คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
Chapter 4
ไนท์แมร์!!!
เกมที่แลกด้วยชีวิต!!!
งั้นแสดงว่าเหยื่อคนแรกก็คือ โซนิค!!!!
“ไอ้เลวเอ๊ย!!!”ผมสบถออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ คำว่าเลวยังเอามันไม่อยู่เลย อย่างมันจะหาสารพัดคำมาด่าก็ยังไม่พอ
“ไอ้เฉื่อย ซียืนอยู่นะ”โซนิคพูดดุผม แล้วหันไปพูดอะไรซักอย่างกับซีทายด์ก่อนที่ซีทายด์จะทำหน้างอแล้วเดินกลับขึ้นรถไป
“มีอะไรหรือป่าว”โซนิคถามผมแต่ผมไม่ตอบแล้วเดินหนีมัน
“ไอ้เฉื่อย มึงจะโดหรอว่ะ”มันตามผมมา ตามมาทำไมว่ะ!!!
“เฮ้ ตอบกูมาดิ๊”ผมไม่ตอบมันแต่เดินขึ้นรถมา แต่มันก็ไม่วายแทรกตัวเข้ามาในรถของผม ได้ไอ้สัด อยากตายนักก็ตามไปเพราะตอนนี้กูเชื่อว่าไอ้ไนท์แมร์ต้องสั่งคนคอยตามกูอยู่แน่ๆ แล้วถ้ามึงยังตามกูแบบนี้มันจะเข้าใจผิดว่ามึงกับกูสนิทกันแล้วคราวนี้แหละมึงเองที่จะซวย เพราะคนที่กูเคยรักทุกคนล้วนแต่ตายไปเกือบหมด ถ้าไม่ตายก็เป็นบ้าเสียสติ หึ!
ผมเหยียบคันเร่งจนมิดทำให้คนอื่นที่ขับรถร่วมถนนต่างด่าทอสารพัดคำที่ผมขับรถเหมือนจะรีบไปตายแบบนี้ แต่แล้วผมก็ต้องลดความเร็วลงเมื่อมาถึงหน้าคอนโดของผม
“เหยียบขนาดนี้กลัวว่าจะไม่ได้ไง สัด!!!”และหนึ่งในบุคคลที่ด่าผมก็มีมันด้วยคนหนึ่งล่ะ =____=
“หึ!”ผมกระตุกยิ้มแล้วเดินเข้ามาในคอนโดก่อนจะกดลิฟต์เพื่อไปห้องที่ผมอาศัยซุกหัวนอนอยู่
ติ๊ง!
“นี่ มึงอยู่ที่นี่เองหรอ ไม่ยักจะรู้แหะ”มันพูดเบาๆ แหมะ ไอ้นิคครับมึงจะรู้ได้ไงว่ากูอยู่ที่ไหน ก็วันๆมึงจ้องแต่จะซัดหน้ากูอย่างเดียวหนิ่ เหี้ยยย!!!
“ห้องมึงน่ารักว่ะพาย”ครั้งแรกหรือเปล่าที่มันเรียกชื่อผม
“อืม”ผมตอบแค่นั้นแล้วเดินไปที่ห้องมันของตัวเอง ก่อนจะล้มตัวนอนกับที่นอนสีม่วงที่ยัยตัวเล็กเป็นคนเลือกให้ อย่าถามว่าทำไมต้องชีวิตผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันยัยตัวเล็กบอกแค่ว่า ‘พี่พายอ่ะเหมาะกับชาวสีม่วงที่สุดและ ^___^’
“เฮ้อออ”ผมถอนหายใจทั้งๆที่ตัวเองยังหลับตาอยู่ แต่ก็ต้องกระเด้งตัวขึ้นเมื่อรู้สึกถึงเตียงที่ยวบลงไปบนหัวของผม
“เฮ้ย/โอ้ยยยย”ผมกับโซนิคประสานเสียงกันทันทีเมื่อผมเด้งตัวขึ้นโดยไม่ทันระวัง ทำให้ปากของมันชนเข้าที่หน้าผากของผมแบบจังๆ
“มึงก้มหน้ามาทำไม”ผมถามมันเสียงเรียบในขณะที่มือของผมยังคงลูบๆคลำๆอยู่ที่หน้าผากของตัวเอง
“ดูมึงแหละ เครียดไรนักหนา”มันตอบเสียงฉุนๆ
“หรอ?”ผมกวนตีนมัน
“เออสิว่ะ ทำไมคิดว่ากูจะจูบมึงไง ???”
