คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 9
Chapter 9
ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายกว่าๆแล้วครับ แต่ร่างโปร่งก็ยังคงหลับสนิทอยู่ ไม่ใช่ว่ามันหลับยาวนะมันตื่นมาแล้ว แล้วดื้อไงเลยจัดไปอีกซัก2ยก เลยหลับปุ๋ยไปเลย ^___^
วันนี้ผมกับพายไม่ไปเรียนครับ ผมโทรบอกไอ้ทีฝากมันเช็คชื่อผมกับพายแล้ว ส่วนเลคเชอร์เดี๋ยวลอกเอาก็ได้นี่หว่า ^^
“อื้ออออ”เสียงครางยานๆเย็นๆอย่างนี้จะมีใครนอกจากพาย ขนาดหลับยังมาทำให้กูมีอารมณ์อีกนะ เฮ้ออ!
อาบน้ำดีกว่ากู ใช้แรงกายไปเยอะ แต่จะว่าไปร่างโปร่งเองก็ยังไม่ได้อาบน้ำนี่หว่า เมื่อคิดได้ดังนั้นผมจึงพันผ้าขนหนูแล้วเดินไปหาร่างโปร่งทันที โห้! สงสัยต้องเปลี่ยนผ้าปูที่นอนแล้วล่ะว่ะ แม่งคราบเพียบเลย ใครเห็นแม่งต้องมองว่าไอ้พายหื่นมากแหงๆ ไม่เอาหรอกใครมาว่าเมียเค้าไม่ได้ทั้งนอน
ผมเดินเข้าไปหวังจะช้อนตัวร่างโปร่งขึ้นไว้ในอ้อมแขนเหมือนนิยายเรื่องอื่นๆ แต่แม่งช้อนไม่ขึ้นอ่ะ หนัก! ก็แม่งตัวมันก็ใช่ว่าจะเล็กเหมือนเคะทั่วไปนี่หว่า =___=
“พาย พาย”
“อืออออ”ทำไมมันตื่นยากผิดปกติว่ะ ปกติแตะนิ้วก้อยตีนแม่งก็สะดุ้งถีบผมหน้าหงายและ -___-
“พาย พาย พะ......โอ้ยเหี้ยไข้แดกเลยหรอว่ะ ?”ผมโวยวายทันทีที่ลองเอามือไปแตะที่หน้าผากและลำคอของร่างโปร่ง มันร้อนมาก นี่หนักขนาดไอ้พายไข้จับเลยหรอว่ะ ?
ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วเดินออกมาพร้อมเครื่องมือต่างๆนาๆในการเช็ดตัว ผมเริ่มบรรจงเช็ดตั้งแต่หลังมือขาวขึ้นไปและต่ำลงไปเรื่อยๆ ขอเซ็นต์เซอร์ล่ะกันครับ
ต่อไปทำไรว่ะ ที่นอน ใช่เปลี่ยนผ้าปูที่นอน ผมค่อยๆพยุงไอ้พายให้ไปนอนที่ห้องรับแขกก่อน เพราะผมจะจัดการในห้องก่อน อย่างแรกเอาผ้าปูที่นอนไปทิ้งก่อนเลย
ผมเรียกแม่บ้านขึ้นมาเก็บผ้าปูที่นอนไปทิ้ง ไม่ต้องห่วงคุณแม่บ้านไม่เห็นหรอกว่ามันมีสภาพแบบไหนเพราะผมห่อถุงดำไว้อย่างดี ส่วนอย่างอื่นก็คงไม่ต้องทำเพราะไอ้พายมันเป็นคนเรียบร้อยอยู่แล้วมันเลยทำไว้หมด
หลังจากผมทำทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว ผมก็กะว่าจะไปปลุกพายมากินข้าวซักหน่อย เพราะมันยังไม่ได้กินข้าวเลยตั้งแต่เช้า กลัวอาการมันจะทรุดมากไปกว่านี้
