รวม SHORT FIC (SIHAN) หลายแนว

ลำดับตอนที่ #7 : My teacher----3---

....ก่อนอื่นโปรดใช้ วิจรณญาณในการอ่าน.นะค่ะ.....ไปอ่านเลย!!!!

.
.
.
.





เวลาเที่ยงคืน……………….. (โดย ชีวอน)

โอยพื้นแข็ง ชะมัด  ผม ตื่นขึ้นมาแล้วชะโงกหน้าดูคนที่นอนอยู่บนเตียงอย่างสบายใจเฉิบ   นี่เราคิดยังไงถึงให้หมอนี่ขึ้นไปนอนบนเตียง   ยิ่งคิดยิ่งโมโห

.........ฟึ่บ............... (พลิกตัว) 

 เฮ้ย !!!!ทำไมต้องนอนหันหน้ามาทางนี้ด้วย เล่า คน เซ็ง  ยิ่งมองหน้า หมอนนี่แล้วอยากหอมแก้มชะมัด โอย  !!! คิดไรวะ  ท่องไว้ เราไม่ชอบขี้หน้า เจ้านี่   ราวกับผมโดนสะกดด้วย ใบหน้าที่แสนหน้ารักนั้น   รู้สึกตัวอีกทีก็ผมก็ ..........ก็   ..............จุ๊บ หมอนี่ไปแล้ว......................

 ผมถึงกับตกใจจน ตัวโยนเมื่อหมอนี่มีอาการสะดุ้ง เออ คงไม่รู้ตัวนะ มันเผลอ ฉันไม่ได้ชอบนายนะเฟ้ย!!!!!!  เจ้า ครู ติ๊งต๊อง

 พยายามหลับสิ ชีวอน  ท่องเอาไว้หลับๆๆๆ

เฮือก+ ดอกกุหลาบ 1 ดอก  2 ดอก  3 ดอก .............6 ดอก   แมลงสาบ  2 ตัว  แมลงสาบ 3 ตัว  6 ตัว

8 ตัว  10 ตัว

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!ไม่หลับ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

“ตุบ”!!!!

ฮันคยอง !!!!!!!!ที่ข้างล่างยิ่งไม่พอ อยู่ ตกเตียงแล้วยังไม่รู้สึกรู้สาอีก หึ่ย เซ็งๆๆๆอยู่กับนายนี่แล้วเหมือนเลี้ยงเด็กจริงๆ 

เอ้านอนก็นอนวะ !!!!

………………………….

………………………………………..

…………………………………………………..

เสียงนาฬิกาปลุกของชีวอนดังขึ้น

ทำให้เจ้าของร่างสูง ตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงียเนื่องจากเมื่อคืนนอนๆไม่เต็มที่  จะอะไรล่ะก็ฮันเล่นเบียดๆ ทับๆ ดิ้นๆ ทั้งคืน เห้อ~~ ถ้าฉันกลายเป็นหมีแพนด้าฉันเอานายตายแน่ฮันคยอง  ชีวอนบ่นในใจ   สักพักกลับได้กลิ่นของอาหารลอยมาจากห้องครัวเล็กๆของบ้านเช่า

“กลิ่นไรวะ เจ้านั่นต้องทำอะไรแน่ๆเลย”ชีวอนพึมพำกับตัวเองแล้วยิ้มออกมาที่มุมปากพร้อมพาร่างของตนไปที่ห้องครัว อัตโนมัติ 

“นี่ ฮันคยองนายทำอะไรอ่า”

“อ๋อ ทำอาหารเช้าไง  555” ร่างบางทักทายด้วยสีหน้าสดชื่น  “นี่ฉันอุตส่าตื่นเขี้ยวโจ๊กแต่เช้าเลยนะ”

“อืม ทำอย่างกับเป็นบ้านของตัวเอง” ปะโยคนี้จุดประสงค์เพื่อแกล้งเพียงอย่างเดียว

“เออ ขะขอโทษ ก็แค่อยากทำอะไรตอบแทนที่มาค้างบ้านนาย มารบกวนนาย ขอโทษคือฉันไม่รู้ว่านายไม่ชอบให้ทำแบบนี้” ร่างบางที่มีสีหน้าซีดลงน้ำตาเอ่อภายในตานิดๆทำให้ชีวอนเริ่มรู้สึกแปลกๆ

