[Translated_Fic] BLINDSIDED_WenRene

ลำดับตอนที่ #3 : I’m Not The Only One

Chapter 3

I’m Not The Only One





 

You've been so unavailable,

Now sadly I know why.

Your heart is unobtainable,

Even though Lord knows you have mine. 

“คุณรักเธอ” ซาเวียร์ยืนอยู่ข้างฉันมองไปยังกรมตำรวจซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“หรืออย่างก็ ‘เคย’ ”  ฉันแก้

“แต่คุณก็เลือกที่จะรับข้อเสนอของผม” เขาหันมามองฉันด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยข้อกังขาที่ไม่ค่อยแสดงออกมาบ่อยนัก 

“ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าทำไม แล้วเรื่องที่ฉันรับข้อเสนอก็อาจไม่ใช่เพราะเธอก็ได้นะ” 

“ ‘ทำไม’ อะไร?”

“ทำไมเธอถึงทำแบบนั้น” ฉันเริ่มก้าวเท้าเดินไปตามฟุตบาท

“แล้วเรื่องนายควอนนั่นล่ะ” ซาเวียร์เดินตามมา

“ฉันมีแผนแล้วแหละ”

ผ่านมา 3 วันแล้วนับตั้งแต่ฉันยอมรับข้อเสนอที่จะกลับมามีชีวิตอยู่ ฉันหลบออกมาหลังจากที่ไอรีนผล็อยหลับไปอีกครั้งในวันนั้นและไม่ได้ไปเจอเธออีกเลย 3 วันที่ผ่านมานี้ฉันมัวแต่ค้นหาอะไรบางอย่าง

ฉันหาครอบครัวของคุณควอนพบ

ฉันเจอหลักฐานบางอย่างที่กรมตำรวจ

และฉันก็ได้รู้ความลับของไอรีน

อันที่จริงมันก็ไม่ใช่ความลับซะทีเดียวหรอก ฉันรู้มันมาก่อนหน้านี้แล้ว ฉันรู้มันมาก่อนจะตายเสียอีกแต่ฉันเลือกที่จะไม่ปริปากพูดมันออกไป

ฉันปล่อยให้เธอทำมัน

ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะฉันรักเธอหรือฉันไม่ได้รักเธอ ฉันรู้แค่ว่าฉันไม่ใช่คนที่เวนดี้เคยเป็นเมื่อสมัยตอนยังมีชีวิตอยู่อีกแล้ว ฉันสูญเสียความทรงจำไปเยอะมาก ฉันไม่รู้สึกอะไรเหมือนที่เคยรู้สึกอีกแล้ว

ฉันไม่รู้ว่าฉันยังรักไอรีนอยู่ หรือควรจะรักเธอต่อไปไหม

ฉันนั่งลงบนโซฟาที่คุ้นเคย จำได้ว่าฉันระเห็จตัวเองมานอนตรงนี้บ่อยๆ หลังจากที่เราทะเลาะกัน

ไอรีนเองก็อยู่ในห้อง คุยโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่ที่ระเบียง เธอไม่เห็นฉันเพราะฉันซ่อนตัวเองเอาไว้ ฉันแค่อยากดูเธอ ฉันรู้ว่าเธอกำลังคุยกับใคร ฉันรู้ว่าพวกเขาทำอะไรและทำไปทำไม

ทุกๆ อย่างค่อยๆ ไหลกลับเข้ามาในความทรงจำของฉัน มันรู้สึกเหมือนกรอเทปย้อนกลับ ทีละนิด... ทีละนิด..

