คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : My teacher --- 5 ---
+
+
+
+++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++มาแล้วไม่ช้าใช่มั้ย อัพแล้วๆ+++++++++++++
หลังจากที่ให้ลูกน้องไปส่งลูกชายและชีวอนแล้ว ชายสูงวัยนั่งครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
จนกระทั่งมีชายใสชุดสูท สีดำ เข้ามาขัดจังหวะ
“นายท่านครับ”
“หือ” ดวงตาสีเทาแกร่งกร้าวหันไปมองลูกน้องที่เข้ามาด้วยสีหน้ากังวล
“คือ นายท่านให้คุณหนูไปอยู่กับไอ้นั่น นายท่านไม่กังวลหรือครับ”
“หึๆ ไม่หรอก มีบางอย่างที่ฉันมองเห็น ในดวงตาของเจ้าเด็กนั่น เอาเป็นว่าฉันไว้ใจ
แต่ก็ต้องการ พิสูจน์ อะไรสักอย่าง ไม่ต้องกังวลไปหรอก คังดง ฉันรู้ว่าแกก็ดูแลลูกของฉัน
มาตั้งแต่เด็กๆมันคงถึงเวลาแล้วที่ฮันพร้อม จะไปเป็นของคนอื่น ยังไงๆซะฮันก็ต้องไป เอลเออยู่ดี”
“ครับนายท่าน ผมก็แค่เป็นห่วงคุณหนู”
“ฮะๆ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า เจ้าเด็กนั่นไม่ปล่อยให้คุณหนูของแกเป็นอะไรหรอก”
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
บ้านชีวอน
เป็นเวลากว่าสองวันที่ร่างสูงจะจัดการกับ สัตว์ในบ้าน ไม่ว่าจะเป็น ตุ๊กแก จิ้งจก แมลงสาบ หนู แม้แต่มดก็ยังต้อง ....................
“เอามันออกไป น่ะ ชีวอนๆๆฉันเกียดมด ยี๊ๆๆ ไม่เอาๆ”
"โอ๊ย !!!จะได้หลับได้นอนมั้นเนี้ย ต้องมานั่งเอาพวกเจ้าสัตว์ที่นายรังเกียด ออกจากบ้านเนี้ย คิดผิดคิดถูกวะที่เอานายมาอยู่ด้วย เนี่ย ฮะ!!!”
“แงๆ อย่าดุสิ ก็คนมันกลัวนิ น่าขยะแขยงจะตายไป นะๆๆๆเอาออกไปให้หน่อยนะๆๆ”
ฮันคยองใช้วิธีอ้อนจนสำเร็จไปหลายรอบแล้วครั้งนี้ก็สำเร็จเช่นกัน
“อิม ก็ได้ ๆแต่ต้องนอนแล้วนะฉันง่วงแล้ว”
“เย้!!!~ ชีวอนใจดีที่สุดเลย” ร่างบางทำท่าราวกับเด็กๆ
“เฮ้อ สามอาทิตย์นี้ฉันต้องอยู่กับเด็กปัญญาอ่อนเหรอเนี้ย” ปากบ่นไปมือก็ใช่จะว่าง ชีวอนนั่ง กวาดมดออกจากห้องครัว
“อ่ะเสร็จแล้ว ทีนี้ไปนอนได้แล้ว”
การนอนเตียงเดียวกันเป็นคืนที่สาม ทำให้เริ่มชินกับความแออัดได้แล้ว ฮันคยอง ยังคงนอนไม่หลับ
เพราะเขาไม่ค่อยสบายใจ ที่จะต้องมารบกวนชีวอน ตั้งสามอาทิตย์ อีกอย่าง ฮีชอลก็ไม่ได้รับอนุญาตให้มาด้วย เมื่อ
ลมหายใจของร่างสูงอยู่ในจังหวะสม่ำเสมอ จนฮันคยองมั่นใจว่าหลับแล้ว ร่างบางก็พลิกตัวเข้าหาร่างสูง พร้อมกับสำรวจ
ใบหน้าคมเข้ม ร่างบางเอ่ย กับตัวเอง ท่ามกลางความมืดของรัตติกาล
“ใบหน้าของนาย มันทำให้ฉันอยากเป็นเจ้าของมันทำให้ฉันอยากเป็นของนาย รู้มั้ยชีวอน
ฉันมีความสุขที่ได้ยินเสียงนายบ่นทุกเช้าที่ฉันปลุกนายตื่นขึ้นมา และได้ทำอาหารอร่อยๆ ฝีมือของฉันให้นายกินทุกเช้า
ไปโรงเรียนพร้อมกับนาย ชีวอนฉันอยากรู้จริงๆว่าในความรู้สึกของนายฉันคืออะไร ......................”