“นี่  ล้อเล่นน่า อย่าร้องไห้เด็ดขาดนะถ้าร้องเดี๋ยวจะตีให้ก้นลายเลย คอยดู”

“55 มีที่ไหนกันนักเรียนตีครู นายนี่มันแปลกคนจริง 555” แล้วรอยยิ้มก็กลับมาอีกครั้งทำให้ใบหน้าหวานยิ่งน่าหลงใหลมาขึ้น

“เห้อ~~~ ขี้เกียดไปโรงเรียนอีกแล้วโว้ย” ร่างสูงพูดไปพรางบิดขี้เกียด

“เอ่อใช่!!! นี่มันกี่โมงแล้วยังไม่ไปอาบน้ำอีก ไม่น่าล่ะอาจารย์สอนคาบแรกถึงบ่นให้ฉันฟังว่านายมาสายตลอด จะหมดคาบแล้วเพิ่งจะมา รีบไปอาบน้ำ เลย ไปๆๆๆ วันนี้นายไม่สายเด็ดขาด”

“เอ่อ รู้แล้ว กำลังจะไปอาบน้ำอยู่นี่ไงเล่า”

“รีบๆ อาบน้ำแล้วมากินข้าว นะ”

“โหย  นี่นายทำตัวเป็นเมียฉันตั้งแต่เมื่อไร”  ชีวอนที่อยู่ในห้องน้ำแซวออกมาอย่างลืมตัว

“นายพูดอะไรฮะ  ชะชีวอน จะบ้าไปแล้วเหรอ  น่าเกียดที่สุด”ใบหน้าหวาน ณ ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงจนถึงใบหู

“ฮ่า!ๆๆๆ ตอนนี้นายกำลังหน้าแดงอยู่แน่ๆเลยโฮะๆๆๆ”เสียงตะโกนที่ดังมาจากห้องน้ำทำให้  ฮันคยองทั้งหมั่นไส้ทั้งอาย โอ๊ยๆๆเขาเป็นอะไรเนี้ยหน้าแดงร้อนผ่าวไปหมดเลย

“ระเรื่องอะไรฉันจะต้องหน้าแดงด้วย!!”

“เปล่าหรอก  คิๆๆๆฮ่าๆๆๆๆ”

“นี่ชีวอนออกมาเคลียร์เดี๋ยวนี้นะ”

“จะให้ออกไปตอนนี้เลยหรอ มันคง เซ็กซี่เกินไปมั้ง นายจะรับไหว เร้อ~~~”

“ไม่เอาแล้ววววววววว!!!!ไม่คุยด้วยแล้วชิร์ !!”

หลังจากนั้นไม่นานร่างสูงที่มีหยดน้ำเกาะตามร่างกาย พันผ้าขนหนูอย่างลวกๆ เดินมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับฮันคยอง

“นี่ทำไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนล่ะฮะ” คิวของฮันตอนนี้กลับผูกเป็นโบว์ที่แสนยุ่งเหยิง

“ก็กินๆ ไปเหอะ เดี๋ยวก็ไปแต่งตัวแล้ว กินแล้วค่อยแต่ง”

“อืมๆ แต่อยู่ในสภาพนี้มันจะดีเหรอ ชะชีวอน”

“อืมทำไม ? รึว่านาย คิดอะไรอยู่..........(o_O)”

“….(^//-//^)…กินๆไปเหอะ จะได้รีบๆไปโรงเรียน  วันนี้นายจะพาฉันสายไปด้วยนะ!”

“พูดด้วยแล้วทำไมไม่มองหน้าเล่า เงยหน้าขึ้นมาสิจะก้มทำไม   รึว่าข้าวผัดจานนั้นมันหน้าตาหล่อกว่าฉัน   หน้าน่ะเงยขึ้นมาเซ่!!!! ”

“กิน...........ข้าว............... ซะ!!!” ฮันคยองพูดเน้นคำแล้วก็กลับก้มหน้าเหมือนเดิม

“ก้มอีกแล้ว แค่เงยหน้านี่จะตายรึงัย”

“นี่มันหน้าฉันนะ จะก้มจะเงย มันก็หน้าฉันนี่”

