รวม SHORT FIC (SIHAN) หลายแนว

ลำดับตอนที่ #3 : IT IS LOVE part 3 ...END

...

..

...

อาการที่ผมเป็นอยู่มันคืออะไรกันแน่!!!!  หลายวันมานี้ชีวอนพยายามเปิดตำราแพทย์ของแม่

อาการคือ..........

- อยากเห็นหน้าทุกวัน  อยากอยู่ใกล้ๆ อยากดูแล

- ไม่กล้าทำให้เสียใจ

- เห็นเค้าแล้วสดชื้นกระปี้กระเป่ามีกำลังใจ   แล้วก็ใจเต้นผิดปกติ ปกติจะต้องเต้นประมาณ 70 กว่าครั้งต่อนาที แต่นี่มันเต้นเร็วด้วย

- เป็นห่วงเค้าไปซะทุกเรื่อง

ชีวอนพยายามเปิดหาดูในตำราของแม่หลายๆเล่มแต่ก็ไม่เจอ  (ชีวอนแอบโง่) 

(ชีวอน: รึผมเป็นโรคจิต)

อาการสงสัยมันไม่ทุเลาลงกลับทวีความรุนแรงขึ้นทุกวัน   ลองไม่ไปเจอ ฮันคยอง สักหนึ่งอาทิตย์ก็ทนไม่ได้  ปิดเทอมเล็กแล้วด้วย ไม่มีเหตุผลที่จะต้องเจอกัน  แต่มันก็ยังต้องเจอให้ได้   ฮันคยองอยู่คนเดียวเขาเป็นห่วง ในเรื่องต่างๆจนอยู่ไม่ติด (ชีวอน: แอบไปฝากท้องด้วย  ฮันทำกับข้าวอร่อย)

โอยๆๆ  ชีวอน ตัดสินใจไป ปรึกษาเรื่องอาการนี้กับฮันคยอง..........

ก๊อกๆๆๆๆ

 

“ชีวอน เข้ามาก่อน” ร่างบาง ออกมาเปิดประตูต้อนรับอย่างที่เคยเป็นประจำ

 

“ฮัน...”

 

“หืม?”

“ผมมีเรื่องไม่สบายใจอยู่เรื่องหนึ่งมันเป็นมาตั้งนานแล้ว แล้วนี่ก็เป็นเหตุผลที่ผมไม่ได้มาเจอฮันเกือบอาทิตย์”

 

“ว่ามาสิเป็นยังไง ดูนายไม่ค่อยสบายใจเลย”

 

“ก็ .......- อยากเห็นหน้าทุกวัน  อยากอยู่ใกล้ๆ อยากดูแล      - ไม่กล้าทำให้เสียใจ

      - เห็นเค้าแล้วสดชื้นกระปี้กระเป่ามีกำลังใจ   แล้วก็ใจเต้นผิดปกติ   ยังไม่หมด ผมเป็นห่วงเค้าไปซะทุกเรื่อง”

 

ฮันคยองฟังแล้ววางอุปกรณ์ทุกชิ้นในมือระหว่างทำอาหารทั้งหมด ได้แต่อึ้ง จนในที่สุดก็ถามคำถามที่หัวใจอยากถามออกไป จนได้

 

“นายมีอาการแบบนี้เวลาอยู่กับใคร? ” เมื่อถูกถามตรงๆแบบนี้ เล่นเอาชีวอนเขินไม่รู้ตัว ไม่กล้าบอกโดยไม่มี

สาเหตุ แต่เรื่องอะไรจะให้ฮันคยองรู้ล่ะ

 

 

“กะ ก็ ผมบอกฮันไม่ได้” ฝ่ายตรงข้ามฟังคำพูดนี้แล้วถึงกับอึ้ง   เพราะอาการที่ร่างสูงบอกมาทั้งหมดมันก็เป็นตัวบอกว่า ชีวอนกำลังมีความรัก 

(ฮันคยอง: แต่ทำไม่ฉันต้องแคร์นายล่ะชีวอน นายทำให้ใจฉันมันหล่นวูบ)

 

“อืม บอกมาเหอะ”   แล้วใครจะเป็นคนโชคดี คนนั้น ที่เขาเอา ความรัก ที่ฮันคยองไม่กล้าเรียกเต็มปากของเขาไป

