ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    เมื่อผมตกหลุมรักไอ้ผีตัวแสบ [Yaoi]

    ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1

    • อัปเดตล่าสุด 19 ก.ค. 56


    Chapter 1

              ห้าววววววว ผมตื่นมาตอนสิบโมงครับ วันนี้มีเรียนตอนบ่ายผมเลยชิวๆ ที่จริงผมอยากตื่นซักเที่ยงๆนะครับ แต่พี่ไนน์พี่ข้างบ้านกับไอ้แอมแปร์เพื่อนผู้น่าลากกกกของผมมันโทรมากันแต่8โมงยัน10โมงเลยครับ ไอ้เราก็จะปิดมือถือใส่พวกเคต้ามันก็ยังไงๆอยู่ แต่พอรับพร้อมกันทั้ง2คน แม่งก็ด่ากันอีก ชิเอลเลยตัดความรำคาญด้วยการตื่นแม่งเลยครับ จะได้ว่างมานั่งรับโทรศัพท์ตลอด แต่แม่งก็ไม่ยักจะโทรแหะ =________=

              ตอนนี้ผมกำลังต้มมาม่าอยู่ครับ ขี้เกียจออกไปข้างนอก แดดร้อนชิบหายเลยจะโทรสั่งให้ชิม่อนเอามาให้เดี๋ยวก็โดนด่า จะสั่งพนักงานก็เกรงใจเค้า เห็นวิ่งกันวุ่นวายไปหมด สรุปคือแดกมาม่านี่ล่ะง่ายสุดละ

              วันนี้ผมรู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียวเลยว่ะ คือแบบมันรู้สึกไม่เหงาเท่าที่ควรเป็นอ่ะ หรือเป็นเพราะผมรับโทรศัพท์ของปีศาจแต่เช้าเลยทำให้ผมรู้สึกไม่เหงา แต่ก็ไม่น่าใช่เพราะปกติรับโทรศัพท์ของพี่ไนน์กับไอ้แอมผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองเริ่มเฉาขึ้นไปทุกที -_-

              เปิดเพลงฟังดีกว่า

              อยู่ไหนเธอ ทำไมเจอตัวยากจัง  อยากรู้จัง ตอนนี้อยู่ที่ไหน

              อ๊ะ เพลงนี้ โคตรชอบบบบบบบบบบ ><

     ออกตามหาคนรักที่รอ ก็มองแล้วทุกขวาทุกซ้าย ไม่เห็นใคร ไม่มีสักคนไม่มี

    อาจเพราะเรา ต่างอยู่กันไกลมากเกิน ทางที่เดิน  ไม่เจอกันสักที


    ให้ตามหานับล้านเส้นทาง โอกาสฉันก็คงเท่านี้ แทบไม่มี เพราะโลกนี้มันกว้างไป

                   อยากทำให้โลกนี้ ให้มันแคบลง จะได้พบว่าฉันน่ะมีเธอ 

                    ได้มีรักที่รอที่เฝ้าเจอ ได้อยู่กับเธอสักที

                    อยากทำให้โลกนี้ ให้มันแคบไวไว จะได้ใช้เวลาที่มี

                    อยู่กับเธอให้มันมากกว่านี้  ไม่ต้องใช้ทุกนาที เพื่อตามหาเธอ

    ถ้าแม้ใคร ใครบอกว่ามีวิธี กี่วิธี ก็จะลองทั้งนั้น

    เบื่อพอแล้วที่ไม่พบเธอ เบื่อพอแล้วมีเธอแค่ฝัน เบื่อทุกวัน ที่โลกนี้มันกว้างไป

              จบไปแล้วนะครับสำหรับผลงานเพลง อยากให้โลกแคบลง ของ เบล สุพล อ๊พๆๆ ไม่ใช่และๆ ไม่ใช่ดีเจนะเฟ้ย  ไปดีกว่า เที่ยงและ

     

              ตอนนี้ผมอยู่หน้า ม.แล้วครับ แต่ยังหน้าไอ้แอมไม่เจอ มันบอกให้ผมรออยู่นีแต่แม่งก็ไม่มาซักทีหรอก ไอ้หอกหักนิ่

              อ้าว ชิเอลระหว่างที่ผมสาปแช่งไอ้แอมอยู่ผมก็เจอพี่ไนน์(ก็ไอ้คนที่โทรไปปลุกผมนั่นแหละ)พี่แกยิ้มให้ผมจนเห็นฟันครบทุกซี่ นี้ถ้าไม่หล่อนะเชื่อเถอะโดนตีนผมไปนานแล้ว

              พี่มาทำไรอ่ะผมตามพี่ไนน์เพราะพี่ไนน์ไม่ได้เรียนเหมือนผม ผมเรียนสถาปัตย์พี่ไนน์เรียนวิศวะโยธา แล้วไหงถึงมาอยู่หน้าคณะผมอ่ะ =_=

