DAMN!! กูรักมึงได้ยังไง [YAOI]

ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 13

 

Chapter 13

            ตอนนี้ผมนั่งอยู่ร้านไอติมร้านเดิม กำลังนั่งรอรักคุณเลิกเรียน ผมพึ่งรู้ว่ารักคุณเรียนโรงเรียนแถวนี้ ถ้าถามว่าทำไมต้องมานั่งรอ ก็ไม่รู้สิแต่ผมทำแบบนี้มา3วันแล้ว

            ตอนนี้พายไปเรียนตามปกติได้แล้ว แล้วเขาก็ยังไม่สนใจผมเหมือนเดิม เขาทำเหมือนผมเป็นสายลมทุกครั้งที่ได้เจอกัน เหนื่อยว่ะ อยากพักบ้างพักไปนานๆแบบว่าไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย

“สวัสดีค่ะ พี่โซนิค ^^”

“เฮ้ย! มาได้ไงว่ะ?”ผมร้องเสียงหลงจนคนในร้านหันมามองกันพรึ่บ กะ ก็ยัยนี่โผล่มาได้ไงล่ะ หลายวันแล้วที่ยัยเค้กไม่โผล่มาให้เห็นหรือว่าโทรมาเลย แล้วคิดยังไงถึงโผล่มาว่ะ

“แอบตามมาอ่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นพี่มาหาพี่พายเลย ^^”ยัยเค้กบอกเสียงร่าเริง



 

“พี่คงไม่ไปหาพายแล้วล่ะ ขอโทษล่ะกันที่พี่ทำตามที่พูดไม่ได้ พี่คงดูแลพายต่อไปไม่ได้อีกแล้ว”ผมบอกตามความจริง

“ทำไมอ่ะ ?”

“พายเขาไม่ได้ชอบพี่เลย ใจพายยกให้ผู้หญิงคนนั้นไปหมดแล้ว ถึงพี่อยู่ไปพี่ก็เจ็บอยู่ดี”

“แล้วถ้าหนูมีเรื่องจะบอกอีกอ่ะ ? เรื่องเกี่ยวกับพี่พายด้วยนะ”ยัยเค้กพูดด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์

“อยากบอกก็บอก ไม่บอกก็ไม่เป็นไร”ผมทำทีเมินเฉย

“เออเนอะ ก็พี่ไม่สนใจพี่พายของหนูแล้วหนิ่ อุตส่าห์จะบอกซักหน่อยไม่อยากรู้ก็ไม่เป็นไร เฮ้อ งั้นเค้กไปก่อนนะ”ยัยเค้กพูดจบก็ลุกขึ้นเดินหนีผมไปเลย ผมพยายามบังคับขาตัวเองไม่ให้ก้าวไปหายัยเค้กแต่ก็ไม่สำเร็จเมื่อความที่ผมอยากรู้มันครอบงำทำให้ขาก้าวไปหายัยเค้กอัตโนมัติ

“เอ่อ.....เรื่องที่ว่านั่นเรื่องอะไร ?”

“ก็พี่พายน่ะสิ ชอบละเมอ....หาพี่ หนูว่าพี่พายเขาคงชอบพี่แล้วล่ะ แต่หนูคิดว่าพี่พายน่าจะเคยบอกพี่แล้วนะพี่โซนิค เพราะคนอย่างพี่พายไม่เคยโกหกหรือปิดบัง J ”

          กูอาจจะชอบมึงแล้วก็ได้นะโซนิค

ประโยคนั้นของพายบินว่อนอยู่ในหัวผม ท้องไส้ปั่นป่วนจนรู้สึกปวกขี้ ไม่ใช่และ ใช่พายอาจจะชอบผมแล้วก็ได้ แล้วอีกหน่อยก็ต้องเปลี่ยนเป็นคำว่ารักอยู่แล้ว เมื่อก่อนกูก็ไม่ใช่คนที่ท้อกับเรื่องแบบนี้นี่หว่า เอาเว้ยสู้อีกรอบ


 