“ก็....ไม่รู้สิ”ผมพูดแล้วทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม มันเองก็ย้ายตัวมานอนข้างๆผมเหมือนกัน
“กวนตีน”มันว่าแล้วหลับตาลง ผมหันไปมองหน้ามันแปปนึงก่อนจะแอบยิ้มออกมา
ผมตื่นมาเมื่อตอนประมาณบ่าย1กว่าๆ ก็ยังเห็นไอ้โซนิคหลับอยู่ หึ เวลามันหลับหน้ามันเหมือนเด็กเลย แต่เป็นเด็กที่โคตรหล่อเลย =___=;
“อือ”เสียงมันแหละครับ ผมเห็นมันขยับตัวไปมาเหมือนไม่สบายตัว แหงล่ะ! สบายตัวสิแปลกดูท่ามึงนอนสิ ขาห้อยอยู่ปลายเตียง จะนอนทำไมไม่รู้จักขึ้นไปนอนบนที่นอนให้มันดีๆว่ะ มานอนตามกูเพื่ออะไร -___-@
ผมพยายามลากมันขึ้นมานอนดีๆ แต่มันเสือกขยับตัวเหมือนรำคาญอยู่ได้เลยไปไม่ถึงไหน ผมเลยเปลี่ยนท่า(?)ยืนคร่อมมันก่อนจะค่อยๆจับแขนแกร่งทั้งสองข้างแล้วออกแรงเดินบนที่นอน ก่อนที่ร่างมันจะค่อยตามผมมา จนในที่สุดก็ถึงหมอนแต่ก่อนที่ผมจะปล่อยมือของมัน มันดันจับข้อมือผมแล้วออกแรงกระชากทำให้ผมล้มลงไปนอนทับมัน โดยที่ปากผมและปากมันสัมผัสกันเบาๆ แต่นั่นแหละทำให้มันตื่นแถมยังเบิกตากว้างมากกว่าเดิมอีกต่างหาก
“อะ ไอ้เฉื่อยมึงจูบกูหรอ ?”มันถามผมตาโตในขณะที่ผมมีสีหน้าเรียบๆดังเช่นปกติ
“ป่าว -_____-”
“ป่าวเหี้ยไร เห็นๆกันอยู่ว่าเมื่อกี้มึงจูบกู”แค่ปากโดนกันแน่นอนจูบ เหอะ ปัญญาอ่อน แล้วถ้าคนที่เค้าแลกลิ้นกันนัวเนียเนี่ย มึงไม่บอกว่าเค้าเอากันเลยหรอ ไอ้ทึ่ม!!!
“อุบัติเหตุ -____-”
“แต่เมื่อกี้มึง.....อุ๊บ”เพราะความรำคาญที่มันปรักปรำผมว่าผมจูบมันโดยที่ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยซักอย่าง (มีแต่มันนั่นแหละที่หระชากผมจนล้มไปโดดปากมัน) ผมจึงทำให้มันเป็นจริง โดยที่ผมจูบมัน แต่ไม่ใช่แค่ปากโดนปากแต่มันมากกว่านั้น!!!!
