ครั้งหนึ่งของสองเรา

ลำดับตอนที่ #4 : นี่ฉันเป็นอะไร

ตอนนี้ฉันนั่งทำงานกับยายวาอยู่ที่บ้านวา และแน่นอนนายแทนนั่งเฝ้าฉันอยู่

ไม่ยอมไปไหน  .....

12.36 น. ...


"หิวๆๆๆๆ   หิวข้าวแล้วอ่า" รู้ไหมใครพูด คนที่ไม่ได้ทำอะไรนั่นแหละพูด (นายแทน)

"ก็ออกไปซื้ออะไรกินเอาสิ"ฉันบอก

"ฉันอยากให้เทอทำให้กินมากกว่าอ่า" ทำหน้าเหมือนเด็กอนุบาล

"ไม่มีทางย่ะ ฉันไม่ว่างด้วย"

"ที่แท้ก็ทำไม่เป็นนี่เอง นั่นสิหน้าอย่างเทอจะทำกับข้าวเป็นได้ยังไง"

"นี่นาย!!!!  อย่ามาดูถูกฉันน่ะ" ฉันโมโหหน่อยๆ

"ฉันเปล่าดูถูกเธอ แต่เห็นเธอไม่ทำ ก็เลยคิดว่าเธอทำไม่เป็น"

"ฉันทำเป็น และที่สำคัญ กินได้แน่นอน"

"งั้นทำให้ฉันดูหน่อยเป็นการพิสูจน์ไงหล่ะ"

"ได้ รอเดี๋ยวจะกินอะไร"

"อะไรก็ได้ที่เธอทำอร่อยที่สุด"นายแทนพูดแล้วยิ้มหน้าบาน

"โอเค รอแป๊ปน่ะ"

ฉันพูดจบก็เดินไปยังครัวทันที อินน่ะอินทำไมแกบ้าอย่างนี้ว่ะ
คราวที่แล้วที่ยอมกลับบ้านด้วยก็เพราะพิสูจน์
คราวนี้ดันเผลอตกลงทำกับข้าวให้ก็เพราะพิสูจน์อีกและอะไรว่ะเรา
เป็นพวกยอมแพ้คนไม่เป็นหรือไง......................

ฉันพยายามหาวัตถุดิบที่จะมาทำอาหารง่ายๆ อย่างข้าวผัด หรือผัดกระเพราอะไรประมาณนี้แต่บ้านยายวา ดันมีแค่ไข่ในตู้และเครื่องปรุงเท่านั้นเอง

ฉันเลยต้องเดินกลับไปยังห้องที่ทำงานอีกครั้ง

"ที่นี้มีแต่ไข่กับไข่ ยังไงนายจะกินหรือเปล่า?" ฉันถามนายแทน

"ไข่หรอ..." อืม กินสิ"

"แล้วจะเอาไข่อะไร"ฉันถาม ให้ตายเหอะทำไมฉันต้องมาดูแลนายนี่ด้วยน่ะ

"ตามใจเธอแล้วกัน"

"อืมๆ"

ฉันพูดจบก็เดินกลับไปที่เดิม แล้วรู้ไหมตอนนี้ ยายวาทำอะไรอยู่......
แหงหล่ะ สวีทอยู่กับพี่ต้น 2 คนนั้นออกไปหาอะไรกินกันข้างนอกทิ้งฉันไว้กับนายแทนเพียวลำพัง

ฉันตัดสินใจทำไข่เจียว แหงหล่ะ ถ้าไข่ดาวฉันก็ขี้เกียวกระโดดหลบน้ำมันเหยงๆๆ

ถ้าไข่ต้มก็นาน ไข่ตุ๋นก็น้าน นาน และอีกหลายๆไข่ที่ลำบากกว่านี้..........

ตอนนี้ไข่เจียวหอมๆกับข้าวได้จัดอยู่บนจานอย่างสวยงามแล้ว(ฉันว่ามันสวยงามแล้วน่ะ)

"ได้แล้วเอานี่" ฉันพูดพลางยื่นจานไปให้

"โห!! น่ากินจังเลย นี่เธอทำหรอเนี่ย" ตื่นเต้นอย่างกับเห็นทอง

"ในบ้านตอนนี้ก็เหลือนายกับฉัน2คนแล้วใครจะทำหล่ะห๊ะ"

"โฮ่ะๆๆๆ  ฉันล้อเล่นอย่างอนเลย ว่าแต่ฉันจะกินแล้วน๊า"

"งั่มๆ " เสียงนายแทนเคี้ยว สีหน้ามีความสุขสุดๆ

ความรู้สึกฉันตอนนี้ไม่รู้เป็นอะไรรู้สึกแปลกๆ ทำไมคนๆนี้ถึงได้มีความสุขมากมาย กะอีแค่ข้าวไข่เจียวที่ฉันทำด้วยน่ะ  คนก็เขิลเป็นน่ะตาบ้า...


