คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Chapter 2
“ผี”
สิ้นสุดคำพูดของบุคคลตรงหน้า เหมือนสมองของผมกำลังประมวณผลอยู่ ผี ที่เค้าเรียกกันว่า วิญญาณ น่ะหรอ ผีที่ทะลุกำแพงได้หายตัวได้นั่นหรอ แต่เดี๋ยวนะผีนี่ต้องหน้าตาน่ากลัวไม่ใช่หรอ แล้วทำไมไอ้ผีตัวนี้มันหล่อจังว่ะ มึงเป็นผีหรือเทวดากันแน่ไอ้เวร
“ผีที่เป็นวิญญาณป่ะ(?)”ผมถามเพื่อความแน่ใจ เผื่อเค้าบอกว่าฝีแล้วผมได้ยินผิด
“ใช่”ชัดเจน บุคคลตรงหน้านั่นมันเป็นผีครับ ผีตัวจริงๆตัวเป็นๆเลยครับ
O_O ขณะนี้หน้าผมเหวอมากครับ แบบว่ากำลังช็อคอ่ะ
“อย่ากลัวนะเว้ย”ไอ้ผีตรงหน้าดูลุกลี้ลุกลนเมื่อเห็นผมทำหน้าแบบนี้ มันคงกลัวว่าผมเป็นผมเหมือนคนอื่นเวลาเจอผีแหงเลย -_-
“ไม่ได้กลัวเว้ย แค่ตกใจที่อยู่ๆก็เจอผี -__-”
“ห้ะ!!!”
“เดี๋ยวมาแปปนึง” ผมเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วยินปากกากับสมุดเล่มจิ๋วของผมมา แล้วเดินไปหาไอ้ผีที่ตอนนี้มันช็อคไปแล้ว อันที่จริงกูนี่ต้องช็อคไม่ใช่มึง
“เซ็นให้หน่อย -__-”
“ห้ะ!!!”
“ห้ะอะไรของมึงนักหนา กูบอกให้เซ็นอ่ะเซ็น หรือว่ามึงเซ็นไม่เป็นอีก -__-”
“นี่กูเป็นผีนะไม่ใช่ดารา มึงจะให้กูเซ็นทำไม =__=” ตอนนี้ผมกับมันกำลังเล่นสงครามประสาทหน้าตายกันอยู่ใช่มั๊ยครับ
“ก็กูอยากได้ลายเซ็นผี ไม่ใช่ลายเส้นดารา”
“กูจับสิ่งของไม่ได้ เซ็นให้มึงไม่ได้หรอกว่ะ ว่าแต่มึงไม่กลัวผีหรอว่ะ”
“ไม่ มึงรู้มั๊ยความฝันของกูตั้งแต่ออกมาดูโลกคืออะไร”
“คืออะไรล่ะ”
“การได้เจอผีตัวเป็นๆไงล่ะ แล้วตอนนี้ความฝันก็เป็นจริงแล้ว โอ้วจอร์จมันยอดมาก”ผมพูดแล้วประกอบด้วยท่าทางจนไอ้ผีตรงหน้าถอนหายใจเฮือก แต่ผมพูดจริงๆนะ ผมอยากเจอผีที่สุด ผมอยากเก็บผีไว้ดูเล่น ฮิฮิ เอาไว้ให้คุณป๊ากับคุณนายดูดีกว่า ^..^
“ว่าแต่มึงชื่อไรอ่ะ”
“ชิเอล หรือว่าเชล แต่ห้ามเรียกเชลนะเว้ย คนสำคัญเท่านั้นที่เรียกได้ โอเค๊ (?)”