พูดไปพูดมากลับผล็อยหลับไปซะเอง หารู้ไม่ว่า ใบหน้าคมตอนนี้รับรู้ได้ทุกๆคำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากบาง แล้วนอนอมยิ้มอยู่ข้างๆ พร้อมเอาวงแขนแกร่ง กอดร่างบางที่ตอนนี้หลับสนิทไปแล้ว.....
“ไม่ว่ายังไงไม่ว่าเวลาจะเหลือเท่าไรฉันจะดูแลปกป้องนายให้ถึงที่สุด”
เปลือกตาของชีวอนปิดลงอีกครั้ง พร้อมกับความอบอุ่นที่แล่นเข้ามาในหัวใจของทั้งสองคน
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“พี่อึนฮยอก!!!!!!! ตื่นเดี๋ยวนี้นะมันสายแล้วรู้มั้ย”
“โหย เรียวอุคกี้ที่น่ารักให้พี่นอนต่อเถอะนะๆ”
“จะไม่ไปโรงเรียนรึงัยหา!!!!!!!!!!ไม่ได้ยังไงก็ต้องตื่นเดี๋ยวนี้”
ร่างเล็กยืนเท้าเอวกับความขี้เกรียดของพี่ชาย ที่จนแล้วจนลอดก็ยังไม่ยอมตื่น
“โห มาปลุกทำไมก็ไม่รู้ กำลังฝันถึงนางฟ้า ฮีชอลอยู่เลย”
“บ้าไปแล้ว ก็ไปเจอเขาที่โรงเรียนซะสิ”
“เจอได้ไงเล่าก็หายไปให้ก็ไม่รู้ นิ!! เห้อ~~ แถมตอนนี้เห็นคนอินเลิฟแล้วยิ่งอิจฉา”
“โถๆๆๆ นึกว่าจะสงสารเหรอ!!ไร้สาระที่สุด พี่อึนฮยอก รู้จักรักตัวเองซะบ้างสิ”
“แงๆ ขนาดน้องก็ไม่สงสารชีวิตไก่ช่างน่ารันทด”
“มันจะได้รันทดจริงๆแน่ท่าเรียวเรียกแม่ขึ้นมาปลุก” ทันใดนั้นร่างไก่ๆก็สปริงตัวขึ้นจากที่นอนอย่างรวดเร็ว
“โหย ชอบเอาแม่ขึ้นมาขู่ทุกทีเลย นี่แกจะเป็นน้องรึเป็นแม่ฉันเนี้ย”
“ ถ้าจะไม่ไปโรงเรียนก็พาฉันไปส่งที่โรงเรียนก่อนวันนี้อาจารย์นัดซ้อมร้องเพลงตั้งแต่เช้า
แล้วนี่มันจะเข้าเรียนแล้วยังไม่ได้โผล่หน้าออกจากบ้านเลย”
ฮยอกแจ เดินลงบันได ส่วนปาก็บ่นจนจะแร็พได้แล้ว
“นี่ถ้าไม่อกหักจากไฮ้ คยูแกคงจะไม่บ้าเรียน บ้ากิจกรรมขนาดนี้ใช่มั้ย”
“พี่ฮึนฮยอกก็ อย่าพูดถึงพี่คยูเลย อย่างน้อยเขาก็มีความสุขกับเพื่อนรักของฉันไปแล้ว ฉันก็ควรจะดีใจกับซองมินไม่ใช่เหรอ”
นัยน์ตาเล็ก ตอนนี้เริ่มที่จะมีน้ำตาเอ่อ
“เออๆ พูดไปพูดมาเดี๋ยวร้องไห้อีก ไปๆเร็ว จะไปส่งโรงเรียนแล้วจะได้รีบกลับมานอนต่อ”
ยังไม่ทันออกจากประตูบ้าน ก็มีเสียงทุ้มของข้างบ้านอย่างเยซองดังเข้ามาถึงในบ้าน
“เรียวอุก!! นายจะไปโรงเรียนพร้อมกับฉันมั้ย เดี๋ยวจะได้เอารถจักยานไป”
เรียว อุกวิ่งน่าตาตื่นออกจากบ้าน พร้อมกับทำหน้าแหยๆ
“งั้นก็ไปกับเยซองเถอะ ฝากด้วยนะเยซอง”ฮยอกแจ รีบยัดเยียดให้น้องชายไปกับเยซองทันที
“โหยๆๆพี่อึนฮยอกน่ะใจร้ายขี้เกียดไปส่งแล้วทำไม่ต้องยัดเยียด ฉันให้อีตาเยซองนี่ด้วย.”
