คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
Chapter 3
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีตอน5ทุ่ม เพราะรู้สึกท้องมันร้องจ๊อกๆ ตื่นมาก็เห็นไอ้เรย์มันยืนอยู่นอกระเบียงแม่งคงคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกมิวสิคมั้ง ยืนซะเท่เลยแต่ช่างแม่งเหอะ ออกไปหาอะไรมากระแทกปากดีกว่า
ผมหยิบโฟน5กุญจแจฟีโน่แล้วออกจากห้องไปหาไรกิน ผมลงมาจากตึกแล้วเดินมาเอามอไซต์ เข้าใจนะว่าผมไม่ได้ขี่มอไซต์มานานมากแล้ว แต่ครั้งสุดท้ายที่ขี่มันก็ไม่ได้หนักแบบนี้นี่หว่า พอหันหลังไปก็ผมต้นเหตุที่แม้งทำให้มอไซต์หนักกว่าปกติและ
“มาทำไม ทำไมไม่อยู่เฝ้าห้อง”ผมหันไปแหวกับไอ้เรย์ที่แม่งตามลงมาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้
“กูเป็นผี ไม่ใช่หมา”
“เออน่า”
“ไปไหน”
“กูหิว จะไปหาอะไรมากิน”ไอ้เวร กูอยากจะกลัวผีขึ้นมาและ ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกลัวผีแต่มาเจอไอ้นี่กูยอมกลัวผีว่ะ แม่งงงอย่างกับพ่อกูน่ะ คุณรู้มั๊ยมันบอกว่ามันจับต้องสิ่งไม่ได้ แต่ที่แม่งทำกับผมเนี่ยโคตรจะต้องไม่ได้เล้ยยย แม่งโยนโน่นนี่นั่นมารวมกันจนผมต้องทำห้องใหม่ พอกับมานอนแม่งก็เอาเศษไม้ขนไก่มาปั่นหูปั่นจมูกผม
“ไปด้วย”ฮึ่ม!!! ทน ทน ทน
“กูไม่กงไม่กินแม่งแล้ว ไอ้ผีเฮงซวย ไอ้นรก ”สงสัยด่าดังไปหน่อยคนแม่งหันมามองกันเลย ดีนะที่มึงอยู่2-3คน ไม่งั้นกูคงอายมากกกกกกกก
ผมขึ้นลิฟต์แต่ไอ้ผีเรย์ไม่ยักจะตามาแหะ สงสัยไปหาที่อื่นอยู่แล้วมั้ง ดี ไปไหนไปเลยกูชอบ แม่งน่ารำคาญผมไม่เคยคิดเลยว่าผีมันจะปัญญาอ่อนแล้วก็น่ารำคาญขนาดนี้ นับแต่นี้เป็นต้นไปกูจะเกลียดผี T^T
ผมเดินเข้าห้องเป็นคิดว่าไอ้ผีเรย์มันจะอยู่แต่ไม่เห็นเว้ย สงสัยจะไปแล้วจริงๆแหละ เฮ้อ นี่ดีกว่าว่ะ ไม่มีอารมณ์จะกินล่ะพรุ่งนี้มีเรียนเช้าด้วย ผมล้มตัวลงนอนกับเตียงแล้วหลับตาลงช้าๆ แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่ออยู่ก็มีมือคว้าเอวผมเข้าไปหาแผ่นอกตัวเอง ผมหันไปมองมัน มันมองผม เรามองกัน มันเข้ามาใกล้ ผมโบกหัวมัน =_=;
“พร่องตาย มากอดกูทำไม แล้วไหนมึงจับสิ่งของไม่ได้ไง”
