ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : IT IS LOVE part 2
ตั้งแต่อาจารย์เริ่มสอนเรียนพิเศษนั้น ชีวอนก็ไม่ได้สนใจเรียนแม้แต่น้อย มีแต่ใบหน้าที่พบกันเมื่อเย็นลอยมาแทนตัวหนังสือบนกระดาน สวย เป็นคำเดียวที่นึกได้ตอนนี้ ทำไมเวลาที่ได้เห็นเขาได้ใกล้เขาเราต้องใจเต้นไม่เป็นจังหวะด้วย ชีวอนได้แต่ถามตัวเอง ถึงเวลาเลิกเรียน ร่างสูงเดินเข้าร้านกาแฟ ร้านเล็กๆที่อยู่ข้างๆโรงเรียนกวดวิชา
“ยินดีต้อนรับครับ” เสียงหวานทักทายลูกค้าอย่างเป็นกันเอง
“อ่าว ชีวอน”
“คุณฮันคยอง……”เอาไงดีหล่ะใจเริ่มเต้นแรงอีกแล้วชีวอนนะชีวอน นายเป็นอะไรไป
“รับอะไรดีครับ” ฮันคยองทำหน้าที่พนักงานขายกาแฟที่ร้านนี้พร้อมกับเพื่อนสนิทของเขา อีทึก
“เออ ผม…..ผม” ชีวอนอ้ำๆอึ้งๆอยู่นาน
“ชีวอนๆ นายเป็นอะไรไปรึเปล่า”ฮันคยองถามด้วยความเป็นห่วง
“ปะ เปล่า”
“คือว่านายเร็วๆหน่อยก็ดีนะลูกค้ายืนรอกันอยู่เต็มเลย”
“งั้นผมเอาคาปูชิโน่ร้อน หนึ่งแก้ว”
“แค่นี้เหรอ”
“เออ แล้วก็เค้กกาแฟด้วย”
“ครับผม นายไปรอของที่สั่งทางด้านโน้นนะชีวอน” เรียวหน้าสวยแนะนำอย่างคล่องๆ
“เชิญลูกค้าท่านต่อไปครับ”ฮันคยองกล่าวต้อนรับลูกค้าคนใหม่ที่ยืนทำหน้าไม่พอใจนักเนื่องจากความล่าช้าเมื่อกี้
ชีวอนนั่งมองฮันคยองภายในมุมหนึ่งของร้านโดยนั่งอยู่ที่โต๊ะรับรองลูกค้าที่ทางร้านจัด มองเท่าไรก็ไม่เบื่อ ใบหน้าที่เรียวหวานทำไมถึงทำให้เค้าเป็นได้ถึงขนาดนี้ ร่างบางทำหน้าที่ต้อนรับลูกค้าไปเรื่อยๆอย่างชำนาญและคล่องแคล่วว่องไว เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ นานจนร้านขายกาแฟปิดบริการ ฮันคยองเดินเข้ามาอย่างแปลกใจพร้อมกับเพื่อนสนิท ที่สวยเข้าขั้นทีเดียว
“ชะ ชีวอน”ใบหน้าสวยดู ดีใจและตื่นเต้นมากจนเกินงาม จนเพื่อนต้องหันมาเอ็ด
“นี่ อีทึกเก็บอาการหน่อยสิ!”พูดปนกระซิบๆ
“เออ ชีวอนนี่เพื่อนฉันเองเขาชื่ออีทึก”ฮันคยองกระทุ้งที่ท้องของอีทึกเบาๆเป็นการเตื่อนว่าให้
แนะนำตัวเองได้แล้ว
“สวัสดี ฉัน อีทึกเป็นเพื่อนของฮัน อยู่ไฮสคูลปีสาม ห้องบี ก็ห้องเดียวกับฮันนั่นแหละ”พูดพลางมองใบหน้าคมเข้มตาไม่หระพรึบ
“สวัสดีครับ ผมชีวอนอยู่ปีสองห้องเอครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”ชีวอนทักทายออกไปตามมรยาท ใจก็คิดว่าเมื่อไหร่เพื่อนของฮันคยองจะกลับๆไปซะที ในที่สุดก็เป็นไปตามที่คาดไว้
“นี่ๆอีทึก ๆ คังอินมารับน่ะ” อีทึกทำหน้าเสียดายนิดๆก่อนจะเดินไปหาแฟนที่มารับหน้าที่ทำงาน หน้าหวานพุ่งความสนใจมาที่ร่างสูงอีกครั้ง
“ทำไมชีวอนยังไม่กลับหล่ะ” ถามตามที่สงสัยทันที ชีวอนได้แต่อึกอัก จนฮันคยองเริ่มไม่อยากได้คำตอบ
“งั้นชีวอนกลับกับฉันมั้ย”ฮันคยองถามพลางทำเอียงคอเล็กน้อย ยิ่งทำให้ร่างสูงใจเต้นแรง ทำไมน่ารักจัง?
