คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 16
Chapter 16
“วันนี้ท้องฟ้าแจ่มใสเหมาะกับการออกไปเที่ยวสุดๆเลยนะครับ”
ครืน ครืน ~
แจ่มใสพ่องมึงอ่ะ ฝนตกอย่างกับพายุเข้า ออกไปเที่ยวให้ฟ้าผ่าตายไหง ไอ้สาสสสสส
ตอนนี้ผมกำลังนั่งดูข่าวของคุณสรอยู่ สรเฉยๆไม่ใช่สรยุทธ แต่ตอนนี้กำลังจะปิดและสาเหตุเพราะฟ้าจะผ่ากูตายและ =___= แหม่! วันนี้ฝนตกผมไม่ได้ไปเรียนพายด้วยรวมถึงยัยตัวแสบด้วย ตอนนี้ยัยเค้กนอนอยู่ในห้องครับไม่รู้เป็นไรไป ดูซึมแปลกๆส่วนพายก็ทำตัวเป็นภรรเมียที่ดีครับ กำลังทำกับข้าวอยู่ น่ารักใช่มั๊ยล่า >__<
เมียผมเองแหละ ><
“อ่ะ ข้าวไข่เจียว”
=_=;; บอกทีว่าผมหูไม่ฝาด
“อะไรนะ”ผมถามร่างโปร่งที่ยืนค้ำหัวผมอยู่
“ข้าวไข่เจียว หมูหมดไก่หมดผักหมดเหลือแต่ไข่แดกไปก่อนได้ป้ะ ?”กวนตีน
อ๋อ ตั้งแต่เมื่อวานไอ้พายก็กลายร่างครับ ไม่เย็นชาแล้วคือมันมีความรู้สึกแล้วไงมันหน้าแดงเป็นแล้ว ผมโคตรดีใจเลย แต่คอนนี้ผมอยากให้มันกลับไปเป็นเหมือนเดิม เพราะ......มันกวนตีนขั้นเทพ ผมไม่นึกมาก่อนเลยว่า มันจะเกรียนขนาดนี้ -_____-
“เออ เอามากูหิว”ผมบอกแล้วกระชากจานข้าวมาไว้ในมือตัวเอง แหม่!
“วันนี้อากาศดีเนอะ”นั่นไงๆ มึงนี่น่าจับไปมัดไว้กับไอ้สรจริงๆ =___= แต่ไม่เอาอ่ะเดี๋ยวไอ้สรปล้ำมึง กูหวง!!
หลังจากที่ผมกินข้าวเสร็จ พวกผมก็นั่งดูโน่นดูนี่ไปเรื่อย โดยที่ไอ้พายก็ไปดูยัยเค้กเป็นพักๆ เพราะกลัวว่ายัยเค้กจะป่วยเอา แต่ถ้าเค้กป่วยนี่ผมว่ามันน่าจะถึงวันสิ้นโลกแล้วล่ะ - -*
“พาย มึงว่ามึงจะรักกูป่าวว่ะ”ผมถามพายแต่สายตาเหม่อมองท้องฟ้าครึมๆ
“ไม่รู้ มันขึ้นอยู่ที่มึงนะ”
“........”
“ถ้ามึงไม่เอากูถี่เกินกูอาจจะรักมึงก็ได้” ไม่เอาถี่เกิน ห๊ะ! เอาไรว่ะ
“ห๊ะ!”
“ลองสลับรุกรับกับกูมั๊ยครับ โซนิค J”
“ไอ้พายยย กูเป็นผัวมึง จบ!!!”ผมตะโกนลั่นแล้วลุกเดินหนีมันมาเลย ไอ้เวรนี่เป็นเมียอ่ะดีแล้ว แม่งงง!!! แล้วกูรมณ์เสียมั๊ยฟร่ะ ? ทั้งๆที่รู้ว่ามันแกล้งพูดเล่นๆ แหม่! ไร้สาระ
ว่าแล้วผมก็เดินกลับไปหามันแล้วกระชากข้อมือขาวให้เดินตามเข้ามาในห้อง กูจะพิสูจน์ให้มึงดูว่ากูเป็นผัวมึงได้คนเดียวเท่านั้น!!!!
“ไอ้บ้านี่ เป็นไรอีกว่ะ”พายถามเสียงติดหงุดหงิดตอนผมโยนมันลงบนเตียง
“จะทำให้มึงรู้ว่าใครเป็น ‘ผัว’ ใครเป็น ‘เมีย’ ”พูดจบผมก็ซุกหน้าลงกับต้นคอขาวทันที ผมได้ยินพายสบถเบาๆว่า ‘ชิบหาย’ เออ ชิบหายแน่มึงป่วยแท้ๆแต่เพราะปากมึงทั้งนั้น
อันที่จริง....ผมก็ไม่ได้โกธรหรือหงุดหงิดอะไรมากมายหรอกแค่อยากฟัดมันเท่านั้นเอง J
อย่าบอกมันนะ :P
_____________________ตัดฉับ อยากได้ NC มาในเพจจ้า___________________
_____________ ส่งทาง E-Mail นะคะ ______________
ผมเดินเข้าห้องตัวเองแล้วเดินตรงไปที่ห้องนอน ไม่รู้ว่าป่านนี้ไอ้โซนิคจะเป็นไงบ้างขาดใจตายรึยังก็ไม่รู้ หึหึ
“หึ”ผมเดินเข้าห้องมาสิ่งแรกที่เห็นคือ ห้องที่ควรจะรกกลับสะอาด ข้าวของถูกวางใหม่อย่ามีระเบียบและที่สำคัญร่างสูงที่ควรจะอยู่บนที่นอนหายไป หายไปไหน??
