คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 11
Chapter 11
อ่า....วันนี้พายไม่มาเรียนล่ะ ไม่รู้ว่าหายไปไหน เฮ้อ~ เรื่องเมื่อวานผมไม่อยากให้พายเห็นเลยให้ตายสิ!! แต่มันก็เห็นจนได้ เป็นความผิดของยัยเมลนั่นคนเดียว อย่าถามว่าผมไปยืนจูบกับยัยเด็กปี2นั่นผมกำลังจะบอกอยู่นี่ไง ก็หลังจากวันนั้นที่ผมไม่ได้ยุ่งเกี่ยวกับพายผมก็ตกลงคบกับผู้หญิงคนนึงเธอชื่อ คาราเมล เธอมาบอกว่าชอบผมบวกกับตอนนี้ผมเฮิร์ทหนักแถมเมาหัวทิ่มเลยตกลงคบกับเธอ
แต่......ผมบอกเลิกเธอแล้ว เมื่อวานนี้เอง!
“ไอ้นิคโว้ยยยยยย”เสียงไอ้นิวดังมาแต่ไกล ผมไม่ได้สนใจอะไรแค่หันไปมองนิดหน่อยก่อนจะก้มมามองโทรศัพท์ของตัวเองที่ตั้งรูปพายไว้เป็นหน้าจอ ผมแบบถ่ายไว้น่ะถ่ายต่อมันหลับ
“นิคมึงจะฟังมั๊ยว่ะ?”เสียงไอ้นิวถาม ผมเลยหันไปพยักหน้าตอบมัน
“พาย.....โดนรถชน”
ปึกๆ!!!
“มะ มึงว่าไงนะ”ผมถามแบบไม่เชื่อหูตัวเอง มันจะเกิดขึ้นได้ไง ในเมื่อเมื่อวานมันยังขับรถออกไปต่อหน้าผมอยู่เลย แล้วมันจะรถชนได้ยังไงกันเล่า ยัยเด็กผีเค้กใช่มั๊ยที่สร้างเรื่องนี้ขึ้นมาให้ผมประสาทเสียเล่นๆเนี่ย
“พายโดนรถชนเมื่อวานนี้ ตอนนี้อาการสาหัสนอนอยู่ ICU”
“ใครบอกมึง เค้กน้องไอ้พายใช่รึป่าว ?”ผมถามต่อในขณะที่น้ำเสียงแทบจะไม่มีคำลอแห้งเหมือนคนอดน้ำมาสามวัน
“ป่าวชิเอลเพื่อนไอ้พายบอกมา มันบอกให้มาบอกมึงอ่ะ แล้วเย็นนี้มึงจะไปเยี่ยมพายกับกูมั๊ย ”ไอ้นิวถาม ส่วนผมแค่ส่ายหัวแล้วเก็บของที่เกลี่อนกราดของตัวเองบนโต๊ะยัดใส่เป้ลวกๆเท่านั้น
“ฝากเช็คชื่อด้วย”ผมพูดแค่นั้นก่อนจะวิ่งออกมาจากห้องเรียนโดยไม่สนใจเสียงทักท้วงของนิวซักนิด ระหว่างผมเจอข้าวกับไอ้ทีมันเดินดื่มน้ำกันสบายใจเฉิบเลย อ๋อ แล้วก็ยังเจอยัยคาราแมวนั่นด้วย ให้ตายเหอะผมรู้สึกเกลียดเธอเป็นบ้าเลย
โอ้ยยยยยย นี่กูเป็นบ้าอะไรว่ะเนี่ย หงุดหงิดๆ
หงุดหงิดจนน้ำตาแทบจะไหลอยู่แล้ว
“โว้ยยยยย แท็กซี่จอดเว้ยจอดดดดดดดดด”ผมวิ่งกระหืดกระหอบเป็นมาที่แท็กซี่ที่กำลังจะออกไป ถามว่าทำไมผมไม่เอารถไปเองหรือว่าไม่มีรถ ขอตอบก่อนนะ จำได้มั๊ยที่ผมบอกว่าผมเป็นพวกสิงสนามน่ะ ใช่ผมเป็นนักแข่งรถ นักแข่งรถต้องใจเย็นมีสติใช่มั๊ยล่ะถึงจะถึงเส้นชัยอย่างปลอดภัยน่ะ แต่สำหรับผมตอนนี้ผมไม่มีสติเลยซักนิดแถมใจก็รุ่มร้อนไปหมด ถ้าให้ผมขับรถตอนนี้บางทีผมบางจะได้ไปนอนเล่นในโรงพยาบาลเป็นเพื่อนเมียก็ได้
