รวม SHORT FIC (SIHAN) หลายแนว

ลำดับตอนที่ #6 : My teacher ---2 ---

อ่ามาแล้ว......................เรากลับมาแล้ว..ไรท์เตอร์ ตัวกลม อิๆๆ
...........
..............
..............




เป็นเวลา สามเดือนแล้ว ที่ ฮันคยองและฮีชอลเป็นอาจารย์ประจำชั้น ของชีวอน จนถึงรึดูกาลของการเยี่ยมบ้านนักเรียน        

 

“ไอ้วอนวันนี้เขาจะเยี่ยมบ้านกันแล้วนะเฟ้ย”

 

“อืม”

 

“ตื่นเต้นหน่อยสิวะ”ฮยอกแจชวนคุยด้วยเรื่องที่ไม่เหมาะกับอารมณ์ของ ชีวอนในตอนนี้เลย

 

“ก็เฉยๆ นี่หว่า จะมาก็มา”

 

“ชิ! คุยกับคนอื่นก็ได้วะ”

 

…………..ก๊อกๆๆ........ ฮีชอลที่โต๊ะที่ประตูเพื่อเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าตนมาอยู่ตรงหน้าห้องแล้ว

 

“นี่ เงียบๆกันหน่อยสิ !!”ฮีชอลปรามนักเรียนให้อยู่ในความสงบเนื่องจากมีเสียงรอบทิศทาง

“......................”

 

“เย็นนี้ ฉันและฮันจะออกเยี่ยมบ้านตามจุดประสงค์ของโรงเรียน ใครที่บ้าน อยู่ในละแวก ซ้าย มือของโรงเรียน ฉันจะเป็นคนไปเยี่ยมเย็นนี้”     ฮีชอลพูด ฮันคยองเดินเข้ามาถึงห้องพอดี

 

“ส่วนฉันก็จะไปเยี่ยมนักเรียนที่อยู่ทางขวามือ เข้าไปทางในเมือง เย็นนี้ เจอกันนะ”

 

“คร๊าบบบบบบบบบบบ”   นักเรียนทุกคนตอบอย่างพร้อมเพรียงยกเว้น แต่....................

 

“เหอะ เย็นนี้เจอกันนะ อยากเจอตายแหละ” ชีวอนที่นั่งเท้าคาง ล้อเลียน แบบไม่สบอารมนัก

 

“นี่ๆ นายชีวอน ฮันเขาจะไปเยี่ยมบ้าน นายบ้านแรกนะ”

 

“อะไรนะ ฮีชอล!!!” ชีวอนตื่นจาก พวังแล้วหันมามองหน้าฮีชอลอย่างตกใจระคนหงุดหงิด

 

“ก็บ้านนายใกล้ที่สุดไม่ใช่เหรอ เออ แล้วอย่าลืมไปบอกทางฮันก่อนเลิกเรียนด้วยล่ะ”

 

“อืม ๆ ได้สิ ฉันจะสร้างความประทับใจไม่รู้ลืมเลยฮะๆ” ชีวอนได้แต่พึมพัมกับตัวเองเมื่อเขาคิดแผนเด็ดๆออกแล้ว

……………………….

 

เย็นนี้ชีวอนเดินกลับบ้านหลังจากบอกทาง ไปบ้านของเขา กับ ฮันคยองสร็จ   เขาก็กลับบ้านอย่างมีความสุขกว่าทุกวัน แหงสิวันนี้เขียนแผนที่ให้ฮันคยองซะอ้อมโลกเลย ชีวอนเชื่อเลยว่าฮันคยองไม่มีวันมาถึง อาดถอดใจตั้งแต่   90 เมตรแรกก็ได้ ก็ดูสิฮันคยองออกจะหน่อมแน้มจะตายไป คุณหนูซะอย่างนั้นไม่มีวันนั่งรถมาคนเดียวได้หรอก แถมแถวนั้นหมาก็ดุจะตาย 555 แล้วใครจะว่าบ้านเราใกล้อีก ล่ะ คิดผิดซะแล้ว 55555

 

..............และแล้วชีวอนก็คาดไม่ผิด................แต่ก็ใช่จะถูกหมด.............

