ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น
��''อ๊ากกกกกกกกก ปล่อยฉันนะ อย่ามายุ่งกับฉัน จอนห์''�
''ที่รัก ฉันขอโทดนะ อย่าไปจากฉันเลยนะ''
''ปล่อยฉันไง'' เสียงของแม่ฉันกำลังทะเลาะกับสามีขี้เมาของท่านอยู่ ฉันได้ยินจนชินแหละ ตอนนี้ฉันกำลังทำกับข้าวอยู่ เพื่อประทั่งชีวิตตัวเอง เพราะครั้งนี้ ฉันก็ต้องหนีอีกเหมือนครั้งก่อนๆ ที่แม่ฉันพาฉันหนีสามีเก่าของท่าน�
''พี่!! ทำไมวันนี้ทำกำข้าวเร็วจัง ว้าววว*0* มีแต่ของโปรดผมทั้งนั้นเลย ง่ำๆๆ =)3(='' เจเลมี้ เด็กอ้วน จอมตะกระ มายืนถามฉันแล้วก็กิน เด็กนี้ทำแบบนี้ประจำ ฉันดุว่ายังไงก็ไม่สนใจ ฉันจึงปล่อยให้มันทำไป�
ปิ๊ง!! เสียงหม้อหุ้งข้าวเตือนว่าตอนนี้ข้าวสุกแล้ว ฉันจึงเดินไปเปิดฝาหม้อแล้วเอาน้ำที่เกาะอยู่ตามฝาหมอออก�
''พี่ ทำไมพี่ยังไม่ตอบคำถามผมอีก ?'' เจอเลมี้ย้ำคำถามที่เขาถามฉันเมื่อกี้
''ฉันกำลังจะหนี'' ฉันตอบตามความจริง�
''ห๊ะ!! พี่กำลังจะหนีหรอ?'' เจเลมี้ ถามด้วยความตกใจ จนฉันรู้สึกรำคาญที่เด็กนี้ชอบถามไรซ้ำๆซากๆ�
''ใช่ แล้วฉันก็ต้องกินข้าวเพราะฉันก็ไม่รู้ว่านี้จะเป็นมื้อสุดท้ายของฉันหรือป่าว''ฉันตอบแล้วก็ตักข้าวเข้าปาก�
''ถ้านี้จะเป็นมื้อสุดท้ายของพี่ มันก็ต้องเป็นมือสุดท้ายของผมด้วย''เจเลมี้เดินไปตักข้าวชามเบอเร่อแล้วมานั่งกินข้าวกับฉัน เสียงแม่กับไอ้ขี้เมาทะเลาะกันต่อไปเรื่อย จนฉันได้ยินเสียงแม่ร้อง
''กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!! ช่วยด้วย'' ฉันรีบตักข้าวเข้าปากแล้ววิ่งไปช่วยแม่ ฉันเห็น จอนห์ กำลังจะเอาไม้เบสบอลทุบแม่อีกครั้ง ฉันรีบวิ่งไปกดเขาลงแล้วแทมิน ก็เอาไม้เบสบอลไปไว้ที่อื่น แล้วก็มาห้าม จอนห์ ต่อ ฉันรีบหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ก่อนแล้วมาแล้วพาแม่หนีฉันรีบวิ่งออกจากบ้าน มาเกือบครึ่งทาง ไอ้ขี้เมาเรียกแม่ฉัน ''โรส!! อย่าทิ้งฉันไปเลยนะที่รัก''
''ฮือๆ จอนห์!''แม่ฉันร้องด้วยความเวทนา แต่ฉันรำคาญ เลยรีบพาแม่วิ่งต่อแล้วไอ้ขี้เมาก็ตะโกนตามมาตลอดทาง แล้วก็เงียบไป ฉันพาแม่วิ่งออกมาทางถนนใหญ่แล้วเรียกรถแท็กซี่�
"โชเฟอร์!! ไปสถานีรถไฟ" ฉันบอกโชเฟอร์
" แกจะบ้าหรอห่ะ! เงินก็ไม่มีสักบาท แล้วจะเอาเงินไหนไปซื้อตั๋วห่ะ!! อีเด็กโง่!! โชเฟอร์ ขับกลับ"
"แม่จะกลับไปให้ ไอ้บ้านั่น ทำร้ายแม่อีกทำไมห่ะ!!"