“ไม่ได้นะพ่อหนุ่มเมียลุงจะคลอดแล้วลุงรีบ ต้องเอารถไปส่งด้วย”ไอ้ลุงเวรนี่เดี๋ยวพ่อชกซะหรอก คนยิ่งรีบๆอยู่บอกเมียลุงให้คลอดพรุ่งนี้ไม่ได้ไงว่ะ แล้วรถอ่ะส่งพรุ่งนี้รถมันจะเสียไงว่ะ
“เมียลุงกำลังจะคลอดแต่เมียผมกำลังจะตายนะลุง ช่วยหน่อยไม่ได้ไงว่ะ เอ้า ผมจ่ายให้ลุงสามพันเลยพาผมไปโรงพยาบาล.......”โรงบาลไรว่ะ ลืมถามมาว่ะ แม่งเอ้ยยิ่งรีบแม่งยิ่งช้า สัส
“แปปนะลุง ห้ามไปไหนถ้าลุงไปนะ แล้วผมเจอลุงอีกผมจะปล้ำลุง”ขู่ไปงั้นแหละ ไม่กล้าหรอกหน้าอย่างเหียกเลยไป
“เออๆแม่ง”ลุงแท็กซี่ตอบกลับมา ผมเลยสะบัดหน้าหนีแล้ววิ่งเข้าไปในม.อีกครั้งนึง ลืมไปว่าผมทำโทรศัพท์หล่นไว้ แต่ถ้าวิ่งไปตอนนี้ไม่ทันแน่ ถ้าไปว่ะ แล้วจะเอาจากไหนว่ะ
อ๊ะ เจอแล้ว
เหยื่อของผมกำลังเดินอ้อนแอ่นราวกับนกนางแอ้นมานู่น แล้วดูที่มือเธอสิถืออะไรอยู่ ปิ๊ง!! โทรศัพท์ไง หึหึ
“เอ่อ สุดสวยครับ จะว่าอะไรมั๊ยถ้าผมจะขอยืมโทรศัพท์ของคุณ”ผมเดินตรงไปหาเธอแล้วดำเนินตามความคิดทันที
“โอ๊ย หน้าตาก็ดีที่บ้านไม่มีโทรศัพท์รึไงว่ะ แม่ง เอาไปใช้เสร็จแล้วก็รีบเอามาด้วยนะเว้ย ฉันรออยู่ที่โต๊ะนู่น” แล้วก็เดินจากไปทิ้งให้ผมอยู่กับความอึ้งตั้งนาน เธอสวยมากและเธอเถื่อนมากเช่นกัน กูว่าแล้วทำไมผู้ชายบนโลกนี้แม่งถึงกินกันเองมากขึ้นทุกวัน แม่งผู้หญิงเป็นงี้ไง ดุแล้วก็เข้าใจอยาก ผู้ชายมันเลยเข้าใจกันเองแล้วก็แดกกันเองเลย
หลังจากที่ผมใช้โทรศัพท์นั่นเสร็จผมก็เอาไปคืนเจ้าของมัน และได้รู้ว่ายัยเถื่อนนั่นเป็นพี่ว๊ากคณะเกษตร กูไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมันถึงดูโหดและเถื่อนขนาดนั้น แต่หน้าแปลกที่ยัยนี่ก็ยังสวยทั้งๆที่แต่งหน้าอ่อนๆเอง
“ลุงไปโรงบาล.......เลย เร็วเลยลุงเหยียบให้มิด ถ้าไม่มิดอย่าหาว่าไม่เตือน”
และแล้วผมก็มาถึง รพ ที่ว่า ดูลุงแกจะกลัวผมมากเหยียบแม่งมิดปาดซ้ายปาดขวาตามใจชอบเลย แต่ก็ดีมาถึงเร็วดี
ทันทีที่ผมวิ่งเข้ามาในตึกโรงพยาบาล ทุกคนก็หันมองผมกันแทบเป็นตาเดียว มองทำไมว่ะกูไม่ได้ใส่บ็อกเซอร์วิ่งเข้าโรงบาลซักหน่อย