 

ร่างบาง นั่งหัวเสีย กับรถ มอเตอร์ไซด์ ที่เพิ่งหัดขับเมื่อไม่นานมานี้ กลับไม่ติดเอาดื้อๆ ฮีชอลก็ออกไปแล้วด้วย แงๆๆ นี่เป็นครั้งแรก ที่ เขาต้องเผชิญ ปัญหาคนเดียว โดยไม่มีฮีชอลเพื่อนสนิท อยู่ด้วย ก็เขาเติบโตมาโดยได้รับการดูแลประคบประหงมอย่างดี  คุณพ่อก็มีบริษัทหลายสาขาทั้งเกาหลีและจีน และด้วยหัวสมองที่ดี จึงเรียนได้เร็วกว่าเพื่อน ยิ่งกว่านั้นดันทะลึ่งอยากลองเป็นครูขึ้นมาซะดื้อๆ เขามีเวลาอีก 5 เดือนที่จะได้ทำในสิ่งที่อยากทำหลังจากนั้นก็ต้องไปเรียนต่อที่ LA อย่างที่พ่อตั้งใจไว้

 

“เดินไปก็ได้ ชิร์!!” ฮันคยองสบถกับตัวเองแล้วเริ่มเดินไปตาแผนที่ที่ชีวอนให้ไว้

 

เมื่อ ไล่ตาไปตามแผนที่ก็ยิ่ง งง ? ในเมื่อฮีชอลบอกว่าบ้านชีวอนอยู่ใกล้โรงเรียนมากๆทำไมมันถึงดูจะไกลแปลกๆ   แต่ช่างมันเหอะรีบๆเดินดีกว่านี่ก็เย็นแล้ว หนุ่มหน้าหวานคิดในใจก่อนเริ่มสาวเท้าเดินออกจากที่ทำงานไป

 

ผ่านละแวกบ้านคน....................

 

ผ่านดงอะไรก็ไม่รู้....................................

 

ผ่าน.............................โฮ่งๆๆๆๆๆๆๆ

 

“จ๊ากกกกกกกกกกกกกก” ฮันคยอง ตกใจสุดขีดเมื่อมองไปทางซ้ายแล้วเห็นน้องหมาแยกเขี้ยวทำตาเขียวใส่

 

“ฮื่อๆๆๆ อย่ากัดนะ” น้องหมาเหมือจะไม่รับรู้ออร่าความกลัวจนน้ำหูน้ำตาไหลของฮันคยอง  

 

“โอ๊ย!!!!!!”   ชาตินี้เกิดมายังไม่เคยถูกหมากัด นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต เลยจริงๆ มืดแล้วน่ากลัวที่สุดหมายังถอยออกไปแต่ยังจ่องจะกัดไม่ปล่อย เมื่อความคิดของฮันคยองเริ่มแล่นอีกครั้ง เท้าก็ออกวิ่งลืมเจ็บทั้นที เมื่อแน่ใจว่าน้องหมาตัวนั้นไม่ตามมาแล้วจึงค่อยๆเดิน ตามแบบคนเพิ่งโดนหมากัดแล้วก็ยังไม่กล้าเปิดแผลของตัวเองดู

 

“ฮื่อๆๆ ชะชีวอน เมื่อไรจะถึงบ้านนายสักที  โทรศัพท์ก็แบตหมด” ร่างบางที่ค่อยๆเดินกระเผกไป เพราะไม่ไกลก็จะถึงบ้านของ ชีวอนแล้ว    ………….อีกไม่กี่อึดใจก็เดินมาถึงที่หมายในเวลาที่เดินคาดไปเป็นชั่วโมง

 

“ก๊อกๆๆๆๆ” ฮันคยองยืนเคาะประตูด้วยความเหนื่อยล้า พร้อมกับน้ำตาที่ยังไม่แห้งดี

 

“แอ๊ด!!!!!”ร่างสูงหนาเปิดประตูบ้านด้วยอาการง่วงง่าว  และแล้วสิ่งที่ร่างสูงคาดไม่ถึงก็ปรากฏแก่สายตา

 

“เฮ้ย ฮันคยอง นายมาถึงนี่ได้ไงเนี่ย” ทันใดที่เห็นชีวอน ฮันคยอง ถึงกับกลั่นน้ำตาไว้ไม่อยู่