"หนีไปก็ไม่ได้ประโยชน์เหมือนกันนั่นแหละ เราไม่มีเงินเลยนะ! โชเฟอร์ กลับ ไม่ต้องสนใจ กลับ!!"
"หนูมีก็แล้วกัน"
"แกจะไปมีได้ไงห่ะ!! แกมันยังเด็กอยู่ มีปันญาที่ไหนไปหา"
"ก็บอกว่าหนูมีไง!!"
เอี๊ยดด!!
"โอ๊ยย จอดทำไม!! / โอ๊ยย จอทำไม!!"
"พวกคุณทะเลาะกัน ผมขับรถไม่ได้ จะทะเลาะกัน ทะเลาะกันให้จบก่อนสิ"โชเฟอร์หั่นมาต่อว่าเรา�
"ขับรถกลับ!" แม่ฉันหั่นไปตอบ
"แม่จะกลับใช่ไม?สิ่งที่หนูให้แม่ แม่จะพูดไม่ออก"
แม่ สงสัยกับคำตอบของฉัน ฉันหั่นไปหยิบของในกระเป๋า ตัวเอง แล้วก็ยื่นให้แม่
"อะไร? อู้ววว!! นี้มัน แหวนนี้ *0* ว้าวว!! โชเฟอร์ ไปสถานีรถไฟเลย! เอาให้เร็วนะ เดี๋ยวฉันตกขบวนขึ้นมาแล้วซ่วย"เมื่อแม่ฉันเห็นแหวนแม่ฉันก็เปลี่ยนไปคนละคนเลย= = แม่ฉัน นะ ตลอดอ่ะ
ณ สถานีรถไฟ
ตอนนี้ฉันอยู่บนรถไฟแหละ ส่วนแม่ฉันก็เข้าไปในห้องน้ำ เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็
"ทำไมแกไม่เลือกชุดที่มันดีๆหน่อยห่ะ!!" แล้วแม่ฉันก็ด่าฉันอีกแล้ว
"มีไร ก็ใส่ๆไปเหอะ เราหนีนะแม่ ไม่ได้ไปเดินงานแฟชั่นโชว์!"ฉันตะโกนกลับไป
เมื่อเรากลับมานั่ง แม่ฉันก็เอาแต่ชื่นชม แหวน แล้วก็หั่นมาพูดกับฉัน
"แกนี้นะ! ฉลาดเมื่อกันนิ ขโมยมาได้ ไอ้เด็กขี้ขโมย" แล้วแม่ฉันก็มาด่าฉันอีกแล้ว
"หนูไม่ได้โง่ เมื่อแม่นิ ที่จะยอมอดตาย!" ฉันตอบกลับไป
"ไอ้เด็กขี้ขโมย" แล้วแม่ฉันก็หั่นมาด่า
ฉันไม่อยากทะเลาะกับแม่ เลยเอาแหวน เก็บใส่กระเป๋าแล้วยัดใส่มือแม่เหมือนเดิม แม่ฉัน อารมณ์ดีก็ด่า อารมณ์ไม่ดีก็ด่า เฮ้ออ แม่ฉันก็เป็นได้แต่แบบนี้
ฉันหลับกันมาตลอดทาง จน รถไฟหยุดขบวน เพื่อรับ ผู้โดยสารขึ้นและให้ผู้โดยสารลง ฉันตื่นขึ้นมา พบ ไอ้พวกนักเลง ประจำถิ่น ที่ฉันเคยหนีมานิ!! ตายแหละ! มันต้องมาตามล่าฉันกับแม่แน่!! ไอ้ขี้เมา มันคงต้องสั่งมาแน่
"แม่..."ฉันกำลังจะหั่นไปปลุกแม่ แต่...ฉันเลือกที่จะเอาตัวเองรอดคนเดียว! ฉันพยายามเดิน ไม่ให้โดนแม่ และ เดินไปทางประตูทางออก
แม่ฉันมีสามีมาล้านคนแล้ว แต่ทุกครั้งแม่ก็พาฉันหนีตลอด ฉันไม่อยากมีพ่อคนที่ล้านอีก ฉันจึงตัดสินใจทิ้งแม่
แต่...
