คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6
::SONIK::
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องเรียนครับ แต่สมองกลับไม่ได้คิดเรื่องที่กำลังเรียนอยู่เลยแม้แต่หน่อย ตอนนี้ผมนึกถึงแต่เรื่องเมื่อคืนที่วนเวียนอยู่ในหัวมันแทบจะตลอดเวลา
“นิค”พาย พายเรียกหรอ ~ ~
“โซนิค”ขนาดเสียงเข้มยังหวานเลย ~”~
“ไอ้ห่าโซนิค”
“ห้ะ !”ผมสะดุ้งทันที ที่ไอ้ทีกับไอ้นิวตะโกนเรียกผมเสียงดัง อ้าวว!! หมดคลาสตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ กูไม่เห็นรู้เรื่องเลย ~ ~
“เป็นไรของมึงว่ะ แม่งเรียกก็ไม่ค่อยได้ยินมัวแต่เหม่ออยู่ได้ คิดถึงสาวที่ไหนว่ะ??”ไอ้นิวบ่นผมยาวก่อนจะหันไปอี๋อ๋อกับน้ำข้าว
“ไม่ใช่สาวแต่เป็นพาย”สาบานได้ว่ผมไม่ได้ตั้งใจ จริ๊งๆ มันหลุดออกมาเองแต่คงไม่มีใครทันที่จะได้ยินหรอก ก็ไม่มีใครสนใจผมแล้วหนิ่ ข้าวกับนิวจู๋จี๋กันอยู่ ไอ้ทีเล่นโทรศัพท์อย่างลืมโลก คงได้ยินอยู่หรอก =.....=
“หึหึ”จู่ๆไอ้ทีก็ยิ้มแล้วหัวเราะในลำคอออกมาเบาๆ อะไรของมัน ไอ้ห่านี่เหมือนโรคจิตเข้าไปทุกวันและ อยู่ด้วยแล้วขนลุก =^=
Trrrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ผมดัง ผมจึงล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมา แต่หน้าจอกับปรากฎเป็นชื่อที่ผมไม่รู้จัก ใครว่ะ??
“ฮัลโหลครับ”มีมารยา(ท)
[ฮัลโหล พี่โซนิคป่ะคะ ?]เสียงเล็กหวานเปล่งออกมาให้ผมได้ยิน ว้าววว WoW ผู้หญิงซะด้วย อย่างนี้ต้องจีบ นิคต้องจีบ >O<
“ครับผม ไม่ทราบว่าใครครับ”โอ้ว เสียงหล่อมากเลยนิค นายหล่อมาก อิอิ >W<
[อิอิ ไม่ต้องเก๊กเสียงหล่อก็ได้ค่ะ นี่เค้กเอง ^^]ปลายสายว่าทำเอาผมปรับน้ำเสียงแทบไม่ทัน ก็จริงที่น้องเค้กน่ารัก แต่ใครได้เจอแบบผมคงจะบอกว่ายัยน้องเค้กนี่นิสัยน่ารักนรกมากอ่ะ T^T
“อ้าว เค้กหรอ มีอะไรล่ะ?”ผมปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติติดขุ่นๆนิดหน่อย แหม!! ไม่เจอกับตัวคงไม่รู้หรอกฤทธิ์น้องเค้กน่ะเยอะขนาดไหน เมื่อคืนเล่นขังผมไว้ในห้องน้ำมั่ง ในห้องครัวมั่ง ผูกเชือกที่ขาผมติดกับขาไอ้พายมั่งแหละ แต่ที่ชอบที่สุดเห็นจะเป็นขังผมไว้กับไอ้พายในห้องนอนล่ะมั้ง อ๊ายยย พูดแล้วก็อยากกรี๊ดดด >O<
