คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7
Chapter 7
ผมตื่นมาตอนประมาณ 7 โมงกว่า ปกติผมเป็นคนตื่นเช้าน่ะเพราะผมต้องคอยปลุกยัยเค้กไปโรงเรียนทุกวัน
ผมลุกจากออกจากเตียงอย่างเบาที่สุดเพื่อไม่ให้ร่างสูงที่นอนอยู่รู้สึกตัว ถ้าถามว่าผมเสียใจมั๊ยกับเรื่องเมื่อวาน ผมคงบอกว่าไม่ เพราะผมสมยอมมันเองนี่! มันไม่ได้บังคับผมแล้วอีกอย่างถึงมันจะเป็นคนแรกที่ทำลายซิงประตูหลังของผม ผมก็ไม่โกรธไม่เกลียดมันหรอก ก็ใครมันจะไปรู้สึกตัวตอนตัวเองมีอารมณ์ขึ้นมาล่ะ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ความรู้สึกของผมก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมนัก
ก็แค่คนรู้จักเท่านั้น!!!!
ผมลุกออกจากเตียงแล้วตอนนี้เองที่ผมรู้สึกเกลียดมันขึ้นมาทันที จะเพราะอะไรเพราะไอ้น้ำเวรๆที่มันค่อยๆไหลเยิ้มออกจากร่างกายผมนั่นไงล่ะ ผมอยากถามมันนักว่า กะอีแค่สวมถุงยางก่อนเอากูเนี่ยลำบากมากมั๊ยว่ะ!!!!
ผมเดินตรงมาทางห้องน้ำก่อนจะเปิดน้ำชำระร่างกายและไอ้น้ำเวรน่ะออกจากร่างกายผมทันที และมันมีที่ผมเห็นกระจกจังๆผมก็อยากจะด่ามันแบบจังๆซักที2ทีเพราะร่องรอยที่มันทำไว้กับร่างกายผมไง ตั้งแต่ต้นคอยาวล่ะมาถึงต้นขาเลยล่ะ แถมยังมีเศษเล็กเศษน้อยอยู่ตามข้อเท้าอีกด้วย!!!!
อดอยากมาจากไหนว่ะ -____-
เมื่อผมจัดการธุระเสร็จผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำทันที แต่งตัวเรียบร้อยแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วง -______-!! ผมก็ยังเห็นว่าร่างสูงนอนอยู่โดยที่ทั้งเนื่อทั้งตัวมันใส่แค่บ็อกเซอร์อยู่ จะว่าไปหุ่นมันก็ดีใช้ได้นี่ มีซิกแพคอย่างคนสุขภาพดีแถมยังสักทีหัวไหล่ด้วยแสดงว่ามันคงจะชอบรอยสักล่ะมั้ง ไม่งั้นเมื่อวานคงไม่อยากดูรอยสักของผมหรอก
ดูไปดูมาเสียตัวเลยกู =______=
“โซนิค”ผมเรียกชื่อมันพร้อมกับออกแรงเขย่าตัวมันแต่มันก็ดันไม่รู้สึกตัว ผมเลยเพิ่มแรงเขย่าขึ้นไปเรื่อยๆ แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่รู้สึกตัวจริงๆ จนผมทนไม่ได้ผมเลยใช้แรงทั้งหมดที่มีใช้ฝ่าตีนยันตัวมันจนตกเตียงเสียงดังอั้กก่อนที่มันจะงัวเงียๆขึ้นมา
“ปลุกทำไม”มันถามผมเสียงงัวเงียแล้วฟุบหน้าลงกับขอบเตียง
“อาบน้ำ”ผมตอบมันสั้นๆเสียงเรียบ
“กูเหนื่อย”
กูทั้งเหนื่อยทั้งเจ็บกูยังไม่บ่นเลย =O=!!!
“ไม่มีเรียน ?”ผมถามมันสั้น
“มี แต่เหนื่อย”
“ตอนบ่าย ?”ผมถามมันอีก
“เช้า 10 โมง” เหมือนกูนั่นแหละ
“งั้นไปอาบน้ำ”ผมบอกมันอีกรอบ ถ้าคราวนี้มึงยังหาข้ออ้างอีกล่ะก็ เตรียมตัวเถอะ!!!
