ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เมื่อพบเจอ ^o^ -_-^ , -_-
"ครับ แม่ ตอนนี้ผมอยู่หน้าห้องของเพื่อนแม่แล้วนะครับ...ครับ ครับ ผมจะดูแลตัวเองดี ๆ ครับแม่ รักแม่ครับ หวัดดีครับ" แล้วเด็กหนุ่มผมแดงนามว่ามิวก็วางโทรศัพท์เมื่อคุยกับแม่ของเขาเสร็จแล้ว เขาก็เปิดประตูห้องเข้าไปพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบโตที่บรรจุสัมภาระของเขาไว้มากมายตั้งแต่เสื้อผ้าไปจนถึงหนังสือเรื่องโปรดของเขาและ CD เพลง
"หวัดดีครับ" มิวพูดทักทายออกไปเมื่อเปิดประตู้บ้านเข้าไปเจอกับเด็กหนุ่มผมดำที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น
"..."เงียบไม่มีเสียงใดตอบกลับมาจากเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่แม้แต่จะหันมามอง
-อะไรว่ะเนี่ยคนอุตส่าทักยังไม่หันมามองอีก ฮึ่ม!-มิวเดินลงส้นไปยังเด็กหนุ่มผมดำคนนั้นด้วยความโมโหเล็กน้อยถึงปานกลาง เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้จึงพบว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าใส่หูฟังอยู่และเสียงเพลงก็กระหึ่มออกมาข้างนอกมิวเองก็ยังได้ยิน-ฟังไปได้ไงว่ะหูไม่แตกหรอไง-มิวบ่นในใจนิดนึงก่อนที่จะดึงเอาหูฟังออกจากหูของคนตรงหน้าแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง
"หวัดดี ฉันชื่อมิว ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ" ^o^ มิวทักทายด้วยรอยยิ้มสดใส พร้อมกับชูนิ้วสองนิ้วทำเป็นสัญญาลักษณ์รูปตัววี
"แล้วไง" -_- หมอนั่นพูดออกมาแค่ 2 พยางค์ทำเอามิวเกือบสติแตก
-อะ...อะไรของมันฟร่ะ! คนทักด้วยความเป็นมิตรแต่กลับได้คำพูดแบบนี้ตอบกลับมางั้นหรอชาตินี้อย่าหวังว่าฉันจะพูดดี ๆกับนายอีกเลยก็แล้วกัน-มิวสบถในใจ
"นายบ้าไปแล้ว คนอุตส่าทักทายด้วยความสดใส ทำไมตอบกลับมาแบบนี้" มิวพูดออกมาทำให้คนตรงหน้ามองมาด้วยสีหน้าแสดงความสงสัย "เชอะ" มิวสะบัดหน้าหนีก่อนที่จะลากกระเป๋าของตัวเองเดินเอาไปเก็บไว้ในห้องระหว่างทางเขาก็เดินผ่านหน้าห้องของเด็กหนุ่มคนนั้น มีป้ายแขวนอยู่ที่ประตูด้วยสีสันสดใสมีใจความว่า (RooM GolF) -ชื่อกอล์ฟหรอเท่ดีว่ะ ไม่เหมือนชื่อของเขายังกะผู้หญิง-มิวบ่นในใจเล็กน้อยจนกระทั่งเขาเดินมาถึงห้องของเขาเองซึ่งห้องของเขาก็มีป้ายสีสันสดใสแขวนไว้เหมือนกัน -กลัวพวกเขาจะจำห้องของตัวเองกันไม่ได้หรือยังไงนะ-
