คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 15
Chapter 13
::PEY::
ตอนนี้ผมกำลังเล่นบทพ่อแง่แม่งอนกันอยู่ครับ สาเหตุน่ะหรอ? ก็มาจากมันขังผมไว้ในห้องนั่นแหละ น้องผมแท้ๆแต่มันกลับไม่ให้ผมไปดูแล แบบนี้ผมก็กลายเป็นพี่ที่เลวน่ะสิ
“โห่พาย กูเป็นห่วงเหอะกูถึงได้ปล่อยให้มึงอยู่ในห้องอ่ะ ออกไปเจอแดดเจอลมเดี๋ยวก็ป่วยอีก T^T”ไอ้โซนิค
“.......”
“โอเค! มึงจะโกธรก็โกธรแต่ตอนนี้ลุกขึ้นมากินข้าวกินยาก่อนได้ป่ะ เป็นห่วงมากเลยรู้มั๊ย ฟอดดดดดดดดด ♥”มันบอกแล้วหอมแก้มผมยาวๆ ผมหันไปถลึงตาใส่มันก่อนจะลุกไปกินข้าว แต่ไม่กินยา ตอนนี้โซนิครู้ดีว่าผมเกลียดยามันเลยทุบยาจนละเอียดแล้วเอามาผสมน้ำนางเอกให้ผมกิน
“หายโกธรเค้ายังอ่า?”โซนิคพูดแล้วทำหน้าแบ๊วใส่ผม ผมแทบพ่นข้าวต้มใส่หน้ามันเลยพอเห็นหน้ามัน คิดเอาเหอะคนตัวเท่าควายมานั่งทำหน้าแบ๊วใส่ มันจะเป็นยังไง??
“พอแล้ว อิ่ม”ผมบอกแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปแปรงฟัน พอเดินออกมาอีกทีก็เจอโซนิคนั่งอยู่บนเตียงแบบเหม่อๆ ผมเดินเข้าไปใกล้มันแล้วล้มตัวนอนบนตักมัน
“อะไร? อ้อนหรอ”โซนิคถามแล้วระบายยิ้มออกมาให้ผม ตอนนี้ผมมีความสุขมากมากจนน่ากลัว
“ง่วงแล้ว”ผมบอกโซนิค มือหนาจับมือผมไปกลุ้มไว้มือนึงส่วนอีกมือก็ลูบไปตามเส้นผมของผมอย่างอ่อนโยน
ผมกำลังคิดถึง.....มี่
เวลาผมป่วย ผมชอบอ้อนมี่ ชอบนอนตักเธอแบบนี้ ชอบให้เธอลูบผมแบบนี้ ชอบให้เธอจับมือไว้แบบนี้
แล้วผมจะหลับ.....แบบนี้
::SONIC::
ผมนั่งมองใบหน้าของร่างโปร่งที่หลับคาตักของผมไปแล้ว ผมพึ่งรู้ว่าถ้ามันป่วยมันจะขี้อ้อน ขี้งอแง แล้วก็ขี้งอน ตอนผมเข้าห้องมาผมตกใจแทบตายเพราะมันนั่งมองหน้าผมเหมือนผมเป็นศัตรู กว่าจะกล่อมให้มันมานั่งกินข้าวกินยาได้อีก ยากอ่ะนี่บอกเลย เหมือนเลี้ยงลูกเลย T__T
ผมนั่งพิงหัวเตียงยกมือลูบหัวพายอย่างถนอมที่สุด สาบานได้ว่าเกิดมาผมไม่เคยถนอมใครเท่ามันมาก่อน นี่ถ้าไม่รักจริงหวังแต่งผมไม่มีทางมาอ่อนโยนกับมันแบบนี้หรอก
เดี๋ยวๆๆ อะไรนะ? เมื่อกี้ผมพูดว่าไรนะ รักจริงหรอ? บะ บ้าๆผมยังไม่รักมันซักหน่อยแค่ชอบมันมากเท่านั้นเอง -//////-
“เฮ้อ กูร้องเพลงให้ฟังดีกว่า”ผมบอกกับร่างโปร่งที่นอนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวบนตักผม แล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่พึ่งถอยมาใหม่ๆแล้วเปิดเพลงที่ผมชอบ
“~จากนี้....ใจจะแค่เธอ เสียงของหัวใจตะโกนว่าเธอคนที่เฝ้ารอ ”
“……..”