พาย อยู่ไหนว่ะ แม่งเอ้ย เคาว์เตอร์ไง ใช่ต้องไปเคาว์เตอร์ผู้ป่วยก่อน ผมวิ่งไปทั่วโรงบาลเพื่อหาเคาว์เตอร์นั่น สุดท้ายผมก็มาหยุดอยู่ที่ชั้นห้า พยาบาลบอกว่าพายออกจากห้องไอซียูแล้วตอนนี้อยู่ห้องพักฟื้น แต่ไม่ทราบว่าชั้นไหนเพราะเธอไม่ได้ดูแลไอ้พาย ผมเลยต้องวิ่งหาทุกชั้นไงและแล้วผมก็มาถึงชั้นห้าที่มีชื่อไอ้พายอยู่
ห้อง 3390
ผมเปิดประตูเข้าไปด้วยหัวใจที่สั่นไหว กลัวกับภาพที่จะเห็น กลัวว่ามันจะไม่ฟื้น ความกลัวทั้งหลายเริ่มครอบงำจิตใจผมทีละนิด จนสุดท้ายผมก็เปิดประตูเข้าไปและเผชิญหน้ากับความจริง
วินาทีแรกที่เห็นหัวใจผมกระตุกวูบอบ่างแรง ภาพตรงหน้าทำเอาผมสั่นไปหมด พายนอนอยู่บนเตียงขาวสะอาดตานั่น แต่แขนขวาใส่เฝือกไว้ ที่หัวมือผ้าก็อตผืนใหญ่พันอยู่รอบหัว ที่แขนซ้ายมีแต่รอยฟกช้ำรวมไปถึงใบหน้านั่นด้วย
ผมเดินเข้าไปหาร่างโปร่งที่จมอยู่ในห้วงนิทรามานานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ แล้วค่อยนั่งลงเก้าอี้ข้างเตียงเบาๆก่อนจะยกแขนซ้ายของร่างโร่งมาแนบแก้มไว้ แล้วค่อยๆบรรจงจูบตามรอบช้ำตามแขนเรียวอย่างแผ่วและทนุนถนอมอย่างสุดชีวิต
“ขอโทษ ถ้าวันนั้นกูอยู่ด้วยมึงคงไม่เป็นแบบนี้”
“........”
“ขอโทษที่งี่เง่า”
“........”
“กูรอมึงอยู่นะ ลุกขึ้นมาจิกหัวกูเร็วๆนะครับ”
::PEY::
...ปวด...
ผมรู้สึกตัวขึ้นมาเพราะแสงแดดสาดเข้ามาทะลุกะตาผม ผมมองไปรอบๆห้องนี้มันโรงพยาบาลนี้ ถึงผมจะเกลียดยาแต่ผมก็ไม่ได้เกลียดโรงพยาบาลนะครับ เพราะโรงพยาบาลนี่ล่ะ ผมถึงได้มีชีวิตรอดมาจนถึงปัจจุบัน
อ่า....ผมจำได้ว่าผมรถชนนี่ เฮ้อ~เป็นเรื่องอีกจนได้ขี้เกียจเคลียร์ปัญหาพวกนี้ว่ะ ไม่รู้สิ แต่ตอนตื่นมาผมรู้สึกเหมือนว่าเบื่อ เบื่อโลกนี้มากขึ้นไปอีก.
“โอ้ย”ผมร้อยโอ้ยออกมาทันทีที่พยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่เหมือนกับมีอะไรมาถ่วงไว้และมันหนักมาก
“อือ ตื่นแล้วหรอ? ห้ะ! ฟื้นแล้ว พายฟื้นแล้ว เฮ้ย!”เสียงทุ้มพูดจบก็กอดผมแน่น ผมรู้ทันทีเลยว่าเป็นใคร อ้อมกอดแบบนี้ ติ๋งต๊องแบบนี้มีมันคนเดียว ผมไม่รู้ว่าหน้าตัวเองเป็นไงบ้าง รู้แต่ว่าผมต้องยิ้มอยู่แน่ๆ
รอยยิ้มที่หายไปนาน.....
ตั้งแต่เธอจากไป......