ฮยอกแจยักไหล่ไม่รู้ไม่ชี้แล้วหันหลังกลับเดินเข้าบ้านไป
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
“ฮัน คืนนี้อยู่บ้านคนเดียวไปก่อนนะ พอดีมีงานพิเศษนะ”
“งานอะไรเหรอ”ฮันคยองถามชีวอนด้วยแววตาอยากรู้
“ก็งาน.....ก็งานน่ะอยู่บ้านแล้วกันวันนี้กลับดึกหรือก็อาจจะเช้า”
“นี่ ชีวอนเป็นนักเรียนนะ กลับเช้าได้งัย ไม่ได้ๆฉันไม่ให้นายไปหรอก”
“อะไรเนี่ย ไม่ทำงานแล้วจะเอาอะไรกินล่ะ”
“ง่ะ ก็อย่ากลับดึกสิ”
“ก็มันงานฉันน่ะ อีกอย่างคิดว่าเงินนายมันเยอะขนาดนั้นเลยรึงัย ฉันน่ะต้องดูแลนายนะ จะให้นายอดตายได้งัยเล่า”
“งั้น ขอไปด้วยสิ”
“ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด!!!”
“ทำไมอ่ะ ก็อยากไป ไปด้วยไม่ได้เหรอ รับร้องไม่ไปกวนนายหรอกนะ นะๆ”
“แต่มันอันตราย นายไปแล้วมันจะดูไม่ดี”
“น้าๆๆๆๆนะๆๆๆๆ”
“ก็ได้ แต่ต้องทำตามที่ฉันบอกทุกอย่าง”
“รับทราบ !!!”
ณ สถานที่อะโคจรแห่งหนึ่ง มันกึ่งๆจะเป็นตึกร้างซะมากกว่า
ใบหน้าหวานคมกำลงหันซ้ายหันขวาอย่างหวาดๆ ข้างๆก็คือร่างสูงที่ดูจะคุ้นเคยกับสถานที่นี้ดีมาก
“ไงชีวอนหายหน้าไปนานเลยนะเล่นเอาไอ้พวก นักสู้รุ่นน้อง มันแซงหน้านายไปหลายคนแล้วนะ”
ผู้เป็นเจ้าของสังกัดใต้ดินนี้เรียกง่ายๆว่าเป็นเจ้านาย ของชีวอน ทักทายด้วยการตบไปที่ไหล่หนา
“จริงๆก็ไม่ค่อยอยากมาหรอกพอดีมันร้อนเงินน่ะ พี่คังตะ”
“งั้นสินะ ก็มาทีนายก็กวาดได้เป็นหมื่นๆเลยนี่หว่า ว่าแต่แกจะฟิตเหมือนเดิมมั้ยฉันก็ไม่แน่ใจอ่ะนะ แต่เอาเถอะฉันเชื่อมือแก ว่ะ !!
