Danganronpa zero:แปลนิยายจ้า---

ลำดับตอนที่ #3 : danganronpa zero book1 ch2

ชื่อ:อ่านแบบญี่ปุ่นเหมือนเดิม(นามสกุลขึ้นก่อน)

โรงเรียนคิโบกามิเนะ ในภาษาอังกฤษใช้ Hope peak academy ถ้าแปลไทยแล้วได้ว่า โรงเรียนสุดยอดความหวังมันแปลกๆ เลยใช้ทับศัพท์ว่าโรงเรียนเอกชนคิโบกามิเนะนะ

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

     โรงเรียนเอกชนคิโบวกามิเนะ เป็นเพียงโรงเรียนเดียวที่รัฐบาลยอมรับ  โรงเรียนนี้จะรับเฉพาะนักเรียนที่มีพรสวรค์ โดยเป้าหมายคือการยกระดับ"ความหวัง"ในอนาคตของชาติ..และนี่คือเหตุผลว่าทำไมเรารู้จักกันในฐานะ"สถาบันแห่งความหวัง" นั่นเป็นที่มาของความอิจฉา..

     เป็นที่รู้กันดีว่าชีวิตของเราจะดีขึ้นมากเมื่อได้รับโอกาสในการสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนคิโบวกามิเนะ แน่นอนว่าทุกคนหวังเช่นนั้น เนื่งจาก ผู้สำเร็จการศึกษาทุกคนจะได้ถูกจ้างงานจากที่ต่างๆทั่วโลก ดังนั้น..คำกล่าวที่ว่าโรงเรียนนี้เป็น"โรงเรียนแห่งความหวัง"ไม่ได้เกินจริงแต่อย่างใด

     มีสองอย่างที่จะทำให้สามารถมาเป็นนักเรียนของที่นี่ได้

       หนึ่ง คือ จะต้องอยู่ในโรงเรียนมัธยม

       สอง เราต้องมีพรสวรรค์อันวิเศษในด้านใดด้านหนึ่ง

     โรงเรียนคิโบวกามิเนะมีการสอบเข้าที่(โคตรจะ)เป็นเอกลักษณ์ โดยทางสถาบันยืนยันว่าการสอบของเขามีจุดประสงค์ของโนงเรียนเอง

ทั้งนี้ นักเรียนจะเดินไปมาในโรงเรียนทั้งในฐานะนักเรียน และ พนักงานของโรงเรียน ที่ทหน้าที่เป็นหนูทดลองในการวิจัยความสามารถพิเศษของมนุษย์ บางคนบอกว่าอาจารย์ของโรงเรียนนี้หวังเป็นอย่างมากในตัวเด็กๆเหมือนกับผู้ปกครองของพวกเขา  ตอนนี้สมาชิกอาจารย์พิเศษพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะพลิกประวัติการ์ณเหนือชั้น!

◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇◇

     อาคารของคณะโรงเรียนตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกและมีเฉพาะอาคารนี้เท่านั้นที่ไม่อณุญาติให้นักเรียนเข้าไป ทางเดินของอาคารมักจะมีผู้คนเดินขวักไขว่ไปมาแต่ตอนนี้กลับว่างเปล่า เต็มไปด้วยความเงียบสงัดที่ผิดปกติ ห้องปฏิบัติการ ห้องส่วนตัว และ สำนักงานส่วนตัวที่หรูหราถูกทิ้งร้างเอาไว้ ทุกคนทิ้งมันเอาไว้ แล้วมารวมตัวกันอยู่ที่เดียว

         ห้องนัดพบที่13

     ห้องนัดพบที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโรงเรียนคิโบวกามิเนะตั้งอยู่ชั้นบนสุดของอาคารและสามารถจุคนได้สูงสุดถึง300คน แต่ทุกครั้งที่เข้าร่วมการประชุม ห้องนี้ก็จะมีคนนั่งเรียงรายอยู่ตามโต๊ะ ไม่เหลือที่ว่างเลยแม้แต่ที่เดียว

     สักพักหนึ่ง กลุ่มคนนั้นก็เงียบลง ห้องทั้งห้องเงียบสงัดราวกับมีคนปิดสวิตช์ลง มีเพียงเสียงของคนคนหนึ่งที่กำลังพูดอยู่ เสีงของ ผอ.โรงเรียนคิโบวกามิเนะ คิริกิริ จิน

     เขามองไปยังคณะผู้บริหารจากที่ที่เขานั่งอยู่ และเริ่มต้นอ่านเอกสารที่เขาถืออยู่

เขาพูดออกมาด้วยโทนเสียงที่สงบนิ่งและใบหน้าอันไร้อารมณ์ของเขา เขาอ่านตัวอักษรเหล่านั้นออกมาเป็นคำพูดด้วยริมฝีปากของเขา  นั่นดูราวกับหุ่นยนต์ที่กำลังตั้งใจทำหน้าที่ของเขา

     อา..ไม่ต้องไปสนเรื่องนี้หรอกนะ สิ่งที่สำคัญในตอนนี้คือเอกสารบนมือของเขาต่างหาก เขาไม่มีเวลาจะให้เสียแล้ว เขาต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์คับขันตรงหน้า และ คำถามที่ยังหาคำตอบไได้ ถ้าเขามีเวลา...มันมีสิ่งสำคัญมากกว่านี้ที่เขาต้องทำ

     และแล้ว..ก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้น"คุณกำลังจะบอกว่า..พวกเราควรปิดบังเรื่องนี้ไว้งั้นเหรอ?"

เขาพยักหน้า แล้วก็เห็นดวงตาของคน300คนจับจ้องมาที่เขาเพื่อรอคำตอบ

     ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้แผ่รังสีอันตรายออกมา แต่นั่นมันก็ทำให้เขาอึดอัดมาก การที่คนประมาณ300คนจ้องมาที่เขาเพียงคนเดียวทำให้ทุกอณูของขนบนร่างกายลุกซ่าขึ้นมา//(ไรต์เตอร์)อะไรจะปานน้านนน!=[ ]=ป๋าจินนนน

เขาหันไปยังคน4คนที่นั่งอยู่ทางขวามือของเขาเพื่อพยายามจะหลบหนีจสกสายตาพวกนั้น พวกเขาเหล่านี้ก็เคยยืนอยู่บนจุดๆเดียวกับเขา ใบหน้าของพวกเขามีริ้วรอยมากมาย

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

คร่อกกก ดีจ้าทุกคน หลังจากไม่ได้อัพมานานมากแล้วก็รู้สึกขี้เกียจขึ้นมาเลย(ฮา)หลังจากผ่านมรสุมการบ้านและการสอบมาได้ก็รู้สึกดีมากทีเดียว ไว้จะมาอัพต่อพรุ่งนี้จ้าา บายย

ปล.มีอะไรติชมได้น้าาา