คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3
Chapter 3
ผมพายัยเค้กกลับมาที่คอนโดแล้วพายัยเค้กไปนอน มั้งๆที่มันพึ่งจะหกโมงกว่าๆ ดูถ้าว่าวันนี้คงจะไปเจอออะไรมาเยอะ ถึงได้เหนื่อยจนหลับลึกขนาดนี้
ผมออกมามินิมาร์ทตรงข้ามคอนโดเพื่อไปซื้อน้ำนมขนมของทั้งหลายของยัยเค้ก ผมเดินเข้ามาในร้านทุกคนในร้านมองผมแทบทุกคน เพราะอะไรผมก็ไม่รู้รู้แต่ว่าไม่ชอบ ผมเกลียดการถูกตกเป็นเป้าสายตา
วันนี้เป็นวันที่ผมเครียดพอควรเลยเพราะมีเรื่องให้คิดเยอะ ทั้งเรื่องงาน ทั้งเรื่องของเค้า ทั้งเรื่องของพวกมันที่กำลังจะมาถึง ทุกสิ่งทุกอย่างรบเร้าผมมากไป ถึงผมจะเฉยชาแต่ก็ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรเลย ผมเป็นคนนะมีรู้สึก ถ้าพวกมันมาผมจะทำยังไง ยัยเค้กชิเอลต้องตกอยู่ในอันตรายแน่ๆ ผมห่วง2คนนี้มาก
ผมเดินไปหยิบของมาจนครบแล้วเดินวนไปที่ตู้เย็นอีกรอบเพื่อจะหยิบเบียร์มา3กระป๋อง ผมไม่ใช่คนดื่มแต่ก็ใช่ว่าดื่มไม่เป็นนี่
คิดเงินเสร็จผมก็เดินออกจากมินิมาร์ทแล้วเดินไปตามทางเพื่อหาที่สงบๆนั่งพักผ่อนบ้าง ผมเดินมาที่ไกลพอสมควรก็เจอกับสวนสาธาณะที่หนึ่งในโลก = =;
ผมนั่งกินเบียร์ไปพลางคิดเลยต่างๆไปด้วย ทั้งเรื่องในอนาคตที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกไม่นาน และหาวิธีแก้ไข้ต่างๆๆนานาไว้เพื่อเตรียมพร้อมกับอนาคตข้างหน้า
“เฮ้อ!!!”อย่าเข้าใจผิดว่าเป็นเสียงผม เพราะมันไม่ใช่เสียงใครก็ไม่รู้
“ทำไมว่ะแม่ง เรื่องเหี้ยๆพวกนี้ต้องเกิดขึ้นด้วย”อยู่ๆเสียงนั่นก็พูดขึ้นอีกครั้ง ผมไม่รู้ว่ามันคือใคร รู้แต่ว่าเสียงมันอยู่ข้างหลังผม
“แม่งเอ๊ย!!! ทำไมไม่เข้าใจกูบ้างว่ะ ทำไม!!!”เสียงนั่นยังโวยวายไม่หยุด จนผ่านไปเกือยสิบนาที ผมก็เกิดความรำคาญ
“เงียบซักทีดิ๊”ผมพหันไปพูดกับไอ้คนบ้าที่นั่งโวยวายไม่หยุดด้วยน้ำเสียงเรียบออกแนวรำคาญมันนิดๆ
“เสือก!”คำเดียวที่หลุดออกมาจากปากของมัน
“หึ! งี่เง่า! โง่เขลา! แทนที่จะเอาเวลาไปคิดแก้ปัญหาของตัวเองกับเอาเวลามานั่งโวยวายให้คนอื่นเค้ารำคาญอยู่ได้”
ผมพูดออกมายาวแล้วหันหน้าไปมองหน้ามัน เพราะแสงสว่างที่เหลือน้อยทำให้ผมไม่รู้ว่ามันเป็นใครแต่มันคงเห้นหน้าผม เพราะแสงของไฟจากรถยนต์ของคนที่ผ่านไปผ่านมาสาดเข้าหน้าผมจนผมต้องหลับตาไว้
พอรถยนต์คันนั้นผ่านไปผมก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากสวนสาธาณะทันที
วันนี้ผมมาเรียนเช้าครับ โดยที่มีพวกน้ำข้าวอยู่ด้วย พวกเรา4คนนั่งคุยกันไปเรื่อยครับ แต่เหมือนผมจะไม่ได้อยู่ในวงการสนทนาของพวกเขาเลยซักนิด ผมเลยได้แต่มองไปรอบๆเหมือนคนบ้า แต่สายตาดันไปหยุดอยู่ที่มอเตอร์ไซต์ขนาดใหญ่กำลังขับมาด่วนความเร็วที่ไม่สูงนัก โดยที่มีชายฉกรรจ์2คนนั่งอยู่บนมอเตอร์ไซต์คันนั้น ทั้งสองใส่หมวกกันน็อคสีดำปกปิดใบหน้า ถ้าโดยทั่วๆไปผมคงนิดว่าเป็นพวกเก็บเงินกู้แต่บางอย่างบอกผมว่าไม่ใช่!!!!
