Assassin's Creed : Embers

ลำดับตอนที่ #2 : Part I

แสงอาทิตย์ยามบ่ายส่องลอดผ่านหน้าต่าง  แสงเทียนเล่มหนึ่งถูกจุดไว้ให้สำหรับเขียนหนังสือ

ชายแก่ผมสั้นกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราสีขาว  บาดแผลตรงมุมปากขวามือที่ได้มาจากตอนหนุ่มๆ ยาวตั้งแต่แก้มจนถึงปาก  กำลังเขียนบางอย่างตรงหน้าด้วยปากกาข้นนกซึ่งต้องจิ้มหมึกด้วยถึงจะเขียนได้

เขาวางปากกาลงบนขวดหมึกแล้วหยิบการะดาษหนังแกะขึ้นมาอ่านข้อความที่พึ่งจะเขียนไปเมื่อครู่  ดวงตาสีน้ำไล่อ่านที่ละบรรทัดแต่ก็ถูกขัดด้วยเสียงเคาะประตู  ชายแก่เหลือบตาขึ้นมองแล้วเอื้อยปาก

“ เชิญ ” หญิงอายุราวๆ สามสิบกลางๆ  ผมสีน้ำตาแดงเดินเขามา

“ ข้ากับมาเซโลจะเข้าเมืองนะคะ ” หญิงผมแดงเอื้อยอย่างนุ่มนวล 

“ อืม  ไปดูมาเกียร์เวลี่แสดงหรอ ” ชายแก่พูดอย่างช้าๆ ถามตอบกลับไปแล้วหันมาอ่านกระดาษใบเดิมรอฟังคำตอบ

“ เอซิโอ้การแสดงนั้นจบไปสามอาทิตย์แล้วนะคะ ” เธอตอบกลับด้วยท่าทีเช่นเคย

“ ข้าพลาดหรอ ” เอซิโอ้เชยคางขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับหรี่ตาลงแล้วหันมามองคนตรงหน้าอย่างสงสัย

            “ เราจะไปเยี่ยมน้องสาวท่าน  ฝากดูแลฟราเวียร์ด้วย ”

            “ ได้  แน่นอน ” เขาหันไปตอบแล้วก้มกลับมาอ่านอีกครั้ง

            “ แล้วข้าจะรีบกลับมา  ไปนะคะที่รัก ” เอซิโอ้เงยหน้าขึ้นไปตอบพร้อมรอยยิ้มเบาๆ

            “ แล้วเจอกัน  รักษาตัวด้วย ” เมื่อพูดจบเขาหันกลับมามองที่กระดาษใบนั้นอีกครั้งจนเสียงปิดประตูดังขึ้นเขาก็หลับตาลงอย่างผิดหวังแล้วขยำกระดาษใบนั้นทิ้งกระเด้งกับรูปภาพไปรวมกองเดิมที่เขาได้ทิ้งไว้ก่อนหน้านี้

            เอซิโอ้เอามือกุมหน้าพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ  เขาลูบไล่ลงมาตั้งแต่ตาจนถึงจมูกแล้วขยับใบหน้านิดหน่อยให้พอผ่อนคลายแล้วหายใจเฮือกใหญ่

            แสงแดดยามบ่ายเหมาะสำหรับทำสวนเป็นที่สุด  เอซิโอ้เดินออกมาพร้อมกับตะกร้าใบหนึ่งสำหรับเก็บพืชผล  เขาไอออกมาเบาๆ แต่ก็เป็นเรื่องปกติสำหรับคนมีอายุ  เขาเอามือบังแดดหลังจากอยู่ที่มืดนานตาก็ต้องให้ดวงตาปรับสภาพ  เสื้อคลุมสีดำเทายาวถึงต้นขามีฮู้ดรองเท้าบูทสูงถึงหัวเข่าเป็นรูปแบบการแต่งตัวที่เขาเคยชินมาตั้งแต่ยังหนุ่ม

            สภาพแวดล้อมแลดูอาการร้อน  มีฝุ่นอยู่เยอะ  มีไร่ที่ไกลสุดลูกหูลูกตา  ด้านหลังเป็นบ้านหลังใหญ่และโรงเก็บม้า  บ้านพัก  และโกดัง