 

 

“คือ..... ผม  ผม มีอาการแบบนี้ตอนที่อยู่กับ.......เออ..เออ ฮีชอล”

 

ในเมื่อไม่กล้าบอก ชีวอนจึง พูดโกหก ออกไป สิ่งนั้นมันทำให้ น้ำที่อยุ่ในตาของฮันคยอง ปริ่มๆขึ้นมาอย่างไม่สามารถกั้นได้    

 

“สิ่งที่นายพูดมันเป็นความจริง ใช่มั้ย...... วอน”

 

“.............”สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบ ทั้งสองไม่สามารถจะพูดคำใดๆออกมาได้   ชีวอนเพิ่งรู้ตัวว่าสิ่งที่ทำลงไป มันผิดพลาดมาก จนทำให้คนที่ชีวอน อยากทำให้มีความสุขต้องร้องไห้

 

“คือ ฉันจะบอกให้นะ สิ่งที่นายเป็นอยู่ตอนนี้ก็คือ....นายกำลังมีความรักแล้วนายคงจะชอบฮีชอลล่ะ หึๆ”

ฮันคยอง หัวเราะฝืนๆ ด้วยความสมเพชตัวเอง

 

“ฮันเป็นอะไร ทำไมฮันร้องไห้”

“นายไม่ต้องสนใจฉันมากหรอก เอาเวลาของนายไปหาคนที่นายรัก แล้วฉันจะช่วยนายให้สมหวังเอง”

 

“ฮัน ฮัน กรุณาอย่าร้องไห้มันทำให้ ผมหวิวๆ ที่หัวใจยังไงก็ไม่รู้”

 

“นายอย่าพูดแบบนี้อีกนะ ฮือ ๆๆนายไม่ควรพูด”(ฮันคยอง: อย่าทำให้อะไรมันเลยเถิดไปมากกว่านี้นะฉันขอร้อง)

 

“ทำไมล่ะ”

 

“ไม่รู้สิ แต่ขอโทษนะ ตอนนี้ฉันอยากอยู่คนเดียวมากกว่า”

 

“ผมขอโทษ นะฮันที่ทำให้ฮันต้องร้องให้ ผมกลับบ้านล่ะนะ”  
ทำตัวไม่ถูกจริงๆการกระทำครั้งนี้ของเขามันทำให้เขารู้สึกเสียใจ ยิ่งกว่านั้นเขาทำให้ฮันคยองร้องให้

 

.....

......

.....

กริ๊งๆๆๆ

“ฮีชอลมารับโทรศัพท์เร็วลูก” แม่ฮีชอลเรียกลูกให้ลงมาจากชั้นบนเพื่อรับโทรศัพท์

“ฮะ ๆๆ”

…

….


........

“ฮาโหล”

 

“ขอโทษนะครับนี่ใช่ คุณคิมฮีชอลรึเปล่า”.

 

“คะ ครับใครน่ะ มีอะไรเหรอ”

 

“ผมฮันคยอง ฮะ คือผมมีเรื่องอยากจะให้คุณช่วยผม”

 

“หา!!! แต่ผมยังไม่รู้จักคุณเลยนี่”

 

“ผม ฮันคยอง ปี3 ห้องบี”      (ฮีชอล:บอกตูแค่นี่น่ะเหรอ ช่วยได้เยอะเลย เหอะ)

 

“อืมๆแล้ว จะให้ช่วยอะไร ถ้ามันไม่เหลือบ่าฟ่าแรงผมก็จะพยายามช่วย”

 

“คะ...คือ....”           คำพูดขาดหายไป เนื่องจากคนปลายสายพยายาม กดเสียงไม่ให้สั้นเนื่องจากกำลังร้องไห้

 

“มีอะไรก็รีบๆพูด มาก็ดีนะ”           พูดด้วยความ งง ๆ บนรำคาญเพราะเขาก็ลังติดเล่นเกมส์ออนไลน์อยู่

 

“คือ!!! เชว ชีวอน เขาชอบคุณนะฮีชอล กรุณา รับรักเขาด้วย ได้โปรด ฮือๆๆๆ”    
ในที่สุดความพยามทั้งหมดที่จะกลั่นเสียงไม่ให้สั่นก็หมดลง

 

“อ่าว แล้ว ร้องไห้ทำไมเนี้ย เมื่อกี้คุณวะ ว่าไงนะ”

 

“ผมบอกว่า เชวชีวอน อื่อๆๆๆฮื่อๆๆ เค้า..เขา ชอบคุณ”

 

“.............................”

