ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : chapter 15
ศรีธานีีรีเ์
พระนรีรี
. สวนิ้า
เ้าหิอาทิยาเลิศหล้า ทริ้าับนาำนัล ทรลอพระอ์ุาวลิบทอ ัับสีอไม้ั้านในฤูหนาว เสียนร้อไพเราะนั หาแ่แววพระเนรอเ้าหิมิไ้บอว่าำลัื่นมเสียน หรือ สีและลิ่นรุ่นอมวลอไม้ในสวนเลย
“ทริถึบ้านหรือ” เสียุ้น ๆ ทุ้มหนั ทัึ้น
“ฝ่าบาทเส็นานแล้วหรือ เพะ ทำไมหม่อมันไม่รู้เลย” เ้าหิลาิ้า ถอนสายบัวทำวามเารพ อ์เ้าหลวแห่ีรีเ์
“หม่อมัน็ว่าะทั แ่ ื่ออฝ่าบาทนี่ ยาวริ ทรมีื่ออื่นที่สั้นว่านี้ไหม” เ้าหลวไม่รัสอบำถามเรื่อทรมาั้แ่เมื่อไหร่
หม่อมันมานานแล้ว วันนีู้ฝ่าบาทเศร้าึมนั
“มี เพะ แ่ยัยาวไป สำหรับฝ่าบาทอยู่ี เพะ” ทรแย้มพระโอษ์
“ว่ามา หายาวไป เี๋ยวหม่อมันั้ให้”
อ้าว!!! ไ้้วยหรือ
“เอ้อ ั้นทรั้ื่อให้หม่อมันเลยีว่า ื่อ อาทิิ อหม่อมัน ยัยาวอยู่ีสำหรับฝ่าบาท นั่นแหละ” พระสุรเสียล้ายล้อเล่น ทรึ้นนั่บนิ้า
เ้าหลวที่ประทับยืนอยู่ใล้ๆ แย้มพระโอษ์ ่อย ๆ เ้ามาไวิ้าถวาย
“อาทิิ หรือ ยาวว่าื่ออหม่อมันอี”
“ถ้าทรไม่โปร เรียอย่าอื่น สิเพะ”
“ะให้หม่อมันเรียอะไร”
ะให้หม่อมันเรียอะไรไ้เล่า ที่รั ยอรั หรือ
“็ทรอยาเรียอะไร หล่ะเพะ”
“เรียอาทิิ ็อาทิิ ทรริ้วหรือเปล่า” พระสุรเสียเบานั ล้ายไม่บัวรถาม
“เปล่า เพะ ทรไม่เส็มา ั้สามวัน”
“อ้อ ริ้ว ริ ๆ ้วย” ทรพระสรวลเสียั ทำให้เ้าหิที่ทริ้าอยู่ส่้อนให้
“ทำไม้อริ้ว หม่อมันทราบว่าทรานหนั”
“ปราี ทูลฝ่าบาทหรือ” ทรมอหานาำนัล้นเรื่อ แ่หาไม่เอ
“เ้าายแห่เวสาลีเส็ ปามินทร แ่ฝ่าบาทไม่ทรเล่าประทานหม่อมันฟับ้าเลย” เ้าหิทรเปลี่ยนเรื่อ
“เรื่อเล็ ๆ อย่านั้น เ้าายรัทายาท ับ เ้าหิแห่เวียอินทร์ ัารไ้อยู่แล้ว ฝ่าบาทไม่้อัวลหรอ”
“เี่ยวอะไรับเ้าหิแห่เวียอินทร์ เพะ”
“เี่ยวสิ เรื่อเ้าหิแห่เวียอินทร์” เ้าหลวทรหยุรัส แล้วทรพระสรวล “ยัมีหลายเรื่อที่ฝ่าบาทไม่ทรทราบ” แววพระเนรอบลนั
“อ้อ หม่อมันย่อม้อรู้ัเ้าหิแห่เวียอินทร์ ไม่ีเท่าพระู่หมั้นอเ้าหิแน่”
“อย่าว่าแ่ฝ่าบาท หม่อมันยัยอมรับว่า เพิ่รู้ัเ้าหิแห่เวียอินทร์ัวริเมื่อไม่นานมานี้ ่อนเ้าพ่อะเส็สวรรไม่นานนั”
