คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Chapter 1
::MIN::
สวัสดีคร้าบทุกคนคงรู้จักผมในนามภูมิณทร์แล้วใช่มั๊ยครับ นั่นแหละคือชื่อของผม เออแล้วผมจะพูดวนไปวนมาทำไมว่ะ ช่างแม่งเหอะ!!! ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงพยาบาลครับ ผมไม่ได้เป็นไรนะแต่น้องชายของผมต่างหากที่เป็น มันมักจะหาเรื่องมาให้ผมตลอด คือแบบถ้ามันอยู่เฉยๆทำตัวอยู่นิ่งๆวันไหนอย่างเรียกมันว่าภูริช -_-a
และวันนี้เรื่องที่มันก่อก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรมากก็แค่ขึ้นสังเวียนกับผู้หญิงตัวเล็กๆ เน้น ‘ตัวเล็กๆ’ โชคดีที่มันยังแยกออกว่าคนไหนหญิงคนไหนชาย ไม่งั้นยัยตัวเตี้ยได้นอนหยดน้ำเกลือแน่
หยุดเรื่องมันมาเข้าเรื่องของผมดีกว่า ผมมีนิสัยที่เหมือนคนไม่ทั่วไป เป็นเฉพาะบางคนคือแรด เอิ่ม...เหมือนด่าตัวเองดีเนอะ คุณเคยได้ยินสำนวนนี้มั๊ย ‘แรดแต่ไม่มั่วชอบยั่วแต่ไม่เอา’น่ะ หึหึ และเหมือนสวรรค์ช่างเป็นใจ จึงได้ส่งชายหนึ่งตัวสูงหน้าหวานคนนี้มาให้ผม แต่ก็เหมือนนรกกำลังไม่พอใจในตัวผมที่แรดเกินอัตราจึงแกล้งให้ชายหนุ่มคนนี้มีจิตใจราวกับน้ำแข็งที่ทำยังไงก็ไม่ละลาย ทั้งๆที่ปกติผมแค่แกล้งพูดอึกๆอักๆ ล้มนิดล้มหน่อยก็มีชายหนุ่มหลงแล้ว แต่นี่อาร๊ายยยย ขนาดทำทุกวิธีทางมันยังไม่ชายตามองด้วยซ้ำ =__=a เวรกรรมสินะ
“มิน จะกลับบ้านป่ะเนี่ย”ผมหันไปทางน้องชายของตัวเองที่มันตีหน้ายุ่งๆใส่ผม
“กลับสิ วันนี้หาไรกินข้างนอกนะ ม๊าไปงานเลี้ยง”ผมบอกน้องชายตัวเอง
“อีกและ น่าเบื่อ”มันบ่นกระปอดกระแปด
“แล้วจะแดกมั๊ยล่ะ”
“แดกสิครับคุณพี่ชาย”หึ กวนตีน มันก็สมควรโดนตีนแล้วล่ะ
“เอ่อ พี่มินคะไปกินข้าวกับเค้กก็ได้นะคะ”ยัยตัวเตี้ยชวนผม
“ไม่จำเป็น”แต่น้องชายผมกลับไปกวนตีนเธอซะนี้
“เจือก ฉันไม่ได้เชิญนายอยู่แล้วนี่ยะ” ยัยตัวเล็ก(ขอเปลี่ยนสรรพนามเพราะความโหด)พูดแล้วเชิดหน้าใส่น้องชายตัวดีของผมที่ปากดีไม่ดูสังขารตัวเอง
“เอ่อ...จะดีหรอครับ”ผมถามอีกฝ่ายแต่อีกฝ่ายกลีบยิ้มกว้างจนเห็นฟันครบ32ซี่
“ดีสิค่ะ ตกลงแล้วนะคะงั้นไปรอที่รถก่อนเลยนะคะ”ยัยตัวเล็กพูดเองเสร็จสรรพแล้วเดินตรงไปหาพี่ชายตัวเองที่อยู่แผนกจ่ายเงินอยู่
“มินว่ายัยเตี้ยเต็มป่ะ”น้องชายผมถามขึ้นระหว่างที่เดินไปที่รถของพาย
“ทำไมล่ะ”ผมถามกลับ ทำเอาน้องชายของผมทำหน้าหมาไม่แดกทันที
“ผู้หญิงบ้าอะไรก็ไม่รู้มือก็หนักตีนก็หนัก ปากจัดอีกต่างหากแถมเต็มหรือป่าวก็ไม่รู้”มันพูดออกมาแล้วทำหน้าแหยงๆทันที แต่ถึงแม้มันจะทำหน้าอย่างนั้นก็เถอะแต่ผมรู้สึกได้ถึงความสุขที่น้องชายของผมมีอยู่ในตอนนี้
“ชอบเค้าล่ะสิ”ผมพูดแหย่มันเล่นแต่มันหน้าแดงหูแดงแปร๊ดเลย บอกตามตรงว่าผมไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้มาก่อนเลย ไม่เคยมีใครทำให้มันหน้าแดงได้เลยซักครั้งหลังจากที่น้องแยมจากไป แต่ตอนนี้มันกลับหน้าแดงไม่ใช่แดงะรรมดาแต่เป็นแดงโคตรๆ
“มินพูดบ้าไรว่ะ ไม่เอาไม่คุยด้วยแล้ว มินแม่งเชี่ย”อ้าว กลายเป็นกูซะงั้นที่ผิดอ่ะ ไรว่ะ!!!
