คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [[>>>Special Rey Ciel
[[>>>Special Rey Ciel<<<]]
::Rey::
ผมยืนมองร่างโปร่งที่หลับใหลอยู่บนเตียงนอนนั่น วันนี้มันถามผมว่าผมชอบมันหรอ ผมอยากตอบว่าใช่ ผมชอบแล้วก็ชอบมากชอบจนเปลี่ยนเป็นคำว่ารัก น้ำเน่าซะ ผมกับมันน่ะเคยรู้จักกันมากก่อนนะแถมยังสนิทกันด้วยล่ะ อืมมม มันคงเริ่มตั้งแต่ตอนนั้น ตอนที่ผมอกหัก
ตอนนั้นผมอยู่ป.6ผมอกหัก ผมเสียใจมากที่เปียโนผู้หญิงที่ผมชอบมานานประมาณ 3 เดือนได้ ปฏิเสธรักของผมที่ตอนนั้นใครๆก็อยากไดรักของผมกันทั้งนั้น ผมยังด่าว่าผมเป็นผู้ชายโง่อีกที่ดูไม่ออกว่าเธอเป็นดี้ ผมจำได้ว่าตอนนั้นผมทั้งอับอายและเสียใจมากจนไม่อยากเจอใครทั้งนั้น เลยหนีขึ้นไปอยู่บนดาดฟ้า ผมไปหลบอยู่ตรงมุมที่ผมคิดว่าร่มที่สุดและมันก็ร่มมาก อากาศก็ดี ผมไม่เคยรู้เลยว่าจะมีที่แบบนี้อยู่บนดาดฟ้านี้
ผมล้มตัวนอนกะว่าจะหลับเพื่อลืมเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ซะ แต่หลับได้ไม่เท่าไรผมก็รู้สึกเหมือนมีเงาของใครมองผมอยู่ พอลืมตาขึ้นมาก็เจอเด็กผู้ชายคนนึงชะโงกหน้ามาดูหน้าผม เป็นเด็กผู้ชายสูงตามวัยหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มยิ่งกว่าผู้หญิง มองผมด้วยสายตาคล้ายไม่พอใจ
“พี่กำลังแย่งที่นอนผมนะ”เด็กนั่นว่าแล้วมองผม
“อะไร”ผมถามออกไป หมายความว่ายังไงว่ะแย่งที่นอนตรงนี้ไม่มีที่นอนหรอกเฟ้ย
“โง่”คำเดียวสั้นๆที่หยุดออกมาจากปากบางๆนั่น ผมแทบกระโจนไปซัดหน้าไอ้เด็กนั่น กล้าดียังไงมาว่ากูโง่
“ช่างเหอะ ผมให้พี่แค่วันเดียวนะถ้ามีวันอื่นอีกผมจะเอาจิมมี่มาให้พี่แน่”จิมมี่ มันคือตัวอะไรว่ะ หมา แมว ลิง ค่าง
“มันคืออะไร”
“งูเหลือม”อ๋อ งูเหลือม เฮ้ย บ้านมึงเหอะงูเหลือมชื่อจิมมี่ น่ารักไปแล้วสัด
“งูเหลือมเนี่ยนะ เป็นเด็กเป็นเล็กหัดเลี้ยงสัตว์แบบนั้นมันอันตรายนะเว้ย”
“ก็ไม่หนิ จิมมี่ออกจะน่ารัก ถึงจะชอบรัดคอคนอื่นก็เหอะ”นี่มันงูจังไรชัดๆ ชอบรัดคอคนอื่น โอ้ แล้วนี่มึงรอดมาได้ยังไง อย่าบอกนะมีคาถากันงูอ่ะ กูนับถือมึงเลยเหอะ
