คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 18
Chapter 18
::PEY::
“พาย โคโลญจน์กูเอาขวดใหญ่นะ”ร่างสูงที่เดินไปหน้าชั้นโคโลญจน์ถาม ผมพยักหน้าน้อยๆแล้วเดินเลือกของไปเพลินๆ ตอนนี้ผมมาซื้อของกันน่ะครับ ไม่ได้มาสวีทกันสองคนนะ อย่าคิดแบบนั้น เค้กก็มาด้วย วันนี้เป็นวันหยุดครับ พวกผมเลยขนกันมาเดินซื้อของที่ห้าง
“พี่พายคะ เดี๋ยวเค้กขอขึ้นไปดูร้านหนังสือชั้นบนหน่อยนะคะ ^^”ยัยเค้กบอกแล้วเดินขึ้นชั้นบนไปอย่างสบายอารมณ์ หลายวันมานี้ยัยเค้กดูหมองไปเยอะมากถึงแม้จะพยายามทำให้ตัวเองดูสดใสก็เหอะ ยังไงๆผมที่ดูแลน้องมากว่าสิบปีก็ดูความผิดปกติของน้องตัวเองออก
“วันนี้อยากกินสลัดอ่ะ ภรรเมียทำให้กินได้ป้ะคร้าบ”ไอ้โซนิคพูดทะเล้นๆพลางเอาหน้ามาถูกๆไถๆกับไหล่ผม แล้วทำหน้าออดอ้อนผมอย่างสุดฤทธิ์
“คิดก่อน”ผมบอกแล้วเดินหนีมันทันที คิดไม่อยากจะบอกซักเท่าไหร่ว่าช่วงนี้ผมรู้สึกว่าผมจะมุ้งมิ้งน่ารักกับไอ้โซนิคเกินเหตุแล้วนะครับ คือมันไม่ชิดไง
“ถ้าไม่ทำกลับไปได้กิน ‘น้ำ’ สลัดเมียแน่อ่ะ”มันบอกเสียงแข็งแล้วเชิดปากขึ้นยกมือกอดอก สาวๆที่เห็นต่างพากันแชะภาพมันกันใหญ่เลยครับ เหอะ!
ผมไม่สนใจมัน แต่เดินต่อมาเรื่อยๆจนมาถึงโซนอาหาร ผมเดินเลือกผักที่จะเอาไปทำสลัดทันที ไอ้โซนิคเห็นแบบนั้นก็เดินยิ้มแป้นหน้าตาบานชื่นทันที กูมีผัวหรือลูกว่ะ =__=
เดี๋ยว! ผัวอะไร อะไรผัว ?
ชักจะแรดและกู ใครทำกูใจแตกแบบนี้ว่ะ =____=^^
“พาย”สียงไอ้โซนิคเรียกผม ผมเลยหยุดเดินแล้วกันไปมองร่างสูงแทน
แชะ!
ถ่ายรูปครับถ่ายรูป อืม เดี๋ยวมันจะเป็นรูปสุดท้ายของชีวิตมึง!
“น่ารักอ่ะ ตั้งเป็นรูปหน้าจอดีกว่า ><”มันพูดอะไรงึมงำๆของมันอยู่คนเดียวก่อนจะทำท่าเด็กได้ของเล่นใส่ผม นั่น ยิ้มใส่อีก -____-^^
ติ๊ดๆ!
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปกติผมไม่ยักจะเปิดดูนะแต่คราวนี้ผมกลับรู้สึกแปลก มันรู้สึกประมาณว่ายังไงก็ต้องเปิดดูให้ได้อะไรประมาณนี้
‘ระวังตัวด้วย!!!’
ทันทีที่อ่านข้อความนี้ผมก็หันซ้านขวาทันที พอหันไปผมก็เห็นร่างสูงของ(อาจจะเป็น)ผู้ชายวิ่งไปอย่างเร็วในมือถือโทรศัพท์อยู่ ผมไม่รู้ว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายเพราะเขาใส่แจ๊กเก็ตฮู้ดสีกำกับกางเกงขายาวสีดำ ผมไม่รู้ว่าเขาเป็นใครรู้แต่ว่าผมคุ้นๆเท่านั้น
“นิค โทรเรียกเค้กด่วน บอกเค้กไปเจอกันที่บ้านเลย”ผมสั่งเสียงเข้ม
“ทำไมอ่ะ ?”
