คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chapter 1
“นี่ๆ พายวันนี้ไปกินข้าวกับพวกเรานะ”เสียงข้าวน้ำข้าวดังขึ้นเป็นรอบที่15ของวันนี้ น้ำข้าวพูดได้ไม่หยุดไม่หย่อนจนแฟนมันไอ้นิวเริ่มมองผมตาขวางๆและ แต่มันจะมองยังไงก็ช่างอย่าให้ผมรู้สึกว่ามันมากเกินไปล่ะกัน
“ข้าว ไอ้พายมันรู้แล้วไม่ต้องพูดมากแล้ว”ตั้งแต่ที่มีเรื่องกับไอ้โซนิค เพื่อนของไอ้โวนิคก็ลากผมมาเข้ากลุ่มโดยที่มีไอ้โซนิคคัดค้านหัวเด็ดตีนขาด และมันก็ไม่คิดจะถามผมด้วยว่าผมสมัครใจที่จะอยู่กับพวกมันรึป่าว -___-
“แหวะ”ไอ้โซนิคมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เช้าแล้วครับ ไอ้แหวะๆเนี่ย สงสัยมันจะแพ้ท้องแทนเมียมัน =___=
“ป๊อก”เจ็บครับ แต่ต้องเฉยๆไว้ ไม่ต้องสงสัยเลยครับว่ามันเกิดอะไรขึ้นไอ้โซนิคครับมันเอาปากกาส้นตีนไรไม่รู้ปาหัวผมเป็นรอบที่3แล้ว แล้วถ้ามีอีก.....
“ป๊อก”
“จารย์ครับ ขออนุญาติครับ”ผมยกมือขึ้นขออนุญาติอาจารย์หน้าห้องที่ตอนนี้หยุดสอนแล้วหันมามองผมไม่ใช่แค่อาจารย์แต่เป็นทั้งห้องหันมาจับจ้องที่ผม ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วหันไปมองไอ้โซนิคที่ทำท่าทางกวนส้นตีนใส่ผมอยู่
“หยุดปาปากกาใส่หัวกู กูเจ็บ”ผมหันไปพูดเสียงเรียบใบหน้านิ่งเฉย ราวกับที่พูดไปแค่พูดเล่น แต่เอาจริงๆกูพูดจริงครับ
“นายโชติพัทธมีปัญหาอะไรกับนายพายุภัครรึป่าว”อาจารย์หันไปถามไอ้โซนิค
“ป่าวครับ”
“ดีมาก”เสียงอาจารย์ดังขึ้นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะเริ่มเรียนต่อ
::SONIK::
เจ็บใจๆๆๆ เกลียดๆๆๆ ผมท่อง2คำนี้ไว้ในใจต้องแต่ที่มันลุกขึ้นยืนแล้วพูดประโยคนั้นออกมา มันไม่ได้เจ็ยใจที่ประโยคนั้นแต่มันเจ็บใจตรงที่ผมสู้อะไรมันยังไม่ได้เลย
ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียนแล้วครับ มันคงกลับบ้านไปแล้วหรือจะไปไหนก็ช่างหัวมัน
“เฮ้ นิคจะกลับแล้วหรอ”เสียงน้ำข้าวผู้ชายที่ไม่มีความเหมือนผู้ชายเลยซักนิดพูดขึ้น
“ป่าว”