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นหรือว่าไม่เชื่อว่าจิมมี่มันน่ารัก เดี๋ยวเอามาให้ดูก็ได้นะ ^ ^”เด็กนั่นว่าด้วยรอยยิ้มอาบยาพิษ เด็กบ้าอะไรว่ะอันตรายชิบหาย
“ไม่ต้อง พี่เกรงใจน้องเก็บจิมมี่ไว้เหอะ T^T”คือจริงๆกูก็ไม่ได้เกรงใจอะไรหรอก แต่กูกลัวมากกว่า
“อือ”มันว่าแล้วล้มตัวนอนลงข้างๆผมแล้วหลับตาลง กลิ่นตัวแม่งหอมกว่าผู้หญิงอีก นี่กูหื่นตั้งแต่เด็กเลยหรอว่ะ
“อกหักละซิ”มันพูดทั้งๆที่หลับตาอยู่
“ก็ประมาณนั้น”ผมตอบตามความจริง
“มนุษย์นี่ก็โง่เนอะ รู้ว่ารักแล้วต้องเจ็บแต่ก็เลือกที่จะรัก ถ้าเป็นผมนะผมเลือกรักจิมมี่ของผมดีกว่าอีก”งั้นกูยอมอกหักตาย ดีกว่าอยู่กับงูว่ะ
“แต่ก็นะ คนเราจะอยู่โดยไร้ซึ่งความรักมันก็จะเป็นการทรมานตัวเองเกินไปหน่อย แต่เราควรเลือกรักแบบพอประมาณ”ตกลงมึงอยู่ป.อะไรว่ะ กูนึกว่ามึงเป็นปรมจารย์เรื่องความรักซะอีกนะเนี่ย แต่ก็นะที่มันพูดมาก็จริง
“ผิดหรอว่ะที่รักเค้าอ่ะ”
“ไม่หรอก ไม่มีใครผิดหรอกเรื่องแบบนี้มันต้องใช้ใจครับพี่”มึงหล่อมากกกก
“งั้นหรอ ว่าแต่มึงชื่ออะไรล่ะ คุยกันมาตั้งนาน”ผมถามมัน ซึ่งมันก็หันมายิ้มให้ผม ก่อนจะหันกลับไปมองท้องฟ้าเหมือนเดิม
“ไม่จำเป็นต้องรู้จักชื่อหรอกพี่ พี่ใช้ใจจำหน้าผมก็พอแล้ว ^-^”ใช้ใจจำหน้าผมก็พอ หึหึ หน้ามึงได้ตราตรึงอยู่ในใจกูแน่ ไอ้เด็กอันตราย!!!
หลังจากนั้นผมกับมันก็ต่างคนต่างเงียบ จนในที่สุดเราสองคนก็หลับไปในที่สุด
ผมตื่นมาอีกทีตอน4โมงเย็น ซึ่งมันเลิกเรียนแล้ว แต่ไอ้เด็กอันตรายมันยังไม่ตื่นเลย ทำไงให้มันตื่นดีว่ะ ถีบแม่งเลยเป็นไง ไม่ดีๆเพราะถึงมันจะสูงตามวัยแต่มันก็ยังดูบอบบางอย่างกับผู้หญิงอยู่ดีแหละว่ะ อืมม จูบปลุกแม่งเลยเป็นไง ก็ไม่ดีอีกนั่นแหละเดี๋ยวเด็กมันจะใจแตก เออแล้วกูจะใช้วิธีไหนดีว่ะ เขย่าแม่งให้หัวหลุดไปเลยก็แล้วกัน
“เห้ยย น้องตื่นดิว่ะ น้องเลิกเรียนแล้วนะ เห้ยๆๆๆ”ผมเรียกมันอยู่นาน เขย่าก็แล้วอะไรก็แล้ว แม่งก็ยังไม่ตื่น เด็กเหี้ยไรว่ะตื่นอยากตื่นเย็นนัก เดี๋ยวกูจับโยนลงไปจากตึกแม่งเลย ตื่นยากนัก