“ไม่ต้องและ โทรหาเค้กแล้วให้เค้กไปห่ชิม่อนเลย เดี๋ยวกูจะโทรบอกชิม่อนเอง”ผมบอกเสียงเครียด แล้วเดินไปโทรหาชิม่อน ก่อนจะฝากเค้กให้ชิม่อนดูแลก่อน ถ้าเค้กกับไปกับผมไม่ปลอดภัยแน่ แต่ตอนนี้ผมจะเอายังไงกับโซนิคดี มันต้องไม่ยอมไปแน่ๆ
“ไปจ่ายตังค์”ผมสองคนเดินไปที่เคาท์เตอร์แล้วคิดเงินเรียบร้อย ก่อนจะเดินออกมาจากห้างตรงไปที่จอดรถชองโซนิคทันที ผมเดินไปเรื่อยๆในระหว่างที่ใจก็เต้นตุ้มๆต่อมๆ ผมกลัวมันจะมาเจอผมกับโซนิค เจอผมไม่เป็นไรแต่ถ้ามันเจอโซนิคผมรับไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าพวกมันจะทำอะไรอีก
“พาย เป็นอะไรหรือป่าว ?” โซนิคถามผม เมื่อเห็นท่าทางแปลกๆของผม
“ป่าว”ผมตอบสั้นๆแล้วรีบจ้ำกลับไปที่รถ ทันทีที่เปิดรถผมก็เปิดเก๊ะในรถเพื่อหยิบปืนที่ผมซ่อนไว้ในรถของโซนิคออกมาสองกระบอก มันตกใจทันทีเลยครับที่ผมยื่นปืนให้มัน
“ฮะเฮ้ย เอามาทำ.....”
ปั้ง!!!
เสียงปืนดังขึ้นทันที แต่เหมือนจะยิงขู่มากกว่า ผมเห็นไอ้ตัวการที่ยืยจังก้าเล็งปืนมาที่นิคผมเลยเล็งปืนไปที่มันบ้างแล้วยิงอย่างไม่ลังเล ถ้าผมลังเลแม้นาทีเดียวนั่นหมายกึงชีวิตของโซนิค!!!!
ปั้งๆ
ผมยิงสวนไป มันเองก็ยิงสวนกลับมา แต่ด้วยความที่ไอ้โซนิคมันรักรถมากมันเลยเปิดประตูรถออกไปยืนด่าไอ้พวกนั้นโดยไม่คิด
“ปั้ง โอ๊ยย!!!”ร่างสูงร้องลั่นเมื่อลูกกระสุนวิ่งผ่านต้นแขนของเขาไป มันไม่ผ่านไปอย่างเดียว มันดันฝากรอยไว้ด้วยนี่สิ แย่!!!
“ไอ้ควายเอ้ย”ผมสบถ แล้วเปิดประตูรถอย่างเร็วเพื่อที่จะไปลากร่างสูงที่แสนโง่เง่าให้มาหลบพ้นลูกกระสุนที่สาดมาไม่ยั้ง
“เค้าเจ็บง่ะ ภรรยา”มันบอกแล้วทำหน้าตาหน้าสงสาร แต่เวลานี้.......
....มึงยังมีอารมณ์เล่นเนอะ!!!!!!....
ผั๊วะ!!!!!! ผมลากไอ้โซนิคออกมาจากบริเวณนั้นแล้วจัดการตบหัวมันทันที มันร้องโอดโอยแทบตาย เหอะสม!