[ค่าๆ เสียงแข็งเชียวนะ มารับเค้กหน่อยสิ]ยัยนี่จะหลอกแกล้งอะไรผมอีกหรือป่าวว่ะ (ทำหน้าไม่ไว้ใจ)
“อ้าว แล้วไอ้พายอ่ะ ? มันไปไหนล่ะ ? ทำไมไม่ไปรับ ? แล้ววันนี้มันไม่ได้เข้าเรียนนะ!!”ผมถามเค้กรัว
“พี่พายไปหาพี่ชิม่อนเรื่องงานน่ะค่ะ เรื่องให้เค้กกลับเอง ^^”ปลายสายว่าเสียงสดใส แต่มันธุระอะไรว่ะที่ผมต้องไปรับยัยตัวแสบนี่อ่ะ ญาติก็ไม่ใช่ แฟนก็ไม่ใช่ =_=^
[หนูรู้นะว่าพี่คิดอะไรอยู่ มารับแค่นี้ก็ไม่ได้ เค้กนี่ไม่น่าเอาใจช่วยพี่เล้ยย ถ้ารู้ว่าพี่จะเป็นคนแบบนี้เค้กหาผู้ชายคนอื่นให้พี่พายดีกว่าอีก พี่มัน#@%#&^$#@%&^*@$@#]และอะไรอีกบลาๆมากมายจนผมฟังไม่ไหว ผมเห็นพวกเพื่อนๆผมทำหน้าเป็นหมางงเลยเปิดโฟนให้พวกมันได้ยินกันด้วย
[พี่นี่นะมันไว้ใจไม่ได้ หน้าไหว้หลังหลอก หน้าตาก็หล่อสู้เว่ยเว่ยไม่ได้ยังจะใจร้ายอีก โห่ ไอ้เราก็นึกว่าเจอคนดีๆแล้วซะอีก แหมะดันมาเจอคนจิตใจชั่วเลวแบบพี่ซะได้@#%#$^#%#$%#$]เออนั่นแหละ แค่ไม่ไปรับแค่เนี๊ย ผมเลยกลายเป็นคนจิตใจชั่วช้าไปเลยล่ะ -___-
OoO <<<< สีหน้าทุกคนในตอนนี้
“โอเคครับ เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงพี่ไปรับนะครับ บาย!”พูดจบผมก็กดตัดสายทิ้งทันที
“เชรี้ยย ใครว่ะแม่งโห่สวดๆอ่ะ”ไอ้นิวพูด
“น้องไอ้พาย”ทันทีที่ผมบอกทุกคนก็มีสีหน้าเหวอไปเหมือนๆกัน ก็แหงล่ะ พี่มันพูดน้อยแต่น้องมันนี่พูดน้ำไหลไฟดับเลยนี่ เป็นผมผมก็แปลกใจ -___-
“บ้าหรอ ? น้องเค้กอ่ะนะ”ข้าวถามบ้าง ผมจึงพยักหน้า
“เชี้ย ต่างกันราวฟ้ากับเหวแน่ะ”ไอ้นิวบ่น ส่วนไอ้ทีก็หัวเราะหึหึในลำคออย่างเดียว โรคจิตชิบหาย =__=
“เออ กูไปก่อนนะ เดี๋ยวนางจะอาละวาดอีก”ผมบอกแล้ววิ่งออกมาที่รถทันที ขืนอยู่ผมว่ามันต้องซักไซ้ผมแน่ว่าผมม่สนิทกับน้องเค้กได้ยังไง ไอ้สองผัวเมียนี่ยิ่งชอบสอดอยู่ด้วยสิ -_____-
Trrrrrrrrrr
ตายห่า โทรจิกกูอีกแล้วเร๊อะ!!! ผมว่ายัยน้องเค้กนี่หน้ากลัวกว่ามาเฟียอีกนะ เด็กห่าอะไรน่ากลัวชิบหายย บรึ๋ยยย!!