อ้าว แล้วนั่นพาใครมาน่ะ”
คังตะ ชี้ไปที่ฮันคยองที่ยืนเกาะแขน ชีวอนอย่างหวาดกลัว
“ก็ตอบเขาไปสิ ว่าเป็นใครน่ะ”
“คะ คือ ฉัน ชื่อ....ฮันคยอง”
“ฮันคยองเหรอ ?” คังตะถามพร้อมกับสายดาจดจ้อง ร่างสูง ดูท่าทีคังตะจะสนใจร่างข้างๆมากเกินไปจึงรีบพูดตัดบด ทันที
“ใช่ฮันคยอง มากับฉันเองแหละ”
“ฮะๆๆเด็กแกเหรอ ดูท่าจะหวงมากนะเนี้ย ระวังนะเอามาแถวๆนี้ หมาข้างหลังมันจะคาบไปกิน”
มองไปข้างหลัง คังตะราวกับเป็นดงหมาป่า ที่มีแต่ พวกเดนข้างถนน
“ก็ลองคาบไปดูสิ ว่าแต่วันนี้มีงานรอบไหนให้ ทำมั้ย”
“อย่างแกน่ะชีวอน มีแต่คนอยากจะโค่นแกซะให้ได้ รู้มั้ยค่าตัวแกมันสูงลิบลิ่ว วันนี้น่ะ คนที่จะสู้กับแกนะ ก็ใช่ย่อย
ระดับ แชมป์ซีกตะวันตกเชียวนะเจ้านี่นะมันเป็นลูกครึ่งเกาหลี อังกฤษมันคงอยากเจอแกมานานแล้วแหละ อีกสัก 15 นาทีคงมาถึง
จะบอกไว้ก่อนนะฉันตั้งค่าเหนื่อยแกไว้สูงนะ พวก เสี่ยๆที่พนันเอาไว้ก็อยู่ข้างแกซะส่วนใหญ่ แต่ถ้ามันชนะ อาจจะต้องเสียอะไรที่มากกว่าเงิน”
การรอ 15 นาที ตรงเวลาเปะ ไม่ช้าไม่เร็ว รถเบนซืสีดำคันหนึ่ง เคลื่อนเข้ามา พร้อมกับหยุดรถ อย่างนิ่มๆ บุรุษที่ก้าวเท้าออกมา
ค่อยๆเดินอย่างมั่นใจ ตอนนี้ พวกเสี่ยๆและคนทยอยกันมามากแล้วผู้พากย์ บอกถึงโลโก้ และ ชื่อเสียงขงทั้งสองฝ่ายที่ไม่แพ้กัน
“นี่ชีวอนมันดึกแล้วนะ กลับบ้านกันเถอะ”ร่างบางกระตุกชายเสื้อของร่างสูง
“สู้เสร็จแล้วค่อยกลับบ้าน”
“ชีวอนฉันไม่อยากให้นายไปสู้เลย ฉันไม่อยากให้นายบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียว ชีวอนถอนตัวตอนนี้ทันมั้ย”
“ไม่ทันหรอกแล้วก็ไม่ถอนด้วย นั่งเฉยอยู่นี่แหละ ฉันจะแสดงให้ทุกคนดูว่าคนอย่างฉันมันก็ดูแลนายได้เหมือนกัน เจ้าครูติ๊งต๊อง”
ใบหน้าหวานออกอาการเขินระคน ไม่สบายใจ ในที่สุด ฮันคยองถอนหายใจแรงๆ
“อื้ม!! สู้ เขาน้าชีวอน ..........ฟอด!!”
