานัท                                                                                “วันอาทิตย์ก็ นอน กิน เล่น เที่ยว และอีกเยอะแยะเลยแก” นัทสมทบ                                        “อ้าวหรอ” แอมพูดด้วยท่าทีเขินอาย                                                                                        “รู้ไหมว่าแกทำให้ฉันเสียเวลานอนอ่ะ” นัทโวยแอม                                                              “จะไปยากอะไร แกก็นอนลงซะดิ” เฟิร์นพูดพลางดันหัวนัทให้นอนลงบนเตียงตามเดิม                   “ไอ้บ้า” ปลายพูด                                                                                                       “นั่นดิ รู้ทั้งรู้ ฉันหลับยากจะตาย” นัทบ่น                                                                            “งั้นก็ แยกย้ายกันไปอาบน้ำแต่งตัว ออกไปหาข้าวเช้ากัน ไอ้เฟิร์นจะเลี้ยง” ปลายพูด                           “ใช่วันนี้ฉันจะดี เฮ้ย” เฟิร์นอุทานออกมาพร้อมมองมาทางปลาย                                   “ล้อเล่นฉันเลี้ยงเอง” ปลายพูดตอบ

30 นาทีผ่านไป

“ไอ้นัทช้าชิบเลยว่ะ” แอมบ่น                                                                                  “นั่นดิ” เฟิร์นเห็นด้วย                                                                                                “นั่นไงลงมาแล้ว” ปลายบอกเพื่อนๆ                                                                              “เฮ้ย! แกแต่งตัวอะไรของแกเนี่ย” แอมตะลึง ไม่นึกว่านัทจะบ้าใส่เสื้อแขนยาว กางยี                          “เอ๊าก็ต้องงี้ซิ เดี๋ยวดำหมด” นัทบอก                                                                              “แต่มันกลัวเว่อนะแก” แอมพูด                                                                                    “โอ๊ย! เอาน่าฉันหิว” นัทบ่น                                                                                                    “ช่างมันเหอะ รีบไปดีกว่า” ปลายพูด