ฉันรอจนกระทั่งไอรีนเขวี้ยงโทรศัพท์ลงกับพื้น เธอโกรธและระบายมันออกมาด้วยน้ำ ฉันอยากจะเข้าไปกอดเธอไว้แต่สมองไม่อนุญาติให้ฉันทำแบบนั้น ฉันปรากฏตัวให้เธอเห็นแล้วพูดเสียงนุ่มนวล

“ไอรีน”

เธอเงยหน้าขึ้นทันทีมองฉันด้วยความตกใจ แต่เพียงเสี้ยววินาที ไอรีนก็ปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เธอซ่อนความกลัวนั้นเอาไว้

“เธอ... กลับมาแล้วเหรอ”

“หรือเธอไม่อยากให้ฉันกลับมา?” ฉันถามกลับ ถึงจะตายไปแล้วแต่ฉันก็ยังคงรู้สึกถึงความเจ็บปวด บางทีมันอาจจะเป็นแผลลึกเกินกว่าจะเยียวยาเสียแล้ว “เธอได้หมายความอย่างที่พูดจริงๆ หรือเปล่า? หรือแค่พูดไปงั้น? สงสารฉันเหรอ”

“พูดเรื่องอะไรของเธอน่ะซึงวาน”

“ฉันรู้นะไอรีน ฉันรู้ถึงแม้จะไม่ได้ยินเรื่องที่เธอคุยกับคนในโทรศัพท์”

ไอรีนทิ้งตัวลงคุกเข่าอย่างหมดเรี่ยวแรงทันทีที่ได้ยิน

มันเป็นช่วงบ่าย

แดดข้างนอกแรงพอสมควร แต่บรรยากาศภายในห้องกลับมืดสลัว ฉันลุกขึ้นยืนมองไปที่เธอ ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันดูเป็นคนใจร้าย ไม่สิ เป็นผีใจร้าย ก็เหมือนกับที่เธอทำกับฉันนั่นแหละ

ไอรีนฝังหน้าตัวเองลงกับมือทั้งสองข้างของเธอสะอื้นไห้ ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าฉัน

“เธอนอกใจ ไอรีน เธอนอกใจฉัน”

You say I'm crazy,

Cause you don't think I know what you've done.

But when you call me baby,

I know I'm not the only one.

มันเริ่มขึ้นเมื่อ 4 เดือนก่อน ฉันจำได้แล้ว

เราค่อยห่างเหินกันอย่างช้าๆ เจอกันแต่ละวันแค่ที่บ้าน คุยกันก็น้อยลง ฉันไม่รู้ว่าเธอกำลังคบใครอยู่ ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาทำอะไรกันบ้าง ฉันแค่รู้ว่าเธอมีคนอื่น คนที่น่าค้นหา น่าหลงใหล และอดทนกับเธอ คนที่มีในสิ่งที่ฉันไม่มีเลยสักอย่าง บางทีเรื่องพวกนั้นมันอาจจะตายจากฉันไปแล้วก็ได้

ฉันค่อนข้างเป็นพวกความรู้สึกไว หรืออย่างน้อยก็เคยเป็น ไม่ใช่เรื่องแปลกที่ฉันจะรู้เรื่องที่เธอนอกใจไวมาก แต่ฉันก็ปล่อยให้เธอทำ

ฉันปล่อยให้เธอแทนที่ฉันด้วยใครอีกคน ฉันปล่อยให้เธอความสุขด้วยการทำร้ายตัวฉันเอง

ฉันไม่เคยแม้แต่จะพูดอะไรออกไป

ฉันไม่เคยโกรธเธอเวลาที่เธอเบี้ยวนัดหรือกลับบ้านดึกแม้ว่าข้ออ้างที่เธอสร้างขึ้นมามันจะดูไร้สาระแค่ไหนก็ตาม ฉันปิดปากเงียบ ไม่ใช่เพราะโง่หรือหูหนวกตาบอด บางทีอาจเป็นเพราะฉันมองโลกในแง่ดีเกินไป คิดว่าเธอจะกลับมา

หรือไม่ก็เพราะฉันเจ็บมากจนหมดเรี่ยวแรงจะทำอะไร

เธอเหมือนคนแปลกหน้าสำหรับฉัน

เธอเป็นแบบนั้นมาตลอด

ไอรีนมักมีอะไรบางอย่างที่เธอซ่อนไว้ไม่ให้ฉันรู้ 

ฉันอาจจะรู้จักตัวตนของเธอ แต่ไม่เคยรู้ใจเธอเลย

ฉันหวังว่าคนๆ นั้นจะดีกว่าฉัน ฉันรู้ว่าตัวเองทำได้ไม่ดีพอ เธอเลยต้องมองหาคนใหม่ ถึงจะรู้ดี แต่ฉันก็ยังเห็นแก่ตัว ฉันไม่อยากจบความสัมพันธ์ของเราและกักขังเธอไว้ด้วยความรัก

