ตอนที่ 24 : บทที่9 ท่านอาจารย์3
เล่อหนี่เดินเตาะแตะออกมาจากห้องท่านพ่อ พี่ๆมายืนรออยู่ด้านหน้าห้องหน้าตาถมึงทึง โชคดีที่ท่านพ่อและนางคุยกันไม่ดังนักจึงแน่ใจได้ว่ามิมีผู้ได้ฟังออกเป็นแน่
“คารวะท่านพี่ทั้งสาม” เล่อหนี่ยอบตัวลงอีกครั้ง
“น้องหญิง ท่านพ่อว่าอันใดบ้างรือ เข้าไปนานเหลือเกิน”เล่อซือถามหน้าเข้ม ทำหน้าราวกับว่า แม้เป็นท่านพ่อหากทำอะไรน้องหญิงของเขา เขาก็ไม่ไว้หน้าหรอกนะ!
“ท่านพ่อเพียงเปิดจุดให้น้องเจ้าค่ะ สงสัยร่างกายน้องอ่อนแอเกินไป จึงลำบากท่านพ่อนัก”
เล่อหนี่ตอบพี่ใหญ่ด้วยเสียงสดใส ก่อนจะเดินเตาะแตะนำพวกเขาไปทางสวนด้านหลัง ทางเชื่อมไปยังหออี้เหิน ซึ่งมีลานฝึกร่างกายอยู่
“เล่อน้อยๆของลุง มานี่มาเร็วๆ” เสียงทักดังมาแต่ไกล เห็นเพียงตัวคนอยู่ในลานประลองเท่านั้นเอง
ปรมาจารย์ซวีเอ็นดูเด็กๆในครอบครัวเล่ออย่างมาก ตอนเล่อหนี่อายุครบ1ขวบปีก็เป็นเขาที่หอบของกองโตมาเยี่ยมฝาก ยิ่งพอเห็นตัวนางเขาก็ยิ่งเอ็นดู เพราะตั้งแต่ชาติที่แล้วนางก็รู้ความเช่นนี้ เขาจึงคิดเสมือนนางเป็นลูกคนหนึ่ง
วันหนึ่งเมื่อตอนนางอายุ16ปีและได้ท้องแล้ว เขาก็มาหาพร้อมกับยืนยันจะปกป้องนางและลูกน้อยให้ห่างจากการชิงบัลลังค์ พร้อมกับนำบุตรชายของเขามาเพื่อเป็นองรักษ์ให้เล่อฟานแต่สุดท้าย...เล่อหนี่สะท้อนในใจเมื่อนึกถึงตรงนี้
“ท่านลุงๆ” เล่อหนี่เดินเตาะแตะเข้าไป ตั้งแต่ครานั้นตัวนางก็รู้สึกขยาดการวิ่งแล้ว เลยค่อยๆเดินเอาดีกว่า แม้มีพี่รองประคอง ความกลัวก็ยังฝังจิต
“อาหนี่ฟานของลุงอ่า~ คิดถึงเจ้าเหลือเกิน ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้สอนศิษย์น้อย เช่นเจ้า” เขาหมายถึงศิษย์น้อยจริงๆ เด็กส่วนมากถูกส่งมาเรียนยุทธ์ต้องอายุมากกว่า6-7ขวบแล้ว เพราะฟังรู้ความสอนสั่งได้ แต่สำหรับเล่อหนี่นั้นเป็นกรณีพิเศษ เขามั่นใจว่าเด็กหญิงที่มีแววฉลาดแต่เด็กเช่นนี้ อย่างไรก็คงจะสอนได้แน่ๆจึงรับคำ
“ฟานฟานของลุงอยากร่ำเรียนกับท่านลุงซวีมากเลยเจ้าค่ะ” เล่อหนี่ออดอ้อนอีกที ทำเอากระทั่งพี่ๆทั้งสามยังอมยิ้มไปด้วย