“เออ กูชื่อเรย์ มึงเห็นกู มึงไม่กลัวกูงั้นมึงก็ต้องช่วยกู”พร่องงง หาเรื่องให้กูช่วย โด่สัดนี่ กูไม่ช่วยกูขี้เกียจ
“ช่วยไร”
“พากูเข้าร่าง คือว่าตอนนี้กูยังไม่ตายแต่กูเข้าร่างไม่ได้ พอกูเข้าร่างไม่ได้กูก็ต้องอยู่แบบนี้จนกว่าจะตายจริงๆ”หืมม เรื่องนี้น่าสนเว้ย แล้วจะทำไงถึงจะเข้าร่างได้ว่ะ กูนักศึกษานะสาด ไม่ใช่หมอผีหรือคุณ ริวจิตสัมผัส
“เออ ๆ กูนอนก่อนนะ วันนี้กูเหนื่อย เจอแต่เรื่อง”เฮ้อ จะว่าไปวันนี้นี่ก็เหนื่อยตั้งแต่เช้าเลยนะเนี่ย เฮ้อออ อะไรกันนักหนาว่ะ ของหลับให้มันสบายซักหน่อยดีกว่า
::NINE::
สวัสดีคร้าบ ท่านผู้อ่านนนที่น่ารักทุกคน ตัวกระผมนี้มีชื่อว่าไนน์ครับ อยู่ปี4เรียนที่เดียวกับชิเอล แต่คนละคณะ อันที่จริงผมก็อยากให้เรียนคณะเดียวกันกับชอเอลเลยล่ะครับ >///< พูดแล้วก็เขิน อ๊ะๆๆ นี่พวกคุณรู้แล้วใช่ม๊าว่าผมชอบชิเอลอ่ะ รู้แล้วเหยียบเลยนะ ห้ามบอกชิเอลเด็ดขาด
วันนี้ผมมาเดินเล่นแถวสีลมครับ แบบว่าว่างมากกกแล้วก็อารมณ์ดีด้วยครับ ฮิฮิ ว่าจะซื้อของกินไปฝากชิเอลซักหน่อย แต่ว่าน๊าจะซื้ออะไรดีหว่า (?)
ตุ้บ!!!
“ขอโทษครับ”สงสัยจะอารมณ์ดีไปหน่อยมั๊ยกูเลยเดินชนใครก็ไม่รู้ แต่แม่งตัวเล็กกว่าชิเอลอีกนะเนี่ยแต่อย่าเพิ่งสังเกตลักษณะแม่งเลยเกิดแม่งตัวเล็กน่ารักผิวขาวแต่ถ้าหน้าไม่ผ่านขึ้นมากูก็ผิดหวังอย่างแรงอ่ะดิ ช่วยเก็บของก่อนดีกว่า
เก็บไปเรื่อยจนถึงชิ้นสุดท้ายผมกับมันหยิบพร้อมกันเลยทำให้ผมจับมือมันอยู่ ตัวแม่งโคตรหอมเลยว่ะ แต่กลิ่นนี้แม่งคุ้นๆ แถมตาขวากูก็กระตุกใหญ่เลย เป็นไรฟ่ะ กระตุกยิกๆเลยนะมึง
“ขอโทษครับ/ขอโทษนะครับ”ผมกับมันพูดพร้อมกันแล้วมันก็ยืนขึ้นเต็มความสูงที่น่าช็อคเพราะส่วนสูงแม่งเท่าๆไอ้เด็กแอมแปร์เลยครับ แต่ก็ต้องช็อคไปกว่านั้นเมื่อแม่งเป็น......