“ฮัลโหลครับ เดี๋ยวจะไปรับเดี๋ยวนี้แหละ กำลังจะออกไปรอแป๊ปส์”ผมบอกแล้วสตาร์ดรถ ก่อนจะเคลื่อนตัวทันที
[กูพาย]อะ อ้าว พายหรอกเร๊อะ!!! ไม่ทันได้ดูเบอร์เว้ย แต่เดี๋ยวนะมันมีเบอร์ผมได้ยังไง
“มึงมีเบอร์กูได้ไงอ่ะ ?”ผมถามทันที
[เอาเป็นว่ากูมี ระวังตัวด้วยมีคนตามมึงอยู่]อะไรว่ะ ใครตามกู
“อะไรของมึงพาย เมาหรอ?”ผมถามมันอย่างกวนตีน
[มารับเค้กแล้วพาไปห้องชิเอล มึงก็ควรอยู่ด้วยนะเพื่อความปลอดภัย พี่โจวจะอยู่เฝ้าพวกมึง] เฮ้ยกูงงไปหมดแล้วนะเว้ย
“อะไร กูไม่เข้าใจ”
[หน้าที่ของมึงตอนนี้คือไปรอเค้กแล้วไปหาชิเอลที่ห้อง แล้วอยู่ที่นั่นจนกว่ากูจะกลับไป]มันพูดเสียงฉะฉาน
“ทำไมว่ะ?”
[กูไม่ชอบพูดมาก]
“แล้ว ?”
[ทำตามที่กูบอก]
“แล้ว ?”
[กูจะให้ทุกอย่างที่ขอ]มันบอกเสียงหนักแน่น
“ได้ อย่าลืมคำพูดล่ะ”พูดจบผมก็ตัดสายทิ้ง แล้วเหยียบคันเร่งจนมิดเพื่อไปรับยัยเค้ก หึ เห็นอย่างนี้อ่ะ ผมอ่ะนักแข่งตัวจริงนะครับไม่เป็นรองใคร แถมยังมีสนามเป็นของตัวเองด้วยล่ะ หึหึ (รังสีชั่วร้ายมันออกมาเยอะมากกก//ไรท์)
ตอนนี้ผมรับยัยเค้กมาเรียบร้อยแล้ว ดูยัยเค้กจะลุกลี้ลุกลนแปลกๆ ผมว่าเค้กต้องรู้เลือกพวกนี้แน่ๆเลย ลองถามดูคงไม่เสียหายมั้ง
“เค้ก พี่ถามหน่อยสิ มันเกิดอะไรขึ้น”เค้กส่ายหัวแล้วไม่พูดอะไร ตลอดทางที่ผมขับมามีแต่ความเงียบ ทั้งๆคนตัวเล็กที่นั่งเบาะข้างๆผมเป็นคนพูดมากแท้ๆ แต่วันนี้กลับไม่พูดอะไรเลย
“พี่พายเคยมีลูก”เมื่อมาถึงคอนโด เค้กที่นั่งเงียบอยู่ก็ดันพูดขึ้นมาซะเฉย แต่เล่นเอาผมงงเลยที่เดียว พายมีลูกหรอ บ้าป่าว! เอ๊ะ ลูกจะเป็นลูกเลี้ยงกันนะ คงไม่แปลกหรอกมั้งที่มันจะอยากมีลูกน่ะ
“ลูกเลี้ยง”เค้กไม่ตอบผมอีกแล้วแถมยังส่ายหัวให้ผมอีก หมายความว่าไงว่ะ ??