“งั้นไปกินติมกับข้าวกับทีนิวนะ”ข้าวเป็นคนพูดเพราะครับ เว้นซะแต่ตอนที่มันเห็นเพื่อนมันเจ็บตัวหรือเพื่อนหาเรื่องคนอื่น มันจะปล่อยมึงปล่อยกูออกมาแบบไม่ยั้ง
“ข้าวนิวไม่อยากกินติมอ่า นิวหิวข้าวมากกว่า”ก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันหิวข้าวจริงๆหรือหิวน้ำข้าวกินแน่
“บ้าน่า นิวอ่ะ”
“พอซักทีเหอะไอ้คู่รักติ๊งต๊อง กูจะอ้วกอยู่แล้วครับ”เห็นด้วยกับไอ้ทีอย่างแรง แม่ม จะอ้วก แหวะ
“งั้นไปดิ เดินไปนะใกล้ๆลี่เอง ลดโลกร้อนมั่งไรมั่ง”ข้าวพูดแล้วเดินไปโดยไม่รอใครแม้กระทั่ง ผัวมันเอง
ถึงแล้วครับ ร้านไอติมส่วนชื่อร้านชื่อห่าไรไม่รู้ เพราะกูไม่ทันได้ดู
“เฮ้ๆ นิคมึงดูโน่นน่ารักเชี่ยๆอ่า ทั้งชายทั้งหญิงเลยวุ้ย”เสียงไอ้นิวพูดทำให้ผมหันไปมองก็เจอกับสาวน้อยน่าตาน่ารักอย่างกับตุ๊กตาบลายธ์นั่งข้างๆกับหนุ่มน่าหวานราวกับผู้หญิง บร๊ะเจ้า โลกนี้มันช่างสดใสจริงๆที่ได้เจอพวกเธอ
“แต่ดูเหมือนเจ้าของจะมาแล้วว่ะ”คราวนี้มาเป็นเสียงไอ้ที แต่ไหนล่ะว่ะเจ้าของอ่ะผมสงสัยได้พักนึงก็เจอกับผู้ชายร่างสูงพอๆกับผมเดินมาหอมแก้มผู้ชายหน้าหวานคนนั้น อ๊ากกกกก หอมแก้มไม่แคร์สื่อด้วย แรงส์!!!
หันกลับโดยด่วน บ่องตรง เขิน(แทน)จุงเบย (มึงเคะมาก//ไรท์)
“เฮ้ มาอีก1แล้วอ่ะ”เสียงของข้าวทำให้ผมหันไปมองอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นคนที่ผมรู้จักซะด้วยแถมยังเป็นคนที่เกลียดอีกต่างหาก จะเป็นใครไปได้นอกจาก ไอ้พาย
“เฮ้ย นั่นมันไอ้พายไม่ใช่หรอว่ะ”
“มันเป็นไรกับ3คนนั้นว่ะ”
“ต้องเป็นแฟนของผู้หญิงตัวเล็กๆนั่นแน่ๆเลย แม่งหาแฟนได้หน้าตาน่ารักเหมือนตัวเองเลยว่ะ”
เสียงวิจารณ์ต่างๆนานาดังเข้าโสตประสาทของผมมากมาย มีหลายโต๊ะหันมามองตรงผมกับโต๊ะของ4คนนั้นสลับกันไปมา
“ข้าวไปทักทายพายดีกว่า”พูดจบไอ้ตัวเล็กก็จ้ำๆเดินไปยังโต๊ะนั้น ก่อนจะกวักมือเลยพวกผมไปด้วย
“มีอะไรอ่ะข้าว”ไอ้นิวถามข้าวอย่างสงสัย
“ข้าวจะแนะนำให้รู้จัก บรรดาพี่น้องของพายให้”ผมทำหน้างงๆ จะแนะนำทำไม วุ่นวายๆ
“น้องผู้หญิงคนนี้ชื่อเค้กเป็นน้องของพายเรียนอยู่ ม.5”น้องเค้กยิ้มให้พวกผม ทำเอาใจละลายกันเป็นแทบๆ อ๋อยยย หมดแรง!!!
