คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
หวัดดีผมชื่อพายนะ คงจะรู้จักผมกันบ้างในเรื่องของชิเอลและคงรู้ว่าไอ้ชิเอลมันด่าผมว่าไรบ้าง ตอนนี้ผมกำลังทำกับข้าวเพื่อรอยัยตัวเล็กตื่นขึ้นมากิน แต่เอาเข้าจริงๆยัยตัวเล็กคงตื่นนานแล้วล่ะ เพราะวันนี้ยัยตัวเล็กต้องไปโรงเรียนใหม่ ไม่รู้ว่าจะโดนใครแกล้งบ้างรึป่าว แต่ก็นะ ยังไงโตขึ้นยัยตัวเล็กก็ต้องอยู่คนเดียวมีครอบครัวอยู่แล้วเพราะฉะนั้นก็หัดๆไปเลยล่ะกัน
“พี่พายวันนี้มีไรให้เค้กกินมั่งอ่า”ยัยตัวเล็กลงมาจากหลังก็กระโดดเกาะแขนผมทันที
“อาหารง่ายๆ แล้วก็น้ำส้มคั่น”ผมบอกยัยตัวเล็กแล้วยกอาหารมาว่างให้ ยัยตัวเล็กรีบมานั่งจมปุ๊กอยู่ที่เก้าอยู่ทันที
“วู้ววว พี่พายเค้กเบื่อมันแล้วอ่า เค้กอยากกินอย่างอื่นมากกว่า”ยัยเค้กเบ้หน้าทันทีที่เห็นอาหารพวกนี้
“อยากกินไรล่ะ”
“อืมมม ขนมจีนแกงเขียวหวาน”อืมม ก็น่าทำนะไม่เคยทำซะด้วย เดี๋ยววันนี้ลองไปซื้อหนังสือกับข้าวมาดูละกัน
“ได้สิ”
ติ๋งหน่อง ๆ
“เดี๋ยวพี่ไปเปิดเอง”ผมเดินไปเปิดประตูห้องออกเผยให้เห็นร่างโปร่งในชุดนักศึกษาสูงพอๆกับผมน่าจะเตี้ยกว่าผมประมาณ5-10ได้ใบหน้าสวยหวานยิ่งกว่าผู้หญิงแถมยังขาวโอโม่อีกต่างหาก ถามจริงเหอะตอนเด็กๆป้าไหมให้กินแฟ้มหรือไง ถึงได้ขาวโอโม่ซะขนาดนี้
“หวัดดีพาย”ชิเอลทักผมซึ่งผมเองก็พยักหน้ารับ อยากจะพูดอะไรกับมันให้มากกว่านี้นะ แต่รู้สึกเหมือนปากขยับไม่ได้เลย = =
“พี่ชิเอล”มาแล้ว ยัยตัวเล็กกระโดดกอดแขนชิเอลอย่างเต็มๆ
“อ้าว ยัยเค้กยังไม่ไปโรงเรียนอีกหรอ”ชิเอลถามออกมาและผมคิดว่าเป็นคำถามที่โง่มาก ก็เห็นๆกันอยู่ว่ายัยเค้กยังไม่ได้ไปไหน ถ้าไปแล้วจะมายืนอยู่ตรงนี้มั๊ยล่ะ
“แล้วนี่จะไปเรียนกันยังไงล่ะ”ชิเอลยังคงถามต่อ
“รถเมย์”ผมตอบสั้นๆ
“งั้นไปกับเรานี่ล่ะ พายอยู่มหาลับเดี๋ยวกับเราอยู่แล้วหนิแล้วก็ยังไงก็ต้องผ่านโรงเรียนยัยเค้กด้วยไม่ใช่หรอ”
“อืม”ผมตอบชิเอลแล้วเดินเข้าห้องไปเอากระเป๋าของตัวเองแล้วก็ยัยตัวเล็กที่เดินออกไปพร้อมชิเอลแล้ว
.
.
.
.
.
