คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 11:จูบ
บทที่11
ตอนนี้ผมกินข้าวเสร็จแล้วฮะ อิ่มมากเลย
“ซึงรี เมื่อกี้ร้านซักรีดเค้าบอกว่ามีอุบัติเหตุนิดหน่อยต้องรอชุดนานหน่อยนายก็อยู่ที่นี้ไปก่อนล่ะกัน”
“ได้ ครับ”ดีแล้วล่ะ ผมจะได้อยู่กับพี่จียงไปนานๆ
“ดูหนังกันไหม”พี่จียงถามผม
“ดูฮะ แล้วพี่จียงดูเรื่องอะไรเหรอ”
“The conjuring ซื้อมาตั้งนานยังไม่ได้ดูเลยมาด้วยกันสิ”ก่อนที่พี่จียงจะไปนั่งบนโซฟา
“หนังผีนี่ฮะ ไม่ดูไม่ได้เหรอ”ผมพูดก่อนที่จะไปนั่งข้างๆพี่จียง
“โหหห อย่าปลอดดิ ก็แค่หนังตอนนี้ก็เช้าจะตายผีไม่มาหลอกหรอ..........มั้ง”
“โห อย่ามีมั้งสิฮะ ผมกลัวจริงๆนะเนี่ย”ผมพูดด้วยเสียงจริงจัง
“555555 ล้อเล่นน่ะ”แล้วพี่จียงก็ไปเปิดดู
โหหนังบ้าอะไรแค่ต้นเรื่องก็น่ากลัวอะ เมื่อหนังน่ากลัวผมก็เริ่มขยับเข้าหาพี่จียงตอนนี้ผมแทบนั่งเกยกัยแล้ว แต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะเขินหรอกครับเพราะหนังน่ากลัวขนาดนี้
“นี่ ซึงรีนายจะมานั่งเกยฉันอยู่แล้วเขยิบไปหน่อยมันร้อน”พี่จียงพูดในขนาดที่ตายังมองทีวีอยู่
“ไม่เอาฮะผมกลัว อยู่ใกล้กัน ผมรู้สึกปลอดภัยดี”ผมพูดก่อนจะมองหน้าพี่จียงแล้วยิ้มให้
พี่จียงก็ไม่พูดอะไรแค่ส่ายหัวไปมา
“อ๊ากกกก”เสียงผม ร้องลั่นเมื่ออยู่ในฉากที่น่ากลัว
“ซึงรีจะร้องเสียงดังทำไมฉันตกใจเสียงนายเนี่ย”พี่จียงหันมาทางผมแล้วพูดเสียงดัง
“ก็มันน่ากลัวมาก ฮึผมไม่กล้าดูแล้วอะ ฮึ ฮืมๆ”แล้วอยู่ดีดีผมก็ร้องไห้ออกมาไม่รู้ว่าเพราะหนังน่ากลัวหรือพี่จียงพูดเสียงดังจนเหมือนตะคอกใส่ผมกันแน่
“เฮ้ย ร้องไห้เหรอ เออๆปิดแล้วๆ หยุดร้องไห้ซะ”แล้วพี่จียงก็เดินไปปิดทีวี
ผมก็ไม่ได้พูดอะไรมีแค่เสียงสะอื้นเบาๆ
“นี่ นายมันอ่อนชัดๆ อะไรดูหนังผีแค่นี้ร้องไห้”พี่จียงพูดก่อนที่จะขยับเข้าใกล้ผม
“ไม่ต้องพูดเลยนะ ฮึๆๆ ฮืมๆๆๆ”แล้วผมก็ร้องไห้หนักขึ้น ซึงรีนายเป็นบ้าอะไรเนี่ยอยู่ดีๆก็ร้องไห้ เป็นเพราะพี่จียงคนเดียว