“ส่วนนี่ชื่อชิเอลเป็นลูกพี่ลูกน้องของพาย”ข้าวพูด ผมจึงหันไปมองชิเอลผู้ชายหน้าหวาน ชิเอลยิ้มให้พวกผมอย่างเป็นมิตร ทำให้ผู้ชายที่นั่งข้างๆโอบเอวชิเอลเอาไว้แน่นกว่าเดิม
“ส่วนพี่คนนี้ชื่อพี่เรย์เป็นแฟนพี่ชิเอล”
“นี่ พี่พายกินเยอะๆนะวันนี้อ่ะเพื่อเดี๋ยวจะมีเรื่องไม่สบายใจ”น้องเค้กหันไปพูดกับไอ้พาย ไอ้พายเลยหยีหัวของน้องเค้กเล่นๆ น้องเค้กเบะปากเหมือนอยากจะร้องไห้
“พาย นายเตรียมใจได้เลย ฉันว่าวันนี้มีเรื่องแน่ๆ ฮ่าๆๆ”ชิเอลพูดกับพายทำให้พยักหน้ารับรู้แล้วยิ้มบางๆให้เท่านั้น อะไรกันนี่ขนาดเป็นญาติกันมึงยังหยิ่งอีกหรอ น่าถีบชะมัด
::PEY::
“พาย กูของจีบน้องมึงได้มั๊ยว่ะ”ไอ้นิวกระซิบที่หูผมเบาๆ ตอนนี้พวกมันย้ายมานั่งโต๊ะผมกันหมดแล้ว
“ข้าว มันจะจีบน้องกู”ผมหันไปพูดกับข้าวที่กำลังหมุ่นอยู่กับการกินไอติมช็อกโกแลตหันขวับมามองไอ้นิวด้วยสายตาพิฆาตทำให้ไอ้นิวเชื่องลงอย่างเห็นได้ชัด
“คิกๆ พี่ข้าวกับพี่นิวนี่น่ารักจังเลยนะคะ”ยัยตัวเล็กหัวเราะรัว
“นี่พาย ป๊านายถอยรถไว้ให้แล้วนะ ออดี้สีขาวจอดอยู่หน้าโรงแรมน่ะ”ชิเอลบอกผมแล้วหยิบกุญแจรถออดี้ให้ผม ไม่เข้าใจทำไมป๊าต้องซื้อรถแพงๆมาให้ด้วย
“ฉันนะ อิจฉ๊าอิจฉาอยากให้คุณป๊าของฉันเป็นเหมือนป๊าของนายจัง คุณป๊ากับคุณนายของฉันอ่ะลำเอียงสุดๆ ให้รถไอ้ชิม่อนเป็นออดี้ ทีกับของฉันล่ะแค่มินิเอง T^T”ชิเอลบ่นต่อไม่หยุดจนแฟนมันต้องเอาไอติมยัดปากมัน
“อยากได้มากกว่าออดี้มั๊ยล่ะ”แฟนมันถามด้วยสาบตาเจ้าเล่ห์
“อยากสิ จะซื้อให้หรอ *0*”เห็นออร่าวิ้งๆเลยแหะ
“ยอมให้กูกด ‘อีก’ ซักทีสิ กูจะให้ทุกอย่างเลย”ไอ้ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไรหรอกนะที่มันพูดกันแบบนี้ แต่ที่ผมไม่ค่อยชอบเพราะยัยเค้กนั่งอยู่ด้วยนะสิ
“กูพูดจริงนะ ถ้าให้กูกดอีกครั้งเนี่ยกูจะให้มึงทุกอย่างเลย”เอิ่ม.....คำว่าอีกครั้งเนี่ยมันหมายความว่ายังไงว่ะ -...-
“งั้นก็ได้”อ้าว !! ใจง่ายไปป่ะ ญาติกู “แต่กูจะไม่เอารถและ กูจะหากิ๊กให้เป็นโหลเลยเพราะยังไงมึงก็ไม่ว่าอยู่แล้ว”
“ฮึ่ม งั้นกูจะกดมึงให้ลุกจากเตียงไม่ได้เลย แต่ถ้ามึงยังจะลุกขึ้นมาอีกกูก็จะกดมึงอีก”
“ไอ้เชี่ยเรย์ ไอ้ผีหื่นไปตายซะ”ถ้าได้ยินไม่ผิดชิเอลเรียกแฟนมันว่าอะไรนะ ไอ้ผีหื่น งั้นหรอ เท่าที่กูรู้สึกตอนนี้มันเป็นคนอยู่นะ ไม่ใช่ผี =..=
“คิกๆๆๆ”เสียงหัวเราะของยัยตัวเล็กกับน้ำข้าวมันช่างแบ๊วเหลือเกิน -..-
“นี่ๆ พี่พายแล้วพี่พายล่ะจะมีพี่สะใภ้หรือว่าพี่เขยให้เค้ก”อ้าว ยัยน้องนี่ เดี๋ยวก็บ้องหูซะหรอก
“แล้วเค้กอยากได้แบบนั้นล่ะ พายจะได้หาถูก”สาบานได้ว่าผมแค่พูดเล่นๆให้ยัยเค้กอึ้งเฉย ไม่มี
เจตนาว่าอยากมีปั๋วเลยซักนิดเพราะพายผู้นี่อยากมีเมียครับ
“พี่เขย”และยัยเค้กก็บ้าจี้ตอบกลับซะด้วยสิ
“แล้วก็ต้องเป็นพี่ ‘โซนิค’ ^ ^”
ยัยน้องบ้า!!!!