“เดี๋ยวนี่หัดกวนประสาท” ชีวอนก้มหน้าก้มตากินข้าวผัดที่ฮันทำเป็นอาหารเช้า  “อืมก็อร่อยดีอะ รสเหมือนแม่ฉันทำเลยเห้อ~~~ไม่ได้กินข้าวผัดแบบนี้มานานเท่าไรแล้วน้า”

“ขอบใจนะ(^-^)”

“อืม เพื่อแลกกับข้าวผัดอร่อยๆนี่ฉันจะบอกอะไรอย่าง  เอ...แต่นายคงไม่อยากรู้หรอกเนอะ”

“อยากซี่  อยากๆๆๆ”

“เอาเป็นว่า  อืมฉันจะไม่เรียกนายแบบว่า คุณครูครับ”

“อ๋อ เรื่องนั้นฉันทำใจตั้งนานแล้ว”

“แล้วก็ การเป็นครูในแหง่ คิดของฉันนะ ไม่จำเป็นต้องได้รับเกรียติมากกว่าคนอื่นหรอกนะเพียงแต่คุณครูมีหน้าที่เป็นเพื่อนของนักเรียน ที่พัก ที่ๆหน้าไว้ใจที่ๆนักเรียน วางใจที่จะพูดคุยเรื่องที่ไม่มีใครรับฟัง  เป็นเพื่อนที่ซื่อสัดย์................................ใช่เป็นเพื่อนที่ซื่อสัตย์!!! ...ไม่เห็นแก่เงิน.............ไม่หักหลังนักเรียน!!!!!”     จากแววตาที่อ่อนโยนของชีวอนนะตอนนี้กลับกลายเป็นแววตาที่เจ็บปวดและเครียดแค้น  จนฮันคอยงใจเสีย

“นายเป็นอะไรรึเปล่าบอกฉันได้นะ”

“ช่างฉันเหอะฉันไปแต่งตัวก่อนนะ เดี๋ยวจะสายกันใหญ่”

“เออ ใช่ๆๆตายแล้ว มันจะสายแล้วนายรีบไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้นะ ไปๆๆๆๆ”   มือบางพยามพลักไสร่างสูงให้ไปแต่งตัวอย่างรวดเร็ว  “รู้ว่าจะสายก็ไม่เตือนกันสักคำ”

“อ่าว ...ซะงั้นเห็นตั้งใจฟังซะขนาดนั้น”

.

.

.

.

.

หลังจากฉุดกระชาดลากถูกันอยู่นาน ก็มาถึงโรงเรียนจนได้  

“เห็นมั้ย ชีวอน นายพาฉันสายจนได้!!!”

“เฮ้ย!!~ไหงมาโบ้ยให้กันอย่างนี้ล่ะ”

“ชิร์!!!~”

“งอนอะไรอีก วู้ !!!” 

“ยังดีหน่อยที่ชั่วโมงแรกฉันสอนห้องนาย”

ทั้งสองคน ขึ้นบันได้กันอย่างเร่งรีบ ราวกับมีหมาวิ่งไล่กัด  ทั้งๆที่ชีวอนไม่เคยคิดจะรีบเลยแต่ก็ต้องวิ่งตามร่างบางที่วิ่งเร็ว ปรื๋อ~~~  จนกระทั่งมาถึงห้องเรียน  ชีวอนและฮันคยองเดินเข้าห้องมาพร้อมกันโดยลืมสนใจสายตานับสิบคู่ที่มองมาอย่างสงสัย

-เมื่อวานไหนบอกว่าจะไปเยี่ยมบ้านฉันไงทำไมอาจารย์ไม่ไปล่ะ????

-เอะ ทำไมวันนี้มาโรงเรียนพร้อมกันล่ะ?????

-อ่าว แล้วทำไมอาจารย์ฮันคยองใส่ชุดเดิมเหมือนเมื่อวานเปะเลย ?????

-ไหงสองคนนี้ไม่กัดกันเหมือนเมื่อก่อน?????

.

“อาจารย์ครับเมื่อวานอาจารย์ไม่ไปบ้านผมล่ะครับ”นักเรียนคนแรกเป็นผู้กล้าถามคำถามที่ทั้งห้องกำลังสงสัย

“บ้านผมด้วย” ตามด้วยนักเรียนคนที่สอง

“ใช่ๆผมด้วย”

“เอ่อ................”ฮันคยองได้แต่อึ้งไม่รู้จะตอบอะไรจะบอกความจรองก็กลัวนักเรียนจะไม่ชอบใจ

“คือ..............”