ผมไม่ได้ละสายตาจากมอเตอร์ไซต์คันใหญ่คันนั้นเลยซักนิด แต่พวกมันก็ไม่มีอะไรผิดสังเกตจนผมเกือบจะวางใจแต่ยังไม่ทันไร ชายฉกรรจ์คนที่นั่งซ้อนอยู่ทำท่าทางที่จะหยิบอะไรออกมาจากข้างหลังซึ่งผมก็ไม่แน่ใจ แต่ภายหลังจากไม่กี่วินาทีขาของผมก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วเมื่อชายฉกรรจ์คนนั้นหยิบกระบอกมันวาวออกมาจากด้านหลังซึ่งทุกคนรู้จักมันดีในนามว่า ‘ปืน’
“ระวัง”ผมวิ่งอย่างเร็วเพื่อไปช่วยร่างสูงกว่าผมที่โดนปืนกระบอกมันเล็งอยู่โดยไม่รู้ตัว และร่างสูงร่างนั้นทุกคนก็รู้จักกันดีด้วย!!!
ปั้งง!!!
เสียงปืนดังลั่นไปทั่วบริเวณทำให้ผู้คนแถวนั้นต่างหลบลงด้วยความกลัว แล้วเสียงมอเตอร์ไซต์คันนั้นก็บิดไปอย่างเร็ว
“บาดเจ็บมั๊ย”ผมถามร่างสูงที่ล้มลงไปก่อนที่ลูกตะกั่วจะแทรกเข้ามาในกาย
“มะ.....ไม่”เสียงที่ช็อคถูกส่งมาถึงผม
“เฮ้ย! เกิดไรขึ้นว่ะ อะ...ไอ้โซนิค”เสียงของพองเพื่อนของโซนิคดังขึ้น
“ละ เลือดๆ นิวพายเลือดออก”เสียงของน้ำข้าวดังข้นทำให้ผมมองแผลที่ถูกตะกั่ววิ่งผ่านอย่างเฉียดฉิวไป
“มานี่ กูจะพาไปโรงพยาบาล”เสียงของร่างสูงที่ผมช่วยไว้นามว่าโซนิคดังขึ้นทันทีหลังจากที่ทุกคนได้ตกตลึงกับเลือดบนแขนผม
“ไม่ กูทำเอง”เรื่องแค่นี้จะไปโรงพยาบาลทำไมให้เสียเวลา ทำเอาดีกว่าเยอะอีกอย่างนึงที่โรงพยาบาลมึงแต่กลิ่นอายของยาหลายๆชนิดซึ่งผมไม่ชอบ
“อย่าดื้อ ไปเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวกูพาไป”โซนิคพูดกับผมอย่างหงุดหงิด
“ถ้าจะทำ มึงทำสิ”ผมพูดออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“มึงจะบ้าหรอมึงโดนยิงนะเว้ย ไม่ใช่หกล้ม”มันโวยวายทันที
“งั้นก็อย่าเสือก”ผมพูดเสียงเรียบแล้วเดินออกมาจากบริเวณนั้นแล้วเดินไปทางออดี้สีดำของผมทันที เพื่อทำแผลในรถของผมมักมีอุปกรณ์ทำแผลไว้เสมอๆเพราะยัยเค้กชอบซนจนได้แผลประจำเลยต้องเอาไว้เพื่อเป็นอะไร
ผมเริ่มทำแผลโดยการถอดเสื้อนักศึกษาออกก่อนที่จะเริ่มทำแผลบนแขนตัวเองอย่างชำนาญ
ก๊อกๆๆ.
เสียงเคราะกระจกรถของผมดังขึ้นทำให้ผมเงยหน้าจากแผลไปมองบุคคลที่เคาะกระจกเมื่อซักครู่ ก่อนจะเลื่อกระจกลงแล้วถามด้วยน้ำราบเรียบ
“มีอะไร”ผมถามร่างสูงที่ยืนหน้างอคอหักอยู่ตรงประตูรถ
“เปิดประตู”ผมบอกผมด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
ผมเปิดประตูให้มันเข้ามาอย่างง่ายดายเพราะมันไม่ใช่คนมีพิษมีภัยอะไรอยู่แล้ว
“มานี่กูทำให้”ร่างสูงว่าแล้วแย่งอุปกรณ์ไปไว้กับตัวเองแล้วเริ่มลงมือทำแผลให้ผมอย่างเกๆกังๆเหมือนคนไม่เคยทำ แต่ผมก็ปล่อยให้มันทำไปเพราะอยากรู้เหมือนกันว่าออกมาแผลจะเป็นแบบไหน
หลังจากที่ทำแผลให้ผมเสร็จไอ้โซนิคถึงกลับหน้าซีดเลยครับ เป็นอะไรของมัน
“มึงเป็นไร”ผมถามมันเสียงเรียบตามฉบับของผม แต่มันกลับตอบผมมาอย่างกวนตีน
“กูลืมไปว่ากูกลัวเลือด”ควาย ทำจนเสร็จเพิ่งนึกว่าตัวเองกลัว เจริญ!!