ผมเดินเข้าคอนโดมาเรื่อยๆก่อนจะเดินขึ้นลิฟต์ตามเค้กไป เค้กคงรู้แล้วเลยเดินไปหน้าของของชิเอลก่อนจะหยุดคุยกับใครซักคนหน้าห้อง
“พี่โจว เมื่อไหร่พี่พายจะกลับ”เค้กถามน้ำเสียงราบเรียบอย่างกับคนละคน
“ไม่ทราบครับ คุณพายไม่ได้บอกครับ”ร่างสูงที่เค้กเรียกว่าโจวตอบอย่าฉะฉาน โจวเป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่หน้าตาถือว่าดีเลยล่ะผิวพรรณขาวแต่ไม่เนียนละเอียดเหมือนพาย
“คุณหนูเข้าไปในห้องเถอะครับ เดี๋ยวผมจะตามเข้าไป”ร่างสูงบอกร่างเล็กของเค้กอย่างสุภาพ
“แล้วทำไมไม่เข้ามาเลยล่ะ”เค้กถามน้ำเสียงราบเรียบอีกครั้งแต่ติดไปทางเย็นชามากกว่า
“ผมรอพวกที่จะตามมาน่ะครับ อีกสองคน”เค้กไม่พูดอะไรแค่เดินเข้าห้องไป ผมเองก็เดินตามเข้าไปติดๆแต่ผมรู้สึกว่าโจวมองผมแปลกๆ
“อ้าว น้องเค้กมาแล้วหรอ มากินแซนวิชมาพี่ทำไว้เพียบเลย”เสียงทุ้มหวานของผู้ชายคนใดคนหนึ่งในห้องเอ่ยขึ้น ถ้าให้เดาต้องเป็นชิเอลแหงๆ
“พี่ชิเอลหวัดดีค่ะ พี่เรย์หวัดดีค่ะ”เค้กบอกก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆให้กับชิเอลกับแฟนเขา ก็ไม่อยากจะพูดอะนะแต่สองคนนี้ดูดีมากเลยล่ะ เวลาเดินคู่กันน่ะ นี่ถ้าชิเอลท้องได้นะผมว่าแฟนมันคงจะปั๊มลูกเป็นโหลเลยล่ะ ก็แม่มันน่ารักซะขนาดนี้
แต่จะว่าไปชิเอลกับพายนี่ต่างกันสุดๆไปเลยน่ะ ชิเอลยิ้มง่ายพายยิ้มยาก ชิเอลน่ารักแบบใสๆไม่มีเค้าโครงความหล่อเลย แต่พายนี่จะว่าน่ารักก็ไม่ใช่จะว่าหล่อก็ไม่เชิงจะว่าสวยก็ไม่อีก แต่รวมๆแล้วคือดูดี(มากกกกกก)
“เห้ย มองหน้าเมียกูทำไมว่ะ ?”สงสัยจะจ้องนานไปหน่อย แฟนชิเอล ไม่สิ ผัวชิเอลเลยออกอาการหึง
“ป่าว แค่เปรียบเทียบ”ผมบอกแล้วยิ้ม
“ชิเอลเข้าห้องเลย”หึงแรงนะเนี่ย -____-
“ไอ้บ้า ไหนว่ากลับมาแปปเดียวไงแล้วทำไมยังอยู่อีกเดี๋ยวก็ไปสายหรอก พนังงานขี้บ่นไม่ใช่หรอ?”ชิเอลถามยิ้มๆ อยากรู้จังว่าพ่อแม่เขารู้รึป่าวนะ ?
“เออ ไล่ตลอด แม่งงอนแล้ว” กี่ขวบแล้วจ้ะหนู =___=?.