“I'll be with you forever จะรักเธอ ตลอดไป” เสียงคนร้องเพลงดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปียโน มันดังออกมาจากห้องรับแขกที่ผมเดินผ่านเมื่อกี้!!!
“ไม่ว่าผ่านฝน ร้อนหนาวเท่าไร จะเดินไปด้วยกัน”เสียงเพลงยังคลอไปเรื่อยๆ มันเพราะมาก เพราะจนผมต้องหยุดอยู่กับที่เพื่อฟังมัน
“We will be together จะมีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น”
“จากวันนี้ไปถึงทุกวัน จะมีกัน...ตลอดไป”
เสียงคนร้องหยุดไปแต่เสียงเปียโนยังคงบรรเลงต่อไปเรื่อย ผมเดินออกมาจากห้องแล้วมึงไปยังร่างสูงใหญ่ที่นั่งหน้าเปียโนมือก็เล่นเปียโนไปเรื่อยๆ เล่นไปตามจังหวะของเพลง
When you walk into my life
you teach the meaning of what love like
I can't explain the way I feel
'cause now you're here by my side
My dreams and hopes they all come true
but not a whole if it's without you
Lasting love my heart to you
will be with you all my life
I'll be with you forever จะรักเธอ ตลอดไป
ไม่ว่าผ่านฝน ร้อนหนาวเท่าไร จะเดินไปด้วยกัน
We will be together จะมีแค่เธอคนเดียวเท่านั้น
จากวันนี้ไปถึงทุกวัน จะมีกัน...ตลอดไป
ร่างสูงเล่นเพลงจบก็เงยหน้าจากเปียโนมองผมด้วยสายตาลึกซึ้ง รอยฝีปากได้รูปยิ้มบางๆให้ผม ผมยืนมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ มันคล้ายกับตอนที่ผมเริ่มรู้สึกตัวว่าตัวเองชอบมี่!!!
อันที่จริงผมรู้นานแล้วว่าผมชอบมันแต่ที่ผมไม่เข้าใจคือความรูสึกผมเปลี่ยนไป มันมากกว่าเดิมทุกอย่าง มันหมายความว่ายังไง??? ผมชอบมันมากกว่าเดิมหรอ??
หมับ!!!
มือหนาคว้าร่างผมเข้าไปกอดไว้แนบอก ผมได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่มันเต้นอย่างรุนแรงภายในอกของร่างสูง
ตึกตัก....ตึกตัก....ตึกตักๆ
“เอ่อ...โซนิคลำไส้ใหญ่มึงอยู่ในอกหรอ ทำไมเสียงมันดัง”ผมถามมันด้วยคำถามกวนส้นตีน ผมรู้ว่ามันคืออะไรแต่ผมไม่กล้าที่จะฟัง ผมไม่อยากฟัง!!!!
ผมไม่อยากรับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายไปมากกว่านี้!!!
เพราะ....มันทำให้ผมอยากรับมันไว้ แต่ด้วยเวลาแบบนี้ผมยังไม่สามรถรับมันไว้ได้
โป๊ก!! มือหนาเขกหัวผมแรงๆทีนึง
“กวนตีนให้รู้เวลาผิดเวลาถูกมั้ง”
หลายคนสงสัยว่าทำไมผมถึงเปลี่ยนไปจากคนเฉยชาทำไมถึงกลายเป็นคนกวนตีน รู้มั๊ยเพราะอะไร เพราะคนเราก็อยากทำตัวเองให้มีความสุขเพื่อให้คนที่รักเราเค้ามีความสุขไม่ใช่หรอ ? แล้วมันจะแปลกตรงไหนถ้าผมอยากทำให้คนที่ชอบผมมีความสุข J
“พาย”ร่างสูงเรียกผมแล้วนั่งลุกเข่าท่าขอแต่งงานตรงหน้าผม ก่อนจะดึงมือซ้ายของผมไปจับไว้ ลูบวนไปวนมาที่หลังมือผม
“กูไม่รู้ว่ากูรักมึงมากแค่ไหน ชอบแค่ไหน รู้แต่ว่าอยากดูแลอยากถนอมอยากให้มึงยิ้ม คิดถึงทุกครั้งที่มึงไม่อยู่ คิดหนักที่ครั้งที่มึงหายไป อยากจะร้องไห้ทุกครั้งที่ได้ยินมึงบอกรักคนอื่น หวงมึงมากไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ ห่วงมึงทุกครั้งที่เจอเรื่องอันตราย แทบบ้าเวลามึงดื้อ ยิ้มออกเมื่อมึงหลับ”ร่างสูงบอกเอาแก้มแนบไว้ที่หลังมือผม
“อืม”ผมตอบรับมันในลำคอ เพราะไม่รู้จะพูดอะไร
“ถึงเวลาที่มึงควรจะรับกูไว้พิจารณาได้แล้วนะ เพราะกูได้มึงหลายครั้งแล้วเดี๋ยวยัยเค้กจะหาว่ากูฟันมึงฟรีๆ -0- ”ร่างสูงบอกแล้สทำหน้ามู่ทู่แล้วเนียนพรมจูบที่หลังมือผม
“คบกับกูนะครับ”
-__-^^ น้ำเสียงหวานๆไม่เข้ากับการพูดห่ามๆของมึงหรอกนะ
“ไม่ๆๆๆ เอาใหม่.....3 2 1 คบกับผมนะครับ”
ผมไม่ควรจริงจังกับมัน ผมบอกคำนี้กับตัวเองเสมอ
“อืม”แต่ผมหยุดหัวใจตัวเองไม่ได้แล้ว วินาทีนี้มันคือคนสำคัญของชีวิตผมอีกคน....โซนิค
Take :: เม้นเยอะอัพไวเม้นน้อยงอลไม่อัพ 555
เม้นๆกำลังใจเค้าน๊า
ความคิดเห็น