“มาแล้วๆ พี่มินรอนานมั๊ยค่ะ”
“ไม่หรอกครับ”
ตอนนี้ผมอยู่ที่ร้านอาหารแล้วครับ ร้านอาหารร้านนี้ไม่ใหญ่มากแต่บรรยากาศดีสุดๆ พอเห็นบรรยากาศแบบนี้ที่ไหร่ เก๊าอยากเข้าห้องน้ำทุกทีเลยให้ตายสิ ><
ผมเดินมาเข้าห้องน้ำโดยบอกกับทั้ง3คนแล้ว พอผมเดินมาเท่านั้นแหละไม่มีอะไรจะอธิบายเลยครับ ห้องน้ำสวยมากแบบว่าสวยโคตรๆอ่ะ บรรยากาศก็โรแมนติ๊กโรแมนติก คือแบบว่าถ้านอนในห้องน้ำได้ผมก้อยากนอนอ่ะ >////<
จะว่าผมเป็นโรคจิตก็ได้นะแต่ถ้าผมไปร้านอาหารที่ไหนที่แรกที่ผมจะไปเลยคือห้องน้ำ ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรรู้แต่ว่าชอบโคตรอ่ะ ^..^
“อ๊ะๆ อ๊า ทะที ระแรงหน่อยสิ อือ”สะ เสียงอะไรว่ะ ผมลองเดินเข้าไปตามเสียง เสียงมันมาจากห้องน้ำห้องในสุด เฮ้ย ยะ อย่าบอกนะว่ามัน.......
“อือออ”สะ เสียงแบบนี้ใช่เลย แม่งกำลังเอากันอยู่แน่ๆเลย อ๊ากกกกกกก OoO!!!
ถึงหัวสมองจะช็อคและไม่ขยับเขยื้อนก็ตามแต่ส้นตีนเจ้ากรรมนี่สิ ดันเดินไปที่ห้องน้ำห้องนั้นอย่างช้าๆ แต่ละก้าวเล่นเอากูเหงื่อตกเลยที่เดียว อีกใจก็แค้นที่มาทำอย่างนี้กับห้องน้ำสุดโรแมนติกนี่ แต่อีกใจกลับกลัวว่าจะทำให้พอแม่งค้างแล้วมาปล่อยที่ผม ไม่นะอ๊ากกกกกก
“ทะ ที มะไม่ไหวแล้ว อ๊า!”
“ฮึ่มมม” เสียงครางระงมทำเอาผมสติแตก เลยเผลอเสียงด่าดังออกไป
“พวกเชี่ยมาเอาอะไรกันในนี้!!!!”สิ้นเสียงผม พวกมันก็เงียบซักพักก่อนที่ประตูจะเปิดออก เผยให้เห็นผู้ชาย2คนอยู่ในห้องน้ำเดียวกันโดยที่ผู้ชายที่ตัวเล็กพอๆกับผมก้มหน้าก้มตาใส่เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยของตัวเองก่อนจะรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว อ้าวเฮ้ย!! กูยังไม่เห็นหน้ามึงเลย กลับมาก่อนเซ่!!!!