ผมดูดปากมัน (ใช้คำน่าเกลียดไปป่าวว่ะ/พาย) เป็นการท้ายก่อนจะผละออกเมื่อมันประท้วง พอผมผละออกมันหายใจถี่ๆเหมือนพยายามโกยอากาศเข้าปอด ดูแล้วน่าสงสารดี J
“นี่ต่างหากที่เรียกว่า จูบ”ผมบอกมันหน้าตายก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอนอย่างอารมณ์ดีแต่สีหน้ายังคงเรียบเฉยเหมือนเดิม -___- นี่สรุปกูมีหน้าเดียวใช่มั๊ยเนี่ย
::SONIK::
ผมนั่งอึ้งอยู่ในห้องนอนของร่างโปร่ง มะ เมื่อกี้มันจูบผมไม่ได้จูบแบบเด็กๆด้วยมันจูบแบบจ๊วบๆอ่ะ เข้าใจป่ะจ๊วบๆอ่ะ
ตึกตักๆๆๆ
เวรเอ๊ย หัวใจกูเต้นใหญ่เลยเป็นอะไรว่ะเต้นกันทำไม มึงหยุดเต้น หยุด กูบอกให้หยุดไง ไม่หยุดใช่มั๊ยได้ งั้นกูจะกลั้นหายใจให้มึงหยุดเต้นเอง!!!
เอ๊ะ! ถ้ามันหยุดเต้นกูก็ตายอ่ะดิ ? ไม่เอาๆๆ เต้นต่อไปเลยมึง เต้น เต้น เต้นไปนะลูกพ่อ (เอ่อเร่อแล้วสมองมัน//คนอ่าน)
แอดดดด
“ถ้าหิวก็ออกมากิน กูทำอาหารไว้เผื่อมึง”ร่างโปร่งโผล่หน้ามาบอกแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย แม่งอย่างน่ารักอ่ะ เอ๊ะ อะไรนะ ? น่ารักหรอ เฮ้ยบ้า ไม่น่ารัก มันไม่น่ารัก มันไม่น่ารัก มันไม่น่ารัก แม่งโคตรน่ารัก กรรมเอ๊ยย!!!~
กูเป็นอะร๊ายป๊ายยยยยยยยย!!!~
ผมออกมาจากห้องนอนของร่างโปร่งเพราะรู้สึกหิว ตอนนี้กูไม่สนว่ามึงจะเป็นศัตรูของกูเพราะกูยกให้หรอกนะไอ้พายเห็นแก่วันนี้ที่มึงทำตัวที่มาช่วยกูให้รอดพ้นจากลูกตะกั่ว
“ทำไรกินว่ะ ?”ผมถามร่างโปร่งที่นั่งดูการ์ตูนเรื่อง เอิ่ม....คิตตี้ มึงไหวป่าวว่ะ ?
“แกงเขียวหวาน”มันตอบแล้วเปลี่ยนช่องโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ มองมุมนี้แม่งโคตรดูดีเลยว่ะ จะว่าสวยก็ได้จะว่าหล่อก็ได้ แม่งลงตัวอ่ะ เป๊ะเวอร์!!! แต่ถ้ามองมุมที่ผมมองอยู่ล่ะก็แม่งสวยโคตร จมูกโด่งดวงตาเรียวริมฝีปากน่าลิ้มลองสีแดงเปล่งรับกับใบหน้าขาวซีดนั่น มันทำให้ทุกอย่างดูดีอย่างกับสวรรค์ประทานมาให้
“จะกินกับข้าวหรือขนมจีนก็ต้องเอา”มันบอกโดยที่สายตายังไม่ละออกจากทีวี ถามจริงไอ้เจมส์ จิ๊ (เจมส์ จิ) มันหล่อกว่ากูตรงไหน โด่ แค่หุ่นกูก็แดกขาดแล้วคร๊าบ ^____^
“อือ”
“เหลือตีนไก่ขาไก่ไว้ให้เค้กด้วย ยัยเค้กชอบ”ผมแอบยิ้มทันทีที่มันพูดถึงน้องมัน ก็ใช่อยู่ว่ามันไม่เกี่ยวกับผม แต่ผมรู้สึกว่ามันห่วงน้องมันมากและรักมาก อบอุ่นดีถ้าไอ้พี่ชายผมมันกลับมาผมก็คงจะมีพี่น้องที่อบอุ่นแบบนี้เหมือนกัน
“แล้วมึงไม่ไปรับน้องเค้กหรอ”ผมถามมัน เพราะท่าทางมันเป็นคนหวงน้องสาวแน่นอน ต้องไปรับไปส่งเองอยู่แล้ว
“ป่าว ยัยเค้กขอกลับเอง”ขอเลยหรอว่ะ =____=
“พาย ถ้าน้องมึงมีแฟนมึงจะทำไง”ถามสิกูอยากรู้ มันหันหน้ามามองผมนิดนึง ก่อนจะกลับไปสนใจทีวีเหมือนเดิม อยากรู้สึกอยากทุบทีวีก็วันนี้แหละเพราะมึงด้วยไอ้พาย -____-
“ฆ่ามัน หึ”
“ห๊ะ!!!”ผมร้องเสียงหลง นี่มึงจะฆ่าเลยหรอ ?