“กรุณา รับรักเขาด้วย ถ้าเผื่อเค้ามาสรภาพรักกับคุณ อย่าบอกได้มั้ยว่าผมโทรมา หาคุณ”

 

“แต่   ผมคงทำตามที่คุณขอร้องไม่ได้หรอกเพราะผมเองก็มีคนที่ชอบอยู่แล้วเพียงแต่เรายังไม่ได้คบกัน”

 

“อือๆๆๆฮือๆๆๆ ผม   ผมขอโทษ จริงๆ แต่อย่าปฏิเสทแรงมากนะ เดี๋ยวเขาจะเสียใจ”

 

“แล้วคุณเป็นอะไรกับชีวอนนักหนาเนี้ย!!!!!!!!”

 

“ขอโทษจริงๆ ถ้าผมทำเกินกว่าเหตุ เพียงแค่ผมไม่ต้องการให้เขาผิดหวังเหมือนผมในตอนนี้”

 

“............”  ถึงแม้ฮีชอลจะอยากรู้ว่าฮันคยองผิดหวังเรื่องอะไร แล้วทำไมถึงทำเรื่องแปลกๆอย่างนี้ แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะถามเพราะเท่าที่ฟังดูแล้ว เกิด พูดอะไรแทงใจละก็คงต้อง ปลอบใจกันยกใหญ่ 

 

“เรื่องที่จะพูด ก็คงมีแค่นี้ผม ไม่อยากรบกวนคุณนาน แค่นี้คงเสียเวลาคุณมากพอแล้ว ขอบคุณมากครับ”

 

“เออ ถ้านายมีอะไรให้ฉันช่วยอีกฉันก็พร้อม เสมอนะ”

 

“ขอบคุณฮีชอลมาก นะครับ”    ตู๊ดๆๆๆๆๆๆ    ปลายสายถูกตัดไป    อารมณ์ที่อยากจะเล่นเกมส์ของฮีชอลก็หมดลง แต่ อารมอยากรู้อยากเห็นเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูน   เขาจะต้องสืบดูให้ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแน่ 

 

....

 

*****...บ้านฮันคยอง.......*****

 

“ก๊อกๆๆๆ”

 

“แอ๊ดดดดดดดดด   สวัสดีชีวอ....อะ เออ ทึก สวัสดี” เมื่อร่างบางเผลอพูดคำที่ชินปากออกไป จึงทำให้น้ำตาที่เพิ่งแห้งไปกลับเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง

 

“ฮันเป็นอะไรทำไมร้องไห้ ล่ะ ใครทำ ฮัน ใครมันทำ เพื่อนของฉัน!!!!!” อีทึกพูดพลางโผกอดปลอบร่างบาง ที่ร้องไห้ฟูมฟาย มาก็ สองวันแล้ว

 

“ อีทึก ทำไมฉันถึงเสียใจขนาดนี้  ที่ผ่านมาฉันไม่รู้ตัวเองเลยว่าฉันชอบ ชีวอนเอามากๆ”

 

“ อืม ชะ ชีวอน เหรอ คือ นายสนิทกันตั่งแต่เมื่อไร หา!!! นายไม่พูดให้ฉันฟังเลย”

 

“ก็ฉันเห็นว่านายปลื้ม ชีวอนอยู่ฉันก็เลยกลัวนายจะโกรธเอา ขอโทษนะอีทึก”

 

“ไหนๆเล่า เรื่องให้ฉันฟังหน่อย ว่าเรื่องมันเป็นยังไง”

 

“ ก็ คือ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“อืม ถ้าเขาไม่ได้ชอบนายแล้วจะมาหานายทำไมทุกวันทั้งๆที่ปิดเทอมแล้ว อีกอย่างบ้านเขาไกลจากนี้ไม่ใช่น้อย”