“โอ้ๆ ล้อเล่นๆ ไม่ต้องร้องนะ”แล้วพี่จียงก็เขยิบเข้ามาเช็ดน้ำตาให้ผม พี่จียงก็เช็ดน้ำตาให้ผมแล้วก็เลื่อนมือมาจับแก้มผมเบาๆ แล้วก็ตอนนี้ผมมองพี่จียงไม่วางตาไม่ต่างกับพี่จียงที่ก็มองผมไม่ว่างตาเหมือนกัน ผมไม่รู้ทำไมตอนนี้เราจ้องตากันไม่กระพริบแล้วรู้สึกเหมือนว่าหน้าเราก็ใกล้กันมากเลื่อนๆจนตอนนี้ปากเราสัมผัสกันผมรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของพี่จียง ผมหลับตาแล้ว รู้สึกว่าปากของพี่จียงบดเบียดเข้ามาเรื่อยๆแล้วลิ้นของพี่จียงก็ลุกล้ำเข้ามาในโพรงปากของผมผมรู้สึกมันหวานมากเลย แล้วลิ้นของพี่จียงก็ไล่ต้อนลิ้นของผม จนรู้สึกเหมือนว่าการจูบครั้งนี้มันดูดเรี่ยวแรงผมหายไปหมด
“ติ๊ด ติ๊ด”เสียงของกริ่งประตูห้อง
ผมกับพี่จียงรีบผลักออกจากดัน
“เออ เดี๋ยวฉันออกไปเอาให้เสื้อผ้านายน่าจะมาส่งแล้ว”แล้วพี่จียงก็ลุกไปเอาเสื้อผ้าของผมที่หน้าห้อง
ผมจับที่ปากตัวเอง เมื่อกี้ผมกับพี่จียงจูบกันใช่ไหม -/////- อ๊ากกกกกกกก อยากจะกรี๊ดให้บ้านแตก
“อะ เอาไปใส่ซะเดี๋ยวฉันจะไปส่งที่บ้าน”พี่จียงพูดแล้วเดินเข้าไปที่ห้องนอน
ตอนนี้เราอยู่ที่รถพี่จียงแล้วฮะ เราแทบไม่มีบทสนทนาอะไรกันเลยตั้งแต่เข้ามาในรถ จนตอนนี้ถึงหอผมแล้ว
“ผมไปแล้วนะฮะ”ก่อนที่ผมจะเปิดประตูรถออกไป
“เดี๋ยว คือเรื่องเมื่อฉันขอโทษ”พี่จียงจับข้อมือผมก่อนที่จะพูด
“เออ ไม่เป็นไรหรอกฮะ ผมไม่โกรธหรอกฮะ”ผมดีใจด้วยซ้ำ5555
“เออ อีกเรื่องนึง พรุ่งนี้นายมีเรียนไหมตอนเช้า”
“ตอนเช้าเหรอ ไม่มีฮะมีตอนบ่าย”ผมตอบไป
“เออ 8 โมงเจอกันหน้าหอพักเดี๋ยวฉันไปรับ”
“มารับ มารับ พี่จียงจะพาผมไปไหนฮะ”ผมถามพี่จียง ด้วยหน้างง
“ลืมแล้วหรือไง จะเข้าไหมแก๊งฉัน เดี๋ยวจะพาไปฝึกเทคอนโด” อ้อ ลืมไปซะสนิมเลยเหะ
“อ้ออออ เข้าสิฮะเข้า เจอกัน8โมงนะฮะ”
“จะเข้าได้เหรอ แค่ดูหนังผียังร้องไห้”พี่จียงพูดแล้วทำหน้ากวนๆ
“อ่า อย่าล้อกันสิฮะ ก็ทำไงได้ล่ะ ผมไปแล้วนะฮะ อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะฮะ ผมอาย”แล้วผมก็เดินลงจากรถกำลังจะขึ้นไปบนหอ
“ไม่รับปากนะ”พี่จียงลดกระจกแล้วพูดก่อนขับรถออกไปอย่าเร็ว
“พี่จียง อ่า....”ผมก็ได้แต่ยืนปากค้างก่อนที่จะขึ้นห้องไป
ตอนนี้สั้นนิดนึง55555 หายไปนาน ขอโทษด้วยน้า.....พอดีขี้เกียจ อ้าวววววว555555
ก็มีเรื่องใหม่มาเสนอ ซึงรีเป็นหน่วยกู้ภัย ดราม่านิดหน่อย มั้ง5555
ลองไปอ่านดูนะไม่รู้จะเป็นไง ฝากติดตามเรื่องนี้และเรื่องใหม่ด้วยนะค่ะ
เรื่องใหม่ จิ้ม> FORGET <จิ้ม
ความคิดเห็น