“ล้อเล่น กูก็ไม่ว่าอะไรแค่มาเคลียร์กันหน่อย”มันพูดแล้วหันมามองหน้าผม ก่อนจะเลิกคิ้วแล้วถามผมด้วยน้ำเสียงราบเรียบเย็นชาประดุจเป็นน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ (เปรียบเทียบซะยาวเลย)
“มึงจะจีบเค้กหรอ ?”
“ฮะ เฮ้ย ป่าวนะเว้ย”ผมส่ายหน้ารัว
แอดดด
“พี่พาย เค้กหิวจุงเบย TOT”เสียงเปิดประตูพร้อมร่างเล๊กเล็กของน้องเค้กที่แกล้งเดินโซซัดโซเซไปหาไอ้พายที่นั่งอยู่บนโซฟา ก่อนล้มตัวนั่งข้างๆไอ้พายแล้วออดอ้อนเหมือนไอ้พายเป็นแม่
“โน่น พี่ทำแกงเขียวหวานไว้ให้เรากินไปกินสิ”ผมมองร่างโปร่งกับร่างเล็กที่กอดกันกลมถ้าคนอื่นเห็นเค้าคงจะสะอิดสะเอียนแน่นอน แต่ไม่ใช่สำหรับผม
“คร๊าบป๋ม กินแล้วจะท้องเสียมั๊ยง่า พี่พายเพิ่งเคยทำด้วย”ร่างเล็กยู่ปาก
“นี่ไม่เชื่อฝีมือพี่แล้วใช่มั๊ย ยัยเตี้ย”ไอ้พายเน้นคำว่ายัยเตี้ยหนักๆอย่างหมั่นไส้ก่อนจะแกล้งน้องเค้กจนน้องเค้กงอน ตะ แต่เดี๋ยว เมื่อกี้ๆ เมื่อกี้ผมเห็นไอ้พายยิ้ม ถึงจะไม่ได้ยิ้มกว้างหรือยิ้มหวานอะไรแต่เป็นรอยยิ้มที่ผมไม่เคยเห็น หึหึ ยิ้มเป็นด้วยนี่หว่านึกว่ายิ้มไม่เป็นซะอีก
“งอนพี่พายแล้ว ไปกินข้าวดีกว่า หิว -0-”ร่างเล็กพูดขึ้นอย่างงอนๆก่อนจะเดินมาทางผม เมื่อเห็นผมเธอเบรกเท้าดังเอี๊ยดเลยครับ ก่อนจะทำตาโตเป็นไข่ห่าน
“พะ พี่โซนิค”น้องเค้กเรียกชื่อผมเสียงสั่นๆ
“ครับ ^^”ผมยิ้มให้ร่างเล็กตรงหน้า ที่อยู่ๆก็วิ่งเข้ามากอดผมอย่างเร็วจนผมเกือบเสียหลัก แต่ก็สามารถทรงตัวได้แล้วกอดตอบน้องเค้ก
“วันก่อน เค้กขอโทษนะที่พูดไม่ดี เค้กแค่พูดเล่นๆถึงแม้จะแอบคิดจริงก็เถอะ T^T”
=_____=;
“วันไหนล่ะ พี่จำไม่ได้เลย”ผมพูดแล้วยกมือลูบหัวของน้องเค้กอย่างอ่อนโยน
“ก็วันที่ไปกินเค้กอ่ะ ที่เค้กบอกว่าอยากได้พี่โซนิคมาเป็นพี่เขย แล้วพี่โซนิคก็ไม่พอใจลุกหนีเค้กไปเลย”น้องเค้กพูดเสียงอู้อี้ๆเพลงหน้าของน้องเค้กยังประทับอยู่ที่หน้าท้องของผม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ที่จริงพี่ต้องขอโทษน้องเค้กด้วยนะครับ วันนั้นพี่โมโหน่ะพี่เลยพาลน้องเค้กไม่ผิดหรอก ^^”ผมพูดก่อนที่น้องเค้กจะดันตัวออกจากผม ก่อนจะคลี่ยิ้มสดใสออกมา เฮ้ออ เหมือนปลอบเด็กเลยแฮะ ^^
“งั้น ไปซื้อหนมกับเค้กมั๊ย แค่มินิมาร์ทเอง ^__^”ผมพยักหน้าแล้วยิ้ม
“พี่พายเอาไรมั๊ย เค้กจะไปซื้อหนมมาต้อนรับพี่ชายคนใหม่ ^O^”ร่างเล็กพูดอย่างสนุกสนาน
“ไม่ล่ะ พี่จะบอกชิเอลแล้วก็เรย์ว่าเค้กลืมพวกมันแล้ว ”