“เจ็บมากมั๊ย ? เรียกหมอป่าว ? หิวป่ะ ? ตอนนี้เป็นไงบ้าง ? ปวดหัว ? ปวดแขนหรือว่าปวด......”ผมยกมือห้ามประมาณว่าตอบไม่ทันแล้ว แล้วก็พึ่งสังเกตว่าแขนขวาใส่เฝือกอยู่บนหัวมีผ้าก็อตพันอยู่ ผมเลยเลิกผ้าห่มสำรวจตัวเองก็พบว่า ขาขวามีแผลเป็นทางยาวแต่ขาซ้ายไม่เป็นอะไรแค่ถลอกนิดหน่อย ยัง ยังๆม่หมดตามเนื้อตัวมีแต่รอยช้ำ แต่ที่มันปาฏิหาริย์คงเป็นหน้าผมที่ไม่เป็นอะไรเลย ไม่มีแผลเลยด้วยซ้ำคงเพราะตอนนั้นผมเอามือกั้นหน้าตัวเองไว้มั้ง
“ไม่เป็นไรแล้ว ไม่หิวด้วย”ผมบอกมันถึงแม้จะปวดตามเนื้อตามตัวก็เถอะ =__=
หมับ!!
“กูขอโทษ ถ้ากูอยู่ด้วยมึงคงไม่อยู่ในสภาพนี้”มันดึงผมเข้าไปกอดไว้แล้วพูดเสียงรู้สึกผิด
“ใช่ ถ้ามึงอยู่ด้วยกูคงไม่อยู่ในสภาพนี้”ผมพูดมันหน้าจ่อย
“...ขอโทษ...”
“เพราะถ้ามึงอยู่ด้วยกูคงเป็นหนักกว่านี้ เพราะกูเป็นห่วงมึง”ผมพูดเสียงเรียบ
O____O
“พะ พายมึงพูดไรว่ะ พูดแบบนี้เหมือนมึงชอบกูเลยนะเว้ย”มันบอกผมเสียงสั่น หน้านี้แดงแปร๊ด
“กูอาจจะชอบมึงก็ได้นะโซนิค”ผมบอกมันแล้วยิ้มให้มัน มันเลยช็อคหนักกว่าที่เห็นผมยิ้ม ทำไม กูยิ้มหน้าเกลียดนักรึไงว่ะ ?
“โอ้ย พอได้แล้วเขินเว้ย”
มันบอกแล้วเบือนหน้าหนี เป็นเวลากลับที่ประตูเปิดเข้ามาพอดี จะเป็นใครล่ะที่เดินเข้ามา เค้กไงยัยตัวเล็กของผม
“พี่โซนิค”ยัยเค้กเรียกโซนิคเสียงเรียบ ซึ่งปกติเค้กไม่เคยเรียกโซนิคเสียงแบบนี้ อย่าว่าแต่โซนิคเลยทุกคนเลยต่างหาก เสียงแบบนี้เหมือนเสียงป๊าเลย เวลาที่ป๊าสั่งเก็บใครน้ำเสียงป๊าจะเป็นแบบนี้
“อ้าว เค้ก ^^”ไอ้โซนิคทักเสียงใส ทำหน้าตาซื่อบื้อ
“เค้กขอเตือนครั้งแรกและครั้งสุดท้าย”เค้กเดินเข้ามาประชิดตัวโซนิคแล้วเอ่ยเสียงเรียบที่เริ่มติดไปทางน่ากลัว“เรื่องแบบนี้ขอให้เกิดเป็นครั้งสุดท้าย เพราะถ้ามีอีกครั้งเค้กจะ.......”ยัยเค้กเงียบลง
“........”
“ฆ่าพี่”เค้กบอกเสียงเย็นเหยียบ ก่อนจะผละออกจากโซนิคแล้วกลับมายิ้มสดใสให้โซนิคอีกครั้ง โซนิคเองก็นิ่งเงียบก่อนจะยิ้มแหยๆให้ยัยเค้ก ยัยเค้กยิ้มตอบแต่สายตาไม่ยิ้ม....