ตอนนี้ผมเพิ่งมาถึงม.เมื่อกี้
ทันทีที่ผมลงจากมินิคูเปอร์สีดำของชิเอลก็ตรงมาที่ตึกศิลทันที เห็นหน้าแบบผมเนี้ยขอโทษทีผมเรียนนิเทศ ถ่ายรูปปี4แล้วครับ ผมรักการถ่ายรูปยิ่งชีพเลยนะ รักมาตั้งแต่เด็กฝันมาตลอดว่าผมจะต้องเรียนคณะนี้ให้ได้
“ตุ้บ”เหมือนนิยายน้ำเน่าซ้ำซากจริงๆ ไอ้พวกเดินชนกันและปิ๊งกันเนี่ย แต่โทษเหอะพ่อคุณแม่คุณ นี่มันเรื่องจริงครับไม่ต้องยิ้มหวานให้กันก็ได้
“ตุ้บ”แม่ม วันนี้กูชักหงุดหงิดและนะอะไรนักหนาเนี่ย เห็นผมนิ่งๆแบบนี้อย่าคิดว่าผมไม่มีความรู้สึกถ้าคุณคิดแบบนั้นคุณคิดผิด ผมน่ะเป็นพวกขี้หงุดหงิดแต่ความอดทนสูง แต่ในขณะเดียวกันพวกคุณก็คงพอจะเดาออกใช่มั๊ยว่าผมน่ะเป็นพวกเลือดเย็น
“มึงเดินยังไงว่ะ”ได้ข่าวว่ามึงเดินชนกูไม่ใช่หรอ
“......”
“เป็นใบ้ไงไอ้สัด”
“......” ผมยังคงมองคู่กรณีนิ่ง แววตาไม่แสดงอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น
“เห้ย เงียบไมว่ะ”
“......”
“ได้ งั้นกูจะง้างปากมึงเอง”ไม่รอให้ผมคิดได้ว่ามันพูดอะไร แม่งก็ซัดเข้ามาที่แก้มของผมอย่างไม่รอช้า โห่ ไอ้เหี้ย มือก็หนักตัวก็ใหญ่ ต่อยมาได้เนอะ
“เห้ยๆๆ ไอ้นิคหยุด หยู๊ดดดดดดดดด”เสียงของใครอีกคนเรียกไอ้คนที่ต่อยผมเมื่อกี้ไว้ ทำให้ผมรออดจากหมัดของมันอย่างหวุดหวิด
“มันกวนตีนกูก่อนะเว้ยข้าว”เพื่อนมันที่ชื่อข้าวไม่พูดอะไรแต่เดินเข้ามาหาผมแล้วพยุงให้ลุกขึ้น
“ข้าวเกิดไรขึ้น”อยู่ๆก็มีผู้ชายหน้าหล่อเหลาวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์ด้วยใบหน้าตื่นทั้ง2คน
“ก็นิคอะดิ มันหาเรื่องอีกแล้ว”ข้าว ผู้ชายตัวเล็กดูน่ารักบอบบางอ้อนแอ่นราวกับผู้หญิงพูดกับพูดชายที่วิ่งเข้ามาถาม
“หาเรื่องตลอดอ่ะมึงไอ้นิค”ผู้ชายอีกคนพูดขึ้นกับไอ้นิคที่มันพึ่งต่อยผมไป
“ก็มันกวนตีนกู มันเดินชนกูถามไรก็ไม่ตอบ ทำหยิ่งสัด”ไอ้นิคพูดกับเพื่อนมันอย่างมีอารมณ์(?) แต่กรุณาไปเน้นสัดไกลๆหน่อยได้มั๊ย
“มึงก็อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่สิว่ะ”ข้าวพูดกับไอ้นิคอีกครั้งอย่างใจเย็น
“แล้วมึงเป็นไรป่าวว่ะ”ผู้ชายที่ผมไม่รู้จักชื่อถามขึ้น
“ไม่”ผมตอบคำเดียวสั้นๆ
“เห็นมั๊ยไอ้สัด มันหยิ่ง”ไอ้เหี้ยนิคครับ กูไม่ได้หยิ่งแต่กูไม่รู้จะพูดอะไรเว้ย ช่วยเข้าใจกูหน่อยได้ป่ะ
“มึงชื่อไร”อยู่ๆไอ้หน้านิ่งมันก็ถามขึ้น
“พาย”แล้วผมก็บ้าจี้ตอบมัน
“ชื่อน่ากินเนอะข้าว”ผู้ชายอีกคนพูดขึ้นทำให้คนที่ประคองผมอยู่หันไปแยกเขี้ยวให้ ดูก็รู้ว่าแม่งเป็นแฟนกันหรืออาจมากกว่านั้นก็ได้
“เราชื่อข้าวนะ ส่วนไอ้นี่ชื่อนิวแล้วไอ้นั่นชื่อที ส่วนไอ้เนี้ยที่ต่อยนายเมื่อกี้ชื่อโซนิค”ข้าวอธิบายอย่างเสร็จสรรพ ถามกูหน่อย ว่ากูอยากรู้บ้างมั๊ย=___=
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ”ทั้งสามพูดขึ้นพร้อมกันยกเว้นไอ้โซนิค เหอะ ขอบอกกูก็ไม่ได้อยากรุ้จักกับมึงนักหรอกครับ คุณโซนิค
ความคิดเห็น