แต่ตอนนี้... ฉันคิดว่าฉันอยากรู้แล้วแหละ

ฉันอยากได้ยินมันจากปากเธอ

ความจริงทั้งหมดนั้น... ความจริงที่ฉันไม่เคยกล้าพอจะเอ่ยปากถาม ฉันกลัวถึงขนาดลบความทรงจำนั้นไปหลังจากที่ฉันตาย

 ฉันยังคงมองดูเธอร้องไห้อย่างสิ้นหวัง พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้รู้สึกผิดหรือเจ็บกับเรื่องนี้ แต่ก็ไม่สามารถห้ามไม่ให้น้ำตาเอาไว้ได้ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าผีก็ร้องไห้เป็น

“ทำไมล่ะจูฮยอน บอกฉันมาสิว่าทำไม”

ไอรีนได้ยินเสียงอันสั่นเทาของฉัน เธอเงยขึ้นมองทั้งน้ำตาที่ยังคงนองหน้าซีดๆ ของเธอ “ฉันไม่เคยมีอะไรกับเขา”

ฉันส่ายหน้าอย่างผิดหวัง พลางก้าวถอยหลัง

“ยังไงเธอก็นอกใจฉันอยู่ดี ฉันไม่สนหรอกว่าเธอจะกอดจะจูบกัน ถ้าถึงขนาดนอนด้วยกันอีก เราก็คงไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้วแหละ” ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงอยากจะหายไปซะเดี๋ยวนี้

“ฉันไม่เคยเลยนะ”

“แล้วฉันจะเชื่อเธอได้ยังไง”

ไอรีนลุกขึ้นยืน “เชื่อฉันเถอะนะซึงวาน ฉันรู้ว่าฉันผิด ฉันผิดเอง”

ฉันก้าวถอยหลังอีกก้าว

ฉันจำวันนั้นได้

ฉันกำลังจะไปรับเธอจากที่ทำงาน คืนก่อนหน้านั้นเราตกลงกันว่าจะให้เวลาอยู่ด้วยกันให้มากขึ้น แต่ฉันเจอใครบางคนอยู่ที่นั่นก่อนหน้านั้นแล้ว ฉันเห็นมันกับตาตัวเองในวันที่เราควรจะออกไปดินเนอร์กันหลังจากที่ไม่ได้ทำมานานมาก

มันคือความจริง

ความไม่แยแสของเธอ เตียงที่ว่างเปล่า โทรไปก็ไม่ค่อยรับ ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นความจริงที่ฉันปฏิเสธที่จะเชื่อมาโดยตลอด

ฉันบอกตัวเองว่าเธอแค่ยุ่ง

ฉันบอกตัวเองว่ามันคงเป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่งที่คู่รักทุกคู่คงต้องเคยผ่าน

ลึกๆ แล้วฉันเองก็รู้ดีว่ามันเป็นเพียงคำโกหก

ฉันหลอกตัวเอง

ฉันดับเครื่องแล้วนั่งมองภาพตรงหน้าอยู่ในรถเงียบๆ ไม่กล้าและไม่สามารถขยับเขยื้อนตัวไปไหนได้ ตาฉันเพ่งมองรถคันนั้น เจ้าของรถ และประตูที่ทำงานของไอรีนอย่างใจจดใจจ่อราวกับเหยี่ยว

ฉันจำได้ทุกรายละเอียดของฉากนั้น ถ้าให้วาดมันออกมา มันคงเป็นภาพที่เศร้าที่สุดที่ฉันเคยวาด