เค้กกำลังโกธรโซนิค
“หมอยังไม่ให้พี่พายกลับบ้านนะ อยากให้พี่พายดูอาการก่อนอีก2-3วันค่อยกลับ เค้กให้เว่ยไปจัดการเรื่องเรียนกับเรื่องรถให้แล้ว ป๊าส่งคันใหม่มาให้แล้ว สวยมากกกกกกกกก”ยัยเค้กพูดแล้วยิ้มก่อนจะเอาแอปเปิ้ลที่ซื้อมาให้ผม เข้าปากตัวเอง
ต่างจากเค้กคนเมื่อกี้ลิบลับ
แอดดด
เสียงเปิดประตูดังขึ้น ผมเลยหันไปมอง ก็เห็นเป็นไอ้ภูริชนั่นเดินเข้ามาพร้อมกับกระเช้าผลไม้ ยัยเค้กเบ้ปากทันที
“ผมเอาผลไม้มาฝากครับ เค้กมานี่หน่อยสิ”
“ไม่ไป”ยัยเค้กบอก ภูริชเลยเดินมาลากยัยเค้กออกไปก่อนจะขออนุญาตผม ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรมันขออนุญาตแล้วคงไม่กล้าทำไรน้องผมหรอก ถ้ากล้าก็ลองทำดูสิมึงตายแน่ไอ้ภูริช
“ปล่อยฉันนะไอ้ปลวก”
หลังจาก2คนนั้นออกไปในห้องก็เหลือแค่ผมกับไอ้โซนิค ไอ้โซนิคก็ดูแลผมอย่างดีเหมือนผมเป็นลูกมัน ป้อนข้าวป้อนน้ำผมไปเรื่อยๆ
หลังจากผมกินข้าวเสร็จไอ้โซนิคก็ไปซื้อหนังสือการ์ตูนมาให้ผมอ่าน การ์ตูนบ้าอะไรก็ไม่รู้แม่ม กูอ่านไม่รู้เรื่อง โดยส่วนตัวผมก็ไม่ชอบอ่านหนังสืออยู่แล้วพอมาเจอการ์ตูนแบบนี้ทำให้ผมอยากบ้าตาย ขายหัวเราะงั้นหรอ ไม่ได้หัวเราะกูหรอกไม่ฮา
“พาย”ระหว่างที่ผมจดๆจ้องๆกับไอ้การ์ตูนเวรนี้ ไอ้โซนิคก็เรียกผม
“หือ”
“เอ่อ....คือ....เอาไงดีว่ะ”ไอ้โซนิคก้มหน้างุดๆพูดตะกุกตะกักหูแดง
“เป็นห่าไรครับ”
“เอ้า พูดตรงๆเลยล่ะกัน”
“......”
“คบกับกูนะครับ”
!!!!!
“ไม่”ผมตอบเสียงเด็ดขาด
“...ทำไม…?”มันเองก็ถามผมกลับเสียงเบาหวิวเหมือนกัน น้ำเสียงแบบนี้มาทีไหร่กูรู้สึกผิดตลอดอ่ะ
“….รอเรื่องทุกอย่างโอเคก่อน กูยังไม่อยากเพิ่มภาระให้ตัวเอง มึงกูรู้ว่าตอนนี้รอบตัวกูมีแต่อันตราย กูไม่อยากเสียใครอีกแล้ว”ผมบอกเสียงเศร้า เรื่องในอดีตที่ผ่านมาของผม ผมเสียคนที่ตัวเองรักมามากแค่ไหนแล้ว และครั้งนี้ผมจะสู้กับพวกมัน โดยเฉพาะมัน
...ไนท์แมร์...
ผู้ชายสารเลวคนนั้น คนที่เคยทำลายชีวิตผมจนผมแทบไม่เป็นผู้เป็นคน คนที่ทำให้ผมอยากตายทั้งเป็น และมันก็เป็นศัตรูคนเดียวที่ผมอยากจะฆ่ามันมากที่สุด
“แต่เราก็สู้ไปด้วยกันได้นะเว้ย พายให้กูอยู่ข้างมึงเหอะ”
“เฮ้อ กูไม่ห้ามนะถ้ามึงอยากจะอยู่ข้างกูแต่อย่าเอาคำว่าแฟนมามัดมึงไว้กับกูเลย ถ้ามึงเจอคนที่ดีกว่าจะได้ไปโดยที่มึงไม่มีพันธะไง”ผมบอกมันเสียงจริงจัง
“กูไม่เอาใคร กูจะเอามึงคนเดียว”คำพูดสองแง่สองง่ามของมันทำเอาผมคิดหนัก มึงจะเอากูแบบไหนว่ะ!!