หลังจากที่แฟนชิเอลออกไป ชิเอลก็หันมายิ้มเป็นมิตรให้ผมก่อนจะยื่นแซนด์วิชให้ผม ผมจึงส่ายหัว ชิเอลก็ไม่ว่าอะไรแค่ยิ้มแล้วเดดินไปหาน้องเค้ก นั่งง๊องแง๊ๆใส่กันอยู่ซักพัก น้องเค้กก็หลับไป ชิเอลเลยอุ้มน้องเค้กออกมาจากห้องนั้นแล้วพาเข้าไปในห้องนอนแทน ผมคิดว่าห้องนั้นน่าจะเป็นห้องเล็กแล้วก็ห้องที่ไม่ได้ใช่ แต่ข้างในไม่มีแม้แต่ฝุ่นเลยล่ะ ชิเอลนี่เป็นคนสบายดีจริงๆ (กูเป็นคนทำเองเฟ้ย เมียกูขี้เกียจจะตาย//เรย์)
“นี่ ถามไรหน่อยสิ”ผมเปิดปากคุยกับชิเอล
“มีอะไรอ่ะ”แค่ทำหน้าเฉยๆยังหน้ารักอ่ะ >.,<
“เอ่อ....เรื่องที่นายคบกับแฟน พ่อแม่รู้มั๊ย? ขอโทษน่ะที่ระราบระล้วงน่ะ ไม่ตอบก็ไม่เป็นไรนะ”ผมหน้าเจื่อนทันทีที่นึกได้ว่านี่มันเรื่องส่วนตัวของเขา
“ไม่เป็นไรหรอก พ่อแม่ของฉันกับเรย์รู้แล้วล่ะ แถมพวกท่านก็บอกว่าคิดว่ามันจะเป็นอย่างนี้อยู่แล้วเลยเตรียมใจมานานแล้วน่ะ”ชิเอลพูดยิ้มๆก่อนจะมองหน้าผมอย่างจับผิด
“อะ อะไร”ผมถามเพราะอยู่ๆชิเอลก็หยุดหัวเราะแล้วมองผมด้วยสายตาที่โคตรจะจับผิดเลย T^T
“นายเป็นอะไรกับน้องเค้ก”เค้กหรอ ต้องพายสิ เอ้ย!! ไม่ใช่ ยัยเค้กมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ
“เค้กเกี่ยวอะไรด้วย”ผมถาม
“อ้าวไม่ได้เป็นแฟนเค้กหรอ แต่ก็ดีเพราะถ้าใช่นายคงต้องคุยกับฉันอีกยาววววววว”ชิเอลลากเสียงคำว่ายาว ยาวๆ แล้วมองหน้าผมอย่างเหี้ยมเกรียม แม่ง! ผิดกับชิเอลคนเมื่อกี้เลยว่ะ!!
“งั้นนายเป็นอะไรกับพาย”ชิเอลยังไม่เลิกถาม แถมคราวนี้ยังเอ่ยชื่อพายอีกต่างหาก ทำเอาผมหน้าร้อนวูบวาบเลยทีเดียว
“พะ เพื่อน”ผมตอบออกไปอย่างไม่เต็มเสียงนัก
“เพื่อนกันคิดไม่ซื่อล่ะสิ”ผมว่าผมเริ่มจะเกลียดขิเอลแล้วล่ะ แม่งถามให้กูเขินทำไมว่ะ =/////=
“……”ผมเงียบและไม่ตอบคำถามของชิเอล
“จริงด้วยแหะ ไม่เป็นไรหรอกน่าฉันไม่ว่าอะไรหรอก แค่จะบอกว่าพายอ่ะมันเย็นชามากนะและที่สำคัญมันยังโหดอีกด้วย รู้มั๊ยครั้งแรกที่มันเจอเรย์ในห้องนี้ เรย์มีสภาพไม่ต่างจากศพเลยล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ”ชิเอลหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ผัวโดนซ้อมแต่เสือกหัวเราะ ดีเนอะ!!! เป็นเมียที่ประเสริฐมากเลยล่ะ (ประชด)
“อ๋อ อีกอย่างนึงสำคัญมากกว่าเมื่อกี้นะ ฉันจะบอกว่าหุ่นพายนะดีมากเลยน่ะ ดีจนฉันยังคิดไม่ออกว่าถ้านายกับพายคบกันใครจะอยู่ล่าง ใครจะอยู่บนเลยล่ะ ^^”ชิเอลพูดจบก็เดินออกไปก่อนจะหันมายิ้มเยาะใส่ผม บอกผมที ว่าครอบครัวนี้ไม่ใช่ปีศาจน่ะ ทำไมแต่ละคนถึงได้น่าตาน่ารักแต่นิสัยปีศาจทั้งนั้นเลยล่ะ ทั้งเค้กทั้งชิเอลไม่ต่างกันเล้ยยยยย
แต่เอ้ะ!!