หลังจากนั้นพอนายนั่นกินเสร็จรู้ไหมว่าใคร เป็นคนเก็บ ถูกต้อง ฉันเก็บ
แต่ฉันกลับไม่โกรธหรือว่าอะไรไปแฮะ...สงสัยฉันจะใจเย็นขึ้นแล้วหรือชินกับนิสัยแบบนี้แล้วมั้ง

พอฉันเดินออกมาจากครัว...

"คร่อกฟี้ คร่อกฟี้"นายแทนหลับไปแล้ว ก็ดีแล้วแหละสบายหูหน่อยไม่มีใครค่อยเซ้าซี้

ฉันเดินไปห่มผ้าให้ ว่าแต่ทำไมฉันต้องห่มผ้าให้หมอนี่ชั่งเหอะ ฉันก็เป็นห่วงเพื่อนฉันอย่างนี้ทุกคน

พอฉันเดินไปที่โต๊ะ คอม กะว่าจะพิมงานที่ยังพิมไม่เสร็จ แต่ตอนนี้งานทั้งหมดถูกปริ้นออกมาและเรียงหน้าเรียบร้อยพร้อมเข้าเล่มได้แล้ว ฉันแปลกใจอยู่พักนึง

แต่ฉันก็พอจะรู้แล้วว่าใครพิมให้ฉัน นายนี่เป็นคนดีเหมือนกานนร้า(นายแทน)


ตอนนี้ฉันก็ว่างแล้วสิ ฉันเดินมานั่งบนโซฟา ซึ่งนายแทนนอนหลับอยู่แล้วเปิดทีวีดู

เวลาผ่านไปสักพัก ฉันว่าฉันลืมอะไรไปอย่างแล้วน่ะเนี่ย ยายวาเจ้าของบ้านไปไหนไม่มาสักที

"กริ้งๆๆๆ"เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น เอาไงดีไปรับดีไหมนร้า ฉันเดินไปรับ

"สวัสดีค่ะ"

"ลูกวาหรอลูก"

"ไม่ใช่ค่ะ คือวา เอ่อ....อาบน้ำอยู่ค่ะ หนูอินค่ะ แม่มีไรฝากบอกวาไหมค่ะ" ฉันต้องโกหกไปเพราะถ้าแม่วารู้ความจริงว่า ยายวาพาพี่ต้นมาบ้าน เละเป็นโจ๊กแหงๆ

"อินหรอลูก งั้นฝากถามยายวาทีน่ะว่าเย็นนี้จะกินอะไรแล้วให้วาโทรกลับทีน่ะลูก"

"ค่ะ แล้วจะบอกให้ค่ะคุณแม่"

"แค่นี้แหละจ้า"

"หวัดดีค่ะ"


ฉันเดินกลับมาที่โซฟา

"รักเธอ ได้ยินไหมแม้ไปไม่ถึงเธอ เธออยู๋ไกลเสมอ" เสียงมือถือฉันดังขึ้น

"อยู่ไหนเนี่ย แม่โทรมาหารู้เปล่า" ยายวาโทรมา

"ฉันกลับดึกหน่อยน่ะประมาณ 2 ทุ่มแหละ"

"แต่แม่เธอโทรมาถามว่า เย็นนี้จะกินอะไรอ่ะ"

"เดี๋ยวฉันโทรไปบอกแม่เอง เพราะยังไงวันนี้แม่ก็กลับดึกอยู่แล้วแม่มีนัดออกงาน"

"เออๆ เรื่องของแกแล้วฉันไม่เกี่ยว แต่ฉันบอกว่าแกอาบน้ำอยู๋น่ะโว้ย"

"เออ ขอบใจมาก ที่เหลือฉันจัดการเอง บายน่ะ"

"อืม บาย"

ฉันวางโทรศัพท์แล้ว กลับไปมีสมาธิกับทีวีเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิม

อะไรมันหนักๆที่ตักอ่ะ ...

เฮ้ย!! หัวนายแทนมาอยู่บนตักฉันตั้งแต่เมื่อไร

ฉันกำลังจะเอาหัวนายนี่ออก แต่ฉันก็ทำไม่ได้ก็เพราะนายนั่นพูดออกมาอย่างเงี้ย

"อิน จ๋า ขอแทนนอนหน่อยน่ะ นิ่มดีจังเลย"

แล้วก็เงียบหายไป ฉันเอาหัวนายนี่ออกไม่ได้อ่ะเพราะฉันทำไม่ได้จริงๆ ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรกันแน่


เวลาผ่านไปสักพักนึง...

