More than dream……(sihan--kihae)

ลำดับตอนที่ #1 : intro......[บทนำ]

...........

..........

                 

           คนเรานั้นมีความสุขกับการที่ได้ฝัน   ความฝันก่อเกิดความหวังและแรงบันดาลใจ หรือแม้แต่กำลังใจ การที่ผมผ่านพ้นความรู้สึกนั้นเลยเถิดจนกระทั่งมาถึงคำที่คนทั่วไปเรียกว่า “เพ้อฝัน” จนวันหนึ่งใครบางคนที่เป็นคนที่ผมรัก รักที่สุด เค้ากระชากความฝันของผมไปอย่างหมดสิ้น หมดสิ้น แทบไม่เหลือความหวัง ความฝัน หรือ จะเรียกว่าไม่กล้าฝันอีกต่อไปก็ว่าได้   มีเพียงสิ่งเดียวที่ผมกล้าฝันในตอนนี้ก็คือ....การที่กำลังใจความหวังและความฝันจะกลับมาหาผมอีกครั้ง...

.

 

การจมปรักอยู่กับอดีตบางทีมันก็มีความสุขโดยที่ไม่ต้องการให้ใครเข้าใจ.........

.

แต่ผมไม่ใช่พวกโรคจิตหรอก เหอะๆ มันอาจจะคล้ายๆ

..

..

“แม่ครับ แม่คิดว่าสักวันผมจะเป็นเหมือนแบบนี้ได้มั้ยอ่า”

 เด็กน้อยวัย 5 ปี พูดพลางหยิบถุงกระดาษหนังสือพิมพ์ที่ห่อของมาจากตลาด แสดงให้เห็นภาพวาดอันสวยจนยากที่จะบรรยายและข้างภาพวาดก็มี รูปจิตกรที่วาดภาพนี้ขึ้นมาอยู่ข้างๆหลังจากแม่มารับจากโรงเรียนและกำลังเดินกลับบ้าน

“ได้สิจ๊ะอาเกิงถ้าลูกพยายามทำมัน ความฝันของลูกก็จะเป็นจริง”

“ฮะ ม๊า ผมจะทำมันให้ได้”  
  

“แต่ก่อนอื่นก็ต้องมีพู่กันก่อน มี กระดาษวาดเขียน กระดานวาดภาพ แล้วก็ สี…….”

เสียงขาดหายไปกะทันหัน พลางคิดว่า ที่เธอพูดออกมาเธอจะมีเงินพอซื้อให้ลูกชายหรือ?

“เหรอ ฮะ  ม๊า แต่มันก็ต้องใช้เงินเยอะสำหรับเรานะ”

“ไม่หรอก อาเกิง สำหรับลูกชายคนเดียวของม๊า มันไม่หนักหนาอะไรหรอก”

“ขอบคุณ ฮะ ม๊า ฮันรักม๊าจังเลย”

“ม๊าก็รักอาเกิงนะ รักมากด้วย” เด็กน้อยเดินกอดแขนแม่ของตนไปตลอดทางจนถึงบ้าน

…

..
........

“อาเกิงวันนี้ม๊าต้องไปทำงานต่อนะ”        หญิงผู้เป็นแม่พูดหลังจากมาส่งลูกชายถึงบ้าน

“ม๊า ไม่ไปไม่ได้หรอเกิงไม่อยากอยู่บ้านคนเดียวนี่!อาทิตย์นี้ม๊ากลับบ้านไม่ทันเกิงหลับตลอดเลย”

คำพูดของลูกชายมันทำให้ผู้ที่เรียกตัวเองว่าม๊าเจ็บแปล๊บเข้าที่หัวใจ ก็จริงที่เธอกับลูกชายช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาอยู่ด้วยกันมากเหมือนเมื่อก่อน (ม๊าอยากบอกเหลือเกินว่าที่ม๊าทำไปทุกอย่างก็เพื่อความฝันของอาเกิง) แต่ทำไงล่ะในเมื่อมันต้องปิดความลับนี้เอาไว้ไม่ให้ลูกชายรู้ รอเอาไว้ถึงวันเกิดของเกิงน้อย ของม๊า เกิงก็คงดีใจมาก …..

 

วันแล้ววันเล่าที่ ฮันเกิงต้องอยู่คนเดียวไม่มีม๊าเล่านิทานให้ฟังก่อนนอนเหมือนแต่ก่อน   เด็กน้อยนอนร้องให้ทุกวัน 
 

“ทำไมม๊ายังไม่กลับมาอีก ล่ะฮือๆ พรุ่งนี้วันเกิดของเกิงแล้วนะทำไมม๊าไม่รีบกลับมาหาเกิงฮือ"

“แอ๊ด!!”
 เสียงเปิดประตูดังขึ้น

“อาเกิง ลูกม๊า!! เป็นอะไรลูกใครทำลูกชายม๊าร้องให้”เมื่อเด็กชายเห็นแม่ก็โผเข้ากอดไว้แน่น

“ม๊า ๆๆฮือๆๆๆม๊ากลับมาแล้วเกิงคิดถึงม๊า อือๆ”

“วันนี้ม๊ารีบกลับบ้านเลยนะม๊า คิดถึงอาเกิงใจจะขาด”

 

          ….