เฮ้อ ~ กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบบ่าย3แล้ว ส่วนผ้าปูที่นอนผมเอาของไอ้พายมาปูครับ ผมเห็นว่ามันอยู่บนตู้ก็เลยเอามาใช้ แต่สีนี่ไม่ไหวนะ ใช้แก้ขัดไปก่อนละก่อน อีกวันสองวันเดี๋ยวจะเอามาเปลี่ยนให้ ฮิฮิ ผมดูเป็นสามีที่ดีป้ะ ^___^
Trrrrrr Trrrrrrr
N ’ Cake
“ฮัลโหล”
[พี่โซนิค วันนี้พี่พายจะมารับเค้กป้ะเนี่ย รร. เค้กเลิกเร็วด้วย]
“พี่พายไม่สบายไปรับไม่ได้ ให้พี่ไปรับแทนหรือป่าวล่ะ ?”ผมถาม
[ห้ะ!!!! พี่พายไม่สบาย เป็นอะไรมากมั๊ย ? เดี๋ยวเค้กจะรีบกลับ พี่อยู่ดูแลพี่พายให้เค้กก่อนนะ เอ้อ เดี๋ยวเค้กจะไปหาซื้อกินให้ด้วยล่ะกัน ยังไงๆเค้กก็ฝากพี่พายด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ! ติ๊ด!]
O_o
เค้กว่าอะไรนะ ผมฟังไม่ทัน รัวซะแร๊พเลยแต่หูผมมันไม่แร๊พตามไงผมเลยฟังไม่ทัน -__-
“พายลุกขึ้นมากินข้าวกินยาหน่อยดิ”ผมทรุดตัวนั่งลงกับเตียงแล้วเรียกปลุกไอ้พาย
“อือ”มันยีตานิดๆก่อนจะมองหน้าผมด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึกเหมือนเคย นี่เคยสำนึกมั๊ยว่ากูดูแลมึงอยู่นะ ช่วยยิ้มให้กูมั่งดิ
“ไป ลุก!”ผมไล่มันนิดหน่อย มันเองก็ทำท่าจะลุกแต่คงเป็นเพราะพิษไข้มันเลยเสียหลักเซแล้วล้มลงไปกับที่นอน ผมเลยค่อยพยุงมันออกมาจากห้องนอนแล้วมานั่งกินข้าวแทน
พายกินข้าวได้ไม่กี่คำมันก็บอกว่าอิ่มเลยต้องบังคับให้มันกินข้าวไปอีก แต่ผลสุดท้ายเป็นไงอ่ะ ? แม่งก็อ้วกดิ ดีนะที่มันเข้าห้องน้ำทัน =____=
ดูแลคนป่วยนี่โคตรรำบากเลย บ่องตง!
“อ่ะ”ตอนนี้พายนั่งอยู่ที่เก้าอี้กินข้าว มันกำลังจ้องเม็ดยาที่ผมให้มันกินอยู่ ยาที่ผมให้มันกินก็เป็นแค่ยาแก้ไข้กับยาพาราเท่านั้น แต่มันจ้องเอาจ้องเอาเหมือนชาตินี้ไม่เคยเห็น
“เอายาไป”พอผมบอกให้เอายาไปเท่านั้นแหละ ไอ้พายหยิบทันที่เลยครับ
หยิบแล้วปาลงถังขยะ!
พ่องตาย! กูให้มึงหยิบยาเอาไปแดกมึงปาใส่ถังขยะทะไมว่ะเนี่ย ? ไม่เป็นไร เอาใหม่
ผมหยิบยาสองเม็ดเหมือนเดิมวางลงบนมือตัวเอง แล้วยื่นให้มันใหม่ และทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิมมันหยิบยาแล้วปาทิ้ง ทำไมมันดื้อจังว่ะ!!