เพื่อเมีย Y^^Y

“เค้กกลับก่อนนะ อ๋อ”ยัยเค้กเหมือนจะพูดอะไรซักเธอจับไหล่ผมแล้วดึงลงไปหาเธอก่อนจะกระซิบอะไรบ้างอย่างออกมาให้ผมงงเล่น

            “เค้กหายโกธรพี่แล้วนะคะว่าที่พี่เขย จุ๊บ”แล้วเธอก็จากไป

            เค้กไม่เคยหอมแก้มผมแบบนี้เลย! แต่ที่ผมงงก็คงจะเป็นโกธร เค้กโกธรผมตอนไหน ใครรู้ช่วยบอกผมหน่อย *O*

 

::PEY::

            ผมเดินกลับเข้ามาในคอนโดที่อาศัยอยู่ อย่ามามองว่าขาหายแล้วแขนหายแล้วหรอ ยัง! แม่งทำไรก็ไม่สะดวก ดีนะที่อยู่ม.ยังมีไอ้มิวอยู่ มันช่วยผมได้เยอะ มันเป็นเพื่อนใหม่ผมบังเอิญคนพบมันเจอ =___=

            ผมเดินเข้าห้องตัวเองทิ้งตัวลงกับเตียงนอนของตัวเอง หลับตาพริ้มอย่างสบายๆ แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างดันใจให้ผมมองไปรอบๆห้อง ห้องๆนี้มันเคยมีคนมานอนเลยอยู่ด้วย ถึงแม้มันจะระยะสั้น ผมก้มมองผ้าปูที่นอน

            แม่ง!!! มองกี่ทีๆก็รู้สึกผิดว่ะ!

 

             ผมยังไม่ได้บอกใช่ป่ะว่าตอนนั้นผมเป็นอะไรทำไมต้องโกธรขนาดนั้น ก็ผ้าปูที่นอนอันนี้เป็นผ้าปูที่มี่ซื้อมาและมี่เป็นคนใช้ เพราะฉะนั้นมันเป็นของมี่มันมีกลิ่นของมี่ติดอยู่ ผมถึงไม่ต้องการให้ใครมายุ่ง ผมรักเธอเกินไป  

            เกินไปจริงๆ....

            กุกกักๆ

            ผมหันไปทางต้นเสียงมันมาจากตู้เสื้อผ้า

            กุกกัก~

            “โอ้ย เชี่ยร้อนว่ะ”เสียงๆหนึ่งดังออกมาจากตู้เสื้อผ้า ผมไม่รู้ว่าเป็นเสียงใครเพราะมันอู้อี้ๆไปหมด แต่รู้ว่าเป็นเสียงผู้ชาย

            โซนิค

            ชื่อแรกที่ผมนึกถึง แต่โซนิคไม่มีกุญแจห้องผมไม่มีกุญแจห้องนอนผมด้วย แล้วถ้ายัยเค้กให้ล่ะ ไม่น่าจะเป็นไปได้ เค้กโกธรโซนิคอยู่แถมวันนี้ยัยเค้กบอกว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อนอีก

หรือว่า.....!

  

แกร๊กๆ!

ผมวิ่งไปหยิบปืนที่ซ่อนอยู่ในลิ้นชักทันที ก่อนจะหันหัวมันไปทางตู้เสื้อผ้า

“ใคร ? ออกมาเดี๋ยวนี้”ผมถามออกไปเสียงเรียบแต่ดังพอที่คนข้างในตู้เสื้อผ้าจะได้ยิน





  

“.........”มันเงียบ เสียงอะไรต่างๆนาๆก็เงียบลง

“ไม่ออก ?” ผมพูดแต่เป็นประโยคคำถาม

ปิ้ว~





  

เสียงปืนดังขึ้นเบาๆ เพราะผมใส่ที่เก็บเสียงไว้ ตู้เสื้อผ้าทะลุเป็นรู ซักพักนึงตู้เสื้อผ้าของผมก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงพรวดพราดออกมาเหมือนรีบ  

“กูผัวมึงนะ จะฆ่ากูเลยหรอ”

 “เฮ้ย มึงมาต้องแต่เมื่อไหร่”ผมถามมันอย่าตกใจ จู่ๆก็โผล่ทั้งๆที่มันหายหัวไป3วันแล้วเนี่ยนะ

อารมณ์ไหนของมันว่ะ ?