กลับจากร้าน

      เวลานี้ทุกคนนั่งเงียบด้วยเหตุอะไรนั้นปลายไม่สามารถรู้ได้ แต่จากสายตาที่แอมมองปลายนั้นยิ่งทำให้เธอรู้สึกหดหู่                                                                                          “พวกแกนี่เป็นอะไรกันหมด” ปลายถามอย่างทนไม่ไหว                                                      “ปลาย” นัทเรียกชื่อปลาย เจ้าตัวเริ่มรู้สึกกังวนใจ                                                                                 “ถ้าพวกฉันบอกแกอ่ะ แกห้ามเสียใจนะ” นัทพูดออกมา อย่าเป็นห่วงเพื่อน                                         “เออ มีเรื่องอะไร” ปลายพูด                                                                                              “คือว่า เอ่อ เอ่อ...” นัทอ้ำอึ้ง ก่อนหันไปทางเฟิร์น                                                                      “ไอ้เฟิร์นแกเครียดิ๊” นัทบอกเฟิร์น                                                                                  “คืองี้นะปลาย มันเป็นเรื่องธรรมดาใช่ป่ะล่ะ  ที่ถ้าเกิดมีความรัก บางทีมันก็อกหัก แล้ว..”                    “พอเหอะเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายแทรกขึ้น                                                                            “เออ คือว่านะระหว่างที่แกลุกไปเข้าห้องน้ำ ที่ร้านอาหารหน่ะ   แล้วพวกฉันก็ ก็ ก็” เฟิร์นอึกอัก “ก็อะไร รีบบอกมาซิ” ปลายพูดอย่างรู้สึกหดหู่ใจ                                                                       “ฉันพูดเองก็ได้” แอมพูดแทรกแทน                                                                                        “คือว่า พอแกลุกไปแล้วพวกฉันเห็น เห็น เห็น เห็นนิว” แอมอึกอักก่อนจะพูดชื่อออกมา            “เห็นนิว เห็นนิวแล้วไงต่อ” ปลายถามอย่างสงสัยว่ามันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่ทุกคนอึกอัก            (นิวแฟนคนแรกของปลายเพิ่งคบกันได้ 1 เดือนเศษๆ และนิวกับนัทเป็นญาติกัน)                 “มันมากับผู้หญิงคนหนึ่ง” แอมพูดออกมาซึ่งคนพูดประโยคเดียวแค่นั้นเองทำให้ขอบตาของปลายเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาหยดน้ำใสๆเริ่มไหลออกมาจากตาดวงนั้น สายตาที่มองเพื่อน ทำให้เพื่อนอีกสามถึงกับวิ่งกันเข้าไปหาปลายโดยทันที                                                                             “แล้วอีกเรื่องหนึ่งนะ พวกแกไม่รู้หรอกมีแค่ฉันคนเดียวที่รู้” นัทพูดด้วยเสียงที่รู้สึกผิด               “เรื่องอะไร” ปลายพูดด้วยเสียงสั่นเครือ                                                                            “คือว่า ฉันรู้เรื่องของนิวกับผู้หญิงคนมาสักพักแล้วอ่ะ คือผู้หญิงคนนี้ชื่อฟิวส์ รุ่นเดียวกันกับพวกเรานี่แหละ นิวรู้จักกับผู้หญิงคนนี้เพราะเพื่อนติดต่อให้ คบกับตั้งแต่ปีที่แล้วจนถึงปัจจุบันนี้แหละ” นัทสารภาพออกมาอย่างเสียใจ                                                                                     “ปลายฉันขอโทษนะ คือฉันกลัวแกเสียใจฉันเลยไม่กล้าบอกแกอ่ะ” นัทพูด       และนั่นยิ่งทำให้น้ำตาไหลออกมา ปลายวิ่งพรวดขึ้นไปข้างบนและเข้าห้อง สักพักก็มีเสียงสิ่งของกระทบพื้นซึ่งทุกคนคาดว่าอาจเป็นสิ่งของบางอย่างในห้องของปลาย ที่ปลายเขวี้ยงลงพื้น                                            “พวกแกว่าคิดถูกป่ะที่บอกไอ้ปลายมันหน่ะ” เฟิร์นเปรยขึ้นพร้อมลดสายตาจากที่เงยหน้าตามเสียงมองมาทางแอมและนัทที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้                                                                                  “บอกตอนนี้หน่ะดีแล้ว ถ้าปล่อยให้ไอ้ปลายรักนิวไปมากกว่านี้มันจะเจ็บกว่านี้นะ” แอมพูด 