“แ่หม่อมันเยไ้ยินว่า ทร เอ้อ ทร ทรพอพระทัย และเ้าหินริศรา เป็นยอวใอฝ่าบาทมานานแล้ว”
“นั่นมันเรื่อเมื่อนานมาแล้ว อย่าทรบอใรว่าหม่อมันถู้มหัวในเปื่อยยุ่ยมานานนั”
เ้าหิที่ทริ้า ถึับหันพระพัร์มามอ ทรระพริบพระเนรถี่ ล้ายไม่เื่อ
“เื่อเถอะ พระเ้า่ะ หม่อมันย่อมไม่ทูลเท็”
“ไม่เื่อ เพะ ใร ๆ ในสหพันธรั็ทราบทั้นั้น” แล้วทรเปลี่ยนเรื่อ “แล้วเ้าหิทรเี่ยวอะไรับปามินทร”
“ไม่ทูลไ้ไหม”
“ไม่ไ้ เพะ” พระสุรเสียริัยิ่
“ไม่ทูล หล่ะ ทรรู้อยู่แล้ว” พระสุรเสียล้ายยั่ว
“ไม่ทรทราบมาว่า หม่อมันไม่น่าถาม” ้อนวให่ถูส่ไปอี
“ทรทราบนี่ว่า เ้าหินริศรา ับพระ อนุา เป็นพระสหาย สนิทันมา่อน” ำว่า สนิท ล้ายถูเน้นเล็น้อย
“หม่อมันทราบเพะ”
“นั่นไ ทรทราบอยู่แล้ว ให้หม่อมันทูลอีทำไม หรือ เสียหม่อมันไพเราะ นทำให้ทรอยาไ้ยิน แ่หม่อมันไม่มาุย้วยสอสามวัน ็ทรริ้ว้วย”
“ใรว่า หม่อมันริ้ว หม่อมันเป็นเพียเลย” เ้าหิอาทิยาเลิศหล้า ทรหลับพระเนร สูลมหายใลึ “ฝ่าบาทะสนใทำไมัน ริไหมเพะ”
“ใรว่า ฝ่าบาทเป็นเลย แล้ว หม่อมันไม่สนพระทัยฝ่าบาทัน” พระสุรเสียล้ายพระทัย “ปราีหล่ะสิ น่าเอาไปัหัวนั”
“เอ้อ เปล่านะเพะ ทำไมทรอบเอานไปัหัวนั ปราีบอหม่อมันว่า ทรอบัหัวใร่อใร” พระสุรเสียสั่นเรือล้ายลัวนาำนัล หรือ พระอ์เอ ะโนริ้ว
“็ใรทำผิมา ๆ ็้อเอาไปัหัวสิ ะเ็บเอาไว้ทำไม สิ้นเปลือ แถมยั้อปวหัวอี” ทรทอพระเนรเ้าหิรหน้า ที่อนนี้ล้ายะร้อไห้ “อื่ม แล้วใร่อใร นี่ะรวมปราีอฝ่าบาทไป้วย” ทรรัส้วยพระสุรเสียอันั แ่ไม่ริันั
“อย่านะเพะ ที่นี่ หม่อมันมีปราีเป็นเพื่อนอยู่นเียว” พระสุรเสียยัสั่นเรือ
“อ้าว แล้วหม่อมันไม่ใ่เพื่อนอฝ่าบาทหรือ”
“ทรเป็นเพื่อนหม่อมัน หรือ เพะ” วเนรที่สบมาสใส น่ามอริ
ลาเป็นร เ้าหิแห่ปามินทร เมื่อสัรู่ ทรบอว่า ทรเป็นเพียเลย แ่อนนี้ะให้หม่อมันยอมรับฝ่าบาทเป็นเพื่อนะแล้ว
“ฝ่าบาทว่าไ หม่อมัน็ว่าั้นแหละ”
“็ทรว่าอย่าไรหล่ะ เพะ”
“็ว่าอย่านั้นแหละ”
นปัาที่ะ่อล้อ่อเถีย้วยแล้ว