กึกๆๆๆ ฉันพยายามเดินหลบผู้คนแล้วไปที่นั่งของคนๆหนึ่ง
"แม่ ๆ ตื่น ๆ"
"หึ อะไร "
"หนีเร็ว!"
"อู้ว!! หนีๆๆ"
"เห้ยย! นั่นไง!!" เสียงพวกนักเลงนั่นดังขึ้น
แต่ ตอนแรกฉันจะหนีคนเดียว แต่สุดท้าย ก็ต้องเป็นแบบนี้ทุกที่ บ้าเอ๊ยย!!
ฉัน พยายามวิ่งหนีภายในรถไฟ หนีไปเรื่อยๆ เมื่อเข้ามาอีก ห้องหนึ่ง ก็มีแต่มัธยมปลาย วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน ฉันพาแม่พยายามเดินเข้าไปในฝูงเด็กมัธยมปลาย พวกนั่นตามเข้ามาแต่โดนเด็กมัธยมที่เล่นกันอยู่ จึงเดินมาไม่ค่อยสะดวก เมื่อรถไฟเข้าอุโมง ฉันจึงใช้จังหวะนั่นหนีไปอีก แล้วเมื่อมาสุดแล้ว ไอ้พวกนั่นมันเข้ามา ฉันหนีเข้าไปในห้องน้ำกัน โดยให้แม่เข้าอีกห้อง ฉันเข้าอีกห้อง
''ที่รัก ฉันขอโทดนะ อย่าไปจากฉันเลยนะ''
''ปล่อยฉันไง'' เสียงของแม่ฉันกำลังทะเลาะกับสามีขี้เมาของท่านอยู่ ฉันได้ยินจนชินแหละ ตอนนี้ฉันกำลังทำกับข้าวอยู่ เพื่อประทั่งชีวิตตัวเอง เพราะครั้งนี้ ฉันก็ต้องหนีอีกเหมือนครั้งก่อนๆ ที่แม่ฉันพาฉันหนีสามีเก่าของท่าน�
''พี่!! ทำไมวันนี้ทำกำข้าวเร็วจัง ว้าววว*0* มีแต่ของโปรดผมทั้งนั้นเลย ง่ำๆๆ =)3(='' เจเลมี้ เด็กอ้วน จอมตะกระ มายืนถามฉันแล้วก็กิน เด็กนี้ทำแบบนี้ประจำ ฉันดุว่ายังไงก็ไม่สนใจ ฉันจึงปล่อยให้มันทำไป�
ปิ๊ง!! เสียงหม้อหุ้งข้าวเตือนว่าตอนนี้ข้าวสุกแล้ว ฉันจึงเดินไปเปิดฝาหม้อแล้วเอาน้ำที่เกาะอยู่ตามฝาหมอออก�
''พี่ ทำไมพี่ยังไม่ตอบคำถามผมอีก ?'' เจอเลมี้ย้ำคำถามที่เขาถามฉันเมื่อกี้
''ฉันกำลังจะหนี'' ฉันตอบตามความจริง�
''ห๊ะ!! พี่กำลังจะหนีหรอ?'' เจเลมี้ ถามด้วยความตกใจ จนฉันรู้สึกรำคาญที่เด็กนี้ชอบถามไรซ้ำๆซากๆ�
''ใช่ แล้วฉันก็ต้องกินข้าวเพราะฉันก็ไม่รู้ว่านี้จะเป็นมื้อสุดท้ายของฉันหรือป่าว''ฉันตอบแล้วก็ตักข้าวเข้าปาก�
''ถ้านี้จะเป็นมื้อสุดท้ายของพี่ มันก็ต้องเป็นมือสุดท้ายของผมด้วย''เจเลมี้เดินไปตักข้าวชามเบอเร่อแล้วมานั่งกินข้าวกับฉัน เสียงแม่กับไอ้ขี้เมาทะเลาะกันต่อไปเรื่อย จนฉันได้ยินเสียงแม่ร้อง
''กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!! ช่วยด้วย'' ฉันรีบตักข้าวเข้าปากแล้ววิ่งไปช่วยแม่ ฉันเห็น จอนห์ กำลังจะเอาไม้เบสบอลทุบแม่อีกครั้ง ฉันรีบวิ่งไปกดเขาลงแล้วแทมิน ก็เอาไม้เบสบอลไปไว้ที่อื่น แล้วก็มาห้าม จอนห์ ต่อ ฉันรีบหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ก่อนแล้วมาแล้วพาแม่หนีฉันรีบวิ่งออกจากบ้าน มาเกือบครึ่งทาง ไอ้ขี้เมาเรียกแม่ฉัน ''โรส!! อย่าทิ้งฉันไปเลยนะที่รัก''
''ฮือๆ จอนห์!''แม่ฉันร้องด้วยความเวทนา แต่ฉันรำคาญ เลยรีบพาแม่วิ่งต่อแล้วไอ้ขี้เมาก็ตะโกนตามมาตลอดทาง แล้วก็เงียบไป ฉันพาแม่วิ่งออกมาทางถนนใหญ่แล้วเรียกรถแท็กซี่�
"โชเฟอร์!! ไปสถานีรถไฟ" ฉันบอกโชเฟอร์
" แกจะบ้าหรอห่ะ! เงินก็ไม่มีสักบาท แล้วจะเอาเงินไหนไปซื้อตั๋วห่ะ!! อีเด็กโง่!! โชเฟอร์ ขับกลับ"
"แม่จะกลับไปให้ ไอ้บ้านั่น ทำร้ายแม่อีกทำไมห่ะ!!"
"หนีไปก็ไม่ได้ประโยชน์เหมือนกันนั่นแหละ เราไม่มีเงินเลยนะ! โชเฟอร์ กลับ ไม่ต้องสนใจ กลับ!!"
"หนูมีก็แล้วกัน"
"แกจะไปมีได้ไงห่ะ!! แกมันยังเด็กอยู่ มีปันญาที่ไหนไปหา"
"ก็บอกว่าหนูมีไง!!"
เอี๊ยดด!!
"โอ๊ยย จอดทำไม!! / โอ๊ยย จอทำไม!!"