“จิมมี่ จิมมี่มาหาพ่อมา”โห่นี่ขนาดมึงหลับมึงยังจะหาไอ้จิมมี่อีกหรอ เด็กห่านี่น่ากลัวจริงๆ
“อื้มมม กี่โมงแล้วอ่ะ”มันงัวเงียๆแล้วลุกขึ้นมาถามผม
“4โมงละ”
“ห้ะ สี่โมงเวรแล้ว จิมมี่ยังไม่ได้กินข้าวเลย เฮ้ย พี่มีมอ’ไซต์ป่ะ”
“ก็...มี ทำไม”
“วานพี่พาผมไปตลาดหน่อยนะ ผมจ้าง200 ส่งผมที่บ้านด้วย ด่วนๆเลย”ไอ้เด็กนี่ กล้าใช้กูเร๊อะ เดี๋ยวมึงเจอดี
“เออ ก็ได้ว่ะ แต่200ไม่ต้องนะ กูไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น”ผมว่า
“ขอบคุณว่ะพี่ พี่แม่งโคตรใจดีเลยงั้นรีบไปเลยพี่”
ผมมาส่งมันที่บ้าน จะเรียกอย่างนั้นก็ไม่ได้ เพราะมันเปป็นคนขี่มันบอกว่าผมขี่ช้า ห่ากูบิดตั้ง60แล้วนะเฟ้ย ผมเลยให้มันขี่แต่เหมือนผมคิดผิดเพราะแม่งบิดสุดเลย ไอ้เด็กเหี้ยขี่อย่างนี่มึงกำลังท้านรกอยู่นะเฟ้ย นั่นแหละกว่าจะถึงบ้านมันก็เร็วอยู่5นาทีเอง แต่สำหรับผมเหมือนครึ่งชั่วโมงอ่ะ น่ากลัวชิบหาย ผมมาส่งมันหน้าบ้านมันก็บอกให้ผมเข้าไปก่อน ผมเข้าไปก็ไปเจอแม่บ้านคนนึงแกดูเป็นคนใจดีเพราะแกยิ้มตลอดเวลา แกชื่อป้าอุ้มน่ะ ป้าอุ้มแกบอกผมว่าให้ระวังไว้เวลาขึ้นไปห้องของคุณหนูนั่นด้วย ให้ผมเดามันต้องมีไอ้จิมมี่อยู่ในห้องแหงๆเลย
ผมให้ผมนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขก ที่จริงมันชวนผมขึ้นไปดูไอ้จิมมี่ด้วยแหละ แล้วคิดเร๊อะว่าผมจะไปให้ไอ้จิมมี่รัดคอผมน่ะ ไม่มีทาง วันนี้มันชวนผมอยู่ทานข้าวที่บ้านมัน แต่ต้องรอพ่อแม่มันก่อน มันบอกน่ะนะ
“ป้าอุ้มจ้ะ ช่วยฉันถือของหน่อยสิ”เสียงผู้หญิงตะโกนเข้ามาในบ้าน ให้ผมทายนะ ต้องเป็นพ่อแม่มันแน่นอน
“คุณนาย คุณป๊า”เดี๋ยวนะ มันเรียกแม่มันว่าอะไรนะ คุณนาย หรอ ไอ้เด็กนี่มันแปลกจริงๆวุ้ย
“ไง ไอ้แสบ คุณป๊าซื้อหมามาให้เลี้ยงด้วยนะ เห็นว่าชอบเลี้ยงสัตว์ไม่ใช่หรอ”ผู้ชายที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นพ่อมันพูดกับมันพลางเอามือขยี้หัวมันอยากหมั่นเขี้ยว
