ครั้งหนึ่งของสองเรา

ลำดับตอนที่ #1 : ครั้งแรกที่ได้พบ

                  
                    ฉัน อิน ผู้หญิงธรรมดาคนนึง ที่ใช้ชีวิตอย่างธรรมดา เหมือนที่ใครๆเขาก็เป็นกัน

                 
                     แต่ครั้งนึงของชีวิตของฉันเคยได้มีความสุขมากที่สุด และก็มีความทุกข์มากที่สุดเช่นกัน


                    เรื่องราวเหล่านั้นมันผ่านไปแล้วและตอนนี้มันก็ไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว



                           ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้อีกเลย    ตอนนี้ฉันทำได้แค่เพียง.......................



                            เฝ้ามองดูเข้าอยู่ใกล้ๆ อย่างนี้ตลอดไป




เรื่องราวของฉันมันเกิดขึ้นมาได้ยังไงน่ะหรอ ก็เริ่มมาจากตรงนี่ไง




"ออดดดดดดด....." เสียงออดบอกเวลาเลิกเรียนของฉันดังขึ้นแล้ว
"ยาย อิน วันนี้จะกลับบ้านเลย หรือจะอยู่ทำไรก่อน" วาเพื่อนรักฉันถามขึ้น พร้อมกับเก็บหนังสือใส่กระเป๋าตัวเอง
"ฉันยังไม่กลับอ่ะ ถ้าแกจะกลับก็กลับไปก่อนก็ได้น่ะ ฉันกลับเองได้  กะว่าจะอยู่หางานที่ ห้องสมุดหน่อย" ฉันยังไม่อยากกลับบ้านเพราะไม่อยากกลับไปเจอกับพ่อ(พ่อฉันเป็นห่วงฉันมากเกินไปจนไม่ปล่อยให้ฉันเป็นอิสระบ้างเลย ขนาดไป-กลับโรงเรียน ยังจะมารับมาส่งด้วยซ้ำ)

"งั้นฉันกลับก่อนน่ะพอดีพี่ต้นมารอหน้าร.ร."อ๋อ พี่ต้นมารับหรอ มิน่ารีบกลับเชียว
"จ๊า  ไปเที่ยวกันให้สนุกน่ะ" ฉันพูดก่อนกล่าวลายัยวาเพื่อนรัก




ตอนนี้ 5 โมงครึ่งแล้ว คงได้เวลาที่ฉันต้องกลับบ้านสักทีซิน่ะ  ฉันเดินถือหนังสือชีวะ เล่มหนาออกมาจากห้องสมุดก่อนจะเดินออกมาหยิบข้าวของ ของตัวเองกลับบ้าน


ฉันเดินมาถึงหน้าโรงเรียนอย่างทุลักทุเล  ในมือถือหนังสือชีวะเล่มหนา กับอีกข้างถือบอร์ดวิชาอังกฤษไหนจะมีกระเป๋านักเรียนที่ต้องหนีบให้แฟ่บ กับกระเป๋าเสริมตราโรงเรียนอีก ตอนนี้ถ้าใครมาเห็นเข้าคงต้องหาว่าฉันเป็นบ้าหอบฟางแหงๆ แต่ความทุลักทุเลของฉันมันยังไม่หมดเพียงเท่านี้  

เจ้ามือถือสุดรักของฉันที่ฉันเพิ่งเอาเงินเก็บทั้งหมดไปถอยมาหมาดๆ  ก็ส่งเสียงดังเป็นสัญญานให้รู้ว่าตอนนี้มีคนต้องการจะคุยกับฉัน ด้วยความที่ไม่อยากให้ข้าวของของฉันเปรอะ(เพราะพื้นมันเลอะ)ฉันก็เลยเอาแขนหนีบของเหล่านั้น พร้อมทั้งเอาอีกมือนึง หยิบมือถือในกระเป๋ากระโปรงออกมา



ฟรึ่บ!.......เฟี้ยววววว....ปึก !!!!!!!!!!!   (OoO)



ตอนนี้เจ้ามือถือที่ฉันได้ใช้มันเพียง 4 วันกำลังกระเด็นไปไกลและกระแทกกับพื้นอย่างแรง เพราะมันหลุดมือฉัน ฉันทิ้งของที่ฉันเอาแขนหนีบไว้ลงหมด พร้อมกับวิ่งไปหามือถือเพื่อจะหยิบมันขึ้นมา