 

“ตะแต่ เขาบอกฉันว่าบ้านเขาอยู่ ซอยถัดไปนี่นา”

 

“นายเชื่อฉันเถอะ เรื่องนี้ฉันไม่พลาดหรอก”

 

“แล้วทำไม ต้องโกหกกันด้วย”

 

“อันนี้ฉันคงจะไม่ตรัสรู้กับแกหรอกนะฮัน” 

 

“อีทึกแกกินอะไรมารึยัง”

“กินแล้ว คังพาไปกินก่อนมานี่เอง”

“อืม”

“จริงๆแล้วฉันมาเพื่อจะบอกแกว่า ฉันไปดูผลสอบมาแล้ว”

 

“เหรอ”

 

“อื่มฉันได้ที่.......45 เหมือนเดิม   แต่นาย!!!!!!นายได้ที่  19  เป็นประวัติการณ์”

 

“อ๊ะ!!!!จริงเหรอ”

 

“ไม่ดีใจเหรอ”

 

“ดีใจสิ (--_--)”

 

“แต่แกดูหดหู่กว่าเดิมอีกนะ ได้ชีวอนมาเป็นติวเตอร์ให้ล่ะสิ”

 

“นิ ทึก แกอย่าพูดเรื่องนี้อีก ได้มั้ย”

 

“ฉันว่า แกโง่มากเลยนะฮัน เห้อ~~~เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้” ถอนหายใจกับความไร้เดียงสาของเพื่อนรัก

 

“เรื่องอะไร ทึก แกบอกฉันมานะ!!!!”

 

“ถึงเวลา บางอย่างจะทำให้แกฉลาดขึ้นเองแหละ”

 

“จะบอกรึไม่บอก”

 

“จ้างให้ก็ม่ายบอก555 กับบ้านก่อนนะ เอาไว้เปิดเทอมอีกสามวันเจอกัน”

 

“เออๆๆบาย”

 

 

   วันเปิดเทอมมาถึงเพื่อนๆทั้งห้องต่างก็ตื่นเต้นกับผลสอบของฮันคยองแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ค่อยยินดียินร้ายอะไรเลย

 

“นี่ๆฮัน ดีใจด้วยนะผลสอบนายดีขึ้นตั้งเยอะแหนะ”

 

“อืมขอบใจนะ แจจุง”

 

“จ้า   เอาไว้ สอบครั้งหน้าเราไปให้ยุนติวให้ด้วยกันก็ได้   เอ........แต่ใครติวให้นายครั้งนี้เหรอ”

 

“ออ พอดีอ่านหนังสือเอาเองล่ะ”ฮันที่ไม่อยากพูดถึงคนๆนั้นอีกจึงเลือกที่จะโกหกออกไป

 

“เก่งจังเลย  งั้นฉันไปกินข้าวก่อนนะยังไม่ได้กินมาเลย หิวจะแย่”

 

“จะๆ”

 

     หลังจากทักทายกับแจงจุงแล้ว ฮันก็เดินกว้มหน้าก้มตาขึ้นบันไดเพื่อไปห้องเรียนต่อไป

 

“โครม!!!!!!!!!!!!!!”    ชนกับใครบางคนเป็นสาเหตุที่ทำให้ฮํนคยองก้อนจ้ำเบ้ากับพื้นบันได

 

“ฮัน…………..”

 

“วอน.....”   
ชีวอนไม่พูดพรำทำเพลง เขาฉุดตัวฮันให้ไปตามแรงของนักกีฬาอย่างเขาโดยไม่ยากเย็นนัก
.....

 ไม่ถึง 5 นาที ก็ขึ้นมาถึงดาด ฟ้าที่ เดิม ที่ๆเคย มีความทรงจำร่วมกัน ที่ที่เมื่อทั้งสองคิดถึงมัน แล้วจะยิ้มได้ โดยไม่มีเหตุผล

 

......มีแต่ความเงียบปกคลุมทั่วทั้งบริเวณ ..............