ทันทีที่ยัยเค้กพูดจบ ทุกคนก็เฮฮากันสุดๆมีแต่ผมกับมันที่นั่งทำหน้าเป็นหมาอดข้าว
“ไม่มีทางหรอกครับน้องเค้ก”ไม่ใช่เสียงผมแต่เป็นเสียงไอ้โซนิค
“เหอะ”อันนี้อ่ะของผมเอง
“กูกลับก่อนนะ ข้าว ที นิว พี่กลับนะครับน้องเค้ก”มันพูดแล้วลุกออกไปโดยไม่สนใจใครเลย นิสัยพวกลูกคุณหนูชัดๆ เหอะ
“เค้กพูดไรผิดอ่า เค้กแค่พูดความจริงเองนะ”นั่นแหละคือสิ่งที่ผิด
“ไม่ต้องคิดมากนะเค้ก เดี๋ยววันนี้พี่เลี้ยงเองทั้งโต๊ะเลย”ชิเอลพูดเพื่อทำลายบรรยายกาศที่มาคุๆนี่
“รวยนักหรอมึงอ่ะ”แฟนมันเองครับ ดูมันไม่น่าจะรักกันได้นะ มันไปสปาร์คกันตอนไหนว่ะ
“ป่าว แต่ผัวกูรวยอ่ะ มีไรป่าว”
>///< <<< หน้าแฟนชิเอล
O.O <<< หน้าของข้าว ที นิว
^_^ <<< หน้ายัยเค้ก
-0- <<< หน้าผมเอง
“ชิเอลมึงอย่าตลกนักนะ กูเขินสัดๆอ่ะ”ช่วยบอกกูทีว่าใครเป็น ‘ผัว’ ใครเป็น ‘เมีย’ เพราะดูจากปกติหน้าจะเป็นแฟนมันที่เป็นปั๋ว แต่ถ้าดูตอนเขินน่าจะเป็นชิเอลที่เป็นปั๋ว สรุปเรื่องนี้สรุปไม่ได้ต้องไปดูพวกมันตอนอยู่บนเตียง -0-
“เค้กอยากกลับบ้านแล้ว”ยัยเค้กพูดหน้าเศร้าๆ แต่เดี๋ยวเหมือนผมจะลืมอะไรไปซักอย่าง ตอนนี้มันเพิ่งบ่าย2เองนะ ยัยเค้กเลิกเรียนตอน4โมงไม่ใช่เร๊อะแล้วนี่ทำไมเลิกเร็วล่ะ หรืออาจารย์เค้าประชุมกันหรอ ก็คิดในแง่บวกอ่ะนะ
“พาย นายพายัยเค้กกลับเถอะ เอารถเราไปล่ะกันเดี๋ยวเราให้ไอ้เรย์ไปส่ง”ผมพยักหน้าหงึกๆให้ชิเอล แล้วรับกุญแจนังแตงโมมาจากชิเอล
ผมเดินมาทางบริเวณข้างร้านที่มีรถพอร์ชสีขาวกับมินิสีแดงจอดอยู่ ถ้าให้ทายพอร์ชคันนี้ต้องเป็นของแฟนชิเอลแน่นอน ได้ข่าวว่าแฟนมันรวยไม่ใช่เล่น
“เป็นไร”ผมเอ่ยขึ้นระหว่างการขับรถ แต่ผลที่ได้มาคือยัยเค้กยังนิ่งอยู่ไม่พูดอะไรซักคำ สงสัยจะชอบไอ้โซนิคมาก มันมีค่าขนาดนั้นเลยหรอ!!!
“เค้ก.....”