 

“ชีวอน ฉันเจ็บ ฮื่อๆๆๆ นายแกล้งฉันใช่มั้ย” อาการงงของชีวอนเข้าแทนที่

 

“อะไร เนี่ย ไปโดนอะไรมา”

 

“หมากัด แงๆๆๆ”

“เหรอ 5555+”

 

“หัวเราะอะไร นายช่วยพาฉันเข้าบ้านก่อนไม่ได้รึงัย+!!!”ร่างบางเริ่มมีน้ำโห

“จะเข้าก็เข้ามาสิ”  (ชีวอน-ผมล่ะเชื่อเลยมาถึงได้มหัศจรรย์มาก จะแกล้งสักหน่อย ยอมรับเลยว่า เจ้าคนนี้ถึกจึงๆ รับประกัน!!!!)

 

“นี่ชีวอนทำไมบ้านนายมันไกลมากขนาดนี้แล้วมันต้องผ่านดงอะไรซักอย่างด้วย แล้วมีน้องหมาอีก ยังงี้กลับบ้านแต่ละเย็น ไม่เหนื่อยแย่เหรอ” ฮันคยองพูดด้วยความเป็นห่วง ระหว่าง ที่เพิ่งจะแหวกหาที่นั่งในบ้าของชีวอน

 

“ไม่เหนื่อยหรอกบ้านใกล้โรงเรียนนิดเดียวเอง”

 

“แต่ที่มานี่มันไกลนะ แล้วก็มาตามแผนที่ตรงเป๊ะเลยด้วย”

 

“แล้วใครใช้ให้มาตามแผนที่ล่ะ เนี่ย เดินไปข้างบ้าน ตัดไปหน่อยข้ามถนนเลี้ยวซ้ายก็ถึงโรงเรียนแล้ว”   เมื่อฮันคยอง รับรู้ว่าตนเองโดนแกล้งซะแล้วจึงใช้มือตีลงไปบนแผ่นหลังกว้างดังป้าป!!!~

 

“เฮ้ย มาตีทำไมเนี่ย แบร่ๆๆ” ยังไม่วายกวนประสาทร่างบาง  ระหว่างที่ยกขาเตรียมจะถีบเกิดเจ๊บแผลขึ้นมา

 

“โอ๊ย !!!เจ็บแผล”

 

“นี่โดนกัดมาจิงอ่ะ”

 

“ก็ใช่น่ะสิ”

 

“สมน้ำหน้า อยากจะมาบ้านฉันเอง ไม่มีครูคนไหนมาถึงบ้านฉันได้ซักกะปีหนึ่ง ไหนๆดูแผลซิ!!”

ชีวอนเปิดขากางเกงของฮันคยองดู เพื่อดูแผล ที่โดนหมากัด และแล้วก็พบว่า.................

 

“โห่ บ้องตื้น รอยถะลอก นิดเดียวร้องให้จะเป็นจะตาย ผู้ชายรึเปล่าเนี่ย!!!”

 

“ก็ผู้ชายน่ะสิ”

 

“ขี้แยเอ้ย”

 

“นี่ อย่ามาว่าฉันอย่างนี้นะ !!!”

 

“แล้วจะทำไมมันเป็นเรื่องจริงนี่”

 

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังจะเปิดสงครามกันอยู่นั้น

 

กึกๆๆๆๆ กึกๆๆ ตักๆๆๆ ตุ๊กแก!!

 

เมื่อได้ยินเสียงที่เกียจและกลัวมากที่สุด ก็กระโดดกอด ร่างสูงทั้นที

 

“ไม่เอา ๆๆๆ!!!!!กลัวๆๆ”

 

“ก็แค่ตุ๊กแก เอง”

 

“กลัวๆ ไม่เอาๆๆ แงๆๆ”

 

“กลัวไม่กลัวไม่รู้รู้แต่ตอนนี้หนักมาก” เมื่อฮันคยองรู้ตัว ก็คายจากอ้อมกอดทันที และถอยห่างไปชิดฝาผนัง

 

อะไร นิ่มๆๆ

 

ฮันคยองหันไปอีกที กลับเป็น เจ้าตุ๊กแกที่เพิ่งโดนฮันคยอง พิงไปเมื่อกี้ก็ทำตาเขียวใส่

 

ตุ๊กแก!!!

