คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : IT IS LOVE part 1
IT IS LOVE
+
+
+
+
รักมันเป็นยังไงน้า~~~~
แล้วตัวของผมเคยมีความรักรึยัง…
เคยมีคนบอกว่ารักจะทำให้ใจเต้นงั้นเวลาเราตกใจก็แสดงว่าเรามีความรักงั้นเหรอ?
แล้วทำไมคนรักกันสามารถทำให้กันได้ทุกอย่างทั้งๆที่พี่ก็ไม่ใช่ น้องก็ไม่ใช่ ทั้งหมดที่เขาทำให้กันเพียงเพราะแค่คำว่ารักคำเดียวแค่นี้จริงรึ
.
.
.
.
.
.
.
.
ร่างสูงที่นั้นท่ามกลางความมีดริมหน้าต่างในห้องส่วนตัวที่มีเพียงแสงสว่างจากดวงจันทร์สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง
นั้งคิดอะไรอยู่เรื่อยเปื่อยจนเวลานี้ก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มครึ่งแล้วเลยเวลานอนสำหรับคนอย่างเขา คนที่ไม่เคยนอน
เกินสี่ทุ่มเพราะจะทำให้ เวลาตื่นยามเช้าสมองก็จะไม่สดชื่นพอที่จะเรียนหนังสือ
ด้วยความที่เป็นลูกของอาจารย์หมอชื่อดังและนักวิทยาศาสตร์อันดับต้นของประเทศ จึงถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีและ
มีกรอบมากกว่าเด็กมัธยมปลายทั่วไปแทนที่จะได้เล่นสนุกแบบ คนหนุ่มทั่วๆไป เขากลับต้องติวหนังสือทั้งวัน
ก็จริงอยู่ที่เขา สอบได้คะแนนเต็มทุกครั้งและมีเหรียญเกรียติยศมากมายจากการแข่งขันทางวิชาการและมีบ้าง ที่จะได้เล่นกีฬา แต่ก็ทำให้ร่างสูงติดทีมเทควันโดโรงเรียนอย่างไม่มีใครทักท้วงเรื่องความว่องไวและเก่งกาศของเขา แต่คุณพ่อคุณแม่ก็ไม่ค่อยสนับสนุนมากนักทั้งๆที่เป็นสิ่งที่เขาชอบ เป็นธรรมดาที่ไม่ค่อยมี ปฎิสัมพันธ์กับใคร ทว่าใครจะไปรู้ล่ะว่าจะมีทั้งสาวและเคะทั้งหลายหมายปองกันจนบางครั้งก็ทำให้ไม่เป็นอันเรียนได้เหมือนกัน
ก๊อกๆๆ!!!!
“อ่าว ชีวอนยังไม่นอนอีกเหรอลูกฮะ แล้วพรุ่งนี้จะตื่นไหวเหรอ”
“แต่พรุ่งนี้มันวันเสาร์นะแม่ขอผมนั่งก่อนสักแป๊ป ไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้ พรุ่งนี้แม่จ้างอาจารย์ต่างชาติมาสอนเค้าจะมาแต่เช้า”
“งั้นก็ได้ครับแม่”
พูดจบก็ลุกขึ้นและทิ้งตัวลงบนเตรียงที่ทั้งกว้างทั้งนุ่ม ที่สั่งทำมาเป็นพิเศษสำหรับลูกชายคนเดียวอย่างเขา
ใบหน้าคมเข้มที่ตอนนี้คิ๊วจะผูกเป็นโบว์ได้อยู่แล้ว ข่มตาเท่าไรก็นอนไม่หลับซักทีมันเป็นอะไรของมันนะ
คิดแต่เรื่องความรักที่เขาสงสัยอย่างมาก คิดเท่าไรก็คิดไม่ตก
แล้วทำไมคนที่แต่งงานกัน อยู่ด้วยกันทุกวัน ไม่เบื่อหน้ากันแย่เหรอ?
โอ๊ย เลิกคิดสักทีเหอะ !! เขาพึมพำบอกกับตัวเอง
.
.
.
.
