คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : My teacher----4-----
///////////////////จากตอนที่แล้ว///////////////////////////////////
..........มันจับฮันคยองมาด้วย!!!! ตามด้วย ฮีชอลที่เดินคอตกตามหลังมา ฉิบหายแล้ว...
...........แค่คิดว่าหมอนั่นจะต้องไปผมก็ รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาแปลกๆ........
...........ไม่ได้การแล้วต้องทำไรสักอย่าง!!!!!!!!!!!!!!...................................
ขาของผมไปเร็วกว่าความคิดซะอีก ตอนนี้มันพาผมมาตรงหน้าของ เจ้า ครู ติ๊งต๊องนี่
“นี่นายจะไปไหนน่ะ”ผมหันไปถาม ฮันคยองอย่างมีฟอร์มเล็กๆ เหอะ
“คงจะต้องกลับบ้านล่ะ” ฮันคยองชะงักหยุดเดินพวก ที่คุมตัวของ ฮันคยองเอาไว้ก็หยุด
“แล้วพวกนี้เป็นใคร ? มาทำไร น่ะ พวกนายน่ะ “ผมถามออกไปเชิงกวนประสาทหาเรื่องนิดๆ
“เออ คือ ชีวอนเราค่อยคุยกัน วันหลัง ............. ไม่ใช่สิ อาจจะไม่มีวันหลังแล้วก็ได้”
“นี่หมายความว่าไงน่ะ” พวก ที่คุมฮัน อยู่เริ่มๆจะมีน้ำโหกับผมขึ้นมาแล้ว สิ ใช่ผมต้องการอย่างงั้น แล้วไอ้ชุดดำคนหนึ่ง ก็โผ่ง ขึ้นมา
“ตอนนี้พวกเรารีบ ต้องไปก่อน ไปได้แล้วครับคุณหนู”
“คือ ฉัน ยังไม่อยากไป อีกสักสองสามวันไม่ได้เหรอ” ผมเห็น ฮันทำหน้าเศร้า น้ำตาพร้อมที่จะล้นออกมาทุกเมื่อ
“เห้อ คุณหนูอย่าดื้อสิครับ นี่เป็นคำสั่งของนายท่าน ผมขัดไม่ได้”
“ก็เจ้านี่ยังไม่อยากไป น่ะ มีหูนี่ ไม่ได้ยินรึงัย หา!!!” โธ่ เว้ย !!!น่ารำคาญที่สุด ในเมื่อพูดกันดีๆ
ไม่ได้....
“คุณเป็นคนนอกกรุณาอย่ายุ่ง” ไอ้ชุดดำหันมาพูดกับผมด้วยใบหน้าเรียบเฉย ให้ตายสิ!!!ตอนนี้ใจผม มันร้อนราวกับไฟ สุม หมื่นๆ องศา
“ปล่อย .......เขาซะ!!!” ผมตะโกนกร้าวออกไป ไม่รู้แล้วโว้ย เรื่องของใคร
“ผมเตือนคุณแล้วนะ”
“ชีวอน อย่าทำแบบนี้นะ เดี๋ยวก็เจ็บตัวหรอก”
“ก็ ช่างมัน สิวะ!!!!!!!!” ผม ผลัก ไอ้พวก ชุกดำๆ ทั้งหลายที่ จับ ฮัน และ ฮีชอล อยู่ แล้วผมก็ลากสองคนนี้วิ่งมา
“ชีวอน นายทำอะไร” นี่คือคำที่หลุดจากปาก เจ้าคนที่โดนผมลากวิ่งอยู่ตอนนี้
“โธ่ เว้ย ก็ ไม่อยากกลับ ไม่ใช่รึงัย”
“ แต่ยังไง ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้หรือตอนไหน ฉันก็ต้องกลับอยู่ดีนั่นแหละ” ผมลากคนทั้งสองมาหลบที่มุมตึกแคบๆ
“ก็ ไม่ให้กลับ น่ะ ได้ยินรึยัง” ผมพูดไปตามอารมณ์ตอนนี้ แต่ เห้ย ! ไม่ได้ ผมจะช่วยพวกนี้มาทำไมผมไม่ชอบหน้า พวกนี้ นี่ ขณะที่ ความเงียบเริ่มปกคลุม ฮีชอลที่ตอนนี้เอาแต่ยืนเงียบ โผ่งออกมา