เมื่อเขาเข้าไปในห้อง เขาเหลือบไปเห็นกระดาษสีครีมวางอยู่บนโต๊ะเขาเดินเข้าไปหามันและหยิบมันขึ้นมาอ่าน-ยินดีต้อนรับนะจ๊ะที่รัก ต่อไปนี้เรามาสร้างรังรักของเรากันเถอะ จากกอล์ฟ- พออ่านจบมิวก็ไม่เก็บความสสัยเอาไว้เขาเดินออกไปหากอล์ฟที่ยังคงนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิม "ทำไมนายเขียนแบบนี้ เป็นบ้ารึไง"
"กะไอแค่เขียนแค่นั้น ก็มาหาว่าฉันบ้า ถ้าฉันทำมากกว่านี้นายจะทำยังไง" กอล์ฟพูดด้วยสีหน้ากรุ่มกริ่ม
"อย่ามาพูดบ้า ๆ นายตอบรับคำทักทายของฉันด้วยคำว่าแล้วไง แต่นายกลับเขียนจดหมายนี่ไว้ให้ฉันนายจะให้ฉันคิดยังไง นายต้องการจะแกล้งฉันใช่ม่ะ" มิวพูดตอบกลับไปพร้อมกับถอยออกมาหนึ่งก้าว
"ก็แล้วแต่นายจะคิด ถ้านายจำอะไรไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ฉันจะรื้อฝื้นความทรงจำทั้งหมดขึ้นมาเอง" กอล์ฟพูดพร้อมกับก้าวเข้าไปหามิวอีกหนึ่งก้าว
"ความทรงจำบ้าบออะไรของนาย ฉันไม่เคยมีความทรงจำร่วมกับคนอย่างนาย"
"นายไม่คิดบ้างหรอว่าคำพูดของนายมันทำร้ายจิตใจฉัน"
"แล้วนายไม่คิดเรอะ ว่าไอคำว่าแล้วไงของนายมันทำให้ฉันรู้สึกไม่ดี"
"งั้นเราก็หายกัน เย็นนี้กินข้าวด้วยกันนะจ๊ะ"
"บ้าไปแล้ว" มิวพึมพำออกมาก่อนที่จะเดินเข้ามาในห้องโดยไม่สนใจกอล์ฟอีกเลย
แล้วตลอดเย็นนั้นล่วงเลยไปจนถึงเวลาเที่ยงคืนมิวก็ไม่ได้ย่างกรายออกมาจากห้องเลยแม้แต่ครั้งเดียวแต่ตอนนี้เขาหิวจนทนไม่ไหวแล้ว เขาต้องการอาหาร เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็ออกมาจากห้องมุ่งตรงไปยังห้องครัวแต่ระหว่างทางเขาก็เหลือบไปเห็นกอล์ฟนอนหลับอยู่บนโซฟาตัวเดิมกับเมื่อตอนกลางวันพร้อมกับหนังสือเล่มเดียวกันที่ปิดหน้าเอาไว้ -นอนไปได้ยังไงว่ะนั่นเพลงก็ดังแล้วยังหนังสือปิดหน้าอีก หายใจได้ไงฟร่ะ!-มิวบ่นเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปยังที่ที่กอล์ฟนอนอยู่แล้วดึงเอาหนังสือออกจากหน้ากอล์ฟพร้อมกับมือของกอล์ฟที่คว้าหมับเข้าที่ข้อมือของมิวแล้วดึงมิวลงไปซบอกของเขาส่งผลให้หน้าของทั้งสอง อยู่ห่างกันเพียงไม่กี่เซน
"ทำบ้าอะไรของนายฟร่ะ!" มิวโวยวายทันที่ที่ตัวเขาลงไปซบอยู่กับไหล่กว้างของคนตรงหน้า
"..." คนตัวโตไม่พูดว่าอะไรแต่กลับดันตัวมิวให้ลงไปนอนอยู่ข้างล่างแทนตนแล้วบรรจงจูบลงไป พร้อมกับจับมิวไว้ไม่ให้หนีไปได้ ส่วนมิวก็ได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวโตพร้อมกับมือที่ทุบอยู่ที่หลังของกอล์ฟ