เป็นเวลาหลายวันมาก มากจนเป็นวันสอบกลางภาคเรียน และกำลังจะปิดเทอม การปิดเทอมนั้นอาจเป็นเวลาว่างๆ และสามารถออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆได้สำหรับใครหลายคน แต่สำหรับชีวอน นั้น เวลาปิดเทอม พ่อกับแม่จะส่งเค้าไปเรียนพิเศษตามที่ต่างๆบ้างก็เป็นเพื่อนของพ่อกับแม่ที่เป็นอาจารย์สอนพิเศษ ใช้ชีวิตอย่างนี้มาตั้งแต่เด็กจนเขาเริ่มชิน แต่คงไม่ต้องใส่แว่นหนาเตอะเหมือนในหนังหรอก เพราะเรื่องสุขภาพของเขานั้นจักอยู่ในเกณฑ์ที่แข็งแรงมาก
บรรยากาศในห้องสอบเป็นไปอย่างตึงเครียด หลังจากออกมาจากห้องสอบแล้วเพื่อนๆก็ต่างวิ่งกรูกันเข้ามาถาม
ชีวอนเรื่องข้อสอบ
“นี่ชีวอน นายทำข้อไหนไม่ได้บ้างอ่ะ” ร่างบางหน้าหวานเข้ามาถามชีวอนเป็นคนแรก
“ก็เปล่านะ ผมก็ว่ามันก็ไม่ได้ยากอะไรนะฮีชอล” ตอบไปตามความจริง
“โหก็นายมันเก่งนี่ เชอะ!” ระหว่างที่ฮีชอลกำลังทำท่างอนอยู่นั้น หัวสีทองๆของใครบางคนก็สดุดตาของฮีชอลเข้าอย่างจัง
“ฮยอกแจ!!! เมื่อไหร่นายจะไปเปลี่ยนสีผมของนายฮะ รกสายตาชะมัด” หัวทองที่กำลังโดนกัด นั้นเลือดขึ้นหน้าทันที
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วยเหรอฮีชอล มันหัวของฉันไม่ใช่หัวนาย”
“นี่ฉันอายุมากกว่านายนะอึนฮยอก กรุณาเรียกฉันว่าพี่ด้วย”
“ไม่จำเป็น…”
“โถ ไอ้ไก่บ้า”
“แล้วทำไม่ ไก่แล้วทำไม ฉันไม่ได้ไปออกไข่บนหน้านายนะฮีชอล”
“ยี้ ฉันไม่ชอบขี้หน้านายเลยนะจำไว้ ไอ้ไก่”
“ไม่จำ แล้วใครเค้าชอบหน้านายกันฮีชอล วันๆก็พูดๆๆๆแล้วก็พูด”
“นายว่าฉันพูดมากเหรอ!!!”
“แล้วแต่จะคิด…….” พูดจบฮยอกก็เดินไปอย่างไม่สนใจหน้าหวานที่กำลังโมโห จนกินควายได้ตัวหนึ่งแล้ว
“นี่ หยุดเดี๋ยวนี้นะฮยอกไอ้ลูกครึ่งไก่ ลิง” แล้ววิ่งตามไปทะเลอะต่อทันทีจนลีมร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงกลาง
ตอนนี้ชีวอนกลายเป็นอากาศธาตุไปก็ไม่ปาน แต่ช่างมันเหอะ ถ้าวันไหนไม่เห็นสองคนนี้ทะเลอะกันสิเป็นเรื่องแปลก
ติ่ง ติง ติ้ง!!! เสียงเมโลดีจากโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนที่มือหนาจะกดรับสาย
“ครับแม่ ครับ ๆ”
แม่โทรมาสั่งให้ไปเรียน พิเศษแถวๆโรงเรียน ได้รับคำสั่งแล้ว ก็รีบลุกแล้วเดินไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นก็ชนกับใครบางคนเข้าอย่างจัง
“โอ๊ย!!!!!”
“คือผมขอโทษครับ” ชีวอนรีบกล่าวขอโทษออกไปทันที ร่างบางก้มหน้าก้มตาเก็บของที่หล่นกระจัดกระจายบนพื้นอย่างเร่งรีบ
“ออ ไม่เป็นระ……” เมื่อสายตาของใบหน้าหวานเงยหน้ามองร่างสูงอย่างอึ้งๆ นี่คือรุ่นน้องที่เพื่อนเขา อีทึกแอบปลื้มมาตลอด เพิ่งได้เห็นใกล้ๆ ไม่สงสัยเลยทำไมอีทึกถึงได้ปลื้มนักปลื้มหนา
“คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับคุณ……”
“ออ ฮันคยอง ฉันชื่อฮันคยอง”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ฮันคยอง ผมชืวอนครับ”
“ครับ ชีวอน”
ความคิดเห็น