“แอบฟังคนอื่นหรอ ไม่ดีม้าง”เสียงของผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ทำเอาผมแทบหงายหลังเมื่อหันกลับไปมอง เมื่อกี้มึงอยู่ไกลกว่านี้ไม่ใช่เร๊อะ แล้วมึงจะขยับเค้ามาทำมายยยยย TTT^TTT
“คะ คือ ขะ ขฮโทษนะ มะ ไม่ได้ตั้งใจ กูจะรีบๆลืมนะ ลืมเดี๋ยวนี้เลย ”ผมว่ายาวอย่างรวดเร็วแทบพูดไม่เป็นคำ แล้วรีบวิ่งออกมาแทบไม่ทัน ผมไม่รอพวกที่กำลังกินข้าวกันอยู่แต่กลับวิ่งออกจากร้านแล้วโบกแท็กซี่มุ่งสู่บ้านให้เร็วที่สุด เพื่ออาบน้ำชำระสิ่งไม่ดีออกจากตัวและตา!!!
ผมส่งข้อความไปบอกริชแล้ว มันโอเคแต่ถามผมยาวเลยว่าเกิดไรขึ้น ทำไมรีบกลับโดยที่ไม่บอก ผมได้แต่ตอบไปสั้นๆว่าป่าวไม่มีไร แต่ความจริงแล้วไม่มีที่ไหนเล่า แม่ง ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด นี่กูต้องกลับไปแดกข้าวไข่เจียวคนเดียวที่บ้านหรอว่ะเนี่ย แม่ง!!!
หลังจากอาหารเย็น(ข้าวไข่เจียวหมูสับ)ผมก็ขึ้นห้องมาด้วยความอ่อนเพลีย ล้มตัวนอนลงบนที่นอนที่โคตรนุ่มนี่ซะก่อนจะเปิดเฟสบุ๊ค
ตุ้งง!!
TJ EiEi : โย่วเพื่อนเลิฟฟฟ >.<
พอเปิดเฟสปุ๊บก็มีคนทักปั๊บ คนทักก็ไม่ใช่ใครเป็นเพื่อนผมเองมันชื่อทีเจเป็นเพื่อนในกลุ่ใของผม ไม่อยากจะอวดแต่เพื่อนผมคนเนี๊ยะโคตรจะหล่อเลย >..<
MiNMiN : ทักไวนะมึงอ่ะ
TJ EiEi : ก็เค้ารอเตงอยู่อ่ะ >3<
MiNMiN : รอไมว่ะ แล้วนี่ถ้ากูไม่เปิดมึงก็นั่งรอกูทั้งคืนเลยอ่ะดิ ?
TJ EiEi : กูล้อเล่น กูรอสาวๆออนอยู่แต่ยังไม่มีใครออนเลย
MiNMiN : ไอ้เลว!! T^T
สารเลวจริงๆเพื่อนกู เห็นกูเป็นเพียงคนคั่นเวลาหรอว่า เป็นแค่เพียงแค่คนทั่วไปที่เธอไว้ใช่เพื่อคั่นเวลา~~ ถุ้ย ไม่ใช่แหละ แหม่
TJ EiEi : แดกไรยัง ?
MiNMiN : ทำไม ? เป็นห่วงกูไง๊ ?
TJ EiEi : ห่วงดิ เมียทั้งคน เดี๋ยวคืนนี้ผัวจะแอบไปหานะจ๊ะ ^///^
MiNMiN : ไม่ต้องมา กูอยู่กับผัวใหม่อยู่ ><.
ผมแกล้งแหย่มันเล่นไปงั้นแหละ ส่วนความจริงน่ะหรอ แฟนซักตัวยังหาไม่ได้แล้วจะเอาปัญญาที่หน๊ายไปหาผัวกับคนอื่นเค้า TTT^TTT
TJ EiEi : เมียชั่ว!!! กูไปและสาวกูมาแหละ รักเมียนะครับ จ๊วบบบบ >3<
ไอ้เหี้ยเจ ผมว่านะที่มันรอสาวออนน่ะไม่จริงหรอก น่าจะรอสาวออนท๊อปมากกว่าไอ้เหี้ยปล่อยกูนั่งเหงาเป็นหมาหง่อยอยู่คนเดียว พูดถึงเรื่องนี้แล้วทำให้ผมนึกไปถึงเมื่อตอนเย็น แม่ง!!! สาธุขออย่าให้เจอะอย่าให้เจอกันอีกเลย เพี้ยง!!!!