“ทิ้งทำไม ทำไมไม่กิน”ผมตะคอกใส่หน้ามันเสียงดัง จนมันทำหน้าช็อกๆ
“มะ ไม่กิน ไม่เอา เอาออกไป”
“จะดื้ออะไรนักหนาว่ะ กะไอ้แค่แดกๆเข้าไปเนี่ย ห้ะ!!!!”ผมตะคอกใส่มันอีกครั้ง และครั้งนี่ต้องเป็นผมเองที่ช็อก เมื่อเห็นว่าพายร้องไห้
“ไม่ ไม่เอา เอาออกไป ฮึก เอาออกไป ฮือ”
“ไม่เอาแล้ว ไม่มียาแล้วพาย ไม่เป็นไรนะ กูขอโทษๆ”ผมพยายามปลอบพายให้มันหยุดร้อง
แอดดดด
“กลับมาแล้วค่ะ อ๊ะ! พี่พายพี่เป็นอะไรอ่ะ ? ร้องไห้ทำไม”ยัยเค้กเดินเข้ามาหาพาย ของที่ซื้อมามันก็โยนทิ้งตั้งแต่เห็นหน้าไอ้พายแล้ว =___=
“ฮึก”
“พี่โซนิคพี่ทำอะไรกับพี่พายหรือป่าว ทำไมพี่พายถึงร้องไห้”น้องเค้กกดเสียงต่ำนิดๆ แต่ไม่มากเท่าไหร่
“เปล่า พี่แค่เอายามาให้พายกินเอง แล้วมันก็ไม่กินแถมยังเอาแต่โยนยาทิ้งอีก”ทันทีที่ผมพูดจบ เค้กก็เอาแต่อ้าปากค้าง แล้วหันไปมองพี่ชายตัวเองอย่างเร็ว
“พี่พายคะ ไม่มียาแล้วเค้กทิ้งแล้วนะคะ เงียบนะเดี๋ยวเค้กพาไปนอนนะคะ ”แล้วมันก็เงียบ เงียบจริงๆ ตอนนี้มันเหมือนเด็กคนหนึ่งเลย แต่ที่ผมสงสัยคือ ยา ทำไมมันถึงกลัว
“ไม่เป็นไร พี่ไปเอง”
“แน่นะคะ”ยัยเค้กถามย้ำอีกที ไอ้พายพยักหน้า
ผมมองตามร่างโปร่งที่เดินเข้าไปในห้องนอนด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจซักเท่าไหร่ แต่ก็เดินตามเข้าไปเค้กก็ไม่ได้ห้ามอะไร
ผลั๊วะ พลั่ก ตุ้บ!!!!
พอผมเดินเข้ามาในห้องเท่านั้นแหละ ไอ้พายก็ซัดเข้าที่หน้าผมทันทีอย่างแรงจนผมล้ม มันเองก็ตามมาคร่อมตัวผมไว้แล้วซัดลงมาที่หน้าผมไม่ยั้ง จนผมแทบไม่มีสติเหลือ แต่ก็ยังพอมีอยู่บ้าง
“กรี๊ดดดด พี่พายหยุดนะ เค้กบอกให้หยุด”เสียงของยัยเค้กดังขึ้นก่อนที่ยัยเค้กจะเข้ามาพยายามจับแขนพายไว้ให้แน่นที่สุด แต่ก็จับไม่อยู่สุดท้ายมันก็หลุดแต่ยังไม่ทันที่จะได้ซัดผมอีกซักที มันก็หยุดเพราะมีคนจับมันไว้ เป็นเด็กผู้ชายอายุน่าจะ ม.ปลายได้
“พี่พายหยุดเลยนะ เค้กขอละ มีอะไรก็พูดสิพี่ไปทำร้ายพี่โซนิคทำไม ?”ยัยเค้กตะโกนใส่หน้าพายอย่างดัง ไอ้พายตวัดสายตามองเค้กอย่างไม่พอใจ เค้กเองก็มองพายอย่างไม่พอใจเหมือนกัน
“นี่อะไร”ไอ้พายถามแล้วชี้ไปที่ที่นอน
“พะ พะ พี่โซนิค” เค้กเรียกผมเสียงสั่นๆ
“กูถามว่านี่อะไร”มันสลัดตัวออกจากไอ้เด็กม.ปลายนั่น แล้วตรงเข้ามากระชากคอเสื้อผมทันที
“ที่นอนไง”ผมตอบแล้วยกยิ้มให้มันนิดๆ
“กูรู้ แต่ผ้าปูที่นอนน่ะมึงเอามาได้ไง”มันถามผม
“กูเห็นมันอยู่หลังตู้เสื้อผ้าเลยเอามาเปลี่ยนให้ ถ้ามึงหวงมากกูขอโทษกูแค่หาผ้าห่มให้มึงไม่ทัน ”
“……”
“ถ้าซื้อใหม่มันก็เหม็นกลิ่นใหม่แล้วมึงก็จะนอนไม่สบายตัว แต่ถ้าเอาไปซักมันก็แห้งไม่ทัน กูเลยเอาอันนี้มาให้ใช้ก่อน อีกวันสองวันกูจะเอาผืนใหม่มาให้”
“…….”