ฉันจำได้ว่าเขาซื้อดอกไม้ให้เธอ

ดอกแอสเตอร์ที่หมายถึงความอดทน

เขาเปิดประตูให้เธอตามแบบอย่างสุภาพบุรุษ ฉันจำได้ว่าไอรีนยิ้มให้เขาก่อนที่จะขึ้นรถไปยังจุดหมายปลายทางซึงก็คือร้านอาหารในฝันที่เธออยากไปมาตลอด ฉันจำได้ว่าเขามักจะปล่อยให้เธอลงตรงทางแยกก่อนถึงอพาร์ตเม้นท์ของเรา คิดว่าฉันคงไม่เห็น

แต่ฉันเห็น

และฉันมักจะก้าวเท้าจากระเบียงกลับเข้ามาในห้องที่เราอยู่ร่วมกัน

ล้มตัวลงนอนบนเตียงในฝั่งของฉัน

รอจนเธอเปิดประตู เปลี่ยนรองเท้า และเดินเข้ามาดูว่าฉันหลับไปหรือยัง

ฉันรู้

ถึงมันเจ็บ

แต่ฉันก็รักเธอ...

ฉันเคยกลัวว่าถ้าฉันบังคับให้เธอเลือก ไอรีนจะเลือกเขาและทิ้งฉันไป แต่มันคงไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

ฉันเป็นฝ่ายทิ้งเธอเอง

เพราะฉันหมดเหตุผลที่จะอยู่ต่อไป 

“จำวันนั้นได้ไหม? เธอนั่นแหละที่เป็นคนฆ่าฉัน”

ไอรีนร้องไห้และร้องหนักมากขึ้นจนถึงระดับที่ฉันรู้สึกว่าน่ารำคาญ

“ฉันขอโทษนะซึงวาน ฉันรู้ว่าฉันไม่มีสิทธิ์พูดอะไรแล้ว แต่เขาเป็นฝ่ายเข้ามาหาฉันก่อน ฉันก็เลยแค่คิดว่าคงไม่เป็นไรถ้าจะลองๆ คุยกับเขาดู ฉันรู้ว่ามันผิด แต่ตอนนั้นฉันคิดว่าฉันต้องการมัน ฉันแค่อยากลอง แต่มันก็ไม่เวิร์ค”

ฉันกำมือแน่น

ไม่เคยรู้สึกว่าไอรีนน่ารำคาญเท่านี้มาก่อน ไม่สิ ต้องบอกว่าฉันไม่เคยเลยสักครั้งที่รู้สึกว่าเธอน่ารำคาญ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตอนนี้ฉันกลับไม่อยากเห็นหน้าเธออีกต่อไป

“ฉันนอนอยู่ข้างเธอแต่ฉันกลับนอนไม่หลับ เธอกลับมาเหมือนราวกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เธอทำได้ยังไง เพราะฉันอ่อนแอ เพราะฉันต้องการเธอ ฉันถึงได้รู้ว่าฉันรักเธอมากตอนที่เธอถามฉันคืนนั้น เขาดีกว่าฉันจริงๆ เหรอจูฮยอน”

You and me we made a vow,

For better or for worse.

I can't believe you let me down, 

But the proof is in the way it hurts. 

For months on end I've had my doubts,

Denying every tear.

I wish this would be over now,

But I know that I still need you here.

“ซึงวาน มันจบไปแล้ว” ไอรีนพยายามจะเดินเข้ามาหาฉัน “ฉันเลิกกลับเขาตั้งแต่ก่อนเธอจะ... ก่อนเธอจะตาย เขาแค่โทรมา แต่ฉันก็บอกเขาไปแล้วนะว่าอย่าโทรมาหาฉันอีก” 

“ทำไมล่ะ ทำไมถึงขอให้ฉันกลับมาถ้าเธอไม่ได้รักฉัน ทำไมต้องผูกมัดฉันไว้ที่นี่ทั้งๆ ที่ฉันมีโอกาสจะตัดใจ”

