คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2:กินข้าว
ผมจะได้ขึ้นรถพี่จียงกลับหอด้วยล่ะ รถพี่จียงจะเป็นยังไงน้า ผมตื่นเต้นจัง
หะ ผมตาฟ่าดไปหรือเปล่า คือรถที่เรากำลังเดินไปคือ แลมโบกินี่ พระเจ้าจอร์กกกกกกก คือแบบผมไม่คิดว่าชีวิตนี่จะมีสิทธิที่จะได้นั่ง แลมโบกินี่อะ บุญตูดจริงๆผมเนี่ย
“พี่จียง นี่รถพี่จริงๆเหรอครับ” ผมชี้ไปที่รถแลมโบกินี่ที่อยู่ข้างหน้า
“ใครบอกว่านั้นอะรถฉัน รถข้างๆต่างหากที่เป็นรถของฉัน”พี่จียงมองไปรถข้างๆ
ผมมองตามอย่างตะลึง ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ความฝันที่จะขึ้นแลมโบกินี่สลาย เพราะข้างๆแลมโบกินี่ก็คือ ซาเล็งขายขวด ม่ายยยยยยยยยย
“55555555555555 ”พี่จียงระเบิดเสียงหัวเราะดังเลยหะ
“-*- ขำอะไรครับ เห็นผมหน้าอึ้งๆขำมากรึไง”ประโยคสุดท้ายผมพูดเบาๆ
“ขำดิ555 นายเป็นคนที่เชื่อคนง่ายที่สุดในโลกเลยมั้งเนี่ย”ขนาดที่พี่จียงพูดก็ยังคงขำอยู่
มันขำมากเหรอครับที่ผมเป็นคนซื่อๆเนี้ย -*-(แน่ใจนะว่าซื่อไม่ใช่...//ไรเตอร์)
“โห ก็แค่ล้อเล่นเอง ทำหน้าเซ็งไปได้ นายคิดจริงๆเหรอว่าคนอย่างฉันจะขับซาเล็งอะหะ”
“ก็ผมเป็นคนซื่อๆอะ และก็ไม่คิดว่าพี่จะโกหก-*-”
“อา อ่า เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะพาไปเลี้ยงข้าวเอาไหม ตอนเดินมาได้ยินเสียงท้องร้องตั้งหลายที”
-///-อายเลยครับ ได้ยินได้ไงหูดีชะมัดแล้วอย่างนี้จะได้ยินเสียงหัวใจผมไหมเนี้ย-////-
“อะไรแซวแค่เนี้ยหน้าแดงถึงหูเลยไหวปะเนี่ย”พี่จียงถาม
“ไม่สักหน่อย โหพี่อ่าแซวอยู่ได้ หิวแล้วน้า…”ผมทำหน้าอ้อนๆ
“ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นเลยเดี๋ยวโดนถีบ ขึ้นรถเลยเร็ว”พี่จียงรีบเดินขึ้นรถเลย
“ได้ยินนนนนนนนนน”พี่จียงเล่นตะโกนเลยครับ 555หูดีจริงนะเนี่ย
ผมรีบพี่จียงขึ้นรถไปอย่างเก้งๆกังๆ ประตูมันเปิดไงวะ5555
ผมเข้ามาอยู่ในรถได้อย่างปลอดภัย
“พี่จียงจะพาผมไปกินที่ไหนครับ”
“ที่โรงแรม” หา..................... ผมค้างเลยครับ
“ล้อเล่นหน่า แถวเนี่ยล่ะร้านประจำฉันมีอยู่”
วันนี้พี่จียงล้อเล้นกับผมกี่รอบแล้วครับ-*- หึเซ็ง ผมแอบหัวใจเต้นแรงด้วยอ่า
ผมตอบแค่นี้ต่างคนก็ต่างเงียบ แต่เงียบแบบนี้ผมไม่อึดอัดนะ แต่ผมไม่รู้ว่าพี่จียงจะรู้สึกเหมือนผมหรือเปล่านะ
“ถึงล่ะ ร้านนี้ล่ะอร่อยดีไม่แพง”พี่จียงบอก
ผมเดินทางตามพี่จียงเข้าไปในร้านร้านตกแต่งสวยมากเลยครับ แต่ดูแล้วน่าจะแพงนะเนี่ยแต่พี่จียงบอกไม่แพงแปลร้านนี้ใช้ได้นะครับ
“สวัสดีครับคุณจียง วันนี้มาสองคนเหรอครับเชิญด้านนี้เลยครับ”พนักงานเสริฟบอก
แม้ คนจะรู้จักไปทั่วเลยนะเนี่ย
“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น ร้านนี้ร้านประจำมาบ่อย”พี่จียงบอกก่อนจะเดินพนักงานเสริฟไป
หน้าผมดูออกขนาดนั้นเลยเหรอครับเนี่ย
ผมมานั่งที่บรรยายกาศดีสุดยอดเลยครับ ดีที่สุดที่นึงในร้านเลยก็ว่าได้
“เมนูครับ”พนักงานเสริฟยื่นเมนูมาให้เราสองคน
“เอาเหมือนเดิมแต่เพิ่มมาอย่างละสอง”พี่จียงสุดยอดไม่ต้องดูเมนู ถามพนักงานยังพนักหน้าเข้าใจอีกต่างหาก
“โห แล้วไม่กลับไปกินข้าวที่บ้านมั้งเหรอครับ”
“อย่ามายุ่งเรื่องของฉันเลยดีกว่าเดี๋ยวกินข้าวไม่ลง”พี่จียงทำหน้าเครียดมากเลยครับ
“เออ ผมขอโทดนะครับ” ผมทำหน้าหง่อยเลยครับ
“ไม่เป็นไร กินเถอะอาหารมาแล้ว”
ผมกับพี่จียงกินอาหารอย่างไม่มีใครพูดอะไร
“เออ พี่จียง ทำไมรับน้องผมไม่เห็นพี่เลยอะ” ผมถามตอนที่ผมเริ่มอิ่มแล้วครับ พี่จียงสั่งมาเยอะมากกินแทบไม่หมด
“ก็ฉันไม่ได้มาไง ฉันไม่ชอบ ปัญญาอ่อน” อ่าว
“ทำไมอะ รุ่นน้องจะได้รู้จักพี่ไง”
“โอ๊ะ ขนาดฉันไม่ได้ไป ทุกคนยังรู้ฉันเลย แม้แต่นายที่บอกมาจากต่างจังหวัด”พี่จียงมองผม
“จริงด้วยฮะ ขนาดไม่ได้ไปยังรู้ทั้งมหาลัย”
ตอนนี้พี่จียงกลับไปแล้ว ผมอยู่ที่หน้าหอแล้วครับ ตอนอยู่บนรถก็คุยกันได้นิดหน่อยก็ถึงหอ ผมพึ่งรู้ว่ามันใกล้มหาลัยมากเลยครับ ผมว่าพี่จียงนิสัยดีนะครับ ผมรู้เห็นด้วยกับประโยคนี้มากเลยครับ
“ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักเธอ”ผมพูดเบาๆ เขินนนนนนนนนนนนนน-///-
หวังว่าจะสนุกนะค่ะ เม้นด้วยน้าขอบคุณค่ะ^^
ความคิดเห็น