“นานแล้ว ร้อนมาก”มันบอกแล้วเดินหนีผมไปนั่งอยู่โซฟา

“แล้วมาทำไร ?”ผมถามต่อ

“มาทวงเมียกลับสู่อ้อมอกกูไง J”มันบอกพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะลุกขึ้นเดินมาหาผม ผมรู้เลยมันคิดจะทำไร

“ฮะ เฮ้ย”

ผมยกปืนที่ถืออยู่จ่ออยู่ระดับอกโซนิค มันร้องเสียงหลงเลย

“อีกซักก้าวสิครับที่รัก ยิงแน่ J”ผมบอกมัน มันทำหน้าไม่พอใจ ก่อนจะเดินเลี่ยงผมไปแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาดเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ปล่อยให้ผมยืนงงอยู่คนเดียว

อะไรของมันว่ะ???   

  




 

 ตอนนี้ผมนั่งอยู่ปลายเตียงแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เสื้อกล้ามบ็อกเซอร์พอ ร้อนครับ -____- แต่งมาไม่ได้แขนเจ็บ แค่รอดอาบน้ำได้นี่ก็ดีแค่ไหนแล้ว เมื่อไหร่จะได้ถอดก็ไม่รู้เฝือกเนี่ย รถก็ขับไม่ได้ อาศัยคนอื่นอย่างเดียวอ่ะกู =__=





 

Rrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ของไอ้โซนิคดัง ผมก็ไม่ได้สนใจมึงอยากโทรก็โทร เจ้าของมันไม่อยู่ก็ไม่มีคนรับจบป่ะ

Rrrrrrrrrrr Rrrrrrrrrrrr

เออ แหกปากเข้าไปมึง อย่าหยุดละกันหยุดกูทุบ (เริ่มเหมือนโซนิคและพายเอ้ยย///ไรท์)

“โหล”สุดท้ายผมก็รับเพราะรำคาญ จะโทรไรนักหนาว่ะ

[ไหนว่าวันนี้จะรอผมอยู่ที่ร้านอ่ะ ไหงหนีกลับก่อนล่ะ]เสียงเล็กๆดังออกมาจากปลายสาย ผมไม่รู้ว่าคนปลายสายเป็นใคร เกี่ยวข้องไรกับโซนิค รู้แต่ว่าผมรู้สึกแปลกๆเท่านั้น

“ใคร”ผมถามเสียงเรียบ

“วู้วว์ แก่จริงป่ะเนี่ยผมเองรักคุณอ่ะ แล้วตกลงพรุ่งนี้จะมาเลี้ยงไอติมผมป่าวเนี่ย ???”เสียงจากปลายสายยังเจื่อยแจ้วไม่หยุดไม่หย่อย พอดีกับที่โซนิคเดินเข้าห้องมา

“โทศัพท์มึง”ผมบอกแล้วยื่นให้มัน เสียงจากปลายสายชะงักไปเมื่อผมพูดกับโซนิค

“ใคร?”มันถาม ทั้งๆที่ผมยื่นให้มันแล้ว

“รักคุณ”ผมตอบแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์มากระป๋องหนึ่งๆ ไอ้โซนิคเดินออกไปคุยข้างนอก ซึ่งผมก็ไม่ไดอยากรู้หรอก อย่า อย่ามามองผมด้วยสายตาตาดคั้น ผมไม่ใช่ไอ้โซนิคนะที่โวยวายแล้วจะหลุดปากไปน่ะ อยากบอกเดี๋ยวบอกเองล่ะ =____=

ผมเปิดกระป๋องเบียร์แล้วกระดกเอื้อกๆเหมือนตัวเองกินน้ำเปล่าอยู่ พอหมดกระป๋องผมก็เดินไปปิดไฟทิ้งตัวเองสู่ที่นอนที่ต้องการมากมาย