          ………

นั่นคือเรื่องราวของผมในวัยเด็ก ขณะนี้ผมนั่งอยู่ริมแม่น้ำที่มีผู้คนมากมาย ต่างก็มาเดินเล่นบ้าง บ้างก็มากันเป็นคู่ ๆ ตอนนี้น้ำตาของผมมันกำลังจะไหลในไม่ช้า น้ำตาที่ผมมักจะเสียให้กับเรื่องพวกนี้นับไม่ถ้วน แต่เรื่องของผมยังไม่จบเท่านี้...........

 

.............วันที่  9 ก.พ. .....

 วันนี้เป็นวันเกิดอายุครบ 6 ปีเต็มของผม ม๊าบอกผมว่า ม๊าจะพาไปซื้อของด้วย !!! เย้ดีใจที่สุดเลย!!

 

“เกิงๆ นี่ๆเข้าร้านนี้ซิ ม๊ามาดูของให้เกิงหลายรอบแล้ว วันนี้ม๊ามีตังพอน้า” 
ม๊าพูดกับผมขณะที่เรากำลังเดินในย่านที่มีร้านขายของเต็มไปหมด ม๊ากำลังจะพาผมมาซื้อ อุปกรณ์วาดภาพแหละครับทุกคน คิๆ

“ม๊าเลือกให้เกิงดีกว่า นะๆๆเดี๋ยวเกิงมา เกิงปวดห้องน้ำอ่า”

“ได้ๆ  จะให้ม๊าไปเป็นเพื่อนรึเปล่า”

“ไม่ต้อง หรอกม๊า เกิงหกขวบแล้ว ข้ามถนนเดินไปอีกนิดก็ถึงน่า”

“แน่ใจนะ !!!”

“แน่ใจจิ”

“งั้นก็ม๊า รออยู่นี่นะ ห้าม เถลไถลเด็ดขาดเข้าใจมั้ย”

“ครับม๊า”

         

                จากนั้นผมก็วิ่งไป อย่างร่าเริงสุดขีด จะไม่ให้ดีใจได้ไงล่ะ ก็ม๊าพามาซื้อของทั้งที ปกติก็ไม่ค่อยได้มาอยู่แล้ว 55+ ลั้นลาๆ  ทันใดนั้น มีรถคันหนึ่งขับมาด้วยความเร็วสูง

   

“....ปี๊น  ปิ๊น !!!!ๆๆๆๆ”   นะตอนนั้นผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก แต่เหมือนมีแรงผลักจากบางคนผลักให้ผมถลาไปข้างหน้าและพ้น จากรัศมี ของรถคนนั้น !!!

 

“ปิ๊น ๆๆๆ !!!เอี๊ยด!... ตึง!!!”         เสียงดังสนั่นหวั่นไหวทำให้ผมได้สติแล้วหันหลังกับไปมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้    

 

“มีคนเจ็บๆ” 
     เสียงป้าๆลุงๆที่มามุงกัน พรึบ!  ผมรู้สึกตกใจไม่น้อย ที่มีคนเจ็บ ในระยะกระชั้นชิดผมขนาดนี้ สติผมหายไปอีกครั้ง และพยายามแทรก เข้าไป ตรงจุดเกิดเหตุ   นั่นยิ่งทำให้สติของผมขาด พึง!!!  ภาพตรงหน้า ผมไม่อยากเชื่อสายตาของตัวเองจริงๆ  ผมตะโกนออกไปสุดเสียง

อย่างคนไม่ได้สติ คลุ้มคลั่ง.........

 

“ม๊า ๆๆ!!!!” ผมนั่งคุกเข่าแล้วกอดร่างไร้วิญญาณของผู้หญิงที่มีพระคุณ ต่อผมและรักผมมากกว่าใคร  และพร่ำพูด คำเดิมซ้ำๆ

 

“ม๊า ตื่นสิ ม๊า !!! ฮือๆๆ ทำไมต้องเอาม๊า ไปจากเกิง ม๊า!!! กลับมาหาเกิง ตื่น!!เดี๋ยวนี้ ฮื่อๆ”

 

 หลังจากวันนั้นมันทำให้ผมเกลียดวันเกิด และเกลียดงานวันเกิด เพราะวันนั้นมันพรากคนที่รักผมที่สุด ให้จากผมไปอย่างไม่มีวันกลับมา.......................





-------------------------------------------------------------

มาลง เรื่องยาว ฟิคสั้น ภาคพิเศษกำลังแต่ง นะ 

รักคนอ่านจ้า