“เหนื่อย”มันบอกแล้วฟุบหน้าลงกับขอบเตียงอีกครั้ง ผมเลยเดินอ้อมไปหามันที่ฟุบอยู่แบบนั้นแล้วจิกเส้นผมของมันขี้นมาอย่างแรง
“ไปอาบน้ำ”ผมบอกมันอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เสียงเหี้ยมมากกว่าเดิม
“โอ้ย เจ็บโว้ยยยย”มันร้องแล้วดิ้นไปมาเหมือนเด็ก ผมเลยออกแรงกระชากมากกว่าเดิม
“โอ้ยยย จ้าๆ อาบแล้วจ้าเมียจ๋า”มันบอกเสียงอวดครวญ ตอนแรกผมว่าจะปล่อยมันแต่มันดันทะลึ่งเรียกผมว่าเมีย ผมเลยไม่ปล่อยแถมยังออกแรงกระชากมากกว่าเดิม
“โอ้ยยย ไม่ใช่เมียก็ได้จ้า ปล่อยเค้าน๊า *0*” ผมปล่อยมืออกจากหัวมัน แล้วเดินออกมาจากห้องทันที แต่ก็มิวายได้ยินเสียงหมามันเห่าอีก
“เมียใครว่ะ โหดร้ายเชี่ยๆ”
=_____=!!!
::SONIC::
“เห้ย! เดี๋ยวนี้มึงสนิทกับไอ้พายขนาดไปไหนมาไหนด้วยกันแล้วหรอว่ะ ?”เสียงไอ้นิวถามผม วันนี้มันคงจะเห็นผมลงมาจากรถไอ้พายล่ะมั้งถึงถามอ่ะ แต่ถ้าถามแบบนี้ผมล่ะอยากจะตอบมันเหลือเกินว่า ‘สนิทถึงขั้นแนบชิดแบบเนื้อแนบเนื้อเลยล่ะ หึหึ’
แต่ไม่เอาผมยังไม่อยากตายหรอกนะ ดูขนาดแม่งปลุกผมมาเรียนดิแม่งยังกระชากหนังหัวผมเลยอ่ะ ถ้าพูดออกไปแบบนั้นจริงๆ ผมโดนเมียกระทืบตายแน่ T^T
โหดนรกอ่ะ!!!
“ก็ตั้งแต่วันที่มันช่วยกูนั่นแหละ ถามไรว่ะไปๆเรียนได้แล้ว”ผมบอกปัดๆแล้วเดินนำพวกมันมา แน่นอนว่าไอ้นิวแยกตัวไปแล้วมันเรียนวิศวะไง ส่วนเมียมันก็เดินตามผมมาด้วยรอยยิ้มหว่านเสน่ห์ แรดเงียบจริงๆเลยนะมึงไอ้น้ำข้าว ต่อหน้าผมล่ะเรียบร้อยพูดเพราะขี้อาย พอผัวไม่อยู่ล่ะหว่านเสน่ห์แบบไม่มีคำว่าอายอยู่ในสมองเลยนะ
“หึหึ” ไอ้เห้นี่ก็เหมือนกัน วันๆจองแต่โทรศัพท์แล้วหัวเราะหึหึ กูอยากรู้กูหลงผิดคิดคบกับพวกมึงได้ยังไงว่ะ
ผมเดินเข้าห้องมาก็เห็นฮันนี่ผมฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียน เห็นอย่างนั้นผมก็ลากเก้าอี้ไปนั่งข้างๆมัน แต่มันก็ไม่ยอมเงยหน้ามองสบตากับผมซักนิดผมเลยอาศัยความเร็วของตัวเองหอมลงที่หัวของมันอย่างแรง1ที และได้ผลมันเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายว่างเปล่า ผมจึงฉีกยิ้มให้มันอย่างน่ารัก (?)
โครมมม!!!
เสียงเดียวทำเอาทุกอย่างเงียบสงัดราวกับป่าช้า แล้วสายตาทุกคู่ก็หันมามองผมบางคนอมยิ้มบางคนหัวเราะ ส่วนสาเหตุที่ทำให้ทุกคนมองผมน่ะหรอ เพราะไอ้พายแม่งถีบผมตกเก้าอี้อ่ะ T_____T ส่วนตัวแม่งก็หาได้แคร์หรือจะทำถ้าลุกขึ้นมาช่วยผมเลย แต่มันกลับฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียนเหมือนเดิม อ๊ากกกกกกกกกก
ไอ้พาย(เมีย)ชั่ว!!!