พายหุ่นดีมากเลยล่ะ ประโยคนี้ทำให้ผมนึกถึงเมื่อคืน ถึงแม้ผมจะไม่ได้สัมผัสแต่ผมก็เห็นนะ รูปร่างมันน่ะ ดีเกินคาดเลยล่ะ มีกล้ามพอมีเสน่ห์และมันก็มีเสน่ห์มากเลยล่ะ เมื่อคืนผมแทบจะตายซะให้ได้ กว่าจะหลับได้ใช้เวลาอยู่มากโข ก็ผมอยากจะสัมผัสอยากจะขบกัดดูดเม้มไปทั่วอกและหน้าท้องแข็งด้วยมัดกล้ามนั่นแถมยังขาวกระชากวิญญาณอีก โอ้ยยยย ยิ่งพูดยิ่งอยากทำ.......
อ้ากกกกกกกกกกกกก
กู – อยาก – ตาย
::PEY::
ตอนนี้ผมกลับมาอยู่ห้องตัวเองแล้ว กลับมาได้ชั่วโมงกว่าๆแล้ว หลังจากที่ไปจัดการพวกมันมา เพราะผมเดาว่าพวกของไนท์แมร์ต้องตามพวกผมอยู่แน่ และมันก็ดันเป็นจริงอย่างที่คิด ผมคิดว่ามาอยู่นี่ผมจะไม่ให้มือของผมต้องเปลื้อนเลือด แต่ผมทำไม่ได้ ผมฆ่าพวกมันไป3คน!!!!
ผมเดินออกจากห้องน้ำแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนที่มีร่างสูงของโซนิคนอนแผ่อยู่ ผมเป็นคนลากมันมาเองแหละ เรย์ไม่ค่อยชอบให้ใครเข้าไปอยู่ในห้องของมันกับชิเอลน่ะ แล้วห้องเล็กก็โดนยัยเค้กยึดไปแล้ว จะให้นอนบนโซฟาก็ไม่ได้ ชิเอลต้องทำงานอีก จะให้นอนกับพื้นก็ดูใจร้ายไป ก็เลยลากมันมานอนนี่แหละ
ตอนนี้ผมนุ่งผ้าเช็ดตัวสีขาวคาดเอวไว้ ท่อนบนเปลือยเปล่า ยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ในห้องนอนของตัวเอง ผ้าเช็ดหัวผืนเล็กพาดบ่าไว้
จะว่าไปผมก็คิดว่าผมอ้วนขึ้นนิดหน่อยแฮะ ซิกแพ็คจะเหลวหมดแล้วเลยแฮะ ชั่งเหอะเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปฟิตเนตเอา ผมหันหลังกำลังจะเดินออกจากกระจากบานใหญ่แต่กลับชะงักกึกแล้วหันแค่หัวกลับไปมองกระจก หึ! อยากลบรอยนี้ทิ้งจริงๆ
รอยที่ว่านั่นคือรอยสักครับ เป็นรอยสักประจำตระกลู ผมโดนจับสักกลางแผ่นหลังเป็นรูปพญางูขดตัว ทุกคนที่ทำงานกับป๊าจะมีรอยสักทุกคน ยกเว้นม๊ากับเค้ก นอกนั้นโดนหมดผมสักตั้งแต่อายุ7ขวบน่ะ ลายสักทุกคนจะเป็นงูขดตัวอยู่ที่ไหล่ข้างซ้าย แต่คนที่จะสักกลางหลังจะมีแค่ผมกับป๊าเท่านั้น ซึ่งถ้าผมมีลูก ลูกของผมก็ต้องสักพญางูไว้ที่กลางหลังเช่นกัน หึ!