“จริง ๆแล้ว ฉันกลับก่อน ก็ได้”
“ให้นายกลับไปโดนคุณพ่อฉันสวดคนเดียวนี่นะ บ้า รึเปล่า ชอล”
“อย่างน้อยแกก็ได้อยู่ต่อนี่ฮัน”
“โอย รำคาญ ไปมันทั้งสองคนนั้นแหละ ออกไปจากซอกตึกนี้ได้แล้ว อึดอัดพวกมันคงไปหมดแล้วแหละ” ผมตัดบทสนทนา ที่แสนจะยืดเยื้อให้จบลง อย่างสวยงาม (ตรงไหนฟะ) ผมค่อยๆ ตะแคงเดินออกไปจากซอกที่เหม็นน้ำคำนี่
“ออกมาเร็วซิ ชักช้าอยู่ได้ พวกนี้!!!” ผมหันหลังแล้วตะโกน ให้เจ้าพวกชักช้ารีบๆออกมาก่อนจะ เหม็นจนเป็นลมตายซะก่อน .
ตี๊ดๆๆๆๆ เฮ้ยข้อความไอ้ฮยอก นี่หว่า
‘ เมื่อไหร่เมิงจะมาวะกรูกินจน จะอ้วกอยู่แล้วจีบลูกสาวแม่ค้าได้เป็น สิบๆแล้วนะเฟ้ย!!! ’
ระหว่างที่ผมเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ ก็...................ฟึ่บ ตุบ เฮ้ยซวยแล้วไอ้พวกนั้นตามเจอ บ้าเอ้ย
ไอ้พวกนั้น มันเอา หมัดทุบทอยทอยของผมแต่ยังดีที่ หลบทันไม่งั้นได้สลบเหมือดคาที่แน่
...................บรรยาย โดยไรท์เตอร์ ....
ร่างสูงใหญ่ที่ตอนนี้กำลัง โดนรุม โดยลูกน้องของ ป๋าหรือพ่อของฮันคยอง โดยที่มีฮันคยองยืนมองอย่างทำอะไรไม่ได้ ก็จะทำอะไรได้ไงล่ะ โดนล็อคไว้แน่นกว่าเดิมอีก เป็น สิบเท่า
“พอแล้ว อย่าทำ อะไร เขาอีกเลย เขาเป็นลูกศิษย์ ของฉันเอง หยุดนะ ขอร้อง!!”
ไม่มีทีท่าว่า พวกที่กำลังรุม จะ หยุดง่ายๆ น้ำจากนัยน์ตาคู่สวยไหลพราก
‘ นี่เขาเป็นคนทำให้ ชีวอนต้องเป็นอย่างนี้ ถ้าชีวอนเพียงแค่ ไม่สนใจในตัวเขา ชีวอนคงไม่ต้องเจ็บตัวอย่างนี้หรอก ’
“พอได้แล้ว เจ้านี่ สลบไปแล้ว ไม่เห็นรึงัย” เสียงจากผู้ที่เป็นหัวหน้าใหญ่ ดังมาจากของหลังของฮันคยอง ร่างบางหันขวับไปดู หน้าของผู้เป็นพ่อใบหน้าฉายไปด้วย แววตา โกรธ ผิดหวัง เศร้า ในคราเดียวกัน
“ป๋า.............” น้ำตาที่ไหลอยู่แล้วกลับไหลหนักยิ่งกว่าเดิม
“ว่า ไง ฮันคยอง ลูกป๋า ........อ๋า นั่นก็ เจ้าเด็กรับใช้ที่แสนจะดื้อรั้น” ผู้เป็นพ่อของฮันคยองมองไปที่ฮีชอลด้วยสายตาที่หยามเหยียด ฮีชอลได้แต่ ก้มหน้า แม้จะไม่มีน้ำตาหล่นลงมาสักหยดแต่ในใจของเขาตอนนี้กลับท้วมท้นไปด้วย น้ำตาที่มันไหลอยู่ในใจตอนนี้
“ป๋า .....ป๋าผิดสัญญา ป๋าทำผิด !!! นี้มันอีกตั้ง สามอาทิตย์ แล้วป๋าสั่งให้คนมาทำร้ายชีวอนทำไม เขาไม่ได้ทำอะไร ผิดนะ” ฮันคยองพร้ามโดยที่มองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างโกรธเคือง
“ใครว่ามันไม่ผิด!!! มันจะเอาตัวลูกไป มันจะเอาตัวลูกไปจากป๋า ถามหน่อยนะ มันสำคัญกว่าป๋าใช่มั้ย ถึงปกป้องมันนัก มันเป็นอะไรกับฮันคยอง!!!”