เช้าวันจันทร์

          “อ้าวปลายแกเลิกเสียใจแล้วหรอว่ะ” เฟิร์นพูดขึ้นในขณะที่ แอม นัท และเฟิร์นกำลังทานข้าวอยู่ ปลายก็เดินอารมณ์ดีมาจากชั้นบน                                                                   “โอ๊ย! อย่าซีเรียด เรื่องเล็กๆ แกก็รู้นี่ว่าฉันแปลกขนาดไหน ทีเวลาคบกันอยู่ร้องแทบเป็นแทบตาย แต่อีตอนโดนทิ้ง ไม่ค่อยมีน้ำตา” ปลายร่ายยาวพร้อมลากเข้านั่งเตรียมทานข้าวที่นัทเตรียมไว้ให้                                                                                                                          “เออ แล้วสรุปแกเลิกกับมันแล้วใช่ป่ะ” เฟิร์นพูด                                                                     “ก็ต้องเป็นอย่างงั้นอยู่แล้ว” ปลายตอบพลางตักข้าวเข้าปาก                                                             “แกนี่น้า เป็นห่วงแทบแย่ แต่ก็ดีแล้วที่แกไม่ตรอมใจ” นัทพูด                                                “เป็นแบบแกก็ดีนะเว้ย” แอมบอกพลางมองดูปลายที่เคี้ยวข้าวอย่างมีความสุข                                         “ดียังไงว่ะ” เฟิร์นถาม                                                                                                           “อ้าว ก็รักเดียวใจเดียว แต่สามารถตัดใจได้ทันที มีไม่กี่คนนะเว้ยที่เป็นแบบนี้” แอมตอบ         “กี่โมงแล้วเนี่ย” ปลายยิ้มกับคำตอบของแอมก่อนลุกขึ้นเอาชามไปล้างและถามเวลาเพื่อน                         “ 06:35 นาฬิกาค่ะ” นัทหยอกปลาย                                                                                         “รีบไปเหอะ” เฟิร์นบอกเพื่อน                                                                                               “อ้าวไอ้เฟิร์น แย่งซีนไอ้ปลายเฉยเลยนะแกหน่ะ” แอมตบบ่าเฟิร์นเบาๆ                                       “จริงด้วย ฉันกำลังจะพูด” ปลายแซวตอบ ก่อนนำหน้าออกจากบ้าน                                                      ในการเดินทางไปโรงเรียนของสี่สาว ทุกคนเลือกที่จะเดินเท้าเนื่องจากโรงเรียนห่างจากห้องไม่ไกลมากนัก                                                                                                        “พวกแกว่าป่ะ วันนี้แปลกๆเนอะ” แอมพูด                                                                                 “นั่นดิ ทำไม่มัน...” เฟิร์นเสริม                                                                                                   “มันทำไมอ่ะ” ปลายถาม                                                                                                  “ก็ทุกมองเราแปลกๆ แล้วบางคนก็ทำท่าเหมือนจะเข้ามาทัก แต่ก็มีคนดึงออกไปไง” นัทอธิบาย “เออจริง เฮ้ยพวกแกดูอะไรดิ” ปลายชี้ไปทางกลุ่นนักเรียนที่ยืนมุง “ดา” เพื่อนร่วมห้องของพวกเขา                                                                                                                               “ทำไมหรอไม่เห็นมีอะไรเลย” เฟิร์นพูดขึ้น                                                                               “เออนั่นดิ” นัทเห็นด้วย                                                                                                             “โอ้ย! ตาหรอนั่นหน่ะ” แอมบ่นเพื่อน                                                                                    “เอ้า แกนี่บ่นอีก” นัทพูดอย่างคนที่เชื่อว่าตัวเองถูก                                                                  “นั่นดิ ก็มันไม่มีอะไรจริงๆ” เฟิร์นสนับสนุน                                                                          “แกก็ดูซิเด็กกลุ่มนั้นหน่ะ” ปลายบอก                                                                                    “เออจริง เด็กพวกนั้นมุงยัยดา” นัทพูด                                                                            “นี่ นี่ พวกเธออ่ะซวยแล้ว” เอวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับกาญ                                                 “ใช่ซวยมากด้วย” กาญเสริม                                                                                                  “ซวยอะไร  แล้วนั่นเค๊าลุมยัยดาทำไม” เฟิร์นถาม                                                              “ก็พวกนั้นบอกกับทุกคนว่าพวกแกเนี่ยโกง” กาญบอก                                                                                     “โกงอะไรว่ะ” นัทถาม                                                                                                                                   “ก็เวลาร้องเพลงอ่ะมันบอกว่าความจริงแล้วมันต่างหากที่เล่นกลอง แล้วพวกไอ้เฟิร์นอัดเสียงมันไป แล้วทำเป็นตีกลองตาม ” เอตอบแทน                                                                                          “เปิดเทอมวันแรกก็ซวยเลยว่ะ” เฟิร์นพูดด้วยความรู้สึกเซ็ง                                                   “เออจริง เอาไงดีล่ะงานนี้” ปลายเห็นด้วย                                                                                   “ไม่ต้องห่วงหรอ ยังไงความจริงก็ต้องปรากฏ” อาร์มเดินตามหลังมา พร้อมปลอบเพื่อน (อาร์มคือผู้ชายที่นิสัยดีคนหนึ่งของห้อง ที่สำคัญนะกิ๊กแอม อิอิ)                                                                         “แม้ ตั้งใจปลอบใครกันย่ะ เพื่อนหรือ ฟ ฟ” กาญแซว                                                                           “ตะ ตะ แต่ฉันเห็นด้วยนะ” แอมบอกกะตุกะตัก                                                                    “เอ้า ก็แฟนกันนี่” มาร์คตามมาสมทบ (มาร์คคือ กะ กะ กิ๊ก กิ๊ก หนูเฟิร์น)                                              “เอ้า พ่อคุณ มี่คำปลอบแฟนหรอ” เอแซว                                                                             “โอ้ย พอเถอะ แล้วเรื่องนี้จะทำให้ทุกคนเกียจพวกเราป่ะ” เฟิร์นพูดขึ้น                            “ไม่หรอก” เคเดินที่เดินมาได้ซักพักตอบ  (เค รุ่นพี่ ก ก น้องนัท เฮ้อ น่าสงสารนู๋ปลายนะค่ะเนี่ยไม่ใครสักกะที)                                                                                                                 “ทำไมล่ะ” เฟิร์นถามชึ้น                                                                                                     “ก็เพราะเราจะพิสูจน์ความจริงกันไง แค่นี้ก็เดาสายตามันไม่ออก” แอมตอบ (อ้อ ลืมบอกไปว่าพวกเราไม่ค่อยนับถือ คุณท่านเคเป็นพี่ และที่สำคัญเคเคยเป็นแฟนเก่าแอมด้วยอ่ะ)                   “แล้วจะพิสูจน์ยังไงกันล่ะ” นัทถาม