 

วูบ!!!!!!!!!!!..................................

 

สติของร่างบางดับวูบลง พร้อมกับความตกใจของ อีกคน คือชีวอน

 

“เฮ้ย!!!เป็นอะไรรึเปล่า ตื่นๆๆๆๆ!!!!!นี่กรูฆ่าคนตายรึเปล่าวะเนี้ย” ชีวอนเมือไปแนบชีพจร

ก็พบว่าชีพจรนั้นยังเต้นอยู่

 

“โอยๆๆ แล้วทำไงดีวะเนี้ย มืดแล้วด้วยรถมอเตอร์ไซด์ก็ไม่มี โอ๊ยๆๆ!!!นายนี่มันจริงๆเลย”

 

ชีวอนจัดการ อุ้มฮันคยองไปวางไว้บนเตียงของเขา ในขณะนี้ร่างบางนอนหลับตาพริ้มเหมือน

คนนอนหลับ ชีวอได้แต่นั่งเอายอหม่องจ่อจมูกของฮันคยองเอาไว้ 

 

“เมื่อไรจะตื่นวะจะได้นอนๆกันซะที”เนื่องจากเตียงของชีวอนเป็นเตียงเดี่ยวแถมไม่มีโซฟาที่พอจะนอนได้ซักหลัง ผ่านไป 2 ชั่วโมง ฮันคยองไม่มีท่าว่าจะตื่นเลย ชีวอนในตอนนี้หนังตาใกล้จะปิดเต็มที

 

“ท่าว่าคืนนี้จะไม่ได้นอนดีแล้ว เห้อ ทำไงได้วะ ก็เราเองนี้หว่าทีดันแกล้งแรงไปหน่อย”                    เขาพึมพำกับตัวเอง

 

“ชะชีวอน!!!!!!ฉันกลัวหมา” ชีวอนดีใจสุดขีดแต่ก็ตองมานั่งเจ่าต่อเมื่อรู้ว่าร่างบางเพียงละเมอเท่านั้น งั้นก็แสดงว่า หายสลบแล้วดิ ปลุกๆๆๆ

 

“ฮันคยองๆๆ ตื่นๆๆ”

 

“อะ...อืมชีวอน เฮ้ย!!! ฉันมานอนบนเตียงนายได้ไง นายทำอะไรฉันรึเปล่า” เมื่อฮันคยองสำหรวจดูเสื้อผ้าตัวเองว่ายังอยู่ครบจึงเบาใจลง

 

“ใครจะบ้าทำอะไรนาย”

 

“อือ”

 

“แต่ตอนนี้ก็ไม่แน่นะ หึ”   ชีวอนเริ่มขยับตัวเข้าใกล้ฮันเรื่อยฮันคยองก็ถอยไปเรื่อยๆ สายตาของร่างสูงที่พยายามจะสบตาทำให้ฮันคยองโดนมนต์สะกด แถมตอนนี้แก้มของเขาราวกับมะเขือเทศไปแล้ว จนตอนนี้ฮันคยองดูเหมือนว่าจะนอนราบไปกับเตียงแล้ว ร่างบางที่อยู่ข้างใต้หลับตาปี๋เพราะตอนนี้หมดทางหนีแล้วเพราะถูกมือแกร่งอกเอาไว้

 

“ฮ่าๆๆๆๆ นาย หลับตาทำไม” ชีวอนระเบิดเสียงหัวเราะเมื่อ รู้ว่าแกล้งฮันคยองสำเร็จ

 

“นายมันบ้าที่สุดเลย ชิร์”ฮันคยองเอามือรัวตีหน้าอกของชีวอน

“เฮ้ยเจ็บนะเฟ้ย!!!”