“เ้าายแห่เวสาลี ะเส็ปามินทรนานไหมเพะ แล้วะเส็มาีรีเ์้วยไหม” ทรรัสถาม้วยพระสุรเสียเรียบ ๆ
“อยาเส็มา แ่ะมาถึหรือเปล่า หม่อมัน็ไม่ทราบไ้”
“ะทรไ้รับารปอร้ายเหมือนหม่อมันหรือเพะ” พระสุรเสียล้ายพระทัย
“ยัทรไม่หายใหรือ” พระสุรเสียออ์เ้าหลวนั้นฟัูห่วใยนั
“หม่อมันมั่นใว่า ีรีเ์ไม่เี่ยวับเรื่อที่หม่อมันถูปอร้าย” ทรหยุ สบพระเนรับ นรหน้า “ริไหม เพะ”
“ไหนว่ามั่นใ แล้วถามทำไม ว่าริไหม”
“หม่อมันมั่นใเพะ แ่ทูลถามฝ่าบาทว่า ทรแน่พระทัยไหม ว่าหม่อมันมั่นใไ้ริ” ้อนวเบ่อเริ่มถูส่ไปอีรั้
“โอ๊ย ปวหัวริ ปามินทร มีนัารทูเ่ ๆ แบบนี้ ีรีเ์แย่แน่”
“ไหนเพะ นัารทูอปามินทร หม่อมันเป็นเพีย เลย ที่มาาปามินทร ่าหา”
“ทำไม ทรอยาเป็นเลยนั หาอยาเป็นเลยอหม่อมันริ หม่อมันะไม่ยอมส่เส็ลับปามินทรนะ”
“ใรบ้า อยาเป็นเลย” ทรเปรย
“ฝ่าบาทไ”
“ทรล้อเล่น หม่อมันเพิ่ทูล ว่าใรบ้า อยาเป็นเลย”
“ั้นที่หม่อมันทูลว่า ทรเป็นนัารทู อปามินทร ย่อมไม่ผิ เพราะฝ่าบาทบอเอว่าทรไม่ไ้เป็นเลย” เ้าหลวทรพระสรวลเสียัอีรั้
ใรันที่บอว่า เ้าหลวอ์ใหม่อีรีเ์ เป็นแบบว่า “อย่าว่าแ่ไม่เอาถ่าน แม้แ่ี้เถ้า็ยัไม่เอา้วย”
“สายอหม่อมัน เอ้อ เป็นสายอีวา แ่่าเหอะ ทีทาปามินทร ยัมีสายในพระนรีรีไ้เลย” ทรถอนพระอัสสาสะ “สายอหม่อมัน เอ้ย ีวา บอว่า เ้าายอรุโทัย ไม่ไ้เส็ออประพาสที่ใเลย ทรอยู่แ่ในพระำหนั โยมีเ้าายรัทายาท ับ เ้าหิแห่เวียอินทร์ รับเส็ทุวัน นถึวันนี้เป็นวันที่ 8”
“อะไรนะ เพะ หรือ ทรบาเ็บ หรือ ว่า เิอะไรึ้น เพะ”
“ีวา เยบอฝ่าบาทนี่ ว่า เ้าหิแห่เวียอินทร์นี่ อยู่ที่ไหน ที่นั่น็วุ่น”
“เ้าหินริศราเพะ ทำไมไม่ทรเรียื่อ พระู่หมั้น หาเอัน หม่อมันะทูลฟ้อ”
“เื่อไหมว่า ะทรโปรมาว่า ทรริ้ว” ทรพระสรวลอี “ทรทราบไหม อาทิิ ว่าหม่อมันอบ..... หม่อมันอบุยับฝ่าบาทนั ไม่เรีย”
“ทรทราบไหม เพะ ถ้าหาุยับนัารทูแล้วไม่เรีย นผู้นั่นย่อมมิใ่นัารทูแล้ว” ทรแย้มพระโอษ์ ล้ายล้อเลียน
นฟัลับสรวลเสียัแทนำอบ
“อ้อ หม่อมันบอว่า อบุยับฝ่าบาท ไม่ไ้บอว่าอบุยับนัารทูนไหนสัหน่อย” ยัทรพระสรวล “หรือฝ่าบาท้อารพูให้หม่อมันเรีย”
“เปล่า เพะ”