“โอ๊ะ ไม่ลืมซักหน่อยเค้กแค่จะไปซื้อหนมมาให้พวกพี่ๆ” นิสัยแถไปเรื่อยจริงๆแฮะน้องเค้กเนี่ย
ผมเดินออกมาพร้อมร่างเล็กข้างกาย น้องเค้กทำหน้าเหมือนคิดอะไรซักอย่างก่อนจะยิ้มอย่างสยดสยองซักพักก็กลับมาทำหน้าขรึมก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง
ซักพักน้องเค้กก็กระตุกมือผมหยิกๆแต่สีหน้าน้องเค้กเหมือนไม่สบายใจกับอะไรบางอย่าง ไม่ใช่หน้าตาที่ทำก่อนหน้านี้
“พี่โซนิค พี่จะช่วยอะไรเค้กอย่างนึงได้มั๊ย”น้องเค้กถามผมด้วยสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด ทำให้ผมรีบรับปากทันที
“ได้สิครับ ^^”
“พี่ช่วยเป็นเพื่อนพี่พายได้มั๊ย”
“หืมมมม?”
“พี่พายน่ะไม่มีเพื่อนเลยถึงมีก็น้อยมาก ถึงแม้ข้างนอกเราอาจจะมองว่าพี่พายเข้มแข็งได้ แต่ความจริงแล้วพี่พายน่ะอ่อนแอและบอบช้ำมาก”
“.......”
“เมื่อก่อนพี่พายเป็นเด็กยิ้มง่าย พูดเก่ง มีไมตรีกับคนอื่นมากกว่านี้แต่เพราะสถานะทางครอบครัวทำให้พี่พายต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อให้ปกครองคนส่วนมากได้ และเพราะเขาเป็นพี่เขาถึงโชคร้ายได้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างที่เด็กไม่ควรเห็น แต่เพราะเค้กเป็นน้องเลยโชคดีที่ไม่เคยเห็นศพเหมือนพี่พาย ไม่เคยเห็นคนโดนยิงต่อหน้าต่อตา ไม่เคยโดนลูกกระสุนหรือแม้แต่วิ่งหนีลูกกระสุน”
“!!!!”หมายความว่าไง เห็นศพตั้งแต่เด็กเห็นคนโดนยิง วิ่งหนีลูกกระสุนตั้งแต่เด็กเนี่ยนะ ครอบครัวของน้องเค้กทำอะไรกันแน่
“ที่เค้กพูดเค้กไม่ได้อยากให้พี่โซนิคกลัวพี่พายแต่อยากให้พี่โซนิคดูแลพี่พาย เพราะเค้กเป็นน้องพี่พายเลยไม่กล้าที่จะระบายความในใจออกมาเพราะกลัวว่าเค้กจะลำบากใจ และเพราะพี่พายเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนเลยหาที่ระบายไม่ได้”
“ทำไมถึงไม่มีเพื่อนล่ะ”ผมถามทันที อย่าบอกนะว่าตั้งแต่เด็กมันก็อยู่แบบนี้มาโดยตลอด อยู่โดยไร้เพื่อนน่ะหรอ
“เพราะพี่พายไม่อยากมียังไงล่ะคะ พี่พายน่ะคิดถึงคนรอบข้างเสมอแหละ เพราะคนในวงการมืดน่ะรู้จักพี่พายในนามผู้สืบทอดคนต่อไปทำให้บ่อยครั้งที่พี่พายโดนสั่งเก็บจนทำให้ต้องหนีมาที่นี่เพื่อเรียนให้จบ เพราะถ้าอยู่ที่โน่นปะป๊ากลัวว่าพี่พายจะไม่มีโอกาศได้เรียนเหมือนคนอื่นๆ แล้วคนที่สั่งเก็บพี่พายน่ะมันหัวสูงถ้าเก็บพี่พายไม่ได้ก็สั่งเก็บคนที่สนิทกับพี่พายแทนเพราะถ้าวันไหนพายทนไม่ไหวแล้วออกมาเผชิญหน้ากับพวกมันนั่นก็หมายความว่า วันตายของพี่พายมาถึงแล้ว”
“!!!!!”
