คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 12
Chapter 12
ผ่านไป 3 วัน อาการผมดีขึ้น หมออนุญาตให้กลับบ้านได้ ซึ่งเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับผมมาก แต่ผมไม่รู้ว่าที่อนุญาตให้ผมกลับบ้านได้เนี่ยเพราะอะไรกันแน่ ?
อาการดีขึ้น
พวกเวร (นิว โซนิค) เสียงดัง
แต่จะอะไรก็ช่าง ผมได้กลับบ้านนี่ถือว่าวิเศษที่สุดล่ะ และแน่นอนผมกลับบ้านกลับไอ้โซนิค มันมารับครับ ผมพึ่งรู่ว่ามันรวยครับ ก็ไปเรียนทีไหร่ผมไม่เคยเห็นรถมันเลยซักครั้ง พึ่งรถผมตลอด วันนี้มันเอาแลมโบกินี่สีเหลืองอ๋อยมารับผม สีไม่เด่นเลยซักนิด แค่จอดตรงไหนมีคนทักตลอด ก็ดูสภาพมันตอนนี้ดิ ใครไม่ทักก็บ้าและ แต่งตัวอย่างกับขอทาน =___=
“นิค ไมแต่งตัวงี้”
“ก็วันนี้อุตส่าห์เอาลูกรักออกมาขับเล่น เลยแต่งตัวให้คนอื่นตกใจเล่น”มันบอกผม ซึ่งกูภูมิใจกับคำตอบมึงมากกก (ประชดน่ะ - -)
ตอนนี้ผม2คนมาถึงคอนโดแล้ว แต่กูมีปัญหาว่ะ คือเดินไม่ไหว ไม่ได้เดินมา 3 วัน ขาเลยรับน้ำหนักตัวไม่ค่อยได้บวกกับแผลที่ขาอีก เป็นทางยาวเลย ผมเลยเกิดอาการแต่พยายามเกาะไอ้เหลืองไว้
“ไหวป่าวว่ะ ?”ไอ้โซนิคถามผม ผมพยักหน้าหงึกหงัก
“กูว่าไม่ว่ะ”
หวืด~
มันพูดจบตัวผมก็ลอยหวืดเลย นี่น้ำหนักกูลดไปเยอะเลยหรอว่ะ เมื่อก่อนไอ้โซนิคมันอุ้มผมไม่ไหว แต่ตอนนี้มันกับอุ้มผมลอยหวืดเหมือนลมเลย
“ปล่อย มึงรู้ว่ากูไม่ชอบ”ผมบอกมันเสียงเข้ม ไอ้โซนิคทำท่าทางฮึดฮัดๆเหมือนเด็กไม่ได้ของเล่น แล้วปล่อยผมลงก่อนจะเปลี่ยนเป็นประคองผมแทน ผมเองก็ไม่ว่าอะไร
“อ้าว คุณพาย ทำไมสภาพยับอย่างนี้ล่ะครับ”พี่ยามทักผมทันทีที่เห็นสภาพของผม
“อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะครับ”ผมบอก ที่จริงมันก็ไม่หรอกถ้าหน่อยกูจะไม่เป็นแบบนี้แน่
“ครับ ดูแลตัวเองดีๆนะครับ”พี่ยามพูดแล้วยิ้มใจดีมาให้ ไอ้โซนิคเลยขู่ฟ่อๆเลย
น่ากลัวมาก -___-
“ไปได้แล้วพาย”มันบอกแล้วดันผมให้เดินต่อไป ผมก็ไม่ขัดเลยเดินไปเรื่อยๆโดยมีไอ้โซนิคเป็นองค์รักษ์ประจำตัวให้ มันเดินประคองผมมาจนถึงลิฟต์ ผมมายืนรอที่ลิฟต์ได้ไม่นาน ลิฟต์ก็เปิดออก พร้อมกับชายหญิงคู่หนึ่งในลิฟต์ ที่กำลังเดินออกมาด้วยกัน ทันทีที่ผมได้เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น ผมเหมือนตัวชาไปทั้งตัว
“มี่!!!”