Rrrrrrrrrrrr
ผมกำลังจะหันไปพูดกับยัยเค้กแต่เสียงโทรศัพท์ดันดังซะก่อน ผมจึงหยิบโฟน5มาแนบหูแล้วกรอกเสียงลงไปแบบปกติคือรับแม่งเลยไม่ดูแม่งหรอกว่าใครโทรมา!!!
“ฮัลโหล”
[พี่ชายของ นางสาวเคติการ์หรือป่าวค่ะ]คงจะเป็นครูที่โรงเรียนของยัยเค้กละมั้ง โทรมาทำไม อย่าบอกนะว่าจะจีบกู ไม่เอานะแก่แล้ว
“ครับ”
[ขอเชิญพบที่ห้องปกครองด้วยค่ะ]ห้องปกครองอีกแล้ว!!!!
“ครับ”
พูดจบผมก็หันมามองยัยเคติการ์ตัวดี ยัยนี่จะไปก่อเรื่องอะไรอีก
“อะ เอ่อ คะ ใครโทรมาหรอ ^^”ยัยเค้กถามคะกุกตะกักแบบยิ้มๆ เวลาแบบนี้พี่ไม่ยิ้มกับเธอแล้วยัยเค้ก ผมเหยียบคันเร่งจนเกือบสุดแล้วบึ่งไปที่โรงเรียนของยัยเค้กทันที
ตอนนี้รถจอดอยู่หน้าโรงเรียนแล้ว ผรีบเดินไปห้องปกครองทันที เพราะรู้ว่าเหตุผลของการถูกเรียกมาแบบนี้คืออะไร เพราะมันไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง แต่มันจะครบร้อยครั้งแล้ว -0-
“หวัดดีครับจารย์”ผมเข้ามาในห้องปกครองสิ่งแรกที่เห็นเลยก็คือครูหน้ายักษ์ ยืนอยู่หน้าประตูมองยัยเค้กกับผมด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย = = ส่วนสิ่งที่สองที่เห็นคือมีเด็กผู้ชายตัวเล็กใส่ชุดนักศึกษายืนอยู่ข้างๆเด็กนักเรียนหัวไม่เกรียนในชุดมัธยมปลาย ดูจากท่านั่งแล้วมันน่าจะสูงกว่าไอ้คนที่ยืนอยู่อีกชัวร์ๆ
“เธอรู้ใช่มั๊ยว่าอาจารย์เรียกเธอมาทำไม เคติการ์!!!”อาจารย์หน้ายักษ์บอกเสียงเหี้ยมเกรียม แล้วมองหน้ายัยเค้กที่ยืนหน้าซีดเป็นไก่ไหว้เจ้าไปเรียบร้อยแล้ว
ผมดันตัวยัยเค้กให้ไปนั่งเก้าอี้ข้างๆไอ้เด็กผู้ชายคนนั้น ส่วนผมเองก็ยืนอยู่ข้างหลังยัยเค้ก
“ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ เคติการ์ ภูริช!!!”
“หนูผิดเองแหละค่ะ ที่ไปหาเรื่องนายภูริชก่อนแต่เค้าทำหน้ากวนบาทาหนูก่อนนะคะ”นั่นไง น้องกูเห็นน่ารักๆแบ๊วๆแบบนี้ใครจะไปรู้ว่ามันชอบขึ้นสังเวียนต่อยกับผู้ชายเป็นเล่นเป่ายิงฉุบล่ะ ถ้าจะโทษใครซักคนล่ะก็ก็คงต้องเป็นผมที่ขอให้ป๊าม๊าส่งยัยเค้กไปเรียน ยูโด คาราเต้ มวยไทย และต่างๆนานาที่ผมเรียนมาหมดแล้วเพื่อให้ยัยเค้กไว้ใช้ป้องกันตัวเอง