“ใช่ชีวอน สำคัญ สำคัญ แล้วตอนนี้ เขาจะสำคัญกว่าป๋าแล้วด้วย ถึงเขาจะไม่เคยคิดว่าฮันเป็นครูของเขา แต่อย่างน้อยก็มีความจริงใจ ถ้าเขา ให้ความสำคัญกับใครแล้วเขาไม่เคยโกหกหรอกลวง”
ผู้เป็นลูก ตอกไปอย่าง คับแค้น
“ฮันคยอง ....................” สายตาของนายใหญ่ยามนี้มีแต่ความเสียใจแครงใจ ทุกอย่าง ประดังเข้ามา ในหัวของผู้เป็น พ่อ “ เอาตัวเจ้าเด็ก สามคนนี้ขึ้นรถ” แล้วน้ำเสียงกลับหนักแน่นเหมือนเดิม ทว่ายังไม่สามารถปิดบังความรู้สึกในดวงตา เทาหม่น ได้
“นายใหญ่ ครับ ไอ้เด็กที่สลบอยู่นี่ขึ้นรถไปด้วยหรือครับ”
“ใช่ เอาไปด้วย”
“ครับ”
……………………..บ้านตระกูลลี.......................................
ร่างสูงลืมตาขึ้นมา พลาง ปรับสายตาให้ พอเหมาะกับแสงจ้าจากโคมระย้า กลางห้องโถงกว้าง
ชีวอนผุดนั่งขึ้นมา จึงรู้สึกเจ็บระบมไปทั้งตัว หลังจากโดนรุม จนเกือบเป็นศพ
“ที่ไหนวะเนี่ย” เขาพึมพำกับตัวเอง
“อ๋อที่นี่บ้านของ คุณชาย ลี ค่ะ” สาวใช้ ที่นั่งเฝ้าอยู่ใกล้ๆ โผงตอบขึ้นมา
“ลี ใครวะ อืม คิดก่อน นะ” ภาพสุดท้ายคือ เท้า ไม้ และหมัด อ๋อใช่เขาช่วยฮันคยอง ใช่ๆ
“ต้องการ น้ำ หรือ กาแฟ มั้ยคะ” สาวใช้คนเดิม ถามด้วยท่าทีสุภาพ
“ไม่ต้อง นี่บ้าน ฮันเหรอ?”
