คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4:มุมมองของจียง 2
บทที่ 4
พอผมเอารถไปจอดเสร็จ ตอนนี้พวกผมกำลังเดินไปหาพวกมันครับ พวกผมเดินกันเป็นหน้ากระดานเลย พวกผมไม่มีอาวุธ
หรอกครับเพราะพวกเราก่อนสู้กันเราตกลงกันไว้ว่าการสู้ของพวกเราจะไม่มีอาวุธใดๆเพราะไม่มีใครอยากคนตายหรอก
พวกเราเดินมาถึงที่พวกมันแล้ว พวกมันยืนรออยู่เลย จริงๆ พวกมันมาประมาณ9ถึง10คนจริงๆครับ ยืนรอพวกเราอยู่เลย
“นึกว่าปอดจนไม่กล้ามาซะล่ะ”พวกมันพูด
“ถ้าให้พวกกูกลัวพวกมึงอะนะ กูกลัวหมาซะยังดีกว่า5555”ผมพูด
“ปากมึงนี่นะ น่าเอาตีนพวกกูขย้ำซ้ำให้ซะใจ”
แล้วมันก็ชกผมครับ แต่หลบได้ซะก่อนผมเลยสวนมันกลับเข้าเต็มๆ
ตอนนี้พวกผมกับพวกมันตะลุมบอลกันแล้ว ใครไม่คุ้นหน้าต่อยเรียบ
จากที่ต่อสู้กันได้สักพักพวกมันเริ่มน้อยแล้ว เหลือแต่หัวโจก
“ไม่ต้องช่วย ไอ้นั้นเดี๋ยวกูจัดการเอง”พอมันพูดจบ มันก็เดินมาทางผม
“กล้านี่ว้า มาดิกลัวที่ไหน”ผมพูด
แล้วมันก็ชกผมทีนึง ผมก็ชกมันทีนึง ส่วนพวกผมและพวกมัน ยืนเชียร์กันอยู่ข้างๆ
ผมชกมันไปที่ท้อง มันหลบได้แล้วชกผมทีหน้าผม ผมเอาแขนบังได้ ก่อนจะชกไปที่ท้องมัน แล้วเข่าไปกล่องดวงใจไปอีกที มัน
คุกเข่าก่อนที่จะแล้วลงไปกลับพื้นขดเป็นกุ้งเลย เป็นอันจบ ผมชนะ พวกผมเฮลัน
“ถ้าอ่อนขนาดนี้อย่าท้าใครให้อายเลยจะดีกว่า”ผมพูดแล้วเดินกลับ
พวกผมแยกย้ายกันตั้งแต่สู้เสร็จ เฮ้อ ไม่น่าจอดรถไกลเลยกู ผมเดินมาเห็นผู้ชายสี่คนยืนเรียงเหมือนรอผมอยู่
“พวกมึงต้องการอะไร”ผมพูด
“พวกกูต้องการให้มึงกราบเท้าพวกกู”มันพูด
“ฝันไปเถอะมึง”ก่อนที่ผมจะวิ่ง พวกมันตามมา
ผมเห็นคนนึง ใส่ชุดของมหาลัยผม ยืนงงอยู่ โอะมายืนอะไรตรงนี้ เดี๋ยวก็โดนกระทืบหรอก
ผมเลยผลักคนคนนั้น ให้ไปอยู่ในซอกเล็ก โดยที่ผมคร่อมไว้อยู่
คนที่อยู่ข้างล่าง ผมทำหน้าตกใจ บวกงงงง ก่อนที่เค้าทำท่าเหมือนจะพูด
“เงียบๆ”ผมเลยชิงพูดก่อน
คนคนนี้น่าตาน่ารักดี ขาวมาก แล้วตอนนี้ก็อยู่ใกล้กันมาก ไม่รู้อะไรดลใจทำให้ผมขยับน่าเข้าไปใกล้เค้ามากขึ้น ก่อนที่
จะ“This is my Coup D’e Tat อิมเบซอ อีบือโร ทอนึน บูมเมรัง Hand’s up get high” เสียงโทรศัพท์ของผมเอง
“เฮ้ยยยยยย” เสียงน้องเค้าอุทาน
“ฉิบหายล่ะ โทรมาทำไมตอนนี้ว่ะ สาดดดด” ผมพูดก่อนทำเหนื่อยๆเซ็งๆ