ยวบบบ~

เสียงยวบบนที่นอนทำให้ผมรู้ว่าไอ้โซนิคมันนั่งอยู่บนที่นอนของผม แต่ไม่มีอะไรน่ารำคาญไปมากกว่ามือของมันที่เริ่มเลื้อยเข้ามาในสาบเสื้อของผม อีกข้างก็ลูบอยู่ที่บั้นเอวของผมอย่างมันมือ

เพลินเลยซิมึง ไอ้สัดนี่

“ทะลึ่งล่ะมึง”ผมด่ามันแล้วปัดมือมันออก

“ขอฟัดให้หายคิดถึงก่อนได้มั๊ยวะ”มันถามเสียงแหบ

            อารมณ์มาเต็มเลยนะมึง -____-

            “กูจะนอน”

            “พึ่งจะทุ่มกว่าๆเอง เค้กยังไม่กลับเลย รอเค้กกลับก่อนค่อยนอน แต่ระหว่างที่รอเรามาเล่นอะไรต่อมิอะไรกันดีกว่า ^^”มันพูดเสียงหื๊นหื่นใส่ผม ผมเลยเด้งตัวขึ้นแล้วจะลุกจากที่นอน แต่ไอ้โซนิครั้งเอวผมไว้แล้วดันให้ผมลงมานอนอยู่ท่าเดิม

            “ชอบกูมั๊ย?”อยู่ๆมันก็ถามผมเสียงจริงจัง

            “ทำไม?”

            “กูยากให้มึงชอบกูบ้างไง”มันบอกเสียงจริงจัง ดวงแววตา สีหน้า และน้ำเสียง

            “โซนิค มึงฟังนะ”ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเริ่มอธิบายให้มันฟัง “ความรักของกูไม่ใช่การเสียสละแต่เป็นการครอบครอง”ผมบอกมัน มันนิ่งไปนิดนึงก่อนจะฉีกยิ้มให้ผมอย่างทะเล้นทะลึ่ง

            “ครับ ผมอยากให้คุณครอบครองทั้งตัวและหัวใจผมเลย J”

            “ไม่เปลี่ยนใจ ? แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังนะครับ J”

            “ไม่แน่นอนครับ ที่รัก”

            “อืออออ อื้มมมม”

            มันพูดจบก็โน้มหน้าลงมาประกบจูบที่ริมฝีปากของผมอย่างอ่อนโยน สัมผัสของมันทำให้ผมเคลิ้มและจูบตอบมัน ริมฝีปากหนารุกล้ำเข้ามาชิมความหวานจากผมอย่างโหยหา จากความโหยหาเริ่มเปลี่ยนเป็นเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ

            “พะ พอก่อน”ผมเองต้องเป็นฝ่ายที่ต้องหยุดมันเอาไว้

            “ทำไมอ่ะ กำลังอยากเลย”มันบอกสีหน้าขัดใจมากกกกกกกก

            “เห็นแขนกูมั๊ย?”ผมถามมัน มันเหลือบมองนิดนึงก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วกลิ้งข้ามผมไปนอนอีกฝั่งนึงของเตียง

          “รอแขนหายก่อน จะใส่ไม่ยั้งเลย มึงคอยดูฝาผนังไม่ทะลุกูไม่หยุดแน่พาย”

            มันบอกแล้วคลุมโปงหนีผมไปเลย แต่เมื่อกี้สาบานว่ามึงไม่ได้พูดจึงใช่มั๊ยโซนิค ถ้ามึงพูดจริงกูจะได้ยิงมึงก่อนเลย -___-

ฝาผนังทะลุพ่องงงงงง -//////////-

http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1039548

ฝากหน่อยๆ เรื่องนี้อยู่เหนือธรรมชาติ 

หนุกแน่ๆ

   TALK…

 โอ้โห พี่นิคชักจะร้อนแรงเกินไปและ   

พี่พายของหนูจะช้ำตายได้นะคะ -*-

หนูไม่ได้ห้ามนะ แค่จะบอกให้ถนอมหน่อย ^..^

หนูจะรอวันที่ฝาผลังทะลุนะคะ เฮียนิค (เสียงสูงนิดๆ)
 

  คอมเม้นเยอะๆค่อยมาอัพ (ไม่ได้กดดันให้เม้นนะ) 555555