มิวจากที่ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของกอล์ฟก็พลันหยุดนิ่งเมื่อได้รับสัมผัสอันอ่อนโยนที่เร่าร้อน จากมือที่เคยทุบหลังบัดนี้กลับกอดคอคนตรงหน้าไว้แน่นทั้งสองจูบกันอย่างดื่มด่ำและเนิ่นนานจนมิวเริ่มหายใจไม่ออกกอล์ฟจึงผละออกมาด้วยความเสียดายและเมื่อมิวตั้งสติได้ก็ผลักกอล์ฟลงไปกองอยู่กลับพื้น
"นายทำบ้าอะไรของนายน่ะหา!!!!" มิวโวยวายทันทีที่ผลักกอล์ฟออกไป
"..." กอล์ฟยังคงไม่พูดอะไรเหมือนเดิมแต่ในใจเขากำลังนึกเสียดายไม่น่าผละออกมาจากคนตรงหน้าเลยเขายังอยากได้มากกว่านั้น เขารู้สึกดีกับสิ่งที่ทำไปและคิดว่ามิวเองก็เช่นกันแต่ยังไม่อยากยอมรับมากกว่าเพราะมิวเองก็จูบตอบเขามาเหมือนกัน
มิวรีบวิ่งกลับไปที่ห้องทันทีทิ้งให้กอล์ฟนั่งอยู่บนพื้นเพียงคนเดียวเมื่อเข้าไปปุ๊บก็ล็อคห้องทันทีแล้วนั่งลงหลังพิงประตูอย่างคนหมดแรง ก่อนจะตั้งสติแล้วเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียง
-รู้สึกดีเป็นบ้า เอ้ย!!! ไม่ใช่ อกหักจนเพี้ยนไปแล้วหรือไงฟร่ะ!! เรานี่ก็ถ้าจะบ้าไปจูบตอบมันทำไม มันยิ่งบ้ากว่ารู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายแต่กลับมาทำกับเขาแบบนี้ โอ้ย!! มันจะมากไปแล้วนะทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วยว่ะ! ทั้ง ๆที่ไม่ชอบ แต่เราเองก็กลับรู้สึกดีกับจูบเมื่อกี้และเรายังเคลิ้มไปกับมันถ้าเราไม่รู้สึกหายใจไม่ออกคงจูบกันอีกนาน เฮ้ย!!!! คิดอะไรว่ะเนี่ย โว้ย!!! - เขานอนคิดไปคิดมา กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงด้วยความไม่เข้าใจจนในที่สุดก็เผลอหลับไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"หวัดดีครับ" มิวพูดทักทายออกไปเมื่อเปิดประตู้บ้านเข้าไปเจอกับเด็กหนุ่มผมดำที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น
"..."เงียบไม่มีเสียงใดตอบกลับมาจากเด็กหนุ่มตรงหน้าไม่แม้แต่จะหันมามอง
-อะไรว่ะเนี่ยคนอุตส่าทักยังไม่หันมามองอีก ฮึ่ม!-มิวเดินลงส้นไปยังเด็กหนุ่มผมดำคนนั้นด้วยความโมโหเล็กน้อยถึงปานกลาง เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้จึงพบว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าใส่หูฟังอยู่และเสียงเพลงก็กระหึ่มออกมาข้างนอกมิวเองก็ยังได้ยิน-ฟังไปได้ไงว่ะหูไม่แตกหรอไง-มิวบ่นในใจนิดนึงก่อนที่จะดึงเอาหูฟังออกจากหูของคนตรงหน้าแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง
"หวัดดี ฉันชื่อมิว ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ" ^o^ มิวทักทายด้วยรอยยิ้มสดใส พร้อมกับชูนิ้วสองนิ้วทำเป็นสัญญาลักษณ์รูปตัววี