::CAKE::
ตอนนี้เป็นเวลา7โมงเช้าแล้ว ฉันรีบเดินออกจากห้องเพื่อไปกินข้าวที่พี่พายทำไว้ให้ เมื่อวานนี้ฉันไปกินข้าวนอกบ้านก็ไปกับพี่มินแล้วก็ไอ้ริช บุคคลที่ฉันเกลียดที่สุดในโรงเรียนและเพราะมันนั่นแหละที่ทำให้ฉันไม่มีเพื่อนเลยซักคน =___=
“พี่พายจ๋า วันนี้เค้กไม่อยากกินอาหารเช้าอ่า เค้กไม่หิว”ฉันพูดแล้วเดินไปเกาะแขนพี่พายไว้แน่นแล้วทำหน้าอ้อนๆที่ไม่ว่าพี่พายเห็นกี่ครั้งก็ต้องยอมฉันทุกครั้งไป ^^
“แล้วจะหิวมั๊ยล่ะ”ร่างสูงถามแล้วเอามือขยี้หัวฉันด้วยความเอ็นดูก่อนจะยิ้มให้อย่างอ่อนโยน นี่แหละพี่ชายฉันไม่ยิ้มให้ใครง่ายๆจนโดนด่าว่าหยิ่งเป็นประจำแต่เค้ามักจะยิ้มให้ฉันทุกๆเช้าก่อนไปเรียนเสมอ คงมีแต่ฉันสินะที่จะได้เห็นรอยยิ้มอบอุ่นแบบนี้เพราะขนาดป๊าม๊าน้อยครั้งที่พี่พายจะยิ้มให้แบบนี้
“ไม่หรอก เค้กเก่งจะตาย Y^^Y”ฉันว่าแล้วชู2นิ้วประกอบท่าทางไปด้วย
“อืม เก่งมากเก่งขนาดต่อยผู้ชายจนยับเลยล่ะ”พี่พายพูดแล้วทำประชดประชันใส่ฉัน ฉันจึงยิ้มร่าแล้วโผเข้ากอดเอวพี่พายไว้แน่น พี่พายเองก็กอดฉันไว้เหมือนกัน
นี่ล่ะครอบครัวของฉัน ถึงจะอยู่กันตามประสาพี่น้องแต่เราก็รักกันมากกก ^___^
ตอนนี้ฉันอยู่ที่โรงเรียนกำลังเดินเข้าโรงเรียน แต่ก็ต้องหันไปมองรอบๆข้าง หึ! นี่น่ะหรอโรงเรียนผู้ดีมีตังค์แต่คนทำตัวเป็นพวกนักข่าวที่คอยซุบซิบกันแล้วมองมาที่ฉัน ฉันเองก็ทำเป็นไม่สนใจฉันจะถือว่าพวกหล่อนกำลังอิจฉาฉันละกัน หึ!
“นี่ เฟาว์เธอเคยเห็นพวกแรดขาสั้นมั๊ยอ่ะ”ท่องไว้เสียงนกเสียงกา
“อ๊ะ เป็นยังไงหรอจ๊ะลิลลี่”
“ก็เป็นแบบนี้ไง”ยัยลิ้นปี่ว่าแล้วชี้มาทางฉัน ฉันเองก็ฟิวขาดเลยเดินเข้าไปหายัย3คนนั้น เท่าที่จำได้นะ ยัย3คนนี้เป็นสาวกของไอ้บ้าริช ยัยลิลลี่หัวหน้าแก๊ง และยัยฝาแฝดคือยัยเฟาว์กับยัยฟาวร์ แต่ยัยฟาร์จะเป็นคนนิ่งๆแต่ก็ดูออกว่ายัยนี่ก็ชอบไอ้บ้านั่นเหมือนกัน หึ!
“พวกเธอมีปัญหาอะไรกับฉัน”ฉันเดินเข้าไปถามยัย3คนนั้นตรงๆ แต่พอมาถึงจุดนี้อยากจะบอกว่าฉันท้อเลยอ่ะ ยัยพวกนี้มีแต่สูงๆหุ่นนางแบบทั้ง นมงี้ตูดงี้ ฮึ่ย! อิจฉาโว้ย!!!
“ว้ายต๊าย! หนูจ๋ากับไปเล่นที่บ้านไป”ยัยเฟาว์ตะโกนใส่หน้าฉันอย่างไม่เกรงใจ ฉันจึงง้างมือหมายจะซัดหน้ายัยนั่นด้วยหมัดของยัยเตี้ยอย่างฉัน!!!
หมับ!!!