          “นี่ ยัยคบเด็ก” นัทพูดกระแทกเสียงเรียกดา                                                                                “เรียกฉันหรอ” ดาถาม                                                                                                             “ก็ใช่หน่ะซิ” แอมบอก                                                                                                                  “จะมีใครซะอีกที่คบเด็กเป็นเพื่อน” เฟิร์นบอกซ้ำ                                                                    “เอาละเข้าเรื่องได้แล้ว” ปลายห้ามศึกเมื่อเห็นว่าดาจะตอบโต้                                                                     “เธอบอกใช่ไหมว่าฉันโกหกเรื่องการร้องเพลง งั้นเรามาแข่งกันว่าสิ่งที่เธอพูดมันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า” ปลายถามโดยไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายตอบคำถาม                                                   “ดี สรุปคือเธอตกลง ไปพวกเรา” นัทพูดแทรกเพื่อไม่ให้ดาปฏิเสธ และรีบเดินลงบันไดไปพักกลางวัน                                                                                                                          

“แผนนี้จะได้ผลหรอง่ะ” แอมถาม                                                                                               “นั่นดิ” ปลายพูดเห็นด้วย                                                                                                 “ไม่รู้” เคตอบ                                                                                                                           “อ้าว ไอ้นี่” ทุกคนอุทานพร้อมกัน                                                                                   “เอาเหอะน่า รีบทำป้ายติดประกาศเหอะ ทุกคนจะได้รู้ความจริง” เคพูด                                                “ไอ้บ้าเอ้ย” ทิวเพื่อนเคพูดขึ้นในขณะที่ช่วยทำป้าย                                                                      “โห ว่าแต่เพื่อน” ปลายกวน                                                                                                     “อ้าว เดี๋ยวเหอะ” ทิวแหย่กลับ                                                                                                  