แต่!!!~   ไม่ทันแล้ว มีผู้ชายคนนึงหยิบมันขึ้นมาพร้อมกับทำหน้า ฉงน

"คุณค่ะของฉันค่ะ ของฉัน"ฉันพูดพร้อมอาการเหนื่อยสุดๆ
"ของคุณแล้วทำไมมันมาอยู่ตรงนี้หล่ะ" ที่นายนั่นพูดก็ถูกฉันอยู่ไกลจากมือถือตั้งเยอะมันลอยไปนี่หน่า
"ก็ฉันทำตก" ฉันตอบแบบไม่สนใจพร้อมกับจะเขาไปเอาคืน
"ฮ่าๆๆๆๆทำตก ฮ่าๆๆๆผมว่าอย่างนี้ไม่เรียกตก  น่าจะบอกว่ากระเด็นมามากกว่าน่ะฮ่าๆๆๆ"หมอนี่หัวเราะเยาะฉันแล้วทำหน้าสมเพช
"เอาเถอะๆ ถึงมันจะเป็นของคุณจริงหรือเปล่าก็ชั่งเถอะถึงยังไงตอนนี้มันก็แตกเป็นเสี่ยงๆแล้วคุณจะเอาก็เอาไปเถอะเผื่อขายเป็นเศษเหล็กได้ฮ่าๆๆๆ"


อะไรน๊า!!!!!!!!!!!!!~    มือถือที่ฉันเก็บเงินมาเป็นปีเพื่อซื้อมันและฉันก็ใช้ได้แค่เพียง 4 วัน ตอนนี้มันกลายเป็นเศษเหล็กงั้นหรอ ม่ายยยยยยยยยยย  ไม่น๊าาาาา ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ

ตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้ในความซุ่มซ่าม และเสียดายมือถือเครื่องนี้ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนักเพียงแต่ไม่มีเสียงเท่านั้นเอง ฉันหันไปมองหน้า ผู้ชายคนนั้น
ตอนนี้หน้าของเขา มีอาการ ตกใจ   งงงวย  ก่อนจะพูดว่า 

"เฮ้ย เธอร้องไห้ทำไม ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอเลยน่ะโอเคโอเค ฉันขอโทษที่หัวเราะเธอฉันคงผิดเองอย่าร้องน่ะโอ๋ๆๆๆ"
เขาไม่ได้ทำอะไรผิดนี่หน่ามาขอโทษฉันทำไม
"นายไม่ผิดหรอก ฮือ ฉันทำมันแตกเอง ฮือ นายไม่ต้องขอโทษหรอก"

ฉันพูดก่อนเดินไปหยิบมือถือเครื่องนั้นที่มันแตกเป็นเสี่ยงๆพร้อมกับเดินไปหยิบข้าวของ ของฉันที่ฉันทิ้งมันไว้เมื้อกี้ ตอนนี้กลับเข้าสู่สภาพบ้าหอบฟางคนเดิมพร้อมกับน้ำตาไหลพรากๆ  แต่สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมคือมือถือฉันตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้ว ฮือๆๆๆๆๆ

ฉันเดินผ่านหน้านายนั่นไป  .......

"เดี๋ยวจะไปไหนอ่ะ" นายนั่นถามหน้าตาสงสัย
"กลับบ้าน"ฉันตอบอย่างไม่สนใจ
"เดี๋ยวฉันไปส่งน่ะ"
"ไม่ต้องหรอก ฉันกลับเองได้ ขอบคุณน่ะ"

"จะไปยังไงข้าวของเต็มไปหมด"
"รถเมล์"
"รถเมล์เนี่ยน่ะ ตอนนี้ก็เย็นแล้วรถเมล์ก็ต้องแน่นถ้าจะขึ้นไปได้ยังไง"
"ฉันมีปัญญาแล้วกัน"ฉันตอบอย่างเริ่มรำคาญเต็มที

..........