“กูจับสิ่งของไม่ได้ แต่กูกอดมึงได้ไงครับ ^..^”ไอ้ชั่ว
“แต่มึงเป็นผี แถมยังเป็นผีผู้ชายด้วยนะ บอกตรงๆกูหยะแหยงว่ะ แล้วกูก็ไม่ได้ชอบผู้ชายด้วยกัน และกูก็ไม่มีวันชอบผู้ชายด้วยกัน”ผมพูดจริงๆไม่ได้โกหกแต่อย่างใด ผมหยะแหยงเพราะผมเป็นผู้ชายและมันก็เป็นผู้ชาย ถ้าแม่งเป็นผู้หญิงนมโตๆนะ ผีก็ผีเหอะ กูกดแน่
“อือ กูแค่จะถามว่าพรุ่งนี้ว่างมั๊ย”มันพูดแล้วถอนตัวออกไป นั่งอยู่ปลายเตียงแทน ไอ้เหี้ยนี่แม่งดูแปลกๆนะว่ามั๊ย เจอกันวันเดียวแม่งก็กอดกูและ ถ้าเจอกันสามวันกูว่าแม่งปล้ำกูแน่เลยว่ะ
“ว่างบ่าย มีไร”
“เดี๋ยวกูจะพาไปหาไอ้หมอ”พาไปหาหมอ พาไปทำไมกูไม่ได้ป่วยกูจะสบายดี อาการทางจิตก็ไม่มี (แน่อ่ะ//ไรต์) แล้วจะให้กูไปหาหมอทำไม ผมขมวดคิ้วผูกปมเป็นโบเรย์มันคงสังเกตมันเลยตอบกลับมาว่า
“2หัวดีกว่าหัวเดียว ให้ไอ้หมอมันช่วยคิดว่าทำไงกูถึงจะได้เข้าร่างซักที”อืมมม งั้นหรอ ก็จริง2หัวดีกว่าหัวเดียวช่วยกันคิดดีกว่าคิดคนเดียว แต่เค้าจะหายว่ากูบ้ามั๊ยอ่ะ อยู่ๆจะเดินเข้าไปบอกว่า ‘หมอฮะ ตอนนี้เรย์อยู่กะผมมันเป็นผีฮะ’ อย่างนี้หรอ แล้วไอ้หมอนี่มันเป็นอะไรกับมึงฮะ อย่าบอกนะว่าเป็นเพื่อน เห้ยมึงจะแก่ไปมั๊ยอ่ะเรย์
“ไอ้หมอของมึงเนี่ย เป็นอะไรกับมึงว่ะ”
“พี่ชายกู”สไตล์เดียวกับกูเลย ไม่เคารพพี่เนี่ย แต่พูดถึงไอ้ม่อนแม่งหายไปไหนว่ะ โทรหาก็ไม่ติด ติดหญิงชัวร์เลย ชั่วจริงพี่กู
“อืม กูนอนและ ห้ามแกล้งกูเด็ดขาด”
“อืม”ทำไมมันเงียบไปว่ะ หรือกูพูดไรผิด ก็ป่าวนี่หว่า สังสัยแม่งคิดถึงแม่คิดถึงแฟนแหงๆอาการนี้อ่ะ
ชิเอลไม่รู้เลยว่าคำพูดของเค้านั่นทำให้คนที่ฟังเจ็บแค่ไหน เมื่อเค้าบอกว่า เค้าไม่มีทางชอบผู้ชายด้วยกัน คำพูดของเค้านั่นทำให้คนที่รอมากว่าสิบปีหมดกำลังใจ และไม่อยากจะหายใจต่อไปเลยด้วยซ้ำ เค้าไม่อยากฟื้นขึ้นมาโดยไม่มี ชิเอล อยู่ข้างๆอีกแล้ว
ต่อค่ะ
ห้าววววว เมื่อคืนหลับโคตรสบายเลย ไอ้เรย์ไม่ได้แกล้งผมเลยซักนิด แถมยังไม่พูดกับผมอีกด้วย =____= ใช่แล้วครับตั้งแต่เมื่อคืนมันไม่แกล้งผม พอมาตอนเช้ามันก็ไม่พูดแล้วตีหน้าเย็นชาใส่ผมด้วย เป็นไรของมันก็ไม่รู้
“เรย์”1 2 3 เงียบ
“ไอ้เรย์” 1 2 3 เงียบ