“อ้อมแขนคล้องได้เพียงแค่เธอคนนี้พอ~~~”
“…….”
“แม้หนทางจะไกลแค่สองคนหนึ่งใจ ไม่มีทิ้งกัน~”
“…….”
“จากนี้คุณจะมีผมที่คอยอยู่เคียงข้างคุณ ไม่ว่าจะเจออะไรเราจะผ่านมันไปด้วยกันนะครับ ”
พูดจบร่างหนาก็นั่งพิงหัวเตียงหลับไป ถ้าหากเขาลืมตานานกว่านี้คงจะเห็นร่างโปร่งที่นอนอยู่บนตักของเขานั้นยังไม่หลับ
“ครับเราจะผ่านมันไปด้วยกัน J”ร่างโปร่งว่าแล้วกระชับมือหนาที่ยังจับมือของเขาไว้ก่อนจะยกมือหนาขึ้นมาหอมหลังมือแล้วหลับไปทั้งๆที่รอยยิ้มยังประทับอยู่บนหน้าของเขา
ถึงแม้จะเป็นรอยยิ้มเล็กๆ แต่มันก็ทำให้ใครคนหนึ่งใจเต้นรัวได้เลย J
ผมตื่นมาอีกทีก็ประมาณ4เกือบ5ทุ่มได้แล้ว พอมองดูร่างโปร่งที่หลับคาตักผมก็เผลอยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว มือของเรายังจับกันอยู่ แถมใบหน้าสวยก็คงยิ้มนิดๆให้ผมใจเต้นอีกต่างหาก
ยั่วกูป่าวว่ะ ??? เมียผมนี่มันน่าฟัดทุกเวลาจริงๆ ฮ่ะๆๆ สาบานได้ผมป่าวคิดทะลึ่ง ><
“อือ”ร่างโปร่งขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตามองผมปริบๆแบบดูแล้วแม่งโคตรใสซื่อเลย >< น่ากอดน่าฟัดมว๊ากกกกก น่าร็อคอ่ะ >___<
“มองไร”ร่างโปร่งขยับปากถามผม ผมนั่งมองหน้าร่างโปร่งอย่างหลงใหล แค่มองก็จะบ้าแล้วครับ คนห่าไรว่ะ มองมุมนึงสวย มองมุมนึงก็หล่อ แม่งพอมองดีๆเอ๊ะ นี่มันเมียกูหนิ่หว่า หล่อไม่ได้หรอก ><
กูเขินบ่อยไปและ ><
“มองเมียครับ”ผมตอบแล้วยิ้มให้มันอย่างสุดหัวใจ ร่างโปร่งมองผมแล้วหน้าแดงนิดๆซึ่งผมไม่แน่ใจว่ามันเขินรึป่าว เพราะหน้ามันแดงนิดเดียวแถมยังไม่แสดงอาการอย่างอื่นเลยอีกต่างหาก T___T
“พาย ขอถามไรหน่อยดิ”
“อืม”
“มึงเจอมี่ได้ยังไง รักเขาได้ยังไง แล้วทำไมถึงรัก เล่าให้กูฟังได้มั๊ย?”ผมถามพายสีหน้าจริงจัง พายทำหน้าลำบากใจเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าให้ผมแล้วเริ่มเปิดปากเล่าเรื่องที่ผมคาใจมานาน
“กูกับมี่เจอกันครั้งแรกตอนม.4 ตอนนั้นมี่เป็นคนร่าเริงแล้วก็เพราะความร่าเริงจนถึงขั้นบ้าเนี่ยแหละที่ทำให้กูกับมี่ต้องใกล้ชิดกัน”ระหว่างที่พายเล่าใบหน้าและสีหน้าของพายดูสดชื่นเหมือนดอกทานตะวันที่ได้รับแสงในยามเช้า