“ใช่ ค่ะ คุณหนูฮันเป็นลูกชายของคุณชายลี”
“อ๋อ ไอ้ลี พ่อใจร้าย น่ะสิ”
“เออ คะ คุณทะท่านมาแล้ว” สาวใช้ถอยห่างพร้อมกับร่างท้วม สูงวัย ที่เข้ามาแทนที่แล้วนั่งลงที่โซฟาข้างๆ เขา
“ไง ไอ้ หนุ่ม ไงนะเมื่อกี้เรียกใครไอ้ ลี แล้วว่าใครเป็นพ่อใจร้าย” ร่างสูงวัย ยิ้ม แต่ก็ยังแฝงไปด้วยรัศมีที่หน้ากลัวไม่น้อย
“ก็ว่า แกนั่นแหละ”
“ ตัวแค่นี้กล้ากับฉันเหรอ”
“กล้า แล้วทำไม ฮันคยองอยู่ไหน”
“นี่เป็นบ้านของลูกฉัน จะอยู่ไหนมันเกี่ยวกับนายด้วยเหรอ”
“ฮันอยู่ที่ไหน”
“ฉันให้เก็บ กระเป๋า อยู่ในห้อง”
“เก็บไปไหน จะเอาฮันไปไหน” ชีวอนหัวใจตกวูบ
“จะเอาไปไหนมันก็เรื่องของลูกฉัน”
“โหย แก่แล้วยังกวนอีก”
“นี้บ้านฉันนะว้อย ฉันจะฆ่าแกเมื่อไหร่ก็ได้”
“เหรอ อืมขอบใจที่บอกนะตาแก่” พ่อของฮันคยอง หลุบตาลงแล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
“ใช่สิ คุยกันมาตั้งนาน ชื่อ ชีวอนใช่มั้ย ว่าแต่ นี่ก็ดึกแล้ว กินข้ากินปลารึยัง”
“ใช่ชีวอน ...ยังไม่ได้กินข้าว” โคร๋กกกกกกก เสียงท้องร้องดังโหยหวนของชีวอน ทำให้ ชายสูงวัย อดหัวเราะไม่ได้
“งั้น ก็กินพร้อมกันแล้วกัน” พูดยิ้ม ๆแล้วหันไปพูดกับสาวใช้ “ไปตามฮันมาทานข้าวซิ “
“ค่ะนายท่าน” ชีวอน ดีใจเก็บอาการไม่อยู่ yah!!! ชายสูงวัยหันมามองยิ้มแล้วส่ายหน้ากับความ ไร้(ร้าย)เดียงสาของชีวอน
โต๊ะอาหารพร้อมทาน มีอาหารหลากหลาย เต็มโต๊ะ แต่ก็ไม่หน้ามองเท่า ใบหน้าหวานคมยามนี้ ทำเอาชีวอนอดมองไม่ได้ ร่างบางในชุดกางเกงขาสามส่าน พอดี ตัว กับ เสื้อตัวโคร่ง เป็นชุดนอนสีฟ้า อ่อน
“อะแฮ่ม!”เสียงไอกร้อมแกร้มของผู้นั้งหัวโต๊ะทำให้ชีวอนตื่นจากพวัง เพราะตอนนี้ ฮันคยอง หน้าแดง ปั้น หน้าไม่ถูก หันซ้ายหันขวามั่วไปหมด
“กินข้าวได้แล้ว” เสียงจาก ผู้เป็นพ่อ ที่นั้งมองพฤติกรรม ของทั้งสองคนนี้มาสองนาน
ชีวอนตั้งหน้ากินข้าวจนแทบไม่เงยหน้าขึ้นจากจาน
“ป๋า แล้ว ชอลล่ะ” เรียวหน้าหวาน หันถาม พ่ออย่างติดงอนๆโกรธๆ มีที่ไหน ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อยู่ในครัวโน้น โทษที เมื่อกี้ป๋าคงบ่นมากไปหน่อยน่ะลูก”
“ป๋า .... ป๋า เรียกคนมารักษาแผลให้ชีวอนรึยัง”
“อ๋อเมื่อกี้ชองอุน ทำให้เรียบร้อยแล้ว แต่ เรื่อง การช้ำในอาจ สักอาทิตย์”
“นี่ชีวอนเจ็บตรงไหนบ้างน่ะ”
“ก็ทั้งตัว อย่าห่วงเลย เล็กน้อยหน่า” ชีวอน ผู้ค้นเคยกับการชกต่อย เงยหน้าตอบยิ้มๆ
“อิ่ม กันรึยัง เนี่ย” นายใหญ่ของบ้าน ถามอย่างจดจ่อ
“อิ่มก็ได้” ชีวอนทำสีหน้าไม่สบอารมณ์ เมื่อท้องยังไม่อิ่ม
“ป๋า ถามอะไรหน่อยได้มั้ย”
“หือ อะไรป๋า”
“เราสองคนนะ เจ้าเด็กนี่กับ ฮันคยอง เป็นอะไรกันลูก”
“นี่ใครใช้เรียกฉันว่าเด็กน่ะ หา!!!”. ขณะที่ชีวอนเพิ่งรู้สึกตัวกับคำถามเมื่อกี้
“เมื่อกี้ถามว่าไงนะ ...เป็นอะไรกันเหรอ” ชีวอนย้อนถามคำถามเดิม
“ใช่ฉันถามว่า แกเป็นอะไรกับลูกของฉัน”
“กะก็ มะรู้โว้ย!!!” ร่างสูงแสดงอาการเก้ๆกังๆออกมาอย่างเห็นได้ชัด ส่วน ใบหน้าหวานนั้นก็แดงเถือกจนถึงใบหู เงียบ......................