"พวกคุณทะเลาะกัน ผมขับรถไม่ได้ จะทะเลาะกัน ทะเลาะกันให้จบก่อนสิ"โชเฟอร์หั่นมาต่อว่าเรา�
"ขับรถกลับ!" แม่ฉันหั่นไปตอบ
"แม่จะกลับใช่ไม?สิ่งที่หนูให้แม่ แม่จะพูดไม่ออก"
แม่ สงสัยกับคำตอบของฉัน ฉันหั่นไปหยิบของในกระเป๋า ตัวเอง แล้วก็ยื่นให้แม่
"อะไร? อู้ววว!! นี้มัน แหวนนี้ *0* ว้าวว!! โชเฟอร์ ไปสถานีรถไฟเลย! เอาให้เร็วนะ เดี๋ยวฉันตกขบวนขึ้นมาแล้วซ่วย"เมื่อแม่ฉันเห็นแหวนแม่ฉันก็เปลี่ยนไปคนละคนเลย= = แม่ฉัน นะ ตลอดอ่ะ
ณ สถานีรถไฟ
ตอนนี้ฉันอยู่บนรถไฟแหละ ส่วนแม่ฉันก็เข้าไปในห้องน้ำ เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วก็
"ทำไมแกไม่เลือกชุดที่มันดีๆหน่อยห่ะ!!" แล้วแม่ฉันก็ด่าฉันอีกแล้ว
"มีไร ก็ใส่ๆไปเหอะ เราหนีนะแม่ ไม่ได้ไปเดินงานแฟชั่นโชว์!"ฉันตะโกนกลับไป
เมื่อเรากลับมานั่ง แม่ฉันก็เอาแต่ชื่นชม แหวน แล้วก็หั่นมาพูดกับฉัน
"แกนี้นะ! ฉลาดเมื่อกันนิ ขโมยมาได้ ไอ้เด็กขี้ขโมย" แล้วแม่ฉันก็มาด่าฉันอีกแล้ว
"หนูไม่ได้โง่ เมื่อแม่นิ ที่จะยอมอดตาย!" ฉันตอบกลับไป
"ไอ้เด็กขี้ขโมย" แล้วแม่ฉันก็หั่นมาด่า
ฉันไม่อยากทะเลาะกับแม่ เลยเอาแหวน เก็บใส่กระเป๋าแล้วยัดใส่มือแม่เหมือนเดิม แม่ฉัน อารมณ์ดีก็ด่า อารมณ์ไม่ดีก็ด่า เฮ้ออ แม่ฉันก็เป็นได้แต่แบบนี้
ฉันหลับกันมาตลอดทาง จน รถไฟหยุดขบวน เพื่อรับ ผู้โดยสารขึ้นและให้ผู้โดยสารลง ฉันตื่นขึ้นมา พบ ไอ้พวกนักเลง ประจำถิ่น ที่ฉันเคยหนีมานิ!! ตายแหละ! มันต้องมาตามล่าฉันกับแม่แน่!! ไอ้ขี้เมา มันคงต้องสั่งมาแน่
"แม่..."ฉันกำลังจะหั่นไปปลุกแม่ แต่...ฉันเลือกที่จะเอาตัวเองรอดคนเดียว! ฉันพยายามเดิน ไม่ให้โดนแม่ และ เดินไปทางประตูทางออก
แม่ฉันมีสามีมาล้านคนแล้ว แต่ทุกครั้งแม่ก็พาฉันหนีตลอด ฉันไม่อยากมีพ่อคนที่ล้านอีก ฉันจึงตัดสินใจทิ้งแม่
แต่...
กึกๆๆๆ ฉันพยายามเดินหลบผู้คนแล้วไปที่นั่งของคนๆหนึ่ง
"แม่ ๆ ตื่น ๆ"
"หึ อะไร "
"หนีเร็ว!"
"อู้ว!! หนีๆๆ"
"เห้ยย! นั่นไง!!" เสียงพวกนักเลงนั่นดังขึ้น
แต่ ตอนแรกฉันจะหนีคนเดียว แต่สุดท้าย ก็ต้องเป็นแบบนี้ทุกที่ บ้าเอ๊ยย!!
ฉัน พยายามวิ่งหนีภายในรถไฟ หนีไปเรื่อยๆ เมื่อเข้ามาอีก ห้องหนึ่ง ก็มีแต่มัธยมปลาย วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน ฉันพาแม่พยายามเดินเข้าไปในฝูงเด็กมัธยมปลาย พวกนั่นตามเข้ามาแต่โดนเด็กมัธยมที่เล่นกันอยู่ จึงเดินมาไม่ค่อยสะดวก เมื่อรถไฟเข้าอุโมง ฉันจึงใช้จังหวะนั่นหนีไปอีก แล้วเมื่อมาสุดแล้ว ไอ้พวกนั่นมันเข้ามา ฉันหนีเข้าไปในห้องน้ำกัน โดยให้แม่เข้าอีกห้อง ฉันเข้าอีกห้อง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น