“ เฮ้ย!!!จะไปยุ่งเรื่องของนายนี่ทำไม หมอนี่มีอะไรหน้าสนใจรึงัย ที่ไม่ไปบ้านพวกนายเจ้านี่คงจะมีธุระล่ะมั่ง    ......  แล้ว !!!... อย่าถามฮันคยองอีก ใครกล้าถาม  ระวังเจอดักสอยร่วงกลางทางไม่รู้ด้วย!!!”     

 ราวกับเสียงสวรรค์ ชีวอนช่วยไว้ทัน แต่มันกลับทำให้ทุกคนยิ่งสงสัยมากขึ้น

“แหะๆๆจริงอย่างที่ชีวอนพูด เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะไปเยี่ยมพวกนายวันหลังแล้วกันนะ”

ฮันคยองทำได้เพียงยิ้มแห้งๆๆ แล้วทำเป็นเออๆ ออๆ ไปกับชีวอน     หลังจากนั้นฮีชอลผู้ว่างงาน เดินเข้ามาในห้องและถามคำถามที่สงสัยโดยลืมสนใจสายตาหายคู่รูหูนับสิบๆที่ผึ่งอยู่ตลอดเวลา

“นี่ฮันเมื่อคืนไปไหนมา ทำไมไม่กลับบ้านโทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ ฉันพยายามติดต่อนายหลังจากที่นายไปเยี่ยมบ้านชีวอน แต่ก็เงียบ ไปไหนมา รู้มั้ยพ่อนายโทรจิกขนาดไหน ไม่ได้แล้วฉันจะไม่ทำหน้าที่ของฉันให้บกพร่องอย่างนี้อีกแล้ว” และนี่ยิ่งทำให้รู้หูนับสิบที่ตอนนี้ผึ่งอยู่แล้วผึ่ง ขยาย และกลางออกมาเป็นสองเท่า

“คือ ฮีชอลเดี๋ยวเราค่อยกลับไปคุยกันดีมั้ย ฉันจะสอนแล้วเหลือเวลาอีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง”

“อืม ๆก็ได้ๆนายนี่มันจริงๆเลย”

………………………………………………ที่นั่งหลังห้อง.....................................

“ไอ้วอนเมื่อคืนมึงต้องมีไรแน่ๆเลยดูมึงจะร้อนตัวจังเลยนะตอนที่อาจารย์ฮันคยองโดนรุมถามน่ะ บอกหน่อยเหอะ มีอะไร แถมวันนี้ก็มาด้วยกันด้วย  ใส่เสื้อผ้าก็ตัวเดิม”ฮยอกแจจมูกมดถามขึ้น

“เงียบไปเลย ก็เพราะแผนที่น่ะสิจะแกล้งแท้ๆกลับต้องเดือดร้อนเองอย่างนี้  ที่สำคัญคืนนี้กรูต้องไปฆ่าตุ๊กแกตัวนั้นด้วยบังอาจทำให้หมอนั่นเป็นลม  นี่คงเป็นกรรมของกรูละมั่ง ”

“ฮ่าๆๆๆแล้วเป็นไงบ้าง อยู่ด้วยกันแบว่า สปาร์ค กันยัง”

“ไอ้นี่ถามอะไร เดี๋ยวพ่อต่อยคว่ำ”

“แหมออกโรงบอกป้องกันขนาดนั้น แค่คืนเดียวจริงๆนะเนี่ย”

“อยากกินเท้ากรูขนาดนั้นเลยเหรอ”

“ไอ้นี่ ใช้แต่กำลัง ไปคุยกับไปคยูต่อก็ได้” แล้วฮยอกก็ หันหลังไปคุยกับคยูฮยอนไฟแทบแลบ

....................................... โดย ชีวอน.......................................

โอ้ย!!!!!ทำไมชีวิตมันวุ่นวายอย่างงี้ฟระ หลังจากวันนั้นทำให้ผมอยู่ไม่เป็นสุขต้องมีพวกสอดรู้คอยมองผมตลอด พวกมันน่ะ  บอกว่าผมมีความรัก เหอะ เจ้าพวกติ๊งต๊อง!!!!!!!!!