“ไอ้เรย์ เป็นอะไรทำไมไม่คุยกับกูห้ะ”ยังเงียบอยู่ มันเป็นอะไรว่ะแม่งกูหงุดหงิดๆๆๆๆโว้ยยยย เรียกก็แล้วด่าก็แล้วแม่งก็ยังเงียบ
“มึงเป็นไรก็บอกกูดิว่ะ อย่ามาทำแบบนี้กูเกลียด อกหักไง”
“อือ”อึ้งครับ พึ่งเคยเห็นผีอกหัก แล้วมันอกหักได้ไงว่ะมันก็อยู่กับกูทั้งวันนี่หว่า เอ๊ะ หรือมันจะแอบไปหาแฟนมันมาว่ะ ไปตอนไหนอ่า
“โทษทีที่ด่าอ่ะ กูไม่รู้มึงพอจะเล่าให้ฟังได้ป่ะ”คือก็ไม่ได้เป็นคนดีแต่อย่างใด แต่ต่อมความเสรือกมันเริ่มทำงานแล้วน่ะสิ -__-
“ไม่มีไรมากหรอก ก็แค่กูรักเค้ามาเป็นสิบปีรอเค้ามาตลอด แต่เค้ากับพูดตัดขาดแบบไร้เยื่อใยน่ะ มันก็เลยเจ็บ เจ็บจนจุกไม่รู้ว่าจะพูดอะไร โทษนะทีทำให้รำคาญน่ะ”
::REY::
หลังจากพูดแบบนั้นไปชิเอลก็พูดเชิงปลอบใจผมบอกให้ผมมีกำลังใจ แต่มันไม่มีทางรู้หรอกกำลังใจที่ผมต้องการมากที่สุดนั่นคือมัน ฮึ โง่เนอะรอตั้งนานอุตส่าห์เจอกันทั้งที ทั้งๆที่ตามหาจนพลิกแผ่นดิน แต่กลับถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย
หลังจากมันไปได้ไม่นาน ผมก็ทำตัวปกติคือนั่งๆนอนๆไปเรื่อยๆรอเวลาจนกว่ามันจะกลับมา แม่งอยู่แบบนี้แม่งน่าเบื่อว่ะ วันหลังตามไอ้ชิเอลไปม.ดีกว่า อยู่แบบนี้แล้วแม่งเคว้งคว้าง รอร๊อรอเวลา เมื่อไหร่มันจะมา ออกไปเดินเล่นดีกว่า
ตอนนี้ผมอยู่ป้ายรถเมล์ที่ผมมักจะเห็นไอ้ชาบูเพื่อนสนิทตัวน้อยของผมมานั่งแถวนี้ประจำเวลาเครียด ส่วนเหตุที่เวลาเครียดมันมักจะมานั่งก็เพราะว่าที่นี่คนเยอะดีแล้วก็สาวๆมหาลัยก็ชอบมาแถวนี้ มันเลยทำให้ไอ้บูชอบมา
‘ไอ้เรย์อยู่ไหนว่ะ’ ต้องกลับห้องและสิ
“ไรมึง แหกปากทำไม”เมื่อกี๊ผมใช้วิชาหายตัวมาครับ เลยไวหน่อย
“จะไปมั๊ย หาพี่หมอมึงอ่ะ”
“ไปสิว่ะ”
“รีบๆไป กูง่วงนอน”นอนๆๆๆ นอนตลอดอ่ะมึง เคยคิดจะลุกขึ้นมาเล่นกับกูบ้างมั๊ย มึงรู้ป่าวว่ากูเหงา T^T แบ๋วไปและกู -__-
ทักทายจ้าาาาา >///< ไรต์ชื่อแป้งนะค้ะ มีอะไรจะถามก็ฝากไปที่คอมเม้นต์นะคะ ยังไงๆก็ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ ><' ตอนน่าจะเป็นตอนของพี่หมอกับน้องชาบูนะคะ ตอนนี้ขอตัวไปแต่งก่อนนะคะ บ๊ายบาย ฟิ้วววววว
ปิดท้ายจ้าาาาา ><* พี่เรย์จ้า
ความคิดเห็น