“ครับๆพี่ฮันคยอง”เมื่อรู้ว่าฮันพี่ เป็นจึงใช้สรรพนามที่ให้เกียติ กว่าเก่า
“นี่ ไม่ต้องเรียกพี่หรอกเรียกแบบเดิมยังดีกว่าอีก เรียกพี่มันแปลกๆ”
“ครับฮันคยอง”
ร่างบางเดินนำออกจากร้านกาแฟ ก้าวฉับๆไปหยุดที่หน้าร้าน หันกลับมาหาชีวอนอย่างรวดเร็วจนตกใจชีวอนทำอะไรไม่ถูก
“ตกลงเดินกลับด้วยกันเนอะ” ใบหน้าหวานยิ้มออกมา
“จริงสิฉันยังไม่รู้เลยว่าบ้านนายอยู่ไหน ชีวอน”
“แล้วบ้านฮันคยองอยู่ไหนล่ะ” ชีวอนถามออกไปอย่างมีแผน
“ก็อยู่ในซอยโน่น”พูดพลางชี้นิ้วออกไปเพื่อบอกที่อยู่ของตัวเอง “แต่ว่าก็ต้องเดินไปจนสุดซอยเลยล่ะ”
“งั้นบ้านผมก็อยู่ซอยถัดไปจากฮันแหละ”โกหกคำโตออกไป ที่ไหนได้บ้านเขาน่ะไปคนละทางกันเลย
“นี่ เดี๋ยวนี้ริอาดเรียกฉันว่าฮันเฉยๆแล้วนะเนี่ย แต่ไม่เป็นไรฉันอนุญาต ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่เนอะ”
“ผมเดินไปส่งฮันนะ”
“ไปเถอะวันนี้ฉันเหนื่อยมากเลยลูกค้าก็เยอะ” บ่นๆๆ แล้วก็บ่นๆ แต่ยังไงฮันก็ยังดูน่ารักในสายตาของชีวอนอยู่ดี
พวกเขาเดินมาเรื่อยๆ จนฮันคยองมาหยุดที่หน้าบ้านของตน “ขอบใจมากที่เดินมาเป็นเพื่อน”
“ไม่เป็นไรผมเต็มใจ”
“ บายนะ หลับฝันดีจะกลับบ้านดีๆด้วย”
“ครับ ฝันดีนะฮัน”
“จ้า” ร่างบางเดินเข้าประตูบ้านไป ชีวอนเห็นแสงไฟที่เปิดขึ้นบนห้องนอนชั้นบน เขาจึงเดินออกมาจากซอย
แล้วรีบวิ่งกลับบ้านของตนให้เร็วที่สุด ทั้งๆที่รู้ว่ากลับดึกแล้วต้องโดนแม่ว่า แต่เขาก็อยากไปรับไปส่งฮันคยองทุกๆวัน แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่ชีวอนเดินมารับฮันคยองแต่เช้า มาเวลาเดิม เจ็ดโมงครึ่งตรงเป๊ะทุกวัน
แล้วประตูบ้านของฮันคยองก็เปิด เจ็ดโมง สามสิบสอง นาทีทุกวัน
“หวัดดี ชีวอน”
เมื่อเปิดประตูบ้านออกมาภาพที่ชินก็คือ ร่างสูงที่ยืนรออยู่หน้าประตู จนเปิดประตูทุกครั้งก็พูดคำเดียวจนติดว่า หวัดดีชีวอน
เมื่อเปิดประตูบ้านออกมาภาพที่ชินก็คือ ร่างสูงที่ยืนรออยู่หน้าประตู จนเปิดประตูทุกครั้งก็พูดคำเดียวจนติดว่า หวัดดีชีวอน
“ฮันๆ วันนี้ฮันสอบไม่ใช่เหรอ วันนี้ปีสามสอบนี่รีบๆเข้าเรียนเหอะ เดี๋ยวจะได้ไป ติวหนังสือกัน”
“หะ!!! จริงด้วย ลืมสนิทเลย ว๊ากกกกกกกกกก หนังสือยังไม่ได้อ่านสักตัว ตายแน่” ฮันคยองวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ย!!! รอผมด้วย”
มาถึงโรงเรียนก็รีบมองหาม้าหินใต้ต้นไม้สักที่แต่วันนี้ทุกคนก็มานั่งจับจองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และทุกคนต่างขะมักเขม้นในการอ่านหนังสือ ในขณะที่คนบางคนยังหาที่นั่งอ่านไม่ได้เลย
“วอน ทำไงดีล่ะไม่มีที่นั่งเลยอ่ะ เดี๋ยวอ่านหนังสือไม่ทัน แงๆ”
พูดแล้วทำหน้าเบะ “ไม่ต้องอ่านมันก็ได้วะ!”