 

“ฮัน   ฮันคยอง ผมรู้สึกคิดถึงฮันมาก...”               ชีวอนเลือกที่จะเป็นคนทำลายความเงียบซะเอง  และแล้วสิ่งที่ฮันคยองไม่เคยคิดว่าจะได้เห็นก็ประจักอยู่ตรงหน้า  น้ำตาที่ไหลอาบทั้งสองแก้มของชีวอน มันทำให้ฮันใจอ่อนยวบลงทันที

 

“ชะ ชีวอน นายร้องไห้ทำไม” 
พูดพลางเอามือเรียวไปจับที่ใบหน้าของร่างสูง   ชีวอนจับมือนั้นเอาไว้ไม่ให้มันขยับไปไหน

 ชีวอนพูดพร่ำราวกับคนไม่มีสติ

 

“ผมคิดถึงฮันมาก ฮันทำให้ผมรู้ว่าคำว่าใจจะขาดหมายความว่ายังไง ไม่ใช่ตามพจนานุกรม แต่มันเป็นความหมายของความรู้สึก ที่มันเกิดขึ้นกับหัวใจของผม   ฮันทำให้ผมรู้ว่าการที่เรารักใครสักคนสามารถ ทำทุกอย่างเพื่อคนที่เรารักได้โดยไม่ต้องการ อะไรตอบแทน นอกจากแค่ เห็นคนที่เรารักยิ้ม และมีความสุขกับสิ่งที่เราทำให้     สุดท้ายสิ่งที่ฮันทำให้ผมรู้จัก คือ   ความหมายของคำว่ารัก ที่ถึงแม้จะสะกดถูกต้อง แต่ถ้าเมื่อไม่มีใครมาทำให้เรารักเราก็จะไม่รู้จักมันอย่างแท้จริง”

 

“ชีวอน...........ฉัน”

 

“ถ้าทั้งหมดที่ฮันบอกผมวันนั้นมันเรียกว่ารักจริงๆ คนๆนั้น ที่เอาความรักของผมไปก็ต้องเป็นฮันคนเดียวเท่านั้น”

 

“ชีวอน ถึงแม้เมื่อก่อนฉันอาจยังไม่กล้าบอกว่าว่าฉันรักนายอย่างเต็มปาก แต่ในวันนั้นนายทำให้ฉันได้รู้หัวใจตัวเองมากขึ้น ฉันสามารถบอกได้อย่างเต็มปากได้เป็นพันๆครั้งว่า   ฉันรักนาย ชีวอนฉันรักนายมากจริงๆ”

          

      ร่างสูง ดึง ร่างบางเข้ามากอดโดยที่ ร่างบางไม่ขัดขืนแต่อย่างใด.....................

 

“ชีวอน แต่ทำไม วอนบอกฉันว่านายชอบฮีชอลอ่า”

 

“ก็ๆ.......ผมเขินน่ะ แหะๆ”

 

“นี่แน่!!!นายหรอกให้ฉันร้องไห้มาตั้ง สามวันสองคืน บ้าจริงเลย”ฮันพูดพรางเอามือตีแขนชีวอนเบาๆ

 

“จริงเหรอ แสดงว่า เราก็เป็นเหมือนกันเลยล่ะ ไม่เชื่อดูสิ” ชีวอน ชี้ที่ตาของตัวเองให้ฮัน ดูใกล้ๆ

 

“จิงๆด้วย นายตาบวม อ่า นายหมีแพนด้า เอ๊ย!!!”

 

 

 

ผล่าง!!!!!!!!!!!!!!!

 

 อยู่ๆ ประตูดาดฟ้าก็เปิดออกชีวอนจึงลากฮันมาหลบ ข้างๆ มุมที่ก่อ อิฐ พอหลบมิดแล้วทั้งสองก็ไม่ลืมที่จะแอบดูด้วย แต่ภาพที่เห็นคือ...............

 

“ นี่!!!!ไอ้ไก่ แกจะลากฉันมาที่นี่ทำไม”

 

“ก็ลมมันเย็น ไงฮีชอล”

 

“โธ่เป็นริดสีดวงแล้วไม่ไปหาหมอเล่า ไก่โง่ เดี๋ยวมันเป็นอะไรขึ้นมามากกว่านี้หรอก!!!!”