แขนชองฉันถูกจับไว้ด้วยใครบางคน และออกแรงกระชากฉันเพียงนิดเดียวทำให้ตัวฉันปลิ้วไปปะทะกับแผ่นอกกว้างของใครคนนั้น ส่วนยัย3สาวเกิร์ลลี่แก๊งนั่นก็หน้าเหวอน้ำลายย้อยไป3หยดแล้ว!!!!
อั่ก!!!
เจ็บจ้ะเจ็บมาก ฮือออ เสีบงหนังของฉันกระทบกับอกที่ต้องซ่อนไอ้6แพ็กไว้แน่ๆฉันเชื่อเพราะมันเจ็บมากก อ๊ากกกกก แกเป็นใครฟร่ะ ?
“อย่าซนให้มากสิ”เสียงนุ่มทุ้มกระซิบที่ข้างหูฉันทำเอาฉันเสียวหลังวูบเลย
“กรี๊ดดด ประธานขา”เสียงรอบผู้หญิงรอบข้างดังขึ้นพร้อมกับแรงลากจากคนข้างหลังที่ฉันยังไม่เห็นหน้ามันซักนิด
“ปล่อยฉัน”ฉันพูดเมื่อมันพาฉันมาในห้องของประธานนักเรียน
“ใจเย็นสิ คนอุตส่าห์ไปช้วยมานะ”เสียงของร่างสูงพูดแล้วปล่อยฉันให้เป็นอิสระ ฉันจึงหันไปมองหน้าเค้าทันที แต่หมอนี่คือประธานนักเรียนนี่หน่า หว่า? ฉันต้องโดนประธานสอบสวนหรอเนี่ย ไม่เอานะ เค้าว่ากันว่าประธานนักเรียนคนนี้โหดมากๆ แล้วนี่ฉันต้องเจอกับอะไรบ้างเนี่ย?
“ไง ยัยตัวแสบ ฉันได้ยินกิตติมาศักดิ์เธอมาเยอะเลยนะ ถ้าไม่เห็นกับตาก็คงไม่เชื่อ”ไอ้ประธานว่าแล้วยิ้มให้ฉันจนตาหยี นี่นั่นหรอ อีตาประธานที่ใครๆก็ว่าๆโหดนักโหดหนา ก็งั้นๆแหละ
“นี่ คุณประธานคะฉันจะไปเรียนค่ะ กรุณาถอยไปหน่อย”ฉันพูดกับอีตาประธานหน้าหล่อนี่ แต่เค้ากลับทำหน้ามึนๆใส่ฉัน
“งั้นหรอ”
“เออน่ะสิคะ”
“ฉันแค่มีเรื่องจะบอกเธอเท่านั้นเอง”ไอ้ประธานบ้ายังไม่หยุด มันยังพูดต่อโดยไม่มีทีท่าจะถอยให้ฉันเลยซักนิด =__=
“เธอรู้รึป่าวว่า ไอ้ภูริชมันไม่ได้ชอบผู้หญิง” ภูริชไม่ได้ชอบผู้หญิงงั้นก็แสดงว่ามันเป็นเกย์น่ะเซ่!!! ว๊ากกก ว่าแล้วว่าเมื่อวานทำไมมันมองพี่พายแล้วตาหวานเยิ้มขนาดนั้น ที่แท้มันก็ชอบผู้ชายนี่เอง แล้วนี่พี่ฉันจะโดนมันกินมั๊ยเนี่ย ไม่ได้นะ พี่โซนิคเท่านั้นที่ฉันต้องการมาเป็นพี่เขย!!!!
“อะ อืม แล้วจะทำไม”ฉันถามกลับไป
“ก็ป่าว แค่จะบอกว่ามันไม่ได้ชอบเธอหรอก”
ชิ! ฉันก็ไม่ได้หวังอยู่แล้วล่ะย่ะ!!