"ใช่สิ เธอมีปัญญา แต่เธอไม่มีความกล้า เธอไม่กล้ากลับบ้านกับฉันน่ะสิกลัวฉันใช่ไหม"
"ฉันไม่ได้กลัว"
"ถ้าไม่กลัวก็พิสูจน์ให้ดูสิว่าเธอไม่กลัว รถฉันสีดำขึ้นไปสิ"
"ได้ ที่ฉันทำเนี่ยเพื่อพิสูจน์ว่าฉันไม่กลัวนายน่ะ"
"โอเค โอเค ตกลง"นายนั่นพูดพร้อมกับรอยยิ้มของผู้ชนะ

ฉันเดินไปขึ้นรถพร้อมกับทิ้งข้าวของให้หมอนั่นเก็บหน้าตาเฉย ก็คนมันเหนื่อยนิ ทำไงได้


เมื่อหมอนั่นขึ้นรถ .........

"บ้านเธออยู่ไหน"หมอนั่นถาม
"ใต้ฟ้าบนดิน"ฮ่าๆๆ สะใจจอร์จ
"อย่ากวนประสาทได้ไหมฮ่ะ!!!"หมอนั่นตะคอกฉัน
"คอนโด ริเวอร์"
"........."เงียบ

"เงียบทำไมอ่ะ" ฉันถามเพราะเขาเงียบไป
"พ่อฉันเป็นเจ้าของที่นั่น"
"ห๊าาาาาา เจ้าของที่นั้นหรอ นี่นายต้องรวยมากแน่ๆเลย"
"ไม่ได้รวยมากมายอะไรหรอก แค่เป็นเจ้าของคอนโด  สนามกอล์ฟ ธุรกิจต่างประเทศ แค่นี้เอง"

"แค่นี้เองงั้นหรอ นี่นายใช้คำว่าแค่นี้เองหรอ ถ้าสำหรับฉันน่ะฉันคิดว่ามันมากมาย มหาศาลเลยหล่ะแค่ทำธุรกิจต่อจากพ่อก็รวยตลอดชีวิตแล้วไม่ต้องดิ้นรนอะไรเลย"ฉันพูดพร้อมจินตนาการว่าเป็นฉันเอง

"บ้านเธอเป็นยาจกหรือไงถึงได้ตื่นเต้นมากขนาดนี้"
"......"
"............."  ฉันเงียบเพราะฉันพูดไม่ออก

"เฮ้ย ขอโทษฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันพูดเล่น แหม  เธอมีเงินซื้อคอนโดพ่อฉันได้ก็ไม่ธรรมดาแล้วแหละ ห้องนึง เป็นล้านๆ"
"แม่ฉันซื้อไว้ก่อนจะหย่ากับพ่อ"
"เป็นอย่างเดียวที่แม่ทิ้งไว้ให้ฉัน และใช้ชื่อฉันซื้อ"

"ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ"หมอนั้นพูดสีหน้าบ่งบอกถึงความรูสึกผิดที่ถาม

"นายไม่ผิดหรอกฉันเองที่ไปคิดถึงมันเอง" "แล้วหลังจากวันนี้ นายต้องไม่มายุ่งกับฉันอีกน่ะไ

"ทำไม"หมอนั่นถามอย่างแปลกใจ

"เราต่างกันมาก"

"ตรงไหน ยังไง"

"นายรวยมาก ส่วนฉันจ๊น  จน เข้าใจยัง"

"ไม่เห็นเกี่ยวตรงไหน ฐานะต่างกันแล้วจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรือไง"

"ใช่ แล้วที่สำคัญฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับนาย นายเพิ่งรู้จักกับฉันเมื่อกี้แถมนายยังหัวเราะฉันอีกต่างหาก"

"ฉันไม่สนใจหรอกก็ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอนี่ ฉันชอบเธอ"

ห๊า!!!~   ชอบฉันงั้นหรอ ฉันไม่เชื่อหรอกเป็นไปไม่ได้

"นี่ อย่าพูดยังงี้ส่งเดชสิ นึกถึงคนฟังมั่งสิว่าเขาจะรู้สึกยังไง

"รู้สึกดี เพราะฉันพูดเรื่องจริง"

"แล้วทำไมถึงชอบฉันหล่ะ"

"เธอไม่เหมือนใครแล้วเธอก็น่ารักดี"

เขิลลลลลลลลลลล

"ฉันไม่เชื่อ"ฉันพูดพร้อมกับหันมาอีกฟังนึง ถ้าฉันไม่หันมา มีหวังหมอนั่นต้องเห็นหน้าแดงๆของฉันแน่