“พาย!!!!”
ตอนนี้เชื่อเหอะว่าผมต้องหน้าซีดตังแข็งเหมือนคนตายไปแล้ว มี่มาอยู่นี่ได้ไง มี่กลับมาแล้วหรอ มี่กลับมาได้ไงในเมื่อมี่.....ตายแล้ว
“มี่ยังไม่ตาย”ผมพึมพำออกไปคนเดียว แต่เหมือนมี่ได้ยิน มี่ร้องไห้ น้ำตาของมี่ตกลงสู่พื้นเหมือนหัวใจของผมที่ปวดร้าวแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
“มี่ตายแล้ว ฮึก ตั้งสติดิพายนี่ซี่เอง ฮึก”ร่งบางว่าแล้วร้องไห้ออกมา ซี่งั้นหรอ
“ซี่งั้นหรอ แล้วมี่ล่ะซี่ มี่อยู่ไหน ?”ผมถามร่างบางทันที ผมแทบจะสลัดไอ้โซนิคออก แล้วตรงเข้าไปกอดร่างบางนั้นไว้
ร่างที่ผมห่วงมาก หวงมาก รักมาก
“มี่ตายแล้วพาย มันฆ่ามี่ตายแล้ว ฮืออออ”ร่างบางร้องไห้นักกว่าเดิม ผมเลยเดินเข้าไปกอดไว้โดยที่โซนิคไม่ได้รั้งไว้
“ไปคุยกันที่ห้องเหอะ ได้มั๊ย?”ผมถามซี่ และพยายามมีสติให้มากที่สุด พยายามไม่เห็นซี่เป็นมี่
ผม4คน (ผม โซนิค ซี่ ผู้ชายที่มากับซี่)มาที่ห้องผม ซึ่งยัยเค้กอยู่ในห้องแน่ๆ แต่ไม่มั่นใจว่าห้องไหน เพราะปกติถ้าผมไม่อยู่เค้กจะไปอยู่ห้องชิเอล
ผมไขประตูเข้าห้องไปก็เห็นยัยเค้กนั่งอยู่การ์ตูนอยู่ แต่ยังไม่รู้ว่าผมมาแล้ว
“เค้ก”ผมเรียกยัยเค้กเสียงเบา เค้กหันมามองแล้วยิ้มให้เหมือนปกติ ก่อนจะตาค้างเมื่อเห็นซี่เดินเข้ามาด้วย
“พี่มี่”
::CAKE::
บอกฉันทีว่าฉันไม่ได้ฝัน ฉันเห็นพี่มี่คนรักของพี่พายยืนอยู่หน้าประตู แต่จะบ้าหรอ พี่มี่จะมายืนอยู่นี่ได้ไงในเมื่อพี่มี่ตายไปแล้ว
ตายไปพร้อมกับ.......
“เค้กนี่อีซี่พี่ของมี่”พี่พายแนะนำ ฉันเห็นสีหน้าของพี่โซนิคด้วยล่ะเหมือนเขากำลังกลัวอะไรซักอย่าง ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะเห็นใจเขา แต่ตอนนี้เห็นแล้วสะใจชะมัด หึ!
โอ๊ะ! นี่ฉันเผลอทำตัวเป็นนางมารอีกแล้วหรอ ???