“นั่นไ ทรเป็นนัารทูไ้ริ ๆ นั่นแหละ เพราะนัารทู ย่อมพูให้เรียไ้ และ สบายใไ้ ริไหม” เสียพระสรวลัว่าเิม
“ทำไมเป็นอย่านี้ไปไ้” ทรเปรย “เ้าหิแห่เวียอินทร์ ะทรเหมือนฝ่าบาทไหม เพะ” ทรเลือที่ะเปลี่ยนเรื่ออี
“ทรเป็นหิ ไม่เหมือนหม่อมันหรอ” ทรเไ ไปอี “แ่หาทรหมายถึว่า อบปามินทร เหมือนหม่อมันไหม หม่อมัน็พอะอบไ้ว่า อบ อบมาเสีย้วย” แววพระเนรสใสนั
“วันนี้ทรมาแปลนะเพะ สสัยะทรานมาไปริ ๆ”
“็บอแล้วไ ว่านัารทู ะุยให้เรีย็ุยไ้ ะุยให้สบายใ็ุยไ้ “
“อ้อ ฝ่าบาท็ทรเป็นนัารทูที่ี เพะ”
“อบพระทัย แ่หม่อมันรัอาีพ เ้าหลวมาว่า พระเ้า่ะ”
“หม่อมันยอมแพ้” ทรส่้อนวโอีแล้ว “ทริว่า หาเ้าายอรุโทัย เส็มาีรีเ์ ะมา้วยเรื่อใเพะ”
“็เรื่อ ีรีเ์ ับ ปามินทร หรือ ไม่็ เรื่อ เ้าหินริศรา หรือ ว่า เรื่อ เ้าหิอาทิยาเลิศหล้า และ เรื่ออื่น ๆ ทรเอามาอ้าไ้ทั้นั้นแหละ”
“อ้าหรือ เพะ”
“หม่อมันนี่ พูมาเหลือเินวันนี้” ทรเปรย
“ทำไม้ออ้า้วย เพะ”
“อ้าว ไม่ั้นะมาทำไม ไม่มีเหุผลที่ะมา ็มาไม่ไ้สิ”
“วันนี้ทรพูววนนั ไม่พู้วยแล้ว” ทรเลือที่ะเียบ หันพระพัร์ไปอีทา
“ฝ่าบาททรริ้ว หม่อมันหรือ” พระสุรเสียล้ายัวล “หม่อมันไม่อยาให้ทรัวล พระอนุาอฝ่าบาท ทรพระปรีานั เ้าหินริศรา็ใ่ย่อย หาทรห่วว่า เ้าหินริศราะิร้าย ทำร้ายพระอนุาอฝ่าบาท หม่อมันทูลฝ่าบาทไ้เลยว่า เ้าหินริศรานนั้นะไม่ิร้ายับเ้าายพสุธาอารัษ์แน่นอนพระเ้า่ะ และถ้าหา ฝ่าบาทเรว่า เ้าายแห่เวสาลีะิร้าย่อปามินทร หม่อมัน็ทูลไ้อีว่า เ้าายพสุธาอารัษ์ เ้าหินริศราแห่วียอินทร์ และ หม่อมัน ไม่ยอมให้เิเหุาร์ร้าย ๆ ในปามินทรอย่าแน่นอน ฝ่าบาทสบายพระทัยหรือยั”
“อบพระทัย เพะ” ทรหันพระพัร์มาสบเนร และ แย้มพระโอษ์ “หม่อมันอยาทราบว่า ทำไม้อนริศรานนั้น นริศรานนี้ ้วยเพะ”
“เ้าหินริศรานนั้น ใทำให้หม่อมันเ้าใผิหลายเรื่อ นเือบทำให้หม่อมันทำผิอย่าร้ายแร ีแ่ว่า มีนัหน้าิทำไป่อน ไม่อย่านั้น หม่อมันเสียใไปลอีวิแน่ ๆ”
“ไม่เ้าใเพะ ทร เอ้อ ทรเล่าประทานให้ัเนหน่อยไ้ไหมเพะ”
“วันที่ฝ่าบาทถูลอบทำร้าย หม่อมัน...” เ้าหลวทรหลุบพระเนรล่ำ แ่พระรยัไวิ้า