“คารวะปรมาจารย์ซวี/คารวะท่านอาจารย์” พวกพี่ๆไม่ลืมที่จะคารวะผู้อาวุโส มีเพียงพี่สามเล่อฟ่งที่ไม่เรียกว่าอาจารย์
“เอาล่ะเล่อฟ่ง ต่อไปก็เป็นศิษย์อาจารย์กันแล้ว เรียกข้าว่าอาจารย์เช่นพี่ๆของเจ้าเถิด” ว่าแล้วก็ส่งสายตาเมตตาให้เขา แต่ประกอบด้วยสายตาเย็นชาส่วนหนึ่งด้วย เพราะซวีจูนั้นได้ชื่อว่าเป็นอาจารย์ยอดคนได้ก็เพราะแบบฝึกหัดที่แสนโหด
“แล้วหลานล่ะ หลานล่ะเจ้าคะให้ฟานฟานเรียกท่านลุงว่าอันใด”
“เรียกท่านลุงอย่างเดิมล่ะดีแล้ว” ปรมาจารย์ซวีพูดอย่างอ่อนโยน ลูบหัวเด็กน้อยตาใสตรงหน้าอย่างเอ็นดู
“ใช่ๆ เล่อหนี่เป็นหญิงไม่ควรถูกล่วงรู้ว่าได้เรียนยุทธ์”พี่ใหญ่เสริมนิ่งๆ
“อย่างไรคนก็ต้องรู้ ท่านอาจารย์เพียงเอ็นดูน้องหญิงของพวกเราเท่านั้นล่ะ” เล่อซาพูดความจริงออกมาหน้าตาเฉย ทำเอาปรมาจารย์ซวีแทบล้มคว่ำ จึงเขกหัวเขาไปหนึ่งที
“เอาล่ะ พวกเจ้าทั้งสองมาทำไมกัน ออกไปจากลานฝึกเสีย ทำข้าเสียสมาธิหมด” รู้ๆกันอยู่ว่าลูกศิษย์ของตนมายุ่มย่ามทำไม เลยทำหน้าล้อเลียนแล้วจูงมือน้องน้อยในดวงใจพวกเขาเดินหนีไปอีกฟาก
“เล่อหนี่ น้องระวังตาแก่หัวงูนั่นให้ดีนะ”พี่รองเป็นคนพูดก่อนจะรีบเร้นกายหายไปอย่างรวดเร็ว
“อย่าไปฟังเลยฟานเอ๋อร์ พี่เจ้าเพียงหึงหวงข้ากับเจ้าเท่านั้น ดูพี่ใหญ่เจ้าสิยังยืนนิ่งไม่ไปไหนเลย”
“ข้าต้องคอยระวัง หากท่านจะทำอันใดนางคงมีเพียงข้าที่สู้ท่านได้เทียบเคียง”เล่อซือพูดมาหนึ่งคำด้วยใบหน้าเรียบเฉย ทำเอาปรมาจารย์ซวีหน้าแตกยับ หันกลับไปเตรียมจะด่าเต็มที่ แต่ก็รู้ว่าศิษย์ตนคนนี้เป็นเช่นใดก็ได้แต่ทอดถอนใจ สงสัยเขาจะถูกวางไว้ว่าอันตรายต่อเล่อหนี่ไปแล้วในสายตาพี่น้องของนาง
“ท่านลุงๆ หลานอยากเริ่มเรียนแล้วเจ้าค่ะ” เล่อหนี่ตาใสทำเป็นไม่ได้ยินอันใดที่ผ่านมา ยิ้มผ่องใสเร่งให้เขาสอน
...
ซื้อนิยายเกิดใหม่ไร้รักคลิก!!!นิยาย เกิดใหม่ไร้รัก
อุดหนุนนิยายเรื่องอื่นๆของไรท์ได้
นิยาย ตำนานรักดอกเหมย ภาคปลาย ท่านหมอเซียนบุตรชายท่านมาตามหาแล้วขอรับ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