“ตอนนั้นมี่เล่นพนันกับเพื่อนแล้วเธอก็แพ้จนถูกทำโทษให้วิ่งมาขอเบอร์กู ซึ่งที่พวกเพื่อนๆของมี่เลือกกูเป็นเป้าเพราะรู้ว่ายังไงกูก็ไม่มีทางให้เด็ดขาดเพราะทุกคนรู้ว่ากูไม่มีทางสนใจใคร แต่กับกันพอมี่มาขอเบอร์กูก็ให้ไปแบบไม่คิด เพราะอะไรกูก็ไม่รู้เหมือนกัน”พายพูดไปยิ้มไป ถ้ารอยยิ้มพวกนี้มีไว้เพื่อผมมันคงจะดีกว่านี้
“หลังจากนั้นกูก็ไม่ค่อยได้เห็นมี่ พอเจอเธออีกที่เธอก็บอกว่าเธอจะจีบกู ตอนนั้นกูคิดว่าเธอบ้าเพราะชื่อกูเธอยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำแล้วจะมาจีบกัน แต่ที่บ้าไปกว่านั้นคือ ทุกครั้งที่กูเจอมี่เธอจะอยู่ในที่อันตรายทุกครั้ง ตั้งแต่มีคนวิ่งไล่ยิงกัน นักเลงยกพวกตีกัน แต่ที่น่าทึ่งไปกว่านั้นคือเธอสามารถทำให้นักเลงที่ยกพวกตีกันหันมาจับมือกันได้ ^^ แปลกเนอะ”
“.......”
“หลังจากนั้นกูก็เหมือนว่าตัวเองจะเป็นบ้าตามยัยบ้านั่นไป เพราะกูมักจะไปลากมี่กลับบ้านด้วย หมายถึงไปส่งน่ะ เวลาจะกินข้าวกูก็ต้องไปนั่งกินกับมี่จนทุกคนคิดว่ามี่อ่อยกู จนกูชอบ ตอนนั้นมี่โดนพวกที่แอนตี้รุมทำร้ายจนแขนหักแต่ดีที่กูไปช่วยทันไม่งั้นมี่ได้เป็นหนักกว่านั้นแน่”
“อืม แล้วไงต่อ”
“หลังจากนั้นกูก็ประกาศว่าห้ามใครทำร้ายมี่ ห้ามคิดร้ายกับมี่ โดยเฉพาะพวกที่เกลียดมี่ห้ามสบตาเด็ดขาด หลังจากนั้นกูก็ขอมี่คบเพราะอยากจะแน่ใจว่าตัวเองชอบมี่จริงๆ แล้วคำตอบก็คือใช่กูชอบมี่จนเรียกว่ารักมี่เลยล่ะ กูเลยพามี่ไปไหว้พ่อกับแม่ ดูเหมือนเรื่องจะจบนะแต่ยังหรอก ช่วงปิดเทอมเพื่อนๆพากันไปสังสรรค์กูก็ไปด้วยมี่ก็ไป ตอนนนั้นกูกับมี่เมาจนเรียกว่าไม่ได้สติเลยด้วยซ้ำ หลังจากนั้นกูกับมี่ก็......”
“……”
“กูตกลงกับมี่ว่าจะคบกันต่อแต่จะไม่มีความสัมพันธ์กันเกินเลยเหมือนคืนนั้น แต่พอผ่านมา3เดือน มี่หายตัวไป ไม่มาเรียนโทรไปก็บอกว่าไม่สบายแล้วก็ห้ามไปหาที่บ้าน ตอนนั้นกูร้อนจนเหมือนไฟ หงุดหงิดแม้กระทั่งหมามองหน้าไม่ได้ จนในที่สุดกูก็ไปหามี่ที่บ้านแล้วก็เจอซี่ แต่มองแค่แว็บเดียวก็รู้ว่าไม่ใช่มี่เพราะเธอเรียบร้อยกว่ามี่เป็นไหนๆ”
“.......”