“ใช่ครับ แต่ถ้าคุณป๊าซื้ออีกัวน่าให้ผม ผมจะชอบใจกว่านะครับ”มีหมาให้เลี้ยงเสรือกไม่ชอบเลี้ยง แต่ดันทะลึ่งอยากเลี้ยงอีน่ากัว โอ้ พระเจ้า บอกกูที่ว่ามันไม่ได้เป็นบ้าน่ะ
“ว้ายยย ไม่เอาแล้วนะ คุณนายไม่ตามใจเชลอีกแล้วนะ แค่ไอ้จิมมี่นั่นคุณนายก็ไม่กล้าเข้าห้องเราแล้ว”แม่มันพูดแล้วทำหน้าสยดสยองใส่มัน
“เอ่อ....คุณนายเค้ามีเพื่อนมาด้วยน่ะ เลยชวนเค้ามากินข้าวด้วย”
“อืมมม ยังมีใครกล้าคบกับแกอีกเร๊อะ ?”พ่อมันถาม เด็กนี่แปลกจนเพื่อนไม่คบเลยหรอ ไม่น่าจะถึงขนาดนั้นนะ ถึงแม้มันจะเป็นเด็กที่มีนิสัยแปลกๆมีความคิดเหมือนผู้ใหญ่ แต่ผมว่ามันก็น่ารักแบบแปลกๆดี
“คุณป๊าอ่ะ อ๋อ! คุณนายวันนี้ลูกรักคุณนายไม่กลับบ้านนะ มันบอกว่าจะไปเที่ยวผู้หญิงน่ะ”
“ใส่ร้ายม่อนจังอีกแล้วนะ ไม่น่ารักเลยเราน่ะ ไปๆๆกินข้าวกิน คุณนายหิว”ถึงแม้ปากคุณนายจะพูดอย่างนั้นแต่ก็ทำให้เด็กนั่นยิ้มออก อย่าว่าแต่มันเลยผมเองก็ยิ้ม ครอบครัวนี้น่ารักจริงๆดูอบอุ่นดี
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้พ่อแม่ของไอ้เด็กนั่น ซึ่งผลที่เกิดตามหลังมาคือ แม่มันกระโดดมาหอมแก้มผมดังฟอดเลย
“คุณนายนี่รุ่นพี่เค้าเอง ชื่อ เอ่อ ไม่รุ้อ่ะ แนะนำกันเอาเองนะ เดี๋ยวเค้าไปให้อาหารจิมมี่ก่อน”มันพูดแล้วกระโดดเกาะราวบันไดแล้วกระดึ้บๆขึ้นไป เฮ้ออ บันไดดีๆมีให้เดินไม่เดินเนอะ
“ผมชื่อเรย์ครับ เป็นรุ่นพี่ของน้องเค้าครับ”ผมแนะนำตัวกับพ่อแม่ของเด็กนั่น ตอนนี้พวกท่านเดินเข้ามานั่งในห้องรับแขกแล้วครับ ซึ่งแน่นอนผมก็ต้องตามไปด้วย
“เรย์เป็นลูกของยัยธารน้ำรึป่าวจ้ะ แม่ว่าแม่คุ้นๆหน้านะ”
“ครับ ผมเป็นลูกคนเล็กของแม่ธารกับพ่ออเล็กซ์ครับ”
“นั่นไง จริงๆด้วย ว่าแล้วหน้าคุ้นๆแล้วนี่ไปมายังไงเนี่ย ถึงไดชะตาขาดมาคบไอ้ตัวแสบของแม่”ชะตาขาดเลยหรอ =_____=
“อ๋อ ผมไปเจอกันที่ดาดฟ้าก็เลยแวะมาส่งน้องนะครับ”ผมบอกไปตามความจริง
“นี่ ไอ้แสบโดดเรียนไปอยู่บนดาดฟ้าอีกแล้วหรอเนี่ย”พ่อมันพูดแล้วกุมขมับ แล้วบีบๆนวดๆ