“นี่ไอ้วอนวันนี้ไปกินเครื่องในที่หน้าตลาดมะ”

“เออ ดีเหมือนกัน จะได้เมากันไปข้างเลย ฮ่าๆๆๆ”

“ถูกต้องแล้วไอ้เพื้อนยาก เมาๆ ดื่มๆๆ ชักดาบ ฮ๋าๆๆ”

“กรูขอร้องไรเมิงอย่างนะ  ครั้งนี้ห้ามไล่จูบแม่ค้าอีกนะเฟ้ย!”

“อย่าพูดถึงเรื่องนั้น แงๆ มัน เจ็ก ปวก”

“ฮ่า เอาเป็นว่าเย็นนี้ลากไอ้บอมกันไอ้คยูไปด้วย”

“ท่าทางเมิงจะผิดหวังว่ะ”

“ไมวะ”

“ก็มันมีเดททั้งสองคนเลย”

“ไรกันวะ แมร่ง ไอ้พวกนี้มีแฟนแล้วลืมเพื่อน”

“ว่าแต่ไอ้คยูมันมีแฟนเมื่อไหร่แล้วใครวะ”

“ก็รุ่นน้องเราไง ที่ชื่อซองมินน่ะ”

“โหย ไอ้นี่ไม่เบาเลยนะมัน”

ถ้าอย่างนั้นผมต้องกินกับไอ้ฮยอก สองคน น่ะซี เซ็ง เว้ย!!!

.

.

.

.

.

 นี่ก็เย็นแล้วผมกำลงจะเดินไปร้านขายเครื่องใน หน้าตลาด โฮะๆๆ วันนี้จะกิน ตับกับปอดโว้ยๆ

เอี๊ยดดดดดดดด!!!!!!!!!

รถเบนซ์คันงามขับเข้ามาจอดหน้าประตูโรงเรียน ซึ่งมันเฉียดผมไปนิดเดียว  แล้วมีผู้ชายใส่สูทสีดำ ก้าวลงมาจากลด สองคน

“เอ่อ ขอโทษนะครับ”เจ้าคนที่ใส่สูทคนหนึ่งหันมาถามผมด้วยคำสุภาพ

“อืม ว่ามา”

“พอจะรู้จักคุณหนูฮันคยองมั้ยครับ”

“นายถามทำไม”

“พอดีผมหาคุณหนูไม่เจอ  ติดต่อคุณหนูไม่ได้”

“เหรอ”    คุณหนูฮันคยองเหรอ ตลกชะมัด

“อืม งั้น ก็.............ไม่รู้เหมือนกัน” เรื่องอะไรจะบอกเล่า ให้หัวปั่นกันเล่นๆนั่นแหละดีแล้ว

ผมเดินอย่างเร่งรีบ  เพราะ    เพราะ จะไปกินเหล้ากันไอ้ฮยอกไม่ทัน แต่ตลกดีแฮะ คุณหนูฮันคยอง

ผมเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ได้ยินสิงไอ้ สูทสองคนนั้นพูดกัน

“นายบอกว่าวันนี้ต้องเอาคุณหนูกลับบ้านให้ได้”

“แต่คุณหนูเป็นครูอยู่นี่”

“อืม คงต้องเลิกสอนล่ะ เพราะนายเราบอกว่าจะเลื่อนการไป แอลเอของคุณหนูให้เร็วขึ้น”

ผมหยุดกึก แล้วหันไปมองเบื้องหลังของผม  อ่าวเอ้ย!!! ไอ้สูทอีกสองคนมาจากไหนวะ แล้วที่สำคัญกว่านั้น  ........................................

..........มันจับฮันคยองมาด้วย!!!!  ตามด้วย ฮีชอลที่เดินคอตกตามหลังมา  ฉิบหายแล้ว...

...........แค่คิดว่าหมอนั่นจะต้องไปผมก็ รู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาแปลกๆ........

...........ไม่ได้การแล้วต้องทำไรสักอย่าง!!!!!!!!!!!!!!...................................


********************************************************
**************************************************************************************

มาอัพอย่างดึก

เจอกันพาทหน้า

อีกนานหน่อยเพราะไรท์เตอร์ต้องเตรียมสอบ

....................อย่าลืมเม้นล่ะ..............