“เล่นเหี้ยไรว่ะ ?”ผมด่ามันทันที มันมองผมแล้วทำหน้าหงอยๆ ผมเลยยัดปืนอีกกระบอกใส่มือมันก่อนที่ตัวเองจะเปลี่ยนกระสุนปืนทันที
ปั้งๆๆ เสียงปืนยังดังระงมดูเหมือนว่าจะไม่มีการหยุดลงง่ายๆ
“เอามาทำไม”โซนิคถามผม
“เอาไว้ป้องกันตัว”ผมตอบมันสั้นๆแล้วคอยยิงตอบโต้พวกมันเป็นระยะๆ ป่านี้แลมโบกี่นี่สีแสบทรวงของไอ้โซนิคคงพรุนหมดแล้ว เหอะ จบงานนี้มันร้องไห้ตายแน่ =___=^^^
“กูยิงไม่เป็น ไม่อยากฆ่าคนด้วย”มันตอบแล้วโยนปืนกลับมาให้ผม เห้ย! เชี่ย! เดี๋ยวปืนแม่งก็ลั่นหรอก
“แค่จับปืนให้มั่นเล็งเป้าเหนี่ยวไก แค่นี้แหละ”ผมบอกมัน
“ตะ แต่”มันอึกอักๆ
“เลือกเอา ให้มันฆ่ามึงหรือมึงฆ่ามัน”ผมบอกเสียงเฉียบขาดก่อนจะจับแขนของโซนิคมาดู แผลไม่ลึกมากมันคงทนได้ แค่ถากๆเอง
“พาย...กูกลัว”มันบอกผมเสียงแผ่ว ผมเลยหันไปมองมันก่อนจะประกบริมฝีปากของตัวเองแนบลงกับริมฝีปากหนาหนุ่มของอีกฝ่าย ไม่มีการรุกล้ำเข้ามาภายใน ผมขบริมฝีปากอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะผละออก โซนิคมองผมตาหวานฉ่ำ
“ระวังตัวนะ”ผมบอกเบาๆแล้วผละตัวออกมา ก่อนจะหันไปยิงตอบโต้อีกฝ่ายที่สาดกระสุนมาจนรถของโซนิคเละไปหมด กระจกแตกหมดทั้งคัน!!!
ปั้งๆๆๆๆ
จู่ๆก็มีคนอื่นชุดนึงวิ่งเข้ามาประมาณ3-4คนแล้วสาดกระสุนใส่ไอ้พวกที่ยิงพวกผมตายเรียบ ภายในไม่กี่นาที แล้วพวกนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว คือ พวกที่มาช่วยผมเป็นใคร ใครของชิม่อนหรือว่าคนของป๊า แต่ถ้าเป็นคนของชิม่อนกับป๊าก็ต้องวิ่งมาหาผมสิ แต่นี่พวกเขาหนีไปหมด
ใคร ?
ผมไม่รู้จริงๆ!
“พาย”เสียงไอ้โซนิคเรียกผม ผมหันไปมองเห็นมันทำหน้างงใส่เหมือนจะถามว่า ‘เมื่อกี้เกิดไรขึ้นว่ะ’ กูก็ไม่รู้ ผมคงตอบได้แค่นี้
ผมส่ายหัวแล้วเดินไปออกจากบริเวณนั้น ปืนผมก็เก็บเข้ากระเป๋าสะพานใบใหญ่ของไอ้โซนิค โซนิคเดินตามมามือนิคกำแขนที่โดนกระสุนไว้ มันคงเจ็บน่าดู ผมลืมไปว่ามันเกิดมาเป็นคุณหนูไม่ได้ผ่านการฝึกแบบผม ไม่ได้เล่นกับปืนจนชินแบบผม