“คุณป๊าลืมไปแล้วหรอว่านี่วันพุธนะ ถ้าเชลจะโดดเรียนวันนี้ก็เป็นเรื่องปกติหนิจ้ะ ^ ^”ต่างจากแม่มันที่เอาแต่ยิ้มๆอย่างเดียว ไม่เครียดเลยซินะ ที่ลูกชายไม่เข้าเรียนน่ะ ดูชิวๆมากอ่ะแม่มันอ่ะ
“ไปๆๆ กินข้าวกัน ป่านี้ป้าอุ้มตั้งโต๊ะเสร็จแล้วล่ะ คุณป๊าไปเรียกไอ้แสบมาด้วยนะ อย่าให้มันอยู่กัยงูมากนัก เดี๋ยวเถอะเดี๋ยวมันจะกลายเป็นเมียงู”เมียงูงั้นหรอ เหอะๆ =____=
“ไม่ คุณป๊าไม่ไป ให้รุ่นพี่มันไปตามสิ”พ่อมันโยนมาให้ผม ส่วนผมน่ะหรอ ก็ทำตามคำสั่งน่ะสิ แต่มีเสียงแม่มันโยนมาซะก่อนผมเลยชะงัก แล้วถอยหลังไปอยู่ที่เดิม ^..^
“ไม่เอา เดี๋ยวเรย์ตกใจ คุณป๊าแหละไป ถ้าไม่ไปคุณนายงอลแน่”งอลหรอ รุ่นนี้แล้วยังจะงอลอีก บอกได้คำเดียวว่าแบ๊วมากกกก!!!
“เฮ้อ ก็ได้”พ่อมันถอนหายใจแล้วเดินขึ้นบันไดไปอย่างทรมานใจ ไอ้เด็กนี่มันเป็นเด็กอันตรายที่โคตรน่ากลัวเลย -_____-
“อ๊ากกกกก ไอจิมมี่ออกปายยยยยยย อย่ามารัดขาช้านนนนนนนนน”คุณลุง (ขออนุญาติเรียกแบบนี้ดีกว่า)ขึ้นไปได้ไม่นานก็มีเสียงดังลงมา เหอะๆ เหมือนห้องมันเป็นแดนต้องห้ามเลยเนอะ
หลังจากที่คุณลุงขึ้นไปบนห้องแล้วตะโกนเสียงดังลั่นบ้านแกก็ดูเหมือนระแวงอยู่ตลอดเวลา บาปหนักแหงๆทำให้พ่อแม่กลัว ตอนนี้เรากำลังทานข้าวกันอย่างเงียบๆครับ แต่มันเริ่มจะไม่เงียบตั้งแต่ไอ้เด็กนี่พูดว่า
“คุณป๊า ผมอยากเลี้ยงอีกัวน่า ^^”ไอ้เด็กนี่พูด ทำเอาพ่อแม่มันสำลักกันเลยทีเดียว
“ไม่ ไม่ให้เลี้ยงเด็ดขาด”พ่อกับแม่มันพูดพร้อมกันเป็นเสียงเดียวกัน
“ทำไม ผมอยากให้จิมมี่มีเพื่อนมันอยู่คนเดียวมันเหงา”มันว่าแล้วทำหน้าไม่พอใจอย่างแรง
“เอาหมาที่คุณป๊าซื้อมาไปเลี้ยงสิ”นั่นสิ เลี้ยงหมายังดีกว่าสัตว์พวกนั้นอีก
“ก็ได้ จิมมี่จะได้มีอาหารว่างเป็นหมา”เอาหมาไปเป็นอาหารงู มึงก็คิดได้เนอะ ฉลาดๆๆ ปรบมือให้เลย
“หยุด ถ้าไม่อยากเลี้ยงหมาก็ไม่ต้อง คุณป๊าไม่ได้บังคับ”
ตอนนี้ผมอยู่บ้านตัวเองครับ หลังจากบอกลาพ่อแม่ของไอ้ประหลาดนั่น อ้อ พวกท่านฝากหมาชิวาว่ามาให้แม่ผมด้วย แม่ผมชอบมากเลยแต่คุณป้าม่านไหมบอกว่าให้ตั้งชื่อว่าแยมมี่ พรุ่งนี้วันหยุดผมก็ต้องไปบ้านคุณป้าม่านไหมอีกเพราะแม่ผมให้เอาของไปให้คุณป้าด้วย