“แต่ถ้ามึงหวงขนาดนั้น เดี๋ยวกูไปเอามาให้เลย”ผมบอกแล้วแกะมือพายออก เดินออกจากห้องไอ้พายทันที ทั้งๆที่สภาพผมตอนนี้แทบไม่ไว้แล้ว
ตุ้บ!!!
ร่างผมร่วงลงกับพื้นก่อนที่จะเดินมาถึงลิฟต์ ผมพยายามดันร่างของตัวเองให้ยืนขึ้นแต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายสติผมก็ดับวูบไป ภาพสุดท้ายที่ผมเห็นคือ ไอ้เด็กม.ปลายคนนั้น
::PEY::
ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในห้องเรียน สายตาจับจ้องไปที่หน้ากระดาน แต่กลับไม่ได้ฟังที่อาจารย์พูดซักคำ มันไม่เข้าหูผมเลย
นับจากวันนั้นวันที่ผมทะเลาะกับโซนิคก็ประมาณอาทิตย์กว่าๆแล้ว ที่มันไม่ได้มาวุ่นวายกับผม หน้าก็ไม่มองพูดก็ไม่พูด ผมอยู่ที่ไหนที่นั่นต้องไม่มีโซนิค ผมควรดีใจที่มันหายไปจากชีวิตของผมแต่ป่าวเลยผมรู้สึกโหวงๆเหวงๆแปลกๆเหงามากด้วย
หลังจากวันนั้น1วันมันมาที่ห้องผม ยอมรับว่าตอนนั้นผมดีใจที่เห็นมันมาและรู้สึกผิดที่เห็นร่องรอยฟกช้ำบนใบหน้าของมัน แต่หน้าอย่างผมจะทำไรได้นอกจากทำหน้านิ่ง -___- และอีกอย่างที่ผมโคตรทึ่งเลยเลยคือมันทำตามที่บอกจริงๆ วันนั้นมันเอาผ้าปูที่นอนมาให้ผม ซื้อใหม่ซักให้แล้วด้วย นั่นแหละผมโคตรจะรู้สึกผิดเลย
“วันนี้แค่นี้ก่อนนะคะนักศึกษา ส่วนงานเดี๋ยวฉันจะสั่งอีกทีนึง”พูดจบนางก็เดินออกไป นักศึกษาคนอื่นๆเก็บของแล้วเดินออกจากห้องทีละคนสองคน จนเหลือแค่ไม่กี่คนโซนิคกับพวกก็ยังอยู่
“เห้ย! วันนี้ไปแดกเหล้ากัน ไม่ได้ไปด้วยกันนานแล้วนะเว้ย”
“ไม่ไปกูไม่ว่าง”สั้นๆแบบนี้จะมีใครนอกจากที
“ไม่เอาข้าวไม่กินเหล้า กินแล้วเดี๋ยวแรด =..=”น้ำข้าวพูดเชิงตลก
“กูขอบาย”โซนิค
“เฮ้ย ช่วงนี้น้องนิคของพี่ไม่ร่าเริงเลย ใครทำน้องนิคของพี่ให้เป็นแบบนี้เนี่ย”นิวพูดเชิงล้อก่อนจะแกล้งโซนิคด้วยการนั่งบนตักของโซนิคแล้ววาดแขนแกร่งโอบลำคอไว้
“ลุกเลยสัด เดี๋ยวตื่น”โซนิคบอกเสียงตวาด
