คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3:มุมมองของจียง 1
บทที่ 3
Jiyong part
สวัสดีครับ ผมจียง ผมอยู่ปี 3แล้วครับ วันนี้ผมมาเรียนเป็นวันแรกดูเหมือนทุกๆคนจะดูตื่นเต้นกับการมาเรียนวันแรกกันมาก
ส่วนผมนะเหรอคิดว่ามันน่าเบื่อ ผมว่าผมเลือกมาเรียนวิชาที่ถนัดที่สุดแล้วนะแต่มันก็ยังน่าเบื่ออยู่ดี แต่ผมจะเรียนดียังไงโต
ขึ้นพ่อก็ต้องบังคับให้ผมเป็นมาเฟียอยู่ดี เหมือนแค่เรียนเพราะให้ทุกคนรู้ว่าเรียนจบแล้วก็แค่นั้น แต่ผมไม่อยากเป็นหรอกครับ
มาเฟียเพราะพ่อเป็นมาเฟียแบบนี้ทำให้พ่อกับแม่แยกทางกัน ทำให้ผมไม่เคยเห็นแม่อีกเลยตั้งแต่ 9 ขวบ แต่ที่ผมทำตัวเกเร
ทำตัวโหดกับทุกคน หาเรื่องชกต่อยไปทั่วเพราะต้องการทำให้พ่อรู้ว่าผมสามารถเป็นมาเฟียต่อจากพ่อได้ และที่ผมอยากเป็น
มาเฟียเพราะผมเชื่อว่าการที่เราจะล้มเลิกมาเฟียแก๊งใหญ่ของพ่อได้คือการที่ผมต้องเป็นมาเฟียซะเอง ผมจะต้องเป็นคนที่
ใหญ่ที่สุดในแก๊งและจะทำให้แก๊งนั้นพังพินาถ และผมก็จะไปอยู่เมืองนอกเพื่อไปตั้งตัวใหม่และไปตามหาแม่ของผม
“จียงแกทำไมทำหน้าเบื่อขนาดนั้นว่ะ”ไอแทยังครับ เป็นเพื่อนสนิทผมเอง
“ก็มันเบื่อจริง นอกจากเบื่อเรื่องเรียนแล้วกูยังเบื่อเพราะกูไปไหนแม่งก็เอาแต่มองกูอยู่นั้นเหละ ไม่เคยเห็นคนหรือไง” มันเป็น
เรื่องจริงครับไม่ว่าจะไปไหนก็มีแต่คนมองไม่ก็นินทาแต่นินทาก็เหมือนพูดเหละดังมากจนผมได้ยิน
“ไม่ชินอีกเหรอว่ะ ไหนตอนแรกบอกชอบ” ตอนแรกผมก็ยอมรับว่าชอบจริงไปไหนก็มีแต่คนมองคนพูดถึง ถึงแม้จะพูดถึงในสิ่ง
ไม่ดีก็เถอะ แต่ตอนนี้เบื่อแล้ว แล้วก็จะเป็นรำคาญแล้ว
“ตอนนี้กูรำคาญแล้ว”
“5555 พ่อคนดัง นิอย่าลืมนะเว้ยบ่ายสองไอพวกมันมายั่วโมโหอีกเหละ”
“หึ กูจะจัดให้มันย้อดน้ำข้าวต้มเลยคอยดู”ยิ่งอารมณ์เสียอยู่ หึ ตายแน่พวกมึง
“เฮ้ยไอ้จี กูไปเรียนก่อนบ่ายสองเจอกัน ”
“เออๆ”ก่อนที่แทยังจะเดินออกไป
เฮ้อออ ไปเรียนมั่งดีกว่า
ณ ตอนกลางวัน
วันนี้ผมมากินข้าวคนเดียวพวกมันก็ไปกินข้าวที่อื่นบ้าง เรียนอยู่คนล่ะคณะบ้างและอยู่คนล่ะมหาลัยบ้าง ผมเป็นคนมีพวก
เยอะนะ แต่วันนี้มันไม่มีใครว่างสักคน เฮ้ออออออ
พอเดินเข้ามาในโรงอาหารเท่านั้นเหละ
“พี่จียงมาแล้ว”
“เฮ้ยหลบให้พี่จียงก่อน”
“อย่ามองหน้านะเว้ย”
เฮ้ยน่ารำคาญ กูเป็นคนนะเว้ยไม่ใช้ปลากัดที่มองตาแล้วท้อง สัสสสสสสสส
พอผมซื้ออาหารเสร็จ ผมก็ไปนั่งกับพวกรุ่นน้องครับ ผมว่าผมก็ขอดีๆนะ แต่พวกนั้นกับรีบลุกแล้วเดินออกไปอย่างกลัวๆแบบ
ไม่ได้นัดหมาย ถึงผมชอบหาเรื่องแต่ผมก็ใช้เหตุผลไม่ใช้เอะอะก็ใช้แต่กำลัง
เออก็ดีจะได้ไม่ต้องนั่งแบบอึดอัด
พอผมกินข้าวเสร็จผมก็ไปหาที่เหมาะๆแต่งเพลงครับวันนี้ไม่มีเรียนแล้ว ผมชอบแต่งเพลงนะครับผมว่ามันสนุกดี จริงๆแล้ว
ผมเป็นคนที่ไม่โหดมากหรอกครับ นอกจากพวกจะขัดใจและหาเรื่อง พวกนั้นเหละถึงจะไม่รอด ส่วนถ้าคนปกติผมก็จะออก
จะกวนๆใส่ซะมากกว่าถ้ามารู้จักกับผมนะส่วนคนที่คิดว่าผมโหดมากๆนั้นมันแค่ได้ยินมาก็เท่านั้น
เฮ้ออออ ลมดีจังนอนดีกว่า
พอตื่นขึ้นมาก็บ่ายสองครึ่งแล้ว ฉิบหาย ผมโดนด่าอีกแน่เลย ผมรีบวิ่งไปเลยดีกว่า
“เฮ้ยไอ้จีมึงทำไมช้าจังว่ะไปไหนมาเนี่ย”พี่ท็อปพูดครับ
“โทดทีพอดีหลับเพลินไปหน่อย”
“ไม่หน่อยหรอกมั้งครึ่งชั่วโมงเนี่ย”ไอ้พวกเพื่อนผมล่ะครับต่างว่าผมที่มาช้า
“ครบองค์กันแล้วใช่มั้ยปะ”ไอ้แทยังครับพูด
พวกมีกันประมาณ แปดเก้าคนครับที่ไป แต่พวกนั้นเห็นเค้าบอกว่าเป็นสิบ แต่พวกผมกลัวที่ไหนเพราะพวกผมเนี่ยต่างต่อสู้
เก่งกันทุกคน อย่างน้อยก็เทคอนโดสายดำกันทุกคนเหละครับแล้วยังเรียนศิลปะการต่อสู้กันอีกเยอะเยะและอีกอย่างคนพวก
นี้พวกผมต้องคัดกันมาแล้วทุกคน ผมรับรองพวกเราไหวแน่
Partนี้เป็นของจียงนะค่ะ เพราะไรเตอร์อยากให้รู้ด้วยว่ามุมมองของจียงนั้นเป็นอย่างไง และจะได้รู้จักจียงกันมากขึ้น
ความคิดเห็น