“เฮ้ ว่าไง” ทิวเดินมาทัก                                                                                                    “ก็ดี” แอมตอบ                                                                                                             “เชิญพบกับวงที่ถูกใส่ร้าย เอ้ย วงที่ผมรักที่สุดเลยครับ เดอะ เปเปอร์ครับผม” เอประกาศ             “ไงพ่อพิธีกร” เคแซว                                                                                                           “เอาล่ะ ไปได้แล้วเพื่อน” เอบอกหลังจากยิ้มให้เค                                                                   “สวัสดีค่ะ พวกเราคือ”ปลายเริ่ม                                                                                      “เดอะ เปเปอร์” พวกเราพูดขึ้นพร้อมกัน                                                                                 “ค่ะ แอมค่ะ มือเบสค่ะ” แอมแนะนำแกมหยอกล้อ ทำให้ทุกคนกรี๊ดออกมา                                 “สวัสดีค่ะ เฟิร์นค่ะ มือกลองค่ะและคลอรัส” เฟิร์นแนะนำตัวเอง                                        “สวัสดีจ๊ะ นัทค่ะ มือกีต้าร์และ และคลอรัสครับ” นัทหยอก                                                   “ไอ้นี่แปลกนะ สับสนในเพศของตัวเอง” แอมแซว เสียงหัวเราะเซ็งแซ่ไปทั้งหอประชุม                         “พอเถอะถึงเค้าแล้ว” ปลายหยอกกลับ                                                                       “สวัสดีค่ะ ปลาย ร้องนำ” ปลายแนะนำตัว                                                                               “เอาละได้เวลาแล้วเรามาฟังเพลงกันเลยดีกว่า” แอมประกาศ                                                                “อีกนานไหมที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง อีกนานไหมที่เราจะได้จับมือกัน กอดคอกันเหมือนวันที่ผ่านมา 3 ปีที่อยู่ด้วยกัน ไม่เคยทิ้งกันไปไหน แต่มาวันนี้ต้องแยกทาง แต่ขอเธอจงจำไว้ ว่าเพื่อนคนนี้จะไม่มีวันลืมเธอ ถึงแม้จะห่างไกลแต่ใจก็ยังรักเธอ เพื่อนแท้คนนี้เสมอ ไม่ว่าจะนานเท่าไร วันวานที่ร่วมกันมา ฉันจะจดจำมันเอาไว้ จะรักพื่อนตลอดไป ไม่ว่าจะนานเพียงไร จะรักแค่เพื่อนไม่เปลี่ยน (ก็เพื่อนคือคนสำคัญ) ก็เพื่อนคือคนที่ไว้ใจ (ไม่จากไปไหน) ก็ฉันไม่อยากจากเพื่อนไปไหน”                                                                                                                 “โห สุดยอดเลยครับ” เอขึ้นมาบนเวทีพร้อมกับทีม “คุณหนูดา” พร้อมปรบมือให้พวกเรา            “คราวนี้ทุกๆคนก็รู้แล้วใช่ไหมครับว่าใครกันแน่ที่โกหก” อาร์มเดินขึ้นมาบนเวทีพร้อมบอกกับทุกคน                                                                                                                               “โกหกยังไง ใครโกหก” ดาทำไม่รู้ไม่ชี้                                                                                          “ก็เธอไงล่ะ ถ้าพวกนี้ไม่เล่นเองจริงๆ แล้ววันนี้จะเล่นได้ยังไงกันล่ะ” เอเสริมขึ้น ทั้งหอประชุมเต็มไปด้วยเสียงเซ็งแซ่ของนักเรียน                                                                                           “ใช่ โกหก” ทุกคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน                                                                                       เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นพักใหญ่ก่อนที่ทุกคนจะเครียกันได้ หลังจากนั้นดาก็ไม่กล้าหาเรื่องกับ เดอะ เปเปอร์ อีก และไม่เคยพูดกันแม้แต่คำเดียว                                                              

 

 “ขอบคุณทุกคนมากเลยนะ ที่ช่วยฉันอ่ะ” เฟิร์นบอกทุกคน                                                            “ไม่เป็นไรก็เราเป็นเพื่อนกันนี่” ปลายบอก

 

                      ขอบคุณนะค่ะที่เข้ามาอ่านและอย่าลืมเม้นกันนะค่ะ   >_<            

(นี่เป็นเรื่องแรกหากผิดพลาดตรงไหนบอกหน่อยนะค่ะ)                                                                 

โดย หนู P N F O