“ทำอะไรเนี้ย เห้อ ~~ เดี๋ยวไม่เป็นอันเตะไม่เป็นอันต่อยกันพอดี”
“ไปๆๆ ได้แล้วไฮ้ชีวอนมั่วแต่ กุ๊กกิ๊กกันอยู่นั่นแหละ”
เสียงของคังตะที่ดังมาจากด้านหลัง
ทำให้ชีวอนรู้สึกตัวอกครั้ง ร่างสูงหันหลังกลับไปสู้ โดยที่เรียวหน้าหวานมองตามอย่างเป็นห่วง
!!!!!!!!ปั้ง!!!!!!!เสียงปืนที่ดัง ประกาศ กร้าวว่าการแข่งขันครั้งสำคัญเริ่มขึ้น
ทันทีที่ ชีวอนและคู่ต่อสู้เดินเข้าหากัน
“นี่แกชีวอน ถ้าแกชนะฉันให้แกล้านวอน……….แต่ถ้าแกแพ้ฉันขอแค่ 5 แสนวอนแล้วเอาเจ้านั่นมาให้ฉัน” พูดพรางชี้ไปที่ฮันคยอง
“เหรองั้นแกคงจะต้องเสียล้านวอน แล้วแหละ เพราะฉันจะไม่ยกเจ้านั่นให้ใครเด็ดขาด”
“ฮะๆลองดูแล้วกัน” คู่ต่อสู้ กร่าวหยาม
ตุบ!!!! หมัดหลุนๆจากชีวอนปะทะเข้าที่หน้าของคู่ต่อสู้
จากนั้นตามด้วย เตะที่สูงจนถึงหัว คู่ต่อสู้ ที่ตอนนี้ เริ่มปากแตกเลือดซิบๆ กำลังจะบ้าเลือดขึ้นมา
ตับ////////หมัด ที่หนักจนชีวอนหน้าหัน แต่ผลตอบกลับของชีวอนกลับทำให้ คู่ต่อสู้ ล้มลงไปด้วยการฮุก ยัน
แตะขาหลังและหมัดที่ชกหน้าและท้องสามหมัดติดต่อกัน
“แกยอมแพ้รึยัง”ชีวอนนั่งลงต่ำ เพื่อให้คนที่ล้มลงไปได้ยินเสียง
“ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก เจ้านั่นมันน่าจับมานอนใต้ร่างฉันซะเหลือเกิน ไม่ปล่อยไปง่ายๆหรอก”
ชีวอนเหลือบไปมองที่ฮันคยอง เห็นใบหน้าหวาน ที่ตอนนี้แสดงอาการเป็นห่วงจนเริ่มออกนอกหน้า
“ชีวอนสู้ๆน้า สู้เค้าๆนายกำลังจะชนะแล้ว” เสียงหวานที่ดังเข้ามากระทบโสตประสาทของร่างสูง
ทำให้ชีวอน...............................
ตุบฟุบ!!! หมัดที่โดนซ้ำอีก ๆทำให้ ร่างของคู่ต่อสู้ ตอนนี้แน่นิ่ง สลบ ไปแล้ว
ผลการแข่งขัน กรรมการตัดสินให้ชีวอนเป็นผู้ชนะ ผู้คน ทั้งเสี่ย ที่พนันข้างของชีวอนดีใจจนลกขึ้นยืน
ชีวอนเดินลงจากเวที พร้อมกับ รับเงิน จำนวนมาก และเลือกที่จะไม่รั้งรอ ที่จะประกาศชัยชนะอย่างเมื่อก่อน
“ฉันกลับหล่ะนะ พี่คังตะ”
“อ่าวนี่รับเงินแล้วกลับเลยเว้ยอาเสี่ย วอน”
“พอดีเจ้านี่ง่วงนอนแล้วต้องรีบพากลับบ้านไปนอนก่อน”
ฮันคยองที่ตอนนี้ได้แต่หาว หวอด แทบจะไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น กลับทำให้ ชีวอนยิ้มบางๆ
“แหมรีบไปนอนกกล่ะสิแก เอ่อ วะ รีบกลับบ้านไปซะขอบใจมากชีวอนร้อนเงินเมื่อไหร่ก็มาใหม่ล่ะ”
“คงอีกนาน ไปก่อนนะพี่คังตะ” ร่างสูงที่ตอนนี้กำลัง ค่อยๆพยุงร่างที่กำลังกึ่งหลับกึ่งตื่น ขึ้นรถประจำทาง
ร่างบางที่ยามนี้หลับ ตาพริ้มซบกับไหล่กว้างของร่างสูง มือยกหนาขึ้นลูบปอยผมที่ปกปิดใบหน้าหวานอย่างเบามือ
“มือ สองมือนี้แหละที่จะคอยปกป้องนาย จากนี้และตลอดไป”
.
.
.
.
.==================================================
จริงๆกะจะให้จบพาสนี้เเหละ
แต่.................
มันแต่งเพลิน น่ะ งิๆๆ (^_^) เอาเป็นว่า จะมาต่อพาสหน้าจบแล้วนะอย่าลืมติดตามล่ะ
อ่านจบแล้วก็เม้นๆๆๆๆๆ เพื่อเป็น ผู้อ่านที่น่ารัก จุ๊ฟฟฟฟฟฟ
ความคิดเห็น