            เอซิโอ้เดินตรงเข้าไร่ของเขาและไอเป็นระยะ  เขาหันกลับมาเพราะได้ยินเสียงบางอย่างซึ่งก็คือลูกสาวของเขาที่กำลังแอบอยู่หลังถังไม้ขนาดใหญ่  เสียงหัวเราะของลูกสาวทำให้เอซิโอ้ยิ้มน้อยๆ ออกมาแล้วหันไปทางไร่

            “ ฟราเวียร์ลูกรัก  อย่าไปเล่นไกลนักหละ ” เขาหันหลังกลับไปอีกครั้ง 

            ฟราเวียร์หัวเราะเบาๆ อย่างนึกสนุกแล้วหันหลังวิ่งออกไปเล่นตามภาษาเด็ก  เอซิโอ้ยิ้มอย่างสบายใจก่อนจะไปสะดุดตากับอย่างสิ่งที่อยู่บนเนินไม่ไกลกับไร่ของเขาเท่าไหร่นัก  เอซิโอ้ยกมือขึ้นบังแสงเพื่อให้มองสะดวก  สิ่งที่อยู่บนเนินนั้นดูเหมือนเงาคนกำลังเดินผ่านมา  เขาเอามือลูบใบหน้าพลางคิดว่าคงตาฟาดไปหันมามองอีกทีร่างนั้นกลับหายไป  แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจนักเดินตรงเข้าไร่ไปทำงานต่อ

            เอซิโอ้ค่อยๆ เก็บองุ่นเข้าตะกร้าพลางเอาหลังมือปาดหน้าผาก  เขาหลับตายืมสูดเอาอากาศเขาท้องอย่างสบายใจ  ฟังเสียงลมเสียงนกนานาชนิดส่งเสียงร้องจนลืมเรื่องราวตอนหนุ่มๆ ไปเสียหมด 

            เขาหันหลังกลับไปยังบ้านมองหาลูกของเขาแต่กลับเห็นว่าฟราเวียร์กำลังยืนอยู่กับคนอีกคนหนึ่งซึ่งใส่ชุดสีดำเทามีดาบอยู่ที่หลังกำลังเอือมมือไปแตะฟราเวียร์

            “ อย่ายุ่งกับลูกข้า!! ” เอซิโอ้ตะโกนร้องลั่นรีบวิ่งตรงเข้าไปหา  เขาทิ้งตะกร้าและองุ่นลงกับพื้นดินสนใจเพียงลูกสาวของตน  ด้วยความที่อายุมากทำให้เขาวิ่งได้ช้าและอ่อนแรงเร็วมากเขาวิ่งไปทามกลางแสงแดดร้อน  เมื่อถึงตัวคนปริศนาเขาจับมือทั้งสองข้างไว้แต่คนๆ นั้นกลับไม่มีท่าทีขัดขืน  เขากัดฟันกรอดอย่างโมโหพร้อมกับอาการเหนื่อย

            “ เขาเป็นคนดีคะคุณพ่อ ” ฟราเวียร์เขามาจับชายเสื้อของเอซิโอ้ไว้เหมือนบอกว่าอย่าทำ

            เอซิโอ้เหลือบมองลูกสาวแล้วหันไปมองคนตรงหน้า  หญิงสาวใบหน้าที่ออกทางเอเชียใส่ฮู้ดทำหน้าเหมือนกับตกใจ  เอซิโอ้เหลือบมองลงมาเห็นสร้อยคอวงกลมสีเขียวมีสัญลักษญ์ที่คุ้นเคยอยู่ตรงกลาง  ‘ สัญลักษณ์ของนักฆ่า  ’  เขาค่อยๆ ปล่อยมือออกจากหญิงสาวคนนั้น

            “ กลับเข้าบ้านฟราเวียร์ ” เขาชี้ให้ฟราเวียร์เขาบ้าน  และฟราเวียร์ก็ทำหน้าเหมือนกันเซ็งเบาๆ