พูดแล้วทำหน้าเบะ “ไม่ต้องอ่านมันก็ได้วะ!”
“อ่าว ไง๋ พูดงี้ล่ะ ไม่ได้นะฮันต้องอ่านหนังสือ งั้นมานี้ดีกว่า”
ชีวอนลากฮันคยองแล้ววิ่งไปอย่างเร่งรีบ คนที่โดยลากก็วิ่งตามไป อย่าง เหลอๆหลาๆ จนในที่สุด ความพยายาม(ในการลาก) ก็เป็นอันสำเร็จ มาถึงดาดฟ้าที่เงียบสงบมาก มันอยู่บนอาคาร วิทยาศาสตร์ที่คุณครูไม่เข้มงวดนัก
“นี่คือ คำถามแรก ในการติวหนังสือ นะ”
“ได้เลย ถึงฉันจะไม่ได้ดูหนังสือแต่ก็ไม่เคยสอบได้ที่โหล่”
“สมองมีส่วนประกอบอะไรบ้างแต่ละส่วนทำหน้าที่อะไร”
“ขอเปลี่ยนคำถาม(*^*)”
“มีงี้ด้วยแหะ”
“บอกนิยามการแปรพกผันซิ!!”
“โหยเรื่องนี้เรียนมาตั้งนานแล้วอาจารย์ไม่ออกสอบหรอก”
“สรุปแล้วรู้หรือไม่รู้”
“รู้แต่ลืมแล้ว”
“งั้นในห้องของฮันมีนักเรียนกี่คน”
“45 คน”
“สอบได้ที่เท่าไร่”
“44”
“(o_o)” สมควรแล้ว เห้อ~~~สอนคนทำไมมันยากเย็นอย่างนี้ ชีวอนได้แต่คิด แต่ไม่กล้าพูดออกไป
เวลาผ่านไป อย่างเชื่องช้าและเคร่งเครียด..............
“นายเหนื่อย รึเปล่าเนี้ย!!เข็นฉันไม่ขึ้นใช่มั้ย” พูดเหมือนรู้ความคิดของอีกคน
“ปะ เปล่า เลย สอนฮันง่ายมาก เรียนรู้เร็วด้วย”
“นี่ชีวอน พูดให้มันตรงกับความเป็นจริงหน่อยดิ แค่นายพูดถึงตรีโกณ ฉันก็ไม่ค่อยจะรู้เรื่องแล้ว”
“แงๆ อย่าอารมณ์เสีย สิ ฮันต้องทำได้เชื่อคำพูดของผมตั้งใจฟังนะ เอาล่ะ เรื่องแรกเรื่อง ตรีโกณมิติ
สูตร sin คือ ด้านตรงข้ามมุม a ส่วนด้วย ด้านตรงข้ามมุมฉาก เท่ากับ มุม ส่วนด้วย ฉาก
Cos บลาๆๆๆๆๆๆ tan บลาๆๆๆๆๆ เรื่องแรกพอเข้าใจมั้ย”
“หะ!! อะ อืม”
“เข้าใจว่าอะไร”
“อา...เข้าใจว่า อืม บลาๆๆๆๆ”
“เก่งนะเนี้ย”
ชีวอน กล่าวอย่างภูมิใจ แต่ลืมหันมองฮันคยองที่ตอนนี้กายเป็นไร่มะเขือเทศเรียบร้อยแล้ว
ชีวอน กล่าวอย่างภูมิใจ แต่ลืมหันมองฮันคยองที่ตอนนี้กายเป็นไร่มะเขือเทศเรียบร้อยแล้ว
“ก็ แหม ชีวอนอ่า..”