ผมว่าผมไปอาบน้ำเข้านอนดีกว่า เหม็นเหงื่อตัวเองวันนี้ลุ้นแม่งจนเหงื่อตกแล้วตกอีก แต่ก็แปลกดีทั้งๆที่ผมคิดว่ามันแปลกเป็นเด็กอันตรายแต่เวลาได้อยู่ใกล้กลับรู้สึกดี มันรู้สึกเหมือนได้ระบายทุกสิ่งทุกอย่างออกไป เฮ้ออออ เหมือนผมกำลังจะเพ้อนะ J
นั่นล่ะครั้งแรกที่ผมเจอมัน เหมือนไม่น่าประทับใจนะแต่สำหรับผมแล้วมันตราตรึงใจสุดๆ หลังจากวันนั้นผมก็ไปหามันทุกวันๆ จนเราสนิทกันเรียกว่าตัวติดกันเลยล่ะ ผมเคยเห็นไอ้จิมมี่ด้วยแหละมันเป็นงูเหลือมลายสวยตัวนึง มันไม่ดุนะออกจะเป็นงูขี้เล่น แต่ก็นะงูก็ยังเป็นงูอยู่วันยังค่ำ ผมรู้ด้วยว่าชิเอลรักงูตัวนั่นมากกกก จนวันนึงมันตายไปชิเอลถึงกับไม่พูดกับใครไม่สนใจใครแม้แต่ผมเองมันก็ไม่สนใจเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องดูแต่รูปของมันกับจิมมี่แล้วก็ร้องไห้ หลังจากนั้นลุงกับป้าก็ไปหาอีกัวน่ามาให้มันเลี้ยงแต่มันไม่เลี้ยงมันบอกว่า มันไม่อยากผูกพันธุ์แล้วต้องมาเสียใจอีก น่าสงสารนะว่ามั๊ย
ส่วนสาเหตุของการจากลาของผมกับมันน่ะหรอ เกิดขึ้นตั้งแต่วันที่ผมจบป.6 วันที่ผมต้องไปโดยที่ยังไม่ได้ลา วันที่ผมต้องไปจากมันโดยที่ผมยังไม่ได้บอกชื่อผมให้มันรู้ ผมจากมันไปโดยที่ผมยังไม่ได้บอกว่าผมขี้โกง ผมรู้ชื่อของมันตั้งแต่2วันแรกที่เจอกันแล้ว และที่สำคัญผมยังไม่ได้บอกเลยว่าผมแอบจิ๊กรูปมันกับจิมมี่มารูปนึง
“เรย์ตื่นได้แล้วลูก”
“งืมมมม อะไรอ่ะครับ พึ่งตี5เองนะแม่”
“อืม เราจะไปอเมริกากันลูก ด่วนเลยไปล้างหน้าล้างซะ แม่เก็บของลูกแล้วนะ”อะไรกัน จะไปอเมริกาหรอ ทำไมมันกะทันหันจังว่ะ แต่ช่างเหอะไปแปปเดียวเดี๋ยวก็กลับ
“กลับเมื่อไหร่ครับแม่”ผมถามแม่
“ไม่กลับแล้วจ้ะ พ่อแม่ต้องย้ายไปทำงานที่โน่นถาวรเลย”