“นิคเป็นไงบ้างอ่ะ เจ็บป่าว ?”เป็นข้าวคนแรกที่มาพยุงผมตามด้วยไอ้ทีที่แม่งยังคงจ้องโทรศัพท์แล้วหัวเราะหึหึอยู่
“ไม่เป็นไรแล้ว เจ็บนิดหน่อยว่ะ”ผมบอกข้าวแล้วเดินมาลากโต๊ะเรียนกลับที่ ก่อนจะไม่สนใจมัน มันต้องง้อผมล่ะงานนี้ถ้าไม่ง้อนะ ผมจะๆๆๆๆๆ
โว้ยยยยยยย นึกไม่ออก ชิส์
5 นาทีผ่านไป
อาจารย์ยังไม่เข้า อาจารย์คนนี้ชอบเลสเวลาเรียนของพวกผม ถ้าไม่มาช้าก็ปล่อยก่อนเวลาล่ะนะ แต่ก็ดีแล้ว
กลับเข้าเรื่องดีกว่า
ผมแทบจะร้องไห้ เมื่อไอ้พายยังไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นมาง้อผมเลยซักนิด สุดท้ายความอดทนของผมก็ขาดสะบั้นลง ผมลากโต๊ะไปหามันอีกรอบ แต่มันก็ยังไม่สนใจผมอยู่ ผมเลยหอมหัวมันแรงๆอีกทีนึง และผลก็เป็นเหมือนเดิม
โครมมม
ไม่ยอมเว้ยยยยย
ผมลุกขึ้นแล้วหอมหัวมันอีกทีนึงแรงๆ มันเองก็ทำตามเสต็ปเดิม คือ ถีบผม
โครมมม
ฟื้ดดดด (เสียงโซนิคหอมหัวพายจ้า คิคิ)
โครมมม
ฟื้ดดดด
โครมมมมม
ฟื้ดดดดดด
“อื้ออออ!!!”
เสียงผมขาดลมหายใจทันทีที่พายลุกขึ้นมาจับใบหน้าผมไว้แล้วประทับริมฝีปากสวยลงมาทันที ไม่ได้รุกล้ำอะไรเพียงแค่แตะไว้เท่านั้น ผมตกใจกับการกระทำอันแสนบ้าบิ่นของมันเลยได้แต่ยืนช็อคอยู่แบบนั้น
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ร่างโปร่งเป็นฝ่ายผละริมฝีปากออก นัยน์ตานั้นยังคงนิ่งสงบและเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง ทำให้ผมแข็งตามไปด้วย ก่อนที่ปากผมจะขยับพูดกับมันเป็นคำถาม
“มึงกับกู....ตอนนี้เราเป็นอะไรกันว่ะ ?”
“........”
“ตอบกูซักเรื่องสิพาย”
“.......”
“กูจะคลั่งตายอยู่แล้วนะครับ!!!”
“คนรู้จัก”
“ห๊ะ!!!”
“แค่คนรู้จักเท่านั้น”
!!!!!
เชื่อป่ะวินาทีนี้อ่ะ แม่งช่างน่ารักเอาเสียเลย เมียไม่ยอมรับอ่ะ ไม่ยอมรับเค้าได้ไงว่ะ!! เดี๋ยวเถอะมึง เย็นชานักใช่มั๊ย ? โหดนักใช่มั๊ย ? เดี๋ยวกูจะทำให้มึงครางหงิงๆเป็นหมาอยู่ใต้ร่างกูอีกครั้งให้ได้ มึงคอยดู!!!!
“พาย....”ผมเรียกชื่อมันเสียงจริงจัง ตอนนี้คนรอบข้างหรือทั้งห้องหันมาสนใจผมกับเมีย(เต็มปากเต็มคำ) อย่างสอดรู้สอดเห็น แต่ช่างสิ ผมไม่ได้แคร์อะไรอยู่แล้วนี่หว่า ฮ่าๆๆๆ ^O^
“......”
“มึงรู้ป่ะว่าตอนนี้กูรู้สึกยังไง ?”ผมถามมันเสียงจริงจังอีกครั้ง (?)