“นี่ ยัยเตี้ย!!! ใครเค้าไปทำหน้ากวนบาทาเธอเล่า มีแต่เธอนั่นแหละที่มองหน้าฉันอย่างกับจะฆ่ากันให้ตาย อู้ยยย”นายภูริชอะไรนั่นเถียงยัยเค้กแบบเอาเป็นเอาตาย แล้วก็ต้องร้องโอดโอยเพราะแผลที่มุมปากยังไม่หายเท่าไร ไม่ได้มีแค่ที่มุมปากนะครับ มีทั่วใบหน้าเลยทั้ง หางคิ้วขวาแตก เบ้าตาซ้ายเขียว มุมปากซ้ายแตก ไหนจะโหนกแก้มอีกข้างขวาที่บวมเปร่งนั่นอีก ก็ไม่เยอะอะๆรมากแค่มองแล้วรู้สึกเหมือนมองศพเพิ่งตายเท่านั้นเอง =_=;
“หยุดเลยนะทั้งสองคน ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอทะเลาะอะไรกัน แต่ฉันขอสั่งให้เธอเคติการ์ขอโทษนายภูริชซะ เพราะเธอทำเค้าเจ็บ”
“ไม่ค่ะ”นั่นไง จงลืมภาพของเด็กสาวตัวน้อยๆน่าตาน่ารักนั่นซะ แล้วจำเข้าไปใหม่ว่ายัยเด็กผู้หญิงที่ทุกคนเห็นว่าน่ารักนักน่ารักหนานั่นเป็นแค่ภาพที่สร้างขึ้นบดบังตัวตนที่แท้จริงที่ชอบเถียงเป็นที่หนึ่ง เอาแต่ใจเป็นที่สอง ขี้วีนเป็นที่สามและอีกบลาๆๆๆมากมายที่จะบรรยายไม่หมด เอาง่ายๆยัยเค้กนี่คือปีศาจในคราบนางฟ้านั่นแหละ =____=
“ทำไม”เสียงอาจารย์เริ่มเหี้ยมขึ้นทุกทีๆ ที่มองหน้ายัยเค้ก
“อาจารย์ก็ดูแขนหนูสิค่ะ ช้ำขนาดนี้หนูเป้นผู้หญิงนะมาทำแขนหนูช้ำแบบนี้แล้วไม่ขอโทษมันไม่เกินไปหน่อยหรอค่ะอาจารย์”ยัยเค้กยกแขนให้ทุกคนดู ถึงไดรู้ว่ามันเป็นรอยห้านิ้วช้ำๆที่ข้อแขน
“งั้นเธอก็ขอโทษเคติการ์เค้าด้วยนะ แล้วก็ผูกมิตรกันไว้ซะนะ”อาจารย์พูดแบบปลงๆ อย่าว่าแต่อาจารย์ปลงเลยกูก็ปลงไปกับเค้าเหมือนกัน
“งั้นผมขออนุญาติพาภูริชไปโรงพยาบาลนะครับ”อยู่ๆนายตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆภูริชก็พูดขึ้น
“อื้ม”อาจารย์ตอบรับ แล้วนั่งกุมขมับตัวเองทันที
“พี่ค่ะ เดี๋ยวเค้กให้พี่พ่ยพาไปก็ได้ค่ะเค้กจะไปหาหมอเหมือนกัน”ยัยเค้กเรียกนายตัวเล็กไว้แล้วพูดกับเค้า แต่ยัยเค้กจะไปหาหมอทำไมกัน
“ได้มั๊ยค่ะ พี่พาย”มาไม้นี้ไม่ได้ก็ไม่รู้จะพูดยังไงและ
“อืม”ผมตอบยัยเค้กแล้วเดินไปที่รถ ตอนแรกกะจะให้ยัยเค้กนั่งหน้ากับผม แต่คิดไปคิดมาให้ยัยเค้กนั่งหลังกับภูริชจะดีกว่าจะได้ปรับความเข้าใจกันซะ
“นายมานั่นงนี่ เค้กนั่งหลัง”ผมพูดจบยัยเค้กก็เริ่มโอดโอยจนผมต้องใช้สายตาคาดโทษไว้ ยัยเค้กจึงสงบปากสงบคำแล้วย้ายตัวเองไปอยู่ข้างหลัง
