คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Trust 5
“อ้าว
วันนี้มาเร็วเนอะ”
เมื่อโวอนเินผ่านหน้าประู็ไ้ยินเสียที่ถือว่าเป็นเสียที่เธอไม่อยาะไ้ยินที่สุ
เธอหันไปามเสียที่เรียเธอ่อนะยื่นเล่มรายานเล่มหนึ่ให้ับีมิน
ร่าหนารับเล่มรายานมาาโวอน่อนะเปิมันไปทีละหน้า โวอนมอหน้าอีมินทีู่ริัเมื่อเปิูรายานอเธอ ทำให้เธอรู้สึใเ้นแบบแปลๆ ่อนะไล่วามิพวนั้นออไป
“เป็นไบ้า”
“ีนะ” ีมินเยหน้ามาารายาน ่อนะยิ้มนาอเาเป็นสระอิ อะเหือ! โวอนโนแอแทวามน่ารัอีมินเ้าไปเ็มๆ ใบหน้าเริ่มึ้นสีแอย่าไม่ทันั้ัว
“เป็นอะไร แพ้แหรือะเป็นลม”
“ห้ะ?”
“หน้าเธอแอะ”
โวอนไ้ยินแบบนั้น ึส่ายหัวให้นรหน้า่อนะรีบเินึ้นห้ออเธอไปทันที แล้วเธอ็เหมือนะรีบไปหน่อยเลยนเ้าับใรบานระหว่าทาเ้าอย่าั
“อโทษนะๆๆๆ” โวอนรีบเอ่ยอโทษอีนไป
“เธอเินประสาอะไรอเธอเนี่ย!!”
นรหน้าเธอพูะอใส่โวอน
พร้อมับระาแนอเธออย่าแรนเธอรับรู้ไ้ถึวามเ็บ
“ปล่อย..เ็บ”
“เมื่อี้เธอเินนัน
ิว่าันเ็บไหมละ!”
นรหน้าัวให่ว่าโวอนมา
แถมแรผู้ายยัมีเยอะว่าแรผู้หิอย่าเธอหลายเท่า
โวอนพยามะสะบัมืออัวเอออแ่็สู้แรนรหน้าไม่ไ้นแนอเธอเริ่มึ้นสีแ
โวอนำหมัแน่น ั้ท่าะเอามือที่ว่าอี้าไปที่ใบหน้าหล่อๆออีน
หมัอนัวเล็ถูส่ไปที่ใบหน้าออีน
นปลายปามีเลือไหลออนิๆแ่ว่า มืออนรหน้า็ไม่ยอมปล่อยเธอสัที
นี่นา่อยนเลือปาแล้วยัไม่ยอมปล่อย...
“หมัหนัิบ..”
“ปล่อยไ้ละ”
“ไม่!”
แล้วอยู่ๆนรหน้า
็ันเธอเ้าับำแพอย่าแรนเธอุ แถวนี้ไม่่อยมีนผ่านเท่าไหร่
ไม่สิ..ไม่มีนผ่านเลยละไม่รู้เพราะอะไร..
อั๊...!!!
อยู่ๆนรหน้าเธอ ็ล้มลไปอับพื้น
เธอมอหน้านที่มา่วยเธอเอาไว้็พบว่าเป็นอยอน อยอนทำท่าะเินเ้าไปหานที่ล้มลไป
“อย่ายุ่ับเพื่อนู มาทาไหนมึลับไปเลย เอ”
“ยุ่อะไร้วยวะ!!
ูะทำอะไรมัน็เรื่ออู”
อนนั้นเอึนวั็ระาอเสื้ออผู้ายนๆหนึ่มาทาหมอนั่น
“ให้เพื่อนเฝ้าะไ้ไม่มีนมาั หึ!!”
ึนวัะออีนลับไปในทันที่อน อยอนับันวัะเินมาหาโวอนที่ยืนมอเหุาร์พวนั้นอยู่
ทั้สอนๆ่อยๆยืนึ้น่อนะมาระาผมออยอนับึนวัเอาไว้
ทำให้ทั้สอนโนึไปามแร
“ปล่อยเพื่อนู!!” โวอนประาศัลั่นแล้วเินไปทาพวนั้น
อนนั้นเอ็มีผู้ายนหนึ่เินเ้ามาระาผมโวอน้วยเ่นัน
โวอนร้อเสียหลเมื่อโนึไปามแรอบุลที่เ้ามาใหม่
โวอนพยามิ้นเ็มแรเพื่อที่ะไ้หลุออามือหนา
“พวเธอทำอะไรเพื่อนันหรอ..”