“แต่ฉันน่ะ ไม่แน่หรอกนะ”
::RICH::
ผมเรียนไปเรื่อยๆ ในขณะที่หัวสมองขาวโพลนไปหมด เรื่องเรียนนี่ไม่เคยเข้าสมองซักนิด ทุกวันผมต้องกลับไปติวตัวเองที่บ้านก่อนนอนทุกครั้ง ว่าวันนี้สอนเรื่องอะไรไปบ้าง เพราะที่อาจารย์สอนมาผมไม่เคยเข้าใจซักครั้ง =0=
ผมนั่งมองไปนอกหน้าต่าง ผมนั่งอยู่แถวที่3น่ะน่ะทั้งห้องมี4แถว แถวผมก็เกือบชิดหน้าต่างเลยหล่ะ แต่สายตากลับเหลือบไปเห็นยัยตัวแสบกำลังนั่งเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่างเช่นเดียวกับผม เลียนแบบฉันเร๊อะยัยเตี้ย -___-@
“เห้ย มึงรู้เรื่องไอ้กราฟยังว่ะ”อยู่ๆไอ้จีนเพื่อนผมมันก็พูดขึ้น
“ทำไมว่ะ”ผมถามกลับไป
“ก็เมื่อเช้าไอ้กราฟเดินเข้าไปหายัยเด็กใหม่ที่ต่อยมึงอ่ะแล้วลากเข้าห้องไปเลย” เฮ้ย จะเป็นไปได้ไง ไอ้กราฟผู้หยิ่งทรนงผู้ไม่เคยเห็นหัวผู้หญิงเนี่ยนะจะมายุ่งกับผู้หญิงอย่ายัยเค้ก
“แล้วไง”
“แต่พอยัยเด็กใหม่เดินออกมาจากห้องนะ ก็มีท่าทางเหม่อลอยตลอดเวลา แถมผมเพ้านี้ยุ่งๆไปหมดเลยนะเว้ย มึงว่ามันเค้าไปทำไรกันว่ะ”ไปซั่มกันมั้งไอ้สลัดผักเอ้ย
“ช่างดิ มึงก็รู้อยู่แล้วว่ากูไม่สน”ผมพูดออกไปแล้วทำท่าเมินเฉย
“เออ ก็มึงมันเป็นเกย์นี่สัด”มันว่าแล้วเบ้หน้าใส่ผมก่อนจะเขยิบตัวออกห่างผม ไอ้เหี้ย แค่กูเป็นเกย์กูผิกด้วยหรอว่ะแม่ง
“เออ เรื่องของกู”มันเป็นความจริงครับ ผมไม่ได้ชอบผู้หญิงผมชอบผู้ชายครับ เพราผมเป็นเกย์จริงๆ ส่วนเรื่องที่ว่าผมเป็นรุกหรือรับน่ะอย่าพึ่งถามเลย เอาไว้คุยกันตอนอยู่บนเตียงดีกว่านะ ^^
เลิกเรียน
“เอ่อ พี่ริชครับผมอยากจะชวนพี่ไป เอ่อ เที่ยวน่ะครับ”อยู่ๆก็มีเด็กผู้ชายตัวเล็กผิวขาวน่ารักน่าหยิกสไตล์เดียวกับมินพี่ของผม
“น้อง.....”
“ผมชื่อศิราครับ เรียนอยู่ม.4ครับ”น้องศิราว่าแล้วยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร
“ครับ”
“ไปเที่ยวด้วยกันได้มั๊ยครับ”ร่างบางถามแล้วบิดตัวไปมาด้วยท่าทางเขินๆ
“ได้ครับ แต่ต้องวันนี้นะ”ผมบอกแล้วขยิบตาให้ร่างบางทีนึง เล่นเอาร่างบางหน้าแดงบิกตัวเองจนจะเป็นโปเต้อยู่แล้ว
“ครับ แต่ผมของไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”น้องว่าแล้วหันหลังเดินไปทางห้องน้ำ หึหึ น้องไปพี่ก็ไปสิครับอยู่ทำไมเล่า!!!
ผมเดินตามร่างบางไปทางห้องน้ำ แต่เหมือนร่างบางจะรู้ว่าผมตามมาแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้ หึ!