"แล้วไง" -_- หมอนั่นพูดออกมาแค่ 2 พยางค์ทำเอามิวเกือบสติแตก
-อะ...อะไรของมันฟร่ะ! คนทักด้วยความเป็นมิตรแต่กลับได้คำพูดแบบนี้ตอบกลับมางั้นหรอชาตินี้อย่าหวังว่าฉันจะพูดดี ๆกับนายอีกเลยก็แล้วกัน-มิวสบถในใจ
"นายบ้าไปแล้ว คนอุตส่าทักทายด้วยความสดใส ทำไมตอบกลับมาแบบนี้" มิวพูดออกมาทำให้คนตรงหน้ามองมาด้วยสีหน้าแสดงความสงสัย "เชอะ" มิวสะบัดหน้าหนีก่อนที่จะลากกระเป๋าของตัวเองเดินเอาไปเก็บไว้ในห้องระหว่างทางเขาก็เดินผ่านหน้าห้องของเด็กหนุ่มคนนั้น มีป้ายแขวนอยู่ที่ประตูด้วยสีสันสดใสมีใจความว่า (RooM GolF) -ชื่อกอล์ฟหรอเท่ดีว่ะ ไม่เหมือนชื่อของเขายังกะผู้หญิง-มิวบ่นในใจเล็กน้อยจนกระทั่งเขาเดินมาถึงห้องของเขาเองซึ่งห้องของเขาก็มีป้ายสีสันสดใสแขวนไว้เหมือนกัน -กลัวพวกเขาจะจำห้องของตัวเองกันไม่ได้หรือยังไงนะ-
เมื่อเขาเข้าไปในห้อง เขาเหลือบไปเห็นกระดาษสีครีมวางอยู่บนโต๊ะเขาเดินเข้าไปหามันและหยิบมันขึ้นมาอ่าน-ยินดีต้อนรับนะจ๊ะที่รัก ต่อไปนี้เรามาสร้างรังรักของเรากันเถอะ จากกอล์ฟ- พออ่านจบมิวก็ไม่เก็บความสสัยเอาไว้เขาเดินออกไปหากอล์ฟที่ยังคงนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิม "ทำไมนายเขียนแบบนี้ เป็นบ้ารึไง"
"กะไอแค่เขียนแค่นั้น ก็มาหาว่าฉันบ้า ถ้าฉันทำมากกว่านี้นายจะทำยังไง" กอล์ฟพูดด้วยสีหน้ากรุ่มกริ่ม
"อย่ามาพูดบ้า ๆ นายตอบรับคำทักทายของฉันด้วยคำว่าแล้วไง แต่นายกลับเขียนจดหมายนี่ไว้ให้ฉันนายจะให้ฉันคิดยังไง นายต้องการจะแกล้งฉันใช่ม่ะ" มิวพูดตอบกลับไปพร้อมกับถอยออกมาหนึ่งก้าว
"ก็แล้วแต่นายจะคิด ถ้านายจำอะไรไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ฉันจะรื้อฝื้นความทรงจำทั้งหมดขึ้นมาเอง" กอล์ฟพูดพร้อมกับก้าวเข้าไปหามิวอีกหนึ่งก้าว
"ความทรงจำบ้าบออะไรของนาย ฉันไม่เคยมีความทรงจำร่วมกับคนอย่างนาย"
"นายไม่คิดบ้างหรอว่าคำพูดของนายมันทำร้ายจิตใจฉัน"
"แล้วนายไม่คิดเรอะ ว่าไอคำว่าแล้วไงของนายมันทำให้ฉันรู้สึกไม่ดี"
"งั้นเราก็หายกัน เย็นนี้กินข้าวด้วยกันนะจ๊ะ"
"บ้าไปแล้ว" มิวพึมพำออกมาก่อนที่จะเดินเข้ามาในห้องโดยไม่สนใจกอล์ฟอีกเลย
แล้วตลอดเย็นนั้นล่วงเลยไปจนถึงเวลาเที่ยงคืนมิวก็ไม่ได้ย่างกรายออกมาจากห้องเลยแม้แต่ครั้งเดียวแต่ตอนนี้เขาหิวจนทนไม่ไหวแล้ว เขาต้องการอาหาร เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็ออกมาจากห้องมุ่งตรงไปยังห้องครัวแต่ระหว่างทางเขาก็เหลือบไปเห็นกอล์ฟนอนหลับอยู่บนโซฟาตัวเดิมกับเมื่อตอนกลางวันพร้อมกับหนังสือเล่มเดียวกันที่ปิดหน้าเอาไว้ -นอนไปได้ยังไงว่ะนั่นเพลงก็ดังแล้วยังหนังสือปิดหน้าอีก หายใจได้ไงฟร่ะ!