บุลที่เ้ามาใหม่ระสิบ้าหูอเธอ
โวอนเลยเอาศอทุ้เ้าไปในท้อออีฝ่ายนอีฝ่ายุไป
อนนั้นเอเสียริ่เ้าเรียน็ัึ้นทำให้สอนที่ับอยอนับึนวัอยู่
ับนที่นอนุมท้อัวเออยู่่อยๆรีบวิ่ไปเ้าห้อเรียนทันที
โยฝาำๆหนึ่เอาไว้..
“พวเราไม่ปล่อยพวเธอไว้แน่!”
ทั้สามน็้อรีบเ้าห้อเรียนเหมือนัน
ทั้สามนไม่ไุ้ยอะไรันเพราะอยู่ๆวันนีุ้รูทุนเ้าสอนิันแบบน่าใ..นในที่สุ็ถึเวลาพัเที่ย...
“โวอนทำไมถึไปมีเรื่อับพวนั้นไ้วะ”
เมื่ออาารย์และเพื่อนทุนออาห้อไปหมแล้วนเหลือแ่โวอน ึนวั อยอน
ึนวั็รีบยิำถามที่ัวเอสสัย ถามเพื่อนอัวเอ้วยวามเร็วเหนือแส(?)
“แ่เินไปนเอ อโทษไปแล้วนะยัไม่ปล่อยอี”
“ไม่แปลหรอ
พวนั้นิว่าแ๊มันให่ิะทำอะไร็ไ้” อยอนพูึ้นมาอย่าไม่สบอารม์
“แล้วพวประธานนัเรียนไม่ทำอะไรบ้าเลยอ่อ”
“พวประธานนัเรียนนะพยามัารเรื่อพวนี้ั้หลายรั้แล้วแ่็หาหลัานเอาผิพวนั้นไม่ไ้เลย
แถมนที่โนพวมันรัแนะอย่าพูเลยไม่มีใรล้าพูออไปสัน” ึนวัพูออมา
ทั้สามนเียบไปสัพั
่อนะวนันลไปิน้าวเที่ยัน
พอิน้าวเที่ยอะไรเสร็เวลา็เหลือมาพอสมวรเลยไปเล่นบาศันที่โรยิมที่อนนี้ไม่มีใรเลย
ทั้สามนเล่นไปไ้สัพั็รับรู้ถึารมาอบุลนใหม่
หิสาวทั้ 6 นเินเ้ามาในโรยิมโวอนำไ้ว่าเป็นลุ่มเียวับอนที่เธอย้ายเ้ามาวันแร แล้วบอับเธอว่า
อ้าวๆ เ็ใหม่นิ สนิทับพวนี้แล้วหรอเสียายเนอะน่าะมาอยู่ับพวัน อยู่ับพวนี้นะมีแ่เสียับเสีย
“ไ้่าวว่าพวเธอทำร้ายพวทู”
ทู?ทูไหนวะ -*-
“พูผิพูใหม่นะใรทำร้ายใรันแน่ ถ้าพวมันไม่มาทำร้ายเพื่อนู่อน็ไม่เป็นแบบนั้นหรอวะ!!” อยอนะโน่าลับไปอย่าั
ลุ่มบุลที่เ้ามาใหม่นั้น หน้าแ่ละนูไม่สบอารม์อย่าเห็นไ้ัเน
“โวอนันบอเธอแล้วว่าอยู่ับพวนั้นมีแ่เสียับเสีย”
นในลุ่มนั้นพูึ้นมาพร้อมยยิ้มมุมปา โวอนนนี้อยาะเ้าไปถีบเ้ายอหน้าสัทีสอที -*-
“ันรู้สึว่า...ันรู้สึีใที่ไ้อยู่ับพวนี้้วย้ำ”
โวอนพูออมาพร้อมับออเพื่อนทั้สออัวเอพร้อมยิ้มให้อีฝ่าย
เหมือนบอว่า ' ูิไม่ผิ '
“พวเธอั้หาที่ิผิไปเ้า้าไอพวนั้น..”
“หึ...”
ลุ่มบุลที่เ้ามาใหม่เินเ้ามาหาพวโวอน
“ันลืมแนะนำัวเลย..ันื่อแทยอน...”
แทยอนเินเ้ามาหาพวโวอนพร้อมับบีบเ้าาอโวอนเ้าอย่าั
พลั่..!!
อยอนผลัแทยอนให้ออไปไลๆับโวอนแล้ว
ทำท่าว่าะเินไปหาแทยอนแ่็โนโวอนึแนอเธอเอาไว้ พร้อมับทำสายาบอว่า อย่า...เพียแ่พริบาทุน็ล้อม
โวอน ึนวั และอยอนเรียนร้อยแล้ว
“ทำแบบนี้เพื่ออะไร”
“มึทำร้ายแฟนูไ!!”