“เดี๋ยวสิครับ”เมื่อถึงที่ทางที่ผมคิดว่าไม่มีคนแน่นอน ผมก็คว้าข้อมือของร่างบางไว้ ร่างบางหันมามองผมด้วยท่าทางที่ต่างไปจากเมื่อกี้ลิบลับ
“ทำไมหรอครับ”ร่างบางว่าด้วยเสียงใสซื่อแต่สายตาและการกระทำนั้นมันกับตรงกันข้าม ร่างบางผลักไปชนกับกำแพงแล้วตามาประกบร่างผมไว้ มือขาวบางนั่นก็ลูบไล้ที่แผ่นอกกว้างของผมไปมาอย่างสนุกมือ
“ผมอยากจูบพี่จัง”ร่างบางเขย่งปลายเท้าขึ้นมากระซิบที่หูของผม
“แล้วจะรออะไรล่ะครับ”
พูดจบผมก็จัดการประกบริมฝีปากลงไปอย่างเร่าร้อน ลิ้นเล็กตอบสนองผมมาอย่างดีและให้การต้อนรับให้เข้าไปชิมความหวานให้โพลงปากของเค้าอย่างเร่าร้อน มือของผมก็อยู่ไม่สุขเริ่มบีบเค้นไปที่สะโพกของร่างบางจนร่างบางต้องครางออกมา เช่นเดียวกันกับมือของร่างบางที่ลูบไล้แผ่นอกของผมอย่างบ้าคลั่ง และค่อยๆบรรจงปลดกระดุมของผมทีเม็ดจนถึงเม็ดสุดท้ายรมือขาวบางไม่ได้ปลดมันออกแต่กลับจับเสื้อของผมถอดออก จากนั้นผมจึงผละออกจากริมฝีปากบวมเจ่อมันแต่กลับมาเล่นอยู่กับต้นคอขาวและหัวนมสีชมพูนั่นอย่างเมามันส์
“อืมมมม”เสียงหวานของอีกฝ่ายทำให้ผมไม่สามารถล่ะริมฝีปากออกจากตัวของร่างบางได้เลยซักนิด
“อ๊า พะ พี่ริช อืออ”น้องเรียกชื่อผมด้วยเสียงหวาน
“พะ พะ พะพี่ริช”ผมกำลังจะปลดเข้มขัดของร่างบางออกถ้าไม่ติดตรงที่ว่า
“เฮ้ย กรี๊ดดดดดด อุบาทที่สุดเลย”เสียงแหลมปี๊ดของผู้หญิงคนนึงดังขึ้นทำให้ผมผละออกจากร่างบางแล้ววิ่งตามผู้หญิงคนนั้นไปอย่างลืมไปว่ากูไม่ได้ใส่เสื้อครับ
ผมวิ่งไปแปปเดียวก็จับยัยนั่นได้เพราะผมขายาวเลยวิ่งเร็วแต่ยัยนี้เป็นผู้หญิงแถมขาสั้นอีกต่างหากเลยทำให้ผมไม่ต้องวิ่งเยอะมาก
“เฮ้ยเดี๋ยว”ผมกระชากข้อมือบางนั่น ก่อนจะมองหน้ายัยนั่นเต็มๆตาแต่ก็ต้องช็อคเมื่อเห็นว่ายัยนั่นคือ
ยัยเค้ก!!!
หายนะ!!!
ชิบหาย!!!
ความซวย!!!
ไอ้เหี้ย!!!!.
“ปะ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะไอ้โรคจิต”เสียงของยัยตัวเตี้ยโวยวายเมื่อผมยังจับข้อมือบางๆของเธออยู่
“ไม่”ผมปฏิเสธเสียงแข็ง
“Ok ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกอาจารย์และจะลืมทุกอย่างที่เห็นในวันนี้ให้หมด”ยัยเตี้ยพูดเสียงชัดเจนแต่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม
“......”ผมเงียบ
“แต่ถ้านายไม่พอใจนะ ฉันๆ ฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีกแล้ว”ยัยเตี้ยยังพูดไม่หยุด แต่ข้อเสนอมันไม่ค่อยจะเป็นที่พอใจซักเท่าไรเลยนะเนี่ย
“......”ผมก็ยังคงเงียบอยู่ แค่มองหัวยัยเตี้ยไว้เพื่อให้เธอรู้ว่าผมกดดันเธออยู่
“เอ่อ.. ฉันพูดไปหมดแล้วปล่อยได้ยังอ่ะ”ยัยเตี้ยค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม ทำเอาผมแทบบ้าเมื่อเห็นใบหน้าเล็กเรียวนั่นแดงก่ำแววตาสั่นระริกริมฝีปากเผยอนิดๆ โอ้ย โดยรวมก็ โคตรน่ารักเท่านั้นเอง
ผมค่อยๆเลื่อนใบหน้าของผมให้ต่ำลงจนถึงระยะประชิดที่ใบหน้าของผมกับยัยเค้กห่างกันนิดเดียว ยัยเค้กมีสีหน้าและแววตาที่ตดใจแบบสุดขีดแต่ก็ไม่ได้ขยับตัวหนีแต่อย่างใด ผมจึงเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ขึ้นอีกจนในที่สุดริมฝีปากผมก็แนบอยู่กับริมฝีปากบางสีลูกเชอรี่ของยัยเค้ก ยัยนั่นเบิกตากว้างอย่างตกใจและผลักผมออกสุดแรงเกิด เล่นเอาผมเสียงหลักไปนิดหน่อย ยัยเค้กมองหน้าผมแล้วชี้นิ้วเรียวเล็กที่สั่นหงึกๆนั่นมาที่ผมก่อนจะค่อยๆถอยห่างผมทีละก้าว จนมั่นใจว่าพ้นจากผม ยัยเค้กจึงตะโกนสุดเสียงว่า
“ไอ้สารเลว แกมันเลวไอ้ชั่วช้า ไอ้ๆๆๆๆ”ก่อนจะร่างเล็กจะทรุดเล็กไปกลับพื้นแล้วล้มลงไป ผมมองภาพตรงหน้าอยากตกใจ แล้วรีบวิ่งเข้าไปช้อนตัวของยัยเค้กมาไว้ในอ้อมแขน
::PEY::
ตอนนี้ผมอยู่หน้าโรงเรียนของยัยเค้กครับ รอมานานแล้วแต่ก็ไม่เห็นวี่แววซักที ผมกดไอโฟนแล้วโทรหายัยเค้กทันที
[โหล!!]รอสายไม่นอนปลายสายก็รับ แต่คนที่รับไม่ใช่ยัยเค้กแต่เป็นผู้ชาย!!!!