“อ่อครับ เห้ย แม่จะไม่กลับมาได้ไงอ่ะ บ้านเราอยู่ไทยนะแล้วอีกอย่างชิเอล ชิเอลผมยังไม่ได้บอกชิเอลเลย ผมยังไม่ได้ลาป้าม่านไหมกับลุงพัทธเลย”ผมโวยวายกับแม่ยกใหญ่ แม่ทำแบบนี้ได้ไงอ่ะ ทำไมแม่ไม่บอกล่วงหน้าก่อนซัก3วัน หรือไม่บอกผมเลยจู่ๆก็ไปเลยแบบนี้อ่ะนะ ไม่เด็ดขาดผมไม่ไปถ้าผมยังไม่ได้เจอชิเอล
“ไม่ได้จ้ะ เครื่องจะออกแล้วถ้าช้าจะไม่ทันเครื่องนะ”
“ไม่ ผมไม่ไปถ้าผมยังไม่ได้เจอชิเอล”ผมบอกแม่อย่างดื้อด้าน
สุดท้ายผมก็ต้องมาอยู่ที่อเมริกาอยุ่ดี ผมยังไม่ได้เจอชิเอล ผมคิดถึงชิเอล ผมอยากกอดชิเอลอีก แต่ไม่มีโอกาสอีกแล้ว รอพี่ได้มั๊ยชิเอลรอพี่กลับไปนะ ซักวันพี่จะไปหาให้ได้นะ
นั่นละเป็นการจากลาที่เจ็บปวด หึ หลังจากวันนั้นผมก็ทำตัวเสเพลเกเร โดดเรียนเป็นว่าเล่นเที่ยวกลางคืนไม่รู้จักกลับบ้านกลับช่อง ถ้าวันไหนกลับก็จะพาผู้หญิงกลับมาด้วย ที่ผมทำตัวแบบนั้นเพราะผมประชดพ่อแม่ยังไงล่ะ แต่สุดท้ายผมก็กลับมาตั้งใจเรียนไม่เที่ยวไม่ดื่มไม่พาผู้หญิงขึ้นห้องอีกเพราะแม่ร้องไห้ ผมรู้สึกผิดจนอยากจะฆ่าตัวเองให้ตายไปซะ ที่ทำแบบนั้นน้ำตาแม่เหมือนมีดคมที่กีดลงมาในหัวใจผมอย่างช้าๆและเลือดเย็น ผมจึงไม่ทำอะไรให้เป็นการทรมานตัวเองแล้วก็พ่อแม่อีก ส่วนสาเหตุที่ผมกลายเป็นวิณญาณเร่ร่อนอย่างนี้ก็เพราะว่า
ตอนนั้นผมพึ่งกลับมาครับ พ่อกับแม่กลับมาก่อน2อาทิตย์เห็นจะได้ ผมก็ขับรถจะกลับบ้านแต่อยู่ๆโทรศัพท์ผมก็ดังขึ้น แม่นั่นแหละที่เป็นคนโทรมา ผมจึงกดรับ
“ครับแม่”
“ลูกอยู่ไหนแล้ว”แม่ผมถามเสียงหวานตามแบบฉบับ
“ใกล้ถึงแล้วครับ”ผมบอกแม่
“จ้า เร็วๆนะ แม่จะพาไปหาป้าม่านไหมแล้วก็ลูกของม่านไหม”ทันทีที่ได้ยินผมถึงกับตาโตเลยครับ ผมจะได้เจอชิเอลแล้วหรอถึงแม้มันจะช้าไปหน่อย แต่แค่ได้เจออีกครั้งผมก็มีความสุขแล้ว
“ครับๆ ผมจะรีบบึ่งรถไปเลยครับ 5นาทีถึงครับผม ^ ^”ผมบอกแม่น้ำเสียงอารมณ์ดี
“จ้า”แล้วแม่ก็ตัดสายทิ้งไป เฮ้อออ จะได้เจอไอ้เด็กอันตรายนั่นแล้วไม่รู้ป่านี้จะโตขนาดไหนแล้ว หน้าตาจะเป็นยังไงบ้างนะจะน่ารักเหมือนผู้หญิงอย่างที่ผมจิตนาการไว้รึป่าวนะ ^..^