 

“โธ่!!นี่เจ๊ โรแมนติกกับเค้าสักนิดไม่เป็นเหรอ แล้วจะบอกไว้เลยที่ฉันพานายมาที่นี่ เพราะฉันจะมาสรภาพรักไม่ใช่เพราะริดสิดวง”

 

“นายจะมาสรภาพรัก ?”

 

“ช่ายดิ!! วู้!!~~~ หมดอารมณ์เลย”

 

“นี่แกจะลากฉันมากด เหรอไอ้ไก่ชั่ว”

 

“อารมณ์ที่ว่านั้นมันอารมณ์โรแมนติกว้อย แนะนำนะอยากจะฟัง ไอ้ไก่คนนี้พูดให้รู้เรื่อง ลองกระโดดดาดฟ้านี่ตายสักสามรอบมั้ย”

 

“ไม่ว้อย จะบ้าเหรอ ตายฉันก็ไม่ได้เป็นแฟนกับแก อะดิ!!ฮยอก”

 

“นี่เจ๊อยากเป็นแฟนกับฉันเหรอ”

 

“เออ ช่าย ฉเพราะฉะนั้นฉันอนุญาตให้นายมาออกไข่บนหน้าฉันได้แล้ว”

 

“เห็นโหดๆ บ้าๆ บอๆ ติ๊งๆ เถื่อนๆ แบบนี้ก็นารักเหมือนกันนะเนี้ยเจ๊”

 

“นี่แกจะชมฉันรึ ด่า กันแน่”    

สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้คือ………………….

 

 

**************

……………………….

……………………..

…………………………

 

“นี่ฮัน เมื่อไหร่สองคนนั้นจะไปสักทีล่ะ ผมหลบจนเมื่อยแล้วนะ”

 

“ฉันก็เหมือนกันปวดเข่าจะแย่อยู่แล้ว”

 

“แล้วตกลงเราเป็นแฟนกันใช่ปะ”

 

“อืมๆ ช่าย แต่ตอนนี้ขอเคาท์เตอร์เพนก่อนได้ม้าย~~~แงๆๆๆๆ”






...........................................................................................

จบแล้ววววววววววววววว


เห้อ  ~~~~~~~~~~~นั่ง ปั่นจนถึง เที่ยงคืน   เป็นเพราะ ไอ้เพื่อน ปิ๊งป่องแท้ๆ  แต่อย่างน้อยที่มันนั่ง เมาท์ยุนแจให้ฟังก็เลยทำให้มียุนแจ กระติ๊ดหนึ่ง

อย่างที่อ่าน  ...........555555  (พอมันรู้ว่าเราแต่งฟิคมันก็ บอกให้เอาชื่อมันใส่ด้วย มันบอกให้เครดิดมันด้วย)

ok !!!!!!!!!!!!!! นี่คือที่มา ที่ไรท์เตอร์ต้องพูด ถึง ซี้  เพื่อนของไรท์เตอร์  คนนี้

ถ้าพิมพ์ตกหล่นอะไร  ก็จงทำใจไว้เถิด  เพราะ คงเข้าใจนั่งอัพ และปั่นยันเที่ยงคืน   

ถึง  คห.  19  เราอ่าน ของกระซู่ เหมือนกันนะ     เรื่อง จะผิดมั้ยคับผมรักเจ้านาย อ่า  อ่านอยู่

อาจไม่มีฉาก  จูบเพราะยังไม่ค่อยสันทัด ในการแต่ง ฉากแบบนี้  แต่จะพยายาม แต่งให้ได้

  ไฟท์ติ้ง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!    (ตอน พูดคำนี่ แม่ของ ไรท์ เตอร์ ถามว่า  " อะไรนะ  ไส้ติ่งๆ " ก็เลย เอาเป็นคำนี้ดากว่า เนอะ)


  สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!!

 ถึงทุก คห.   ขอบคุณที่ติดตามนะ  คะ  จะรีบมาอัพ  ใหม่ ให้เร็วที่สุดจ้า   

ปล. กำลัง แต่ง เรื่องที่  2  อยู่น้า ........................  ซียู อะเกน เด้อ~~~~~~~~~~~~~

 ตัวหนังสือไม่เท่ากันก็ ต้องช่างมัน 5555