“ไม่ต้องกลัวหรอก มึงทำแผลให้กูเสร็จแล้วเละแล้ว”ผมบอกมันแล้วกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนจะหยิบเสื้อมาใส่ให้เรียบร้อย
“ไอ้เฉื่อย.....”ใครเฉื่อยว่ะ ชื่อเฉยชิบหาย!!!
“มึงเลยใคร ?”ผมถามมันสั้นๆ
“มึง”ชัดเจนดี เรียกคนที่ช่วยชีวิตมึงว่าเฉื่อย ถ้าพูดจริงๆกูก็ไม่เฉื่อยหรอก ถ้าเฉื่อยป่านี้มีได้อยู่ในห้องผ่าตัดแล้ว =_=
“หึ!”ผมหัวเราะในหัวคอก่อนที่มันจะหน้างอ
“ขอบคุณนะเว้ยที่ช่วยอ่ะ”มันบอกแล้วเดินมาประชิดตัวผม ซึ่งเทียบกันแบบนี้ทำให้ผมรู้เลยว่ากูเตี้ยกว่ามัน -.,-
“อืม”ผมพยักหน้าแล้วเดินออกมาจากการยืนระยะประชิด
“มีอะไรให้กูช่วยก็บอกนะเว้ย”มันตะโกนบอกก่อนจะวิ่งไป หึ! มันก็น่ารักเหมือนกันนี่
“พี่ชายฮับ”อยู่ๆก็มีเด็กตัวเล็กหน้าตาน่ารักน่าหยิกเรียกผม ผมจึงหันไปมองเด็กคนนั้นด้วยสายตาเรียบๆแต่เด็กคนนั้นกลับฉีกยิ้มให้ผม
“มีอะไรครับ”ผมถามพลางย่อตัวลงให้ระดับความสูงเท่ากัน ก่อนจะยกมือบลูบหัวเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู
“มีคนฝากมาให้ครับ เขาบอกผมว่าห้ามบอกพี่ชายว่าเค้าเป็นใครแต่เขาใส่ชุดสีดำทั้งตัวใส่หมวกไม่น็อคด้วย”ผมถึงกลับหลุดขำกับคำพูดของเด็กน้อยที่พาผมงงงวยไหนจะศัพท์แปลกๆนั่นอีก หมวกไม่น็อค หรออืม ไม่น็อคจริงๆสินะ หึหึ!!
“ครับ ชอบคุณครับผม”ผมว่าแล้วหอมแก้มเด็กน้อยคนนี้แรงๆ
“เฮ้ ซีทายด์มาไดไงเนี่ย”เสียงของบุคคลที่สามแทรกเข้ามาทำให้ผมหันไปมองหน้าบุคคลคนนั้นว่าเป็นใคร
“มาหาพี่โซนิค คิดถึง”ซีทายด์ว่าก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดขาของโซนิค โซนิคเองก็อุ้มซีทายด์ขึ้นมาแล้วหอมแก้มซีทายด์แรงสองสามที
“แล้วใครพามาล่ะ”
“ลุงสน”เด็กน้อยตอบแล้วชี้ไปที่รถคันหรูที่ไม่มีใครอยู่บนรถเลย
ผมไม่ได้สนใจโซนิคกับซีทายด์ว่าทั้งสองจะคุยอะไรกัน แต่สนใจจดหมายแทนใครกันนะที่ฝากจดหมายนี่ไว้ให้ผม
Hello! Pey นายสบายดีมั๊ย ? ฉันสบายดีถ้านายตายไป เอ้อ! วันนี้สนุกมั๊ยเกมของฉันน่ะ รู้มั๊ยชื่อเกมมันชื่ออะไร อืมมม เดี๋ยวบอกให้ Dark เกมแห่งความมืดยังไงล่ะเกมที่ใช้ชีวิตคนเป็นเดินพัน หึหึ! ไว้วันหลังฉันจะส่งมาอีกนะทั้งจดหมายและเกมDarkของฉัน บายคิดถึงเสมอ ♥
♥...ไนท์แมร์....♥
***เจี๊ยกกก O[]o ไนท์แมร์ใครกันนะ แล้วอยู่ๆโผล่มาจากหนายยยเกือบแล้วมั๊ยล่ะพี่โซนิคของเราเกือบตายแล้วล่ะพี่พายเองก็เท่ห์ระเบิดจนไรท์คิดว่าจะปั้นนางให้เป็นเมะแทนโซนิคแล้วล่ะอ่านแล้วไม่เม้นไม่ว่า พอดีที่บ้านไม่เคร่งเรื่องกานเม้นที่บ้านเคร่งเรื่องการอ่าน ฮ่าๆๆ (อยากเล่นมั้งอ่า ขอบคุณสำหรับทุกเม้นนะจ้ะ แต่ถ้ามีอะไรไม่ดีก็ติได้เลยจ้า ไรท์ไม่ซี ฮ่าๆๆๆ***
ความคิดเห็น