“นั่นใคร”ผมถามเสียงเรียบ ทั้งๆที่ตอนนี้ในใจผมร้อนร้นจะเป็นจะตาย ในโลกนี้ก็มีอยู่4คนเท่านั้นแหละที่หายไปแล้วจะทำให้ผมเป็นบ้าขนาดนี้ ก็คือยัยเค้ก ป๋าม๊า และชิเอล นอกนั้นใครจะเป็นไรผมไม่สนทั้งนั้น!!!!
[นั่นใช่ พี่พายหรือป่าว!!]เสียงปลายสายสวนออกมาอย่างร้อนร้น
“เออ ทำไม!!”ผมถามเสียงดังจนแทบจะตะโกน
[พี่พายครับ ตอนนี้พี่อยู่ไหนครับ]
”หน้าโรงเรียนยัยเค้ก”ผมตอบแค่นั้นก่อนที่สายจะว่าไป ก่อนที่ผมจะเห็นร่างหนาของเด็กผู้ชายวัยม.ปลายอุ้มเด็กผู้หญิงตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน
ภูริช ยัยเค้ก!!!!
ทำไมยัยเค้กถึงไดมีสภาพแบบนั้น ผมรีบวิ่งลงจากรถแล้ววิ่งไปรับร่างหน้าสาวจากร่างสูงของภูริช ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงขุ่นๆ
“ทำไมยัยเค้กถึงเป็นแบบนี้”
“เอ่อ...คือว่ายัยนี่สลบผมเลยพามาส่ง ไปนะ”แล้วไอ้เด็กนั่นก็เดินไปในโรงเรียนก่อนจะหายไป
“เค้กๆๆ”ผมตบแก้มน้องเบาๆ2-3ทีก่อนที่น้องจะรู้สึกตัว แล้วลืมตาขึ้นมาทำให้ผมโล่งอกไปรีบเดินไปที่รถ ให้ตายสิ! ผมไม่ชอบโรงเรียนนี้หรือว่าโรงเรียนไหนๆเลย วุ่นวายชะมัดแล้วยิ่งผมใส่ชุดนักศึกษาไปอยู่อุ้มเด็กม.ปลายอยู่หน้าโรงเรียนมันยิ่งทำให้เด่นเข้าไปใหญ่ มีหลายคนที่พากระซิบกระซาบแล้วหันมามองที่ผม ด้วยสายตาที่ชื่นชม
“เค้กไหวนะ”ผมถามน้องเมื่อมาถึงรถ ยัยเค้กยังคงทำหน้ามึนๆอยู่ แล้วส่ายหน้าให้ผม
“ไม่”ก่อนที่ยัยเค้กจะหลับตาลงอีกครั้ง
อุ๊ยตาย! น้องเค้กเจออะไรเนี่ย
ไม่น่ารักเลยเนอะไอ้ภูริชเนี่ย
แล้วตกลงน้องเค้กของพี่พายจะคู่กับใครล่ะ
ระหว่าง ภูริชVSกราฟ
แต่ไม่แน่นะน้องเค้กอาจไม่มีคู่ก็ได้เพราะนิยายเรื่องนี้เป็นแนว
YAOI ^^
ความคิดเห็น