ฉันรู้สึกได้ว่าไอรีนกำลังพยายามเข้าหาฉันทีละนิด “มันอาจจะฟังดูโง่ๆ แต่พอฉันได้เจอเขามากขึ้น ฉันก็ยิ่งรู้ตัวว่าฉันรักเธอ ฉันรักเธอ รักมาตลอด ความตายของเธอฆ่าฉันทั้งเป็น ฉันเคยคิดว่าฉันจะกลับมาหาเธอและเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ฉันคิดว่ามันคงดีกว่าถ้าเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ เพราะงั้น... กลับมาเถอะนะซึงวาน”

ฉันอยากจะก้าวถอยหลังอีกสักก้าวแต่ติดตรงที่ว่ามันสุดทางแล้ว หลังฉันติดกำลัง ไอรีนได้โอกาสจึงรีบคว้าตัวฉันไว้ แต่สิ่งที่เธอได้กลับเป็นเพียงแค่อากาศว่างเปล่า

ฉันมองมือตัวเองที่ลางหายก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหน้าเศร้าๆ และดวงตาคู่สวยที่ยังคงมีน้ำตาคลอ

“เธอรักฉันจริงๆ เหรอจูฮยอน”

“ฉันรักเธอ จริงๆ นะซึงวาน”

“ทำไมฉันไม่รู้สึกแบบนั้นเลยล่ะ ฉันขี้เกียจเล่นเกมไขปริศนานี่กับเธอแล้วนะ”

“ฉันเคยกลัว เคยไม่เชื่อในตัวเอง เคยไม่เชื่อในเรา ฉันไม่เคยรู้เลยว่าตัวเองกลัวการเสียเธอไป ไม่เคยรู้เลยว่าควรต้องทำยังไง”  

I have loved you for many years,

Maybe I am just not enough.

You've made me realize my deepest fear, 

By lying and tearing us up.

“เราสองคนต่างก็ทำผิดด้วยกันทั้งคู่” ฉันดันคางเธอที่ก้มหน้าร้องไห้ขึ้น เป็นการบังคับกลายๆ ให้เราสองคนมองกันและกัน ไอรีนยกมือขึ้นกุมมือของฉัน

“เรามาแก้ไขมันด้วยกันเถอะนะ”

“มันยังแก้ไขได้ด้วยเหรอ” ฉันแค่นหัวเราะอย่างขมขื่นพลางดึงมือออกจากการเกาะกุมของเธอ “หัวใจฉันมันหยุดเต้นไปแล้ว”

“ให้โอกาสฉันอีกครั้งเถอะนะซึงวาน ไหนเธอบอกว่าหัวใจเธอมันกลับมาเต้นได้ไง”

ฉันกระพริบตาเพื่อไล่น้ำตาออก “งั้นเหรอ”

ฉันเกลียดเวลาที่ไอรีนร้องไห้วิงวอนแบบนี้ สู้เห็นเธอเย็นชาใส่ยังดีซะกว่า เดาว่ามันคงทำให้ฉันเจ็บมากกว่าเวลาเห็นเธอเจ็บ

“ฉันรักเธอ” เธอกัดริมฝีปากตัวเอง “เธอคือคนเดียวที่ฉันรัก อย่าไปปไหนอีกเลยนะซึงวาน”

คำที่ฉันไม่เคยได้ยินมานานแสนนาน คิดว่าเธอจะไม่พูดมันอีกแล้วซะอีก แต่... ตอนนี้... ฉันยังรักเธออยู่อีกเหรอ

ฉันรัก... และควรจะรักเธออยู่อีกเหรอ…

ไอรีน แบ จูฮยอน ฉันควรจะทำยังไงกับเธอดี

“ขอเวลาฉันหน่อยแล้วกัน”

ฉันทิ้งให้เธอยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่รู้จะทำยังไงต่อ

มีความทรงจำอีกมากมายที่ฉันยังจำไม่ได้ มีอะไรอีกหลายอย่างที่ฉันยังไม่ได้ทำ

ฉันปล่อยให้จมอยู่กับเรื่องเหล่าทั้งหมด ความตายของฉัน เรื่องที่ไอรีนนอกใจ คำที่เธอบอกว่ารักฉัน แววตาของเธอ น้ำตาของเธอ ไหนจะเรื่องของคุณควอน ไหนจะข้อเสนอของซาเวียร์