ตอนนี้ฉันเหนื่อยเหลือเกินฉันกะว่าจะนอนหลับสักหน่อย เพราะกว่าจะถึงบ้านฉันก็อีกไกล
แต่ฉันก็นึกถึงเรื่องที่ฉันลืมไปแล้วขึ้นมาได้  

เมื่อตอนเย็นใครโทรมา ถ้าเป็นพ่อฉันมีหวังแย่แน่ๆ

แล้วยิ่งมาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก เขาต้องคิดไปไกลแล้วแน่ๆเลย

โทรมาแล้วไม่รับ อยู่ๆก็ติดต่อไม่ได้  พ่อฉันต้องคิดไปในทางที่ไม่ดีก่อนเสมอๆแหละ ฉันตายแน่เลยฮือๆ


แต่!!!!!!!!~  ฉันก็คิดอะไรดีๆออกมาได้

"นี่นายยืมโทรศัพท์หน่อยสิ"ฉันขอ

"เอาไปทำไร"

"ตำน้ำพริกกินมื้อเย็นมั้ง  ยืมโทรศัพท์ก็ต้องเอามาโทรสิ แต่ไม่ต้องกลัวฉันจะใช้ซิมฉันเอง"

"งั้นมีข้อแลกเปลี่ยน"

"อะไร"

"เธอเอาเครื่องฉันไปใช้ซิมเธอ ส่วนฉันเอาเครื่องเธอมาแล้วใช้ซิมฉันเอง"


"ฉันไม่มีมือถือจะแลกกับนาย มันแตกเป็นเสี่ยงๆแล้ว ฮือๆๆๆๆ"

"เฮ้ย!! อย่าร้อง งั้นไม่เป็นไรเอามือถือฉันไปเลยแลกกับชื่อเธอแล้วกันน่ะ"

"ชื่อฉันเนี่ยน่ะ"

"อืม"

"อิน" ฉันตอบเสียงค่อย

"อะไรน่ะ!!~" แต่หมอนี่แหกปากลั่นรถ

"โว้ย!!!!  เบาๆก็ได้ ฉันชื่อ อิน อินทุอร"

"อิน ชื่อยังน่ารักเลยแฮะ"หมอนั่นทวนคำแล้วชมฉันตาบ้าเอ๊ยฉันเขินอีกแล้วน่ะ

"ส่วนฉัน แทน ธีรพงษ์คนหล่อ"

"อ้วก"ฉันพูดพร้อมทำท่าประกอบ


"จะเอาไหมมือถือเนี่ย"

"เอา เอาสิ"ฉันยิ้มแหยๆ

ฉันรับมือถือนายนั่นมา พร้อมพยายามเปิดออกเพื่อเปลี่ยนซิม แต่แล้วเรื่องหน้าแตกครั้งใหญ่ก็กำลังจะเกิดขึ้น

"นี่ นาย เปิดเครื่องให้หน่อย"

"ฉันไม่ได้ปิดมือถือนิ"

"ฉันหมายถึง..... จะเปลี่ยนซิม"

"ฮ่าๆอะไรน่ะ อุ้บ!" หมอนั่นจะขำฉันแต่พอเขามองหน้าฉันเขาก็หยุดขำทันที

"ได้ๆ"เขาจอกรถข้างทาง พร้อมกับสาธิตให้ฉันดูอย่างละเอียดแถมบอกวิธีใช้โปรแกรมต่างๆข้างในบ้างเพราะบางอันฉันก็รู้

"รักษาดีๆหล่ะ ไว้เดี๋ยวฉันจะซื้อเครื่องใหม่ให้"

"ฉันไม่ต้องการหรอก ขอบใจ"

"ฉันจะซื้อให้เธอจะทำไมหล่ะ"

"..........." ฉันไม่เถียงต่อเพราะรีบโทรหาพ่อทันที


เรื่องราวต่อจากนี้จะเป็นยังไง พ่อของอินจะว่าไงบ้าน แล้วนายแทนคิดยังไงกับอินกันแน่อย่าลืมติดตามตอนต่อไปด้วยน่ะค่ะ..................(^.^)   


ขอบคุณทุกๆความคิดเห็นค่ะ