สันดานเสียจริงๆเลยฉันนี่ J
“พี่พายไหวนะ”ฉันถามพี่ชายตัวเองอีกครั้ง เพราะเป็นห่วงเขา ฉันเห็นตาของพี่พายแดงๆด้วยล่ะ
“มานั่งกันก่อนสิคะ”ฉันบอก พี่โซนิคเดินประคองพี่ชายฉันมานั่งที่โซฟา ก่อนที่พี่ซี่จะตามมานั่งพร้อมกับผู้ชายอีกคน
“ศพมี่อยู่ไหน”พี่พายเข้าประเด็นทันที เพราะตอนที่พี่มี่ตาย ศพพี่มี่หายไป ฉันจำได้ว่าตอนนั้นพี่พายอาละวาดอย่างหนักเลย โรงพยาบาลแทบแตกแหน่ะ
“อยู่ที่สุสานน่ะ”
“รู้มั๊ยว่าตอนนั้นใครเอาศพมี่ไป แล้วเธอไปเจอที่ไหน”
“ฉันไปเจอที่บ้านร้างในหมู่บ้านที่มี่เคยอยู่ก่อนย้ายไปอยู่กับนาย ตอนนั้นมีจดหมายส่งมาบอกฉันว่าศพมี่อยู่นั่น”พี่ซี่บอก แล้วทำท่าจะร้องไห้ ฉันเห็นแล้วสงสาร เป็นฝาแฝดกันแท้ๆเลย ถ้าเป็นฉันรู้ว่าแฝดตัวเองตายน่ะหรอ ฉันคงเป็นบ้าไปแล้วล่ะ
“แล้วทำไมไม่บอกฉัน”พี่พายถามเสียงฉุน ตาเริ่มแดงมากขึ้นเรื่อยๆ
“ในจดหมายบอกว่าห้ามบอกนาย ถ้าบอกมันจะฆ่าฉันแล้วก็คนอื่น”พี่ซี่บอก
“ไม่ต้องห่วง มันจะไม่ตายดีแน่”พี่พายบอกอย่างคาดแค้น “ไอ้ไนท์แมร์มันจะตายอย่างทรมาน”
“พาย ฉันยังไม่ได้บอกนายใช่มั๊ยว่าสภาพศพมี่น่ะเละไปหมด พวกมันกีดแขนกีดขามี่และที่ร้ายกว่านั่นพวกมันกีดท้องมี่”
หะ โหดร้าย!!!
“ลูกกูเมียกูพวกมึงเลวไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ”พี่พายพูดเหมือนพูดคนเดียวอต่พวกเราได้ยินทุกคน พี่พายกัดฟันกรอดๆจนได้ยินเสียงอย่างชัดเจน
“หึ เค้กจะช่วย มันกล้าทำกับพี่สะใภ้แล้วก็หลานของเค้กแบบนี้ มันไม่ตายดีแน่”
ฉันบอกแล้วแสยะยิ้มอย่างนึกสนุก
บางที.....ในเรื่องนี้ฉันอาจจะเป็นคนเลวที่สุดก็ได้นะ J
อ้อ! ฉันลืมบอกพี่พายเคยมีลูกแล้วหนึ่งคน ซึ่งแม่ของลูกก็ไม่ใช่ใครพี่มี่ไง พี่มี่ท้องตั้งแต่อยู่ม.5 นั่นก็หมายความว่าพี่มี่เรียนไม่จบ เพราะท้องก่อน พี่พายเลยไปขอพี่มี่กับพ่อแม่พี่มี่ พี่มี่เลยย้ายเข้ามาอยู่ในฐานะสะใภ้
แต่พี่มี่ท้องได้แค่8เดือนก็ต้องตายเพราะไนท์แมร์
หึ! และต่อไปไนท์แมร์ก็จะต้องตายเพราะฉัน ^^
โอ๊ะ ! นี่ฉันเผลอร้ายอีกแล้วสินะ แย่จริง J
::SONIC::
[ สวนสาธรณะแห่งหนึ่ง ]
เจ็บ!
คำเดียวที่ปรากฏขึ้นในใจและความรู้สึกของผม
ช็อค!