“ฮัน อยากกลับไปทำงานต่อมั้ย”
“อยากสิ ป๋า อยากๆๆๆ” ฮันคยองทำท่าทางราวกับเด็กๆ
“งั้น ป๋า อนุญาต แต่มีข้อแม้”
“อะไร ป๋า”
“อืม อะไรตาแก่”
“ก็ตัดบัตรเครดิต ยึดบ้าน ที่ลูกอยู่แล้วก็ใช้เงินที่ทำงานได้อย่างเดียว” ฮันคยองหน้างอง้ำ กับคำพูดของป๋า เมื่อครู่
“ละแล้ว ฮันจะไปอยู่ที่ไหนล่ะป๋า อย่างนี้บังคับกันทางอ้อมนี่นา”
“ชีวอน ตกลง เอาไง จะเอามั้ย ”ชายร่างท้วมถามชีวอน
“หือ เอาอะไร?”
“เอาฮันไปอยู่ด้วยไง จะเอามั้ย” ผู้เป็นพ่อก็ถามส่วนลูกของตัวเองก็จะกลายเป็นโรคบิดเพราะความอายอยู่แล้ว
“ป๋า !!! พูดอะไรน่ะไม่ได้นะ” เมื่อันคยองได้สติ ก็ขัดผู้เป็นพ่อ สุดตัว
“จะเอามั้ย เร็ว .........ตกลง..........”
“เอา.....ฉันเอาจะเอาฮันไปอยู่กับฉัน”
“คิดว่าจะดูแลลูกของฉันได้มั้ย”
“ได้ ได้ซะยิ่งกว่าได้ อีก เรื่องแค่นี้เอง เหอะ เอาฮันมาเหอะ”
“ถ้านายกล้าพูดแบบลูกผู้ชาย แบบนี้ ได้ ในเวลาสามอาทิตย์ที่เหลือ ดูแลลูกของฉันให้ดีล่ะ!!”
............................................................................
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
-------------------------------------------------------------------------------------------------
*****************************************************************************************
หวัดดีค่ะ มาอัพแล้วนะ ไม่ได้เจอะกันนานคิดถึงจัง
เหอะๆๆๆพอดีสอบก็เลยต้องเก็บตัวนิดหน่อย สอบเสร็จเมื่วาน โล่งแล้วก็จะ มาลงกับฟิคแล้วน้า
ขอบคุณ คนอ่านทุกคนนะคะ ที่ติดตาม ถ้าคอมเม้นเยอะ .....................เออกำลังว่าเรื่อง sf แบบสั้น ๆตอนเดียวจบอยู่.........ไม่แน่อาจจะมาแถมให้
ปล. ฮือๆๆๆ จะไปซื้อเผ่น sm แล้วมันหมดอ่ะ เศร้าๆๆๆๆ
~~~~~~~~~~~~~~~~
บายคร้าเจอะ เจอกัน ใหม่ใน พาสหน้า หรือ sf อันใหม่~~~~~~~~~~
ความคิดเห็น