 

“ก็ แกล้งฉันทำไมล่ะ ทั้งเรื่องแผนที่ทั้งเรื่อง .......มะเมื่อกี้” แล้วแก้มทั้งสองข้างก็กลับมาแดงยิ่งกว่าเดิม แถมเบือนหน้าหนีชีวอน

 

“นี่ ฉันจะนอนแล้ว นายยึดเตียงแบบนี้ฉันจะนอนตรงไหน” 

 

“งะงั้น ฉันกลับบ้านแล้วนะ” ฮันคยองลุกจาดเตียง แต่แล้วขาก็เหมือนจะล้มพับไปอีกครั้ง

 

“นี่ ไหวปะฮะ”

 

“ไม่ไหวก็ต้องไหว ดึกแล้วนักเรียนอย่างนายควรนอนได้แล้ว”

 

“อย่ามาสั่งซะให้ยากเลย นอนๆซะที่นี่แหละ”

 

“จะดีเหรอ แล้วนายจะนอนที่ไหน เตียงก็เล็ก”

 

“นอนบนตัวนายมั้ง!! บอกให้นอนก็นอน เดี๋ยวหาอะไรปูพื้นนอนก็ได้”

 

“อืม เดี๋ยวฉันนอนข้างล่างเองนะ นายเป็นนักเรียน พรุ่งนี้ต้องเรียนหนังสือ ฉันเป็นครู ก็คงไม่เป็นไรยังมีชั่วโมงพักผ่อนบ้าง”

 

“โหย ไม่ต้องพูดเรื่องไอ้นักเรียน กับครูแล้วพอเถอะ มันโมโห ตอนนี้อยู่นอกโรงเรียนนายไม่ใช่ครูฉัน”

 

“อืม ดีเหมือนกัน ฉันก็ห่างกับนาย 3 ปีเท่านั้นเอง ไม่เกรงใจแล้วนะ นอนแหละ ”ว่าแล้วฮันก็หาอะไรที่พอปูเป็นที่นอนได้มาปูข้างเตียงชีวอน

 

“นั่นทำไรน่ะ ไปอาบน้ำได้แล้วจะเน่าตายอยู่แล้วนั่น”

 

“เดี๋ยวปูที่นอนเสร็จก่อนสิ!”

 

“ฉันนอนเองฉันปูเองได้”

 

“นายให้ฉันนอนบนเตียงเหรอ”

 

“เออ สิ พูดมากบอกให้ไปอาบน้ำได้แล้วไง”

 

“ก็ได้ นายนี่ชอบดุจริงๆเลย” นี่นายเห็นฉันเป็นเด็กๆรึงัย ฮันคยองได้แต่คิดแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปแต่โดยดี

 

ชีวอน เห็นว่า อะไรเรียบร้อยแล้วก็เลย ตั้งท่าจะนอน

 

“นี้ชีวอน !!!” เสียงตะโดนดังมาจากห้องน้ำ

 

“ฉันขอ เสื้อผ้านายหน่อยได้มั้ย”

 

“โห ตั้งนานไม่เรียกเรียกตอนกำลังจะนอน” ชีวอนบ่นอุบแล้วเดินเอาเสื้อนอนตัวใหญ่กับบ๊อกเซอร์ไปยื่นให้หน้าห้องน้ำ

 

“ขอบใจน้า” ฮันคยองยื่นหน้าออกมาแล้วยิ้มหวานให้ 

 

“เออ” แล้วชีอวอนก็หันหลังกลับไปนอน เดินยิ้มกับท่าทางน่ารักเมื่อกี้นี้ 

 

“เฮ้ย!!อะไรว่าไม่เห็นน่ารักสักนิด หน้าตาก็เหมือนหมวยไม่เสร็จ”  เมื่อนึกได้ว่าตนกำลังคิดถึงคนในห้องน้ำอยู่จึง พูดเตือนสติตนเอง

 

 .................ชีวอน....................

 

ฮันคยองนายน่ารักเกินไปเปล่าเนี้ย

 

......................ฮันคยอง.......................

 

ชีวอนนายทำเหมือนายเป็นผู้ปกครองฉันเลยนะ แต่ทำไมมันมีความสุขจัง



................................................................................................


มาแล้วนะ อ่านให้หนุก ที่สำคัญอย่าลืมเม้น เพราะมันเป็นกำลังใจที่จะอยากอัพต่อไป 


ลั้นลา~~~~~~~~~~~~~~~



เจอกันพาส  3 นะคะ