พายมีลูกแล้วมีแฟนแล้ว แถมยังลึกซึ้งกว่าคำว่าแฟนซะอีก แหงล่ะ เธอคือแม่ของลูกพาย เธอคือเมียพาย คนๆเดียวที่พายรัก
แม่งจุกว่ะ จุกเหี้ยๆเลย ไม่เคยรู้สึกขนาดนี้เลย อย่างนี้เขาเรียกอกหักป่าวว่ะ รู้ถึงไหนอายถึงนั้นเลยนะเนี่ย แม่งร้อนว่ะ ร้อนไปหมดขอบตงขอบตาก็ร้อน
ผมไม่ได้นั่งฟังเรื่องทั้งหมด ผมลุกหลังจากที่เค้กพูดจบประโยคนั้น ใครมันจะไปนั่งฟังให้ตัวเองเจ็บใจเล่นว่ะ เจ็บๆๆๆๆๆ เจ็บไปหมด
ผมอยากจะเกลียดเธอ.....มี่
แต่โทษเธอไม่ได้หรอก ผมมาช้า
ถ้าจะโทษใครก็คงต้องเป็นเวลาล่ะมั้ง
เฮ้อ !
“กลุ้มใจอะไรหรอ เห็นถอนหายใจบ่อย”ผมหันไปทางต้นเสียง ก็เห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กที่อยู่ในชุด ม.ปลาย มองผมตาแป๋ว
“นี่ฉันรู้จักนายหรอ ?”ผมถาม
“ป่าว”มันตอบแล้วยิ้มหน้าบาน แบบนี้เขาเรียกกวนตีนป่าวว่ะ ?
“เฮ้อ ประสาท”ผมบ่นพึมพำๆกับตัวเอง
“เฮ้ ผมได้ยินน่ะ! ปากเสียจริงๆเลยคุณหนิ่ ”ไอ้เด็กบ้าข้างๆนั่งบ่นผมกระปอดกระแปด ผมเลยเกิดอาการรำคาญปนเอือมระอากับมัน เลยจะลุกหนี แต่มันฉุดมือผมไว้ ไอ้เวรนี่!
“ปล่อย”ผมกดเสียงต่ำ ให้มันกลัว แต่นอกจากจะไม่กลัวแล้วยังมีหน้ามามองผมตาแป๋วอีก สายตาแม่งใสซื่อชิบหาย -_-!
“ไม่ปล่อย ผมว่าพี่ไม่เหมาะกับหน้าโหดๆแบบนี้เลยนะ เลิกทำเหอะ น่าเกียจ”
ห้ะ! นะ น่าเกียจหรอ ?
ไอ้เด็กเวร มึงทำกูเสียเซลฟ์ขั้นรุนแรงเลยนะเฟ้ย -___-
“ป่ะ ผมเลี้ยงไอติมเอาป่ะ รู้ป่ะถ้าอารมณ์ไม่ดีต้องกินไอติมนะพี่ อารมณ์เราจะเย็นขึ้นเยอะเลย เชื่อดิ -,.-” มันพูดแล้วทำหน้าเพ้อเจ้อ สายตานี้เป็นรูปไอติมเลย แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะผมปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันน่ารักมาก ตัวขาวราวกับหิมะเลยเหมือนพายเลย ถึงแขนขาจะดูขาวแบบทั่วๆไป แต่ภายในน่ะบอกเลยว่าโคตรขาว ดูกูหื่นไปและ
“พี่คิดไร น่าหื๊นหื่น ^O^”ผมเกลียดมันว่ะ
“ชื่ออะไรอ่ะเรา”ผมถามมัน มีเพื่อนคุยก็ดีจะได้ไม่เบื่อ ดูมันก็เป็นคนอัธยาศัยร่าเริงดี
“รักคุณ”
ห้ะ ! O__O
“อย่ามาทำหน้าแบบนั้น ผมชื่อรักคุณน่ะ แต่ชอบให้เรียกคุณมากกว่านะ ดูดีกว่าเรียกไอ้รักๆอีก ชื่อโบเกิ๊น ^O^”ไอ้รักคุณพูดด้วยสีหน้าแจ่มใส ต่างจากผมที่เช็ดเหงื่อเลย พ่อแม่มึงจะรักมึงเกินไปละ =____=
“อืม จะไปได้ยัง? เดี๋ยวอารมณ์เสียอีกหรอก”ผมบอกมันเสียงนิ่ง สาบานให้ตายเลย เกิดมาผมไม่เคยเสียงนิ่งหน้านิ่งได้ขนาดนี้ ถ้าคนที่ยืนข้างๆผมตอนนี้เป็นพายก็คงดี
“นี่ พี่อกหักมาหรอ ?”
