Oh!! My Mafia

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7:เจอพี่รหัสแล้ว

CRY .q

บทที่ 7

Seungri part

ผมรีบวิ่งมาเลยฮะ ขอให้คนในลานไม่เยอะด้วยเถอะ สาธุ~~~~

ณ ลานหินอ่อน

“แฮ่กๆๆๆ”เหนื่อยมาก

“โห ทำไมคนเยอะอย่างนี้ว่ะ ซวยเลยเรา”คือลานหินอ่อนของคณะเรามีประมาณยี่สิบห้าตัว แล้วตอนนี้คือคนนั่งทั่ง
หมดครบทุกตัวแล้วมีเวลาอีก 30นาทีผมตายแน่ บอกที ทำไมพระเจ้าต้องแกล้งผมอย่างนี้(ไม่ใช่พระเจ้าหรอกที่แกล้งไรเตอร์เองที่แกล้ง5555 ไรเตอร์ขอโทดดดดดดดดด//ไรเตอร์)

งั้นเริ่มจากโต๊ะแรกเลยล่ะกัน

เอาว่ะ“สวัสดีครับ ผมชื่อลีซึงฮยองหรือเรียกผมว่าซึงรีก็ได้ ผมอยู่ปี1  ในโต๊ะนี้มีใครเป็นพี่รหัสผมไหมครับ ”ผมพูดแบบไม่พักหายใจ

“น้องซึงรีใช่ไหม โต๊ะนี้ไม่มีใครเป็นพี่รหัสน้องหรอกจ๊ะ ลองไปหาโต๊ะอื่นดีกว่านะ แต่ถ้าว่างๆก็มาคุยกับพี่ได้นะเวลาเหงาๆ สำหรับน้องซึงรีพี่วางเสมอนะ” พวกพี่ๆเค้าบอก สังเกตดีๆจะรู้ว่าโต๊ะเนี่ยเก้งกวางเลย

ซวยกู-*-

“ขอบคุณครับ แต่ไม่เป็นไร ผมไปก่อนนะครับ”ก่อนที่ผมจะรีบเดินไปหาโต๊ะต่อไป

ผ่านมาได้5โต๊ะแล้ว แล้วเหลือเวลาอีกแค่20นาที ให้ตายเถอะฮะToT        

เฮ้ยนั้น พี่จียงนิ พี่จียงอยู่ด้วยอ่า แล้วผมจะกล้าทำอะไรเปินๆออกไปไหมเนี่ย-*-

เข้าไปเเนะนำตัวโต๊ะพี่จียงดีกว่า เฮ้ยไม่ได้นะ เหลือเวลาน้อยเดี๋ยวค่อยหาเวลาไปก็ได้เนอะ เสียดายจังงงง

ชิบหายยยยยยยยยย ลืมไปเหลือเวลาอีกค่ 17นาทีตายผมมมมมมมมม นี่เรามองพี่จียงนานขนาดนี้เลยเหรอเขินจังไม่รู้ตัวเลย(ก็ยังมีเวลาเพ้อเนอะ//ไรเตอร์)

ตอนนี้แนะนำตัวได้แค่ 5 โต๊ะก็เหลือเวลาอีกแค่ 3 นาทีแล้วอ่า พวกพี่ๆเค้าแกล้งผมฮะ ไม่ยอมให้ผมไปแนะนำตัวต่อ บ้างก็ชวนคุย บ้างก็ชวนกินขนม ซึงรีอยากจิร้องไห้~~~~

ทำไงดีฮะยังไงก็ไม่ทัน คิดสิคิด

คิดออกแล้ว แล้วมันก็เป็นวิธีเดียวที่จะทัน 

ถึงจะต้องอายก็เถอะแต่ก็แรกกับพี่รหัสแล้ว ก็ยอมมมมมมม

ผมเดินไปตรงกลางระหว่างลานหินอ่อน  ไม่เป็นไรแค่นี้เองไม่อายมากหรอก มั้งงงงงงToT

เอาว่ะ “สวัสดีครับผมชื่อลีซึงฮยอนหรือเรียกผมว่าซึงรี ผมอยู่ปี 1 ใครในนี้คือพี่รหัสผมเหรอฮะ”ผมตะโกนออกไปสุดเสียง ทุกๆสายตาจ้องมาที่ผม ไม่มีเสียงใครพูดเลย คืออายมากตอนนี่ไม่รู้จะเอาน่าไปไว้ที่ไหน