วันตาย ร้ายแรงเกินไปมั๊ย!!!
“เค้กกับพี่พายอ่ะต้องพากันเปลี่ยนที่เรียนจนครบ 3 ประเทศ ประเทศแรกก็ที่ฮ่องกงที่บ้านเกิดที่สองก็คือนิวซีแสนด์และที่นี่คือที่สาม และเค้กก็ไม่อยากย้ายแล้วและเพราะปัจจัยนี้เป็นอีกหนึ่งในหลายๆปัจจัยที่พี่พายไม่อยากมีเพื่อยแม้ต้องการซักแค่ไหน”
“.........”
“เค้กถึงอยากขอให้พี่โซนิคดูแลพี่พายได้มั๊ย เค้กไม่ไหวใจใครเลยนอกจากพี่ถึงแม้จะเพิ่งเจอกันแค่2ครั้งแต่เค้กมันใจว่าพี่เป็นคนดี”ร่างเล็กว่าแล้วเอวมือเรียวเล็กของตัวเองมาจับมือผมไว้ทั้งสองข้าง
“ครับ พี่จะดูแลพี่พายของน้องเค้กให้แม้ว่ามันไม่ต้องการ ^^”ผมบอกแล้วยิ้มให้ร่างเล็ก ร่างเล็กเองก็ยิ้มมาให้ผมอย่างดีใจ จริงอยู่ที่น้องเค้กชอบยิ้มแต่รอยยิ้มครั้งนี้ดูเหมือนจะดีใจจริงๆ
“แต่เดี๋ยว ไหนเค้กบอกว่าพี่พายไม่ยอมเล่าอะไรให้ฟังเลยเพราะกลัวเค้กจะไม่สบายใจ แล้วเค้กรู้ได้ไง”ผมถามน้องเค้กอย่างจับผิด น้องเค้กทำท่าทางอึกอักๆ
“กะ ก็ คือพี่โซนิอย่าบอกพี่พายนะ ที่เค้กรู้เพราะลูกน้องคนสนิทของพี่พายอ่ะแต่จะบอกว่าสนิทกับเค้กมากกว่าก็ได้นะบอกเค้กมาอีกที ที่จริงเว่ยเว่ยก็ไม่อยากจะบอกหรอกแต่เค้กอยากรู้อ่ะเลยใช้อำนาจของปะป๊าขู่เว่ยเว่ยจนเว่ยเว่ยยอมบอก”
บอกได้คำเดียวสำหรับยัยน้องเค้ก แสบสวดสวด -______-
“สัญญาแล้วนะว่าจะไม่บอกพี่พาย ถ้าบอกนะเค้กโดนพี่พายโกรธยันชาติหน้าแน่เลยง่ะ -0-”ร่างเล็กยู่ปากแล้วเดินนำผมไปมินิมาร์ท
สัญญาสิ พี่สัญญาว่าจะดูแลพายให้ดีที่สุด J
ความคิดเห็น