-มิวบ่นเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปยังที่ที่กอล์ฟนอนอยู่แล้วดึงเอาหนังสือออกจากหน้ากอล์ฟพร้อมกับมือของกอล์ฟที่คว้าหมับเข้าที่ข้อมือของมิวแล้วดึงมิวลงไปซบอกของเขาส่งผลให้หน้าของทั้งสอง อยู่ห่างกันเพียงไม่กี่เซน
"ทำบ้าอะไรของนายฟร่ะ!" มิวโวยวายทันที่ที่ตัวเขาลงไปซบอยู่กับไหล่กว้างของคนตรงหน้า
"..." คนตัวโตไม่พูดว่าอะไรแต่กลับดันตัวมิวให้ลงไปนอนอยู่ข้างล่างแทนตนแล้วบรรจงจูบลงไป พร้อมกับจับมิวไว้ไม่ให้หนีไปได้ ส่วนมิวก็ได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของคนตัวโตพร้อมกับมือที่ทุบอยู่ที่หลังของกอล์ฟ
มิวจากที่ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของกอล์ฟก็พลันหยุดนิ่งเมื่อได้รับสัมผัสอันอ่อนโยนที่เร่าร้อน จากมือที่เคยทุบหลังบัดนี้กลับกอดคอคนตรงหน้าไว้แน่นทั้งสองจูบกันอย่างดื่มด่ำและเนิ่นนานจนมิวเริ่มหายใจไม่ออกกอล์ฟจึงผละออกมาด้วยความเสียดายและเมื่อมิวตั้งสติได้ก็ผลักกอล์ฟลงไปกองอยู่กลับพื้น
"นายทำบ้าอะไรของนายน่ะหา!!!!" มิวโวยวายทันทีที่ผลักกอล์ฟออกไป
"..." กอล์ฟยังคงไม่พูดอะไรเหมือนเดิมแต่ในใจเขากำลังนึกเสียดายไม่น่าผละออกมาจากคนตรงหน้าเลยเขายังอยากได้มากกว่านั้น เขารู้สึกดีกับสิ่งที่ทำไปและคิดว่ามิวเองก็เช่นกันแต่ยังไม่อยากยอมรับมากกว่าเพราะมิวเองก็จูบตอบเขามาเหมือนกัน
มิวรีบวิ่งกลับไปที่ห้องทันทีทิ้งให้กอล์ฟนั่งอยู่บนพื้นเพียงคนเดียวเมื่อเข้าไปปุ๊บก็ล็อคห้องทันทีแล้วนั่งลงหลังพิงประตูอย่างคนหมดแรง ก่อนจะตั้งสติแล้วเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียง
-รู้สึกดีเป็นบ้า เอ้ย!!! ไม่ใช่ อกหักจนเพี้ยนไปแล้วหรือไงฟร่ะ!! เรานี่ก็ถ้าจะบ้าไปจูบตอบมันทำไม มันยิ่งบ้ากว่ารู้ทั้งรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายแต่กลับมาทำกับเขาแบบนี้ โอ้ย!! มันจะมากไปแล้วนะทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ด้วยว่ะ! ทั้ง ๆที่ไม่ชอบ แต่เราเองก็กลับรู้สึกดีกับจูบเมื่อกี้และเรายังเคลิ้มไปกับมันถ้าเราไม่รู้สึกหายใจไม่ออกคงจูบกันอีกนาน เฮ้ย!!!! คิดอะไรว่ะเนี่ย โว้ย!!! - เขานอนคิดไปคิดมา กลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงด้วยความไม่เข้าใจจนในที่สุดก็เผลอหลับไป
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น