“.......”แล้วมันก็ยังเงียบอยู่
“ถามกูมั้งดิว่ากูรู้สึกยังไง”ผมบอกมันอีกครั้ง แต่ดูคำตอบที่มันให้ผมมาสิ
“จำเป็น ?”ประหยัดไปมั๊ย คำพูดน่ะ
“เออ!”ผมกระแทกเสียงใส่มัน มันไม่พูดอะไรต่อ รอบข้างก็เงียบแต่อยู่ๆมันก็เป็นคนพูดออกมาเอง
“รู้สึกยังไง ?”ถามว่ากูดีใจมั๊ยที่มึงถาม ตอบเลยกูไม่ดีใจเลยซักนิด ก็แม่งเล่นส่งสายตาเบื่อโลกมาให้ซะขนาดนั้น =______=
“ตอนนี้กูรู้สึกว่า.......”ผมเว้นช่วงไว้ช่วงหนึ่งก่อนจะเปล่งเสียงออกไปอีกว่า “กูไม่รู้ไม่ชี้และไม่สนหรอก แบร่!”ผมพูดจบผมก็ลากโต๊ะเรียนผมกลับเข้าที่ ก่อนที่อาจารย์จะเข้ามาสอน วันนี้สบายใจจุง ได้กำลังใจไปหลายที ฮ่าๆๆ ^O^ (ลูกถีบนั่นใช่มั๊ย ?)
::PEY::
ผมนั่งเรียนอยู่ในห้องเรียนอย่างเอ๋อๆ เพราะประโยคที่มันพูดออกมาเมื่อกี้ ผมไม่เข้าใจว่ามันต้องการจะสื่ออะไรกันแน่ แต่ผมเข้าใจว่ามันเป็นการสื่อที่ติ้งต้องมาก
เชื่อมั๊ย ! ยิ่งผมอยู่ใกล้ๆมันผมยิ่งอยากทำร้ายร่างกายมันไปเรื่อยๆ จะว่าผมเป็นพวกโรคจิตก็ได้นะแต่ผมชอบเห็นมันเจ็บตัวเพราะผม เห็นแล้วมันสะใจดี ถ้าเป็นคนอื่นโดนผมถีบก็คงถอยแล้วไม่กลับมา แต่ไอ้นี่มันดันกลับมาสู้ ซึ่งผมถูกใจมากเลยล่ะ ^^
เลิกคลาส
ผมเดินออกมาจากห้องเหมือนปกติ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อโทรศัพท์ผมดิ้นๆอยู่ในกระเป๋ากางเกง
ครืดดดดดด ครืดดดดด
Cake
“ฮัลโหล”
[พี่พายคะ วันนี้ไม่ต้องมารับเค้กนะ เค้กกลับเองค่ะ]เสียงปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงสดใสเหมือนเดิม
“กลับรถเมล์หรอ ?”ผมถาม ผมไม่ค่อยชอบให้ยัยเค้กนั่งรถเมล์เพื่อคนเยอะมันอึดอัด แล้วอีกอย่างยัยเค้กตัวเล็กถ้าโดนเบียดมากๆแล้วจะแย่เอา
[ค่า วันนี้เค้กจะขอกลับบ้านช้าหน่อยนะคะ เพื่อนๆชวนเที่ยวห้าง]ยัยเค้กพูดเสียงอ้อนๆ
“ไปกี่คนล่ะ”
[5-6คนค่ะ ยังไม่แน่ใจว่าอีกคนจะไปหรือป่าว ไม่ต้องห่วงนะคะมีทั้งหญิงแล้วก็ชาย ไว้ใจได้ทั้งนั้น ฮ่าๆๆๆ]
“แล้วแต่ล่ะกัน งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ”
[ค่ะ รักพี่พายนะ จุ้บๆค่ะ]ปลายสายว่าก่อนจะตัดสายทิ้ง ผมเองก็เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วยกยิ้มที่มุมปากนิดๆก่อนจะเดินต่อไป
ผมเดินไปทางโรงรถ เพื่อจะกลับบ้าน วันนี้ผมไม่มีเรียนแล้ว อยากพักผ่อนเมื่อวานยังไม่ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่เลย กลางวันรบกับพวกมาเฟีย กลางคืนยังจะมารบกับไอ้โซนิคอีก =___=
“อะแฮ่ม”เสียงหมาครับ อย่าสนใจ -___-
“คุณภรรยาครับ วันนี้กระผมขอไปห้องหอของสองเราด้วยนะขอรับ”มันว่าเสียงหล่อ แต่ผมฟังแล้วมันกระแดะมากกว่า = =
ผมไม่ตอบอะไร แค่เปิดประตูแล้วยัดตัวเองลงไปนั่งที่คนขับ ส่วนไอ้เวรนั่นน่ะมันเปิดประตูตั้งแต่ผมกดรีโมตแล้วล่ะ -_____-