แต่วินาทีนั้นเองที่ผมเอาแต่คิดถึงชิเอลนึกถึงแต่ชิเอลทำให้รถของผมประสานงากับรถบรรทุกคันใหญ่เข้าเต็มๆ ผมจำได้ว่าร่างของผมอยู่ในรถสภาพเละไปหมดเนื้อตัวมีแต่เลือด แต่โชคดีที่หน้าไม่มีแผลเลยซักนิดแสดงว่าสวรรค์ยังไม่ต้องการให้มนุษย์หน้าหล่อศูนย์หายไปหมด
จากนั้นรถปอเต๊งตึ่งรถตำรวจรถพยาบาลมากันหมดเลย พ่อแม่ผมก็มาด้วย แม่เอาแต่ร้องไห้ส่วนพ่อก็ปลอบแม่แต่ตัวเองก้น้ำตาไหล ตอนนั้นผมอยากเข้าไปกอดพวกท่านเหลือเกินแล้วบอกพวกท่านว่าผมรักพวกท่าน จากนั้นประมาณ1ชั่วโมง ทุกอย่างก็กลับมาเป็นปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือผม ผมที่ตอนนี้เป็นวิญญาณไปแล้วได้แต่ยืนอยู่บนถนนผมไม่รู้ว่าจะไปยังไงดี แต่จู่ๆผมก็คิดถึงชิเอลขึ้นมาดื้อๆผมอยากไปหาเค้า แต่ผมไม่รู้ว่าจะไปยังไงดี ผมหลับตาในหัวมีแต่ชิเอลๆๆเต็มไปหมด แต่จู่ๆผมก็ไม่ได้ยินเสียงรถ ลมพัดเย็นสบายๆเหมือนผมอยู่บนที่สูง แต่พอลืมตาขึ้นมาผมก็รู้ทันทีว่าที่นี่ไม่ใช่ข้างถนน แต่เป็นโรงแรมใหญ่ที่ไหนซักที่เนี่ยแหละ ผมออกไปจากโรงแรมนี่ก็ไม่ได้ ไม่รู้ทำไมพอผมออกมาได้5นาทีผมก็ต้องกลับไปอยู่ที่เดิมเหมือนมีอะไรมารั้งผมไว้ให้ไปไหนไม่ได้
นั่นแหละสาเหตุที่ทำให้ผมเป็นวิญญาณเร่ร่อน ผมอยู่ในห้องนั้นในโรงแรมนั่นคนเดียวมาตลอด2อาทิตย์ แต่อยู่ๆก็มีผู้มาใหม่เข้ามาอยู่ด้วยก็คือชิเอล ครั้งแรกที่ผมเจอมันผมรู้สึกคับคล้ายคับคลากับใครบางคน จนอยู่ๆผมก็นึกถึงไอ้เด็กอันตรายชิเอลนั่น มันเหมือนกันมากจนผมรู้ว่ามันชื่อชิเอลตอนมันคุยโทรศัพท์นั่นล่ะ ผมถึงมั่นใจว่ามันคือไอ้เด็กอันตรายนั่น
ครบแล้ววววววน๊าาาา ><
เป็นไงค่ะน้องชิเอลในอดีต แปลกมั๊ยเอ่ย ที่จริงไรท์อยากจะเอารูปน้องจิมมี่มาให้ดูนะ แต่ให้ดูไม่ได้เพราะไรท์กลัวงูขึ้นสมอง แค่เห็นภาพไรท์ก็ขนลุกน้ำตาแทบร่วงแล้ว อย่าว่าไรท์เว่อนะ แต่ไรท์สัตว์เลื้อยคลานประเภทงูจริงๆ T^T เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอัพต่ออีก70%นะคะ มว๊าฟฟฟฟ >3<
ครบร้อยแล้วจ้าาาาาา ตอนนี้เขียนนานหน่อยเพราะไม่มีเวลาช่วงนี้เวลาน้อยจริงๆ ฝากเรื่องนี้ด้วยน๊าคร๊าฟฟฟ จ๊วบบบบบบ >..<
ความคิดเห็น