ผมมองร่างสูงที่พยายามกำแผลตัวเองให้แน่นขึ้นตลอดเวลา โซนิคมุมนี้ไม่ได้ดูเหมือนโซนิคที่วันๆเอาแต่กวนประสาท แต่กลับเป็นโซนิคที่ดูเข้มแข็งและพยายามยืนให้ได้ด้วยตัวเอง ผมมองมันยิ้มๆก่อนจะเดินไปจับแขนที่เจ็บของมันไว้แล้วจูบลงที่แผลของมันเบาๆ เวลามี่เป็นแผลผมชอบทำแบบนี้
“พาย เลือดนะเว้ย”โซนิคโวยวายแล้วใช้แขนอีกข้างที่ไม่มีเลือดปากเช็ดปากผมอย่างเร็ว
“ไม่รู้สึกดีหรอ”ผมถาม แล้วสบตากับร่างสูงกว่า
“รู้สึกดีสิ แต่มันเลอะมั๊ยล่ะ สกปรกป่ะล่ะ ?” มันตอบหน้ามู่
ผมไม่ตอบอะไรต่อแค่ดึงอีกฝ่ายมากอดเบาๆ อบอุ่น ความรู้สึกที่ผมรับได้ตอนนี้ โซนิคเองก็กอดตอบผมเหมือนกัน
ปิ๊นๆๆ
เสียงแตรรถทำให้ผมผละออกจากร่างสูงแล้วหันไปมอง เห็นชิม่อนนั่งอยู่ในรถทำหน้าตาแบบโคตรเซ็งใส่ผม
“จะขึ้นมั๊ยเนี่ย ฉันรีบ!!!”ชิม่อนพูด ผมเลยจูงมือโซนิคให้ไปนั่งในรถ โดยที่ผมนั่งหลังกับโซนิค
“ส่งคอนโดใช่ป้ะ ?”ชิม่อนถาม ผมพยักหน้า
“นายรู้มั๊ยว่าพวกนั้นเป็นใคร ?”ผมถามชิม่อน ชิม่อนส่ายหัวทันที
“ฉันไม่รู้ แต่ที่ฉันรู้คือตอนนี้มีอยู่2พวกที่ตามนายอยู่ อีกพวกนึงตามฆ่านายส่วนอีกพวกตามฆ่าพวกที่ตามฆ่านาย หรือก็ช่วยนาย”ชิม่อนตอบหน้าสบายๆ
“นายพอจะรู้มั๊ย”
“ไม่เลย ฉันไม่รู้ว่าใครช่วย แต่คนที่สั่งฆ่าคงไม่พ้นไอ้ไนท์แมร์”ร่างหนากระตุกยิ้มร้าย ส่วนโซนิคก็นั่งทำหน้างงใส่พวกผม
ตลอดทางที่กลับคอนโดภายในรถเงียบกริบ มีแต่เพียงเพลงที่คลอไปเบาๆเท่านั้น แต่ชิม่อนก็เป็นคนทำลายความเงียบนั่น
“เค้ก ฉันจะดูแลให้ก่อน นายดูแลไอ้ไก่อ่อนนี่คนเดียวคงเหนื่อยพอแล้ว”ดีนะ ที่มันหลับไปแล้ว อย่าไปเรียกมันแบบนั้นให้มันได้ยินเชียวล่ะ เดี๋ยวจะได้ขึ้นสนามมวยซะก่อน เพราะถึงมันจะไม่เก่งในการใช้อาวุธแต่เรื่องชกต่อยโซนิคก็ไม่เป็นรองใคร เพราะมันเองก็เคยแข่งชกมวยมาก่อน เห็นว่าชนะด้วยมั้ง แต่เพราะแม่มันทนเห็นหน้าของมันมีแผลไม่ได้เลยให้เลิกซะ
ผมรู้มาจากพวกน้ำข้าวน่ะ
“มันคงยังไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่นี่ใช่มั๊ย ?”ผมถามเพื่อความแน่ใจ
“คงจะรู้นานแล้ว”
“…..”