“จะตื่นจริงหร๋ออออ”นิวล้อแล้วลากเสียงยาว น้ำข้าวนั่งหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ
“เพื่อนอ่ะ.......กูก็เล่นได้นะ”จบประโยคนั้นไอ้นิวก็กระโดดโหยงแล้ววิ่งไปหลบอยู่หลังข้าว จะว่าไปในกลุ่มก็มีแค่ทีกับนิคที่สูงเท่ากัน ส่วนนิวนี่น่าจะสูงเท่าๆกับผมน้ำข้าวอย่าพูดถึงไปยืนกับพวกมันก็คล้ายๆหลักกิโลอ่ะ
“พายไปกินเหล้ากัน ไปป่ะๆ”นิวหันมาชวนผม ผมหันไปมองหน้านิคนิดๆแต่โซนิคทำไม่สนใจเก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องเรียนไปซะเฉยๆ
“ดะ เดี๋ยว”ไม่แม้แต่จะหันมามอง
“ขอตัวนะ”ผมพูดกับนิว แล้วเดินออกมาจากห้องเรียน
หึหึ.....ทำเองแล้วก็เสียใจเอง เสียใจงั้นหรอไม่ใช่สิมันก็แค่โหวงๆไปหน่อยแต่ไม่ถึงกับตาย
กึก!
ภาพที่ผมเห็นทำเอาตัวผมชาวาบ ไร้ความรู้สึกไปชั่วขณะ หน้ารถของผมมีบุคคลที่ผมรู้จักดียืนอยู่กับบุคคลที่ผมไม่รู้จักยืนอยู่ ผมคงจะไม่รู้สึกอะไรหรอกนะถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่โซนิค ที่สำคัญไปกว่านั้นเขาสองคนยืนจูบกัน โซนิคยืนจูบกับผู้หญิงคนนั้น
ผมกำลังจะหันหลังกลับแต่ทำไมผมต้องถอยล่ะ ในเมื่อสิ่งที่ผมต้องการคือแบบนี้ ผมไม่ต้องการให้คนที่ผมเป็นห่วงตกอยู่ในอันตราย แล้วตอนนี้ผมห่วงโซนิคมันสมควรที่จะออกไปจากชีวิตผมได้แล้ว
ผมตัดสินใจเดินมาที่รถของตัวเอง โดยที่พยายามทำเป็นไม่เห็นพวกเขาให้มากที่สุดแต่โซนิคเห็นผมดูมันตกใจมากแต่พยายามเก็บอาการไว้ แต่คนอย่างโซนิคไม่เคยเก็บอาการอยู่หรอก ผมเดินขึ้นรถแล้วเร่งเครื่องอย่างดัง ก่อนจะบีบแตรเพราะพวกมันขวางรถผมอยู่ โซนิคมองผมด้วยสายตาตัดพ้อเป็นสายตาที่ผมไม่เคยเห็นมันทำให้ผมตัวเย็นเฉียบเลยล่ะ ทั้งสองหลบให้ผม ผมไม่รอช้าขับออกมาอย่างไว
ไอ้บ้าเอ๊ย!
ผมขับรถออกมาจาก ม. อย่างเร็ว หน้าปัดเข็มชี้เลขเกือบสุด ความเร็วก็ไม่ลดซักนิด ผมเชื่อว่าคนแถวนี้เค้าคงจะด่ายันพ่อผมเลยล่ะ หึ
เฮ้ย!
เอี๊ยดดดดดดด!!
โครมมมมมมมมมม!!!!!
ความคิดเห็น