“เฮ้ ไปเจอไอรีนมาหรือยัง” ซาเวียร์พิงรั้วกั้น มองลงไปยังถนนที่วุ่นวาย ผู้คนที่วุ่นวาย ฉันครางเสียงแผ่วเบาแทนคำตอบ เขามองหน้าฉันด้วยสายตามีเลศนัย “แล้วนายควอนนั่นล่ะ วางแผนจะฆ่าเขาหรือยัง”

“ฉันไปเจอครอบครัวของเขามา” อากาศยามค่ำคืนบนดาดฟ้าเย็นจับใจ ฉันรู้สึกดีขึ้นนิดนึงที่ตัวเองไม่ได้รู้สึกถึงความหนาวเย็นนั่น “ดูเหมือนว่าเขาจะส่งเงินไปให้ที่บ้าน เขาน่าจะยังอยู่ในประเทศ”

“พรสวรรค์ของคุณคือการจับผิดคนจริงๆ” เขาพยักหน้าราวกับกำลังเห็นด้วยกับตัวเอง “แล้วนี่คุณจะทำยังไงต่อ”

“ก็หาต่อไปว่าเขาไปมุดหัวอยู่ที่ไหน”

ซาเวียร์ยิ้ม “ผมพูดถึงไอรีน”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” ฉันยักไหล่ “ฉันฆ่าเธอไม่ลงหรอก”

“แต่คุณทำอย่างอื่นแทนได้ คุณแค่ยังคิดไม่ออกเท่านั้นแหละ” ซาเวียร์ตบบ่าฉันเบาๆ

ฉันหันไปยิ้มให้เขาก่อนจะถอนหายใจ “ฉันคิดว่าเราควรจะหาตัวคุณควอนให้เจอซะก่อน”

“ผมมั่นใจว่าคุณจะแก้ปัญหาทุกอย่างออกแน่นอน”

มันยังคงติดตาฉัน

เวนดี้ที่จู่ๆ ก็ปรากฎตัวตรงหน้าฉัน เวนดี้ที่ฉันมองเห็นเธอเต็มๆ ตาแต่กลับจับต้องเธอไม่ได้

มันยังติดตาฉันอยู่

ฉันปล่อยให้เธอหลุดมือไปหลายต่อหลายครั้ง ฉันทำให้ทุกอย่างมันแย่ลง ฉันทำผิดที่ร้ายแรงจนตัวฉันเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าเธอควรจะให้อภัยฉันหรือเปล่า

ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะฉัน

ฉันเคยจินตนาการเธอพังข้าวของและกรีดร้องหลังจากที่ได้รู้ความจริง แต่มันกลับกลายเป็นว่าเวนดี้รู้ทุกอย่างมาตลอด แต่เธอกลับปิดปากเงียบ

ฉันคิดถึงแค่ตัวเอง

ฉันเคยถามว่าเธอรักฉันไหม

และตอนนี้ฉันก็สงสัยว่าเธอยังรักฉันอยู่หรือเปล่า

ฉันสงสัยว่ามันจะสายเกินไปแล้วหรือเปล่า

ฉันหาคำตอบไม่ได้ แก้ไขอะไรไม่ได้ ทำได้แค่โทษตัวเองแล้วนอนร้องไห้จนเผลอหลับไป...

 

Sam Smith - I'm Not The Only One
 

02/03/2015
สารภาพค่ะว่าตอนแปลนึกภาพซึลรีน ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าบทบาทตอนนี้มันเป็นกิมากกว่าซึงวานก็ไม่รู้ค่ะ
เค้าขอโทษนะวานคนสวย เค้าจะไม่ทำอีกแล้ว ><

ปล.ตอนลงยังไม่ได้อ่านทวน ถ้ามีคำผิดหรือตกหล่น เดี๋ยวกลับมาแก้นะคะ
 

｡SYDNEY♔