ตอนนี้ 5 โมงเย็นแล้ว สงสัยฉันได้เวลาอันเชิญกลับบ้านแล้วมั้งเนี่ย

ฉันปลุกนายแทนด้วยน้ำเสียงที่ฉันไม่เคยพูดกลับหมอนี่เลย

"แทน แทน ตื่นได้แล้ว 5โมงแล้วฉันจะกลับบ้านแล้วหล่ะ"

"ฮื้อ อืมๆๆ ไปก็ไป ฉาน ปาย ล้าง หน้าก่อน แล้ววกาน"

"จ้า.... โอ้ย!" ฉันร้อง เพราะเจ็บขามากๆเลย เหน็บกินมั้ง

"เฮ้ย!! เธอเป็นอะไร" นายแทนถามฉันน้ำเสียงเป็นห่วง

"ไม่หรอกเหน็บกินนิดหน่อยน่ะ"

"เพราะฉันนอนทับขาเธอใช่ไหมหล่ะ"

"เอ่อออ คือ  ไม่หรอกน่า ฉันให้นายนอนเอง ฉันเต็มใจ ชั่งมันเถอะ"

"ห๊า!!!"

ฉันหลบสายตาที่ตกใจปนดีใจของนายแทน เพราะตอนนี้ฉันก็ไม่ได้รำคาญนายแทนแล้ว ที่สำคัญทุกครั้งที่ฉันอยู่ใกล้เขา หัวใจมันก็เต้นแปลกๆ ไม่เหมือนอยู่กับเพื่อนๆที่เป็นผู้ชายสักคน.......

"เธอเต็มใจหรอ" นายแทนถามอย่างแปลกใจ

"ถ้าฉันไม่เต็มใจแล้ว นายจะมานอนบนตักฉันได้ยังไงตั้งหลายชั่วโมงหล่ะห๊ะ"ฉันโวยวายปิดบังความเขิล

"ขอบคุณครับ ที่รัก"นายแทนพูดแล้วจ้องหน้าฉัน

"ใครที่รักนายไปเตรียมรถเลย เดี๋ยวถ้าฉันไปแล้วแอร์ไม่เย็น นายโดนแน่" ฉันต้องรีบเปลี่ยนเรื่องโดยทันที

พอฉันไปถึงรถนายแทน นายแทนทำท่าจะเปิดประตูให้ฉัน แต่ฉันก็ไม่ขึ้นไปฉันปิดประตูแล้วเปิดเองใหม่ถึงจะขึ้นไป นายแทนทำหน้าไม่พอใจแต่ก็ไม่พูดอะไร(ก็บอกแล้วไงว่าฉันมีมือ)

พอฉันขึ้นไปบนรถ  เสียงมือถือของแทนแต่ซิมฉัน(ก็คือของแนนั้นแหละดังขึ้น)

"รักเธอ ได้ยินไหมแม้ไปไม่ถึงเทอ เทออยู่ไกลเสมอ และคง......"

ฉันมองไปที่หน้าจอ....

"โอ"   นายโอดทรมาทำไมตอนนี้น่ะ

โอคือเพื่อนฉันมาตั้งนานแล้วหล่ะ แต่เมื่อ 2 อาทิตย์ก่อน เข้ามาสารภาพกับฉันว่ารักฉันแบบแฟน นั่นทำให้ฉันตีตัวออกห่าง โอทันที ทำไงได้ฉันรักนายนี่แค่เพื่อนจริงๆ

พอนายแทนเห็นฉันไม่รับก็เลยถาม

"ทำไมไม่รับหล่ะ"

"ยุ่ง ขับรถต่อไปเหอะ"

"เธอไม่รับฉันรับเอง มา"

นายแทน จอดรถ แล้ว แย่งมือถือไปรับทันที

"ฮัลโหล ครับ" นายแทนพูด

"ใครเนี่ย แล้วอินอยู่ไหน" ฉันไม่ได้ยินว่าโอพูดอะไร

"แล้วแกเป็นใคร มายุ่งกับแฟนคนอื่นเขาทำไมว่ะ" นายแทนพูด

เฮ้ย ว่าแต่ใครแฟนนายเนี่ย ไอบ้า......

"อินไม่มีแฟน ถ้าจะมีก็เป็นฉันคนเดียวเท่านั้น แล้วแกเป็นใคร" ฉันไม่รู้โอพูดอะไร

"ก็ฉันนี่แหละแฟนอิน แกอย่ามายุ่งกับแฟนคนอื่นดีกว่าว่ะ"

ตุ๊ดๆๆๆ ฉันเห็นนายแทนวางไปแล้ว

ก็เลยถาม....

"โอว่าไงบ้าง"

"ถ้ามันยังยุ่งกับเธออีก มันตายแน่จำไว้"

"ก่อนกลับบ้านไปซื้อ มือถือกับซิมใหม่กับฉัน"

แทนพูดจบแล้วออกรถทันที 

ฉันไม่รู้ว่า แทนพูดจาอะไรของเขา แต่ดูเขาจะโกรธมากๆเลยน่ะเนี่ย