“ออกรถเลยฮันนี่”ร่างสูงหันมาบอกผมด้วยรอยยิ้มกวนตีน ผมเลยออกรถออกแรงแล้วเบรกอย่างแรง หัวมันเลยกระแทกกับคอนโซลรถแทน มันหันมามองผมแล้วทำตาขวางใส่ แต่คิดว่าผมแคร์หรอ ไม่แคร์โว้ยยย
หน้าคอนโด
“มึงนี่มันเป็นคนขับรถที่ห่วยแตกที่สุดใน3โลกเลยว่ะ ขับช้าซะเต่าแทบจะกราบเท้าแล้วเรียกพี่อยู่แล้ว โว้ะ! ถามจริงพึ่งหัดขับใช่มั๊ยว่ะ” มันบ่นยาวเพราะผมขับรถไม่ได้ดังใจมันไง ผมแค่แกล้งมันเล่นตอนแรกผมก็เหยียบซะมิดเลยล่ะเพื่อมันจะได้กลัวมั้งแต่ที่ไหนได้แม่งเสือกนั่งยิ้มแล้วฮัมเพลง แต่พอผมขับช้าลงคิ้วมันก็เริ่มขมวดขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดแม่งก็ทั้งบ่นทั้งด่าผมออกมาแบบนี้ล่ะ ผมเลยตัดสิ้นใจยัดสโมทอกใส่ลงไปในรูหูของตัวเอง
ผมเดินเข้ามาในคอนโดก็เจอพนักงานยืนยิ้มให้ผมอยู่ทุกวัน ผมก็แค่กระตุกยิ้มใส่ไปเท่านั้นแหละ ผมเดินขึ้นลิฟต์มาพร้อมกับร่างสูง จนมาถึงชั้นที่25 ผมก็เดินออกจากลิฟต์แล้วเดินเข้าห้องไป เช่นเดิมยังมีร่างสูงเดินตามมาอยู่
ผมเดินเข้าห้องมาปลดเนกไทด์แล้วกระดุมเสื้ออกออก ตอนนี้ผมเลยเปลือยท่อนบนอยู่กะว่าเดี๋ยวอีกซักพักค่อยไปอาบน้ำแล้วกัน ตอนนี้ขอซักงีบเหอะ
แอดดดด
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ทำให้ผมรู้ทันทีว่ามีคนเดินเข้ามา
ฟุ่บ
“ยั่วกูหรอ”น้ำเสียงกวนประสาทดังขึ้น ก่อนที่มือมันจะตึงข้อมือผมไว้แล้วคร่อมผมไว้อีกที
กูเหนื่อย
“กูจะนอน”ผมบอกมันเสียงเรียบ
“ก็นอนไปสิ กูทำอย่างอื่นก่อนก็ได้”มันบอกเสียงแหบเล็กน้อยก่อนจะขบที่ยอดอกผมทีนึงแรงๆ เสียววาบเลยกู -_____-
“เออ กูจะไปอาบน้ำ ปล่อย”ผมบอกมันเสียงสะบัดอย่างที่ไม่เคยเป็น ไอ้เหี้ยนี่เป็นคนที่2ที่ทำให้ผมมีหลายอารมณ์แบบนี้ =____-
“ให้อาบแน่ แต่กูมีเรื่องจะถาม”มันบอกผมสีหน้าจริงจัง
“อะไร”
“ทำไม......เมื่อวานมึงถึงยอมกูว่ะ”
“กูมีอารมณ์ไง”ถึงจะโดนผู้ชายด้วยกันเอาก็เถอะ =______=
“แต่มึงมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธหนิ แล้วอีกอย่างมึงเกลียดกูแล้วยอมกูทำไม”
“เพราะกูก็ผู้ชายไง มีอารมณ์ก็ไม่เลือกหรอกว่าเป็นใครขอแค่มารองรับอารมณ์กูในตอนนั้นก็พอ”แล้วพูดจบทั้งห้องก็เงียบกริบ ไร้ซึ่งเสียงอะไรทั้งสิ้นแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ ไม่ใช่และ เหลือเพียงแค่เสียงลมหายใจของผมกับมันแล้วก็แอร์เท่านั้น
ผมเห็นมันทำหน้าสลดอย่างไม่เคยเป็นก็รู้สึกผิดตงิดๆที่ตอบมันไปแบบนั้น มันเองก็ไม่พูดอะไรเพียงแค่ปล่อยแล้วแล้วทำท่าจะเดินออกไปจากห้องนอนเท่านั้น
“แต่ถ้าเป็นคนอื่นบางทีกูอาจจะไม่ยอมก็ได้ ใครมันจะไปรู้ล่ะ”
“…...”
“หรืออาจเพราะเป็นมึงกูถึงยอมก็ไม่รู้”
!!!!!
_____________________________________________________________________
ความคิดเห็น