“พ่อแม่มี่ดูเหมือนจะไม่ชอบกูซักเท่าไหร่ แต่ซี่ก็พูดจนพวกเขายอมให้กูขึ้นไปหามี่ พอกูขึ้นไปหามี่ก็เห็นเธอนอนร้องไห้อยู่เลยถามว่าเป็นไร แต่เธอก็ไม่ยอมบอกจนกูต้องขู่เธอทุกวิธีทางและเธอก็บอกว่าเธอท้อง”
“........”ทำไมมึงไม่ท้องมั่งว่ะ- -*
“สิ่งเดียวที่กูคิดออกคือ แต่งงาน กูจะแต่งงานกับมี่ แต่เพราะอายุเรายังไม่ถึง กูเลยให้พ่อแม่ไปขอมี่และหมั่นไว้อย่างเป็นพิธี และขอให้มี่ย้ายมาอยู่กับกูเพราะกูอยากดูแลมี่กับลูก พวกท่านอนุญาต ทุกอย่างกำลังผ่านไปได้ด้วยดีถ้าไม่มีมัน!!!”
“......”
“ไนท์แมร์ มันส่งคนมาทำร้ายมี่และจับตัวมี่ไป สุดท้ายมันก็ฆ่ามี่ด้วยการยิงท้องของมี่ ท้องที่มีลูกของกูอยู่ แค่นั้นยังไม่พอมันยังส่งคลิผระยำๆที่ถูกถ่ายไว้มาให้กูดูอีก กูรู้ว่ามี่เจ็บปวดมากที่ต้องตายแบบนั้น กูเองก็เจ็บเหมือนกัน หลังจากนั้นมันก็เอาศพมี่มาไว้หน้าบ้านมี่ ทุกคนที่เห็นร้องไก้อย่างกับจะขาดใจ กูเองก็เป็นนหนึ่งในนั้น กูพามี่ไป รพ. เพราะหวังว่าอย่างน้อยเธอจะไม่เป็นไร หวังทั้งๆที่ไม่ควรหวัง เรื่องควรจบแต่ไม่จบเมื่อไอ้ไนท์แมร์มันยังไม่สะใจ มันเอาศพมี่ไปซ่อน พร้อมกับกรีดตัวมี่ให้เป็นแผล แล้วส่งภาพมี่มาให้กูดู ตอนนั้นกูเหมือนคนบ้า ไม่หลับไม่นอนไม่กิน และที่สำคัญกูกลายเป็นคนกลัวยาเพราะเคยกินยาพารามากกว่าร้อยเม็ดแต่ป๊าพากูไปหาหมอทันเลยรอดไป หลังจากนั้นกูก็เกลียดยามาก”
“อ๋อ ไม่เป็นไรนะโอ๋ๆๆ เดี๋ยวป๋าพาไปกินตับแทนยา”ผมพูดขำๆ ร่างโปร่งมองผมเคืองๆแต่ก็หัวเราะออกมาเหมือนกัน ผมชอบที่พายหัวเราะ
“ยิ้มบ่อยๆ หัวเราะบ่อยๆดิ กูชอบ”ผมบอกแล้วจับแก้มมันดึงไปดึงมาจนย้วย พายก็ไปยอมมันก็ดึงแก้มผมคืนเหมือนกัน
“อยากให้ยิ้มมึงก็ต้องทำให้ได้ดิ”พายบอกผมแล้วยิ้มให้ผมตาหยี เห็นผมมันโคตรหมั่นไส้อ่ะ ผมเลยจูบเบาๆที่ริมฝีปากบาง
“ไอ้เวรนี่ ฉวยโอกาสตลอด”พายบอกแล้วลุกขึ้น ผมรั้งตัวร่างโปร่งไว้แล้วดึงมันมาหอมแก้มอีกที
“ถึงตอนนี้กูจะเป็นเงาของคนอื่นอยู่ แต่ซักวันกูจะเป็นตัวจริงของมึงนะพาย”ผมบอกเสียงจริงจัง
“.........”
“........”
“....กูจะรอวันนั้นนะครับ”พายบอกแล้วกดจูบที่ริมฝีปากผมหนักๆทีนึงก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
นับวันมึงจะยั่วมากขึ้นๆนะ พาย J
แต่ก็ดีกูชอบ >____<
Take ::
คนละเม้นกำลังใจนักเขียนน๊า ♥ ♥ ♥
https://www.facebook.com/pages/Pang_za/207449696090075?ref=hl
นี่คะลิ้งเพจT^T เค้าขอโทษทีทำให้มันยุ่งยาก T___T
ความคิดเห็น