“................................”ไม่มีเหรอในนี้ไม่มีพี่รหัสผมเหรอฮะ มันยังไม่เกินเวลานี่

“เออ ในนี้มะ”

“ฉันเองคือพี่รหัสนาย”ผมหันไปทางเสียง เค้าคือคนที่นั่งโต๊ะเดียวกับพี่จียงฮะ ผมอายพี่จียงจัง-////-

ตอนผมเดินไป มีแต่คนเรียกชื่อผมแล้วหัวเราะ บ้างก็บอกว่า กล้าเนอะ คือผมอยากเอาปีบมาคลุมหัวเลย

“ซึงรีใช่ไหม ฉันแทยังเป็นพี่รหัสนาย ที่นายตะโกนออกไปไม่อายบ้างหรือไง”

“อายสิฮะ แต่ผมกล้วไม่มีพี่รหัสอ่า”ผมพูดแล้วทำหน้าจะร้องไห้

“เอ้าๆอย่าร้อง แต่ฉันชอบนะกล้าดี555555”พี่เค้าคิดว่าผมหน้าด้านไปซะแล้ว-*-

“เออ นี่จียงเป็นเออ สายรหัสของนาย เค้าเป็นพี่รหัสฉัน”พี่จียงคงไม่ได้เล่าเรื่องของเรา (อืออออ เรื่องของเราไรเตอร์เขินนนนนนน5555)ให้พี่แทยังฟังสินะ

“นี่ นายไม่หลงทางแล้วใช่ไหม5555 กล้าขึ้นเยอะเลยนิ”ดูพี่จียงทักผมสิ ฮึๆ

“ไม่หลงแล้วฮะ แล้วที่ผมทำอย่างนั้นมันจำเป็นอ่า ถ้าไม่จำเป็นไม่ทำหรอก”ผมบอกหน้ามุ่ย

“ อ่าวเหรอ นึกว่าหน้าด้าน”

“พี่จียงงงงงงงงงงงงงงง”แล้วก็ส่งสายตาอาฆาตแค้นไป

“555555 นี่นาย2คนรู้จักกันแล้วเหรอ ไปรู้จักกันตอนไหนเนี่ย”พี่แทยังหันไปถามพี่จียง

“ก็ตั้งแต่ที่ไอพวกมันเล่นไม่ซื่อกับฉัน แล้วซึงรีก็ไปยืนหลงทางอยู่ตรงนั้นพอดี ฉันก็พาหนีกลัวมันจะกระทืบซึงรีอะดิ เพราะซึงรีมันใส่เครื่องแบบม.เราอยู่”แล้วผมก็พยักหน้าตามที่พี่จียงพูด

“อ้ออออ กูนึกว่าเด็กมึง นึกว่ามึงจะเปลี่ยนรสนิยม” พี่แทยังพูดอะไรแบบนี้ผมเขินนะ-///-

“มึงจะบ้าเหรอ มึงก็รู้ว่ากูชอบนมใหญ่ๆ นมเล็กๆกูไม่เอาหรอก ”(ประชดใครบ้างคน วีไอพีน่าจะรู้นะ(ยิ้มเจ้าเล่ห์)//ไรเตอร์) ผมน่าจะเกิดเป็นคนนมใหญ่เนอะ ไปออกกำลังขยายกล้ามเนื้อหน้าอกดีกว่า5555555

“แม้..... กูรู้หรอกหน่า แซวเล่นเอง เออซึงรีเดี๋ยวพี่จะนัดเลี้ยงสายรหัสอีกทีนะ เดี๋ยวถ้าได้วันแล้วพี่จะโทรไปล่ะกัน ตอนนี้จะไปไหนก็ไปได้แล้ว”แทยังพูด

“โหไล่กันเลยนะ ไม่ต้องไล่กันก็ได้ แล้วผมจะโทรศัพท์นะฮะไปก่อนนะครับ”ผมพูดก่อนจะเดินออกไป

จบไปแล้วอีกตอน

ที่หายไปนานเพราะไรเตอร์ไปเที่ยวนี่เอง5555บวกกับที่มีโมเม้นจีโก๊ะเลยไม่มีอารมณ์อัพ

แต่ตอนนี้พอทำใจได้แหล่ะToT

ไรเตอร์จะพยายามมาอัพให้บ่อยขึ้นล่ะกันนะ^^