“.........”
“เฮ้ อย่าคิดมาสิ มีชีวิตก็ต้องใช้ให้มันสนุกสุดเหวี่ยงสิ ไม่ใช่มานั่งจมทุกข์แบบนี้ คนแก่นี่น่าเบื่อจริง โง่กันทุกคนเลย”2ประโยคแรกดูเหมือนปลอบใจนะ แต่2ประโยคหลังนี้แม่งด่ากูชัดๆเลย ผมถลึงตาใส่รักคุณทันที มันยิ้มแหะๆมาให้
“แหะๆ พี่สาวครับขอไอติมมะนาว2ครับ ^O^”
“แล้วเราเหอะ เย็นมากแล้วมาป้วนเปี้ยนทำไม ทำไมไม่กลับบ้าน”ผมถามแต่เหมือนจะไปสะกิดต่อมอะไรบ้างอย่าง รักคุณทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แต่พยายามยิ้ม ดวงตาเศร้าสร้อยทำให้ผมรู้สึกผิดที่ไปถามเขาแบบนั้น
“ผมเกลียดบ้านน่ะ”รักคุณตอบ
“ไม่ต้องเล่าหรอก ถ้ามันรำบากใจ”
“…….”มันเงียบ
“…….”ผมเลยเงียบ
“……..”ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครปริปากพูดซักคำ
“……..”
“……..”
“สิ่งที่ต้องการมันก็ไม่ได้ ผมอบากรู้ว่าครอบครัวจริงๆเป็นยังไงพี่เล่าให้ฟังหน่อยได้มั๊ย ? ” รักคุณพูด ดวงตาพร่าไปด้วยน้ำตา เด็กคนนี้ไม่ได้ร่าเริงเลยซักนิด เขาแค่สร้างมันขึ้นมาเพื่อต้านตัวเองออกจากความเศร้าที่ตัวเองไม่ชอบ
“พ่อแม่ผมเขาเลี้ยงผมด้วยเงิน ผมโดยมาเพราะมีเงิน ปีนึงผมเจอพ่อแม่แค่ครั้งสองครั้ง เขาบอกผมเสมอว่าเขาทำเพื่อผมแต่เขาไม่เคยถามผมเลยว่าผมต้องการมั๊ย ที่ผมต้องการคือกอดของพวกเขาต่างหาก ผมต้องการความอบอุ่นแบบครอบครัวจริงๆ”
สงสาร
ผมรู้สึกได้ถึงคำนี้เลย
“เอาเหอะ อย่าดราม่าได้ป่ะ”ผมบอกมัน
“พี่แหละมากระตุกต่อมผม” รักคุณบอกแล้วขยี้ตาแรงๆ ก่อนจะยิ้มให้ผมแบบเดิม
รอยยิ้มของรักคุณทำให้ผมใจเต้น
เพราะ.......ผมชอบรอยยิ้มเขา
แต่กับรอยยิ้มพาย แม้ไม่ได้เห็นผมก็ใจเต้นได้
เพียงเพราะ......ผมชอบพาย
แต่ตอนนี้อาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้......
' รักคุณ '
Image : lee nam soo
TALK…
ใครว่าน้องรักคุณน่ารักบ้าง จิตใจนางเซนซิทีฟมากเลยอ่ะ
ขอบโทษน๊าที่ปล่อยให้ค้างไว้นาน พอดีไรท์ขี้เกี๊ยจขี้เกียจ 55555
อิมเมจ : Images
โซนิค : jong jin won
พาย : nam woong
ที > ซี : yu ha min
มิน : park hyung seok
นิว : จำไม่ได้อ่ะ T T
ข้าว : chanho
คอมเม้นคือชีวิตของนักเขียนอย่างเรา ><
ความคิดเห็น