“แต่ไม่กล้าลงมือในนี้ต่างหาก นายอย่าลืมสิว่าที่นี่ป๊าฉันเป็นเจ้าของ แล้วนายก็รู้ว่าถ้าใครทำอะไรให้ป๊าฉันไม่พอใจ เรื่องมันก็จะจบแบบไม่สวย J”ชิม่อนยิ้มให้ผมอย่างสยอง ผมพยักหน้าแล้วลงจากรถโดยที่ไม่ลืมปลุกโซนิคให้ตื่น มันตื่นแล้วก็เดินกลับมาที่ห้องอย่างงง
ใช่! พ่อของชิม่อนกับชิเอลน่ะโหดมาก ถ้าใครทำให้ท่านไม่พอใจท่านสามารถฆ่าหรืออาจทำให้ล้มละลายได้ในทันที แต่เพราะท่านเป็นคนที่อารมณ์ดีและไม่ค่อยไม่พอใจกับเรื่องอะไร หลายครั้งที่หลายคนพยายามทำให้ท่านล้มละลาย แต่ท่านกับมีแต่ดีขึ้นๆต่างกับคนที่จะทำให้ท่านล้มละลายกับเป็นฝ่าล้มละลายซะเอง บางคนถึงกับฆ่าตัวตาย เพราะฉะนั้นท่านไม่ใช่คนที่จะมีใครกล้าหือด้วยนัก ไม่ว่าจะในประเทศหรือต่างประเทศ ทุกคนต่างรู้กิตติมาศักดิ์ของท่านดี
::SONIC::
“เมียจ๋า ผัวอยากดูฮาชิม๊า ^-^”ผมพูดพลางเอาหัวกระแซะๆไหล่อีกฝ่ายๆ พายทำหน้านิ่งๆใส่ผม แล้วผลักหัวผมบอกอย่างเบามือ.......ซะที่ไหนล่ะว่ะ! เมียผมก็ยังคงเป็นเมียผมอยู่วันยังค่ำ สเต็ปครับ ผลักผมอย่างแรงด้วยส้นตีน เออ ส้นตีนจริงๆอ่ะไม่ได้เปรียบเทียบ -____-
ดีได้วันเดียวอ่ะ!!!
“อยากดูก็ไปซื้อแผ่นสิ!”พายบอกผมเสียงเรียบ แล้วหันไปอ่านนิยายอีก ตอนนี้มันติดนิยายเรื่องนี้ครับ นิยายโรคจิต!!!!
ความจริงก็ไม่ใช่นิยายโรคจิตหรอก แต่เป็นพวกนิยายฆาตกรรมโหดอะไรเทือกๆนี้ แต่ที่ผมเรื่องมันนิยายโรคจิตเพราะไอ้พายมันอ่านไปหัวเราะไปน่ะสิ!!!!
ที่โรคจิตเนี่ยคงเป็นไม่ใช่นิยายหรอก คงเป็นเมียผมมากกว่า -____-!!!!!
“พายเลิกอ่านแล้วหันมานี่”ผมว่าแล้วยึดนิยายนั่นมาไว้ในมือก่อนจะโยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใส่ใจ ตอนนี้ผมนอนอยู่บนตียงกับพาย โดยที่ผมนอนหนุนหลังพายอยู่น่ะ ^^
ผมพลิกตัวขึ้นมาคร่อมพายไว้ แล้วเอสมือทั้งสองข้างจับใบหน้าพายให้มองผมชัดๆ มันมองผมตาปริบๆ มองเหมือนเห็นสัตว์ประหลาด แต่มันจะรู้มั๊ยยิ่งมองแบบนี้มันยิ่งเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆตาแป๋วๆที่ไม่เหลือความราชสีห์ที่แสนยิ่งใหญ่แบบก่อนหน้านี้อยู่เลย
ผมค่อยๆโน้มใบหน้าของตัวเองลงไปใกล้กับอีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อยๆ จนริมฝีปากเราแตะกันพายมองผมนิดหน่อยก่อนจะหลบสายตาของผม
NC เจอกันในเมล์จ้า อยากได้เรามาและเมล์กันม้ะฮะ ^____^
Take :: อุ๊ต๊ะ ว้ายกรี๊ด อีเฮียมันหิว(หื่น)อีกแล้วจ้า เผลอไม่ได้นะเฮียเนี่ย เผลอเป็น ตะครุบเหยื่อตลอด > < แต่ก็ดี นู๋ชอบบบบบ >[]<
ความคิดเห็น