“ต่อเลย วิทยาศาสตร์ ก็ไม่มีอะไรมาก ท่องตารางธาตุ แค่นี้ก็ พอแล้ว ฮันท่องได้มั้ย”
“กะ ก็ ได้มั้ง”
“งั้นจำนะ ฮัน บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~~”
“เย้ ขอบใจมากเลยนะ วอน นี้ขนาดปี สองนะเนี้ย ยังสอนปีสามได้เลย วอนเก่งมากกก”
(ชีวอน: อยากบอกจริงๆว่าที่ติวไปมันเป็นความรู้ ปี 1 แล้วก็บอกข้อสอบเก็งๆเท่านั้น แต่ฝีมือของผมมันคงไม่แย่ขนาดนั้นมั้ง)
“กริ๊งๆๆๆ นักเรียนชั้นปี 3 ทุกคนเชิญเข้าห้องสอบ” เสียงประกาศจากอาจารย์เอาทั้งคู่สะดุ้งโหยง
“วอน ฉันไปสอบแล้วนะ ขอบใจมาก เก่งนะเนี้ยน้องชาย” ไม่พูดเปล่า แถมยังเอามือขยี้หัวของชีวอนเล่นอีก โดยปกติแล้วชีวอน ไม่ชอบให้คนเล่น หัวเอามากๆ แต่ก็ไม่อยาก ว่าฮันคยองอยู่ดี
“วอน ฮันไปจริงๆแล้วนะ”
“อืม โชคดีนะ ฮัน จำให้ได้ล่ะ สู้ๆ”
“คร๊าบบบบบบบบบบ เจอกันตอนเย็นนะ” วันนี้ชีวอนไม่มีเรียน แต่ก็ กะว่าจะมาโรงเรียนเป็นเพื่อนฮันคยองเท่านั้น
“อืม นายทำได้ฮัน~~~” ชีวอนนั่งมองแผ่นหลังของร่างบางที่กำลังจะเปิดประตูดาดฟ้าเพื่อลงไปสอบ กลางภาคในใจก็นึกได้เพียงคำคำเดียวว่า ‘สู้ๆ น้า ฮันคยอง’
…………………………………………
ชีวอน: เอ๊ะ!!เดี๋ยวนี้ดูตัวผมแปลกๆไปนะทำอะไร พิลึก แต่ก่อนแม้แต่ไม่เคย ติวหนังสือให้ใครแล้วก็คุยเล่นกันอย่างนี้เลย อะไรทำให้ผมเปลี่ยนไปกันแน่!!!
...
..
...
...........................................................................
เห้อ ~~~~~~~~ ในที่สุดก็ใจอ่อนจนได้เพราะมีคนมีคนบอกว่าอารมณ์ค้าง ก็เลยทนไม่ไหว ต้องอัพ เพราะอยากอัพใจจะขาด
กลัวไม่ได้อัพ เพราะต้องเรียนหนังสือเหมือนกัน
ขอบพระคุณทุกกำลังใจที่ให้ไรท์เตอร์ อีกสักอาทิตย์ก็อาจจะมาลงให้ รึอาจจะเร็วกว่านั้น
(คอมเม้นยังไม่ครบเลยอ่า แงๆ) ขอแค่อีก 15 คอมเม้น แต่ถ้ามากกว่านั้น ......จะ.......โคตรชื่นใจเลย อาจจะอัพเร็วกว่าเวลาที่กำหนด
รักคนอ่าน ทุกคน น้า ยิ่งถ้าเม้น ด้วย จะยิ่ง รักมากกกกกกกกกกกกกกก
เห้อ ขอระบายวันนี้ร้องไห้ เพราะโอป้าชุดใหญ่ พ่อแม่ไม่ให้ซื้อ ซอรี่ๆ เซต B แต่ในที่สุดก็ให้ จนได้นับว่าการเสียนำตาครั้งนี้มีค่าเป็นอย่างมาก
ป.ล.ใช้ตัง ไรท์เตอร์เองนะที่ใช้ซื้ออะแต่ต้องขอ พ่อแม่ก่อน
ใบ้ให้.....ตอนหน้าอาจจะมีนำตากันบ้างนะเหอๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น