“ไอ้ จียงแกคิดว่าจะหนีฉันพ้นเหรอ หึ ฝันไปเถอะมึง” เสียงจากใครคนนึงที่กำลังจะวิ่งมาทางเรา
“โห วิ่งเว้ยยยยยยยยย” ผมพูดก่อนที่จะจับมือน้องเค้าวิ่ง
“พี่จียงครับ ผมเหนื่อยแล้ววววว”
“อดทนก่อนดิ ก็เหนื่อยเหมือนกันเหละ”ผมหันไปมองน้องเค้า เหงื่อเยอะเลยไม่เคยต้องวิ่งอะไรแบบนี้ล่ะสิ หึ
แล้วผมก็พาน้องเค้าไปอยู่ในซอกหลีบของซอกหลีบ เพราะมันแคบมาก แล้วมืดมากด้วย
แล้วได้ยินเสียงรองเท้ากระทบพื้นดังผ่านไป
“รีบหนีออกกันก่อนเร็ว”แล้วผมก็จับมือน้องเค้าวิ่งออกมาตรงทางออก
แล้วเราก็วิ่งมาจนถึงทางที่คิดว่าน่าจะปลอดภัยแล้วหยุดวิ่งแล้วผมก็ปล่อยมือผมออก
เฮ้อออออออออ เหนื่อยชะมัด ผมปาดเหงื่อปาดเหงื่ออีก
ผมมองไปที่น้องเค้าเป็นอะไรก็ไม่รู้ หน้าแดงเชียว สงสัยจะเหนื่อยมาก
“เป็นอะไร วิ่งแค่นี้หน้าแดงเชียว”ผมแซวเล่น
“แล้วเค้าตามพี่มาทำไมอะครับ”น้องมันถาม
“ก็ฉันไปมีเรื่องกับพวกนั้น ไอ้พวกนั้นมันไม่ค่อยถูกกับมหาลัยเราเท่าไหร่ นิ แล้วนายไปเดินทำไมตรงนั้น ถ้าฉันไม่พานายวิ่งไป
กับฉันนะ โดนมันกระทืบเละแน่”ผมเห็นมันพยักหน้าเข้าใจ
“แล้วทำไมพี่ไม่สู้ล่ะครับ พี่เก่งไม่ใช่เหรอ”เอ๊ะ มันนี่ถามแปลก ผมสู้ก็ตายสิครับ
“นี่แกบ้าเปล่า ฉันมีคนเดียวนะเว้ย พวกนั้นมันมีตั้งหลายคนสู้ก็ตายดิว่ะ”
“แล้วลูกน้องพี่ไปไหนหมดอะ” ถามเยอะชะมัดไม่พามาด้วยเลย
“ก็ฉันกับเพื่อน ไปสู้กับพวกมันก่อนตอนแรกพวกฉันชนะ พวกฉันเลยแยกกัน แต่มันกับแอบตามฉันมาอีก พวกมันแม่งจ้องจะ
เล่นกูอะดิ” ผมตอบแบบเริ่มเบื่อแล้ว
ผมเห็นมันพยักหน้าเข้าใจอีกครั้ง
“แล้วนายชื่ออะไรคณะไหน”ผมถาม
“ผมลีซึงฮยอนเรียกผมว่าซึงรีก็ได้ ผมอยู่คณะเดียวกับพี่อะ ปี 1 ” อ้าวรู้จักกูล่ะเหอะ ผมนี่มันฮ๊อตจริงๆ
“อ้อ ไม่น่าไม่เคยเห็นหน้า อ้อฉันไปล่ะ” ผมกลับหลังหันจะเดินกลับรถแล้ว
“พี่จียงครับพาผมไปส่งหอหน้ามหาลัยหน่อนดิผมหลงอะ”อะไรนะมันหลง5555หลงได้ไงวะใกล้กลับ
ม.แค่เนี้ย555
“เห้ย หลง555555 ได้ๆถือว่าเป็นรุ่นน้องนะ5555 หลงเหรอโครตบ้านนอกเลย”
“ก็คนมันมาจากต่างจังหวัดนี่นา อีพี่บ้า ”ผมได้ยินมัน มันพูดเบาๆแต่ผมก็ได้ยินอยู่ มันพูดอย่างนี้น่าไปส่งไหมเนี้ย
“เฮ้ยได้ยินนะ เดี๋ยวไม่ไปส่งเลย” ผมบอกไป
“ขอโทดคร้าบบบบบบบบ”มันพูดก่อนที่จะเดินตามผมไป
ไรเตอร์ไม่ได้อัพนานขอโทษด้วยน้า
ขอคอมเม้นหน่อยนะ
ขอบคุณทุกคนที่เม้นและมาอ่าน
ความคิดเห็น