แทยอนพูบ็เินรมาทาโวอนทันที
ฝ่ามือบาอแทยอนระทบเ้าไปับแ้มอโวอนนเิเสีย
โวอนหันไปามแร่อนะ่มอารม์อัวเอไว้
เพลี๊ยะ!!!
โวอนหันไปามเสีย็พบว่าอยอนโนผู้หินหนึ่บอยู่
ึนวัำลัะเ้าไป่วยแ่็โนผู้หิอีนระาหัวเ้าไปเ็มแรนล้มไปับพื้น
โวอนำลัะเ้าไป่วยทั้สอนแ่็โนแรระานัวเอเสไปามแรเล็น้อย
โวอนหันไปมอแทยอน้วยวามรู้สึที่หมวามอทน
่อนะสะบัแนอัวเอออแล้ว่อยเ้าไปที่แ้มอีนอย่าั
แล้วรีบวิ่ไปึนที่ระาหัวึนวัออแล้วถีบเ้าที่ท้อไปนอีฝ่ายล้มลุ
โวอนึผู้หินนั้นให้ออห่าาอยอน
่อนะผลัอีนให้ไปไลๆเพื่อนอัวเอ
โวอนำลัะเ้าไปูอาารอเพื่อนทั้สอแ่็โนแทยอนึัวเอลับไปแทยอนำลัเื้อมือที่ะบโวอนแ่็มีบุลที่เ้ามาใหม่ทำให้ารระทำนั้นหยุะัเหมือนับหยุเวลาเอาไว้
“ปล่อยโวอนเี๋ยวนี้เลยแทยอน”
ีมินเินเ้ามาแล้วับแนอแทยอนให้ปล่อยโวอน
เมื่อโวอนไ้รับอิสระแล้ว็ริ่ไปที่เพื่อนทั้สออัวเอทันที
“พวเธอไปรอันที่ห้อประธานนัเรียน” แทยอนิ๊ปาเล็น้อยแ่็เินออไปห้อประธานนัเรียนแ่โยี
เมื่อทุนออไปแล้วีมิน้เินเ้ามาูอาารอทั้สามน
“เิอะไรึ้น”
“อย่าเพิ่ถามอะไรอนนี้เลยีว่า
พาอยอนมันไปทำแผล่อน”
โวอนพูึ้นมาเมื่อเห็นเพื่อยอัวเอมีเลือออรมุมปา
“เธอรู้ไหมว่าเรื่อที่พวเธอไปมีเรื่อันเป็นเรื่อร้ายแรแ่ไหน”
อนนี้โวอนและึนวัอยู่หน้าห้อพยาบาลับีมิน อุ และแทฮยอ...
“พวนั้นหาเรื่อ่อน...เรื่ออนเ้าันไม่เอาเรื่อ็ีแ่ไหนแล้ว”
โวอนพูออมาเสียอเธอบ่บอว่าเธออารม์ไม่ีเป็นอย่ามา....
“เรื่ออนเ้า?”
“แฟนแทยอนมันมาหาเรื่อพวัน...”
เสียอโวอนหายไปทันทีเมื่ออยู่ๆีมิน็เอามือมาลูบรมุมปาอัวเอ
อยู่ๆโวอน็ไม่ล้าสบาับสายาู่นั้นเสียื้อๆ
้อนเนื้อ้าน้าย็เ้นนเหมือนับเป็นัหวะแน์(?)
“เธอ็มีแผลนิ”
“แผลแ่นี้เอั่เถอะนะ”
โวอนับมือีมินออ่อนที่วามรู้สึแบบนั้นะลับมาอีรั้
ไม่นานนัอยอน็เินออมาาห้อพยาบาลใบหน้าทีู่ีึ้นว่าเ่าเพราะทำแผลแล้ว
เมื่อทั้สามนเห็นว่าอยอนออมาาห้อพยาบาลแล้ว ็เินนำทั้สามนเพื่อมาห้อประธานนัเรียนทันที...
Talk : ลับมาอัพแล้ววว ;___; ไม่ไ้มาอัพลนานมา...
แ่าพวนี้ไม่่อยเ่มันอาเลยอ่ำๆเอ๋อๆไปบ้า อโทษ้วยนะะ TT
อย่าเอาเป็นแบบอย่าันนะๆไม่ีๆ 555555 ผิพลาอะไร
ไรท์็อโทษ้วยนะะ TT
*่วนี้อยาแ่ฟิุมินมาเลยเอาริๆ 5555555
[ TW : @pjmcnk1322 ]
#ฟิ
ความคิดเห็น