“เอามึงหลายๆท่า”ไอ้เวร ผมยกมือที่ไม่ได้ใส่เฝือกตบหัวมันทีหนึ่งแต่ไม่แรงมาก แต่มันกับทำเหมือนเจ็บใจจะขาดแล้วเนียนเข้ามากอดผมไว้ หน้ามันแนบกับหน้าท้องผม!
“ตรงนี้หอมว่ะ ตรงนี้ก็หอม นี่ก็หอม หอมไปทั้งตัวเล้ย”มันพูดเหมือนพูดกับตัวเอง แต่ระดมจูบผมไปทั่วตัว
แอดดดดดด
“เห้ยยยยยยย”
O////////O
ผมได้ยินเสียงเปิดประตูพร้อมกับเสียงสองเสียงประสานกัน ผมมองไม่เห็นเพราะร่างหนาบังอยู่
“นะ นิคนี่มึงกับไอ้พายคบกันหรอ”เสียงทุ้มออกแหลมนิดๆตะโกนถาม ซึ่งไอ้คนที่ถามมันก็คือไอ้นิวนั่นแหละ พวกมันมากันครบทีมเลยอ่ะ
“คะ คือ มะ ไม่ใช่นะเว้ย คะ คือ”ไอ้โซนิคถามเสียงละล่ำลักบอกไอ้สามคนนี้
“แล้วมันหมายความว่าไงว่ะ ? มึงทำถ้าจะปล้ำมันแล้วนะโว้ยยยยย”ไม่นิวพูดเสียงดังลั่น ไอ้โซนิคเลยบอกให้มันพูดเบาๆเพราะมันรู้ว่าผมไม่ชอบเสียงดัง
“คือ โอ๊ยยยย ช่างมันเหอะ อย่าสนได้โปรดไอ้สัสอย่าสน”โซนิคออกเสียงสั่นๆเซงๆ
“กูกับมันแค่ดูๆกันอยู่ อย่าพูดมากมันเขิน”ผมบอกพวกมันสามคน พวกมันก็ดูท่าจะตกใจกันมาก ก็แหงล่ะผมกับมันตอนแรกไม่ค่อยกินเส้นกันหนิ แต่ตอนนี้แม่งแดกทั้งเส้นแดกทั้งกู =____=
“นี่หมอจะให้มึงออกไปตอนไหนเนี่ย เหม็นกินยาชิบหาย ”ไอ้นิวบ่นกับผม ผมเองก็ไม่ได้ตอบมัน แค่ทำหน้าประมาณกูก็เหม็น
“พายกินแอปเปิ้ลดิ”ไอ้โซนิคปลอกแอปเปิ้ลเขียวแล้วยัดเข้าปากผม ดีนะที่มันหันเป็นชิ้นพอดีคำให้ผมน่ะ ไม่งั้นกูติดคอตายแน่
“นี่ตัวเองถ้าเค้าเข้าโรงบาลตัวเองจะดูแลเค้างี้ป่ะ”ไอ้นิวถามเสียงกระเง้ากระงอดน้ำข้าว
“ดูแลจิ ถ้าตัวเองไม่นอกใจเค้าอ่า ”น้ำข้าวตอบเสียงอ่อนเสียงหวานเช่นกัน
ถ้าจะหวานขนาดนี้ไปดูแลกันเองเหอะ กูจะอ้วก!!!!
“ติ้งงงง!!!”เสียงไลน์ไอ้นิวเข้า มันเองก็เอาแต่นั่งแต่อยู่บนโซฟาแล้วหัวเราะหึหึออกมา
โรคจิตชิบ!!!!
แม่ม!!! นี่มันห้องผู้ป่วยนะเว้ย ไม่ใช่สวนสาธารณะที่จะทำไรก็ได้ เกรงใจกูบ้างกูป่วยอยู่ T_____T
TALK…
รู้สึกเกลียดแกมากเลยอิไนท์แมร์
นิวข้าวหวานไปมั๊ยเนี่ย ???
คอมเม้นคือชีวิตของนักเขียนอย่างเรา ><
ความคิดเห็น