ไอ้แอมแปร์ ไอ้เด็กนรก ไอ้เด็กจัญไร ไอ้เด็กนรกแตกกกก
“เห้ยมึง/มึง”พร้อมกันอีกแล้วครับ วันนี้กูอารมณ์เสียมากกก
“ถอยไป กูจะกลับบ้านตะกวดอย่าขวางทาง”โห่!!! พูดงี้ไม่ต้องกลับบ้านแล้ว ไปเล่นวิ่งไล่จับกับกูที่สนามมวยดีกว่ามั๊ยครับ
“งั้นควายก็เดินสิครับ”มึงว่ากูได้กูก็ว่ามึงได้
“ก็ควายขวางอยู่ จะให้กูเดินได้ยังไงล่ะครับ”เหอะ
“ถามจริงมึงเป็นไรนักหนาว่ะ ถึงพูดดีๆกับกูไม่ได้เลยไง๊”พูดจริงๆครับ ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกมันไม่เคยที่จะพูดดีๆกับผมเลย แม่งกูอายุมากกว่ามึงนะครับไอ้เด็กปากมอม
“มึงไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่ แล้วก็ไม่ใช่ผัวกูนิ่ ทำไมกูต้องพูดดีด้วย”มันพูดแล้วทำท่าทางกวนตีนครับ พูดแบบนี้เดี๋ยวกูก็จับกดแม่งเลย หน้าตายิ่งน่ารักน่าชังอยู่ด้วย เพราะงั้นไม่ใช่เรื่องยากที่กูจะ(ทำใจ)กดมึงซะ
“หืมมม กูอยากจะลองซะแล้วสิ”
“ลองไรมึง”มันมีสีหน้าหวาดๆอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้จะเก็บเอาไว้ก็ตาม หึหึ
“ลองเป็นผัวมึงไงครับ”ผมพูดแล้วทำท่าทางเหมือนคนโรคจิต
“อะ...ไอ้ชั่ว...กะ...กูไม่กลัวมึงหรอก”ดูสถานที่ตรงนี้ก็โอนะ คนน้อยดีมีไม่กี่คนเอง คงจะไม่ว่าถ้าผมจะ.....หึหึ
“ไม่กลัวกูจริงหรอ”พร้อมกลัวไปหามันแต่มันก้าวหนีผมแบบก้าวต่อก้าวเลยครับ เก่งแต่ปากจริงๆหึ ผมก้าวไปเรื่อยๆมันก็เหมือนกันครับ จนตอนนี้มันกำลังจะติดกับกำแพง แต่เหมือนเจ้าตัวยังไม่รู้เรื่องครับว่าอีก2ก้าวมันจะติดกำแพงแล้ว แต่เหมือนมันจะเพิ่งคิดอะไรออกเลยหันหลังให้ผมแล้ววิ่งไป......
....ชนกำแพง....
ผมต้องหอบไอ้เด็กโง่ที่แม่งวิ่งชนกำแพงจนสลบไป กูผิดเองล่ะที่แกล้งมึง แม่งวิ่งไม่ดูห่าอะไรเลยลำบากกูอีกแม่งงงง
ผมต้องพามันมาคอนโดครับ ขืนกลับบ้านไปแม่ด่าตายห่าเดี๋ยวคิดว่าผมฝาดหัวไอ้เด็กนี่จนมันสลบแล้วลงเข้าบ้านอีก ไม่เอาล่ะคอนโดล่ะดีสุด แต่ไอ้ห่านี่ซื้ออะไรนักหนาว่ะ ของมึงเอาไว้ในรถนี่แหละพะรุงพะรังชิบหาย
ผมอุ้มมันอย่างง่ายดาย ก็ตัวแม่งเบาอย่างกับปุยนุ่นส่วนสูงนี่ไม่ต้องพูดไม่น่าเกินร้อย170อ่ะ ถ้ามองมันดีๆผมว่ามันก็น่ารักดีนะ ตาโตๆหน้าขาวๆจมูกโด่งๆ ปากแดงๆ โหยสัดยิ่งพูดก็เหมือนตบะกูจะแตก มึงนอนในห้องกูไปแล้วกัน กูนอนโซฟาห้องรับแขกพอ ขืนนอนห้องเดี๋ยวกับมึง มีหวังกูได้แดรกมึงจนไม่เหลือแม้แต่กระดูกแน่ๆเลย =____= แม่งทำใจลำบากว่ะ
สวัสดีจ้า เค้าอัพต่อแล้วนะ แต่ตอนนี้มันยังงงอยู่เลยใช่มั๊ยล่ะ อย่าว่านะ T^Tก็ไรต์เพิ่งตื่นมาปั่นลงเว็บอ่ะ สมองมันเลยเบลอๆเอ๋อๆคิดไรไม่ค่อยออก อิอิ ไว้ท่าไม่เวิร์คจริงๆ เดี๋ยวเค้าแก้ไขให้นะ ^____^
ความคิดเห็น