              ป่าว มาเดินเล่นน่ะหรา ผมว่าพี่ไนน์มาเหล่สาวแน่ๆเลย คณะผมกับพี่แกอยู่ไกลกันพอควรอยู่ แล้วอ้างว่ามาเดินคงมีคนเชื่อหรอกเนอะ

              งั้นหรอ ผมว่าพี่รีบไปเถอะ เดี๋ยวมันจะวุ่นวายที่ผมพูดเนี่ยใช่ว่าผมใจร้ายกับแกนะ แต่เพราะไอ้ห่าแอมมันกำลังเดินมา หน้านี่ไม่ต้องพูด หน้าบูดเป็นตูดเลยแล้วยิ่งถ้ามาเจอพี่ไนน์ด้วยนะ มีแต่ความว่าเละกับตายเท่านั้นแหละครับ T^T

              “ชิเอลว่าพี่หรอ พี่เสียใจนะเนี่ย T^T”ผมจะเสียใจกว่าถ้าพี่ไม่รีบไป U_U             ป่าวครับ แต่ว่า......

              “มาทำไมมันไม่ทันแล้วครับ แม่งป๊ะหน้ากันแล้วววววว ใครก็ได้ช่วยลูกช้างด้วยยยยยย T__________T

              “เรื่องของกู เด็กเหี้ยอย่างมึงอย่าเสือกโหยย แรงส์

              แล้วจะทำไมคิดว่าเป็นรุ่นพี่แล้วจะกลัวไง โถ่ไอ้ควายเผือกแต่นี่แรงส์กว่า T^T

              “ไอ้เด็กนรก

              “พอแล้วๆ ไอแอมไปเรียนกัน เร็ววววได้เวลาแล้ว ไอ้สลัด

              “_นั่น ไอ้สัดนี่ อยู่ดีๆบ้างได้มั๊ย ไม่ดื้อไม่ซนไม่กวนตีนอ่ะ ไอ้ให้เค้าทำไมเค้าก็มีอาจจะใหญ่กว่ามึงด้วยแหละ O_O

              “ขอโทษนะพี่ไนน์

     

              ตอนนี้ผมนั่งกินไอติมอยู่ตรงร้านหน้าม.ครับ ไอ้แอมมันคงแค้นพี่ไนน์จริงครับ มันนั่งกินไอติมสตอเบอร์รี่แต่หน้ามันเหมือนอยากฆ่าคนมากกว่า มันเป็นอย่างนี้ทุกครั้งที่ปะทะฝีปากกับพี่ไนน์ ไม่รู้แม่งเป็นเหี้ยไรกัน แต่ก็ใช่ว่าไอ้แอมจะเป็นคนเดียวนะครับ พี่ไนน์ก็เป็นวันนั้นไอ้แอมมาทำรายงานที่บ้านผมแล้วบังเอิญไปเจอพี่ไนน์ตัดหญ้าอยู่หน้าบ้านอย่างชิวๆ แต่แล้วแม่งเจอกันก็ต้องมีการปะทะกันอยู่แล้ว พอไอ้แอมกลับไปผมก็เห็นพี่ไนน์แกตัดหญ้าเหมือนครับแต่หน้าแกดีโรคจิตเหมือนอยากฆ่าใครซักคนเหมือนไอ้แอมตอนนี้ไง T_________________T

              ผมไปส่งไอ้แอมที่บ้านเสร็จก็ตรงดิ่งขึ้นห้องเลยครับ รู่สึกเพลียสุดๆเหมือนไปรบมาเลย เข้ามาในห้องผมก็ล้มตัวนอนเลยครับแต่ผมก็ต้องเด้งตัวขึ้นเมื่อมีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น

              ไปเรียนหรือไปทำไรว่ะ ดูแม่งเหนื่อยชิบหายงงสิครับ เสียงแม่งมาจากไหนว่ะ ผมจำได้ว่าห้องนี้ผมอยู่คนเดียว ไม่มีใครมีกุญแจห้องด้วย

              ทำเป็นมองหา ทำอย่างกับว่าได้ยินเสียงกูงั้นแหละเสียงมันยังพูดอยู่ครับ แต่เหมือนเสียงมันจะมาจากระเบียง!!!

              ผมเดินไปเงียบๆ แล้วเปิดม่านออกเพื่อดูว่าตรงระเบียงมีใครอยู่มั๊ย พอผมเปิดออกมาก็เจอผู้ชายคนนึงหน้าเชิดขึ้นมองผมเหยียดๆ ผมสีดำ จมูกโด่ง ปากบางสีสวย อยู่ในชุดเสื้อสีเทาๆดำๆคอวี กางเกงขายาว พูดได้3คำครับว่า หล่อ-ฝุด-ฝุด

              นายเป็นใครผมถามออกไปอย่างสุภาพ

              มึงเห็นกูด้วยหรอแม่งถามห่าไรว่ะ ถ้ากูไม่เห็นมึงกูจะถามมึงมั๊ยครับ 

              เออ แล้วมึงเป็นใคร

              “ผี

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×