ระหว่างทางทุกอย่างดูปกติ ถ้าไม่ติดอยู่ตรงไอ้เบาะข้างหลังเนี่ยแหละ แม่งเถียงกันไม่หยุดไม่หย่อน รำคาญหูชิบเป๋ง ดูเหมือนว่าคนที่นั่งคู่กับผมเริ่มเห็นว่าผมเหยียบคันเร่งตามลำดับความคาญมากขึ้นเรื่อยจึงชวนผมคุย
“เอ่อ ขอบใจนะ”ผมหันไปมองเล็กน้อยแล้วพยักหน้าตอบ
“เราชื่อภูมิณทร์นะ เรียกมินเฉยๆก็พอ” ผมพยักหน้าให้มินอีกครั้ง มินเห็นผมเอาแต่พยักหน้าก็หน้าเจื่อนลงไปเล็กน้อย
“เอ่อ แล้วคุณล่ะชื่ออะไรหรอ”
“พาย”มินพยักหน้า แล้วเงียบไป
“นี่ ไอ้บ้าริชถอยออกไปนะเห็นมั๊ยว่ามันเบียดเนี่ย”เสียงของยัยเค้กยังคงเจื่อยแจ่วตลอดทาง
“ยัยบ้าเห็นมั๊ยว่าฉันติดประตูแล้วเนี่ย ตัวก็เล็กนั่งกินที่ชะมัด ตูดใหญ่นักไง” แน่ใจหรอว่าคำพูดพวกนั้นไว้ใช้กับผู้หญิง
“เหวอออ ไอ้ลามกนี่แน่ะๆ”ยัยเค้กเลยแจกขนมตุ้บตั๊บให้กินเสียงดังอั้กกก!!
“โอ๊ยยย มันเจ็บนะยัยบ้า”
“เรื่องของนายสิ ฉันไม่เจ็บซักหน่อย”ยัยเค้กพูดด้วยท่าทางกวนบาทา
ดูเหมือนภูริชจะเก็บอารมณ์ไว้สุดๆเลยนะนั่น เหอะน้องกูแสบจริงๆ
เฮ้ย!!!!
เอี๊ยดดดดดด!!!!!
เกือบ เกือบไปแล้ว เมื่อกี้มีรถขับปาดหน้ารถผมไปนิดเดียวถ้าผมไม่เบรกซะก่อนก็คงชนไปแล้ว มินหายใจอย่างแรงด้วยความตกใจ แต่หันไปข้างหลังเท่านั้นแหละแทบเป็นลมเลยที่เดียว ภาพตรงหน้าคือไอ้ภูริชกอดน้องสาวของผมไว้แน่นแล้วหลับตาปี๋ น้องสาวผมเองก็กอดมันไว้เหมือนกัน บอกกูทีว่ามันไม่ใช่(ว่าที่)น้องเขยกู
“ฮึ่ม!!!”ผมเปล่งเสียงออกไป ทำให้ทั้งสองคนเริ่มรู้สึกตัวแล้วผละออกจากกันแล้วหันไปคนละทาง ต่างฝ่ายต่างหน้าแดง เอ่อ......นี่ตกลงไรท์จะให้มันสองคนคู่กันป่าวเนี่ย (ไม่รู้จ๊ะพายจ๋า ต้องถามคนอ่าน///ไรท์)
“เอ่อ พายเราว่าไปเถอะเดี๋ยวมันจะเย็นแล้วนะ”เสียงของมินทำให้ผมตื่นจากภวังค์ความคิดของตัวเอง
“อื้ม”ผมตอบก็ที่รถจะเลื่อนตัวอีกครั้ง แต่ทั้งรถก็ตกอยู่ในความเงียบจนถึงโรงพยาบาล
พาย ที ข้าว อยู่คณะ นิเทศ ถ่ายรูป
นิว อยู่คณะ วิศวะ
พี่เรย์ของเราเรียนจบแล้วนะคะ เรียนบริหารค่ะ
น้องเค้กตอนนี้ อยู่ม.6แล้ว
***ตัวละครทุกตัวจะแก่ขึ้น1ปีนะค่ะ ^ ^
มีใครอยากให้น้องเคติการ์คู่กับภูริชบ้างมั๊ยเอ่ย
ฮ่าๆๆ ตอนนี้เป็นตอนแสบๆของน้องเค้ก
เป็นไงแสบพอมั๊ย ^ ^
อ้อ ไรท์ลืมบอกว่าน้องมินโผล่มาแล้ววว
อย่าเพิ่งลืมนะน้องมินคู่กับพี่ทีนะจ๊ะ
ความคิดเห็น