คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1:รู้จักกัน
ต่อจากเรื่องที่โรงอาหารผมกับแดซองเราก็แยกไปเรียนต่อครับ แดซองบอกว่าถ้าเรียนเสร็จให้ผมกลับหอได้เลยไม่ต้องรอเพราะมีเรียนถึงค่ำส่วนผมแค่ประมาณบ่ายสามก็กลับได้แล้ว
ณ เวลา 16:00 เย็น
ผมกลับถึงหอแล้วครับหลับไปตื่นนึง ก็เริ่มท้องร้อง หิวครับ ลงไปหาอะไรกินดีกว่า
ผมเดินออกจากหอมาเรื่อยๆและเริ่มไกลขึ้นเรื่อยๆที่หน้าหอไม่มีอะไรหน้ากินสักกะอย่าง
ผมเลยออกมาไกลพอสมควร เริ่มเมื่อยแล้วฮะ เฮ้อออออออออออออ
“หิวก็หิว เมื่อยก็เมื่อย ร้อนก็ร้อน ไม่น่าเรื่องมากเลยว่ะกู หาอะไรกินที่หน้าหอก็หมดเรื่อง” ผมบ่นกับตัวเองToT
หันซ้าย หันขวา หะ “ฉิบหายแล้ว อยู่ที่ไหนล่ะเนี้ยไม่คุ้นเลย ”ลืมไปว่าไม่เคยออกห่างจากมหาลัยหรือหอ ช่วยด้วยซึงรีหลงทางงงงงงงงง แง๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“ซวยฉิบหาย โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอามา แล้วก็เริ่มค่ำแล้วด้วย ทำไมคนมันเดินกันน้อยจังว่ะ”
ผมก็เดินต่อไปเรื่อยๆ เอ๊ะ ได้ยินเหมือนเสียงคนวิ่งประมาณ 3 4 คน
“อ้าว เห้ยยยยยยย” ผมโดนคนผลักเข้ามาในซอกแคบๆ มันมืดด้วย แล้วก็ใครก็ไม่รู้มองไม่เห็นหน้ากำลัง เอามือปิดปากผมและคร่อมผมอยู่ หลังผมชิดกำแพงเลยอะ แม่จ้าช่วยผมด้วยToT
“เงียบๆ” ผมเห็นหน้าแล้ว ใกล้มากด้วย เขาคือพี่จียง คนที่ทำให้ผมใจเต้นเมื่อตอนอยู่ที่โรงอาหาร
ตอนหน้าผมกับหน้าพี่จียงอยู่ใกล้กันมาก เขินนนนนนนน ใจผมเต้นแรงมากอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ตอนนี้คนประมาณ 3 4คน กำลังเหมือนหาพี่จียงอยู่ครับ และ หน้าเราสองคนก็อยู่ใกล้กันมาก แล้วรู้สึกมันจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“This is my Coup D’e Tat อิมเบซอ อีบือโร ทอนึน บูมเมรัง Hand’s up get high” เสียงโทรศัพท์ของพี่จียงดัง
“เฮ้ยยยยยย” ผมอุทาน
“ฉิบหายล่ะ โทรมาทำไมตอนนี้ว่ะ สาดดดด” พี่จียงพูดก่อนทำเหนื่อยๆเซ็งๆ
“ไอ้ จียงแกคิดว่าจะหนีฉันพ้นเหรอ หึ ฝันไปเถอะมึง” เสียงจากใครคนนึงที่กำลังจะวิ่งมาทางเราประมาณ 3 4 คน
“โห วิ่งเว้ยยยยยยยยย” พอพี่จียงพูดจบก็จับมือผมแล้ววิ่งไปด้วย ทำไงดีผมใจเต้นแรงอีกแล้วเขินเลย-///-(ยังมีเวลามาเขินเนอะ//ไรเตอร์)
“พี่จียงครับ ผมเหนื่อยแล้ววววว”
“อดทนก่อนดิ ก็เหนื่อยเหมือนกันเหละ”พี่จียงเหงื่อโชกเลยครับ ไม่ต่างจากผม
แล้วพี่จียงก็พาผมไปอยู่ในซอกหลีบของซอกหลีบ คือมันแคบมาก แล้วมืดมากด้วย
แล้วได้ยินเสียงรองเท้ากระทบพื้นดังผ่านไป
“รีบหนีออกกันก่อนเร็ว”แล้วพี่จียงก็จับมือผมวิ่งออกมาตรงทางออก
แล้วเราก็วิ่งมาจนถึงทางที่คิดว่าน่าจะปลอดภัยแล้วหยุดวิ่งแล้วพี่จียงก็ปล่อยมือผมออก
โห พี่จียงรีบปล่อยมือทำไมกำลังฟินเลย>< มือนุ๊มนุ่ม-///-
“เป็นอะไร วิ่งแค่นี้หน้าแดงเชียว”บ้าอ้อ คนกำลังเขิน-///-
“แล้วเค้าตามพี่มาทำไมอะครับ”ผมถาม
“ก็ฉันไปมีเรื่องกับพวกนั้น ไอ้พวกนั้นมันไม่ค่อยถูกกับมหาลัยเราเท่าไหร่ นิ แล้วนายไปเดินทำไมตรงนั้น ถ้าฉันไม่พานายวิ่งไปกับฉันนะ โดนมันกระทืบเละแน่”ผมพยักหน้า
“แล้วทำไมพี่ไม่สู้ล่ะครับ พี่เก่งไม่ใช่เหรอ”
“นี่แกบ้าเปล่า ฉันมีคนเดียวนะเว้ย พวกนั้นมันมีตั้งหลายคนสู้ก็ตายดิว่ะ” เออจริง
“แล้วลูกน้องพี่ไปไหนหมดอะ”
“ก็ฉันกับเพื่อน ไปสู้กับพวกมันก่อนตอนแรกพวกฉันชนะ พวกฉันเลยแยกกัน แต่มันกับแอบตามฉันมาอีก พวกมันแม่งจ้องจะเล่นกูอะดิ”
ผมผยักหน้าเข้าใจ
“แล้วนายชื่ออะไรคณะไหน”พี่มันถาม
“ผมลีซึงฮยอนเรียกผมว่าซึงรีก็ได้ ผมอยู่คณะเดียวกับพี่อะ ปี 1 ”
“อ้อ ไม่น่าไม่เคยเห็นหน้า อ้อฉันไปล่ะ” เฮ้ยเดี๋ยวผมหลงนี่น่า
“พี่จียงครับพาผมไปส่งหอหน้ามหาลัยหน่อนดิผมหลงอะ”
“เห้ย หลง555555 ได้ๆถือว่าเป็นรุ่นน้องนะ5555 หลงเหรอโครตบ้านนอกเลย”
“ก็คนมันมาจากต่างจังหวัดนี่นา อีพี่บ้า ”ผมพูดเบาๆ
“เฮ้ยได้ยินนะ เดี๋ยวไม่ไปส่งเลย” หูดีชะมัด
“ขอโทดคร้าบบบบบบบบ”แล้วผมก็เดินตามพี่จียงไป
จบไปแล้วอีก1ตอนหวังว่าจะสนุกนะค่ะ
ความคิดเห็น