“ฝ่าบาทไม่ไ้เป็นนลอบทำร้ายหม่อมัน ใ่ไหม” พระสุรเสียล้ายาั้น เหมือนทรเาอะไรออ
“วันนั้นหม่อมันอยู่ไม่ห่าาฝ่าบาท หาหม่อมันลมือ่วยฝ่าบาทแ่แร ฝ่าบาทอาะไม่ไ้รับบาเ็บ แ่หม่อมันไม่ไ้ทำอะไรเลย”
“ทร่วยหม่อมันไว้”
“เปล่า พระเ้า่ะ”
“เปล่า หรือ เพะ แ่หม่อมันำไ้ว่า ทรึัวหม่อมันออมา แล้วหม่อมัน็หมสิไป”
“หม่อมันไม่ไ้เป็นนึัวฝ่าบาทออมาาโ๊ะัวนั้น นที่ึฝ่าบาทออมาเป็นนอื่นึ่หม่อมันยัไม่ทราบว่าเป็นพวไหนันแน่”
“หาหม่อมันไม่ถูนำัวเ้ามาในีรีเ์ ฝ่าบาทอาะไม่ทร่วยหม่อมันเลย็ไ้” พระสุรเสียสั่นเรือ ทรน้อยพระทัย หรือ ว่าลัวันแน่
“หาฝ่าบาททรเส็สวรร ในีรีเ์ อะไระเิึ้น็ทรทราบ หม่อมันะยอมให้เิเหุอย่านั้นไม่ไ้ นผู้นั้นบัับให้หม่อมัน้อ่วยฝ่าบาท”
เ้าหิ อาทิยาเลิศหล้า ระพริบพระเนรถี่ ๆ ล้ายไม่อยาะเื่อสิ่ที่เพิ่ไ้ฟัมา ทรหลับพระเนร
“ทร้อารให้หม่อมันายหรือ เพะ”
“อย่ารัสอย่านั้น หม่อมันผิไปแล้ว” พระสุรเสียเบานั แ่วามรู้สึที่ว่า ผิไปแล้ว ลั่นออมาเป็นำพู้วยหัวใ
“เพราะอย่านี้หรือ พระู่หมั้นึ้อนำัวเอ เ้าไปเป็นัวประันให้หม่อมันถึปามินทร” ทร่อย ๆ ประทับยืนึ้น และหันพระวรายมาสบเนรับนรหน้า
“พระู่หมั้นอฝ่าบาท ับ ฝ่าบาท้อารอะไร าปามินทรันแน่” ริมพระโอษ์สั่นระริ น้ำพระเนรไหลอาบพระปรา์
“หม่อมันทูลไ้แ่เพียว่า หาหม่อมันะผิ ็ผิแ่เพียที่ไม่ลมือ่วยฝ่าบาทแ่แร แ่เรื่อที่เิึ้นไม่เี่ยวับหม่อมัน”
“หม่อมันะเื่อฝ่าบาทไ้หรือ เพะ ในเมื่อฝ่าบาทปิบัเรื่อที่หม่อมันวระไ้รู้ไว้นานนั”
“อาทิิ” ทรพ้อ
ทำไมะเื่อไม่ไ้
“หม่อมันอยาลับบ้าน” ทรหันพระวราย และ ำเนินาไป
“หม่อมันให้ฝ่าบาทลับไปอนนี้ไม่ไ้”
“หม่อมันเ้าใไม่ผิ หม่อมันเป็นเลยอฝ่าบาทั้แ่วันแรที่พบันแล้ว”
ไม่ใ่ หรอ หม่อมัน่าหา ที่เป็นเลย อฝ่าบาท ั้แ่ เห็นพระพัร์รั้แร พระริยวัรที่ามทำให้หม่อมันอยาเปลี่ยนใ แ่เพราะ ทิิ แท้ ๆ ทำให้้อเป็นอย่าวันนี้
อาะไม่ทรเื่อ ว่าหม่อมัน ล่าวำว่า อโทษมาในใเป็นพันรั้ ไม่ว่าะเป็นลาป่า บนรถม้าหรือแม้แ่อนนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น