ผมเลือกสนใจลายสักนั่น ก่อนจะเดินดุ่มๆไปยังที่นอนแล้วทิ้งตัวนั่งลงปลายเตียง ซึ่งร่างสูงที่นอนอยู่สะดุ้งตื่นทันที แต่ผมไม่ได้คิดจะสนใจ ยังคงนั่งเฉยอยู่อย่างนั่น
“อืออ ใครว่ะ พายหรอ?”เสียงงัวเงียๆของโซนิคดังขึ้นจากด้านหลังของผม
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ”ร่างสูงถาม แต่ผมไม่ตอบ
“เฮ้ออ เฮ้ย! นี่มึงสักด้วยหรอว่ะ”เสียงโซนิคดังลั่นห้องจนผมต้องหันหน้าไปจ้องมันอย่างไม่พอใจ ผมไม่ชอบเสียงดัง
“เออๆ โทษๆ กูตกใจอ่ะไม่คิดว่ามึงจะสักด้วย”ผมพยักหน้า แล้วตอบมัน
“รอยสักประจำตระกลู”ผมตอบมันเสียงเรียบ
“โคตรเซ็กซี่อ่ะ ขอดูหน่อยดิ๊”มันพูดแล้วดึงตัวผมไปใกล้ๆ จับที่เอวผมทันที ก่อนจะไล้ฝ่ามืออีกข้างไปตามรอยสักอย่างแผ่วเบา
ผมไม่ได้ว่าอะไรร่างสูงที่มายุ่มย่ามกับร่างกายผม ผมจะถือซะว่าเจ๊ากันเพราะผมเองก็ทำให้มันเดือดร้อนเหมือนกัน โซนิคไล้ฝ่ามือไปก่อนจะเลื่อนมาจับเอวผมไว้ทั้งสองข้าง ก่อนจะกดริมฝีปากหยักนั่นลงกับแผ่นหลังของผม หนึ่งครั้ง สองครั้ง สามครั้ง สี่ครั้ง........
ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อปลายลิ้นชื้นขบที่บั้นเอวผมอย่างแรงจนผมคิดว่ามันต้องเป็นรอยแดงแน่ๆ ผมผลักร่างสูงกว่าออกแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผมเพราะร่างสูงได้เปรียบผมอยู่มาก โซนิคพลิกร่างผมให้นอนราบไปกับเตียงก่อนที่ตัวเองจะคร่อมผมไว้ ข้อมือของผมถูกตรึงไว้ด้วยมือของอีกฝ่าย
“อึก อื้ออออ”ผมร้องในลำคอทันทีที่โซนิคกดริมฝีปากของตัวเองลงมากับริมฝีปากของผมทันที ผมเม้มปากแน่นจนปวดกรามไปหมดร่างสูงดูดดุนริมฝีปากของผมจนบวมเจ่อและเผยออกอย่างหมดแรง ร่างสูงใช้ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดผมอย่างเร่าร้อนจนผผมเผลอโต้ตอบกลับไปอย่างลืมตัว
แขนของผมยกขึ้นโอบลำคอแกร่งของโซนิคอย่างลืมตัว แล้วปล่อยอารมณ์ไปอย่างเผลอไผล
เชิญจิ้นนิดๆฟินกระจายจ้า
V
V
V
ตอบคำถามค่ะ ที่รัก >< (มาเพื่องานนี้โดยเฉพาะ)
>> AnyZaza << คำถามคือ ทำไมโซนิคถึงกลายเป็นร่างสูง ขอตอบก่อนเลยนะคะว่า ในเรื่องนั้นโซนิคสูงกว่าพายค่ะ ลองอ่านตอนที่ 4 ดูซิค่ะ ^^ และเวลาที่ไรท์จะบรรยายเกี่ยวกับทั้ง 2 คน ไรท์จะแทน พายว่า 'ร่างโปร่ง' ส่วนโซนิคจะเป็น ร่างสูงกว่าค่ะ ^^
ขอบคุณสำหรับคำถามนะคะที่รัก ถามบ่อยๆก็ได้ค่ะ >< ไรท์ว่างตอบอยู่แล้ว 5555 ดีใจจังมีคนสนใจนิยายของไรท์แบบนี้ ไรท์เป็นปลื้มเลยอ่ะ >//////< ( เว่อร์ๆอิไรท์ // คนอ่าน )
ความคิดเห็น